รายพระนามพระมหากษัตริย์กัมพูชา

ประวัติศาสตร์กัมพูชา
ประวัติศาสตร์ยุคแรก
	อาณาจักรฟูนาน (611–1093)
	อาณาจักรเจนละ (1093–1345)
	อาณาจักรพระนคร (1345–1974)
ยุคมืด
	สมัยจตุมุข (1974–2068)
	สมัยละแวก (2068–2136)
	สมัยศรีสันธร (2136–2162)
	สมัยอุดง (2162–2406)
ยุครัฐในอารักขา
	ไทยและเวียดนาม
	อาณานิคมฝรั่งเศส (2406–2496); ส่วนหนึ่งของอินโดจีนฝรั่งเศส
	ยุคญี่ปุ่นยึดครอง (2484–2489)
	หลังได้รับเอกราช
สงครามกลางเมืองกัมพูชา; (2510–2518)
	รัฐประหาร พ.ศ. 2513
	สาธารณรัฐเขมร
	สงครามเวียดนาม พ.ศ. 2513
ยุคเขมรแดง; (2518–2519)
	สงครามกัมพูชา–เวียดนาม (2518–2532)
สาธารณรัฐประชามานิตกัมพูชา; (2522–2536)
	การจัดการเลือกตั้งโดยสหประชาชาติ
ราชอาณาจักรกัมพูชา; (2536–ปัจจุบัน)
	หลังการเลือกตั้ง พ.ศ. 2536
	ตัวเลขในวงเล็บ หมายถึง ปีพุทธศักราช;
	ด; ค; ก;

พระบาทสมเด็จพระบรมนาถ นโรดม สีหมุนี
พระมหากษัตริย์ในพระราชอาณาจักรกัมพูชา ; ព្រះមហាក្សត្រនៃព្រះរាជអាណាចក្រកម្ពុជា
	ธงมหาราช
อยู่ในราชสมบัติ
	พระบาทสมเด็จพระบรมนาถ นโรดม สีหมุนี ; (รัชกาลที่ 114); ตั้งแต่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2547
รายละเอียด
พระราชอิสริยยศ	พระเจ้ากรุงกัมพูชาธิบดี เป็นเจ้าชีวิตเหนือหัว; ព្រះចៅក្រុងកម្ពុជាធិបតី ជាម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង។
รัชทายาท	เลือกตั้งโดยกรมปรึกษาราชบัลลังก์
กษัตริย์องค์แรก	พระนางนาคโสมา
สถาปนาเมื่อ	ศตวรรษที่ 1-2 , ราชวงศ์วรมัน ; ตำนานพระทอง-นางนาค, อาณาจักรฟูนัน
ที่ประทับ	พระบรมราชวังจตุมุขสิริมงคล ราชธานีพนมเปญ, พระราชอาณาจักรกัมพูชา

พระมหากษัตริย์กัมพูชาเป็นพระประมุขที่สืบเชื้อสายมาจากราชวงศ์วรมัน

พระมหากษัตริย์พระองค์ปัจจุบันคือ พระบาทสมเด็จพระบรมนาถ นโรดม สีหมุนี เป็นพระมหากษัตริย์พระองค์ที่ 114 (รัชกาลที่ 114)

ตามพระราชพงศาวดารกัมพูชาที่ได้บันทึกพระราชวงศ์วรมันนั้นได้แก่ เอกสารมหาบุรุษเขมร และพระราชพงศาวดารกรุงกัมพูชา ฉบับ รบากษัตริย์ โดยการแบ่งบันทึกพระราชพงศาวดารดังกล่าวจะเป็นเป็น 2 ภาค อันได้แก่

ภาคแรก เป็นตำนานที่ได้มีการจดบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร เริ่มจากรัชกาลของพระทอง-นางนาค จนถึง รัชกาลของพระบาทนิพพานบท^[1]

ภาคสอง (ภาคพงศาวดาร) เริ่มตั้งแต่รัชกาลของพระบาทนิพพานบท จนถึง รัชกาลของพระบาทสมเด็จพระนโรดม^[1]

หน้านี้เป็นรายพระนามพระมหากษัตริย์ในพระราชอาณาจักรกัมพูชา ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน

สมัยอาณาจักรฟูนัน(พ.ศ. 611–1170)(อาณาจักรพนม)แก้ไข

รัชกาลที่	พระนามในภาษาสันสกฤต	พระนามในบันทึกของจีน	ครองราชย์
01	นางนาค / พระราชินีโสมา ทรงร่วมครองราชย์กับพระทอง (ตำนานพระทอง-นางนาค)	Liǔyè 柳葉 / Yèliǔ葉柳	พ.ศ.611-ศตวรรษที่ 1
02	พระเจ้าเกาฑิณยะวรมันเทวะ (พระทอง) (ตำนานพระทอง-นางนาค)	Hùntián 混塡 / Hùnhuì 混湏	ศตวรรษที่ 1-2
03	ไม่ทราบพระนาม	ไม่ทราบพระนาม	ศตวรรษที่ 2
04	Hun Pan-huang	Hùnpánkuàng 混盤況	ศตวรรษที่ 2-741
05	Pan-Pan	Pánpán 盤盤	พ.ศ.741-744
06	พระเจ้าศรีมารญะ	ฟ่าน ชือม่าน 范師蔓	พ.ศ.744-768
07	(พระเจ้าฟ่าน จินเซิง)	ฟ่าน จินเซิง 范金生	พ.ศ.768
08	พระเจ้าศรีธรณีนทรวรมัน	ฟ่าน จาน 范旃	พ.ศ.768-787
09	(พระเจ้าฟ่าน เฉิง)	ฟ่าน เฉิง 范長	พ.ศ.787
10	พระเจ้าอัสรชัย	ฟ่าน สุน 范尋	พ.ศ.787-832
11	ไม่ทราบพระนาม	Fàn Tiānzhú	พ.ศ.832-900
12	Candana	Zhāntán 旃檀	พ.ศ.900-953
13	พระเจ้าเกาฑิณยะชัยวรมันที่ 2	Qiáochénrú 僑陳如	พ.ศ.953-978
14	พระเจ้าศรีอินทรวรมัน	Chílítuóbámó 持梨陀跋摩	พ.ศ.977-978
15	ไม่ทราบพระนาม	ไม่ทราบพระนาม	พ.ศ.978-981
16	ไม่ทราบพระนาม	ไม่ทราบพระนาม	พ.ศ.981-1027
17	พระเจ้าเกาฑิณยะชัยวรมันที่ 3	Qiáochénrú Shéyébámó 僑陳如闍耶跋摩	พ.ศ.1027-1057
18	พระเจ้ารุทรวรมัน	Liútuóbámó 留陁跋摩	พ.ศ.1057-1093
สงคราม อาณาจักรฟูนัน-เจนละ พ.ศ.1093-1170
	พระเจ้าปวีรักษ์วรมัน	ไม่ทราบพระนาม	พ.ศ.1093-1143
	พระเจ้ามเหนทรชัยวรมัน	ไม่ทราบพระนาม	พ.ศ.1143-1158
	พระเจ้านเรนทรวรมัน	ไม่ทราบพระนาม	พ.ศ.1158-1170

สมัยอาณาจักรเจนละ (พ.ศ. 1093–1345)แก้ไข

รัชกาล	พระนาม	ครองราชย์
	พระเจ้าศรุตวรมัน	พ.ศ.1093-1098
	พระเจ้าเศรษฐวรมัน	พ.ศ.1098-1103
	พระเจ้าวีรวรมัน	พ.ศ.1103-1118
	พระนางกัมพุชราชลักษมี	พ.ศ.1118-1123
19	พระเจ้าภววรมันที่ 1	พ.ศ.1123-1143
20	พระเจ้ามเหนทรวรมัน (เจนละ)	พ.ศ.1143-1159
21	พระเจ้าอิศานวรมันที่ 1	พ.ศ.1159-1178
22	พระเจ้าภววรมันที่ 2	พ.ศ.1182-1200
23	พระเจ้าชัยวรมันที่ 1	พ.ศ.1200-1224
24	พระนางเจ้าชัยเทวี	พ.ศ.1224-1256
25	พระเจ้าพลาทิตย์	พ.ศ.1256
26	พระเจ้านรีประทินวรมัน	พ.ศ.1256-1259
27	พระเจ้าปุษกรักษ์	พ.ศ.1259–1273
28	พระเจ้าสัมภูวรมัน	พ.ศ.1273–1303
29	พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 1	พ.ศ.1303-1323
30	พระเจ้ามหิปติวรมัน (มหิปาฏิวรมัน)	พ.ศ.1303-1345
อาณาจักรศรีวิชัยแห่งชวาภายใต้ราชวงศ์ไศเลนทร์ ยกกองทัพเรือขนาดมหึมาเข้าโจมตีและยึดครองอาณาจักรเจนละ

แหล่งที่มา:^[2]

ยุคอาณาจักรพระนคร (พ.ศ. 1345–1974)แก้ไข

รัชกาล	พระบรมสาทิสลักษณ์ พระบรมรูป	พระนาม	ครองราชย์	เมืองหลวง	หมายเหตุ
31		พระเจ้าชัยวรมันที่ 2	1345–1378	มเหนทรบรรพต, หริหราลัย (ทรงสถาปนาเป็นเมืองหลวง)	ทรงประกาศอิสรภาพกัมพูชาจากการยึดครองของอาณาจักรศรีวิชัย (ชวา) ทรงสถาปนาจักรวรรดิเขมร และรับการอภิเษกเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ณ พนมกุเลนและทรงริเริ่มลัทธิเทวราชขึ้นเป็นครั้งแรกในกัมพูชา
32		พระเจ้าชัยวรมันที่ 3	1378–1420	หริหราลัย	พระราชโอรสในพระเจ้าชัยวรมันที่ 2
33		พระเจ้าอินทรวรมันที่ 1	1420–1432	หริหราลัย	ภาคิไนยในพระเจ้าชัยวรมันที่ 2, พระองค์ได้ทรงสร้างปราสาทพระโค โดยทรงอุทิศแด่พระราชบิดาและพระอัยกา อีกทั้งยังทรงสร้างปราสาทบากอง
34		พระเจ้ายโศวรมันที่ 1	1432–1453	ยโศธรปุระ (ทรงสถาปนาเป็นเมืองหลวง)	พระราชโอรสในพระเจ้าอินทรวรมันที่ 1, พระองค์ได้ทรงสร้างปราสาทโลเลย ทรงย้ายราชธานีไปตั้งที่กรุงยโศธรปุระล้อมรอบด้วยพนมบาเค็ง, อีกทั้งยังทรงโปรดให้ขุดบารายตะวันออก
35		พระเจ้าหรรษวรมันที่ 1	1453–1466	ยโศธรปุระ	พระราชโอรสในพระเจ้ายโศวรมันที่ 1 พระองค์ได้ทรงสร้างปราสาทปักษีจำกรุง
36		พระเจ้าอิศานวรมันที่ 2	1466–1471	ยโศธรปุระ	พระราชโอรสในพระเจ้ายโศวรมันที่ 1, พระเชษฐาในพระเจ้าหรรษวรมันที่ 1 พระองค์ได้ทรงมีบทบาทในการชิงพระราชบัลลังก์พระมาตุลาของพระองค์เอง พระเจ้าชัยวรมันที่ 4, พระองค์ทรงโปรดให้สร้างปราสาทกระวาน
37		พระเจ้าชัยวรมันที่ 4	1471–1484	เกาะแกร์	พระราชนัดดาในพระเจ้าอินทรวรมันที่ 1 (ประสูติแต่พระนางมเหนทรเทวี, พระธิดาในพระเจ้าอินทรวรมันที่ 1) พระองค์ได้อภิเษกสมรสกับพระนางชยเทวี, พระขนิษฐาในพระเจ้ายโศวรมันที่ 1^[3], พระองค์ทรงราชาภิเษกโดยอ้างสิทธิ์ทางสายพระราชมารดา, พระองค์ทรงสถาปนาเกาะแกร์เป็นราชธานี
38		พระเจ้าหรรษวรมันที่ 2	1484–1487	เกาะแกร์	พระราชโอรสในพระเจ้าชัยวรมันที่ 4
39		พระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2	1487–1511	เมืองพระนคร (ยโศธรปุระ)	เป็นพระปิตุลาและพระภาดาของพระเจ้าหรรษวรมันที่ 2 พระองค์ได้ชิงพระราชบัลลังก์จากพระเจ้าหรรษวรมันที่ 2และทรงย้ายราชธานีกลับมาที่เมืองพระนคร, ทรงโปรดให้สร้างปราสาทแปรรูปและปราสาทแม่บุญตะวันออก, ทรงเริ่มทำสงครามกับอาณาจักรจามปาในปี ค.ศ. 946
40		พระเจ้าชัยวรมันที่ 5	1511–1544	ชัยเยนทรนคร ในศรียโศธรปุระ	พระราชโอรสของพระเจ้าราเชนทรวรมันที่ 2 ทรงสถาปนาราชธานีแห่งใหม่คือเมืองชัยเยนทรนครและปราสาทตาแก้ว ให้เป็นศูนย์กลางแทนเมืองศรียโศธรปุระ
41		พระเจ้าอุทัยทิตยวรมันที่ 1	1544–1549	เมืองพระนคร	ยุคแห่งความวุ่นวาย, พระมหากษัตริย์ 3 พระองค์ครองราชย์พร้อมกันและต่างขัดแย้ง
42		พระเจ้าสุริยวรมันที่ 1	1549–1593	เมืองพระนคร	ทรงปราบดาภิเษกขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ได้สำเร็จ,ทรงดำเนินนโยบายเป็นพันธมิตรกับราชวงศ์โจฬะและทรงสู้รบกับอาณาจักรตามพรลิงก์, ทรงโปรดให้สร้างปราสาทพระขรรค์กำปงสวาย, พระองค์ได้ทรงหันมานับถือศาสนาพุทธ,นิกายมหายาน
44		พระเจ้าอุทัยทิตยวรมันที่ 2	1593–1609	เมืองพระนคร (ยโศธรปุระ)	ทรงปราบดาภิเษกขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ได้สำเร็จ, พระองค์ทรงสืบราชสันตติวงศ์แต่พระมเหสีในพระเจ้ายโศวรมันที่ 1, ทรงโปรดให้สร้างปราสาทบาปวน, ทรงโปรดให้ขุดบารายตะวันตกและทรงโปรดให้สร้างปราสาทแม่บุญตะวันตก, รวมถึงปราสาทสด็อกก็อกธม
45		พระเจ้าหรรษวรมันที่ 3	1609–1623	ยโศธรปุระ (เมืองพระนคร)	แย่งราชบัลลังก์จากพระเจ้าอุทัยทิตยวรมันที่ 2, ตั้งศูนย์กลางพระนครที่ปราศาทบาปวน. การรุกรานของอาณาจักรจามปาในปี 1074 และ 1080
46		พระเจ้าชัยวรรมันที่ 6	1623–1650	เมืองพระนคร	พระองค์ทรงชิงราชบัลลังก์จากวิมายปุระ, ทรงเป็นปฐมกษัตริย์ต้นสายราชสกุลมหิธรปุระ ทรงโปรดให้สร้างปราสาทพิมาย
47		พระเจ้าธรณินทรวรมันที่ 1	1650–1656	เมืองพระนคร	ทรงชิงราชบัลลังก์ของพระเจ้าชัยวรมันที่ 6
48		พระเจ้าสุริยวรมันที่ 2	1656–1688	เมืองพระนคร	ทรงลอบปลงพระชนม์พระปัยกาและแย่งชิงเพื่อขึ้นครองราชสมบัติต่อ และยังทรงโปรดให้สร้าง ปราสาทนครวัด, บันทายสำเหร่, ธรรมนนท์, เจ้าสายเทวดา และ บึงมาลา อีกทั้งยังทรงทำศึกสงครามรุกรานกับอาณาจักรไดเวียต และ จามปา
49		พระเจ้าธรณินทรวรมันที่ 2	1693–1703	เมืองพระนคร	สืบต่อจากลูกพี่ลูกน้องของพระเจ้าสุริยวรมันที่ 2
50		พระเจ้ายโศวรมันที่ 2	1703–1710	เมืองพระนคร	ถูกยึดอำนาจโดยพระเจ้าตรีภูวนาทิตยวรมัน
51		พระเจ้าตรีภูวนาทิตยวรมัน	1710–1720	เมืองพระนคร	อาณาจักรจามปาได้เข้ามารุกรานเมื่อปี พ.ศ. 1720 จนกระทั่งเสียพระนครเขมรให้แก่จามปาในรัชสมัยพระเจ้าชัยอินทรวรมันที่ 4 กษัตริย์แห่งอาณาจักรจามปา ในอีกหนึ่งปีต่อมา คือเมื่อปี พ.ศ. 1721
1178–1181	ถูกรุกรานโดยอาณาจักรจามปา (ว่างเว้นกษัตริย์)
52		พระเจ้าชัยวรมันที่ 7	1724–1761	(ทรงสถาปนานครธมเป็นเมืองหลวง)	ทรงเป็นผู้นำกองทัพชาวเขมรในการกอบกู้เอกราชของอาณาจักรเขมรให้พ้นจากการปกครองของอาณาจักรจามปา จนสามารถได้รับชัยชนะและมีเอกราชอีกครั้งในปี พ.ศ. 1734 หลังจากประสบความสำเร็จจากการทำศึกครั้งนั้นแล้ว จึงได้ทรงปฏิบัติพระราชกรณียกิจที่สำคัญเช่น การสร้างอโรคยศาลา พระราชวัง สระน้ำหลวง รวมไปถึงปราสาทองค์สำคัญ เช่น ปราสาทตาพรหม, ปราสาทพระขรรค์, ปราสาทบายน ใน นครธม และ ปราสาทนาคพันธ์ เป็นต้น
53		พระเจ้าอินทรวรมันที่ 2	1762–1786	เมืองพระนคร	พระราชโอรสของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 ในรัชสมัยของพระองค์นั้นได้สูญเสียดินแดนทางฝั่งตะวันตกโดยพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ทรงประกาศเป็นเอกราชและสถาปนาอาณาจักรสุโขทัยขึ้น และดินแดนทางฝั่งตะวันออกนั้น อาณาจักรจามปา ก็ยังได้ประกาศเอกราชขึ้นมาอีกในรัชสมัยเดียวกัน
54		พระเจ้าชัยวรมันที่ 8	1786–1838	เมืองพระนคร	มองโกลรุกรานนำโดยกุบไลข่านในปี 1283 และทำสงครามกับสุโขทัย
55		พระเจ้าอินทรวรมันที่ 3	1838–1851	เมืองพระนคร	ลอบปลงพระชนม์พระเจ้าชัยวรมันที่ 8เป็นพระสัสสุระ ทำให้พระพุทธศาสนานิกายเถรวาทเป็นศาสนาประจำชาติ รับนักการทูตชาวจีนหยวน โจว ต๋ากวาน (1296–1297)
56		พระเจ้าอินทรวรมันที่ 4	1851–1870	เมืองพระนคร
57		พระเจ้าชัยวรมันที่ 9	1870–1879	เมืองพระนคร	พระมหากษัตริย์กัมพูชาที่มีพระนามปรากฏในศิลาจารึกภาษาสันสกฤตเป็นพระองค์สุดท้าย สิ้นสุดการปกครองโดยราชสกุลมหิธรปุระหลังจากที่ได้ปกครองอาณาจักรมาอย่างยาวนานกว่า 300 ปี
58		พระเจ้าแตงหวาน	1879–1883	เมืองพระนคร	พระมหากษัตริย์ต้นสายราชสกุลตระซ็อกประแอม
59		พระบรมนิพพานบท	1883–1889	เมืองพระนคร
60		พระสิทธานราชา	1889–1890	เมืองพระนคร
61		พระบรมลำพงษ์ราชา	1890-1896	เมืองพระนคร
1352–1357	สยาม (อาณาจักรอยุธยา) ตีนครธมแตก แต่ยังมีพระมหากษัตริย์ครองราชย์ต่อไป
62		พระบาสาต (พระบากระษัตร)	1896–1899	เมืองพระนคร
63		พระบาอาต (พระบาอัฐ)	1899–1900	เมืองพระนคร
64		พระกฎุมบงพิสี	1900	เมืองพระนคร
65		พระศรีสุริโยวงษ์	1900–1906	เมืองพระนคร
66		พระบรมรามา	1906–1916	เมืองพระนคร
67		พระธรรมาโศกราช	1916–1936	เมืองพระนคร
1393	สยามตีนครธมแตกเป็นครั้งที่สอง นำโดยสมเด็จพระราเมศวรแห่งกรุงศรีอยุธยา แต่ยังมีพระมหากษัตริย์ครองราชย์ต่อไป
68		พระอินทราชา (พญาแพรก)	1931–1964	เมืองพระนคร
69		พระบรมราชารามาธิบดีที่ 1 (พระบรมราชาเจ้าพระยาญาติ)	1915–1976	กรุงจตุรมุข	ทรงทิ้งเมืองนครธมในปี ค.ศ. 1431 และทรงย้ายเมืองหลวงไปตั้งที่กรุงจตุรมุข

ยุคหลังจักรวรรดิเขมร (พ.ศ. 1974–2406)แก้ไข

กรุงจตุรมุข (พ.ศ. 1931–2083)แก้ไข

ประเทศราชภายใต้อาณาจักรอยุธยาแก้ไข

พ.ศ. 1974 สมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2 แห่งกรุงศรีอยุธยา เสด็จยกทัพมาตีเมืองนครหลวง (นครธม) ได้สำเร็จ และทรงแต่งตั้งพระอินทราชา พระราชโอรสครองเมืองนครธมต่อไป ในฐานะประเทศราช ต่อมาอาณาจักรอยุธยาได้แต่งตั้งให้เจ้าพระยาแพรก พระราชโอรสอีกพระองค์ในสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2 มาครองนครธม จนกระทั่งถูกเจ้าพระยาญาติ เชื้อพระราชวงศ์วรมันกอบกู้ชาติได้สำเร็จ พระองค์ปราบดาภิเษกขึ้นเป็นพระบรมราชารามาธิบดีที่ 1 ส่วนเจ้าพระยาแพรกถูกปลงพระชนม์

รัชกาลที่	พระนาม	ระยะเวลาเสวยราชสมบัติ	เมืองหลวง	เหตุการณ์สำคัญในรัชสมัย
69	พระบรมราชารามาธิบดีที่ 1 (หรือพระบรมราชาเจ้าพญาญาติ)	พ.ศ. 1916–1976	(ทรงสถาปนากรุงจตุรมุขเป็นราชธานี)	ทรงย้ายราชธานีมายังกรุงจตุรมุข เข้าสู่ยุคอาณาจักรเขมรจตุรมุข
70	พระนารายณ์รามาธิบดี หรือพระนารายณ์ราชาที่ 1 (พญาคำขัด)	พ.ศ. 1976–1980	ทรงย้ายราชธานีกลับมาเมืองพระนคร
71	พระศรีราชา	พ.ศ. 1981–2019	เมืองพระนคร	*(ถูกเจ้าพญาเดียรราชา พระอนุชาชิงราชสมบัติ)
72	พระศรีสุริโยไทยราชา หรือเจ้าพญาเดียรราชา	พ.ศ. 1981–2019		(โอรสเจ้าพญาญาติ กับพระอิทรมิตรา พระราชธิดาสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2 กษัติย์อยุธยา) ถูกพระพระธรรมราชาชิงราชสมบัติ
73	พระธรรมราชาธิราชรามาธิบดี(พระศรีธรรมราชาที่ 1)	พ.ศ. 2011–2047	กรุงจตุรมุข	(โอรสพระศรีสุริโยไทย กับธิดาขุนทรงพระอินทร์ขุนนางอยุธยาที่ถูกส่งมาเป็นเจ้าเมืองโพธิสัตว์) ทรงถูกพระอนุชาก่อกบฏ แต่ทรงขอกำลังอยุธยาปราบกบฏได้ และย้ายราชธานีกลับมาเมืองจตุรมุขอีกครั้ง
74	พระศรีสุคนธบท หรือพญางามขัต หรือเจ้าพระยาฎำขัตราชา	พ.ศ. 2047–2055	กรุงบาสาณ	(ย้ายราชธานีมาอยู่เมืองบาสาณ)
75	พระเจ้าไชยเชษฐาฐิราช หรือเจ้ากน หรือขุนหลวงพระเสด็จ	พ.ศ. 2055–2068	กรุงบาสาณ	(ชิงราชสมบัติพระศรีสุคนธบท ตั้งตนเป็นกษัตริย์ที่เมืองบาสาณ)
76	พระบรมราชาที่ 2 (พญาจันทน์)	พ.ศ. 2059–2109	กรุงละแวก	(อนุชาพระศรีสุคนทบท หนีขุนหลวงพระเสด็จมาพึ่งกรุงศรีอยุธยา ภายหลังได้ครองราย์และย้ายราชธานีไปที่ละแวก)
อาณาจักรเขมรจตุรมุขเปลี่ยนมาเป็นอาณาจักรเขมรละแวกได้ตกเป็นประเทศราชของสยาม (กรุงศรีอยุธยา)

กรุงละแวก (พ.ศ. 2083–2140)แก้ไข

รัชกาลที่	พระบรมฉายาลักษณ์	พระนาม	ระยะเวลาเสวยราชสมบัติ	เมืองหลวง	เหตุการณ์สำคัญในรัชสมัย
76		พระบรมราชาที่ 2 (พญาจันทน์)	พ.ศ. 2059–2109	(ทรงสถาปนากรุงละแวกเป็นราชธานี)	ทรงย้ายราชธานีมายังกรุงละแวก เข้าสู่ยุคอาณาจักรเขมรละแวก
77		สมเด็จพระบรมราชาที่ 3 (พระยาละแวก) หรือ พระยาละแวก หรือ ปรมินทราชา	พ.ศ. 2109–2119	กรุงละแวก	ทรงประกาศอิสรภาพจากกรุงศรีอยุธยา, ทำสงครามและเข้าโจมตีกรุงศรีอยุธยา
	สมเด็จพระบรมราชาที่ 3 (พระยาละแวก)ทรงประกาศอิสรภาพจากกรุงศรีอยุธยา อาณาจักรเขมรละแวกได้เอกราชจากสยาม (กรุงศรีอยุธยา)
78		สมเด็จพระบรมราชาที่ 4 (นักพระสัตถา) หรือ นักพระสัตถา	พ.ศ. 2119–2137	กรุงละแวก	*(ครองราชย์ร่วมกับพระโอรส)
	สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงยกทัพไปตีกรุงละแวกได้สำเร็จ อาณาจักรเขมรละแวกได้ตกเป็นประเทศราชของสยาม (กรุงศรีอยุธยา) เป็นครั้งที่สอง
79		พระไชยเชษฐาที่ 1 นักพระสัตถา	พ.ศ. 2127–2137	กรุงละแวก	สถาปนาเป็นกษัตริย์ครองราชย์พร้อมกัน
80		พระบรมราชาที่ 5 (พญาตน)	พ.ศ. 2127–2137	กรุงละแวก	นักพระสัตถาสถาปนาเป็นกษัตริย์ครองราชย์พร้อมกัน

กรุงศรีสุนทร (พ.ศ. 2140–2162)แก้ไข

รัชกาลที่	พระนาม	ระยะเวลาเสวยราชสมบัติ	เมืองหลวง	เหตุการณ์สำคัญในรัชสมัย
81	พระบาทรามเชิงไพร หรือพระรามที่ 1	พ.ศ. 2137–2139	(ทรงสถาปนากรุงศรีสุนทรเป็นราชธานี)	ทรงย้ายราชธานีมายังกรุงศรีสุนทร, เข้าสู่ยุคอาณาจักรเขมรศรีสุนทร
82	พระรามที่ 2 (พญานูร)	พ.ศ. 2139–2139/2140	กรุงศรีสุนทร
83	พระบรมราชาที่ 5 (พญาตน)	พ.ศ. 2139/2140–2142	กรุงศรีสุนทร	ครองราชย์ครั้งที่ 2 ที่เมืองศรีสันธร
84	พระบรมราชาที่ 6 (พญาอน)	พ.ศ. 2142–2143:	กรุงศรีสุนทร
85	พระแก้วฟ้าที่ 1 หรือเจ้าพญาโญม	พ.ศ. 2143–2145	กรุงศรีสุนทร
86	พระบรมราชาที่ 7 (ศรีสุริโยพรรณ) หรือพระศรีสุพรรณมาธิราช	พ.ศ. 2145–2162	กรุงศรีสุนทร
87	พระไชยเชษฐาที่ 2หรือพระชัยเจษฎา	พ.ศ. 2162–2170	กรุงศรีสุนทร

กรุงอุดงฦๅไชย (พ.ศ. 2162–2384)แก้ไข

รัชกาลที่	พระนาม	ระยะเวลาเสวยราชสมบัติ	เมืองหลวง	เหตุการณ์สำคัญในรัชสมัย
87	พระไชยเชษฐาที่ 2 หรือพระชัยเจษฎา	พ.ศ. 2162–2170	(ทรงสถาปนากรุงอุดงมีชัยเป็นราชธานี)	ทรงย้ายราชธานีมายังกรุงอุดงมีชัย, เข้าสู่ยุคอาณาจักรเขมรอุดง
88	พระศรีธรรมราชาที่ 2 หรือ พญาตู	พ.ศ. 2170–2175	กรุงอุดงมีชัย
89	พระองค์ทองราชา หรือองค์ทอง	พ.ศ. 2175–2183	กรุงอุดงมีชัย
90	พระปทุมราชาที่ 1 (องค์นน)	พ.ศ. 2183–2185	กรุงอุดงมีชัย
91	พระรามาธิบดีที่ 1	พ.ศ. 2185–2201	กรุงอุดงมีชัย
92	พระบรมราชาที่ 8 (นักองค์สูร)	พ.ศ. 2202–2215	กรุงอุดงมีชัย
93	พระปทุมราชาที่ 2 (พระศรีชัยเชษฐ์)	พ.ศ. 2215–2216	กรุงอุดงมีชัย
94	พระแก้วฟ้าที่ 2 (นักองค์ชี)	พ.ศ. 2216–2220	กรุงอุดงมีชัย
95	พระไชยเชษฐาที่ 3 (นักองค์สูร) รัชสมัยที่ 1	พ.ศ. 2220–2238	กรุงอุดงมีชัย
96	พระรามาธิบดีที่ 2 (นักองค์ยง)	พ.ศ. 2238–2239	กรุงอุดงมีชัย
--	พระไชยเชษฐาที่ 3 (นักองค์สูร) รัชสมัยที่ 2	พ.ศ. 2239–2243	กรุงอุดงมีชัย
97	พระแก้วฟ้าที่ 3 (นักองค์อิม) รัชสมัยที่ 1	พ.ศ. 2243–2244	กรุงอุดงมีชัย
--	พระไชยเชษฐาที่ 3 (นักองค์สูร) รัชสมัยที่ 3	พ.ศ. 2244–2245	กรุงอุดงมีชัย
98	พระศรีธรรมราชาที่ 3 รัชสมัยที่ 1	พ.ศ. 2245–2247	กรุงอุดงมีชัย
--	พระไชยเชษฐาที่ 3 (นักองค์สูร) รัชสมัยที่ 4	พ.ศ. 2247–2250	กรุงอุดงมีชัย
--	พระศรีธรรมราชาที่ 3 รัชสมัยที่ 2	พ.ศ. 2252–2258	กรุงอุดงมีชัย
--	พระแก้วฟ้าที่ 3 (นักองค์อิม) รัชสมัยที่ 2	พ.ศ. 2258–2265	กรุงอุดงมีชัย
99	พระสัตถาที่ 2 หรือนักองค์ชี รัชสมัยที่ 1	พ.ศ. 2265–2272	กรุงอุดงมีชัย
--	พระแก้วฟ้าที่ 3 (นักองค์อิ่ม) รัชสมัยที่ 3	พ.ศ. 2272–2272	กรุงอุดงมีชัย
--	พระสัตถาที่ 2 รัชสมัยที่ 2	พ.ศ. 2272–2280	กรุงอุดงมีชัย
--	พระศรีธรรมราชาที่ 3 รัชสมัยที่ 3	พ.ศ. 2281–2293	กรุงอุดงมีชัย
100	พระศรีธรรมราชาที่ 4 (นักองค์อิ่ม)	พ.ศ. 2293–2293	กรุงอุดงมีชัย
101	พระรามาธิบดีที่ 3 (นักองค์ทอง) รัชสมัยที่ 1	พ.ศ. 2293–2294	กรุงอุดงมีชัย
--	พระสัตถาที่ 2 ครองราชย์ครั้งที่ 3	พ.ศ. 2294–2294	กรุงอุดงมีชัย
102	พระศรีไชยเชษฐ์ (นักองค์สงวน)	พ.ศ. 2294–2300	กรุงอุดงมีชัย
--	พระรามาธิบดีที่ 3 (นักองค์ทอง) รัชสมัยที่ 2	พ.ศ. 2301–2303	กรุงอุดงมีชัย
103	พระนารายน์ราชารามาธิบดี (นักองค์ตน)	พ.ศ. 2303–2318	กรุงอุดงมีชัย
อาณาจักรเขมรอุดงได้ตกเป็นประเทศราชของสยาม (อาณาจักรธนบุรี) หมายเหตุ: สยามในนามอาณาจักรอยุธยาล่มสลายเมื่อ พ.ศ. 2310 และถูกฟื้นฟูขึ้นใหม่ในนามอาณาจักรธนบุรี
104	สมเด็จพระรามราชาธิราช (นักองค์โนน)	พ.ศ. 2318–2322	กรุงอุดงมีชัย
105	สมเด็จพระนารายณ์รามาธิบดีศรีสุริโยพรรณ (นักองค์เอง)	พ.ศ. 2322–2325:	กรุงอุดงมีชัย
อาณาจักรเขมรอุดงได้ตกเป็นประเทศราชของสยาม (อาณาจักรรัตนโกสินทร์) หมายเหตุ: สยามในนามอาณาจักรธนบุรีสิ้นสภาพจากการสวรรคตของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี และมีการสถาปนาอาณาจักรรัตนโกสินทร์ขึ้นแทนที่ใน พ.ศ. 2325
เกิดสงครามขึ้นระหว่างสยาม (อาณาจักรรัตนโกสินทร์) กับ เวียดนาม (ราชวงศ์เหงียน) เพื่อแย่งชิงอิทธิพลเหนือกัมพูชา, นำไปสู่สงครามอานัมสยามยุทธ
106	สมเด็จพระอุไทยราชาธิราชรามาธิบดี (นักองค์จัน)	พ.ศ. 2349–2377	กรุงอุดงมีชัย
107	กษัตรีองค์มี (นักองเม็ญ)	พ.ศ. 2349–2377	กรุงพนมเปญ	พระนางได้รับการสนับสนุนจากเวียดนามทำให้พระนางได้สถาปนาเป็นพระเจ้ากรุงกัมพูชาเพื่อถ่วงดุลกับสยามในช่วงอานัมสยามยุทธ
108	สมเด็จพระหริรักษ์รามมหาอิศราธิบดี (นักองค์ด้วง)	พ.ศ. 2384–2403	กรุงอุดงมีชัย

พ.ศ. 2383–2384: ว่างกษัตริย์

ยุคปัจจุบัน (พ.ศ. 2403–ปัจจุบัน)แก้ไข

กัมพูชาในอารักขาของฝรั่งเศส (พ.ศ. 2406–2496)แก้ไข

รัชกาลที่	รายพระนาม	เริ่มวาระ	สิ้นสุดวาระ	หมายเหตุ
กัมพูชาตกเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส และกลายเป็นรัฐในอารักขาของฝรั่งเศสเมื่อ พ.ศ. 2406 (เข้าสู่ยุคกัมพูชาในอารักขาของฝรั่งเศส) หมายเหตุ: กัมพูชาพ้นจากความเป็นประเทศราชของสยาม ทางฝ่ายสยามถือเป็นการเสียอิทธิพลให้ฝรั่งเศส
109	พระบาทสมเด็จพระนโรดม บรมรามเทวาวตาร (นักองค์ราชาวดี)	19 ตุลาคม พ.ศ. 2403	23 เมษายน พ.ศ. 2447	พระราชโอรสในสมเด็จพระหริรักษ์รามมหาอิศราธิบดี (นักองค์ด้วง)
110	พระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ (นักองค์สีสุวัตถิ์)	27 เมษายน พ.ศ. 2447	9 สิงหาคม พ.ศ. 2470	พระราชโอรสในสมเด็จพระหริรักษ์รามมหาอิศราธิบดี (นักองค์ด้วง) พระอนุชาต่างพระราชมารดาในพระบาทสมเด็จพระนโรดม บรมรามเทวาวตาร (นักองค์ราชาวดี)
111	พระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์ (นักองค์สีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์)	9 สิงหาคม พ.ศ. 2470	23 เมษายน พ.ศ. 2484	พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ (นักองค์สีสุวัตถิ์)
112	พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ (ครองราชย์ครั้งแรก)	24 เมษายน พ.ศ. 2484	2 มีนาคม พ.ศ. 2498	พระราชนัดดาในพระบาทสมเด็จพระสีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์ (นักองค์สีสุวัตถิ์ มุนีวงศ์)
กัมพูชาได้รับเอกราชจากฝรั่งเศสโดยสมบูรณ์ พ.ศ. 2496 สถาปนาพระราชอาณาจักรกัมพูชาโดยใช้ระบอบสังคมราษฎรนิยม : พ.ศ. 2496 – 2513 กัมพูชาเข้าสู่ยุคสังคมราษฎรนิยม

พระราชอาณาจักรกัมพูชา (พ.ศ. 2496–2513)แก้ไข

รัชกาลที่	พระบรมฉายาลักษณ์	รายพระนาม	เริ่มวาระ	สิ้นสุดวาระ	หมายเหตุ
113		พระบาทสมเด็จพระนโรดม สุรามฤต	3 มีนาคม พ.ศ. 2498	3 มษายน พ.ศ. 2503	พระราชบิดาของพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ พระราชนัดดาในพระบาทสมเด็จพระนโรดม บรมรามเทวาวตาร (นักองค์ราชาวดี)
เกิดรัฐประหารปี พ.ศ. 2513 ตำแหน่งถูกยกเลิก หมายเหตุ: ยุบเลิกพระราชอาณาจักรกัมพูชา เปลี่ยนแปลงการปกครองไปเป็นสาธารณรัฐเขมร : พ.ศ. 2513 – 2536

พระราชอาณาจักรกัมพูชา (พ.ศ. 2536–ปัจจุบัน)แก้ไข

รัชกาลที่	รายพระนาม	เริ่มวาระ	สิ้นสุดวาระ	หมายเหตุ
ฟื้นฟูราชอาณาจักรกัมพูชาขึ้นใหม่ พ.ศ. 2536
--	พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ (ครองราชย์ครั้งที่ 2)	24 กันยายน พ.ศ. 2536	7 ตุลาคม พ.ศ. 2547	พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนโรดม สุรามฤต
114	พระบาทสมเด็จพระบรมนาถ นโรดม สีหมุนี	14 ตุลาคม พ.ศ. 2547	ปัจจุบัน	พระราชโอรสในพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ

อ้างอิงแก้ไข

↑ ^1.0 ^1.1 ศานติ ภักดีคำ. "เอกสารกัมพูชากับการศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยา" (PDF). ดำรงวิชาการ. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2564. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
↑ O'Reilly, Dougald J. W. (2007). Early Civilizations of Southeast Asia by Dougald J. W. O'Reilly - Chenla. ISBN 9780759102798. สืบค้นเมื่อ 30 December 2015.
↑ Kenneth T. So. "Preah Khan Reach and The Genealogy of Khmer Kings" (PDF). Cambosastra. สืบค้นเมื่อ February 16, 2023.

[CamboChronicle-1] 1.0 ^1.1 ศานติ ภักดีคำ. "เอกสารกัมพูชากับการศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยา" (PDF). ดำรงวิชาการ. สืบค้นเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2564. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)

[2] O'Reilly, Dougald J. W. (2007). Early Civilizations of Southeast Asia by Dougald J. W. O'Reilly - Chenla. ISBN 9780759102798. สืบค้นเมื่อ 30 December 2015.

[3] Kenneth T. So. "Preah Khan Reach and The Genealogy of Khmer Kings" (PDF). Cambosastra. สืบค้นเมื่อ February 16, 2023.

[1]

[2]

[3]

พระมหากษัตริย์ในพระราชอาณาจักรกัมพูชา ព្រះមហាក្សត្រនៃព្រះរាជអាណាចក្រកម្ពុជា
ธงมหาราช
อยู่ในราชสมบัติ

พระบาทสมเด็จพระบรมนาถ นโรดม สีหมุนี (รัชกาลที่ 114) ตั้งแต่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2547

รายละเอียด
พระราชอิสริยยศ	พระเจ้ากรุงกัมพูชาธิบดี เป็นเจ้าชีวิตเหนือหัว ព្រះចៅក្រុងកម្ពុជាធិបតី ជាម្ចាស់ជីវិតលើត្បូង។
รัชทายาท	เลือกตั้งโดยกรมปรึกษาราชบัลลังก์
กษัตริย์องค์แรก	พระนางนาคโสมา
สถาปนาเมื่อ	ศตวรรษที่ 1-2 , ราชวงศ์วรมัน ตำนานพระทอง-นางนาค, อาณาจักรฟูนัน
ที่ประทับ	พระบรมราชวังจตุมุขสิริมงคล ราชธานีพนมเปญ, พระราชอาณาจักรกัมพูชา