วิกิพีเดีย

การค้า

การค้าขาย หรือ การค้า (อังกฤษ: trade) หมายถึง การตกลงแลกเปลี่ยนสินค้าหรือบริการ หรือทั้งสองอย่าง การค้าขายสามารถเรียกได้อีกชื่อหนึ่งคือ การค้าขายเชิงพาณิชย์ (commerce) นักเศรษฐศาสตร์อ้างถึง กลไกหรือสถานที่ที่สามารถมีการค้าขายเรียกว่าตลาด รูปแบบเริ่มต้นของการค้าขายคือ การยื่นหมูยื่นแมว ซึ่งหมายถึงการแลกเปลี่ยนสินค้าหรือบริการโดยตรงระหว่างผู้ค้า ปัจจุบันนี้ โดยทั่วไปผู้ค้าสมัยใหม่ใช้การเจรจาต่อรองด้วยสิ่งแลกเปลี่ยน ซึ่งนั่นก็คือเงินตรา

พ่อค้าสองคนในเยอรมนีศตวรรษที่ 16
ตลาดซาน ฮวน เด ดิออส ใน กัวดาลาฮารา
The Liberty to Trade as Buttressed by National Law (ค.ศ. 1909) โดย จอร์จ โฮเวิร์ด เอิร์ล จูเนียร์

โดยทั่วไปแล้ว พ่อค้ามักจะเจรจาต่อรองกันผ่านสื่อกลางของเครดิตหรือการแลกเปลี่ยน เช่น เงิน แม้ว่านักเศรษฐศาสตร์บางคนระบุลักษณะของการแลกเปลี่ยนสินค้าโดยตรง (กล่าวคือ การค้าขายสิ่งของโดยไม่ใช้เงิน[1]) ว่าเป็นรูปแบบแรกๆ ของการค้าขาย แต่เงินถูกคิดค้นขึ้นก่อนประวัติศาสตร์ลายลักษณ์อักษรจะเริ่มต้นขึ้น ดังนั้น เรื่องราวเกี่ยวกับการพัฒนาของเงินในยุคแรกๆ ส่วนใหญ่จึงอิงจากการคาดเดาและการอนุมานเชิงตรรกะ ตั๋วสินเชื่อ เงินกระดาษ และเงินที่ไม่มีตัวตน ได้ช่วยลดความยุ่งยากและส่งส่งเสริมการค้าขาย เนื่องจากการซื้อสามารถแยกออกจากการขาย หรือการได้รับรายได้ ได้ การค้าขายระหว่างพ่อค้าสองรายเรียกว่า การค้าทวิภาคี ในขณะที่การค้าขายที่เกี่ยวข้องกับพ่อค้ามากกว่าสองรายเรียกว่า การค้าพหุภาคี

ในมุมมองสมัยใหม่ การค้าขายเกิดขึ้นเนื่องจากความชำนาญพิเศษและ การแบ่งงาน ซึ่งเป็นรูปแบบเด่นของกิจกรรม ที่บุคคลและกลุ่มต่าง ๆ มุ่งเน้นไปที่การผลิตเพียงด้านใดด้านหนึ่ง แต่ใช้ผลผลิตของตนในการแลกเปลี่ยนเป็นผลิตภัณฑ์และสิ่งของจำเป็นอื่น ๆ[2] การค้าขายเกิดขึ้นระหว่างภูมิภาคเนื่องจากภูมิภาคต่าง ๆ อาจมี ข้อได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบ (ที่รับรู้หรือเป็นจริง) ในการผลิตสินค้าบางประเภทที่ซื้อขายกันได้ – รวมถึงการผลิตทรัพยากรธรรมชาติที่หายากหรือมีจำกัดในที่อื่น ๆ ตัวอย่างเช่น ขนาดของภูมิภาคที่แตกต่างกันอาจส่งเสริม การผลิตจำนวนมาก ในกรณีเช่นนี้ การซื้อขายกันใน ราคาตลาด ระหว่างสถานที่ต่าง ๆ สามารถก่อให้เกิดประโยชน์ต่อทั้งสองสถานที่ได้ ผู้ค้าประเภทต่าง ๆ อาจมีความเชี่ยวชาญในการซื้อขายสินค้าต่างชนิดกัน ตัวอย่างเช่น การค้าเครื่องเทศ และ การค้าธัญพืช ต่างมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ในการพัฒนาเศรษฐกิจโลกและเศรษฐกิจระหว่างประเทศ

A picture of a busy market in Mile 12. Lagos - Nigeria
ตลาดที่พลุกพล่านในไมล์ที่ 12 ลากอส - ไนจีเรีย

การค้าการค้าปลีก ประกอบไปด้วย การขาย สินค้าหรือผลิตภัณฑ์จากสถานที่ที่ตั้งแน่นอน[3] (เช่น ห้างสรรพสินค้า, ร้านบูติก หรือ ซุ้มขายของ) ช่องทางออนไลน์ หรือ ไปรษณีย์ ในปริมาณน้อยหรือขายปลีก สำหรับ การบริโภค หรือการใช้งานโดยตรงจากผู้ซื้อ[4] การค้าขายส่ง คือ การขายสินค้าที่ขายเป็นสินค้าโภคภัณฑ์ให้กับ ผู้ค้าปลีก ผู้ใช้งานในภาคอุตสาหกรรม พาณิชยกรรม สถาบัน หรือผู้ประกอบการมืออาชีพอื่นๆ หรือให้กับ ผู้ค้าส่ง รายอื่น และบริการที่เกี่ยวข้อง

ในอดีต การเปิดกว้างสู่การค้าเสรีเพิ่มขึ้นอย่างมากในบางพื้นที่ ตั้งแต่ ค.ศ. 1815 จนถึงการปะทุของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งในปี ค.ศ. 1914 การเปิดกว้างทางการค้าเพิ่มขึ้นอีกครั้งในช่วงทศวรรษที่ 1920 แต่กลับล่มสลาย (โดยเฉพาะในยุโรปและอเมริกาเหนือ) ในช่วงภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ในทศวรรษที่ 1930 การเปิดกว้างทางการค้าเพิ่มขึ้นอย่างมากอีกครั้งตั้งแต่ทศวรรษ 1950 เป็นต้นมา (แม้ว่าจะมีการชะลอตัวในช่วงวิกฤตการณ์น้ำมันในช่วงทศวรรษที่ 1970) นักเศรษฐศาสตร์และนักประวัติศาสตร์ด้านเศรษฐกิจยืนยันว่าระดับการเปิดกว้างทางการค้าในปัจจุบันนั้นสูงที่สุดเท่าที่เคยมีมา[5][6][7]

ศัพทมูลวิทยา

แก้

Trade มาจากคำว่า trade ในภาษาอังกฤษสมัยกลาง (หมายถึง "เส้นทาง, แนวทางปฏิบัติ") ซึ่งพ่อค้าชาวแฮนเซียติกเป็นผู้นำเข้ามาใช้ในภาษาอังกฤษ โดยมาจากคำว่า trade ในภาษาเยอรมันต่ำกลาง (หมายถึง "รอยทาง, เส้นทาง") ซึ่งมาจากคำว่า trada ในภาษาแซกซอนโบราณ (หมายถึง "รอยเท้า, รอยทาง") และมาจากคำว่า *tradō ในภาษาโปรโต-เจอร์แมนิก (หมายถึง "รอยทาง, เส้นทาง") และเป็นคำร่วมเชื้อสายกับคำว่า tredan ในภาษาอังกฤษเก่า (หมายถึง "เดิน")

การพาณิชย์ มีรากศัพท์มาจากคำใน ภาษาละติน ว่า commercium ซึ่งมาจากคำว่า cum แปลว่า "ร่วมกัน" และ merx แปลว่า "สินค้า"[8]

ความเป็นมา

แก้
ดูเพิ่ม: ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจของโลก และ เส้นเวลาการค้าระหว่างประเทศ

ยุคก่อนประวัติศาสตร์

แก้

การค้าขายมีต้นกำเนิดมาจากการสื่อสารของมนุษย์ ในยุคก่อนประวัติศาสตร์ มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์มีการแลกเปลี่ยนสินค้าและบริการซึ่งกันและกันใน ระบบเศรษฐกิจแบบให้เปล่า (gift economy) ก่อนที่จะมีการคิดค้นเงินตราในยุคปัจจุบัน ปีเตอร์ วัตสัน (Peter Watson) ระบุว่า ประวัติศาสตร์การค้าขายทางไกล นั้นมีมาตั้งแต่ประมาณ 150,000 ปีก่อนคริสตกาล[9]

ในบริเวณเมดิเตอร์เรเนียน, การติดต่อระหว่างวัฒนธรรมที่เก่าแก่ที่สุดเกี่ยวข้องกับสมาชิกของสายพันธุ์ Homo sapiens ซึ่งส่วนใหญ่ใช้แม่น้ำดานูบ ในช่วงเวลาเริ่มต้น 35,000–30,000 ปีก่อนปัจจุบัน[10][11][12][13]

 
สัญลักษณ์คทางูไขว้ เดิมเป็นตัวแทนของเทพเมอร์คิวรี (เทพเจ้าแห่งการค้าขายของชาวโรมัน) ยังคงใช้เป็นสัญลักษณ์ของการค้าในปัจจุบัน[14]
 
ศิลปะอีทรัสคันโบราณ ภาชนะดินเผา "aryballoi" ที่ขุดพบในช่วงทศวรรษ 1860 ที่สุสานบอลชายา บลิซนิตซา ใกล้ ฟานาโกเรีย รัสเซียตอนใต้ (เดิมเป็นส่วนหนึ่งของ อาณาจักรบอสปอรัส แห่ง ซิมเมอเรียนบอสปอรัส ปัจจุบันคือ คาบสมุทรทามัน); จัดแสดงที่ พิพิธภัณฑ์เฮอร์มิเทจ ใน เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

มีหลักฐานการแลกเปลี่ยน หินออบซิเดียน และ หินเหล็กไฟ ในยุคหิน เชื่อกันว่ามีการค้าขายหินออบซิเดียนใน นิวกินี ตั้งแต่ 17,000 ปีก่อนคริสตกาล[15][16]

การใช้หินออบซิเดียนครั้งแรกในตะวันออกใกล้มีขึ้นในยุคหินตอนล่างและกลาง[17]

— เจ้าชายทากาฮิโตะ มิกาซะโนะมิยะ

โรเบิร์ต คาร์ โบซานเกต์ ได้ทำการศึกษาการค้าขายในยุคหิน โดยการขุดค้นในปี ค.ศ. 1901[18][19] หลักฐานทางโบราณคดีที่ชัดเจนชิ้นแรกของการค้าขายสินค้าที่ผลิตขึ้นนั้นพบในเอเชียตะวันตกเฉียงใต้[20][21]

หลักฐานทางโบราณคดีเกี่ยวกับการใช้หินออบซิเดียนให้ข้อมูลว่าวัสดุชนิดนี้กลายเป็นที่นิยมเลือกใช้มากขึ้นแทนที่ หินเชิร์ต ตั้งแต่ยุคหินกลางจนถึงยุคหินใหม่ ซึ่งจำเป็นต้องมีการแลกเปลี่ยนเนื่องจากแหล่งหินออบซิเดียนนั้นหายากในภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียน[22][23][24]

หินออบซิเดียน เป็นวัสดุที่ใช้ในการทำเครื่องมือตัด แม้ว่าจะมีวัสดุอื่นๆ ที่หาได้ง่ายกว่า แต่การใช้งานหินออบซิเดียน จะถูกจำกัดไว้เฉพาะชนชั้นสูงของเผ่า โดยเรียกกันว่า "หินเหล็กไฟของคนรวย"[25] เป็นที่น่าสนใจว่า มูลค่าของหินออบซิเดียน นั้นยังคงสูงกว่าหินเหล็กไฟมาโดยตลอด

พ่อค้าในยุคแรกๆ ทำการค้าขายซึ่งเดินทางเป็นระยะทางไกลถึง 900 กิโลเมตรภายในภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียน.[26]

การค้าขายในแถบทะเลเมดิเตอร์เรเนียนในช่วงยุคหินใหม่ของยุโรปนั้น วัสดุชนิดนี้เป็นสินค้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุด[22][27] เริ่มมีเครือข่ายการค้าขายในราว 12,000 ปีก่อนคริสตกาล[28] อนาโตเลียเป็นแหล่งค้าขายหลักกับเลแวนต์ อิหร่าน และอียิปต์ ตามการศึกษาของซารินส์ในปี ค.ศ. 1990[29][30][31] แหล่งหินออบซิเดียนจากเมลอส และ ลิปารี ผลิตการค้าที่แพร่หลายมากที่สุดในภูมิภาคเมดิเตอร์เรเนียนเท่าที่โบราณคดีรู้จัก[32]

เหมืองซึ่งเป็นแหล่ง แหล่งแร่ lapis lazuli ขนาดใหญ่ที่สุดในเทือกเขาของอัฟกานิสถาน[33][34] วัสดุดังกล่าวมีการซื้อขายกันอย่างแพร่หลายมากที่สุดใน สมัยบาบิโลเนีย ตั้งแต่ 1595 ปีก่อนคริสตกาล [35][36]

อดัม สมิธ กล่าวถึงต้นกำเนิดของการค้าว่ามาจากการเริ่มต้นของธุรกรรมทางการเงินในยุคก่อนประวัติศาสตร์ นอกเหนือจากการดำรงชีพแบบพึ่งพาตนเองตามแบบดั้งเดิมแล้ว การค้าขายกลายเป็นทักษะทางความคิดหลักสำหรับมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ซึ่งมีการแลกเปลี่ยนสิ่งของที่ตนเองมีเพื่อแลกกับสินค้าและบริการจากกัน นักมานุษยวิทยาไม่พบหลักฐานของระบบการแลกเปลี่ยนที่ไม่มีระบบเครดิตอยู่ควบคู่กันไปด้วย

ประวัติศาสตร์โบราณ

แก้

เมดิเตอร์เรเนียนและตะวันออกใกล้

แก้

หลักฐานเก่าแก่ที่สุดของการเขียนมีความเกี่ยวพันอย่างลึกซึ้งกับการค้าขาย ดังเช่น ระบบตัวเบี้ยดินเหนียว ที่ใช้สำหรับการบันทึกบัญชี ซึ่งพบในหุบเขาเฟรทตอนบนในซีเรีย ซึ่งมีอายุย้อนไปถึงสหัสวรรษที่ 10 ก่อนคริสตกาล ถือเป็นรูปแบบการเขียนที่เก่าแก่ที่สุดรูปแบบหนึ่ง

เอบลา เป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญในช่วงสันนิบาตที่สามก่อนคริสตกาล โดยมีเครือข่ายที่เชื่อมโยงไปถึงอนาโตเลียและเมโสโปเตเมียตอนเหนือ[32][37][38][39]

 
แผนที่เส้นทางการค้าเส้นทางสายไหม ระหว่างยุโรปและเอเชีย

วัสดุที่ใช้ทำเครื่องประดับมีการค้าขายกับอียิปต์ตั้งแต่ 3000 ปีก่อนคริสตกาล เส้นทางการค้าขายระยะไกลปรากฏขึ้นครั้งแรกในช่วงสหัสวรรษที่ 3 ก่อนคริสตกาล เมื่อชาวซูเมอร์ในเมโสโปเตเมีย ทำการค้ากับอารยธรรมฮารัปปาแห่งหุบเขาสินธุ[40] ชาวฟินิเชียนเป็นที่รู้จักในฐานะพ่อค้าทางทะเล เดินทางข้ามทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และไกลไปทางเหนือถึงบริเตน เพื่อหาแหล่งเหล็กสำหรับผลิตทองสัมฤทธิ์ เพื่อจุดประสงค์นี้ พวกเขาจึงได้ตั้งถิ่นฐานการค้าซึ่งชาวกรีกเรียกว่า เอ็มโพเรีย[41] ตามแนวชายฝั่งของทะเลเมดิเตอร์เรเนียน นักวิจัยพบความสัมพันธ์เชิงบวก ระหว่างการเชื่อมต่อที่ดีของพื้นที่ชายฝั่งกับความแพร่หลายของแหล่งโบราณคดีจากยุคเหล็ก ซึ่งชี้ให้เห็นว่าศักยภาพทางการค้าของพื้นที่เป็นปัจจัยสำคัญในการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์[42]

แผ่นจารึกร้องเรียนถึงเอยา-นาตซีร์ ซึ่งมีอายุย้อนไปถึง 1750 ปีก่อนคริสตกาล บันทึกเรื่องราวความยากลำบากของพ่อค้าทองแดงในยุคนั้น

ตั้งแต่จุดเริ่มต้นของอารยธรรมกรีกจนถึงการล่มสลายของจักรวรรดิโรมัน ในศตวรรษที่ 5 การค้าที่ทำกำไรทางการเงินได้นำเครื่องเทศอันมีค่าจากตะวันออกไกล รวมถึงอินเดียและจีนมายังยุโรป การค้าแบบโรมันทำให้จักรวรรดิเฟื่องฟูและยืนยง ช่วงปลายของสาธารณรัฐโรมันและสันติภาพโรมันของจักรวรรดิโรมันก่อให้เกิดเครือข่ายการขนส่งที่มั่นคงและปลอดภัย ซึ่งช่วยให้สามารถขนส่งสินค้าได้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องการปล้นสะดม เนื่องจากโรมได้กลายเป็นมหาอำนาจทางทะเลเพียงหนึ่งเดียวในเมดิเตอร์เรเนียนหลังจากพิชิตอียิปต์และตะวันออกใกล้[43]

ในสมัยกรีกโบราณ เฮอร์มีส เป็นเทพเจ้าแห่งการค้า[44][45] (พาณิชยกรรม) และมาตราชั่งตวงวัด[46] ในสมัยโรมโบราณ เมอร์คิวเรียส เป็นเทพเจ้าแห่งพ่อค้า ซึ่งมีการเฉลิมฉลองเทศกาลโดยเหล่าพ่อค้าในวันที่ 25 ของเดือนที่ห้า[47][48] แนวคิดเรื่อง การค้าเสรี นั้น เป็นแนวคิดที่ตรงข้ามกับความต้องการและทิศทางทางเศรษฐกิจของผู้ปกครองรัฐต่างๆ ในสมัยกรีกโบราณ การค้าเสรีระหว่างรัฐถูกขัดขวางโดยความจำเป็นในการควบคุมภายในที่เข้มงวด (ผ่านการเก็บภาษี) เพื่อรักษาความมั่นคงภายในท้องพระคลังของผู้ปกครอง ซึ่งอย่างไรก็ตามสิ่งนี้ทำให้สามารถธำรงไว้ซึ่ง ความเรียบร้อย ภายในโครงสร้างของชีวิตชุมชนที่ใช้งานได้จริง[49][50]

การล่มสลายของจักรวรรดิโรมันและยุคมืด ที่ตามมาทำให้เกิดความไม่มั่นคงในยุโรปตะวันตก และการล่มสลายของเครือข่ายการค้าในโลกตะวันตก อย่างไรก็ตาม การค้ายังคงเฟื่องฟูในหมู่ราชอาณาจักรต่างๆ ในทวีปแอฟริกา ตะวันออกกลาง อินเดีย จีน และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การค้าบางส่วนเกิดขึ้นในตะวันตก ตัวอย่างเช่น ราธาไนต์ เป็นกิลด์หรือกลุ่มพ่อค้ายิว ในยุคกลาง (ความหมายที่แท้จริงของคำนี้สูญหายไปในประวัติศาสตร์) ที่ทำการค้าระหว่างคริสต์ศาสนิกชน ในยุโรปและมุสลิม ในตะวันออกใกล้ [51]

อินโด-แปซิฟิก

แก้
บทความหลัก: เส้นทางถนนทะเลหยก และ เส้นทางสายไหมทางทะเล
 
เครือข่ายการค้าทางทะเลของออสโตรนีเซียน ยุคก่อนประวัติศาสตร์ และ ประวัติศาสตร์ ในมหาสมุทรอินเดีย[52]

เครือข่ายการค้าทางทะเลที่แท้จริงแห่งแรกในมหาสมุทรอินเดียดำเนินการโดยชนเผ่าออสโตรนีเซียนของเกาะในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้[52] เส้นทางเดินเรือนี้ริเริ่มโดยชนพื้นเมืองของประเทศไต้หวันและประเทศฟิลิปปินส์ เส้นทางถนนทะเลหยกเป็นเครือข่ายการค้าที่กว้างขวางเชื่อมต่อหลายพื้นที่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้และเอเชียตะวันออก ผลิตภัณฑ์หลักทำจากหยกที่ขุดจากไต้หวันโดยชนเผ่าพื้นเมืองไต้หวันและผ่านกระบวนการส่วนใหญ่ในฟิลิปปินส์โดยชาวฟิลิปปินส์พื้นเมือง โดยเฉพาะในจังหวัดบาตาเนส เกาะลูซอน และจังหวัดปาลาวัน บางส่วนยังผ่านกระบวนการในประเทศเวียดนาม ในขณะที่ชนชาติของประเทศมาเลเซีย ประเทศบรูไน ประเทศสิงคโปร์ ประเทศไทย ประเทศอินโดนีเซีย และประเทศกัมพูชาก็มีส่วนร่วมในเครือข่ายการค้าขนาดใหญ่นี้เช่นกัน เส้นทางเดินเรือนี้เป็นหนึ่งในเครือข่ายการค้าทางทะเลที่กว้างขวางที่สุดของวัสดุทางธรณีวิทยาชนิดเดียวในโลกยุคก่อนประวัติศาสตร์ มีมาอย่างน้อย 3,000 ปี โดยมีการผลิตสูงสุดระหว่าง 2000 ปีก่อนคริสตกาล ถึง 500 ปีคริสตกาล ซึ่งเก่าแก่กว่าเส้นทางสายไหมในแผ่นดินใหญ่ยูเรเซียและเส้นทางสายไหมทางทะเลในเวลาต่อมา เส้นทางถนนทะเลหยกเริ่มลดลงในช่วงศตวรรษสุดท้ายตั้งแต่ 500 ปีคริสตกาล ถึง 1000 ปีคริสตกาล ช่วงเวลาทั้งหมดของเครือข่ายนี้เป็นยุคทองของสังคมที่หลากหลายในภูมิภาค[53][54][55][56]

ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เดินทางทางทะเลได้สร้างเส้นทางการค้ากับ อินเดียตอนใต้ และ ประเทศศรีลังกา ตั้งแต่ช่วง 1500 ปีก่อนคริสตกาล เป็นการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมทางวัตถุ (เช่น เรือคาตามารัน, เรือแคนู, เรือไม้กระดานเย็บ และ หมาก) และ พืชพันธุ์ทางการเกษตร (เช่น มะพร้าว, ไม้จันทน์, กล้วย และ อ้อย) รวมถึงเชื่อมโยงวัฒนธรรมทางวัตถุของอินเดียและจีน กลุ่มชาติพันธุ์ในอินโดนีเซีย โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีการค้าขายเครื่องเทศ (ส่วนใหญ่เป็น อบเชย และ เปลือกอบเชย) กับ แอฟริกาตะวันออก โดยใช้เรือ แฝด และเรือ แคนู และล่องเรือโดยอาศัยกระแสลม ตะวันตก ในมหาสมุทรอินเดีย เครือข่ายการค้านี้ขยายไปไกลถึงทวีป แอฟริกา และ คาบสมุทรอาหรับ ส่งผลให้ชาวออสโตรนีเซียนเข้ายึดครอง ประเทศมาดากัสการ์ ในช่วงครึ่งสหัสวรรษแรกของคริสตศักราช การค้าขายยังคงดำเนินต่อไปจนถึงยุคประวัติศาสตร์ และต่อมากลายเป็น เส้นทางสายไหมทางทะเล[52][57][58][59][60]

เมโสอเมริกา

แก้
 
“ทาจาเดโร” หรือเงินขวานที่ใช้เป็นสกุลเงินในเมโสอเมริกา มีมูลค่าคงที่อยู่ที่เมล็ดโกโก้ 8,000 เมล็ด ซึ่งใช้เป็นสกุลเงินได้ด้วย[61]

การเกิดขึ้นของเครือข่ายการแลกเปลี่ยนในสังคมก่อนยุคโคลัมบัสของและใกล้กับเม็กซิโกเป็นที่ทราบกันดีว่าเกิดขึ้นภายในช่วงไม่กี่ปีก่อนและหลัง 1500 ปีก่อนคริสตกาล [62]

เครือข่ายการค้าขยายไปทางเหนือถึง เขตโอเอซิสอเมริกา มีหลักฐานการค้าทางทะเลที่มั่นคงกับวัฒนธรรมทางตะวันตกเฉียงเหนือของอเมริกาใต้และแคริบเบียน

ยุคกลาง

แก้

ในช่วงสมัยกลาง การค้าขายในยุโรปได้พัฒนาขึ้นโดยการซื้อขายสินค้าฟุ่มเฟือยในงานแสดงสินค้า ความมั่งคั่งถูกเปลี่ยนเป็นความมั่งคั่งที่เคลื่อนย้ายได้หรือเศรษฐกิจ ระบบธนาคารพัฒนาขึ้นโดยที่เงินในบัญชีถูกโอนข้ามพรมแดนประเทศ ตลาดนัดกลายเป็นลักษณะเด่นของชีวิตในเมืองและถูกควบคุมโดยหน่วยงานของเมือง

ยุโรปตะวันตกได้สร้างเครือข่ายการค้าที่ซับซ้อนและกว้างขวาง โดยมีเรือบรรทุกสินค้าเป็นพาหนะหลักในการขนส่งสินค้า เฟือง และ ฮัลค์ เป็นตัวอย่างสองแบบของเรือบรรทุกสินค้าดังกล่าว[63] ท่าเรือหลายแห่งได้พัฒนาเครือข่ายการค้าที่กว้างขวางของตนเอง เมืองท่า บริสตอล ของอังกฤษ ทำการค้ากับผู้คนจากสถานที่ซึ่งปัจจุบันคือประเทศไอซ์แลนด์ ไปตามชายฝั่งตะวันตกของฝรั่งเศส และลงไปจนถึงสถานที่ซึ่งปัจจุบันคือประเทศสเปน[64]

 
แผนที่แสดงเส้นทางการค้าหลักสำหรับสินค้าภายในยุโรปสมัยกลางตอนปลาย

ในสมัยกลาง เอเชียกลางเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของโลก[65] ชาวซอกเดียน ครอบงำเส้นทางการค้าตะวันออก-ตะวันตกที่รู้จักกันในชื่อ เส้นทางสายไหม ตั้งแต่ศตวรรษที่ 4 จนถึงศตวรรษที่ 8 โดยมี ซูยับ และ ตาลัส เป็นศูนย์กลางสำคัญในภาคเหนือ พวกเขาเป็นพ่อค้าคาราวาน หลักของเอเชียกลาง

นับตั้งแต่สมัยกลาง สาธารณรัฐทางทะเล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวนิส ปิซา และ เจโนวา มีบทบาทสำคัญในการค้าขายตลอด ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน ตั้งแต่ศตวรรษที่ 11 ถึงปลายศตวรรษที่ 15 สาธารณรัฐเวนิส และ สาธารณรัฐเจโนวา เป็นศูนย์กลางการค้าที่สำคัญ พวกเขาครอบงำการค้าใน ทะเลเมดิเตอร์เรเนียน และทะเลดำ โดยมีการผูกขาดระหว่างยุโรปและตะวันออกใกล้เป็นเวลาหลายศตวรรษ[66][67]

ตั้งแต่ศตวรรษที่ 8 ถึงศตวรรษที่ 11 ชาวไวกิ้ง และ ชาววารันเจียน เดินทางค้าขายทางเรือเป็นหลัก โดยชาวไวกิ้งแล่นเรือไปยังยุโรปตะวันตก ขณะที่ชาววารันเจียนไปยังรัสเซีย ในช่วงศตวรรษที่ 13 ถึง 17 สันนิบาตฮันเซอ ซึ่งเป็นพันธมิตรทางการค้าของเมืองต่าง ๆ ได้ครอบครองการค้าแบบผูกขาด เหนือยุโรปเหนือ และ ทะเลบอลติก เป็นส่วนใหญ่

ยุคเรือใบและการปฏิวัติอุตสาหกรรม

แก้

นักสำรวจชาวโปรตุเกส วัชกู ดา กามา เป็นผู้บุกเบิก เส้นทางการค้าเครื่องเทศของชาวยุโรป ในปี ค.ศ. 1498 เมื่อเขามาถึง กาลิคัต หลังจากเดินทางเรืออ้อม แหลมกู๊ดโฮป ทางตอนใต้สุดของ ทวีปแอฟริกา ก่อนหน้านี้ การไหลเวียนของเครื่องเทศจากอินเดียเข้าสู่ยุโรปถูกควบคุมโดยมหาอำนาจอิสลาม โดยเฉพาะอียิปต์ การค้าขายเครื่องเทศ มีความสำคัญทางเศรษฐกิจอย่างมาก และช่วยกระตุ้น ยุคแห่งการสำรวจ ในยุโรป เครื่องเทศที่นำเข้ามาในยุโรปจากโลกตะวันออกเป็นสินค้าที่มีค่าที่สุดเมื่อเทียบกับน้ำหนัก บางครั้งมีมูลค่าเทียบเท่ากับ ทองคำ

ตั้งแต่ ค.ศ. 1070 เป็นต้นมา อาณาจักรต่างๆ ในทวีปแอฟริกาตะวันตกได้กลายเป็นส่วนสำคัญของการค้าโลก[68] เริ่มแรกจากการเคลื่อนย้ายทองคำและทรัพยากรอื่นๆ ที่ส่งออกโดยพ่อค้ามุสลิมบนเครือข่ายการค้าข้ามทะเลทรายซาฮารา[68] เริ่มต้นในศตวรรษที่ 16 พ่อค้าชาวยุโรปจะซื้อทองคำ เครื่องเทศ ผ้า ไม้ และทาสจากรัฐในแอฟริกาตะวันตกซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการค้าไตรภาคี[68] ซึ่งมักจะแลกเปลี่ยนเป็นผ้า เหล็ก หรือเปลือกหอย ซึ่งใช้เป็นสกุลเงินในท้องถิ่น[68]

รัฐสุลต่านเบงกอล ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1352 เป็นชาติการค้าที่สำคัญของโลก และชาวยุโรปมักกล่าวถึงว่าเป็นประเทศที่ร่ำรวยที่สุดในการค้าขายด้วย[69]

ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 16 และ 17 ชาวโปรตุเกสได้เปรียบทางเศรษฐกิจใน ราชอาณาจักร เนื่องจากปรัชญาการค้าที่แตกต่างกัน[68] ในขณะที่พ่อค้าชาวโปรตุเกสมุ่งเน้นไปที่การสะสมทุน แต่ในคองโกนั้นสิ่งของทางการค้าหลายอย่างมีความหมายทางจิตวิญญาณ ตามที่นักประวัติศาสตร์เศรษฐกิจ โทบี้ กรีน (Toby Green) กล่าวว่า ในคองโก "การให้มากกว่าการรับเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจและสิทธิพิเศษทางจิตวิญญาณและการเมือง"[68]

ในศตวรรษที่ 16 กลุ่มสิบเจ็ดมณฑลเป็นศูนย์กลางของการค้าเสรี โดยไม่มีการควบคุมอัตราแลกเปลี่ยน และสนับสนุนการเคลื่อนย้ายสินค้าอย่างเสรี การค้าขายในอินเดียตะวันออกถูกครอบงำโดยโปรตุเกสในศตวรรษที่ 16 สาธารณรัฐดัตช์ในศตวรรษที่ 17 และสหราชอาณาจักรในศตวรรษที่ 18 จักรวรรดิสเปนพัฒนาเส้นทางการค้าอย่างสม่ำเสมอทั้งมหาสมุทรแอตแลนติกและมหาสมุทรแปซิฟิก

 
กดัญสก์ ในศตวรรษที่ 17 ท่าเรือของสันนิบาตฮันเซอ

ในปี ค.ศ. 1776 อดัม สมิธ ได้ตีพิมพ์หนังสือ ความมั่งคั่งของประชาชาติ ซึ่งวิพากษ์วิจารณ์ลัทธิพาณิชยนิยม และโต้แย้งว่าความเชี่ยวชาญทางเศรษฐกิจสามารถเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติได้เช่นเดียวกับบริษัท เนื่องจากการแบ่งงานถูกจำกัดด้วยขนาดของตลาด เขาจึงกล่าวว่าประเทศที่มีตลาดขนาดใหญ่กว่าจะสามารถแบ่งงานได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นและส่งผลให้มีผลิตภาพมากขึ้น สมิธกล่าวว่าเขาพิจารณาเหตุผลทั้งหมดของการควบคุมการนำเข้าและการส่งออกว่าเป็น เล่ห์เหลี่ยม ซึ่งสร้างความเสียหายต่อประเทศคู่ค้าโดยรวมเพื่อประโยชน์ของอุตสาหกรรมเฉพาะกลุ่ม

ในปี ค.ศ. 1799 บริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในโลกได้ ล้มละลาย ซึ่งเป็นผลมาจากการเติบโตของการค้าเสรีที่มีการแข่งขันสูงขึ้น

 
ชาวเบอร์เบอร์ ค้าขายกับ ทิมบักตู, 1853

ศตวรรษที่ 19

แก้

ในปี ค.ศ. 1817 เดวิด ริคาร์โด้ เจมส์ มิลล์ และ โรเบิร์ต ทอร์เรนส์ ได้แสดงให้เห็นว่าการค้าเสรีจะเป็นประโยชน์ต่อทั้งประเทศอุตสาหกรรมที่อ่อนแอและแข็งแกร่ง ในทฤษฎีที่มีชื่อเสียงของ ข้อได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบ ในหนังสือ หลักการเศรษฐศาสตร์การเมืองและภาษี ริคาร์โด้ได้พัฒนาหลักคำสอนที่ยังคงถือว่าเป็นเรื่องที่ขัดกับความรู้สึกที่สุดใน เศรษฐศาสตร์:

เมื่อผู้ผลิตที่ไม่มีประสิทธิภาพส่งสินค้าที่ตนผลิตได้ดีที่สุดไปยังประเทศที่สามารถผลิตสินค้าชนิดเดียวกันได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่า ทั้งสองประเทศจะได้รับประโยชน์

การผงาดขึ้นของการค้าเสรีส่วนใหญ่แล้วตั้งอยู่บนพื้นฐานของความได้เปรียบของชาติในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 กล่าวคือ การคำนวณในขณะนั้นพิจารณาว่าการเปิดพรมแดนของประเทศใดประเทศหนึ่งเพื่อรับการนำเข้าสินค้าจากต่างประเทศนั้น เป็นผลประโยชน์ของประเทศนั้นๆ หรือไม่

จอห์น สจ๊วร์ต มิลล์ (John Stuart Mill) ได้พิสูจน์ว่าประเทศที่มีอำนาจผูกขาดในการกำหนดราคา แต่เพียงผู้เดียวในตลาดระหว่างประเทศ สามารถบิดเบือนเงื่อนไขทางการค้าได้ โดยการคงอัตราภาษีเอาไว้ ซึ่งการตอบโต้ต่อกรณีนี้ อาจเป็นการดำเนินนโยบายการค้าแบบต่างตอบแทน ซึ่ง ริคาร์โด และนักเศรษฐศาสตร์คนอื่นๆ ได้เคยเสนอแนวคิดนี้ไว้ก่อนหน้านี้ ประเด็นนี้ถูกนำมาใช้เป็นข้อโต้แย้งหลักคำสอนเรื่องการค้าเสรี เนื่องจากเชื่อกันว่าประเทศที่ดำเนินนโยบายการค้าแบบต่างตอบแทน จะได้รับส่วนเกินทางเศรษฐกิจจากการค้ามากกว่าประเทศที่ดำเนินนโยบายการค้าเสรีอย่างสมบูรณ์ หลังจากนั้นไม่กี่ปี แนวคิดนี้ได้ถูกต่อยอดเป็นสถานการณ์อุตสาหกรรมเริ่มแรก โดยมิลล์ได้เสนอทฤษฎีที่ว่ารัฐบาลมีหน้าที่ในการคุ้มครองอุตสาหกรรมที่เพิ่งเกิดใหม่ แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เพื่อให้อุตสาหกรรมเหล่านั้นพัฒนาศักยภาพได้อย่างเต็มที่ ซึ่งแนวคิดนี้ได้กลายเป็นนโยบายของหลายประเทศที่พยายามจะพัฒนาอุตสาหกรรมของตน และแข่งขันกับผู้ส่งออกจากอังกฤษ ต่อมามิลตัน ฟรีดแมน (Milton Friedman) ได้สานต่อแนวความคิดนี้ โดยแสดงให้เห็นว่าในบางสถานการณ์ ภาภาษีอาจเป็นประโยชน์ต่อประเทศเจ้าบ้าน แต่ไม่เคยเป็นประโยชน์ต่อโลกโดยรวมเลย[70]

ศตวรรษที่ 20

แก้

ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ เป็นช่วงภาวะเศรษฐกิจถดถอยครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ปี ค.ศ. 1929 ถึงปลายทศวรรษที่ 1930 ในช่วงเวลานี้ ปริมาณการค้าและตัวชี้วัดทางเศรษฐกิจอื่น ๆ ปรับตัวลดลงอย่างมาก

หลายคนมองว่าการขาดการค้าเสรีเป็นสาเหตุหลักของภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ ซึ่งนำไปสู่ภาวะเศรษฐกิจถดถอยและเงินเฟ้อ[71] ภาวะเศรษฐกิจถดถอยในสหรัฐอเมริกาสิ้นสุดลงในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองเท่านั้น ในช่วงสงครามเช่นกัน ในปี ค.ศ. 1944 ประเทศต่างๆ 44 ประเทศได้ลงนามในข้อตกลงเบรตตันวูดส์ ซึ่งมุ่งหมายที่จะป้องกันอุปสรรคทางการค้าระหว่างประเทศ เพื่อหลีกเลี่ยงภาวะเศรษฐกิจตกต่ำ มีการกำหนดกฎเกณฑ์และสถาบันต่างๆ ขึ้นเพื่อควบคุมเศรษฐกิจการเมืองระหว่างประเทศ ได้แก่ กองทุนการเงินระหว่างประเทศ และธนาคารระหว่างประเทศเพื่อการบูรณะและพัฒนา (ต่อมาแบ่งออกเป็นธนาคารโลกและธนาคารเพื่อการชำระหนี้ระหว่างประเทศ) องค์กรเหล่านี้เริ่มดำเนินงานในปี ค.ศ. 1946 หลังจากที่ประเทศต่างๆ ให้สัตยาบันข้อตกลงนี้มากเพียงพอ ในปี ค.ศ. 1947 ประเทศต่างๆ 23 ประเทศได้ตกลงในความตกลงทั่วไปว่าด้วยภาษีศุลกากรและการค้า เพื่อส่งเสริมการค้าเสรี[72]

สหภาพยุโรป กลายเป็นผู้ส่งออกสินค้าและบริการด้านอุตสาหกรรมรายใหญ่ที่สุดของโลก และเป็นตลาดส่งออกที่ใหญ่ที่สุดสำหรับประเทศต่างๆ ประมาณ 80 ประเทศ[73]

ศตวรรษที่ 21

แก้
ดูเพิ่ม: Globalization

ปัจจุบัน การค้าเป็นเพียงส่วนย่อยภายในระบบที่ซับซ้อนของบรรษัทต่างๆ ที่พยายามเพิ่มผลกำไรสูงสุดด้วยการเสนอผลิตภัณฑ์ (ธุรกิจ) และการบริการแก่ตลาด (เศรษฐศาสตร์) (ซึ่งประกอบด้วยทั้งบุคคลและบรรษัทอื่นๆ) ที่ต้นทุนการผลิตต่ำที่สุด ระบบการค้าระหว่างประเทศได้ช่วยพัฒนาเศรษฐกิจโลก แต่เมื่อใช้ร่วมกับข้อตกลงทวิภาคีหรือพหุภาคีเพื่อลดภาษีหรือเพื่อให้บรรลุการค้าเสรี บางครั้งกลับส่งผลเสียต่อตลาดโลกที่สามสำหรับสินค้าท้องถิ่น

การค้าเสรี

แก้
บทความหลัก: การค้าเสรี

การค้าเสรีเป็นนโยบายที่รัฐบาลไม่เลือกปฏิบัติต่อการนำเข้าหรือส่งออกโดยการใช้ภาษีหรือเงินอุดหนุน นโยบายนี้เรียกอีกอย่างว่านโยบายปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ นโยบายประเภทนี้ไม่ได้หมายความว่าประเทศจะละทิ้งการควบคุมและการเก็บภาษีการนำเข้าและส่งออกทั้งหมด[74]

การค้าเสรีมีความก้าวหน้ามากขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 และต้นศตวรรษที่ 21:

  • 1 มกราคม ค.ศ. 1995 (พ.ศ. 2538) องค์การการค้าโลก (World Trade Organization: WTO) ถูกสร้างขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับการค้าเสรี โดยกำหนดให้ประเทศภาคีที่ได้รับความอนุเคราะห์สูงสุดมีสถานะการค้าระหว่างกัน
  • EC ถูกเปลี่ยนแปลงเป็นสหภาพยุโรป ซึ่งประสบความสำเร็จในการสร้างสหภาพเศรษฐกิจและการเงิน (EMU) ในปี 2002 ผ่านการนำสกุลเงินยูโรมาใช้ และสร้างตลาดเดียวที่แท้จริงระหว่าง 13 ประเทศสมาชิก ณ วันที่ 1 มกราคม 2007
  •  
    Intérêts des nations de l'Europe, dévélopés relativement au commerce, 1766
    ในปี 2005 มีการลงนามในข้อตกลงการค้าเสรีอเมริกากลาง ซึ่งรวมถึงสหรัฐอเมริกาและสาธารณรัฐโดมินิกัน

แนวคิด

แก้

ลัทธิคุ้มครอง

แก้
บทความหลัก: ลัทธิคุ้มครอง

การคุ้มครองทางการค้า คือ นโยบายการจำกัดและลดการค้าระหว่างประเทศ ตรงกันข้ามกับนโยบายการค้าเสรี นโยบายนี้มักอยู่ในรูปแบบของภาษีศุลกากรและโควต้าที่จำกัด นโยบายคุ้มครองทางการค้ามีความโดดเด่นอย่างยิ่งในช่วงทศวรรษที่ 1930 ระหว่างภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่และจุดเริ่มต้นของสงครามโลกครั้งที่สอง

ศาสนา

แก้

คำสอนอิสลามสนับสนุนการค้า (และประณามการเก็บดอกเบี้ย)[75][76]

คำสอนของยิว–คริสต์ไม่ห้ามการค้า พวกเขาห้ามการฉ้อโกงและการกระทำที่ไม่สุจริต ในอดีตพวกเขาห้ามการคิดดอกเบี้ยเงินกู้[77][78]

การพัฒนาด้านเงินตรา

แก้
 
เหรียญเดนาเรียส เงินตราเพื่อใช้แทนการแลกเปลี่ยนของโรมโบราณ

รูปแบบแรกของเงินคือวัตถุที่มีมูลค่าแท้ เรียกว่า เงินตราสินค้า ซึ่งรวมถึงสินค้าที่มีจำหน่ายทั่วไปที่มีมูลค่าแท้ ตัวอย่างในอดีตรวมถึงสุกร เปลือกหอยทะเลหายาก ฟันวาฬ และ (บ่อยครั้ง) วัว ในอิรักยุคกลาง ขนมปังถูกใช้เป็นรูปแบบแรกของเงิน ในอาณาจักรแอซเท็ก ภายใต้การปกครองของ มอนเตซูมา เมล็ดโกโก้กลายเป็นสกุลเงินที่ถูกกฎหมาย[79]

สกุลเงินตรา ถูกนำมาใช้เป็นเงินมาตรฐานเพื่ออำนวยความสะดวกในการแลกเปลี่ยนสินค้าและบริการในวงกว้าง ขั้นตอนแรกของสกุลเงิน ซึ่งใช้โลหะเพื่อแทนค่าที่เก็บไว้ และสัญลักษณ์เพื่อแทนสินค้า ก่อตัวเป็นพื้นฐานของการค้าในดินแดนดวงดาวมานานกว่า 1500 ปี

นักสะสมเหรียญมีตัวอย่างเหรียญจากสังคมขนาดใหญ่ยุคแรก แม้ว่าในขั้นต้นจะเป็นก้อนโลหะมีค่าที่ไม่มีเครื่องหมาย[80]

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ Samuelson, P (1939). "The Gains from International Trade". The Canadian Journal of Economics and Political Science. 5 (2): 195–205. doi:10.2307/137133. JSTOR 137133.
  2. ↑ Dollar, D; Kraay, A (2004). "Trade, Growth, and Poverty" (PDF). The Economic Journal. 114 (493): F22–F49. CiteSeerX 10.1.1.509.1584. doi:10.1111/j.0013-0133.2004.00186.x. S2CID 62781399. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2004-03-07. สืบค้นเมื่อ 2017-10-26.
  3. ↑ Compare peddling and other types of retail trade:Hoffman, K. Douglas, บ.ก. (2005). Marketing principles and best practices (3 ed.). Thomson/South-Western. p. 407. ISBN 978-0-324-22519-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-10-22. สืบค้นเมื่อ 2018-05-03. Five types of nonstore retailing will be discussed: street peddling, direct selling, mail-order, automatic-merchandising machine operators, and electronic shopping.
  4. ↑ "Distribution Services". Foreign Agricultural Service. 2000-02-09. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2006-05-15. สืบค้นเมื่อ 2006-04-04.
  5. ↑ Federico, Giovanni; Tena-Junguito, Antonio (2019). "World Trade, 1800-1938: A New Synthesis". Revista de Historia Economica – Journal of Iberian and Latin American Economic History. 37 (1): 9–41. doi:10.1017/S0212610918000216. hdl:10016/36110. ISSN 0212-6109.
  6. ↑ Federico, Giovanni; Tena-Junguito, Antonio (2018-07-28). "The World Trade Historical Database". VoxEU.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-10-07. สืบค้นเมื่อ 2019-10-07.
  7. ↑ Bown, C. P.; Crowley, M. A. (2016-01-01), Bagwell, Kyle; Staiger, Robert W. (บ.ก.), The Empirical Landscape of Trade Policy (PDF), Handbook of Commercial Policy, vol. 1, North-Holland, pp. 3–108, doi:10.1016/bs.hescop.2016.04.015, ISBN 978-0444632807, S2CID 204484666, เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-25, สืบค้นเมื่อ 2019-10-07
  8. ↑   Chisholm, Hugh, บ.ก. (1911). "Commerce" . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 6 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. p. 766.
  9. ↑ Watson (2005), Introduction.
  10. ↑ D Abulafia; O Rackham; M Suano (2011) [2008], The Mediterranean in History, Getty Publications, ISBN 978-1-60606-057-5, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-05-11, สืบค้นเมื่อ 2019-09-07, [...] the Danube played an extremely important role in connecting East and West before the Mediterranean became the main link between these regions. This period runs for about 25,000 years, from 35,000/30,000 to around 10,000/8,000 before the present.
  11. ↑ เปรียบเทียบ: Barbier, Edward (2015). "The Origins of Economic Wealth". Nature and Wealth: Overcoming Environmental Scarcity and Inequality. Springer. ISBN 978-1137403391. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 February 2021. สืบค้นเมื่อ 7 September 2019. Even before domestication of plants and animals occurred, long-distance trading networks were prominent among some hunter-gathering societies, such as the Natufians and other sedentary populations who inhabited the Eastern Mediterranean around 12,000–10,000 BC.
  12. ↑ Stefansson, Vilhjalmur; Wilcox, Olive Rathbun, บ.ก. (2013). Great Adventures and Explorations: From the Earliest Times to the Present As Told by the Explorers Themselves. Literary Licensing. ISBN 978-1258868482. สืบค้นเมื่อ 2020-01-23.
  13. ↑ National Maritime Historical Society. Sea History, Issues 13–25 เก็บถาวร 2018-09-15 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน published by National Maritime Historical Society 1979. Retrieved 2012-06-26
  14. ↑ Hans Biedermann, James Hulbert (trans.), Dictionary of Symbolism Cultural Icons and the Meanings behind Them, p. 54.
  15. ↑ Lowder, Gary George (1970). Studies in volcanic petrology: I. Talasea, New Guinea. II. Southwest Utah. University of California. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05.
  16. ↑ Darvill, Timothy (2008). "obsidian". Concise Oxford Dictionary of Archaeology. Oxford Quick Reference (2 ed.). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0191579042. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 February 2021. สืบค้นเมื่อ 7 September 2019. [...] obsidian from Talasea was traded from at least 17 000 BC.
  17. ↑ เจ้าชายทากาฮิโตะ มิกาซะโนะมิยะ – Essays on Anatolian Archaeology เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Otto Harrassowitz Verlag, 1993 Retrieved 2012-06-16
  18. ↑ Vernon Horace Rendall, บ.ก. (1904). The Athenaeum. J. Francis. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-01-11. สืบค้นเมื่อ 2016-10-26.
  19. ↑ Donald A. Mackenzie – Myths of Crete and Pre-Hellenic Europe – published 1917 เก็บถาวร 2021-04-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน – ISBN 1-60506-375-4 Retrieved 2012-06-09
  20. ↑ R L Smith (2008), Premodern Trade in World History, Taylor & Francis, ISBN 978-0-415-42476-9, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05, สืบค้นเมื่อ 2012-06-15
  21. ↑ P Singh – Neolithic cultures of western Asia เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Seminar Press, 20 Aug 1974
  22. ↑ 22.0 22.1 J Robb (2007), The Early Mediterranean Village: Agency, Material Culture, and Social Change in Neolithic Italy, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-84241-9, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05, สืบค้นเมื่อ 2012-06-11
  23. ↑ P Goldberg, V T Holliday, C Reid Ferring – Earth Sciences and Archaeology เก็บถาวร 2021-02-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Springer, 2001 ISBN 0-306-46279-6 Retrieved 2012-06-28
  24. ↑ S L Dyson, R J Rowland – Archaeology And History In Sardinia From The Stone Age To The Middle Ages: Shepherds, Sailors, & Conquerors เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน University of Pennsylvania – Museum of Archaeology, 2007 ISBN 1-934536-02-4 Retrieved 2012-06-28
  25. ↑ Smith, Richard L. (2008). Premodern Trade in World History. Themes in World History. Routledge. p. 19. ISBN 978-1134095803. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 May 2020. สืบค้นเมื่อ 7 September 2019. [...] modern observers have sometimes referred to obsidian as 'rich man's flint.'
  26. ↑ Williams-Thorpe, O. (1995). "Obsidian in the Mediterranean and the Near East: A Provenancing Success Story". Archaeometry. 37 (2): 217–48. doi:10.1111/j.1475-4754.1995.tb00740.x.
  27. ↑ D Harper – etymology online เก็บถาวร 2017-07-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Retrieved 2012-06-09
  28. ↑ A. J. Andrea (2011), World History Encyclopedia, Volume 2, ABC-CLIO, ISBN 978-1-85109-930-6, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05, สืบค้นเมื่อ 2012-06-11
  29. ↑ T A H Wilkinson – Early Dynastic Egypt: Strategies, Society and Security เก็บถาวร 2022-04-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  30. ↑ รอง – [1] เก็บถาวร 2022-05-23 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน + [[|การค้าหินออบซิเดียน]] + [2] เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน + [3] เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน + [4] เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  31. ↑ (was secondary)Pliny the Elder (translated by J Bostock, H T Riley) (1857), The natural history of Pliny, Volume 6, H G Bohn 1857, ISBN 978-1-85109-930-6, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05, สืบค้นเมื่อ 2012-06-11
  32. ↑ 32.0 32.1 Emma Blake; A. Bernard Knapp (2008-04-15), The Archaeology Of Mediterranean Prehistory, John Wiley & Sons, 21 Feb 2005, ISBN 978-0-631-23268-1, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05, สืบค้นเมื่อ 2012-06-22
  33. ↑ Toby A. H. Wilkinson – Early Dynastic Egypt: Strategies, Society and Security[ลิงก์เสีย] Routledge, 8 สิงหาคม ค.ศ. 2001 สืบค้นเมื่อ 3 กรกฎาคม ค.ศ. 2012 [ลิงก์เสีย]
  34. ↑ Collon, Dominique (1990). Near Eastern Seals. University of California Press. p. 33. ISBN 0-520-07308-8. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2022-08-07. สืบค้นเมื่อ 2012-07-03.
  35. ↑ Vermaak, P. S. (2009). "Relations between Babylonia and the Levant during the Kassite period". ใน Leick, Gwendolyn (บ.ก.). The Babylonian world. Routledge. p. 520. ISBN 978-1134261284. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-05. สืบค้นเมื่อ 2015-06-27. Routledge 2007 Retrieved 2012-07-03 ISBN 1-134-26128-4
  36. ↑ S Bertman – Handbook To Life In Ancient Mesopotamia เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Oxford University Press, 2005 Retrieved 2012-07-03 ISBN 0-19-518364-9
  37. ↑ Etheredge, Laura S., บ.ก. (2011), Syria, Lebanon, and Jordan, The Rosen Publishing Group, p. 44, ISBN 978-1-61530-329-8, สืบค้นเมื่อ 2012-06-15
  38. ↑ M Dumper; B E Stanley (2007), Cities of The Middle East and North Africa: A Historical Encyclopedia, ABC-CLIO, ISBN 978-1-57607-919-5, เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-02-05, สืบค้นเมื่อ 2012-06-28
  39. ↑ B.Gascoigne et al. – History World .net
  40. ↑ McIntosh, Jane R. (2008). The ancient Indus valley: new perspectives. ABC-CLIO's understanding ancient civilizations. Santa Barbara (Calif.): ABC-CLIO. pp. 190–191. ISBN 978-1-57607-907-2.
  41. ↑ Ivan Dikov (July 12, 2015). "Bulgarian Archaeologists To Start Excavations of Ancient Greek Emporium in Thracians' the Odrysian Kingdom". Archaeology in Bulgaria. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 July 2015. สืบค้นเมื่อ 28 October 2010. An emporium (in Latin; “emporion" in Greek) was a settlement reserved as a trading post, usually for the Ancient Greeks, on the territory of another ancient nation, in this case, the Ancient Thracian Odrysian Kingdom (5th century BC – 1st century AD), the most powerful Thracian state.
  42. ↑ Jan David Bakker, Stephan Maurer, Jörn-Steffen Pischke and Ferdinand Rauch. 2021. "Of Mice and Merchants: Connectedness and the Location of Economic Activity in the Iron Age." Review of Economics and Statistics 103 (4): 652–665.
  43. ↑ Pax Romana let average villagers throughout the Empire conduct day-to-day affairs without fear of armed attack.
  44. ↑ P D Curtin – Cross-Cultural Trade in World History เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Cambridge University Press, 1984 ISBN 0-521-26931-8 Retrieved 2012-06-25
  45. ↑ N. O. Brown – Hermes the Thief: The Evolution of a Myth เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน SteinerBooks, 1990 ISBN 0-940262-26-6 Retrieved 2012-06-25
  46. ↑ D Sacks, O Murray – A Dictionary of the Ancient Greek World เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Oxford University Press, 1997 ISBN 0-19-511206-7 Retrieved 2012-06-26
  47. ↑ Alexander S. Murray – Manual of Mythology เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Wildside Press LLC, 2008 ISBN 1-4344-7028-8 Retrieved 2012-06-25
  48. ↑ John R. Rice – Filled With the Spirit เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Sword of the Lord Publishers, 2000 ISBN 0-87398-255-X Retrieved 2012-06-25
  49. ↑ Johannes Hasebroek – Trade and Politics in Ancient Greece เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Biblo & Tannen Publishers, 1933 Retrieved 2012-07-04 ISBN 0-8196-0150-0
  50. ↑ Cambridge dictionaries online[ต้องการอ้างอิงเต็มรูปแบบ]
  51. ↑ Gil, Moshe. "The Rādhānite Merchants and the Land of Rādhān". Journal of the Economic and Social History of the Orient. 17 (3): 299.
  52. ↑ 52.0 52.1 52.2 Manguin, Pierre-Yves (2016). "Austronesian Shipping in the Indian Ocean: From Outrigger Boats to Trading Ships". ใน Campbell, Gwyn (บ.ก.). Early Exchange between Africa and the Wider Indian Ocean World. Palgrave Macmillan. pp. 51–76. ISBN 9783319338224. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-07-26. สืบค้นเมื่อ 2020-10-29.
  53. ↑ Tsang, Cheng-hwa (2000), "Recent advances in the Iron Age archaeology of Taiwan", Bulletin of the Indo-Pacific Prehistory Association, 20: 153–158, doi:10.7152/bippa.v20i0.11751
  54. ↑ Turton, M. (2021). Notes from central Taiwan: Our brother to the south. Taiwan's relations with the Philippines date back millennia, so it's a mystery that it's not the jewel in the crown of the New Southbound Policy. Taiwan Times.
  55. ↑ Everington, K. (2017). Birthplace of Austronesians is Taiwan, capital was Taitung: Scholar. Taiwan News.
  56. ↑ Bellwood, P., H. Hung, H., Lizuka, Y. (2011). "Taiwan Jade in the Philippines: 3,000 Years of Trade and Long-distance Interaction". Semantic Scholar.
  57. ↑ Doran, Edwin Jr. (1974). "Outrigger Ages". The Journal of the Polynesian Society. 83 (2): 130–140. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-06-08. สืบค้นเมื่อ 2019-07-14.
  58. ↑ Mahdi, Waruno (1999). "The Dispersal of Austronesian boat forms in the Indian Ocean". ใน Blench, Roger; Spriggs, Matthew (บ.ก.). Archaeology and Language III: Artefacts languages, and texts. One World Archaeology. Vol. 34. Routledge. pp. 144–179. ISBN 0415100542.
  59. ↑ Doran, Edwin B. (1981). Wangka: Austronesian Canoe Origins. Texas A&M University Press. ISBN 978-0890961070.
  60. ↑ Blench, Roger (2004). "Fruits and arboriculture in the Indo-Pacific region". Bulletin of the Indo-Pacific Prehistory Association. 24 (The Taipei Papers (Volume 2)): 31–50. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-03-08. สืบค้นเมื่อ 2019-07-14.
  61. ↑ "Aztec Hoe Money". National Museum of American History. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 ตุลาคม 2018. สืบค้นเมื่อ 6 ตุลาคม 2018.
  62. ↑ K G Hirth – American Antiquity Vol. 43, No. 1 (Jan., 1978), pp. 35–45 เก็บถาวร 2016-10-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Retrieved 2012-06-28
  63. ↑ McGrail, Sean (2001). Boats of the World : From the Stone Age to Medieval Times. Oxford: Oxford University Press.
  64. ↑ Poole, Austin Lane (1958). Medieval England. Oxford: Clarendon Press.
  65. ↑ Beckwith (2011), p. xxiv.
  66. ↑ "Italian Trade Cities | Western Civilization". courses.lumenlearning.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-11-02. สืบค้นเมื่อ 2021-11-02.
  67. ↑ "History of Genoa, Rival to Venice". Odyssey Traveller (ภาษาอังกฤษ). เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2021-11-02. สืบค้นเมื่อ 2021-11-02.
  68. ↑ 68.0 68.1 68.2 68.3 68.4 68.5 Green, Toby (2019). A Fistful of Shells: West Africa from the Rise of the Slave Trade to the Age of Revolution. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 978-0226644578. OCLC 1051687994.
  69. ↑ Nanda, J. N (2005). Bengal: the unique state. Concept Publishing Company. p. 10. ISBN 978-81-8069-149-2. Bengal [...] was rich in the production and export of grain, salt, fruit, liquors and wines, precious metals and ornaments besides the output of its handlooms in silk and cotton. Europe referred to Bengal as the richest country to trade with.
  70. ↑ Friedman, Milton (1970). Price Theory. Transaction Publishers. ISBN 9780202309699.
  71. ↑ (secondary) British Broadcasting Corporation – history เก็บถาวร 2019-12-24 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  72. ↑ (secondary) M Smith – V. Gollancz, 1996 เก็บถาวร 2015-09-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน ISBN 0-575-06150-2
  73. ↑ "EU position in world trade". European Commission. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 March 2016. สืบค้นเมื่อ 7 March 2016.
  74. ↑ "Free-trade zone | international trade | Britannica". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2023-02-16. สืบค้นเมื่อ 2022-12-01.
  75. ↑ Nomani & Rahnema (1994), p. ?. "I want nine out of ten people from my Ummah (nation) as traders" and "Trader, who did trading in truth, and sold the right quantity and quality of goods, he will stand along with Prophets and Martyrs, on Judgment day".
  76. ↑ อัลกุรอาน 4:29: "O believers! Do not devour one another’s wealth illegally, but rather trade by mutual consent."
    อัลกุรอาน 2:275: "But Allah has permitted trading and forbidden interest."
  77. ↑ Leviticus 19:13
  78. ↑ Leviticus 19:35
  79. ↑ "Is There Slavery In Your Chocolate?". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ November 28, 2005. สืบค้นเมื่อ November 24, 2005.
  80. ↑ Gold was an especially common form of early money, as described in Davies (2002).
 

บทความเศรษฐศาสตร์ การเงิน ธุรกิจ หรือ การค้านี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=การค้า&oldid=11905846"