จังหวัดพังงา
บทความนี้ต้องการข้อความอธิบายความสำคัญที่กระชับ และสรุปเนื้อหาไว้ย่อหน้าแรกของบทความ |
- ความหมายอื่นของ พังงา ดูที่ พังงา (แก้ความกำกวม)
พังงา เป็นจังหวัดหนึ่งในภาคใต้ฝั่งตะวันตกของประเทศไทย
จังหวัดพังงา | |
---|---|
การถอดเสียงอักษรโรมัน | |
• อักษรโรมัน | Changwat Phang Nga |
จากซ้ายไปขวา บนลงล่าง: อ่าวพังงา หมู่เกาะสุรินทร์ หมู่เกาะสิมิลัน เกาะปันหยี อุทยานแห่งชาติเขาหลัก-ลำรู่ | |
คำขวัญ: แร่หมื่นล้าน บ้านกลางน้ำ ถ้ำงามตา ภูผาแปลก แมกไม้จำปูน บริบูรณ์ด้วยทรัพยากร | |
![]() แผนที่ประเทศไทย จังหวัดพังงาเน้นสีแดง | |
ประเทศ | ![]() |
การปกครอง | |
• ผู้ว่าราชการ | เอกรัฐ หลีเส็น (ตั้งแต่ พ.ศ. 2565) |
พื้นที่[1] | |
• ทั้งหมด | 4,170.895 ตร.กม. (1,610.392 ตร.ไมล์) |
อันดับพื้นที่ | อันดับที่ 53 |
ประชากร (พ.ศ. 2564)[2] | |
• ทั้งหมด | 268,016 คน |
• อันดับ | อันดับที่ 71 |
• ความหนาแน่น | 64.26 คน/ตร.กม. (166.4 คน/ตร.ไมล์) |
• อันดับความหนาแน่น | อันดับที่ 68 |
รหัส ISO 3166 | TH-82 |
สัญลักษณ์ประจำจังหวัด | |
• ต้นไม้ | เทพทาโร |
• ดอกไม้ | จำปูน |
• สัตว์น้ำ | เต่าตนุ |
ศาลากลางจังหวัด | |
• ที่ตั้ง | ถนนพังงา-ทับปุด ตำบลถ้ำน้ำผุด อำเภอเมืองพังงา จังหวัดพังงา 82000 |
• โทรศัพท์ | 0 7641 2134 |
• โทรสาร | 0 7641 2140 |
เว็บไซต์ | http://www.phangnga.go.th/ |
![]() |
ชื่อเรียก แก้ไข
เดิมจังหวัดพังงาเรียกว่า เมืองภูงา ซึ่งเป็นชื่อของ เขางา เขาพังงา เขากราภูงา หรือ เขาพังกา (ภาษามลายูแปลว่า ป่าน้ำภูงา) โดยเมืองภูงานั้นขึ้นอยู่กับเมืองนครศรีธรรมราชในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย การตั้งชื่อว่า เมืองภูงา อาจสอดคล้องกับเมืองภูเก็ต เหตุที่ชื่อเปลี่ยนจากภูงาเป็นพังงา สันนิษฐานว่า เนื่องจากเมืองภูงามีต่างชาติเข้ามาติดต่อซื้อแร่ดีบุกจำนวนมาก จึงเขียนชื่อเมืองว่า Phunga หรือ Punga อ่านว่า ภูงา พังงา หรือ พังกา ต่อมาจึงออกเสียงเพี้ยนมาเป็น "พังงา"[3]
ประวัติ แก้ไข
จังหวัดพังงาเคยเป็นที่อาศัยของมนุษย์โบราณก่อนประวัติศาสตร์ หลักฐานทางโบราณคดีที่พบ เช่น เศษเครื่องปั้นดินเผา กำไลหิน และเปลือกหอยบริเวณถ้ำในวัดสุวรรณคูหา อำเภอตะกั่วทุ่ง และภาพเขียนสีที่ผนังเขาเขียน อุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา[3]
ในขณะที่มีการตั้งเมืองถลางที่พังงา พ.ศ. 2365 เจมส์ โลว์ หัวหน้าคณะทูตของผู้ว่าเกาะปีนัง ผู้รับหน้าที่เจรจาปัญหากับเจ้าพระยานครศรีธรรมราช (น้อย ณ นคร) ได้บันทึก ไว้ใน จดหมายเหตุเจมส์ โลว์ ว่า "เมืองนี้มีผู้คนอยู่ไม่เกิน 100 หลังคาเรือน ประชากรส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในกระท่อมซึ่งปลูกติดต่อกันประมาณ 30 หลังคาเรือน เป็นชาวจีนที่เข้ามาตั้งรกราก บ้านเรือนกว้างใหญ่สะดวกสบายและสร้างอย่างเป็นระเบียบ"[4]
เมื่อภัยคุกคามจากพม่าลดลงและพม่าสูญเสียมณฑลอารกันและตะนาวศรีให้อังกฤษ รัฐบาลจึงได้ย้ายผู้คนจากพังงาไปตั้งเมืองถลางขึ้นใหม่เมื่อ พ.ศ. 2367 จากนั้นมีการเปลี่ยนแปลงส่วนภูมิภาคทางหัวเมืองชายฝั่งตะวันตกตอนบน ยกเมืองพังงาขึ้นเป็นเมืองโทขึ้นตรงต่อกรุงเทพ และโปรดเกล้าฯ ให้เมืองถลาง ตะกั่วทุ่งและตะกั่วป่าขึ้นตรงต่อเมืองพังงา
เมืองพังงาเริ่มขยายตัวและเจริญตามลำดับตั้งแต่ พ.ศ. 2383 โดยการสนับสนุนจากรัฐบาล ต่อมา พ.ศ. 2437 มีการปฏิรูปการปกครองมณฑลภูเก็ต พระยาบริรักษ์ภูธร (ขำ ณ นคร) เจ้าเมืองพังงาถึงแก่อสัญกรรม จึงมีการแบ่งพื้นที่ท้องที่การปกครองในเมืองพังงาออกเป็นอำเภอและตำบลต่าง ๆ การแบ่งพื้นที่นี้ได้โอนเมืองตะกั่วทุ่งมาเป็นอำเภอหนึ่งของเมืองพังงา และแบ่งเมืองพังงาออกเป็น 4 อำเภอ 24 ตำบล จน พ.ศ. 2459 ได้เปลี่ยนชื่อเมืองพังงาเป็น "จังหวัดพังงา" ครั้นเมื่อเกิดภาวะเศรษฐกิจตกต่ำในสมัยรัชกาลที่ 7 ได้ยุบจังหวัดตะกั่วป่าลดฐานะเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดพังงา เมื่อ พ.ศ. 2473[3]
สภาพทางภูมิศาสตร์ แก้ไข
จังหวัดพังงามีเนื้อที่ประมาณ 4,171 ตารางกิโลเมตร และมีพื้นที่ที่เป็นป่าชายเลนและป่าดงดิบคิดเป็นร้อยละ 57 ของพื้นที่ทั้งหมด โดยมีพื้นที่ติดต่อเรียงตามเข็มนาฬิกาดังนี้
- ทิศเหนือ ติดกับจังหวัดระนอง
- ทิศตะวันออก ติดกับจังหวัดสุราษฎร์ธานีและจังหวัดกระบี่
- ทิศใต้ ติดกับจังหวัดภูเก็ตและทะเลอันดามัน
- ทิศตะวันตก ติดกับมหาสมุทรอินเดีย
และมีเกาะต่าง ๆ อยู่ในทะเลอันดามันมากถึง 155 เกาะ นับเป็นจังหวัดที่มีจำนวนเกาะมากที่สุดในประเทศไทย[5]
สัญลักษณ์ประจำจังหวัด แก้ไข
- ดอกไม้ประจำจังหวัด: ดอกจำปูน (Anaxagorea javanica)
- ต้นไม้ประจำจังหวัด: เทพทาโร (Cinnamomum porrectum)
- คำขวัญประจำจังหวัด: แร่หมื่นล้าน บ้านกลางน้ำ ถ้ำงามตา ภูผาแปลก แมกไม้จำปูน บริบูรณ์ด้วยทรัพยากร
หน่วยการปกครอง แก้ไข
การปกครองแบ่งออกเป็น 8 อำเภอ 48 ตำบล 314 หมู่บ้าน
การปกครองส่วนท้องถิ่น แก้ไข
เทศบาลเมือง แก้ไข
ทำเนียบผู้ว่าราชการจังหวัดพังงา แก้ไข
ที่ | รายนาม/รายพระนาม | ตั้งแต่ | ถึง | |
1 | หลวงศิริสมบัติ (เชย) | 2441 | 2446 | |
2 | พระพินิจราชการ (ปิ๋ว บุนนาค) | 2446 | 2450 | |
3 | พระยาบริรักษ์ภูธร (พลอย ณ นคร) | 7 ส.ค. 2450 | 11 ธ.ค 2455 | |
4 | หลวงชินเขตรบรรหาร (สวาสดิ์ ณ นคร) | 2455 | 13 ม.ค. 2456 | |
5 | พระยาพิพิธภักดี (เพิ่ม เดชะคุปต์) | 13 ม.ค. 2456 | 6 ส.ค. 2459 | |
6 | หม่อมเจ้าถูกถวิล ศุขสวัสดิ | 6 ส.ค. 2459 | 28 มี.ค. 2462 | |
7 | พระยาศิริธรรมบริรักษ์ (ทับ มหาเปารยะ) | 28 มี.ค. 2462 | 2 ก.พ. 2468 | |
8 | พระอาคมคุติกร (สุดใจ ชลายนคุปต์) | 18 เม.ย. 2469 | 18 พ.ค. 2472 | |
9 | พระยาบริรักษ์ภูธร (เพิ่ม กนิษฐายน) | 18 พ.ค. 2472 | 7 มี.ค. 2476 | |
10 | พระภูมิพิชัย (ม.ร.ว.บุง ลดาวัลย์) | 3 มี.ค. 2476 | 1 ม.ค. 2480 | |
11 | หลวงนรกิจกำจร (ชื้น วรคามิน) | 15 ม.ค. 2480 | ธ.ค. 2481 | |
12 | หลวงรักษ์นราทร (โชค ชมธวัช) | 11 ก.พ. 2482 | 21 เม.ย. 2484 | |
13 | นายพืชน์ เดชะคุปต์ | 2 พ.ค. 2484 | 7 เม.ย. 2485 | |
14 | หลวงสฤษดิ์สารารักษ์ (เปรม สฤษดิ์สารารักษ์) | 29 เม.ย. 2485 | 11 ก.ย. 2487 | |
15 | ขุนเสถียรประศาสน์ (เยื้อน ณ ตะกั่วทุ่ง) | 11 ก.ย. 2487 | 1 มี.ค. 2490 | |
16 | นายจรูญ ณ สงขลา | 5 พ.ค. 2490 | 13 ธ.ค. 2490 | |
17 | นายถนอม วิบูลมงคล | 29 ธ.ค. 2490 | 1 ธ.ค. 2491 | |
18 | ขุนปัญจพรรคพิบูล (พิบูล ปัญจพรรค) | 20 ธ.ค. 2491 | 1 มี.ค. 2493 | |
19 | นายเชวง ไชยสุต | 1 มี.ค. 2493 | 3 เม.ย. 2496 | |
20 | นายพุก ฤกษ์เกษม | 3 เม.ย. 2496 | 12 พ.ย. 2497 | |
21 | ขุนบุรราษฎร์นราภัย (สอาด สูตะบุตร) | 12 พ.ย. 2497 | 6 ม.ค. 2499 | |
22 | นายเฉลิม ยูปานนท์ | 6 ม.ค. 2499 | 23 พ.ค. 2500 | |
23 | นายฉลอง รมิตานนท์ | 23 พ.ค. 2500 | 23 ก.ย. 2501 | |
24 | นายชู สุคนธมัต | 23 ก.ย. 2501 | 18 พ.ย. 2506 | |
25 | นายพร บุณยประสพ | 4 ธ.ค. 2506 | 4 มี.ค. 2509 | |
26 | นายสุนัย ราชภัณฑารักษ์ | 16 มี.ค. 2509 | 23 พ.ค. 2512 | |
27 | นายมนตรี จันทรปรรณิก | 1 มิ.ย. 2512 | 1 ก.ค. 2514 | |
28 | นายมนัส เจริญประสิทธิ์ | 1 ก.ค. 2514 | 30 ก.ย. 2516 | |
29 | นายอนันต์ สงวนนาม | 1 ต.ค. 2516 | 30 ก.ย. 2517 | |
30 | นายธวัช มกรพงศ์ | 1 ต.ค. 2517 | 30 ก.ย. 2518 | |
31 | นายเชาน์วัศ สุดลาภา | 1 ต.ค. 2518 | 23 ก.ค. 2520 | |
32 | นายธานี โรจนาลักษณ์ | 6 ส.ค. 2520 | 6 ต.ค. 2521 | |
33 | นายสืบ รอดประเสริฐ | 8 ต.ค. 2521 | 8 ต.ค. 2525 | |
34 | นายพร อุดมพงษ์ | 8 ต.ค. 2525 | 30 ก.ย. 2528 | |
35 | ร้อยเอก ยงยุทธ บุญยวัฒน์ | 1 ต.ค. 2528 | 30 ก.ย. 2532 | |
36 | ร้อยตรี ณรงค์ แสงสุริยงค์ | 1 ต.ค. 2532 | 30 ก.ย. 2533 | |
37 | นายอนันต์ แจ้งกลีบ | 1 ต.ค. 2533 | 30 ก.ย. 2534 | |
38 | ร้อยเอก เอก กาญจนาคพันธุ์ | 1 ต.ค. 2534 | 30 ก.ย. 2536 | |
39 | นายปรีชา รักษ์คิด | 5 ต.ค. 2536 | 30 ก.ย. 2539 | |
40 | นายดิเรก อุทัยผล | 1 ต.ค. 2539 | 30 ก.ย. 2541 | |
41 | นายดุสิต จันทรบุตร | 12 ม.ค. 2541 | 1 ก.ค. 2541 | |
42 | นายอารยะ วิวัฒน์วานิช | 1 ต.ค. 2541 | 30 ก.ย. 2542 | |
43 | นายอำนวย รองเงิน | 1 ต.ค. 2542 | 30 ก.ย. 2544 | |
44 | นายวรสิทธิ์ โรจนพานิช | 1 ต.ค. 2544 | 15 ก.ค. 2546 | |
45 | นายสมัชชา โพธิ์ถาวร | 16 ก.ค. 2546 | 30 ก.ย. 2547 | |
46 | นายอนุวัฒน์ เมธีวิบูลวุฒิ | 1 ต.ค. 2547 | 30 ก.ย. 2548 | |
47 | นายวินัย บัวประดิษฐ์ | 1 ต.ค. 2548 | 30 ก.ย. 2550 | |
48 | นายวิชัย ไพรสงบ | 1 ต.ค. 2550 | 19 ต.ค. 2551 | |
49 | นายเยี่ยมสุริยา พาลุสุข | 20 ต.ค. 2551 | 30 ก.ย. 2553 | |
50 | นายธำรงค์ เจริญกุล | 1 ต.ค. 2553 | 6 ก.ค. 2557 | |
51 | นายประยูร รัตนเสนีย์ | 17 พ.ย. 2557 | 30 ก.ย. 2558 | |
52 | นายภัคพงศ์ ทวิพัฒน์ | 2 ต.ค. 2558 | 30 ก.ย. 2560 | |
53 | นายสิทธิชัย ศักดา | 1 ต.ค. 2560 | 30 ก.ย. 2561 | |
54 | นายศิริพัฒ พัฒกุล | 1 ต.ค. 2561 | 30 ก.ย. 2562 | |
55 | นายจำเริญ ทิพญพงศ์ธาดา | 1 ต.ค. 2562 | 30 ก.ย. 2565 | |
56 | นายเอกรัฐ หลีเส็น | 1 ต.ค. 2565 | ปัจจุบัน |
สถานศึกษา แก้ไข
- อุดมศึกษา
- วิทยาลัยชุมชนพังงา
- มหาวิทยาลัยรามคำแหง สาขาวิทยบริการเฉลิมพระเกียรติจังหวัดพังงา
- การศึกษาพิเศษ
- ศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดพังงา
- โรงเรียน
การขนส่ง แก้ไข
ระยะทางจากตัวจังหวัดไปอำเภอต่าง ๆ แก้ไข
- อำเภอตะกั่วทุ่ง 15 กิโลเมตร
- อำเภอทับปุด 28 กิโลเมตร
- อำเภอกะปง 40 กิโลเมตร
- อำเภอท้ายเหมือง 55 กิโลเมตร
- อำเภอตะกั่วป่า 66 กิโลเมตร
- อำเภอเกาะยาว 102 กิโลเมตร
- อำเภอคุระบุรี 112 กิโลเมตร
สถานที่ท่องเที่ยว แก้ไข
อุทยานแห่งชาติศรีพังงา แก้ไข
อุทยานแห่งชาติศรีพังงา อยู่ในเขตอำเภอคุระบุรีและอำเภอตะกั่วป่า ครอบคลุมพื้นที่ป่าสงวนแห่งชาติเทือกเขานมสาว เนื้อที่ 153,800 ไร่ เป็นประเภทป่าดิบชื้น พรรณไม้ที่สำคัญ เช่น ไม้ยาง ตะเคียนทอง ปาล์ม กระพ้อหนู ยังสามารถพบสัตว์ป่าหลายชนิด เช่น สมเสร็จ เลียงผา เก้ง นกเงือก ประกาศเป็นอุทยานเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2531 ได้รับการจัดตั้งเป็นอุทยานเฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในวโรกาสเฉลิมพระชนมพรรษาครบ 5 รอบ
น้ำตกตำหนัง เป็นน้ำตกที่ตกจากหน้าผา สูง 63 เมตร มีน้ำตลอดทั้งปี ร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่ มีเส้นทางศึกษาธรรมชาติ ระยะทาง 2 กิโลเมตร น้ำตกโตนต้นเตย เป็นน้ำตกที่ตกจากหน้าผา สูง 45 เมตร ตามทางเดินจะผ่านจุดชมทิวทัศน์ สามารถมองเห็นป่าเขาที่สมบูรณ์ของอุทยาน
อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน แก้ไข
อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสิมิลัน ตั้งอยู่ที่ตำบลเกาะพระทอง อำเภอคุระบุรี (ที่ทำการอุทยานตั้งอยู่ที่ตำบลลำแก่น อำเภอท้ายเหมือง) ครอบคลุมพื้นที่ 80,000 ไร่ ประกาศเป็นอุทยานแห่งชาติเมื่อ 1 กันยายน พ.ศ. 2525 คำว่า สิมิลัน เป็นภาษายาวีหรือมลายู แปลว่า "เก้า" หมู่เกาะสิมิลันเป็นหมู่เกาะเล็ก ๆ ในทะเลอันดามัน มี 9 เกาะ เรียงจากเหนือมาใต้ คือ เกาะหูยง เกาะปายัง เกาะปาหยัน เกาะเมี่ยง เกาะปายู เกาะหัวกะโหลก เกาะสิมิลัน และเกาะบางู หมู่เกาะสิมิลันได้รับการยกย่องว่าเป็นหมู่เกาะที่มีความสวยงามทั้งบนบกและใต้น้ำ มีปะการังที่สวยงามหลายชนิด สามารถดำน้ำได้ทั้งน้ำตื้นและน้ำลึก สามารถพบปลาที่หายาก เช่น วาฬ โลมา และปลาไหลมอเรย์ (moray) ช่วงเดือนที่น่าเที่ยวมากที่สุด คือช่วงเดือนพฤศจิกายนถึงเดือนเมษายน นอกจากนั้นจะประกาศปิดเกาะ
อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ แก้ไข
อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะสุรินทร์ ตั้งชื่อตามพระยาสุรินทราชา (นกยูง วิเศษกุล) เทศาเมืองภูเก็ต ผู้ค้นพบเกาะ เป็นอุทยานแห่งชาติที่ตั้งอยู่ในเขตจังหวัดพังงา มีลักษณะเป็นหมู่เกาะในทะเลอันดามัน อยู่ติดกับชายแดนไทย–พม่า มีพื้นที่ประมาณ 84,375 ไร่ ร้อยละ 76 ของพื้นที่เป็นทะเล ส่วนที่เหลือเป็นแผ่นดิน ประกอบด้วยเกาะ 5 เกาะ คือ เกาะสุรินทร์เหนือ เกาะสุรินทร์ใต้ เกาะไข่ (เกาะตอรินลา) เกาะกลาง (เกาะปาจุมบา) เกาะรี (เกาะสต๊อก) และ 1 กองหินปริ่มน้ำ คือกองหินริเชลิว เป็นอุทยานแห่งชาติเมื่อวันที่ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2524 เป็นอุทยานแห่งชาติลำดับที่ 29 ของประเทศไทย
หมู่เกาะสุรินทร์เป็นหมู่เกาะที่วางตัวอยู่ในกลุ่มอ่าวขนาดใหญ่ ดังนั้นจึงเป็นที่บังคลื่นลมได้ดีทั้งสองฤดู คือ ฤดูร้อน และฤดูฝน จึงเป็นแหล่งกำเนิดแนวปะการังน้ำตื้นที่มีความอุดมสมบูรณ์และมีขนาดใหญ่ที่สุดของประเทศไทย นอกจากนี้ยังมีหมู่บ้านของชาวเลเลกลุ่มสุดท้ายที่ยังดำรงวัฒนธรรมดั้งเดิมมากที่สุด คือ มอแกน หรือ “ยิบซีแห่งท้องทะเล” ประมาณ 200 คน ปัจจุบันได้ตั้งหมู่บ้านอยู่ที่เกาะสุรินทร์ใต้ ขายของที่ระลึกให้นักท่องเที่ยว และบางส่วนทำงานเป็นลูกจ้างของอุทยานฯ
อุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา แก้ไข
อุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา เป็นอุทยานแห่งชาติที่ตั้งอยู่ในจังหวัดพังงา มีเนื้อที่ทั้งหมดประมาณ 400 ตารางกิโลเมตร ครอบคลุมพื้นที่ป่าชายเลนผืนใหญ่ที่อุดมสมบูรณ์คงสภาพธรรมชาติดั้งเดิมอยู่มาก เป็นป่าชายเลนกว้างใหญ่ที่สุดของประเทศไทยในปัจจุบัน โดยมีเนื้อที่ป่าโดยรวมทั้งจังหวัด 190,265 ไร่ คิดเป็นร้อยละ 18.17 ของเนื้อที่ป่าชายเลนทั้งประเทศ (พ.ศ. 2539) เขตอุทยานแห่งชาติอ่าวพังงานับตั้งแต่เขตอำเภอเมืองพังงา เลียบตามชายฝั่งจนถึงเขตอำเภอตะกั่วทุ่ง และบริเวณพื้นน้ำในทะเลอันดามัน ซึ่งมีพื้นที่ร้อยละ 80 ของพื้นที่อุทยานแห่งชาติ ประกอบด้วยเกาะน้อยใหญ่ประมาณ 42 เกาะ เช่น เกาะเขาเต่า เกาะพระอาตเฒ่า เกาะโบยน้อย เกาะโบยใหญ่ เกาะรายาหริ่ง เกาะพนัก เกาะห้อง เกาะปันหยี เขาพิงกัน เป็นต้น
อุทยานอื่น ๆ แก้ไข
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ ศูนย์สารสนเทศเพื่อการบริหารและงานปกครอง. กรมการปกครอง. กระทรวงมหาดไทย. "ข้อมูลการปกครอง." [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: http://www.dopa.go.th/padmic/jungwad76/jungwad76.htm เก็บถาวร 2016-03-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน [ม.ป.ป.]. สืบค้น 18 เมษายน 2553.
- ↑ กรมการปกครอง. กระทรวงมหาดไทย. "ประกาศสำนักทะเบียนกลาง กรมการปกครอง เรื่อง จำนวนราษฎรทั่วราชอาณาจักร แยกเป็นกรุงเทพมหานครและจังหวัดต่าง ๆ ตามหลักฐานการทะเบียนราษฎร ณ วันที่ 31 ธันวาคม 2564." [ออนไลน์]. เข้าถึงได้จาก: http://stat.bora.dopa.go.th/stat/pk/pk_64.pdf 2564. สืบค้น 14 มีนาคม 2565.
- ↑ 3.0 3.1 3.2 "บันทึกประเทศไทย ฉบับที่ 97 - จังหวัดพังงา".
- ↑ เจมส์ โลว์. (2542). จดหมายเหตุร้อยโทเจมส์โลว์“Journal of Public Mission to Raja of Ligor” แปลและเรียบเรียงโดย นันทา วรเนติวงศ์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: กองวรรณกรรมและประวัติศาสตร์ กรมศิลปากร. หน้า 61–63.
- ↑ "แฟนพันธุ์แท้ 25 เมษายน 2557 - เกาะทะเลไทย". แฟนพันธุ์แท้. 25 April 2014. สืบค้นเมื่อ 29 April 2014.
ดูเพิ่ม แก้ไข
แหล่งข้อมูลอื่น แก้ไข
พิกัดภูมิศาสตร์: 8°27′N 98°32′E / 8.45°N 98.53°E
- แผนที่และภาพถ่ายทางอากาศของ จังหวัดพังงา
- แผนที่ จาก มัลติแมป โกลบอลไกด์ หรือ กูเกิลแผนที่
- ภาพถ่ายทางอากาศ จาก เทอร์ราเซิร์ฟเวอร์
- ภาพถ่ายดาวเทียม จาก วิกิแมเปีย