พระองค์ทองราชา
บทความนี้อาจต้องการตรวจสอบต้นฉบับ ในด้านไวยากรณ์ รูปแบบการเขียน การเรียบเรียง คุณภาพ หรือการสะกด คุณสามารถช่วยพัฒนาบทความได้ |
พระองค์ทองราชาหรือนักองค์นู (เขมร: ព្រះបាទអង្គទងរាជា) พระมหากษัตริย์แห่งกัมพูชา ครองสิริราชสมบัติระหว่าง พ.ศ.2178-2182 [1]
| พระองค์ทองราชาธิราชรามาธิบดี | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| พระมหากษัตริย์กัมพูชา | |||||||||
| ครองราชย์ | พ.ศ.2178-2182 | ||||||||
| รัชกาลก่อนหน้า | พระศรีธรรมราชาที่ 2 | ||||||||
| รัชกาลถัดไป | พระปทุมราชาที่ 1 | ||||||||
| ผู้สำเร็จราชการ | สมเด็จพระปทุมสุริยวงษ์ราชามหาอุปโยราช | ||||||||
| ประสูติ | พ.ศ.2155 | ||||||||
| สวรรคต | พ.ศ.2182 | ||||||||
| |||||||||
| ราชวงศ์ | ราชวงศ์วรมัน | ||||||||
| ราชสกุล | ราชสกุลตระซ็อกประแอม | ||||||||
| พระราชบิดา | พระไชยเชษฐาที่ 2 | ||||||||
| พระราชมารดา | นักแม่นางทอง | ||||||||
พระองค์ทองราชา เป็นพระโอรสองค์ที่ 2 ของพระไชยเชษฐาที่ 2 ขึ้นครองสิริราชสมบัติในปี พ.ศ.2174 โดยมีพระอุไทยพระปิตุลา (อา) เป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์มีพระยศเป็นพระมหาอุปโยราช
เมื่อพระไชยเชษฐาที่ 2 พระราชบิดาทรงเสด็จทิวงคต พญาตูหรือพระศรีธรรมราชาที่ 2 เชษฐาของพระองค์จึงได้ขึ้นสืบราชสมบัติต่อมา[2] โดยทรงสถาปนาพระเจ้าอาหรือพระอุไทย เป็นพระอุปโยราช ต่อมาพระศรีธรรมราชาที่ 2 และพระอุไทย เกิดผิดพระทัยกันเพราะพระศรีธรรมราชาที่ 2 เกิดต้องพระทัยนักองค์วาที ซึ่งทรงหมั้นหมายอยู่กับพระอุไทยอยู่ก่อนแล้วและทรงหมายที่จะเอานักองค์วาทีเข้าเป็นบาทบาจาริกา อย่างไรก็ตามในที่สุดนักองค์วาทีก็ได้ถวายตัวต่อพระอุไทยในปี พ.ศ.2173 แต่ทั้งสองก็แอบปฏิพัทธ์กันแบบลับๆ เหตุนี้ทำให้พระอุไทยเจ็บแค้นมาก[3] จนถึงปี พ.ศ.2174 ขณะที่พระศรีธรรมราชาที่ 2 เสด็จพระราชดำเนินเยือนเมืองพระนครหลวงอดีตราชธานี พระอุไทยซึ่งมีใจเจ็บแค้นเป็นกำลังได้ว่าจ้างทหารรับจ้างชาวต่างชาติให้เข้าโจมตีขบวนเสด็จ พระศรีธรรมราชาที่ 2 ทรงเสด็จทิวงคตขณะหลบหนี พระอุไทยจึงทูลเชิญองค์ทองราชาพระราชโอรสองค์รองของพระไชยเชษฐาที่ 2 ให้ขึ้นครองราชสมบัติสืบต่อมา[4]
ลุถึงปี พ.ศ.2183 พระองค์ทองราชาได้เสด็จทิวงคตอย่างลึกลับในเดือนมิถุนายน ขณะประทับอยู่ในพระราชมณเทียรในพระราชวังหลวงซึ่ง พระองค์จันท์ เป็นผู้ที่สมควรขึ้นสืบราชสมบัติแทนแต่พระอุไทยกลับใช้กำลังทหารบุกเข้าล้อมพระราชวังหลวงไว้และบังคับให้พระองค์จันท์มอบราชสมบัติให้พระปทุมราชาที่ 1 ซึ่งเป็นโอรสของพระอุไทยเอง[5]
อ้างอิง แก้
- ↑ Chroniques Royales du Cambodge de 1594 à 1677. École française d'Extrême Orient. Paris 1981 ISBN 2855395372
- ↑ Robert M. Salkin; Trudy Ring (1996). Paul E. Schellinger; Robert M. Salkin (บ.ก.). Asia and Oceania. International Dictionary of Historic Places. Vol. 5. Taylor & Francis. p. 354. ISBN 1-884964-04-4.
- ↑ Chroniques Royales du Cambodge de 1594 à 1677. École française d'Extrême Orient. Paris 1981 ISBN 2855395372.
- ↑ Achille Dauphin-Meunier Histoire du Cambodge Presses universitaires de France, Paris 1968 Que sais-je ? n° 916. Ang Tong Reachea.
- ↑ Bernard Philippe Groslier avec la collaboration de C.R. Boxer Angkor et le Cambodge au XVIe siècle d'après les sources portugaises et espagnoles, p. 26 Tableau III « Succession d'Ang Chan » P.U.F (Paris) 1958.
ดูเพิ่ม แก้
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
- Chroniques Royales du Cambodge de 1594 à 1677. École française d'Extrême Orient. Paris 1981 ISBN 2855395372
- Achille Dauphin-Meunier Histoire du Cambodge Presses universitaires de France, Paris 1968 Que sais-je ? n° 916.
| ก่อนหน้า | พระองค์ทองราชา | ถัดไป | ||
|---|---|---|---|---|
| พระศรีธรรมราชาที่ 2 | 
|
กษัตริย์กัมพูชา (1631-1640) |
|
พระปทุมราชาที่ 1 |