เศรษฐกิจญี่ปุ่น

AD-thai.svg

บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

เศรษฐกิจของประเทศญี่ปุ่น ปัจจุบันเป็นประเทศที่มีขนาดเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับ 3 ของโลก[11][12] รองจาก สหรัฐอเมริกา และ ประเทศจีน ถือว่าใหญ่เป็นอันดับ 2 ในกลุ่มประเทศพัฒนาแล้ว[13] ก่อนสงครามโลกครั้งที่สองในรัชสมัยโชวะ จักรวรรดิญี่ปุ่นมีขนาดเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับ 9 ของโลก แม้ว่าจะพ่ายแพ้สงครามแต่ญี่ปุ่นก็สามารถไต่เต้าขึ้นมามีขนาดเศรษฐกิจขนาดใหญ่เป็นอันดับ 3 ของโลกรองจากสหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต และครองตำแหน่งนี้ยาวนานกว่าสองทศวรรษจนกระทั่งสหภาพโซเวียตล่มสลายในปี 1990 ญี่ปุ่นก็กลายเป็นชาติเศรษฐกิจอันดับสองของโลกจนถึงปี 2009 จากข้อมูลของกองทุนการเงินระหว่างประเทศ (IMF) อำนาจซื้อต่อหัวของญี่ปุ่นในเวทีโลก อยู่ที่ 35,855 ดอลลาร์สหรัฐ ซึ่งสูงเป็นอันดับ 22 ของโลก[14] การคาดการณ์เศรษฐกิจญี่ปุ่น มีการสำรวจเป็นรายไตรมาสที่เรียกว่า ทังกัง จัดทำโดยธนาคารแห่งประเทศญี่ปุ่น[15]

เศรษฐกิจญี่ปุ่น
Skyscrapers of Shinjuku 2009 January.jpg
โตเกียวคือศูนย์กลางทางการเงินลำดับต้นๆของโลก
อันดับทางเศรษฐกิจ3 (ตัวเงิน)
4 (อำนาจซื้อ)
สกุลเงินเยน (JPY)
ปีงบประมาณ1 เมษายน – 31 มีนาคม
ภาคีการค้าAPEC, WTO, OECD, G-20, G8 และอื่นๆ
สถิติ
จีดีพี$5.964 ล้านล้าน (2012 ประมาณการ) (ตัวเงิน) $4.628 ล้านล้าน (2012 ปมก.) (อำนาจซื้อ)
จีดีพีเติบโต2.6% (ไตรมาส1/2014)
จีดีพีต่อหัว$46,736 (2012 ปมก.) (ตัวเงิน. 14 ของโลก)
$36,266 (2012 ปมก.) (อำนาจซื้อ. 23 ของโลก)
ภาคจีดีพีเกษตรกรรม: 1.2%, อุตสาหกรรม: 27.5%, บริการ: 71.4% (2012 ปมก.)
เงินเฟ้อ (CPI)3.2% (พ.ค. 2014)[1]
ประชากรยากจน16% (2010)[2]
จีนี38.1 (2002)
แรงงาน65.93 ล้านคน (2011 ปมก.)
ภาคแรงงานเกษตรกรรม: 3.9%, อุตสาหกรรม: 26.2%, บริการ: 69.8% (2010 ปมก.)
ว่างงาน4.6% (2011 ปมก..)[3]
อุตสาหกรรมหลักยานยนต์และส่วนควบ, เครื่องใช้ไฟฟ้า, เครื่องจักร, เหล็ก และ โลหะนอกลุ่มเหล็ก, เรือ, เคมีภัณฑ์, สิ่งทอ, อาหารแปรรูป
อันดับความคล่องในการทำธุรกิจ24[4]
การค้า
มูลค่าส่งออก$788 พันล้าน (2011 ปมก.)
สินค้าส่งออกยานยนต์ 13.6%; อุปกรณ์กึ่งตัวนำ 6.2%; เหล็กและโลหะภัณฑ์ 5.5%; ชิ้นส่วนยานยนต์ 4.6%; วัสดุพลาสติก 3.5%; เครื่องจักรกล 3.5%
ประเทศส่งออกหลัก จีน 18.1%
 สหรัฐ 17.8%
 เกาหลีใต้ 7.7%
 ไทย 5.5%
 ฮ่องกง 5.1% (2012 ปมก.) [5]
มูลค่านำเข้า$808.4 พันล้าน (2011 ปมก.)
สินค้านำเข้าปิโตรเลียม 15.5%; ก๊าซธรรมชาติเหลว 5.7%; เสื้อผ้า 3.9%; อุปกรณ์กึ่งตัวนำ 3.5%; ถ่านหิน 3.5%; อุปกรณ์ภาพและเสียง 2.7%
ประเทศนำเข้าหลัก จีน 21.3%
 สหรัฐ 8.8%
 ออสเตรเลีย 6.4%
 ซาอุดีอาระเบีย 6.2%
 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ 5.0%
 เกาหลีใต้ 4.6%
 กาตาร์ 4.0% (2012 est.) [6]
FDI$161.4 พันล้าน (2010 ปมก.)
หนี้ต่างประเทศ$2.719 ล้านล้าน (มิ.ย. 2011)
การคลังรัฐบาล
หนี้สาธารณะ$13.64 ล้านล้าน / 229.77% ของจีดีพี (2011 ปมก.)[7]
รายรับ$1.1 ล้านล้าน (2011 ปมก.)
รายจ่าย$1.157 ล้านล้าน (2011 ปมก.)
ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจ$9.7 พันล้าน (ODA. กุมภาพันธ์ 2007)
อันดับความเชื่อมั่นสแตนดาร์ดแอนด์พัวร์ส:[8]
AA- (ในประเทศ)
AA- (ระหว่างประเทศ)
AAA (T&C Assessment)
ภาพลักษณ์: มีเสถียรภาพ[9]
มูดดี้ส์:[9]
A1
ภาพลักษณ์: ดี
ฟิทซ์:[9]
A-
ภาพลักษณ์: ดี
ทุนสำรองUS$1.154 ล้านล้าน (เมษายน 2011)[10]
แหล่งข้อมูลหลัก: CIA World Fact Book
หน่วยทั้งหมด หากไม่ระบุ ถือว่าเป็นดอลลาร์สหรัฐ

ปัจจุบัน ญี่ปุ่นเป็นประเทศที่ผลิตยานยนต์ได้มากเป็นอันดับ 3 ของโลก[16] นอกจากนี้ ยังมีอุตสาหรรมเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ใหญ่ที่สุดของโลก ที่มักจะมีการจัดอันดับในบรรดาหมู่ประเทศนวัตตกรรมชั้นนำ[17] ซึ่งในระยะหลังมานี้ญี่ปุ่นต้องเผชิญการแข่งขันกับ จีน และ เกาหลีใต้[18] ที่เริ่มช่วงชิงส่วนแบ่งในตลาดเครื่องใช้ไฟฟ้า ทั้งนี้ อุตสาหกรรมการผลิตในประเทศญี่ปุ่นในปัจจุบัน ได้ใช้เทคโนโลยีชั้นสูงในการผลิตเป็นหลัก ซึ่งใช้แรงงานคนน้อย และมีความแม่นยำมากกว่า จำพวก ยานยนต์ไฮบริด และหุ่นยนต์อัตโนมัติต่างๆ ซึ่งพบได้ทั่วไปในโรงงานในภูมิภาคคันโต[19][20][21][22] ทั้งนี้ภูมิภาคคันไซก็เป็นหนึ่งในพื้นที่อุตสาหกรรมชั้นนำและศูนย์การผลิตสำหรับเศรษฐกิจญี่ปุ่น [23]


ทิศทางเศรษฐกิจมหภาคแก้ไข

 
อัตราการเติบโตของจีดีพีที่แท้จริง (หน่วยบริโภค) ตั้งแต่ ค.ศ. 1956 ถึง 2008
 
การเปลี่ยนแปลงของจีดีพีที่แท้จริง (น้ำเงิน) รายไตรมาส และอัตราการว่างงาน (แดง) ตั้งแต่ ค.ศ. 2000 ถึง 2010

แผนภูมินี้แสดงให้เห็นถึงทิศทางของจีดีพีของญี่ปุ่นตามตัวเงิน ประมาณการโดย กองทุนการเงินระหว่างประเทศ ในหน่วยล้านเยน[24] ดูเพิ่ม [25][26]

ค.ศ. จีดีพี เยน/1ดอลลาร์ ดัชนีเงินเฟ้อ
(ฐาน ณ ปี 2000) 		จีดีพี(ตัวเงิน)ต่อหัว
ในหน่วย % ของชาวอเมริกัน		 จีดีพี(อำนาจซื้อ)ต่อหัว
ในหน่วย % ของชาวอเมริกัน
1955 8,369,500 ￥360.00 10.31 –
1960 16,009,700 ￥360.00 16.22 –
1965 32,866,000 ￥360.00 24.95 –
1970 73,344,900 ￥360.00 38.56 –
1975 148,327,100 ￥297.26 59.00 –
1980 240,707,315 ￥225.82 100 105.85 71.87
2005 502,905,400 ￥110.01 97 85.04 71.03
2010 477,327,134 ￥88.54 98 89.8 71.49

จากข้อมูลดัชนีเงินเฟ้อข้างต้น แสดงให้เห็นว่า ญี่ปุ่นได้เผชิญกับสภาวะปราศจากเงินเฟ้อในช่วงทศวรรษ 1980-2000 ที่สินค้าและบริการต่างๆในประเทศไม่มีการเปลี่ยนแปลงราคาตลอด 2 ทศวรรษ มิหนำซ้ำ ภายหลังปี 2000 ยังต้องเผชิญกับภาวะเงินฝืด ที่ราคาสินค้าและบริการภายในประเทศมีทิศทางถูกลงแม้จะเพียงเล็กน้อย เหล่านี้เป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ชาวญี่ปุ่นตลอดจนบริษัทต่างๆไม่นิยมนำเงินฝากธนาคารภายในประเทศเพื่อเป็นการลงทุน เนื่องจากไม่มีการจ่ายดอกเบี้ย หรือจ่ายในอัตราที่ต่ำมากจนแทบจะเป็นร้อยละศูนย์

สำหรับการเปรียบเทียบอำนาจซื้อ อัตราแลกเปลี่ยน 1 ดอลลาร์ อยู่ที่ 109 เยนในปี 2010.[27]

อุตสาหกรรมแก้ไข

มูลค่าจีดีพีในปี 2012 แบ่างตามภาคอุตสาหกรรม [28] มูลค่าถูกแปลงเป็นหน่วยสกุลเงินบาท ตามอัตราแลกเปลี่ยน ณ วันที่ 12 เมษายน 2013.[29]

อุตสาหกรรม มูลค่าจีดีพี
(ล้านล้านบาท)		 % ของจีดีพีทั้งหมด
ภาคบริการอื่นๆ 36.139 23.5%
การผลิต 27.643 18.0%
อสังหาริมทรัพย์ 20.346 13.2%
ค้าส่ง และ ค้าปลีก 19.266 12.5%
คมนาคม และ โทรคมนาคม 10.450 6.8%
รัฐประศาสน์ 9.603 6.2%
ก่อสร้าง 9.545 6.2%
การเงินและกรมธรรม์ประกัน 8.932 5.8%
ไฟฟ้า, ก๊าซ และ ประปา 5.225 3.4%
บริการของรัฐบาล 1.197 0.7%
เหมือง 0.087 0.05%
ทั้งหมด 153.778 100%

การเงินแก้ไข

ตลาดหลักทรัพย์แก้ไข

ตลาดหลักทรัพย์โตเกียว ปัจจุบันเป็นตลาดหลักทรัพย์ที่ใหญ่เป็นอันดับ 2 สองโลก ตามราคาตลาด ทำให้ตลาดหลักทรัพย์โตเกียว เป็นตลาดหลักทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเอเชีย โดยในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2014 ตลาดประกอบด้วยบริษัทจดทะเบียนกว่า 3,425 บริษัท[30] ซึ่งตลาดหลักทรัพย์โตเกียว มีดัชนีตลาดที่สำคัญอยู่ 2 ดัชนี คือ Nikkei 225 และ TOPIX[31][32] นอกจากตลาดหลักทรัพย์โตเกียวแล้ว ประเทศญี่ปุ่นยังมีตลาดหลักทรัพย์ขนาดใหญ่อีกหนึ่งแห่ง คือ ตลาดหลักทรัพย์โอซะกะ ซึ่งในเดือนมกราคม ค.ศ. 2013 มีการรวมกลุ่มของตลาดหลัพทรัพย์ทั้งสอง เป็น กลุ่มตลาดหลักทรัพย์ญี่ปุ่น (Japan Exchange Group) นอกเหนือไปจากนี้ ตลาดหลักทรัพย์อื่นๆของญี่ปุ่น ได้แก่ ตลาดหลักทรัพย์นะโงะยะ, ฟุกุโอะกะ และ ซัปโปะโระ[33][34]

ตลาดแรงงานแก้ไข

 
อัตราว่างงานของญี่ปุ่น (ปี 1953-2009)

ญี่ปุ่นเป็นหนึ่งในประเทศที่มีอัตราว่างงานอยู่ที่ระดับต่ำ อัตราว่างงานในญี่ปุ่น ณ สิ้นปี 2013 อยู่ที่ 3.7% ลดลงจากปี 2009 ที่เคยอยู่ที่ 5.2% อันเนื่องมาจากนโยบายกระตุ้นเศรษฐกิจและฟื้นฟูอุตสาหกรรมในประเทศ [35][36][37] ในตัวเลขนี้ แม้แต่บุคคลที่ทำอาชีพเสริม(พาร์ทไทม์)ที่มีชั่วโมงการทำงานต่ำ ก็ไม่ถูกนับว่าเป็นบุคคลว่างงาน

ในปี 2008 แรงงานของญี่ปุ่นมีจำนวน 66 ล้านคน ในจำนวนนี้ 40% เป็นผู้หญิง ตลาดแรงงานของญี่ปุ่นกำลังอยู่ในภาวะหดตัวลงอย่างเรื่องๆ เป็นผลมาจากแรงงานส่วนใหญ่เริ่มมีอายุสูงขึ้นสู่วัยเกษียณ ในขณะที่แรงงานรุ่นใหม่ที่เข้ามาทดแทนก็ไม่เพียงพอ ปัญหาที่สำคัญนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากอัตราการเกิดที่อยู่ในระดับต่ำมาก แม้ว่ารัฐบาลจะมีนโยบายอุดหนุนสวัสดิการแก่เด็กเกิดใหม่มากมาย แต่ไม่ได้ช่วยทำให้อัตราเกิดเพิ่มขึ้นตามเป้าแต่อย่างใด ที่ผ่านมารัฐบาลญี่ปุ่นได้มีนโยบายใหม่ คือลดเงื่อนไขในการขอสัญชาติญี่ปุ่นแก่พลเมืองต่างประเทศ แต่นโยบายนี้ก็ยังไม่เป็นที่นิยมมากนัก

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ "Japan inflation rate hits 23-year high". BBC News. 29 พฤษภาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 30 พฤษภาคม 2014.
  2. ↑ "CIA World Factbook: Japan". Central Intelligence Agency. 28 มกราคม 2014. สืบค้นเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2014.
  3. ↑ "Latest indicators". Statistics Bureau, Ministry of Internal Affairs and Communications. สืบค้นเมื่อ 9 มิถุนายน 2011.
  4. ↑ "Doing Business in Japan 2013". World Bank. สืบค้นเมื่อ 22 ตุลาคม 2012.
  5. ↑ "Export Partners of Japan". CIA World Factbook. 2012. สืบค้นเมื่อ 23 กรกฎาคม 2013.
  6. ↑ "Import Partners of Japan". CIA World Factbook. 2012. สืบค้นเมื่อ 23 กรกฎาคม 2013.
  7. ↑ "Report for Selected Countries and Subjects". Imf.org. 14 September 206. สืบค้นเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2013.
  8. ↑ "Sovereigns rating list". Standard & Poor's. สืบค้นเมื่อ 26 พฤษภาคม 2011.
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 Rogers, Simon; Sedghi, Ami (15 เมษายน 2011). "How Fitch, Moody's and S&P rate each country's credit rating". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011.
  10. ↑ "International Reserves and Foreign Currency Liquidity – JAPAN". International Monetary Fund. 12 พฤษภาคม 2011. สืบค้นเมื่อ 31 พฤษภาคม 2011.
  11. ↑ "GDP (current US$)". World Bank. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2013.
  12. ↑ "GDP (OFFICIAL EXCHANGE RATE)". CIA World Factbook. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2013.
  13. ↑ "Country statistical profile: Japan". OECD iLibrary. 28 กุมภาพันธ์ 2013. สืบค้นเมื่อ 19 มิถุนายน 2013.[ลิงก์เสีย]
  14. ↑ "World Economic Outlook Database-ตุลาคม 2013". International Monetary Fund. สืบค้นเมื่อ 15 ตุลาคม 2013.
  15. ↑ "TANKAN ：日本銀行 Bank of Japan". Bank of Japan. Boj.or.jp. สืบค้นเมื่อ 1 กุมภาพันธ์ 2013.
  16. ↑ "2013 PRODUCTION STATISTICS – FIRST 6 MONTHS". OICA. สืบค้นเมื่อ 16 ตุลาคม 2013.
  17. ↑ "Statistics on Patents". World Intellectual Property Organization. 19 มิถุนายน 2013. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2014.
  18. ↑ Morris, Ben (12 เมษายน 2012). "What does the future hold for Japan's electronics firms?". BBC News. สืบค้นเมื่อ 16 ตุลาคม 2013.
  19. ↑ Iwadare, Yoshihiko (1 เมษายน 2004). "Strengthening the Competitiveness of Local Industries: The Case of an Industrial Cluster Formed by Three Tokai Prefecters" (PDF). Nomura Research Institute. p. 16. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2012-05-07. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2014.
  20. ↑ Kodama, Toshihiro (1 กรกฎาคม 2002). "Case study of regional university-industry partnership in practice". Institute for International Studies and Training. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2014.
  21. ↑ Mori, Junichiro, Kajikawa, Yuya, Sakata, Ichiro (2010). "Evaluating the Impacts of Regional Cluster Policies using Network Analysis" (PDF). International Association for Management of Technology. p. 9. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2016-03-03. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2014.CS1 maint: multiple names: authors list (link)
  22. ↑ Schlunze, Rolf D. "Location and Role of Foreign Firms in Regional Innovation Systems in Japan" (PDF). Ritsumeikan University. p. 25. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 2017-03-29. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2014.
  23. ↑ "Profile of Osaka/Kansai" (PDF). Japan External Trade Organization Osaka. p. 10. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2014.
  24. ↑ "Report for Selected Countries and Subjects". สืบค้นเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2013.
  25. ↑ Statistics Bureau Home Page
  26. ↑ What Were Japanese GDP, CPI, Wage, or Population Then?
  27. ↑ "Yearly Average Currency Exchange Rates Translating foreign currency into U.S. dollars". IRS. 2010. สืบค้นเมื่อ 16 November 2013.
  28. ↑ Statistics Division of Gifu Prefecture. (ญี่ปุ่น) Gifu Prefecture. Accessed November 2, 2007.
  29. ↑ "THB/JPY / Japanese Yen Conversion". ธนาคารแห่งประเทศไทย. สืบค้นเมื่อ 1 มิถุนายน 2014.
  30. ↑ Number of companies in the stock exchange Tokyo Stock Exchange (ญี่ปุ่น)
  31. ↑ "The Nikkei 225 Index Performance". Finfacts. สืบค้นเมื่อ 7 February 2014.
  32. ↑ "Tokyo Stock Exchange Tokyo Price Index TOPIX". Bloomberg. สืบค้นเมื่อ 7 February 2014.
  33. ↑ Smith, Simon (22 January 2014). "Horizons introduces leveraged and inverse MSCI Japan ETFs". eftstrategy.com. สืบค้นเมื่อ 7 February 2014.
  34. ↑ "About JSCC History". Japan Securities Clearing Corporation. สืบค้นเมื่อ 7 February 2014.
  35. ↑ "雇用情勢は一段と悪化、５月失業率は５年８カ月ぶり高水準(Update3)". Bloomberg. 2009-06-30. สืบค้นเมื่อ 2013-02-01.
  36. ↑ Fujioka, Toru (2009-06-29). "Japan's Jobless Rate Rises to Five-Year High of 5.2% (Update2)". Bloomberg News. Bloomberg. สืบค้นเมื่อ 2013-02-01.
  37. ↑ Rochan, M (January 31, 2014). "Japan's Unemployment Rate Drops to Six-Year Low Amid Rising Inflation". International Business Times. สืบค้นเมื่อ April 29, 2014.

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
เศรษฐกิจญี่ปุ่น
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เศรษฐกิจญี่ปุ่น&oldid=9551179"