วิกิพีเดีย

อเมริกันแอร์ไลน์

สายการบินสัญชาติสหรัฐ

อเมริกันแอร์ไลน์ (อังกฤษ: American Airlines) เป็นสายการบินใหญ่แห่งหนึ่งของสหรัฐ และถือได้ว่าเป็นสายการบินที่ใหญ่ที่สุดในโลกหากวัดตามขนาดฝูงบิน[2] อเมริกันแอร์ไลน์ให้บริการไปยัง 350 จุดหมาย ใน 50 ประเทศ มีศูนย์กลางการบินหลักอยู่ที่ ดัลลาส-ฟอร์ตเวิร์ธ[3]

อเมริกันแอร์ไลน์
American Airlines Logo 2013.svg.png
IATA ICAO รหัสเรียก
AA AAL AMERICAN
ก่อตั้ง15 เมษายน 1926; 97 ปีก่อน (1926-04-15) (ในชื่อของ อเมริกันแอร์เวย์)
เริ่มดำเนินงาน25 มิถุนายน 1936; 86 ปีก่อน (1936-06-25)
AOC #AALA025A[1]
ท่าหลักชาร์ลอต
ชิคาโก
ลอสแอนเจลิส
ดัลลาส-ฟอร์ตเวิร์ธ
ไมอามี
นิวยอร์ก-เจเอฟเค
นิวยอร์ก-ลากวาร์เดีย
ฟิลาเดลเฟีย
ฟีนิกซ์-สกายฮาร์เบอร์
วอชิงตัน-เรแกน
สะสมไมล์AAdvantage
พันธมิตรการบินวันเวิลด์
ขนาดฝูงบิน922
จุดหมาย350
บริษัทแม่อเมริกันแอร์ไลน์กรุ๊ป
สำนักงานใหญ่สหรัฐ ฟอร์ตเวิร์ธ, รัฐเท็กซัส, สหรัฐอเมริกา
บุคลากรหลักRobert Isom (CEO)
Doug Parker (ประธานเจ้าหน้าที่บริหาร)
เว็บไซต์www.aa.com

ประวัติแก้ไข

ช่วงแรกแก้ไข

 
ดักลาส ดีซี-3 ของอเมริกันแอร์ไลน์ ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

อเมริกันแอร์ไลน์ได้มีการก่อตั้งขึ้นในวันที่ 15 เมษายน ค.ศ. 1926 จากการรวมตัวการของสายการบินเล็กๆ กว่า 82 สายการบิน[4] โดยเริ่มแรกใช้ชื่อว่า อเมริกันแอร์เวย์ ในช่วงแรก อเมริกันแอร์เวย์จะให้บริการเที่ยวบินไปรษณีย์และภายในปีค.ศ. 1933 อเมริกันแอร์เวย์ก็ได้ให้บริการเที่ยวบินไปยัง 72 เมืองในสหรัฐ

อเมริกันแอร์ไลน์ได้มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาเครื่องบินใบพัดอย่างดักลาส ดีซี-3 ซึ่งเป็นการร่วมพัฒนากันระหว่าง ซี.อาร์. สมิธ ผู้ดูแลอเมริกันแอร์ไลน์ และโดนัลด์ ดักลาส เจ้าของดักลาสแอร์คราฟต์คอมพานี หลังจากสมิธขอให้ดักลาสผลิตเครื่องบินรุ่นใหม่ที่พัฒนามาจากดักลาส ดีซี-2 เพื่อนำมาทดแทนเครื่องบินใบพัดเคอร์ติส คอนดอร์ II โดยอเมริกันได้รับดีซี-3 มาทดลองใช้เป็นสายการบินแรก เที่ยวบินแรกคือจากนวร์ก, รัฐนิวเจอร์ซีย์ ไปยังชิคาโก, รัฐอิลลินอย

ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองแก้ไข

หลังจากช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง อเมริกันแอร์ไลน์ได้สั่งซื้อเครื่องบินมาประจำการเป็นจำนวนมาก ไม่ว่าจะเป็นโบอิง 707, โบอิง 747, บีเอซี 1-11 รวมถึงมีส่วนร่วมในการพัฒนาแมคดอนเนลล์ ดักลาส ดีซี-10 เครื่องบินลำตัวกว้างสามเครื่องยนต์ ซึ่งจะนำมาใช้กับเที่ยวบินระยะไกลที่สนามบินปลายทางมีทางวิ่งขนาดเล็กเกินกว่าที่โบอิง 747 สามารถลงจอดได้ ซึ่งดีซี-10 นี้เป็นแข่งขันกับล็อกฮีด แอล-1011 ไทรสตาร์ นอกจากนี้อเมริกันแอร์ไลน์ยังได้เพิ่มบริการหลายๆ อย่างให้กับผู้โดยสาร เช่น การจองตั๋วผ่านระบบอิเล็กทรอนิกส์, เซเบอร์ ซึ่งเป็นบริการการจอง ซึ่งร่วมพัฒนากับไอบีเอ็ม และยังมีการสร้างอาคารผู้โดยสารใหม่ที่ท่าอากาศยานนานาชาติจอห์น เอฟ. เคเนดี[5]

ช่วงทศวรรษที่ 1980-1990แก้ไข

 
อเมริกันแอร์ไลน์เป็นหนึ่งในสมาชิกผู้ก่อตั้งวันเวิลด์ในปีค.ศ. 1999

ในช่วงที่อเมริกันแอร์ไลน์ย้ายสำนักงานใหญ่มาที่ฟอร์ตเวิร์ธ, รัฐเท็กซัส ในปีค.ศ. 1979[6] อเมริกันแอร์ไลน์ได้เปลี่ยนแผนปฏิบัติการเป็น "ฮับ-แอนด์-สโปค" ในปีค.ศ. 1981 และเปิดฐานการบินแห่งแรกที่ท่าอากาศยานนานาชาติดัลลาส/ฟอร์ตเวิร์ธ เปิดฐานที่สองในชิคาโกในปีค.ศ. 1982 พร้อมกับเปิดเส้นทางข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกเส้นทางแรกไปยังลอนดอนในปีเดียวกัน นอกจากนี้ยังมีการขยายฐานการบินไปอีกมากมาย

หลังจากได้มีฐานในไมอามีจากการเข้าซื้อเส้นทางบินจากอีสเทิร์นแอร์ไลน์ อเมริกันแอร์ไลน์ได้เข้ามามีบทบาทในลาตินอเมริกาและอเมริกาใต้ จนเป็นหนึ่งในสายการบินที่มีบทบาทมากที่สุดในพื้นที่

ในปีค.ศ. 1999 อเมริกันแอร์ไลน์ ร่วมกับบริติชแอร์เวย์, คาเธ่ย์แปซิฟิค, แคนาเดียนแอร์ไลน์, และควอนตัส ได้ก่อตั้งพันธมิตรทางการบินวันเวิลด์

ช่วงทศวรรษที่ 2000-2010แก้ไข

อเมริกันแอร์ไลน์ได้รับผลกระทบอย่างรุนแรงหลังจากเกิดเหตุการณ์วินาศกรรม 11 กันยายน นอกจากจะสูญเสียเครื่องบินแล้ว ยังส่งผลกระทบต่อเที่ยวบินของสายการบินในช่วงนั้น หลายๆ สายการบินจึงต้องยุบตัวหรือผนวกกิจการไปเช่น ทรานส์เวิลด์แอร์ไลน์ที่ผนวกกิจการเข้ากับอเมริกันแอร์ไลน์ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2001[7] และได้แย่ลงไปอีกครั้งในวิกฤตการณ์การเงิน ค.ศ. 2008 ส่งผลให้อเมริกันต้องปิดฐานการบินที่แคนซัสซิตีที่ได้รับต่อมาจากทีดับเบิลยูเอ

นอกจากนี้อเมริกันแอร์ไลน์ยังมีบทบาทในการฟื้นฟูเศรษฐกิจของเจแปนแอร์ไลน์ จนมีการทำกิจการร่วมค้าระหว่างสายการบินทั้งสอง[8]

ในปีค.ศ. 2012 เอเอ็มอาร์คอร์ปอเรชั่น (อังกฤษ: AMR Corporation) บริษัทแม่ของอเมริกันแอร์ไลน์ ได้ประกาศล้มละลาย จึงได้มีการย่อธุรกิจลง สายการบินได้ยกเลิกเที่ยวบินบางเที่ยวบิน[9], ยกเลิกการบริการบางชนิด, รวมถึงอเมริกันอีเกิล สายการบินลูกของอเมริกัน ต้องปลดประจำการเครื่องบิน 35-40 ลำ

ในปีค.ศ. 2013 ยูเอสแอร์เวย์ได้ผนวกกิจการเข้ากับอเมริกันแอร์ไลน์ เนื่องจากภาวะทางเศรษฐกิจของสายการบิน ทำให้อเมริกันเป็นสายการบินที่มีขนาดฝูงบินใหญ่มากที่สุดในโลก[2]

ปัจจุบันแก้ไข

ในช่วงแรกของการระบาดทั่วของโควิด-19 อเมริกันแอร์ไลน์ได้ลดพนักงานฝ่ายธุรกิจและบริหารลงกว่า 30% ก่อนที่ต้นปีค.ศ. 2020 จะลดพนักงานลงอีกจำนวนหนึ่ง [10] นอกจากนี้ อเมริกันแอร์ไลน์ได้ปลดประจำการเครื่องบินกว่า 100 ลำ ไม่ว่าจะเป็นแอร์บัส เอ330, เอ็มบราเออร์ อี-190, โบอิง 757, โบอิง 767, หรือซีอาร์เจ-200[11] และหลังจากนั้นก็ได้มีการฟื้นตัวมากขึ้น

กิจการองค์กรแก้ไข

กรรมสิทธิ์บริษัทแก้ไข

อเมริกันแอร์ไลน์มีการซื้อขายต่อสาธารณะผ่านบริษัทแม่ อเมริกันแอร์ไลน์กรุ๊ป ภายใต้ NASDAQ: AAL Nasdaq: AAL โดยมีมูลค่าตลาดประมาณ 12 พันล้านดอลลาร์ ณ ปี 2019[12]

อเมริกันอีเกิลเป็นเครือข่ายของผู้ให้บริการระดับภูมิภาค 6 แห่งที่ดำเนินการภายใต้ข้อตกลงร่วมและข้อตกลงการบริการกับอเมริกัน ซึ่งให้บริการเที่ยวบินไปยังจุดหมายปลายทางในสหรัฐอเมริกา แคนาดา แคริบเบียน และเม็กซิโก สามสายการบินเหล่านี้เป็นอิสระและสามรายเป็นบริษัทในเครือของอเมริกันแอร์ไลน์กรุ๊ป: เอ็นวอยแอร์, เพียดมอนต์แอร์ไลน์, และ พีเอสเอแอร์ไลน์

เอกลักษณ์องค์กรแก้ไข

โลโก้แก้ไข

กูดริช เมอร์ฟี พนักงานของอเมริกันแอร์ไลน์ได้ออกแบบโลโก้ของสายการบินในปีค.ศ. 1931 ในการประกวดออกแบบโลโก้ แล้วในปีค.ศ. 1967 มาซิโม วิกเนลลี ได้ออกแบบโลโก้ให้อเมริกันใหม่ รวมถึงลวดลายของสายการบินด้วย[13][14]

ในปีค.ศ. 2013 อเมริกันแอร์ไลน์ได้มีการรีแบรนด์ใหม่ จึงมีการออกแบบโลโก้และลวดลายใหม่ในหัวข้อ "A New American" โดยโลโก้มีส่วนมากจากโลโก้เก่าในปีค.ศ. 1967[15]

ลวดลายอากาศยานแก้ไข

ในช่วงแรก ลวดลายอากาศยานของอเมริกันแอร์ไลน์ไม่ได้มีรูปแบบตายตัว แต่ยังมีลักษณะที่คล้ายคลึงกัน ก่อนที่รูปแบบอย่างเป็นทางการจะถูกประกาศออกมาอย่างเป็นทางการในปีค.ศ. 1930 โดยมีเหยี่ยวบนลำตัวเครื่อง[16] เหยี่ยวได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของสายการบินในเวลาต่อมา บนลำตัวเครื่องจะมีแถบสายฟ้าสีส้มพาดอยู่บนลำตัวเครื่อง แต่ถูกเปลี่ยนเป็นเส้นธรรมดาหลังจากมีการประจำการของเครื่องบินเจ็ต

ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1960 ได้มีการให้มาซิโม วิกเนลลีออกแบบลวดลายใหม่ โดยจะมีเส้นสีแดง ขาว และน้ำเงินพาดอยู่ตามลำตัวเครื่อง และโลโก้ AA บริเวณหางของเครื่องบิน โดยลวดลายนี้จะถูกใช้จนถึงปีค.ศ. 2013

ช่วงต้นปีค.ศ. 2013 อเมริกันแอร์ไลน์ได้เปิดตัวลวดลายใหม่[17] ในหัวข้อ "The New American"[18] โดยได้มีการประกาศในเบื้องต้นว่าโลโก้และลวดลายใหม่นี้อาจได้ใช้เพียงระยะสั้น ก่อนที่จะให้พนักงานลงเสียง[19] แล้วในที่สุดอเมริกันแอร์ไลน์ก็ได้คงลวดลายและโลโก้นี้ไว้ต่อไป และยังได้มีการคงลวดลายคงสายการบินต่างๆ ที่ควบรวมกิจการกับอเมริกันไว้ ได้แก่ เพียดมอนต์แอร์ไลน์, พีเอสเอ, อเมริกาเวสต์แอร์ไลน์, ยูเอสแอร์เวย์, รีโนแอร์, ทีดับเบิลยูเอ, และแอร์คาล[20]

จุดหมายปลายทางแก้ไข

อเมริกันแอร์ไลน์ให้บริการเที่ยวบินไปยัง 350 จุดหมายปลายทางใน 48 ประเทศ

ฐานการบินแก้ไข

 
ดัลลาส/ฟอร์ตเวิร์ธเป็นฐานการบินแรกและที่ใหญ่ที่สุดของอเมริกันแอร์ไลน์

อเมริกันแอร์ไลน์มีฐานการบินทั้งหมด 10 ฐาน ดังนี้:

  • ชาร์ลอต - ฐานการบินสำหรับเที่ยวบินเข้าและออกจากบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของสหรัฐและแคริบเบียน โดยอาคารเทียบเครื่องบิน E เป็นการปฏิบัติการเที่ยวบินระดับภูมิภาคที่ใหญ่ที่สุดในโลก[21] ฐานการบินของยูเอสแอร์เวย์ในอดีต
  • ชิคาโก - ฐานการบินในฝั่งมิดเวสต์สหรัฐของอเมริกันแอร์ไลน์[22]
  • ลอสแอนเจลิส - ฐานการบินสำหรับเที่ยวบินเข้าออกฝั่งตะวันออกของสหรัฐ[23]
  • ดัลลาส-ฟอร์ตเวิร์ธ - ฐานการบินแรกและที่ใหญ่ที่สุดของอเมริกันแอร์ไลน์ ให้บริการเที่ยวบินเข้าออกฝั่งใต้ของสหรัฐ
  • ไมอามี - ฐานการบินหลักของอเมริกันสำหรับเที่ยวบินในลาตินอเมริกาและแคริบเบียน[24]
  • นิวยอร์ก-เจเอฟเค - ฐานการบินรองสำหรับเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกของสายการบิน และเป็นฐานหลักของเที่ยวบินสู่อเมริกาใต้[25]
  • ฟิลาเดลเฟีย - ฐานการบินหลักของอเมริกันสำหรับเที่ยวบินในฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของสหรัฐ และเที่ยวบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก[27]

พันธมิตรการบินและข้อตกลงการบินร่วมแก้ไข

อเมริกันแอร์ไลน์เป็นสมาชิกของพันธมิตรการบินวันเวิลด์และได้มีข้อตกลงการบินร่วมกับสายการบินดังต่อไปนี้:[31]

กิจการร่วมค้าแก้ไข

นอกจากข้อตกลงการบินร่วมแล้ว อเมริกันแอร์ไลน์ได้ทำกิจการร่วมค้าระหว่างสายการบินดังต่อไปนี้:[42]

ฝูงบินแก้ไข

ฝูงบินปัจจุบันแก้ไข

ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2022 อเมริกันแอร์ไลน์มีเครื่องบินประจำการในฝูงบิน ดังนี้:[45][46]

ฝูงบินของอเมริกันแอร์ไลน์
เครื่องบิน ประจำการ คำสั่งซื้อ ผู้โดยสาร หมายเหตุ
F J W Y+ Y รวม
แอร์บัส เอ319-100 133 — 8 — — 24 96 128 ผู้ให้บริการายใหญ่ที่สุด[47]
แอร์บัส เอ320-200 48 — 12 — — 18 120 150
แอร์บัส เอ321-200 218 — 20 — — 35 135 190 ผู้ให้บริการายใหญ่ที่สุด[47]
10 20 36 36 102 Transcontinental configuration.
แอร์บัส เอ321นีโอ 61 9 20 — — 35 141 196
แอร์บัส เอ321XLR — 50 TBA เริ่มส่งมอบในปีค.ศ. 2024[48][49]
โบอิง 737-800 303 — 16 — — 24 132 172
โบอิง 737 MAX 8 42 88 16 — — 24 132 172 เริ่มส่งมอบอีกครั้งในปีค.ศ. 2023[50]
โบอิง 777-200อีอาร์ 47 — — 37 24 66 146 273
โบอิง 777-300อีอาร์ 20 — 8 52 28 28 188 304
โบอิง 787-8 28 9 — 20 28 48 138 234
โบอิง 787-9 22 30 — 30 21 34 200 285
รวม 922 186

อุบัติเหตุและอุบัติการณ์แก้ไข

ณ เดือนมีนาคม ค.ศ. 2019 อเมริกันแอร์ไลน์ได้สูญเสียเครื่องบินเกือบหกสิบลำ ส่วนใหญ่เป็นเครื่องบินขับเคลื่อนด้วยใบพัด รวมทั้งเครื่องบินใบพัดเครื่องบินล็อกฮีด แอล-188 อีเลคตร้า 3 ลำ (หนึ่งในนั้น อุบัติเหตุเครื่องบินตกในปี 2502 ของเที่ยวบิน 320 ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต) อุบัติเหตุสองครั้งที่มีผู้เสียชีวิตสูงสุดในประวัติศาสตร์การบินของสายการบินและสหรัฐ ได้แก่ เที่ยวบินที่ 191 ในปีค.ศ. 1979 และเที่ยวบินที่ 587 ในปีค.ศ. 2001[51]

วินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ. 2544แก้ไข

ดูบทความหลักที่: วินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ. 2544

การโจมตี 11 กันยายน (เรียกอีกอย่างว่า 9/11) เป็นการโจมตีของผู้ก่อการร้ายโดยกลุ่มก่อการร้ายอิสลามอัลกออิดะฮ์[52][53][54] ซึ่งได้ทำการปล้นจี้เครื่องบินทั้งหมดสี่ลำ โดยอเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 11 พุ่งเข้าชนอาคารเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ และอเมริกันแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 77 พุ่งเข้าชนอาคารเพนตากอน และยังมีเครื่องบินของยูไนเต็ดแอร์ไลน์อีกสองลำที่ถูกสลัดอากาศจี้ คือ ยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 175 ซึ่งชนตึกเวิลด์เทรดหลังเที่ยวบินที่ 11 และยูไนเต็ดแอร์ไลน์ เที่ยวบินที่ 93 ที่ได้ตกลงในทุ่งหญ้าในเพนซิลเวเนีย หลังจากการต่อสู้ระหว่างผู้โดยสารกับสลัดอากาศจนทำให้สลัดอากาศไม่บรรลุเป้าหมาย เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นในเช้าวันอังคารที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2544 การโจมตีครั้งนี้คร่าชีวิตผู้คนไปเกือบ 3,000 คน รวมทั้งผู้ก่อการร้ายทั้ง 19 คน[55] โดยได้มีความเสียหายให้กับมากกว่า 10 พันล้านดอลลาร์[56][57]

ดูเพิ่มแก้ไข

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ "Airline Certificate Information – Detail View". av-info.faa.gov. Federal Aviation Administration. May 12, 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 13, 2015. สืบค้นเมื่อ May 15, 2015. Certificate Number AALA025A
  2. ↑ 2.0 2.1 "The biggest airline has the biggest profit". Dallas News (ภาษาอังกฤษ). 2015-01-28.
  3. ↑ "Federal Aviation Administration - Airline Certificate Information - Detail View". av-info.faa.gov.
  4. ↑ "The Associated Press: American Airlines parent seeks Ch. 11 protection". web.archive.org. 2011-12-04. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-12-04. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  5. ↑ "Jets Across the U.S. - TIME". web.archive.org. 2007-10-01. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-10-01. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  6. ↑ "Bloomberg - Are you a robot?". www.bloomberg.com. {{cite web}}: Cite ใช้ชื่อทั่วไป (help)
  7. ↑ Bryant, Adam (1995-06-29). "T.W.A. Cleared for 2d Bankruptcy Filing". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  8. ↑ "American Airlines Talking With JAL - TheStreet". web.archive.org. 2016-02-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-02-05. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  9. ↑ http://www.indianexpress.com/news/american-airlines-ends-chicagonew-delhi-service/900065/
  10. ↑ Gangitano, Alex (2021-02-04). "American Airlines warns 13,000 employees could be furlough as aid set to expire". The Hill (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  11. ↑ "American Airlines Reports Fourth-Quarter and Full-Year 2020 Financial Results". news.aa.com (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  12. ↑ "American Airlines Group − Customer service − American Airlines". www.aa.com.
  13. ↑ "American Airlines". web.archive.org. 2017-12-01. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-12-01. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  14. ↑ "iconic logo designers". web.archive.org. 2010-01-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-01-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  15. ↑ Wilson, Mark (2013-01-22). "American Airlines Rebrands Itself, And America Along With It". Fast Company (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  16. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-12-01. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  17. ↑ "American Airlines logo - chicagotribune.com". web.archive.org. 2013-02-17. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-02-17. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  18. ↑ "Becoming a new American". web.archive.org. 2013-10-08. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-10-08. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  19. ↑ "Doug Parker to let American Airlines employees decide whether to keep the new AA tail". Dallas News (ภาษาอังกฤษ). 2013-12-16.
  20. ↑ "[PHOTOS] Heritage Livery Flies Again in American Airlines' Retro Rollout - APEX | Airline Passenger Experience". web.archive.org. 2019-08-05. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-08-05. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  21. ↑ "CLT :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-02-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  22. ↑ "ORD :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-02-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  23. ↑ ":: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-02-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  24. ↑ "MIA :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-02-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  25. ↑ "JFK :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-09-20. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-20. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  26. ↑ "LGA :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-09-20. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-20. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  27. ↑ "PHL :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-02-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  28. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-23. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  29. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2021-11-02. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.
  30. ↑ "DCA :: American Airlines Newsroom". web.archive.org. 2015-02-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-02-24. สืบค้นเมื่อ 2022-10-09.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  31. ↑ "Partner airlines". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 6, 2020. สืบค้นเมื่อ December 23, 2020.
  32. ↑ "American Airlines and Aer Lingus Launch New Codeshare Agreement". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 11, 2022. สืบค้นเมื่อ January 11, 2022.
  33. ↑ "Code Share Agreements". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 23, 2022. สืบค้นเมื่อ January 23, 2022.
  34. ↑ "American Airlines / GOL Begins codeshare service from mid-Feb 2020 | Routes". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 9, 2020. สืบค้นเมื่อ February 10, 2020.
  35. ↑ "India nonstops on the way, American Airlines codeshares with IndiGo for India connections". The Times of India. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ September 28, 2021. สืบค้นเมื่อ September 28, 2021.
  36. ↑ "JetBlue and American will share passengers in bid to fend off United and Delta". CNBC. July 16, 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 16, 2020. สืบค้นเมื่อ July 16, 2020.
  37. ↑ "American Airlines and JetSMART Sign Letter of Intent to Create the Broadest and Most Rewarding Network in the Americas". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 4, 2021. สืบค้นเมื่อ October 3, 2021.
  38. ↑ "LEVEL, American Airlines resumes Codeshare Agreement". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 23, 2022. สืบค้นเมื่อ January 23, 2022.
  39. ↑ "American Airlines & Qatar Airways Announce Strategic Partnership". One Mile at a Time. February 25, 2020. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 1, 2020. สืบค้นเมื่อ March 14, 2020.
  40. ↑ "SriLankan Reinstates American Airlines Codeshare". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 11, 2022. สืบค้นเมื่อ January 11, 2022.
  41. ↑ "American Airlines Launching Codeshares With Vueling". December 21, 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 23, 2022. สืบค้นเมื่อ January 23, 2022.
  42. ↑ "About us, American Airlines Group, Business Agreements, Joint Business Agreement". aa.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 1, 2017. สืบค้นเมื่อ November 18, 2021.
  43. ↑ "Japan Airlines and American Airlines Joint Service". jal.co.jp. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ May 9, 2019. สืบค้นเมื่อ February 14, 2020.
  44. ↑ "American Airlines and Qantas gain approval to form joint venture". cnet. July 19, 2019. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ August 8, 2021. สืบค้นเมื่อ November 18, 2021.
  45. ↑ "American Airlines Fleet Details and History". www.planespotters.net.
  46. ↑ "Planes − Travel information − American Airlines". www.aa.com.
  47. ↑ 47.0 47.1 "Airbus Order and Deliveries". Airbus. 31 August 2022.
  48. ↑ "American Airlines agrees to order 50 Airbus A321XLRs". Airbus (Press release). สืบค้นเมื่อ 19 June 2019.
  49. ↑ "Tell Me Why: "A lighter aircraft and the capability to fly farther" — Robert Isom". American Airlines Newsroom (Press release). สืบค้นเมื่อ 25 June 2019.
  50. ↑ "American Airlines Firms 30 Additional Boeing 737 MAX 8 Aircraft". Simple Flying. February 2, 2022.
  51. ↑ Ranter, Harro. "Aviation Safety Network > ASN Aviation Safety Database > Geographical regions > United States of America air safety profile". aviation-safety.net.
  52. ↑ Moghadam, Assaf (2008). The globalization of martyrdom : Al Qaeda, Salafi Jihad, and the diffusion of suicide attacks. Internet Archive. Baltimore : Johns Hopkins University Press. ISBN 978-0-8018-9055-0.
  53. ↑ "Special Reports - The Salafist Movement | Al Qaeda's New Front | FRONTLINE | PBS". www.pbs.org.
  54. ↑ Wright, Looming Tower, 2006, p. 79
  55. ↑ "Winnipegger heads to NY for 9/11 memorial". CBC News. September 9, 2011. Retrieved November 13, 2013. A total of 2,996 people died: 19 hijackers and 2,977 victims.
  56. ↑ "The Cost of September 11". www.iags.org.
  57. ↑ Morgan, Matthew J. (2009-07-15). The Impact of 9/11 on Politics and War: The Day that Changed Everything? (ภาษาอังกฤษ). Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-60763-7.

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=อเมริกันแอร์ไลน์&oldid=10690265"