อักษรละติน

อักษรละติน (Latin alphabet) หรือ อักษรโรมัน (Roman alphabet) เป็นระบบตัวเขียนแบบตัวอักษร สันนิษฐานว่าอักษรละตินมีที่มาจากอักษรคิวมี (Cumae alphabet) ซึ่งดัดแปลงมาจากอักษรกรีกอีกทอดหนึ่ง ที่ใช้กันแพร่หลายที่สุดในโลก โดยเฉพาะประเทศในยุโรปและอเมริกา และประเทศในเอเชียที่นำอักษรละตินมาใช้ในภายหลังเช่น ประเทศอินโดนีเซีย ประเทศเวียดนาม ประเทศมาเลเซีย ประเทศเติร์กเมนิสถาน ประเทศอุซเบกิสถาน ประเทศอาเซอร์ไบจาน ประเทศตุรกี และประเทศฟิลิปปินส์ รวมถึงการเขียนภาษาด้วยอักษรโรมัน (romanization) ในภาษาต่าง ๆ เช่น พินอิน (ภาษาจีน) หรือโรมาจิ (ภาษาญี่ปุ่น)

อักษรละติน อักษรโรมัน
ชนิด	อักษรสระ-พยัญชนะ
ภาษาพูด	ภาษาในยุโรปตะวันตกส่วนใหญ่ ซึ่งรวมไปถึงภาษาละติน กลุ่มภาษาเตอร์กิกส่วนใหญ่, ฟินโน-ยูกริก และEskimo–Aleut languages ภาษาบาสก์ กลุ่มภาษาพอลินีเชีย ภาษาในแอฟริกาบางส่วน, ออสโตรนีเซียน และออสโตรเอเชียติก
ช่วงยุค	~700 ปี ก่อนคริสตกาล – ปัจจุบัน
ระบบแม่	ไฮเออโรกลีฟอียิปต์ อักษรไซนายดั้งเดิม ฟินิเชีย กรีก อิตาลีโบราณ อักษรละติน อักษรโรมัน
ระบบลูก	โดยทางอ้อม เช่นชุดตัวหนังสือพยางค์เชโรกีและอักษรยูพิกกลาง
ระบบพี่น้อง	ซีริลลิก อาร์มีเนีย จอร์เจีย คอปติก รูน
ช่วงยูนิโคด	ดู Latin characters in Unicode
ISO 15924	Latn
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

อักษรละติน
	Aa	Bb	Cc	Dd
Ee	Ff	Gg	Hh	Ii	Jj
Kk	Ll	Mm	Nn	Oo	Pp
Qq	Rr	Ss	Tt	Uu	Vv
	Ww	Xx	Yy	Zz

ประวัติ

อักษรละตินเริ่มแรกมี เพียง 21 ตัว ได้แก่ A B C D E F G H I K L M N O P Q R S T V X โดยอักษร J U W Y Z ได้เพิ่มมาทีหลัง และ J เป็นอักษรตัวสุดท้ายที่เพิ่มเข้ามา

จารึกอักษรละตินเก่าสุดมีอายุราว 57 ปีก่อนพุทธศักราช พัฒนามาจากชุดตัวอักษรอิทรัสคันเมื่อราว 100 ปีก่อนหน้านั้น อักษร Y และ Z นำมาจากอักษรกรีก เพื่อเขียนคำยืมจากภาษากรีก อักษรอื่นถูกเพิ่มเติมเข้ามาตามลำดับเวลา ที่กำหนด

แผนที่แสดงประเทศที่ใช้อักษรละติน สีเขียวเข้มคือประเทศที่ใช้เป็นทางการ สีเขียวอ่อนเป็นประเทศที่ใช้ร่วมกับอักษรอื่น

ยูนิโคด

ดูเพิ่มที่: อักษรละติน/ผังยูนิโคด

อ้างอิง

• อักษรละติน (อังกฤษ)