วิกิพีเดีย

ฟุตบอลทีมชาติอินโดนีเซีย

ฟุตบอลทีมชาติอินโดนีเซีย (อินโดนีเซีย: Tim Nasional Sepak Bola Indonesia) เป็นทีมฟุตบอลตัวแทนจากประเทศอินโดนีเซีย ภายใต้การควบคุมของสมาคมฟุตบอลอินโดนีเซีย อินโดนีเซียเป็นชาติแรกในทวีปเอเชียที่เคยร่วมเล่นฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย โดยเล่นในฟุตบอลโลก 1938 แต่ในขณะนั้นยังลงเล่นในฐานะตัวแทนของ ดัตช์อีสต์อินดีส์ ซึ่งเป็นชื่อของอินโดนีเซียในช่วงที่เป็นเมืองขึ้นของเนเธอร์แลนด์ และยังไม่เคยเข้าร่วมฟุตบอลโลกในฐานะประเทศเอกราชจนถึงปัจจุบัน

อินโดนีเซีย
Shirt badge/Association crest
ฉายา
  • เมระฮ์ ปูติฮ์ (แดง-ขาว)
  • ติมการูดา (ทีมครุฑ)
  • ติมนัซ (ทีมชาติ)
  • อิเหนา (ฉายาในภาษาไทย)
สมาคมPSSI
สมาพันธ์ย่อยเอเอฟเอฟ (เอเชียตะวันออกเฉียงใต้)
สมาพันธ์เอเอฟซี (เอเชีย)
หัวหน้าผู้ฝึกสอนชิน แท-ยง
กัปตันเอวัน ดีมัซ
ติดทีมชาติสูงสุดอับดุล กาดีร์ (111)[1][2]
ทำประตูสูงสุดอับดุล กาดีร์ (70)[2]
สนามเหย้า
รหัสฟีฟ่าIDN
อันดับฟีฟ่า
อันดับปัจจุบัน 151 เพิ่มขึ้น 1 (22 ธันวาคม 2022)[4]
อันดับสูงสุด76 (กันยายน ค.ศ. 1997)
อันดับต่ำสุด191 (กรกฎาคม ค.ศ. 2016)
เกมระดับนานาชาติครั้งแรก
ธงชาติหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ 7–1 ญี่ปุ่น ธงชาติญี่ปุ่น
(มะนิลา ประเทศฟิลิปปินส์; 13 พฤษภาคม ค.ศ. 1934)[5][6]
ชนะสูงสุด
ธงชาติอินโดนีเซีย อินโดนีเซีย 12–0 ฟิลิปปินส์ ธงชาติฟิลิปปินส์
(โซล ประเทศเกาหลีใต้; 21 กันยายน ค.ศ. 1972)
ธงชาติอินโดนีเซีย อินโดนีเซีย 13–1 ฟิลิปปินส์ ธงชาติฟิลิปปินส์
(จาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย; 23 ธันวาคม ค.ศ. 2002)
แพ้สูงสุด
ธงชาติบาห์เรน บาห์เรน 10–0 อินโดนีเซีย ธงชาติอินโดนีเซีย
(อัรริฟาอ์ ประเทศบาห์เรน; 29 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2012)
ฟุตบอลโลก
เข้าร่วม1 (ในฐานะ ธงชาติหมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ หมู่เกาะอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์) (ครั้งแรกใน 1938)
ผลงานดีที่สุดKnock Outs
เอเชียนคัพ
เข้าร่วม5 (ครั้งแรกใน 1996)
ผลงานดีที่สุดรอบกลุ่ม (1996, 2000, 2004, 2007)
เกียรติยศ
กีฬาตะวันออกไกล
เหรียญเงิน - รองชนะเลิศ 1934 มะนิลา ทีม
เอเชียนเกมส์
เหรียญทองแดง - อันดับที่ 3 1958 โตเกียว ทีม
ซีเกมส์
เหรียญทอง - ชนะเลิศ 1991 มะนิลา ทีม
เหรียญทอง - ชนะเลิศ 1987 จาการ์ตา ทีม
เหรียญเงิน - รองชนะเลิศ 1997 จาการ์ตา ทีม
เหรียญเงิน - รองชนะเลิศ 1979 จาการ์ตา ทีม
เหรียญทองแดง - อันดับที่ 3 1999 บันดาร์เซอรีเบอกาวัน ทีม
เหรียญทองแดง - อันดับที่ 3 1989 กัวลาลัมเปอร์ ทีม
เหรียญทองแดง - อันดับที่ 3 1981 มะนิลา ทีม

อินโดนีเซียไม่ค่อยประสบความสำเร็จในการแข่งขันระดับทางการเท่าไรนัก พวกเขาเคยเข้าร่วมแข่งขันโอลิมปิกฤดูร้อนเพียงครั้งเดียวใน ค.ศ. 1956[7] และเข้าร่วมรายการเอเชียนคัพ 4 ครั้งแต่ยังไม่เคยผ่านรอบแบ่งกลุ่ม และคว้าเหรียญทองแดงในเอเชียนเกมส์ 1958 ที่โตเกียว และในระดับภูมิภาค อินโดนีเซียเข้าชิงชนะเลิศฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 6 ครั้ง แต่ยังไม่เคยได้แชมป์ อินโดนีเซียมีคู่แข่งคือชาติต่าง ๆ ในสหพันธ์ฟุตบอลอาเซียน โดยเฉพาะมาเลเซีย เนื่องจากเหตุผลทางการเมืองและวัฒนธรรม

ประวัติแก้ไข

ในยุคแรก ทีมฟุตบอลอินโดนีเซียลงแข่งขันในนาม ดัตช์อีสต์อินดีส์ เนื่องจากหมู่เกาะในภูมิภาคทั้งหมดของอินโดนีเซียในยุคนั้นเป็นอาณานิคมของเนเธอร์แลนด์ การแข่งขันนัดแรกที่มีการบันทึกไว้คือการพบทีมชาติสิงคโปร์ในเกมกระชับมิตร ณ กรุงจาการ์ตา ในวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 1921 และดัตช์อีสต์อินดีส์ชนะด้วยผลประตู 1–0 ตามด้วยการพบกับออสเตรเลียใน ค.ศ. 1928 (ชนะ 2–1) และเสมอกับทีมจากเซี่ยงไฮ้ (4–4) ในอีกสองปีต่อมา

ใน ค.ศ. 1934 ทีมฟุตบอลของเกาะชวา เป็นตัวแทนของอีสต์อินดีส์ในการแข่งขันกีฬาตะวันออกไกล ที่ประเทศฟิลิปปินส์และคว้าอันดับสองได้ โดยชนะทีมชาติญี่ปุ่นด้วยผลประตูถึง 7–1 ในนัดแรก ตามด้วยการแพ้จีน (0–2) และเจ้าภาพอย่างฟิลิปปินส์ (2–3) และแม้การแข่งขันครั้งนี้จะไม่ได้รับการบันทึกโดยสมาคมฟุตบอลอินโดนีเซีย ทว่าระบบการให้คะแนน Elo ถือว่าเป็นการแข่งขันทางการครั้งแรกของทีมอินโดนีเซีย[8] และทีมดัตช์อีสต์อินดีส์ถือเป็นทีมฟุตบอลทีมแรกของเอเชียที่ได้ร่วมเล่นฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย โดยเข้าร่วมฟุตบอลโลก 1938 ที่แร็งส์ ประเทศฝรั่งเศส ภายหลังจากญี่ปุ่นสละสิทธิ์แข่งขันในรอบคัดเลือก และพวกเขาได้ลงแข่งขันเพียงนัดเดียวโดยแพ้ต่อฮังการีขาดลอย 0–6

ภายหลังสงครามโลกครั้งที่สองและการปฏิวัติอินโดนีเซีย ประเทศได้ปลดแอกจากการเป็นอาณานิคมเนเธอร์แลนด์ อินโดนีเซียได้มีทีมฟุตบอลของตนเองอย่างเป็นทางการ และเข้าร่วมการแข่งขันรายการสำคัญคือโอลิมปิกฤดูร้อน 1956 ที่เมลเบิร์น พวกเขาเสมอสหภาพโซเวียต 0–0 และแพ้ 0–4 ในนัดแข่งใหม่ และนั่นเป็นการแข่งขันในโอลิมปิกครั้งเดียวของพวกเขา ถัดมา พวกเขาแข่งขันในฟุตบอลโลก 1958 รอบคัดเลือก เอาชนะจีนในรอบแรก ก่อนจะขอถอนตัวไม่แข่งขันกับอิสราเอลในรอบต่อมาด้วยเหตุผลทางการเมือง และอินโดนีเซียคว้าเหรียญทองแดงในเอเชียนเกมส์ 1958 ที่โตเกียว เอาชนะอินเดีย 4–1 และทีมเริ่มมีการพัฒนาขึ้น โดยสามารถเสมอกับทีมจากยุโรปอย่างเยอรมนีตะวันออก 2–2 ในเกมกระชับมิตร และพวกเขาเริ่มประสบความสำเร็จมากขึ้นด้วยการชนะการแข่งขันเมอร์เดก้า ทัวร์นาเมนท์ 3 สมัย ซึ่งเป็นรายการพิเศษที่จัดขึ้นในมาเลเซียเพื่อรำลึกถึงวันประกาศอิสรภาพ และยังได้แชมป์ฟุตบอลชิงถ้วยพระราชทานคิงส์คัพ ซึ่งจัดขึ้นเป็นครั้งแรกใน ค.ศ. 1968 ชนะพม่า 1–0

อินโดนีเซียกลับมาแข่งขันฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกอีกครั้งใน ค.ศ. 1974 แต่ตกรอบแรก โดยชนะเพียงนัดเดียวจากหกนัด และตกรอบแรกอีกครั้งในรอบคัดเลือก ค.ศ. 1978 โดยชนะได้เพียงนัดเดียวจากสี่นัดต่อสิงคโปร์ ก่อนจะทำผลงานได้ดีขึ้นในรอบคัดเลือก ค.ศ. 1982 ชนะได้สองนัด[9] พวกเขามีผลงานที่ดีที่สุดในขณะนั้นด้วยการผ่านเข้ารอบคัดเลือกรอบที่สอง ฟุตบอลโลก 1986 ด้วยผลงานชนะ 4 นัด เสมอ 1 นัด และแพ้ 1 นัดในรอบแรก ก่อนจะแพ้ทีมใหญ่อย่างเกาหลีใต้ในรอบที่สอง ตามด้วยการเข้าถึงรอบรองชนะเลิศเอเชียนเกมส์ 1986 ที่กรุงโซล โดยเอาชนะสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ในรอบ 8 ทีมสุดท้าย แต่ไปแพ้เกาหลีใต้ในนัดต่อมา และแพ้คูเวตในนัดชิงอันดับสาม แต่อินโดนีเซียประสบความสำเร็จในระดับภูมิภาคเป็นครั้งแรกด้วยการคว้าเหรียญทองสองสมัยในซีเกมส์ 1987 (ชนะมาเลเซีย 1–0) และ 1991 (ชนะจุดโทษไทย) แต่ล้มเหลวในฟุตบอลโลก 1990 และ 1994 ในรอบคัดเลือกด้วยการชนะนัดเดียวจากหกนัดในทั้งสองครั้ง

อินโดนีเซียเข้าร่วมรายการเอเชียนคัพครั้งแรกใน ค.ศ. 1996 แต่ตกรอบแบ่งกลุ่มโดยไม่ชนะทีมใด และเข้าร่วมครั้งที่สองใน ค.ศ. 2000 ที่ประเทศเลบานอน แต่ก็ตกรอบแรกเช่นเคย ผลงานที่ดีที่สุดของพวกเขาคือ เอเชียนคัพ 2004 ที่ประเทศจีน โดยชนะหนึ่งนัดในรอบแบ่งกลุ่มที่พบกับกาตาร์ (2–1) แต่ตกรอบด้วยการแพ้จีนขาดลอย 0–5 และแพ้บาห์เรน 1–3 ก่อนที่ประเทศอินโดนีเซียจะเป็นเจ้าภาพร่วมกับชาติอื่นอีก 4 ชาติในการแข่งขันเอเชียนคัพ 2007 แต่ก็ตกรอบแรกอีกครั้ง[10]

ในช่วงทศวรรษ 2000 ทีมเข้าชิงชนะเลิศฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียนได้ถึง 4 ครั้ง แต่ได้เพียงรองแชมป์ทั้งหมด ต่อมาใน ค.ศ. 2012 สมาคมฟุตบอลอินโดนีเซียได้รับคำเตือนในกรณีการแบ่งแยกการแข่งขันลีกภายในประเทศ โดยมีการแบ่งการแข่งขันเป็น ลีกาซาตู ซึ่งไม่ได้รับการรับรองสถานะจากสหพันธ์ฟุตบอลระหว่างประเทศและสมาคมในขณะนั้น และการแข่งขันอินโดนีเซียนพรีเมียร์ลีก คณะกรรมการกีฬาแห่งชาติ (KONI) สนับสนุนให้สมาคมแก้ไขสถานการณ์ดังกล่าวร่วมกับคณะกรรมการฟุตบอลแห่งชาติของอินโดนีเซีย และประธานคณะกรรมการกีฬาแห่งชาติกล่าวว่าจะเข้าควบคุมการบริหารสมาคมหากสมาคมไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้[11] ฟีฟ่ายังไม่มีท่าทีที่ชัดเจนในขณะนั้นว่าจะมีโทษแบนต่อทีมชาติอินโดนีเซียและสมาคมหรือไม่

ในวันที่ 20 มีนาคม 2012 ฟีฟ่าแถลงว่าสมาคมฟุตบอลอินโดนีเซียไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้และฟีฟ่าจะนำเรื่องนี้เข้าสู่วาระการประชุมสภาเพื่อหาข้อสรุป[12] และฟีฟ่าได้ขยายเวลาการแก้ปัญหาให้แก่สมาคมไปจนถึงเดือนมิถุนายน หากไม่สำเร็จ คดีนี้จะถูกส่งต่อไปยังคณะกรรมการฉุกเฉินของฟีฟ่าเพื่อระงับการแข่งขัน[13] และมีการกำหนดเส้นตายใหม่อีกครั้งเป็นวันที่ 1 ธันวาคม 2012 และในช่วงสองสัปดาห์สุดท้ายก่อนครบกำหนด คณะกรรมการหลักสามในสี่คนของสมาคมฟุตบอลอินโดนีเซียได้ลาออกจากตำแหน่ง เนื่องจากผิดหวังในการจัดการแก้ปัญหาของสมาคม อย่างไรก็ตาม ฟีฟ่าแถลงว่าจะกำหนดบทลงโทษทีมชาติอินโดนีเซียภายหลังจากเสร็จสิ้นฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2012 ซึ่งอินโดนีเซียตกรอบแบ่งกลุ่ม

ใน ค.ศ. 2013 ดจฮาร์อาริฟิน ฮูซิน ประธานของสมาคมฟุตบอลได้ลงนามในบันทึกความเข้าใจกับ La Nyalla Mahmud Mattalitti ผ่านสมาพันธ์ฟุตบอลเอเชีย ส่งผลให้การแข่งขัน ลีกาซาตู ถูกควบคุมโดยคณะกรรมการฟุตบอลแห่งชาติของอินโดนีเซีย จนกว่าจะมีการก่อตั้งการแข่งขันรายการใหม่ หมายความว่า ผู้เล่นจากลีกาซาตูสามารถร่วมแข่งขันในนามทีมชาติชุดใหญ่ได้ และสมาคมได้เรียกผู้เล่นจากทั้งสองลีก (ลีกาซาตู และพรีเมียร์ลีก) ในการแข่งขันเอเชียนคัพ 2015 รอบคัดเลือก

เมื่อวันที่ 18 มีนาคม 2013 สมาคมฟุตบอลได้จัดการประชุมที่กรุงกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย ร่วมกับตัวแทนของคณะกรรมการฟุตบอลแห่งชาติ ในการประชุมดังกล่าวประกอบไปด้วย 4 วาระสำคัญได้แก่ การรวมตัวของสองลีก; การแก้ไขกฎเกณฑ์ของสมาคม; การคืนสถานะของสมาชิกคณะกรรมการบริหารสมาคมที่ถูกไล่ออก และข้อตกลงของทุกฝ่ายในบันทึกความเข้าใจที่ลงนามร่วมกัน ราฮ์มัด ดาร์มาวัน ทำหน้าที่เป็นผู้ฝึกสอนรักษาการทีมชาติชุดใหญ่ โดยมี แจ็คเซน เอฟ. ติอาโก เพื่อนสนิทของเขาเป็นผู้ช่วย และอินโดนีเซียแพ้ต่อซาอุดีอาระเบีย 1–2 ในเอเชียนคัพรอบคัดเลือก พวกเขาได้ประตูจาก โบอาส โซลอซซา

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2015 สมาคมฟุตบอลอินโดนีเซียได้รับโทษโดยถูกสั่งระงับการแข่งขันทุกรายการของฟีฟ่า สืบเนื่องจากการแทรกแซงของรัฐบาลในการจัดการแข่งขันลีกซึ่งเป็นปัญหาเรื้อรังมาหลายปี โทษแบนดังกล่าวมีผลบังคับใช้ทันที ส่งผลให้อินโดนีเซียถูกตัดสิทธิ์การแข่งขันฟุตบอลโลก 2018 รอบคัดเลือก และเอเชียนคัพ 2019 รอบคัดเลือก ยิ่งไปกว่านั้น ฟีฟ่ายังมีบทลงโทษเพิ่มเติม สืบเนื่องจากข้อพิพาทระหว่างรัฐบาลท้องถิ่นและสมาคมฟุตบอลอินโดนีเซียส่งผลให้มีการยกเลิกการแข่งขันในประเทศ[14] ทว่าบทลงโทษดังกล่าวถูกยกเลิกในการประชุมสามัญครั้งที่ 66 ของฟีฟ่า อินโดนีเซียยังได้รับสิทธิ์แข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2016 ซึ่งพวกเขาเข้าชิงชนะเลิศเป็นครั้งที่ 5 แต่ก็แพ้ทีมชาติไทยอีกครั้ง[15]

ลุยส์ มิลลา ผู้ฝึกสอนชาวสเปนได้รับการแต่งตั้งเพื่อนำทีมแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2018 แต่เขาได้ลาออกภายในเวลาอันสั้นโดยไม่ได้ให้เหตุผลใด ๆ สร้างความไม่พอใจให้แก่กลุ่มผู้สนับสนุนอย่างมาก บิมา ซักติ เข้ามารักษาการแต่ทีมก็ตกรอบแรกในการแข่งขัน ไซมอน แมคเมเนมี ผู้ฝึกสอนชาวสกอตแลนด์ได้รับการแต่งตั้งให้คุมทีมเพื่อเตรียมแข่งขันฟุตบอลโลก 2022 รอบคัดเลือก ด้วยความคาดหวังว่าผลงานของทีมจะดีขึ้น เนื่องจากแมคเมเนมีทำผลงานได้ดีในการคุมทีมชาติฟิลิปปินส์ โดยอินโดนีเซียอยู่ร่วมกลุ่มกับชาติคู่แข่งในอาเซียนอย่าง ไทย, เวียดนาม และคู่ปรับสำคัญ มาเลเซีย ทว่าพวกเขามีผลงานย่ำแย่ รวมถึงการแพ้คาบ้านต่อมาเลเซีย 2–3 ทั้งที่ออกนำไปก่อน 2–1 ตามด้วยการแพ้เวียดนามในบ้านตนเองเป็นครั้งแรกในการแข่งขันระดับทางการ ส่งผลให้แมคเมเนมีถูกปลด[16] อินโดนีเซียตกรอบอย่างเป็นทางการหลังจากบุกไปพ่ายมาเลเซีย 0–2[17] และทีมมีการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง โดยแต่งตั้ง ชิน แท-ยง อดีตผู้ฝึกสอนทีมชาติเกาหลีใต้เข้ามาเป็นผู้ฝึกสอน โดยสมาคมฟุตบอลอินโดนีเซียยึดแนวทางของทีมชาติเวียดนามในการแต่งตั้ง พัก ฮัง-ซอ เป็นผู้ฝึกสอน[18]

ในฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2020 ผ่านเข้าชิงชนะเลิศในรายการนี้เป็นครั้งที่ 6 และเป็นครั้งที่ 4 ที่พบทีมชาติไทยในรอบชิงชนะเลิศ ทว่าพวกเขาแพ้ทีมชาติไทยด้วยผลประตูรวมสองนัด 2–6 ทำได้เพียงการเป็นรองแชมป์สมัยที่ 6

สนามแข่งแก้ไข

 
สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน

ทีมชาติอินโดนีเซียมักลงแข่งขันที่ สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน เป็นหลัก ตั้งอยู่ภายใน เกอโลรา บุงการ์โน สปอร์ต คอมเพล็กซ์ ใจกลางกรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย ความจุกว่า 77,000 ที่นั่ง และยังสามารถขยายความจุได้อีกในรายการอื่น ๆ สนามแห่งนี้ยังถูกใช้ในเอเชียนคัพ 2007 รอบชิงชนะเลิศ และเคยได้รับการจัดอันดับเป็นสนามฟุตบอลที่ใหญ่ที่สุดเป็นอันดับ 7 ของโลก

อินโดนีเซียมีแผนจะใช้สนาม "จาการ์ตาบีเอ็มดับเบิลยูสเตเดียม" เป็นสนามเหย้าแห่งใหม่ซึ่งได้รับการออกแบบให้มีหลังคาแบบเปิด-ปิดได้ และจะมีความจุ 82,000 ที่นั่ง โดยจะกลายเป็นสนามกีฬาที่ใหญ่ที่สุดในอินโดนีเซีย แต่เดิมสนามมีหนดการเปิดใช้งานในเดือนธันวาคม 2021 แต่จากการระบาดของ ไวรัส SARS-CoV-2 สายพันธุ์โอมิครอน ส่งผลให้แผนดังกล่าวถูกเลื่อนไปเป็นเดือนกุมภาพันธ์ 2022[19]

ผลงานแก้ไข

ฟุตบอลโลกแก้ไข

  • 1930, 1934, 1954 - ไม่ได้เข้าร่วม
  • 1938 - รอบแรก (ในนาม ดัตช์อีสต์อินดีส)
  • 1950, 1958, 1962 - ถอนตัว
  • 1966, 1970 - ไม่ได้เข้าร่วม
  • 1974 - 2014 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
  • 2018 - ถูกตัดสิทธิ์เข้าร่วมแข่งขันจากทางฟีฟ่า
  • 2022 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก

เอเชียนคัพแก้ไข

  • 1956 - 1964 - ไม่ได้เข้าร่วม
  • 1968 - 1992 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
  • 1996 - 2004 - รอบแรก
  • 2007 - รอบแรก (เจ้าภาพร่วม)
  • 2011 - 2015 - ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
  • 2019 - ถูกตัดสิทธิ์เข้าร่วมแข่งขันจากทางฟีฟ่า
  • 2023 - ผ่านรอบคัดเลือกแล้ว

อาเซียนฟุตบอลแชมเปียนชิพแก้ไข

  • 1996 - รอบก่อนรองชนะเลิศ
  • 1998 - อันดับ 3
  • 2000 - รองชนะเลิศ
  • 2002 - รองชนะเลิศ
  • 2004 - รองชนะเลิศ
  • 2007 - รอบแรก
  • 2008 - รอบแรก
  • 2010 - รองชนะเลิศ
  • 2012 - รอบแรก
  • 2014 - รอบแรก
  • 2016 - รองชนะเลิศ
  • 2018 - รอบแรก
  • 2020 - รองชนะเลิศ
  • 2022 - รอบรองชนะเลิศ

ผลงานอื่นแก้ไข

  • ซีเกมส์ - ชนะเลิศ 2 ครั้ง - 1987 (จาการ์ตา), 1991 (มะนิลา)
  • คิงส์คัพ - ชนะเลิศ 1 ครั้ง ใน คิงส์คัพ ครั้งที่ 1 (2511)

ผู้เล่นชุดปัจจุบันแก้ไข

รายชื่อผู้เล่น 23 คนที่ถูกเรียกตัวในการแข่งขันฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอาเซียน 2022 ระหว่างวันที่ 20 ธันวาคม 2565 – 16 มกราคม 2566[20]

จำนวนนัดที่ลงเล่นให้ทีมชาติและจำนวนประตูที่ยิงได้นับถึงวันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2565 หลังแข่งขันกับ   กูราเซา

0#0 ตำแหน่ง ผู้เล่น วันเกิด (อายุ) ลงเล่น ประตู สโมสร
22 1GK Nadeo Argawinata (1997-03-09) 9 มีนาคม ค.ศ. 1997 (26 ปี) 15 0   บาหลี ยูไนเต็ด
1 1GK Muhammad Riyandi (2000-01-03) 3 มกราคม ค.ศ. 2000 (23 ปี) 5 0   เปอร์ซิซ โซโล
20 1GK Syahrul Fadil (1995-10-26) 26 ตุลาคม ค.ศ. 1995 (27 ปี) 3 0   เปอร์ซีกาโบ 1973
19 2DF Fachruddin Aryanto (กัปตันทีม) (1989-02-19) 19 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1989 (34 ปี) 51 4   มาดูรา ยูไนเต็ด
12 2DF Pratama Arhan (2001-12-21) 21 ธันวาคม ค.ศ. 2001 (21 ปี) 22 3   โตเกียว เวอร์ดี
14 2DF Asnawi Mangkualam (1999-10-04) 4 ตุลาคม ค.ศ. 1999 (23 ปี) 21 1   อันซันกรีเนอส์
16 2DF Hansamu Yama (1995-01-16) 16 มกราคม ค.ศ. 1995 (28 ปี) 18 2   เปอร์ซีจาจาการ์ตา
5 2DF Rizky Ridho (2001-11-21) 21 พฤศจิกายน ค.ศ. 2001 (21 ปี) 15 0   เปอร์เซบายา ซูราบายา
3 2DF Edo Febriansah (1997-07-25) 25 กรกฎาคม ค.ศ. 1997 (25 ปี) 7 0   เอร์อาเอ็นเอ็ซ นูซันตารา
4 2DF Jordi Amat (1992-03-21) 21 มีนาคม ค.ศ. 1992 (31 ปี) 0 0   โจโฮร์ดารุลตักซิม
3MF Rachmat Irianto (รองกัปตันทีม) (1999-09-03) 3 กันยายน ค.ศ. 1999 (23 ปี) 22 3   เปอร์ซิบ บันดุง
3MF Witan Sulaeman (2001-10-08) 8 ตุลาคม ค.ศ. 2001 (21 ปี) 20 6   AS Trenčín
3MF Ricky Kambuaya (1996-05-05) 5 พฤษภาคม ค.ศ. 1996 (26 ปี) 19 5   เปอร์ซิบ บันดุง
3MF Saddil Ramdani (1999-01-02) 2 มกราคม ค.ศ. 1999 (24 ปี) 13 1
3MF Syahrian Abimanyu (1999-04-25) 25 เมษายน ค.ศ. 1999 (23 ปี) 9 0   เปอร์ซีจาจาการ์ตา
3MF Marselino Ferdinan (2004-09-09) 9 กันยายน ค.ศ. 2004 (18 ปี) 7 1   เปอร์เซบายา ซูราบายา
3MF Marc Klok (1993-04-20) 20 เมษายน ค.ศ. 1993 (29 ปี) 5 2   เปอร์ซิบ บันดุง
3MF Yakob Sayuri (1997-09-22) 22 กันยายน ค.ศ. 1997 (25 ปี) 3 0   เปเอ็ซเอ็ม มากัซซาร์
4FW Egy Maulana (2000-07-07) 7 กรกฎาคม ค.ศ. 2000 (22 ปี) 13 3
4FW Muhammad Rafli (1998-11-24) 24 พฤศจิกายน ค.ศ. 1998 (24 ปี) 8 0   อาเรมา
4FW อิลิยา สปาซอเยวิช (1987-09-11) 11 กันยายน ค.ศ. 1987 (35 ปี) 2 3   บาหลี ยูไนเต็ด
4FW Dendy Sulistyawan (1996-10-12) 12 ตุลาคม ค.ศ. 1996 (26 ปี) 2 1   บายังการา
4FW Ramadhan Sananta (2002-11-27) 27 พฤศจิกายน ค.ศ. 2002 (20 ปี) 2 0   เปเอ็ซเอ็ม มากัซซาร์

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ FIFA Century Club - 1 December 2021, FIFA.
  2. ↑ 2.0 2.1 Abdul Kadir - Century of International Appearances - RSSSF.
  3. ↑ Raya, Mercy. "Timnas Indonesia Akan Pakai Jakarta International Stadium". sepakbola (ภาษาอินโดนีเซีย). สืบค้นเมื่อ 2021-10-02.
  4. ↑ "The FIFA/Coca-Cola World Ranking". FIFA. 22 ธันวาคม 2022. สืบค้นเมื่อ 22 ธันวาคม 2022.
  5. ↑ "Dutch East Indies International matches". สืบค้นเมื่อ 19 November 2015.
  6. ↑ "Indonesia matches, ratings and points exchanged". World Football Elo Ratings: Indonesia. สืบค้นเมื่อ 24 November 2019.
  7. ↑ "Indonesia International Matches". www.rsssf.com.
  8. ↑ "World Football Elo Ratings". www.eloratings.net (ภาษาอังกฤษ).
  9. ↑ "Indonesia International Matches". www.rsssf.com.
  10. ↑ Says, Jtxno12 (2010-12-16). "Indonesia National Football Team". Simple More (ภาษาอังกฤษ).
  11. ↑ "PSSI warn against Indonesian government plans to take over embattled body | Goal.com". www.goal.com.
  12. ↑ "Yahoo Malaysia | News and Lifestyle". Yahoo Malaysia | News and Lifestyle (ภาษาอังกฤษ).
  13. ↑ "FIFA.com - FIFA Executive Committee agrees major governance reforms & Ethics structure". web.archive.org. 2012-04-01. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-04-01. สืบค้นเมื่อ 2021-12-29.
  14. ↑ "Indonesian FA suspended by FIFA for government meddling". Eurosport (ภาษาอังกฤษ). 2015-05-30.
  15. ↑ "Indonesia Tops the Anticlimax as Thailand Wins the 2016 AFF Cup". Jakarta Globe.
  16. ↑ Post, The Jakarta. "PSSI fires national team coach McMenemy over 'unsatisfactory performance'". The Jakarta Post (ภาษาอังกฤษ).
  17. ↑ "Fox Sports". www.foxsports.com.my. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-12-30. สืบค้นเมื่อ 2021-12-29.
  18. ↑ "Shin Tae-yong Merasa Tak Masalah Jika Indonesia Gagal Juara Piala AFF 2020 - Berita Bola Terupdate, Live Score, Jadwal & Klasemen - Football5star.com". football5star.com (ภาษาอินโดนีเซีย).
  19. ↑ Raya, Mercy. "Timnas Indonesia Akan Pakai Jakarta International Stadium". sepakbola (ภาษาอินโดนีเซีย).
  20. ↑ "Daftar 23 Nama Pemain Timnas Indonesia Untuk Piala AFF 2022". PSSI (ภาษาอินโดนีเซีย). สืบค้นเมื่อ 2022-12-19.

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

แม่แบบ:ทีมฟุตบอลในเอเชียนคัพ 2023

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ฟุตบอลทีมชาติอินโดนีเซีย&oldid=10608713"