การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก; East Asia Summit 东亚峰会 (จีน); 東アジアサミット (ญี่ปุ่น); 동아시아 정상회의 (เกาหลี); Саммит стран Восточной Азии (รัสเซีย); Konferensi Tingkat Tinggi Asia Timur (อินโดนีเซีย); Sidang Kemuncak Asia Timur (มลายู); Pulong-Panguluhan ng Silangang Asya (ฟิลิปปินส์); အရှေ့အာရှထိပ်သီးအစည်းအဝေး (พม่า); ກອງປະຊຸມສຸດຍອດອາຊີຕາເວັນອອກ (ลาว); កិច្ចប្រជុំអាស៊ីបូព៌ា (เขมร); Hội nghị cấp cao Đông Á (เวียดนาม); கிழக்கு ஆசியா உச்சி மாநாடு (ทมิฬ); पूर्व एशिया शिखर सम्मेलन (ฮินดี) ;
	สมาชิกและผู้สมัครในการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก สมาชิกดั้งเดิม สมาชิกจากการประชุมครั้งที่ 6 ผู้สมัคร
ผู้เข้าร่วม	ออสเตรเลีย นายกรัฐมนตรี แอนโทนี แอลบานีส บรูไน สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์ กัมพูชา นายกรัฐมนตรี ฮุน เซน จีน ประธานคณะมนตรีรัฐกิจ หลี่ เฉียง อินเดีย นายกรัฐมนตรี นเรนทระ โมที อินโดนีเซีย ประธานาธิบดี โจโก วีโดโด ญี่ปุ่น นายกรัฐมนตรี ฟูมิโอะ คิชิดะ ลาว นายกรัฐมนตรี สอนไซ สีพันดอน มาเลเซีย นายกรัฐมนตรี อันวาร์ อิบราฮิม พม่า ที่ปรึกษาแห่งรัฐ มี่นอองไลง์ นิวซีแลนด์ นายกรัฐมนตรี คริส ฮิปกินส์ ฟิลิปปินส์ ประธานาธิบดี บองบอง มาร์กอส รัสเซีย นายกรัฐมนตรี มีฮาอิล มีชุสติน สิงคโปร์ นายกรัฐมนตรี ลี เซียนลุง เกาหลีใต้ ประธานาธิบดี ยุน ซ็อก-ย็อล ไทย นายกรัฐมนตรี เศรษฐา ทวีสิน สหรัฐ ประธานาธิบดี โจ ไบเดิน เวียดนาม นายกรัฐมนตรี ฝั่ม มิญ จิ๊ญ

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก (อังกฤษ: East Asia Summit ย่อว่า EAS) เป็นการประชุมสุดยอดของผู้นำประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออก จำนวน 16 ประเทศ โดยมีกลุ่มประเทศอาเซียนเป็นศูนย์กลาง การประชุมครั้งแรกจัดที่กัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซียในวันที่ 14 ธันวาคม ค.ศ. 2005^[1]

ประวัติ แก้

การก่อตั้งการประชุม แก้

แนวคิดกลุ่มประเทศเอเชียตะวันออกถูกเสนอเป็นครั้งแรกในปี 1991 โดยนายกรัฐมนตรีมหาเธร์ โมฮัมหมัดของประเทศมาเลเซีย ในรายงานของ East Asia Study Group ในปี 2002 ได้ก่อตั้งกลุ่มอาเซียนบวกสาม ซึ่งเป็นกลุ่มประเทศเอเชียที่นำโดยอาเซียน และประเทศที่เกี่ยวข้อง และใช้ชื่อนี้แทนการประชุมอาเซียนเรื่อยมา

การจัดการประชุมกลุ่มอาเซียนบวกสามในปี 2004 ได้ลงมติให้จัดการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก และการประชุมในระดับรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของสมาชิกก่อตั้ง 16 ชาติได้จัดขึ้นนำร่องที่ประเทศลาว ในเดือนกรกฎาคม 2005

การประชุมสุดยอดประจำปี แก้

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออกอย่างเป็นทางการ
ครั้งที่	วันที่	ประเทศ	ที่จัดงาน	หัวหน้างาน	หมายเหตุ
1	14 ธันวาคม ค.ศ. 2005	มาเลเซีย	กัวลาลัมเปอร์	นายกรัฐมนตรี อับดุลละฮ์ อะฮ์มัด บาดาวี	ประธานาธิบดีรัสเซียได้รับเชิญเข้าประชุม
2	15 มกราคม ค.ศ. 2007	ฟิลิปปินส์	มันดาเว	ประธานาธิบดี กลอเรีย มาคาปากัล-อาร์โรโย	ย้ายจากวันที่ 13 ธันวาคม ค.ศ. 2006 มีการลงนามปฏิญญาเซบูว่าด้วยความมั่นคงทางพลังงานเอเชียตะวันออก
3	21 พฤศจิกายน ค.ศ. 2007	สิงคโปร์	สิงคโปร์	นายกรัฐมนตรี ลี เซียนลุง	ปฏิญญาสิงคโปร์ว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงสภาพอากาศ พลังงานและสิ่งแวดล้อม^[2] ข้อตกลงว่าด้วยการก่อตั้งสถาบันวิจัยทางเศรษฐกิจอาเซียนและเอเชียตะวันออก
4	25 ตุลาคม ค.ศ. 2009	ไทย	ชะอำและหัวหิน	นายกรัฐมนตรี อภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ	วันที่และสถานที่ประชุมมีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้ง โดยมีการประกาศในช่วงปลายตุลาคม ค.ศ. 2008 ว่าย้ายที่จัดการประชุมสุดยอดจากกรุงเทพไปเชียงใหม่ เนื่องจากความขัดแย้งทางการเมืองในกรุงเทพ
5	30 ตุลาคม ค.ศ. 2010	เวียดนาม	ฮานอย	ประธานาธิบดี เหงียน มิญ เจี๊ยต	เชิญสหรัฐและรัสเซียเข้าร่วมการประชุม
6	18–19 พฤศจิกายน ค.ศ. 2011	อินโดนีเซีย	บาหลี	ประธานาธิบดี ซูซีโล บัมบัง ยูโดโยโน	เชิญสหรัฐและรัสเซียเข้าร่วมการประชุม
7	19–20 พฤศจิกายน ค.ศ. 2012	กัมพูชา	พนมเปญ	นายกรัฐมนตรี ฮุน เซน	ความตึงเครียดในข้อพิพาทดินแดนในทะเลจีนใต้และทะเลจีนตะวันออกบดบังความก้าวหน้าในการทำข้อตกลงทางการค้าและเศรษฐกิจระหว่างสมาชิกในการประชุม^[3]
8	9–10 ตุลาคม ค.ศ. 2013	บรูไน	บันดาร์เซอรีเบอกาวัน	สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์
9	12–13 พฤศจิกายน ค.ศ. 2014	พม่า	เนปยีดอ	ประธานาธิบดี เต้นเซน
10	21–22 พฤศจิกายน ค.ศ. 2015	มาเลเซีย	กัวลาลัมเปอร์	นายกรัฐมนตรี นาจิบ ราซัก
11	6–8 กันยายน ค.ศ. 2016	ลาว	เวียงจันทน์	นายกรัฐมนตรี ทองลุน สีสุลิด
12	13–14 พฤศจิกายน ค.ศ. 2017	ฟิลิปปินส์	ปาไซ	ประธานาธิบดี โรดรีโก ดูแตร์เต	นายกรัฐมนตรีแคนาดาเข้าร่วมประชุม
13	14–15 พฤศจิกายน ค.ศ. 2018	สิงคโปร์	สิงคโปร์	นายกรัฐมนตรี ลี เซียนลุง	ประธานาธิบดีรัสเซีย วลาดีมีร์ ปูติน เข้าร่วมประชุม^[4]
14	4 พฤศจิกายน ค.ศ. 2019	ไทย	กรุงเทพ	นายกรัฐมนตรี ประยุทธ์ จันทร์โอชา
15	14 พฤศจิกายน ค.ศ. 2020	เวียดนาม	ฮานอย (ในฐานะสถานที่จัดงาน)	นายกรัฐมนตรี เหงียน ซวน ฟุก	จัดออนไลน์เพราะโรคระบาดโควิด-19^[5]
16	26–27 ตุลาคม ค.ศ. 2021	บรูไน	บันดาร์เซอรีเบอกาวัน (ในฐานะสถานที่จัดงาน)	สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์	จัดออนไลน์เพราะโรคระบาดโควิด-19
17	ค.ศ. 2022	กัมพูชา	พนมเปญ	นายกรัฐมนตรี ฮุน เซน

ประเทศที่เข้าร่วม แก้

แผนที่แสดงประเทศที่เกี่ยวข้อง กลุ่มอาเซียนแสดงด้วยสีแดง, กลุ่มอาเซียนบวกสามแสดงด้วยสีเขียว, ประเทศอื่นๆ แสดงด้วยสีฟ้า และรัสเซียซึ่งยื่นเป็นสมาชิก แสดงด้วยสีเหลือง

กลุ่มประเทศอาเซียน 10 ประเทศ

อีก 6 ประเทศจากกลุ่มอาเซียนบวกหก

ประเทศที่อยู่ในระหว่างการขอเป็นสมาชิก

ประเทศรัสเซียได้ยื่นความประสงค์จะเข้าร่วมการประชุม และได้ร่วมงานประชุมปี 2005 ในฐานะผู้สังเกตการณ์ ฐานะของรัสเซียจะถูกตัดสินใจในการประชุมประจำปี 2006
ประเทศติมอร์-เลสเตกำลังอยู่ระหว่างยื่นเป็นสมาชิกของอาเซียน
มาเลเซียเสนอชื่อประเทศปากีสถานและประเทศมองโกเลียเป็นสมาชิกในอนาคต
ออสเตรเลียเสนอชื่อประเทศปาปัวนิวกินีเป็นสมาชิกในอนาคต

ผู้นำคนปัจจุบันในการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก แก้

ดูเพิ่ม แก้

อ้างอิง แก้

↑ "About | EAS | ASEAN India". mea.gov.in (ภาษาอังกฤษ).
↑ Singapore Declaration on Climate Change, Energy and the Environment เก็บถาวร 13 พฤษภาคม 2012 ที่ Library of Congress Web Archives
↑ Branigan, Tania (20 พฤศจิกายน 2012). "Obama urges Asian leaders to step back from territorial disputes". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2017. สืบค้นเมื่อ 7 พฤษภาคม 2018.
↑ "Singapore to host 13th East Asia Summit in November". Connected to India. 23 March 2018. สืบค้นเมื่อ 23 March 2018.
↑ "Ha Noi Declaration on the 15th Anniversary of the East Asia Summit". Association of Southeast Asian Nations. November 15, 2020. สืบค้นเมื่อ November 19, 2020.

แหล่งข้อมูลอื่น แก้

[1] "About | EAS | ASEAN India". mea.gov.in (ภาษาอังกฤษ).

[autogenerated1-2] Singapore Declaration on Climate Change, Energy and the Environment เก็บถาวร 13 พฤษภาคม 2012 ที่ Library of Congress Web Archives

[3] Branigan, Tania (20 พฤศจิกายน 2012). "Obama urges Asian leaders to step back from territorial disputes". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2017. สืบค้นเมื่อ 7 พฤษภาคม 2018.

[4] "Singapore to host 13th East Asia Summit in November". Connected to India. 23 March 2018. สืบค้นเมื่อ 23 March 2018.

[5] "Ha Noi Declaration on the 15th Anniversary of the East Asia Summit". Association of Southeast Asian Nations. November 15, 2020. สืบค้นเมื่อ November 19, 2020.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

การประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก East Asia Summit 东亚峰会 (จีน) 東アジアサミット (ญี่ปุ่น) 동아시아 정상회의 (เกาหลี) Саммит стран Восточной Азии (รัสเซีย) Konferensi Tingkat Tinggi Asia Timur (อินโดนีเซีย) Sidang Kemuncak Asia Timur (มลายู) Pulong-Panguluhan ng Silangang Asya (ฟิลิปปินส์) အရှေ့အာရှထိပ်သီးအစည်းအဝေး (พม่า) ກອງປະຊຸມສຸດຍອດອາຊີຕາເວັນອອກ (ลาว) កិច្ចប្រជុំអាស៊ីបូព៌ា (เขมร) Hội nghị cấp cao Đông Á (เวียดนาม) கிழக்கு ஆசியா உச்சி மாநாடு (ทมิฬ) पूर्व एशिया शिखर सम्मेलन (ฮินดี)
สมาชิกและผู้สมัครในการประชุมสุดยอดเอเชียตะวันออก สมาชิกดั้งเดิม สมาชิกจากการประชุมครั้งที่ 6 ผู้สมัคร
ผู้เข้าร่วม	ออสเตรเลีย นายกรัฐมนตรี แอนโทนี แอลบานีส บรูไน สุลต่าน ฮัสซานัล โบลเกียห์ กัมพูชา นายกรัฐมนตรี ฮุน เซน จีน ประธานคณะมนตรีรัฐกิจ หลี่ เฉียง อินเดีย นายกรัฐมนตรี นเรนทระ โมที อินโดนีเซีย ประธานาธิบดี โจโก วีโดโด ญี่ปุ่น นายกรัฐมนตรี ฟูมิโอะ คิชิดะ ลาว นายกรัฐมนตรี สอนไซ สีพันดอน มาเลเซีย นายกรัฐมนตรี อันวาร์ อิบราฮิม พม่า ที่ปรึกษาแห่งรัฐ มี่นอองไลง์ นิวซีแลนด์ นายกรัฐมนตรี คริส ฮิปกินส์ ฟิลิปปินส์ ประธานาธิบดี บองบอง มาร์กอส รัสเซีย นายกรัฐมนตรี มีฮาอิล มีชุสติน สิงคโปร์ นายกรัฐมนตรี ลี เซียนลุง เกาหลีใต้ ประธานาธิบดี ยุน ซ็อก-ย็อล ไทย นายกรัฐมนตรี เศรษฐา ทวีสิน สหรัฐ ประธานาธิบดี โจ ไบเดิน เวียดนาม นายกรัฐมนตรี ฝั่ม มิญ จิ๊ญ