วิกิพีเดีย

โบอิง 787 ดรีมไลเนอร์

โบอิง 787 ดรีมไลเนอร์ เป็นเครื่องบินโดยสารเจ็ตขนาดกลางลำตัวกว้างพิสัยไกล แบบใช้เครื่องยนต์คู่ ออกแบบโดยฝ่ายผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง รองรับผู้โดยสารได้ลำละ 210 ถึง 290 คน ขึ้นอยู่กับรุ่น โบอิ้งแถลงว่า เครื่องบินดังกล่าวเป็นเครื่องบินโดยสารที่ประหยัดเชื้อเพลิงที่สุดของบริษัท และเป็นเครื่องบินโดยสารสำคัญแบบแรกของโลกที่ใช้วัสดุผสมในการก่อสร้างเป็นส่วนใหญ่[3] โบอิง 787 บริโภคเชื้อเพลิงน้อยกว่าโบอิง 767 ที่มีขนาดเท่ากันถึง 20%[4] ลักษณะที่แตกต่างที่สุดมีทั้งที่กันลมสี่แผง เชฟรอนลดเสียงบนส่วนแยกเครื่องยนต์ (engine nacelle) และเส้นระดับเสียง (nose contour) ที่เรียบขึ้น

โบอิง 787 ดรีมไลเนอร์
บทบาทอากาศยานแบบลำตัวกว้าง
ชาติกำเนิดสหรัฐอเมริกา
บริษัทผู้ผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง
บินครั้งแรก15 ธันวาคม พ.ศ. 2552
เริ่มใช้26 ตุลาคม พ.ศ. 2554, กับออล นิปปอน แอร์เวย์
สถานะในประจำการ
ผู้ใช้งานหลักออล นิปปอน แอร์เวย์
เจแปนแอร์ไลน์
อเมริกันแอร์ไลน์
ยูไนเต็ดแอร์ไลน์
ช่วงการผลิตพ.ศ. 2550–ปัจจุบัน
จำนวนที่ผลิต1006 ลำ (ข้อมูล ณ ต.ค. 2564) [1]
มูลค่า787-8: 211.8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (2013)[2]
787-9: 249.5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (2013)[2]
787-10: 288.7 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (2013)[2]
โบอิ้ง 787-8 ของ ออลนิปปอนแอร์เวย์

ชื่อเดิมของเครื่องบินที่กำหนดคือ 7E7 ก่อนเปลี่ยนชื่อเป็นอย่างในปัจจุบันในเดือนมกราคม พ.ศ. 2548[5] โบอิง 787 ลำแรกเผยโฉมในพิธีเปิดตัวเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2550 ที่โรงงานประกอบเอเวอร์เร็ตต์ของโบอิง โดยที่มันได้กลายมาเป็นเครื่องบินโดยสารลำตัวกว้างที่ขายเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ โดยมียอดสั่งถึง 677 ลำ[6] จนถึงเดือนตุลาคม พ.ศ. 2554 มีการสั่งซื้อโบอิง 787 จำนวน 797 ลำ เข้ามาจากผู้ให้บริการสายการบิน 57 ราย[7]

การพัฒนาและการผลิตโบอิง 787 เกี่ยวข้องกับความร่วมมือระหว่างผู้ผลิตวัตถุดิบหลายรายทั่วโลก การประกอบขั้นสุดท้ายประกอบขึ้นที่โรงงานเอเวอร์เร็ตต์โบอิงในเอเวอร์เร็ตต์ รัฐวอชิงตัน เครื่องบินจะยังมีการประกอบขึ้นที่โรงงานแห่งใหม่ในนอร์ทชาลสตัน รัฐเซาท์แคโรไลนา โรงงานทั้งสองจะส่งมองเครื่อง 787 ให้แก่ผู้ให้บริการเครื่องบินโดยสาร โครงการดังกล่าวต้องล่าช้าออกไปหลายครั้ง จากที่เคยวางแผนจะให้บริการตั้งแต่เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2551 การขึ้นบินครั้งแรกของเครื่องมีขึ้นเมื่อวันที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2552 และสิ้นสุดการทดสอบการบินในกลาง พ.ศ. 2554 เอกสารรับรองของสำนักงานควบคุมความปลอดภัยการบินแห่งยุโรปสุดท้ายได้รับในปลายเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2554 และโมเดลแรกถูกส่งมอบในปลายเดือนกันยายน พ.ศ. 2554 และเข้าให้บริการเชิงพาณิชย์ตั้งแต่วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2554[8]

ข้อมูลเบื้องต้นแก้ไข

ในช่วงแรกนั้น โบอิง ต้องการจะพัฒนาเครื่องบินุร่นใหม่เพื่อทดแทน 767 ที่มียอดสั่งซื้อชะลอตัวลง เพื่อจะแข่งขันกับเครื่องบินแอร์บัส เอ 330-200 แต่ใช้เชื้อเพลิงในปริมาณที่เท่ากับ 767 และ เอ330 แต่ภายหลังเหตุการณ์วินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ. 2544และวิกฤติราคาน้ำมัน ทำให้ไม่เป็นที่ตอบรับมากนัก โบอิงจึงปรับเปลี่ยนโครงการมาพัฒนาเครื่องบินโดยสารโดยนำเครื่องเทคโนโลยีที่ได้จากการพัฒนาเครื่องบินความเร็วเหนือเสียงมาใช้แทน และใช้ชื่อว่า 7E7 (มีรหัสระหว่างการพัฒนาว่า Y2 ในโครงการโบอิงเยลโลสโตนโปรเจกต์)

จนในวันที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2548 โบอิงได้เปลี่ยนชื่อรุ่นมาเป็น 787 และได้เปิดเผยแบบขั้นสุดท้ายในวันที่ 26 เมษายน ในปีเดียวกัน โดยโบอิงจะผลิตออกมา 3 รุ่น คือ

  • 787-8 พิสัยบินระยะไกล (13,620 กิโลเมตร) เพื่อทดแทนรุ่น 757-300, 767-200 และ-300 โดยมีลักษณะของปลายปีกเครื่องบินที่แตกแต่างจากรุ่นอื่น และมีออลนิปปอนแอร์เวย์เป็นสายการบินส่งมอบรายแรก[9] และเจแปนแอร์ไลน์เป็นลูกค้าอีกหนึ่งราย[10]
  • 787-9 เป็นรุ่นที่เป็นโครงสร้างพื้นฐานของ 787 มีพิสัยบินระยะไกล (14,140 กิโลเมตร) เพื่อทดแทนรุ่น โบอิง 767-200ER และ โบอิง 767-300ER และจะเป็นรุ่นแรกของ 787 ที่จะเริ่มให้บริการในปีพ.ศ. 2551
  • 787-10 มีพิสัยบินระยะไกล (11,910 กิโลเมตร) เป็นรุ่นที่ขยายลำตัวให้ยาวขึ้นจาก 787-8 เพื่อทดแทนรุ่น โบอิง 767-400ER โดยมีสิงคโปร์ แอร์ไลน์ เป็นสายการบินที่ส่งมอบรายแรก

รุ่นแก้ไข

 
787-8 ของ การบินไทย
 
โบอิง 787-8 ของธอมป์สันแอร์เวย์ ที่ท่าอากาศยานแฮนโนเวอร์เมื่อเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2013
 
โบอิง 787-9 เผยโฉมครั้งแรกในการบินพาณิชย์กับแอร์นิวซีแลนด์ โดยกำลังลดระดับลงสู่ท่าอากาศยานเพิร์ธเป็นครั้งแรก

เครื่องบินดรีมไลเนอร์รุ่น 787-8 ซึ่งเป็นรุ่นที่สั้นที่สุดได้เริ่มทำการบินครั้งแรกเมื่อเดือนธันวาคม ค.ศ. 2009 และรุ่น 787-9 ซึ่งมีพิสัยการบินไกลกว่าเมื่อเดือนกันยายน ค.ศ. 2013 ส่วนรุ่นที่สามารถบินได้ไกลที่สุดคือ 787-10 โดยยังไม่ได้เริ่มทำการบิน

787-8แก้ไข

เครื่องบินรุ่น 787-8 ซึ่งเป็นรุ่นแรกที่เริ่มทำการบินตั้งแต่ปีค.ศ. 2011 นั้นสามารถจุผู้โดยสารได้ 242 คน โดยมีพิสัยบินที่ 7,355 ไมล์ทะเล (13,621 กิโลเมตร) เพื่อใช้มาทดแทนรุ่น 767-200ER และ 767-300ER รวมถึงเพื่อใช้ทำการบินแบบไม่หยุดพักโดยไม่ต้องใช้เครื่องบินที่ใหญ่เกินกว่าความสามารถทางการตลาด เครื่องบินรุ่น 787-8 มีสัดส่วนการผลิตถึง 33% (ข้อมูล ณ เดือนตุลาคม ค.ศ. 2017) โดยได้ทำการส่งมอบแล้ว 348 ลำ

787-9แก้ไข

เครื่องบินรุ่น 787-9 ได้มีการเพิ่มความยาวจากรุ่น 787-8 ถึง 20 ฟุต (6.1 เมตร) และความแข็งแรงของบริเวณลำตัว โดยสามารถมีน้ำหนักบรรทุกสูงสุดถึง 54,500 ปอนด์ (24,700 กก.) และจุผู้โดยสารได้ถึง 280 คน (สำหรับสามชั้นโดยสาร) โดยมีพิสัยบินไกลถึง 7,635 ไมล์ทะเล (14,140 กิโลเมตร) มีจุดประสงค์หลักเพื่อทดแทนเครื่องบินรุ่น 767-400ER และแข่งขันกับแอร์บัส เอ 330 และเพื่อทำการบินระยะไกลแบบไม่ต้องหยุดพัก

ในปีค.ศ. 2005 โบอิงได้วางแผนไว้ว่าจะสามารถเริ่มให้บริการได้ในปีค.ศ. 2010 โดยสารการบินต่างๆ ได้ข้อสรุปสำหรับการตกแต่งภายในห้องโดยสารได้แล้วเสร็จเมื่อ 1 กรกฎาคม ค.ศ. 2010 และได้เริ่มต้นส่งมอบในปีค.ศ. 2014

เครื่องบินต้นแบบของรุ่น 787-9 ได้ทำการขึ้นบินทดสอบครั้งแรกเมื่อ 17 กันยายน ค.ศ. 2013 และได้ถูกนำมาจัดแสดงก่อนการส่งมอบในงานฟาร์นโบโรแอร์โชว์ในปค.ศ. 2014 ต่อมาเมื่อ 8 กรกฎาคม ค.ศ. 2014 แอร์นิวซีแลนด์ ซึ่งเป็นสายการบินปฐมฤกษ์สำหรับเครื่องบินรุ่นนี้ ได้ทำการบินครั้งแรกในพิธีส่งมอบจากสนามบินเพนฟีล โดยเป็นเครื่องบินรุ่นพิเศษตัวถังสีดำ โดยแอร์นิวซีแลนด์ได้เริ่มใช้บินเพื่อการพาณิชย์เป็นครั้งแรกจากออกแลนด์ไปยังซิดนีย์ในวันที่ 9 สิงหาคม ค.ศ. 2014

สายการบินออล นิปปอน แอร์เวย์ ได้เริ่มทำการบินเมื่อวันที่ 7 สิงหาคม ค.ศ. 2014 ยูไนเต็ด แอร์ไลน์จะเริ่มทำการบินแบบต่อเนื่องจากลอสแอนเจลิสถึงเมลเบิร์นในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2014 แอร์ไชน่าเริ่มทำการบินระหว่างปักกิ่งถึงเฉิงตูในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2016 โดย ณ เดือนตุลาคม ค.ศ.​ 2017 54% ของเครื่องบินรุ่นโบอิง 787 เป็นรุ่น 787-9 โดยมีการส่งมอบไปแล้วกว่า 265 ลำ

ความยาวของเครื่องบินที่เพิ่มขึ้นนั้นเกิดขึ้นจากการเพิ่มชิ้นส่วนขนาดยาวสิบฟุตบริเวณลำตัวเครื่องบินด้านหน้าและด้านท้าย โดยเครื่องบินรุ่น 787-8 และ 787-9 ใช้ชิ้นส่วนอะไหล่ร่วมกับถึง 50% โดยส่วนปีก ลำตัว และระบบการบินของรุ่น 787-8 ได้ถูกนำมาปรับปรุงใหม่เพื่อให้ได้ระยะการบินและน้ำหนักบรรทุกสำหรับรุ่น 787-9

787-10แก้ไข

 
งานเปิดตัวโดยประธานาธิบดีโดนัลด์ ทรัมป์ เมื่อ 17 ก.พ. ค.ศ. 2017

ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2005 โบอิงได้เริ่มทำโครงการศึกษาความเป็นไปได้ในการขยายขีดความสามารถในการจุผู้โดยสารของรุ่น 787-9 ซึ่งจากเดิมคือ 290 คน เป็น 310 คน โดยเกิดจากการผลักดันของสายการบินที่สนใจคือ เอมิเรตส์ และควอนตัส โดยจะเรียกเป็นชื่อรุ่นว่า 787-10 ซึ่งจะสามารถเทียบได้กับเครื่องบินรุ่นแอร์บัส เอ 350-900 และโบอิง 777-200ER[11] โดยต่อมาได้มีการพูดคุยกันระหว่างสายการบินกับโบอิงจนถึงราวต้นปีค.ศ. 2006[12] ได้มีการเปิดเผยว่าจะมีการพัฒนาเครื่องบินรุ่นนี้ขึ้นแน่นอนเนื่องจากมีสายการบินอื่นที่ให้ความสนใจตามเอมิเรตส์[13]

ต่อมาเมื่อ 30 พฤษภาคม ค.ศ. 2013 สิงค์โปร์แอร์ไลน์ได้ตกลงเป็นสายการบินปฐมฤกษ์โดยตกลงสั่งซื้อเป็นจำนวน 30 ลำ โดยคาดว่าจะส่งมอบได้ราวปีค.ศ. 2018-2019[14][15] และเมื่อ 18 มิถุนายน ค.ศ. 2013 โบอิงได้ทำการเปิดตัวเครื่องบินรุ่น 787-10 อย่างเป็นทางการที่งานปารีสแอร์โชว์ โดยมีคำสั่งซื้อถึง 102 ลำ (แอร์ลีสคอร์เปอเรชั่น 30 ลำ สิงคโปร์แอร์ไลน์ 30 ลำ ยูไนเต็ดแอร์ไลน์ 20 ลำ บริติชแอร์เวย์ 12 ลำ และจีอีแคปิตอล เอวิเอชันเซอร์วิส 10 ลำ)[16]

เครื่องบินรุ่น 787-10 ได้ถูกออกแบบมาเพื่อทดแทนโบอิง 777-200ER แอร์บัส เอ 330 และแอร์บัส เอ 340 โดยจะแข่งขันโดยตรงกับรุ่นเอ 350-900 โดยโบอิงกล่าวว่าสามารถประหยัดเชื้อเพลิงได้ดีกว่าในระยะบินที่ใกล้[17] โดยรุ่น 787-10 จะมีความยาว 224 ฟุต (68 เมตร) โดยจุผู้โดยสารได้ถึง 330 คนในการจัดที่นั่งแบบสองชั้นโดยสาร และมีพิสัยบินที่ 6,430 ไมล์ทะเล (11,910 กิโลเมตร)[18]

โดยการออกแบบนั้น โบอิงได้สรุปแบบของเครื่องบินรุ่น 10 เมื่อวันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ. 2015 และได้เริ่มการประกอบในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2016 ผู้ออกแบบได้คาดการณ์ว่าจะสามารถใช้ชิ้นส่วนอะไหล่ร่วมกันกับรุ่น 787-9 ถึง 90% ซึ่งสุดท้ายสามารถทำให้เป็นถึง 95% ส่วนต่อขยายซึ่งมีความยาว 18 ฟุต นั้นอยู่ที่บริเวณด้านหน้าของลำตัว 10 ฟุต และส่วนท้าย 8 ฟุต และยังได้เพิ่มความแข็งแรงของปริเวณฐานปีกสำหรับการรับน้ำหนักบรรทุกที่เพิ่มขึ้น โดยความยาวที่เพิ่มขึ้นนั้นทำให้ต้องมีความเสริมการป้องกันในการเกิตอุบัติเหตุที่ส่วนหางในยามนำเครื่องขึ้นและลง และระบบปรับอากาศนั้นมีความจุมากขึ้นถึง 15% เครื่องยนต์นั้นได้มีการใช้ Rolls-Royce Trent 1000 สำหรับรุ่นแรก และรุ่นที่สาม ส่วนรุ่นที่สองนั้นใช้เครื่องยนต์จากคู่แข่ง ได้แก่ General Electric GEnx-1B

ภายในงานดูไบแอร์โชว์ 2017 ได้มีคำสั่งซื้อ 787-10 ถึง 171 ลำ โดยเอมิเรตส์ได้สั่งซื้อจำนวน 40 ลำ โดยมีทั้งรุ่นที่ให้บริการสองชั้นโดยสาร และสามชั้นโดยสาร ซึ่งสามารถจุผู้โดยสารได้ตั้งแต่ 240-330 คน โดยคาดว่าจะส่งมอบได้ในปีค.ศ. 2022

ข้อมูลจำเพาะแก้ไข

 
เปรียบเทียบขนาดของดรีมไลเนอร์กับโบอิงรุ่นอื่นๆ; 787-8 (เส้นทึบสีดำ) กับ 777-300 (เทา), 767-300 (ฟ้า), และ 737-800 (น้ำเงิน).
รุ่น Boeing 787-8 Dreamliner
จำนวนนักบิน สอง
ความจุผู้โดยสาร 242 - 381
ความยาว 56.72 เมตร (186 ฟุต 1 นิ้ว)
ความกว้างของปีก 60.1 เมตร (197 ฟุต 3 นิ้ว)
ความสูง 16.92 เมตร (55 ฟุต 6 นิ้ว)
ความจุห้องสินค้า 137 ลบ.ม.
น้ำหนักบรรทุกเปล่า 118,000 กก.
(259,500 ปอนด์)
น้ำหนักสูงสุดขณะทะยานขึ้น 228,000 กก.
(502,500 ปอนด์)
ความเร็วปกติ 0.85 มัค (913 กม./ชั่วโมง ที่ความสูง 35,000 ฟุต)[19][20][21]
ความเร็วสูงสุด 0.90 มัค (950 กม./ชั่วโมง ที่ความสูง 35,000 ฟุต)
พิสัยบิน เมื่อบรรทุกเต็มลำ 14,500 กม.
ความจุเชื้อเพลิงสูงสุด 126,210 ลิตร
เพดานบิน 13,100 เมตร (43,100 ฟุต)
เครื่องยนต์ (2×) General Electric GEnx-1B หรือ Rolls-Royce Trent 1000
แรงผลักดันสูงสุด 280 กิโลนิวตัน

  • เครื่องยนต์ General Electric GEnx-1B

  • เครื่องยนต์ Rolls-Royce Trent 1000

ผู้ให้บริการและสถิติการสั่งซื้อแก้ไข

ผู้ให้บริการแก้ไข

ผู้ให้บริการ
Legend Notes
* ให้บริการ
* ให้บริการในอดีต
คำสั่งซื้อ
สายการบิน ประเทศ วันที่เริ่มทำการบิน รูปภาพ 787-8 787-9 787-10 หมายเหตุ
แอโรเม็กซิโก   เม็กซิโก กันยายน 24, 2013[22]   8 10
แอร์ อัสตานา   คาซัคสถาน 3 เริ่มทำการส่งมอบในปี 2566
แอร์ อัสทรัล   เรอูว์นียง มิถุนายน 10, 2016[23]   2
แอร์แคนาดา   แคนาดา พฤษภาคม 23, 2014[24]   8 29
แอร์ไชน่า   จีน พฤษภาคม 26, 2016[25]   14
แอร์ ยูโรปา   สเปน เมษายน 1, 2016[26]   8 10
แอร์ฟรานซ์   ฝรั่งเศส มกราคม 9, 2017[27]   10
แอร์อินเดีย   อินเดีย กันยายน 19, 2012[28]   27
แอร์ นิวซีแลนด์   นิวซีแลนด์ สิงหาคม 9, 2014[29]   14 8 ผู้เริ่มให้บริการของ 787-9
แอร์พรีเมียร์   เกาหลีใต้ มีนาคม 31, 2021[30] 1
แอร์ทาฮิติ นุย   เฟรนช์พอลินีเชีย พฤศจิกายน 1, 2018   4
แอร์ทานซาเนีย   แทนซาเนีย กรกฎาคม 29, 2018[31]   2
ออล นิปปอน แอร์เวย์   ญี่ปุ่น ตุลาคม 26, 2011[8]   36 39 2 ผู้เริ่มให้บริการของ 787-8
อเมริกัน แอร์ไลน์   สหรัฐ พฤษภาคม 7, 2015[32]   24 22
เอริก แอร์   ไนจีเรีย 9
อาร์คีย์   เนเธอร์แลนด์ มิถุนายน 8, 2014[33]   3 เปลี่ยนชื่อเป็น ตุยฟลาย เนเธอร์เลนด์ ในปี 2558
เอวิอันคา แอร์ไลน์   โคลอมเบีย มกราคม 16, 2015[34]   13 1
อาเซอร์ไบจาน แอร์ไลน์   อาเซอร์ไบจาน มีนาคม 1, 2015[35]   2
แบมบู แอร์เวย์   เวียดนาม มกราคม 1, 2020[36]   3
ไบมาน บังกลาเทศ แอร์ไลน์   บังกลาเทศ กันยายน 5, 2018[37]   4 2
บริติช แอร์เวย์   สหราชอาณาจักร สิงหาคม 9, 2013[38]   12 18 2
ไชน่าอีสเทิรน์ แอร์ไลน์   จีน พฤศจิกายน 1, 2018   3
ไชน่าเซาท์เทิรน์ แอร์ไลน์   จีน มิถุนายน 7, 2013[39]   10 17
คอมลักซ์ อารูบา   อารูบา กุมภาพันธ์ 8, 2021 1
อียิปต์แอร์   อียิปต์ กุมภาพันธ์ 31, 2019[40]   6
แอล อัล   อิสราเอล สิงหาคม 23, 2017   3 12
เอมิเรตส์   สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ 30 กำหนดส่งมอบในปี 2566
เอธิโอเปียน แอร์ไลน์   เอธิโอเปีย สิงหาคม 16, 2012[41]   19 8
เอทิฮัด แอร์เวย์   สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ กุมภาพันธ์ 1, 2015[42]   30 9
ยูโรแอตแลนติก แอร์ไลน์   โปรตุเกส 2 กำหนดส่งมอบในปี 2564
อีวีเอ แอร์   ไต้หวัน พฤศจิกายน 1, 2018[43]   4 6
กานา แอร์เวย์   กานา 3
กัลฟ์ แอร์   บาห์เรน มิถุนายน 15, 2018[44]   7
ไห่หนาน แอร์ไลน์   จีน กรกฎาคม 8, 2013[45]   10 28
ฮาวายอั่น แอร์ไลน์   สหรัฐ 10 กำหนดส่งมอบในปี 2565
อิรัก แอร์เวย์   อิรัก 10
เจแปน แอร์ไลน์   ญี่ปุ่น เมษายน 22, 2012[46]   27 22
เจ็ตแอร์ฟลาย   เบลเยียม ธันวาคม 8, 2013[47]   1 เปลี่ยนชื่อเป็น ตุยฟลาย เบลเยี่ยม ในปี 2559
เจ็ตสตาร์   ออสเตรเลีย พฤศจิกายน 13, 2013[48]   11
จูนเหยา แอร์ไลน์   จีน ตุลาคม 25, 2018[49]   6
เคนยา แอร์เวย์   เคนยา มิถุนายน 4, 2014[50]   9
เคเอลเอ็ม   เนเธอร์แลนด์ พฤศจิกายน 23, 2015[51]   13 5
โคเรียน แอร์   เกาหลีใต้ มีนาคม 7, 2017[52]   10 20
แลน แอร์ไลน์   ชิลี ตุลาคม 1, 2012[53]   10 10 เปลี่ยนชือเป็น ลาตัม ชิลี ในปี 2559
ลาตัม บราซิล   บราซิล กันยายน 21, 2021 1
ลาตัม ชิลี   ชิลี พฤษภาคม 5, 2016   10 14
ล็อต โปแลนด์   โปแลนด์ ธันวาคม 14, 2012[54]   8 7
ลุฟท์ฮันซ่า   เยอรมนี 25 กำหนดส่งมอบในปี 2565
MIAT Mongolian Airlines   มองโกเลีย 1 กำหนดส่งมอบในปี 2564
นีออซ   อิตาลี ธันวาคม 25, 2017[55]   6
นอร์วีเจียนแอร์ สวีเดน   สวีเดน เมษายน 10, 2019 3
นอร์วีเจียนแอร์ ยูเค   สหราชอาณาจักร กรกฎาคม 20, 2016   24 ปิดกิจการในปี 2564
นอร์วีเจียน ลอง เฮาล์   นอร์เวย์ พฤษภาคม 29, 2015   8 13 ปิดกิจการในปี 2564
นอร์ส แอตแลนติก แอร์ไลน์   นอร์เวย์ 3 12 กำหนดส่งมอบในปี 2565
โอเค แอร์เวย์   จีน 5
โอมาน แอร์   โอมาน ตุลาคม 17, 2015[56]   2 7
ควอนตัส   ออสเตรเลีย ธันวาคม 25, 2017[57]   11
กาตาร์ แอร์เวย์   กาตาร์ พฤศจิกายน 20, 2012[58]   30 7
รอยัล แอร์ โมร็อก   โมร็อกโก มกราคม 20, 2015[59]   5 4
รอยัล บรูไน แอร์ไลน์   บรูไน ตุลาคม 18, 2013[60]   5
รอยัล จอร์แดเนียน   จอร์แดน กันยายน 1, 2014[61]   7
หยุยลี่ แอร์ไลน์   จีน 6
ซาอุเดีย   ซาอุดีอาระเบีย มีนาคม 11, 2016[62]   13 5
สกูต   สิงคโปร์ กุมภาพันธ์ 5, 2015[63]   10 10
เชี่ยงไฮ้ แอร์ไลน์   จีน ตุลาคม 1, 2018   7
สิงค์โปร์ แอร์ไลน์   สิงคโปร์ พฤษภาคม 3, 2018[64]   15 สายการบินเปืดตัวของ 787-10
ซูปรานา แอร์ไลน์   จีน ธันวาคม 15, 2018[65] 1 2 787-8 ถูกย้ายไปยัง ไห่หนาน แอร์ไลน์
การบินไทย   ไทย กรกฎาคม 25, 2014[66]   6 2
ตุย แอร์เวย์   สหราชอาณาจักร กรกฎาคม 8, 2013[67]   8 6
ตุยฟลาย เบลเยี่ยม[a]   เบลเยียม ตุลาคม 19, 2016   2
ตุย ฟาย เนเธอร์แลนด์[b]   เนเธอร์แลนด์ ตุลาคม 1, 2015   3
ตุย ฟลาย นอร์ดิก   สวีเดน กันยายน 21, 2021 1
เตอร์กิชแอร์ไลน์   ตุรกี กรกฎาคม 8, 2019[68]   15
ยูไนเต็ด แอร์ไลน์   สหรัฐอเมริกา พฤศจิกายน 4, 2012[69][70]   12 38 13
อุซเบกิสถาน แอร์ไลน์   อุซเบกิสถาน กันยายน 5, 2016[71]   7
เวียดนาม แอร์ไลน์   เวียดนาม สิงหาคม 4, 2015[72]   11 4
เวอร์จิน แอตแลนติก แอร์เวย์   สหราชอาณาจักร ตุลาคม 28, 2014[73]   17
วิสทารา   อินเดีย กุมภาพันธ์ 29, 2020[74]   2
เวสต์เจ็ต แอร์ไลน์   แคนาดา เมษายน 28, 2019[75]   6
เซียเหมน แอร์ไลน์   จีน กันยายน 3, 2014[76]   6 6
ซิปแอร์ โตเกียว   ญี่ปุ่น ตุลาคม 16, 2020[77]   2

*ข้อมูลเมื่อ สิงหาคม 2564[78]

  1. ↑ TUI fly Belgium was known as Jetairfly when they first introduced the Boeing 787 into commercial service.
  2. ↑ TUI Airlines Netherlands was known as Arkefly when they first introduced the Boeing 787 into commercial service.

สถิติรายปีแก้ไข

 
โบอิง 787 ของ ล็อตโปแลนด์ เป็น 787 ลำแรกของสายการบินของยุโรป[79]
 
โบอิง 787-8 ลำแรกของ แอร์ แคนาดา
 
โบอิง 787-8 ของ Aeromexico ที่ ปารีส
คำสั่งซื้อและการส่งมอบ B787
แบ่งตามรุ่นย่อย
สั่งซื้อรวม ส่งมอบรวม รวมกัน
787-8 426 370 56
787-9 866 525 341
787-10 193 50 143
ทั้งหมด 1,485 945 540
คำสั่งซื้อและการส่งมอบ โบอิง 787 แบ่งตามปี
2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 ทั้งหมด
ยอดสั่งซื้อสุทธิ 56 235 157 369 93 -59 -4 13 -12 182 41 71 58 94 109 82 – 1,485
ส่งมอบ 787-8 – – – – – – – 3 46 65 104 71 35 26 10 10 – 370
787-9 – – – – – – – – – – 10 64 102 110 120 114 5 525
787-10 – – – – – – – – – – – – – – 15 34 1 50
ทั้งหมด – – – – – – – 3 46 65 114 135 137 136 145 158 6 945

คำสั่งซื้อและการส่งมอบ โบอิง 787 (ยอดสะสมรายปี):


 คำสั่งซื้อ

 ส่งมอบแล้ว

ข้อมูล ณ มกราคม 2020[7][80]

แบ่งตามสายการบินแก้ไข

แผนภูมิสีฟ้าคือยอดสั่งซื้อ และสีเขียวคือจำนวนที่ส่งมอบแล้ว

ข้อมูล ณ 31 มกราคม 2020[7]

เครื่องบินที่ใกล้เคียงกันแก้ไข

รุ่นที่ใกล้เคียงกันแก้ไข

เครื่องบินที่คล้ายกันแก้ไข

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ "Boeing: Orders and Deliveries (updated monthly)". The Boeing Company. October 31, 2021. สืบค้นเมื่อ November 10, 2021.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 "Boeing Commercial Airplanes prices". Boeing. สืบค้นเมื่อ August 15, 2013.
  3. ↑ Norris G, Thomas G, Wagner M, Forbes Smith C (2005). Boeing 787 Dreamliner – Flying Redefined. Aerospace Technical Publications International. ISBN 0-9752341-2-9.
  4. ↑ "Commercial Airplanes – 787 Dreamliner – Background" (Press release). Boeing. สืบค้นเมื่อ December 14, 2010.
  5. ↑ "Boeing Gives the 7E7 Dreamliner a Model Designation" (Press release). Boeing. January 28, 2005. สืบค้นเมื่อ June 14, 2011.
  6. ↑ "Boeing Celebrates the Premiere of the 787 Dreamliner" (Press release). Boeing. July 8, 2007. สืบค้นเมื่อ January 21, 2011.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 "Boeing 787: Orders and Deliveries (updated monthly)". The Boeing Company. January 31, 2020. สืบค้นเมื่อ February 11, 2020.
  8. ↑ 8.0 8.1 Tim Kelly (October 26, 2011). "Dreamliner carries its first passengers and Boeing's hopes". Reuters. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-09-28. สืบค้นเมื่อ October 28, 2011.
  9. ↑ ออลนิปปอนแอร์เวย์สั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 787-3 จำนวน 30 ลำ
  10. ↑ โบอิงและเจแปนแอร์ไลน์แถลงข่าวการสั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 787
  11. ↑ James Wallace (December 21, 2005). "Everett work force for 787 pegged at 1,000". Seattle Post-Intelligencer.
  12. ↑ Baseler, Randy (February 8, 2006). "Dash 10". Boeing Blog. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-11-19. สืบค้นเมื่อ 2017-11-22.
  13. ↑ Lunsford, J. Lynn (March 28, 2006). "Boeing to Offer Larger Version of 787 Dreamliner". The Wall Street Journal.
  14. ↑ Kaminski-Morrow, David (May 30, 2013). "Singapore to launch 787-10X with order for 30". Flight International.
  15. ↑ Flynn, David (May 30, 2013). "Singapore Airlines signs up for Boeing's 787-10X Dreamliner". Australian Business Traveller.
  16. ↑ "Boeing Launches 787-10 Dreamliner". Boeing. June 18, 2013.
  17. ↑ "Air Lease's Hazy Says Boeing 787-10 Beats Airbus on Fuel". Bloomberg. June 18, 2013.
  18. ↑ "787-10 Fact Sheet" (PDF). Boeing. July 2015.
  19. ↑ ข้อมูล โบอิง 787-3 ดรีมไลน์เนอร์
  20. ↑ ข้อมูล โบอิง 787-8 ดรีมไลน์เนอร์
  21. ↑ ข้อมูล โบอิง 787-9 ดรีมไลน์เนอร์
  22. ↑ "Aeromexico Flota". airfleets.es. สืบค้นเมื่อ March 15, 2019.
  23. ↑ "Air Austral se veut rassurante sur le fonctionnement de son nouveau Dreamliner". Air Journal. June 7, 2016.
  24. ↑ "Air Canada Prepares for First 787 Service". 20 May 2014. สืบค้นเมื่อ 21 May 2014.
  25. ↑ "Air China Brings China's First Boeing 787-9 Home".
  26. ↑ "Boeing 787 de Air Europa en servicio". Fly News. April 1, 2016. สืบค้นเมื่อ August 15, 2016.
  27. ↑ "Air France inaugurated its Boeing 787's first commercial flight to Cairo". airfrance.com. 10 มกราคม 2017. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 สิงหาคม 2017. สืบค้นเมื่อ 30 พฤศจิกายน 2021.
  28. ↑ "Air India receives third Boeing 787 Dreamliner". CNN-IBN. August 14, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 10, 2012. สืบค้นเมื่อ October 1, 2012.
  29. ↑ "Air New Zealand operates first 787 service". Australian Aviation. August 9, 2014. สืบค้นเมื่อ August 10, 2014.
  30. ↑ "Air Lease Corporation Announces Delivery of New Boeing 787-9 Aircraft to Air Premia". TMCnet. News. สืบค้นเมื่อ March 31, 2021.
  31. ↑ "Tanzania's Boeing 787-8 Dreamliner makes its first flight". The Citizen (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  32. ↑ "American Airlines Dreamliner Takes Flight". RTT News. May 7, 2015. สืบค้นเมื่อ May 7, 2015.
  33. ↑ "PHTFK/Boeing 787-8 Dreamliner". flightradar24.com. 8 June 2014. สืบค้นเมื่อ 9 June 2014.
  34. ↑ "Primer vuelo Dreamliner de Avianca - Empresas". eltiempo.com. 16 January 2015. สืบค้นเมื่อ April 1, 2015.
  35. ↑ "AZAL starts using Boeing-787 for flight Baku-Istanbul-Baku". ABC.AZ. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 4, 2016. สืบค้นเมื่อ April 1, 2015.
  36. ↑ "Bamboo Airways Takes Delivery of Its First 2 Boeing 787 Dreamliners". 25 October 2019. สืบค้นเมื่อ 30 December 2019.
  37. ↑ "PM Sheikh Hasina inaugurates Dreamliner Akash Beena :: Routesonline". สืบค้นเมื่อ 23 March 2019.
  38. ↑ "British Airways Launches Boeing 787 Passenger Operations :: Routesonline". สืบค้นเมื่อ 8 November 2013.
  39. ↑ "China Southern operates first 787 flight". Flightglobal. 7 June 2013. สืบค้นเมื่อ 14 December 2013.
  40. ↑ "EGYPTAIR moves forward 787-9 launch to late-March 2019". Routesonline (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  41. ↑ "Ethiopian receives first 787". Flight International. August 14, 2012. สืบค้นเมื่อ October 1, 2012.
  42. ↑ "Etihad Airways' first Boeing 787 Dreamliner takes to the skies". The National. 1 February 2015. สืบค้นเมื่อ 1 February 2015.
  43. ↑ "EVA Air's Boeing 787-9 Inaugural - BR 867 TPE-HKG in Business Class - Airliners.net". www.airliners.net. สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  44. ↑ Ben (2018-01-22). "Gulf Air Announces Their First 787 Route". One Mile at a Time (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  45. ↑ L_3105 (July 8, 2013). "[人民日报]海航迎来首架波音787客机-海南视窗-人民网". People's Daily. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 23, 2013. สืบค้นเมื่อ July 28, 2013.
  46. ↑ "Japan Airlines announces delivery of 787". Japan Airlines. March 21, 2012. สืบค้นเมื่อ June 12, 2012.
  47. ↑ "Jetairfly B787 Dreamliner allows for unique flight". flightlevel.be. 10 December 2013. สืบค้นเมื่อ 14 December 2013. (in Dutch)
  48. ↑ "First flight for Jetstar's Boeing 787 Dreamliner". Australian Business Traveller. 13 November 2013. สืบค้นเมื่อ 13 November 2013.
  49. ↑ "Juneyao Airlines schedules 787 Dreamliner service from late-Oct 2018". Routesonline (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  50. ↑ "Kenya: KQ Dreamliner Starts Nairobi-Paris Service". allAfrica. 4 June 2014. สืบค้นเมื่อ 5 June 2014.
  51. ↑ "KLM gets its first Boeing 787 Dreamliner".
  52. ↑ Korean Air to debut Dreamliner from March 2017
  53. ↑ Boeing (August 31, 2012). "Boeing Celebrates Delivery of LAN Airlines' first 787 Dreamliner" (Press release). Bloomberg Business. PR Newswire. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-10-01. สืบค้นเมื่อ September 27, 2015.
  54. ↑ "LOT Polish Airlines takes delivery of its first Boeing 787, becomes the first European carrier to fly the Dreamliner" เก็บถาวร 2021-11-30 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. worldairlinenews.com, November 15, 2012.
  55. ↑ "Neos outlines 787 operation from Dec 2017". Routesonline (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  56. ↑ "Oman Air's First Dreamliner Takes Off For Salalah".
  57. ↑ "A look inside Qantas' new 787-9 Dreamliner". USA TODAY (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  58. ↑ "Qatar Airways first Boeing 787 takes off to Dubai". India Infoline News. November 21, 2012. สืบค้นเมื่อ November 28, 2012.
  59. ↑ "Royal Air Maroc takes delivery of its first Boeing 787 Dreamliner, will enter service on January 20 to Paris Orly". World Airline News. สืบค้นเมื่อ April 1, 2015.
  60. ↑ "Dreamliner's maiden flight to Singapore". Borneo Post. 19 October 2013. สืบค้นเมื่อ 20 October 2013.
  61. ↑ "RJ's first 787 on its inaugural flight to London Heathrow". centreforaviation.com. สืบค้นเมื่อ 3 September 2014.
  62. ↑ "Boeing Delivers First 787 Dreamliner to Saudia". Boeing.com. สืบค้นเมื่อ February 5, 2016.
  63. ↑ "Dreamliner arrival heralds new dawn for Scoot". Travel Daily Asia. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 6, 2015. สืบค้นเมื่อ April 1, 2015.
  64. ↑ Rosen, Eric. "Singapore Airlines Announces World's First Boeing 787-10 Route". Forbes (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  65. ↑ Toh, Mavis (2017-12-14). "PICTURE: Suparna Airlines takes Hainan's 787-8". Flightglobal.com (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  66. ↑ "THAI's first 787 Dreamliner arrives home". thaiairways.com. Thai Airways. สืบค้นเมื่อ August 10, 2016.
  67. ↑ Calder, Simon (June 21, 2013). "Boeing 787 Dreamliner launch: 300 passengers enjoy surprise flight as the future of aviation arrives at Gatwick". The Independent. London. สืบค้นเมื่อ June 21, 2013.
  68. ↑ "Turkish Airlines charms with new Boeing 787 Dreamliner interior". www.aerotime.aero (ภาษาอังกฤษ). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 สิงหาคม 2019. สืบค้นเมื่อ 25 สิงหาคม 2019.
  69. ↑ "United Airlines plans first 787 Dreamliner flight Sunday". Denver Business Journal, November 2, 2012.
  70. ↑ "United Completes FAA Certification Program for Boeing 787 Operations". airlinesanddestinations.com. 2 พฤศจิกายน 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2018.
  71. ↑ Uzbekistan Airways launches 787-8 operations to New York
  72. ↑ "PICTURES: Vietnam Airlines' first 787-9 arrives in Hanoi". Flightglobal. August 4, 2015. สืบค้นเมื่อ August 4, 2015.
  73. ↑ "Virgin Atlantic flies first Boeing 787-9 Dreamliner". kgsn.tv. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 28 October 2014. สืบค้นเมื่อ 28 October 2014.
  74. ↑ "Vistara receives first Boeing 787-9". FlightGlobal (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2020-02-29. สืบค้นเมื่อ 2020-03-01.
  75. ↑ "WestJet 787 Destinations - Routes The Dreamliner Will Fly in 2019". Travel Off Path (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2018-08-04. สืบค้นเมื่อ 2019-08-25.
  76. ↑ "PICTURE: Xiamen Airlines takes delivery of first 787-8". Flightglobal.com. สืบค้นเมื่อ August 31, 2014.
  77. ↑ http://simpleflying.com/zipair-first-passenger-service/
  78. ↑ Thisdell, Dan; Morris, Rob (31 July 2017). "World Airliner Census 2017". Flightglobal Insight. Flight International. Flightglobal (ตีพิมพ์ 12 August 2017).
  79. ↑ "European safety agency to ground 787 in line with FAA". Reuters. January 16, 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-03-20. สืบค้นเมื่อ August 21, 2013.
  80. ↑ "Orders & Deliveries". The Boeing Company. January 31, 2020. สืบค้นเมื่อ February 11, 2020.

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข


เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=โบอิง_787_ดรีมไลเนอร์&oldid=10640098"