บราวนิง ไฮ-พาวเวอร์
(เปลี่ยนทางจาก บราวน์นิ่ง ไฮเพาเวอร์)
บราวนิง ไฮ-พาวเวอร์ (อังกฤษ: Browning Hi-Power) เป็นปืนพกกึ่งอัตโนมัติที่มีประสิทธิภาพและทรงพลังชนิดหนึ่งของโลก[1][2] ออกแบบเมื่อปี พ.ศ. 2456 โดยจอห์น บราวนิง ผู้ผลิตและออกแบบอาวุธปืนชาวอเมริกัน ผลิตครั้งแรกในปี พ.ศ. 2475 โดยบริษัทผลิตอาวุธปืนเบลเยียมเอฟเอ็น (FN) และผลิตครั้งสุดท้ายในปี พ.ศ. 2560[4]
| บราวนิง ไฮ-พาวเวอร์ | |
|---|---|
 | |
| ชนิด | ปืนสั้นกึ่งอัตโนมัติ |
| แหล่งกำเนิด | เบลเยียม สหรัฐ |
| บทบาท | |
| ประจำการ | 2483–ปัจจุบัน[1][2] |
| ผู้ใช้งาน | ดูประเทศที่ใช้ |
| สงคราม | สงครามโลกครั้งที่สอง[2] สงครามเกาหลี สงครามเวียดนาม สงครามโรดีเชีย สงครามฟอล์กแลนด์ ความยุ่งยากไอร์แลนด์ สงครามต่อต้านการก่อการร้าย |
| ประวัติการผลิต | |
| ผู้ออกแบบ | จอห์น บราวนิง |
| ช่วงการออกแบบ | 2456–2478 |
| บริษัทผู้ผลิต | เอฟเอ็น |
| ช่วงการผลิต | 2478–2560 |
| จำนวนที่ผลิต | 1,500,000+ |
| ข้อมูลจำเพาะ | |
| มวล | 1 กิโลกรัม |
| ความยาว | 199 มิลลิเมตร |
| กระสุน | |
| ความยาวลำกล้อง | 119 มม. |
| อัตราการยิง | กึ่งอัตโนมัติ |
| ความเร็วปากกระบอก | 335 เมตร/วินาที[3] |
| ระยะหวังผล | 50 เมตร |
| ระบบป้อนกระสุน |
|
ไฮพาวเวอร์ บรรจุกระสุนได้ 13 นัด มีขนาดกะทัดรัด ลักษณะของปืนได้นำปืนพกรุ่นลูเกอร์ และเอ็ม 1911 มารวมในกระบอกเดียวกัน ไฮพาวเวอร์ใช้กระสุนขนาด 9×19 มิลลิเมตร และ .40 สมิตร์แอนด์เวสสัน ผลิตออกมาหลายรุ่น
คุณสมบัติ แก้
- ตัวปืนมีขนาดกะทัดรัด
- ซองกระสุนบรรจุได้ 13 นัด
- ป้องกันการปืนลั่นและมีความปลอดภัย
- มีความแข็งแรงและทนทาน ง่ายต่อการพกพา
- ระยะยิงหวังผล 50 เมตร[5]
การนำมาใช้ แก้
ไฮพาวเวอร์ นำมาใช้ครั้งแรกในสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อปี พ.ศ. 2483 และเป็นปืนพกที่นิยมใช้ในการทหารมาก่อนปี พ.ศ. 2533 จึงมีการผลิตออกมาเรื่อย ๆ โดนรุ่นปัจจุบันผลิตครั้งล่าสุดใน พ.ศ. 2560 และยังเป็นปืนพกมาตรฐานในกองทัพแคนาดา โดยใช้รุ่น MK1[6] นอกจากนี้ยังมีหลายประเทศผลิตปืนพกที่มีลักษณะคล้ายปืนพกรุ่นนี้ เช่น ประเทศอินโดนีเซีย[7]
รุ่นปืน แก้
บราวนิง ไฮ-พาวเวอร์ มีรุ่นที่ผลิตหลายรุ่น แต่รุ่นที่เป็นที่รู้จักกันดี เช่น
- พี 35 (P-35) เป็นรุ่นที่ผลิตออกมารุ่นแรก ถูกใช้ครั้งแรกในสงครามโลกครั้งที่ 2 และเป็นรุ่นที่นิยมใช้มากที่สุดในปัจจุบัน
- L9A1 ออกแบบโดยสหราชอาณาจักร เพื่อนำมาใช้ในกองทัพอากาศสหราชอาณาจักรในสงครามเย็น ทั้งยังเป็นต้นแบบของปืนพกกึ่งอัตโนมัติด้วยกัน กล็อก 17 (Glock 17)[8]
- บีดีเอ (BDA) เป็นรุ่นย่อยของไฮพาวเวอร์ โดยนำแบบ FN Model 1900 มาผสมผสานกับไฮเพาว์เวอร์
ประเทศที่ใช้ แก้
อาร์เจนตินา: ผลิตภายใต้ใบอนุญาตและใช้โดยทหารและตำรวจ กองทัพที่ใช้คือ M95 และ M02AR.[1][9][10]
ออสเตรเลีย: เป็นปืนพกรุ่นทั่วไปที่ใช้ในกองทัพออสเตรเลีย[9][10][11]
ออสเตรีย
บาห์เรน[10]
บังกลาเทศ[10]
บาร์เบโดส[10]
เบลเยียม: ได้รับการคัดเลือกให้เป็นอาวุธประจำกายของกองทัพเบลเยี่ยมเมื่อปี พ.ศ. 2478[9][12] และสำนักงานตำรวจเบลเยี่ยม
เบลีซ[10]
เบอร์มิวดา[10]
โบลิเวีย[10]
บอตสวานา[10]
บราซิล[ต้องการอ้างอิง]
บรูไน[10]
บุรุนดี[10]
กัมพูชา[10]
แคนาดา: กองทัพแคนาดาใช้ปืนพกของบริษัทจอห์นอิงกลิส จากรัฐออนแทรีโอ ประเทศแคนาดา ใช้ประจำการเป็นปืนพกหลัก[1][9][10][13]
ชาด[10]
ชิลี[14]
สาธารณรัฐจีน: ใช้ปืนพกที่ผลิตโดยบริษัทจอห์นอิงกลิส จากรัฐออนแทรีโอ ประเทศแคนาดา[1]
จีน: ผลิตโดยไม่มีใบอนุญาตโดยบริษัทนอรินโก[15]
โคลอมเบีย[10]
คิวบา[10]
ไซปรัส[10]
สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก[10]
เดนมาร์ก[1][10]
สาธารณรัฐโดมินิกัน[14]
เอกวาดอร์[10]
เอลซัลวาดอร์[10]
เอสโตเนีย[1][16]
ฟินแลนด์[10]
ฝรั่งเศส: ใช้โดยกองสารวัตรทหารแห่งชาติและกองทัพอากาศฝรั่งเศส ในระหว่างสงครามอินโดจีนครั้งที่หนึ่งและสงครามแอลจีเรีย[ต้องการอ้างอิง]
กานา[10]
กรีซ: ใช้ปืนพกที่ผลิตโดยบริษัทจอห์นอิงกลิส จากรัฐออนแทรีโอ ประเทศแคนาดา[1]
กัวเตมาลา[10]
ฮอนดูรัส[10]
ฮ่องกง[17]
ฮังการี: ผลิตภายใต้ใบอนุญาตเดียวกัน[18]
อินเดีย: ผลิตภายในประเทศในฐานะปืนพกออโต 9เอ็มเอ็ม 1เอ โดยโรงงานอาวุธอินเดีย/กองทัพ Ishapore โดยใช้แม่พิมพ์จากบริษัทจอห์นอิงกลิส จากรัฐออนแทรีโอ ประเทศแคนาดา[9][10][15]
อินโดนีเซีย: ใช้เป็นอาวุธทั่วไปในกองทัพแห่งชาติอินโดนีเซีย, โดยเฉพาะ กองบัญชาการกาเตาะ (Kopaska) ชุดปฎิบัติการประดาน้ำ และ กองบัญชาการคูซุส (Kopassus) กองกำลังปฎิบัติการพิเศษ[19] ผลิตภายใต้ใบอนุญาตโดยพินแดด เป็นพี1[20]
อิหร่าน: ใช้โดยกองทัพเรืออิหร่าน กองกำลังปฎิบัติการพิเศษ[ต้องการอ้างอิง]
อิรัก[10]
ไอร์แลนด์: ใช้โดยกองทัพไอริช แทนที่โดยปืนพกเฮคเลอร์แอนด์คอช ยูเอสพี.[21]
อิสราเอล: ใช้โดยยาแมม[22] ผลิตภายในประเทศ[15]
จาเมกา: ส่งออกให้แก่เจ้าหน้าที่ในกองทัพจาเมกา[23]
จอร์แดน[10]
เคนยา[10]
คูเวต[10]
เลบานอน[10]
ไลบีเรีย[10]
ลิเบีย[24]
ลิทัวเนีย[1][10]
ลักเซมเบิร์ก:[9] ถูกแทนที่โดยปืนพก กล็อก 17[25]
มาลาวี[10]
มาเลเซีย: ใช้เป็นอาวุธทั่วไปสำหรับเจ้าหน้าที่อาวุโสและกองกำลังพิเศษในกองทัพมาเลเซียและสำนักงานตำรวจแห่งชาติ[26]
มาลี
โมซัมบิก[10]
พม่า[10]
นามิเบีย: ใช้โดยกองกำลังตำรวจนามิเบีย (NAMPOL)[27]
ไรช์เยอรมัน: มากกว่า 300,000 กระบอกถูกสร้างขึ้นเพื่อ เวร์มัคท์ หลังจากโรงงานเอฟเอ็นถูกยึดโดยเยอรมนี ปืนพกถูกตั้งชื่อว่า พิสโทน 640 (บี)[1]
เกาหลีเหนือ: ใช้โดยกองกำลังพิเศษเกาหลีเหนือ[28]
เนปาล[10]
เนเธอร์แลนด์[1][10][16]
นิวซีแลนด์: ถูกแทนที่โดยปืนพกซิกซาวเออร์ พี-226[ต้องการอ้างอิง]
ไนจีเรีย: ผลิตภายใต้สิทธิบัตรโดยบริษัทอุตสาหกรรมป้องกันประเทศแห่งไนจีเรีย[29][10]
โอมาน[10]
ปากีสถาน: ใช้โดยกองปฎิบัติการพิเศษ กองทัพเรือปากีสถาน.[30]
ปานามา[10]
ปาปัวนิวกินี: จัดส่งจากออสเตรเลีย[10][31]
ปารากวัย[10]
เปรู[1][10]
ฟิลิปปินส์[10]
โปแลนด์[32] เคยใช้ในกองกำลังพิเศษโปแลนด์ (JW GROM)
โปรตุเกส: ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2478 โดยกองกำลังรักษาดินแดนสาธารณรัฐ[10][33]
โรดีเชีย[1][34]
โรมาเนีย[1]
รวันดา[10]
ซาอุดีอาระเบีย[10]
เซียร์ราลีโอน[10]
แอฟริกาใต้[35]
ศรีลังกา[10]
ซูดาน[10]
ซูรินาม[10]
ซีเรีย[36]
แทนซาเนีย[10]
ไทย: ใช้โดยกองทัพอากาศไทย[10]
โตโก[10]
ตรินิแดดและโตเบโก[10]
ตูนิเซีย[10]
ตุรกี: ใช้โดยกองอำนวยการรักษาความมั่นคงแห่งชาติ
ยูกันดา[10]
สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์[10]
สหราชอาณาจักร: ถูกนำมาใช้โดยกองทัพบกบริติชในปี พ.ศ. 2497[2][9][10] และโดยสำนักงานความมั่นคงไอร์แลนด์เหนือในปี พ.ศ. 2541[37] ถูกแทนโดยปืนพก กล็อก 17 เจ็น 4[38]
สหรัฐ: ใช้โดยหน่วยช่วยเหลือตัวประกัน[22]
อุรุกวัย:[10] ใช้แทนปืนพก กล็อก 17[39]
เวเนซุเอลา[9][10]
เวียดนาม: มีปริมาณน้อย นำเข้ามาในประเทศโดยกองทัพบกออสเตรเลียระหว่างสงครามเวียดนาม ยังคงพบเห็นได้ในกองทัพประชาชนเวียดนาม[ต้องการอ้างอิง]
ซิมบับเว[10]
ยุติการผลิต แก้
ไฮเพาว์เวอร์ ถูกผลิตเป็นครั้งสุดท้ายในปี พ.ศ. 2560[40] จากนั้นก็ได้ขายลิขสิทธิ์และกรรมสิทธิ์ทั้งหมดให้แก่โรงงานยุทโธปกรณ์อิสโพธิ์, ประเทศอินเดีย[41]
อ้างอิง แก้
- ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 1.10 1.11 1.12 1.13 Arnold, David W. (2010-09-24). "Classic Handguns of the 20th Century: The Browning HI-Power". Handguns Magazine. สืบค้นเมื่อ 2010-01-19.
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Miller, David (2001). The Illustrated Directory of 20th Century Guns. Salamander Books Ltd. ISBN 1-84065-245-4.
- ↑ Miller, David (2001). The Illustrated Directory of 20th Century Guns. Salamander Books Ltd. ISBN 1-84065-245-4.
- ↑ http://www.browning.com/products/firearms/pistols/hi-power-pistols.html
- ↑ Miller, David (2001). The Illustrated Directory of 20th Century Guns. Salamander Books Ltd. ISBN 1-84065-245-4.
- ↑ "British armed forces get first new pistol since World War II". The Register. 2013-01-11. สืบค้นเมื่อ 2013-01-19.
- ↑ "Un repaso a las armas ligeras de Pindad" (ภาษาสเปน). ARMAS. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-04-02. สืบค้นเมื่อ 2010-07-05.
- ↑ "British armed forces get first new pistol since World War II". The Register. 2013-01-11. สืบค้นเมื่อ 2013-01-19.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 9.3 9.4 9.5 9.6 9.7 Valpolini, Paolo (June 2009). "There are Two Types of Men in this World..." (PDF). Armada International (Online). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ February 14, 2010. สืบค้นเมื่อ 2010-02-13.
- ↑ 10.00 10.01 10.02 10.03 10.04 10.05 10.06 10.07 10.08 10.09 10.10 10.11 10.12 10.13 10.14 10.15 10.16 10.17 10.18 10.19 10.20 10.21 10.22 10.23 10.24 10.25 10.26 10.27 10.28 10.29 10.30 10.31 10.32 10.33 10.34 10.35 10.36 10.37 10.38 10.39 10.40 10.41 10.42 10.43 10.44 10.45 10.46 10.47 10.48 10.49 10.50 10.51 10.52 10.53 10.54 10.55 10.56 10.57 10.58 10.59 10.60 10.61 10.62 Jones, Richard D. Jane's Infantry Weapons 2009/2010. Jane's Information Group; 35 edition (January 27, 2009). ISBN 978-0-7106-2869-5.
- ↑ Army. "Self-Loading Pistol 9 millimetre Mark 3 - Australian Army". Defence.gov.au. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-02-27. สืบค้นเมื่อ 2012-11-15.
- ↑ "Landcomponent Onderwerp Bewapening GP 9 mm". Mil.be. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-07. สืบค้นเมื่อ 2012-11-03.
- ↑ "Browning 9mm Pistol". Canadian Forces. 2009-05-13. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-08-02. สืบค้นเมื่อ 2009-06-27.
- ↑ 14.0 14.1 Gander, Terry J.; Hogg, Ian V. Jane's Infantry Weapons 1995/1996. Jane's Information Group; 21 edition (May 1995). ISBN 978-0-7106-1241-0.
- ↑ 15.0 15.1 15.2 [1] เก็บถาวร มิถุนายน 14, 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ 16.0 16.1 Ministry of Defence, Royal Netherlands Army (1991). Handboek voor de Soldaat 1991 (Soldier's Handbook) (VS 2-1350 ed.). Ministry of Defence. pp. 22–1.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อHKPD - ↑ Bishop, Chris (1998). Guns in Combat. Chartwell Books, Inc. ISBN 0-7858-0844-2.
- ↑ "Kopassus & Kopaska – Specijalne Postrojbe Republike Indonezije" (ภาษาโครเอเชีย). Hrvatski Vojnik Magazine. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-08-22. สืบค้นเมื่อ 2010-06-12.
- ↑ "Un repaso a las armas ligeras de Pindad" (ภาษาสเปน). ARMAS. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-04-02. สืบค้นเมื่อ 2010-07-05.
- ↑ Lavery, Don (2006-09-02). "Defence Forces to turn 'tomb raiders'". Irish Independent.
- ↑ 22.0 22.1 Meyr, Eitan (January 6, 1999). "Special Weapons for Counter-terrorist Units". Jane's — Law Enforcement. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 1, 2008. สืบค้นเมื่อ 2009-09-26.
- ↑ ncoicinnet. "Web Site of the Jamaica Defence Force". Jdfmil.org. สืบค้นเมื่อ 2012-11-03.
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-10-05. สืบค้นเมื่อ 2018-05-01.
- ↑ "Armement". Armee.lu. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-07-20. สืบค้นเมื่อ 2012-11-03.
- ↑ Thompson, Leroy (December 2008). "Malaysian Special Forces". Special Weapons. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-04-02. สืบค้นเมื่อ 2009-11-30.
- ↑ Struggle Kids' break colleague out of Police Station เก็บถาวร 2015-09-04 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ http://bemil.chosun.com/nbrd/gallery/view.html?b_bbs_id=10044&pn=1&num=177361
- ↑ Okoroafor, Cynthia (2015-08-27). "You probably didn't know that Nigeria already manufactures these weapons". Ventures. สืบค้นเมื่อ 2017-01-24.
- ↑ "Special Forces (Maritime) (Pakistan), Amphibious and special forces".
- ↑ [2] เก็บถาวร ธันวาคม 15, 2010 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- ↑ Sebastian Miernik. "//- Strona poświęcona Wojskowej Formacji Specjalnej GROM -//". Grom.mil.pl. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-08-14. สืบค้นเมื่อ 2012-11-03.
- ↑ "Historia" (PDF). Gnr.pt. สืบค้นเมื่อ 2012-11-03.
- ↑ Neil Grant (2015). Rhodesian Light Infantryman: 1961-1980. Osprey Publishing. p. 21. ISBN 1472809629.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อRSA - ↑ Stevens, R. Blake The Browning High Power Automatic Pistol. Collector Grade Publications (1990). ISBN 978-0-88935-089-2.
- ↑ "The state of the Union - Brendan O’Neill". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-07-10. สืบค้นเมื่อ 2012-03-16.
- ↑ British Military Adopts Glock 17 เก็บถาวร 2014-01-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน - Modernserviceweapons.com, January 12, 2013
- ↑ Uruguay to produce Glock pistols - Janes.com, 28 April 2013
- ↑ http://www.browning.com/products/firearms/pistols/hi-power-pistols.html
- ↑ "Multiplying the Sources: Licensed and Unlicensed Military Production" (PDF). Geneva: Small Arms Survey. 2007. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 23 December 2016. สืบค้นเมื่อ 21 September 2016.