วิกิพีเดีย

จอห์น เอฟ. เคนเนดี

อดีตประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา

จอห์น ฟิตซ์เจอรัลด์ เคนเนดี (อังกฤษ: John Fitzgerald Kennedy) (29 พฤษภาคม ค.ศ. 1917 — 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963) มักจะเรียกด้วยชื่อย่อของเขาว่า เจเอฟเค และ แจ๊ค เป็นนักการเมืองชาวสหรัฐอเมริกาที่ทำหน้าที่เป็นประธานาธิบดีคนที่ 35 ของสหรัฐอเมริกา ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1961 จนกระทั่งถูกลอบสังหารในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1963 เคเนดีได้ทำหน้าที่ในระดับสูงในช่วงสงครามเย็นและงานส่วนใหญ่ของเขาในฐานะที่เป็นประธานาธิบดีที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์กับสหภาพโซเวียตและคิวบา จากพรรคเดโมแครต เคเนดีได้เป็นตัวแทนของรัฐแมสซาชูเซตส์ในสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภาสหรัฐ ก่อนที่จะเป็นประธานาธิบดี

จอห์น เอฟ. เคนเนดี
เคนเนดีในปีค.ศ. 1961
ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา
ดำรงตำแหน่ง
20 มกราคม ค.ศ. 1961 – 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963
(2 ปี 306 วัน)
รองประธานาธิบดี ลินดอน บี. จอห์นสัน
ก่อนหน้า ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์
ถัดไป ลินดอน บี. จอห์นสัน
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1917(1917-05-29)
บรูคไลน์ รัฐแมสซาชูเซตส์ สหรัฐอเมริกา
เสียชีวิต 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963(1963-11-22) (46 ปี)
ดัลลัส รัฐเท็กซัส สหรัฐอเมริกา
พรรค พรรคเดโมแครต
คู่สมรส แจ็กเกอลีน เคนเนดี โอนาสซิส (1953 - 1963)
ศาสนา โรมันคาทอลิก
ลายมือชื่อ John F Kennedy Signature 2.svg

เคนเนดีเกิดที่เมืองบรูคไลน์ รัฐแมสซาชูเซตส์ เมื่อวันที่ 29 พฤษภาคม ค.ศ. 1917 ที่บ้านเลขที่ 83 ถนนบีลส์สตรีท [1] เป็นลูกของโจเซฟ แพทริค เคนเนดี นักธุรกิจและนักการเมือง กับโรส เคนเนดี นักสังคมสงเคราะห์ ปู่ของเขาเคยเป็นวุฒิสภาของรัฐแมสซาชูเซตส์ และตาของเขาเป็นสมาชิกในรัฐสภาสหรัฐและเคยได้รับเลือกให้เป็นนายกเทศมนตรีของเมืองบอสตัน โดยปู่ ยา ตา ยายของเขาเป็นผู้อพยพจากประเทศไอร์แลนด์[2] โดยเขาเป็นลูกคนที่ 2 จากบรรดาพี่น้อง 9 คน เขาได้จบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในปี ค.ศ. 1940 ก่อนที่จะเข้าร่วมกองทัพเรือสำรองสหรัฐในปีต่อมา ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง เขาได้เป็นผู้บัญชาการบังคับการเรือลาดตระเวนตอร์ปิโดในเขตสงครามแปซิฟิกและได้รับเหรียญหน่วยทหารแห่งกองทัพเรือและนาวิกโยธิน(Navy and Marine Corps Medal) จากปฏิบัติหน้าที่ของเขา ภายหลังจากในช่วงเวลาสั้นๆ ในสื่อมวลชนหนังสือพิมพ์ เคเนดีเป็นตัวแทนของเขตอำเภอบอสตันที่เป็นชนชั้นแรงงานในสภาผู้แทนราษฎรสหรัฐ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1947 ถึง ค.ศ. 1953 ต่อมาเขาได้รับเลือกให้เป็นวุฒิสภาสหรัฐและดำรงตำแหน่งเป็นวุฒิสมาชิกรุ่นน้องจากรัฐแมสซาชูเซตส์ ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1953 ถึง ค.ศ. 1960 ในขณะที่ดำรงตำแหน่งในวุฒิสภา เคเนดีได้ตีพิมพ์หนังสือของที่ชื่อว่า โปร์ไฟล์ในความกล้าหาญ ซึ่งได้รับรางวัลพูลิตเซอร์ ในการเลือกตั้งชิงตำแหน่งประธานาธิบดี ปี ค.ศ. 1960 เขาได้เอาชนะอย่างฉิวเฉียดกับริชาร์ด นิกสัน คู่แข่งจากพรรครีพับลิกัน ซึ่งดำรงตำแหน่งเป็นรองประธานาธิบดี

การบริหารปกครองของเคเนดีรวมทั้งความตึงเครียดสูงกับรัฐคอมมิวนิสต์ในสงครามเย็น ด้วยเหตุนี้ เขาได้เพิ่มจำนวนที่ปรึกษาทางทหารอเมริกันในเวียดนามใต้ ในเดือนเมษายน ค.ศ. 1961 เขาได้มีอำนาจในความพยายามที่จะโค่นล้มรัฐบาลคิวบาของฟิเดล กัสโตรในการบุกครองอ่าวหมู เคเนดีได้มีอำนาจในโครงการคิวบาในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1961 เขาได้ปฏิเสธปฏิบัติการนอร์ทวู้ด(แผนการด้วยการโจมตีธงปลอมเพื่อได้รับอนุมัติในการทำสงครามกับคิวบา) ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1962 อย่างไรก็ตาม การบริหารปกครองของเขายังคงวางแผนที่จะบุกครองคิวบาในฤดูร้อน ปี ค.ศ. 1962 ในเดือนตุลาคมต่อมา เครื่องบินสอดแนมของสหรัฐได้ค้นพบฐานจรวดขีปนาวุธของโซเวียตที่ถูกติดตั้งขึ้นในคิวบา ในช่วงเวลาที่เกิดความตึงเครียด ซึ่งถูกเรียกว่า วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา ซึ่งเกือบที่จะส่งผลทำให้เกิดแพร่ระบาดของความขัดแย้งเทอร์โมนิวเคลียร์ทั่วโลก โครงการหมู่บ้านเชิงยุทธศาสตร์ได้เริ่มต้นขึ้นในเวียดนามในช่วงที่เขาดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี จากภายในประเทศ เคเนดีได้เป็นประธานในการจัดตั้งกองกำลังรักษาสันติภาพและสืบสานโครงการอวกาศที่ชื่อว่า อพอลโล นอกจากนี้เขายังได้สนับสนุนขบวนการเคลื่อนไหวด้านสิทธิพลเมือง แต่ประสบความสำเร็จเพียงเล็กน้อยในการส่งผ่าน ชายแดนใหม่ นโยบายภายในประเทศของเขา

เมื่อวันที่ 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963 เขาได้ถูกลอบสังหารในแดลลัส รัฐเท็กซัส รองประธานาธิบดี ลินดอน บี. จอห์นสัน ได้เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดี เมื่อเคเนดีได้เสียชีวิตลง ลี ฮาร์วีย์ ออสวอลด์ ผู้นิยมมาร์กซิสต์และอดีตนาวิกโยธินสหรัฐ ถูกจับกุมด้วยข้อหาก่ออาชญากรรมต่อรัฐ แต่เขาก็ถูกยิงและเสียชีวิตโดยแจ็ก รูบี สองวันต่อมา สำนักงานสอบสวนกลาง(FBI) และคณะกรรมการวอร์เรนต่างสรุปกันว่า ออสวอลด์เป็นผู้กระทำแต่เพียงผู้เดียวในการลอบสังหาร แต่มีกลุ่มต่างๆ ได้โต้แย้งต่อรายงานวอร์เรนและเชื่อว่าเคเนดีเป็นเหยื่อของการสมรู้ร่วมคิด ภายหลังจากเคเนดีเสียชีวิต รัฐสภาสหรัฐได้รับข้อเสนออันมากมายของเขารวมทั้งกฎหมายสิทธิพลเมืองและกฎหมายสรรพากร ปี ค.ศ. 1964 เคเนดีได้รับการจัดดับสูงสุดในการสำรวจความคิดเห็นต่อประธานาธิบดีสหรัฐกับนักประวัติศาสตร์และสาธารณชนทั่วไป ชีวิตด้านส่วนตัวของเขายังเป็นจุดรวมของการได้รับความสนใจที่ยั่งยืนอย่างมากมาย ภายหลังจากการเปิดเผยต่อสาธารณชนในช่วงปี ค.ศ. 1970 เกี่ยวกับสุขภาพของเขาที่เจ็บป่วยเรื้อรังและการคบชู้สาว

การดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี (ค.ศ.1961 - ค.ศ.1963)แก้ไข

 
พิธีสาบานตนประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี ณ รัฐสภาอเมริกัน

จอห์น เอฟ. เคนเนดี ได้เข้าพิธีสาบานตนเป็นประธานาธิบดีคนที่ 35 ในเช้าของวันที่ 20 มกราคม ค.ศ. 1961 ในพิธีรับตำแหน่งของเขา เขาได้พูดเกี่ยวกับความจำเป็นที่ชาวอเมริกันทุกคนจะต้องเป็นพลเมืองที่กระตือรือร้น โดยกล่าวว่า "อย่าถามว่าประเทศของคุณทำอะไรให้คุณได้บ้าง ให้ถามว่าคุณสามารถทำอะไรเพื่อประเทศของคุณได้บ้าง" เขาขอให้ประเทศต่างๆ ในโลกร่วมมือกันต่อสู้กับสิ่งที่เขาเรียกว่า "ศัตรูทั่วไปของมนุษย์: การปกครองแบบเผด็จการ ความยากจน โรคภัยไข้เจ็บ และสงคราม"[3]

“ทั้งหมดนี้จะไม่แล้วเสร็จในหนึ่งร้อยวันแรก และจะไม่แล้วเสร็จในหนึ่งพันวันแรก หรือในชีวิตของการบริหารนี้ หรือแม้แต่ในชีวิตของเราบนโลกใบนี้ แต่เราเริ่มต้นกันเถอะ” กล่าวโดยสรุปคือ เขาได้ขยายความปรารถนาของเขาไปสู่ความเป็นสากลมากขึ้น: "ในที่สุด ไม่ว่าคุณจะเป็นพลเมืองของอเมริกาหรือพลเมืองของโลก ขอมาตรฐานความแข็งแกร่งและการเสียสละที่สูงส่งจากเราที่นี่เช่นเดียวกับที่เราขอจากคุณ"[3]

สุนทรพจน์นี้สะท้อนให้เห็นถึงความเชื่อมั่นของเคนเนดีว่าฝ่ายบริหารของเขาจะกำหนดเส้นทางที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ทั้งในนโยบายภายในประเทศและการต่างประเทศ ความแตกต่างระหว่างวิสัยทัศน์ในแง่ดีนี้กับแรงกดดันในการจัดการความเป็นจริงทางการเมืองรายวันทั้งในและต่างประเทศจะเป็นหนึ่งในความตึงเครียดหลักที่เกิดขึ้นในช่วงปีแรก ๆ ของการบริหารของเขา[4]

เคนเนดีนำความแตกต่างในองค์กรมาสู่ทำเนียบขาวเมื่อเปรียบเทียบกับโครงสร้างการตัดสินใจของอดีตประธานาธิบดีไอเซนฮาวร์[5] เคนเนดีชอบโครงสร้างองค์กรของวงล้อที่มีซี่ล้อทั้งหมดที่นำไปสู่ประธานาธิบดี เขามีความพร้อมและเต็มใจในการตัดสินใจอย่างรวดเร็วตามความจำเป็นในสภาพแวดล้อมดังกล่าว เขาเลือกส่วนผสมของคนที่มีประสบการณ์และไม่มีประสบการณ์เพื่อทำหน้าที่ในคณะรัฐมนตรีของเขา โดยเขาได้กล่าวไว้ว่า"เราสามารถเรียนรู้งานของเราด้วยกัน"[5]

นโยบายภายในประเทศแก้ไข

เคนเนดีเรียกนโยบายภายในประเทศของเขาว่า "พรมแดนแห่งใหม่" โดยให้คำมั่นสัญญาว่าจะให้ทุนรัฐบาลกลางเพื่อการศึกษา การรักษาพยาบาลสำหรับผู้สูงอายุ ความช่วยเหลือทางเศรษฐกิจแก่พื้นที่ชนบท และการแทรกแซงของรัฐบาลเพื่อหยุดยั้งภาวะเศรษฐกิจถดถอย เขายังสัญญาว่าจะยุติการเลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติ[6] แม้ว่าวาระการประชุมของเขา ซึ่งรวมถึงการสนับสนุนโครงการการศึกษาผู้มีสิทธิเลือกตั้ง (VEP) ในปี ค.ศ. 2505 ทำให้เกิดความคืบหน้าเพียงเล็กน้อยในด้านต่างๆ เช่น มิสซิสซิปปี้ ซึ่ง "VEP สรุปว่าการเลือกปฏิบัตินั้นยึดติดอยู่มาก"[7][8]

ในการแถลงนโยบายประจำปีต่อรัฐสภา ปี ค.ศ. 1963 เขาได้เสนอการปฏิรูปภาษีที่สำคัญและลดอัตราภาษีเงินได้บุคคลธรรมดาจากช่วง 20-90% เป็นช่วง 14-65% รวมทั้งการลดอัตราภาษีนิติบุคคลจาก 52% เป็น 47% เคนเนดีเสริมว่าอัตราสูงสุดควรตั้งไว้ที่ 70% หากการหักเงินบางส่วนไม่ได้รับการยกเว้นสำหรับผู้มีรายได้สูง[6] รัฐสภาสหรัฐไม่ได้ดำเนินการจนกระทั่งปี ค.ศ. 1964 หลังจากที่เขาเสียชีวิตไปได้ 1 ปี เมื่ออัตราภาษาเงินได้บุคคลธรรมดาสูงสุดลดลงเหลือ 70% และอัตราภาษีนิติบุคคลตั้งไว้ที่ 48%[9]

เขาได้กล่าวกับสโมสรเศรษฐกิจแห่งนิวยอร์กในปี ค.ศ. 1963 ว่า "... ความจริงที่ขัดแย้งกันที่ว่าอัตราภาษีสูงเกินไปและรายได้ต่ำเกินไป และวิธีที่เหมาะสมที่สุดในการเพิ่มรายได้ในระยะยาวคือการลดอัตราในขณะนี้"[5] รัฐสภาสหรัฐได้ลงคะแนนผ่านโครงการสำคัญๆของเคนเนดีเพียงบางส่วนเท่านั้นในการดำรงตำแหน่งของเขา แต่ก็ได้ลงคะแนนผ่านในปี ค.ศ. 1964 และ 1965 ในช่วงของประธานาธิบดีจอห์นสัน ผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากเขา[10]

ด้านเศรษฐกิจแก้ไข

เคนเนดียุติช่วงนโยบายการคลังที่เข้มงวด และผ่อนคลายนโยบายการเงินเพื่อรักษาอัตราดอกเบี้ยและกระตุ้นการเติบโตของเศรษฐกิจ[11] งบประมาณแรกของเขาในปี ค.ศ. 1961 ส่งผลให้เกิดการขาดดุลที่ไม่เกี่ยวกับสงครามและไม่ใช่ภาวะถดถอยครั้งแรกของประเทศ และเขาได้เป็นประธานในคณะกรรมาธิการงบประมาณของรัฐบาลชุดแรกที่มีมูลค่าสูงถึง 100 พันล้านดอลลาร์ในปี ค.ศ. 1962[11] เศรษฐกิจซึ่งผ่านพ้นภาวะถดถอยมาสองครั้งในรอบสามปีและกำลังอยู่ในภาวะนี้เมื่อเคนเนดีเข้ารับตำแหน่ง เร่งตัวขึ้นอย่างเห็นได้ชัดตลอดการบริหารของเขา โดยก่อนหน้านี้ในช่วงการบริหารของไอเซนฮาวร์ แม้จะมีอัตราเงินเฟ้อและอัตราดอกเบี้ยต่ำ แต่จีดีพีก็เติบโตขึ้นโดยเฉลี่ยเพียง 2.2% ต่อปี (แทบจะไม่มากกว่าการเติบโตของประชากรในขณะนั้น) และลดลง 1% ในช่วงสิบสองเดือนที่ผ่านมาของไอเซนฮาวร์[12]

เศรษฐกิจได้พลิกผันและเจริญเติบโตในช่วงการบริหารของเคนเนดี GDP ขยายตัวเฉลี่ย 5.5% จากต้นปี ค.ศ. 1961 ถึงปลายปี ค.ศ. 1963[12] ขณะที่อัตราเงินเฟ้อทรงตัวที่ประมาณ 1% และการว่างงานลดลง[13] การผลิตภาคอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้น 15% และยอดขายยานยนต์เพิ่มขึ้น 40%[14] อัตราการเติบโตของ GDP และอุตสาหกรรมนี้ ยังคงเติบโตไปจนถึงปี ค.ศ.1969 และยังไม่มีการเติบโตของ GDP ที่มีระยาเวลายาวนานเช่นนี้[12]

ด้านขบวนการสิทธิพลเมืองแก้ไข

จุดจบอันวุ่นวายของการลงโทษที่เลือกปฏิบัติทางเชื้อชาติของรัฐเป็นหนึ่งในปัญหาภายในประเทศที่เร่งด่วนที่สุดในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1960 กฎหมายการแบ่งแยกจิมโครว์เป็นกฎหมายที่จัดตั้งขึ้นในรัฐภาคใต้ตอนล่าง[15] ในปี ค.ศ. 1954 ศาลฎีกาของสหรัฐอเมริกาได้ตัดสินในคดีระหว่างบราวน์กับคณะกรรมการการศึกษาว่าการแบ่งแยกทางเชื้อชาติในโรงเรียนของรัฐนั้นขัดต่อรัฐธรรมนูญ โรงเรียนหลายแห่งโดยเฉพาะในรัฐทางใต้ ไม่เชื่อฟังคำตัดสินของศาลฎีกา และศาลยังห้ามไม่ให้มีการแบ่งแยกในสถานที่สาธารณะอื่น ๆ (เช่น รถประจำทาง ร้านอาหาร โรงภาพยนตร์ ห้องพิจารณาคดี ห้องน้ำ และชายหาด) แต่ก็ยังมีการแบ่งแยกต่อไป[1]

เคนเนดีได้สนับสนุนการรวมกลุ่มทางเชื้อชาติและสิทธิพลเมือง ในระหว่างการหาเสียงในการเลือกตั้งประธานาธิบดีในปี ค.ศ. 1960 เขาโทรศัพท์ถึงคอเร็ตต้า สก็อตต์ คิง ภรรยาของมาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ ซึ่งถูกจำคุกอยู่ ณ ขณะนั้นจากการพยายามทานอาหารกลางวันที่เคาน์เตอร์ของห้างสรรพสินค้า และโรเบิร์ต เคนเนดี น้องชายของเขายังได้เรียกเออร์เนสต์ แวนไดเวอร์ ผู้ว่าการรัฐจอร์เจีย ทำให้คิงได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำ ซึ่งทำให้ได้รับการสนับสนุนจากคนผิวดำเพิ่มเติมจากการสมัครรับเลือกตั้งของโรเบิร์ต[1] เมื่อเข้ารับตำแหน่งในปี ค.ศ. 1961 เคนเนดีได้เลื่อนสัญญากฎหมายสิทธิพลเมืองที่เขาทำไว้ในขณะที่รณรงค์หาเสียงในปี ค.ศ. 1960 โดยตระหนักว่าพรรคเดโมแครตทางใต้ที่อนุรักษ์นิยมควบคุมการออกกฎหมายของรัฐสภา คาร์ล เอ็ม. บราวเออร์ นักประวัติศาสตร์ สรุปว่าการผ่านกฎหมายว่าด้วยสิทธิพลเมืองในปี ค.ศ. 1961 จะไม่เป็นผล[16] ในช่วงปีแรกที่เขาดำรงตำแหน่ง เคนเนดีได้แต่งตั้งคนผิวสีหลายคนเข้ารับตำแหน่ง รวมถึงการแต่งตั้ง เทอร์กูด มาร์แชลล์ ทนายความด้านสิทธิพลเมืองเป็นตุลการของรัฐบาลกลางในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1961[16]ในการแถลงนโยบายประจำปีต่อรัฐสภาครั้งแรกของเขาในเดือนมกราคม ค.ศ. 1961 ประธานาธิบดีเคนเนดีกล่าวว่า "การปฏิเสธสิทธิตามรัฐธรรมนูญของเพื่อนชาวอเมริกันบางคนเนื่องมาจากเชื้อชาติ—ที่กล่องลงคะแนนและที่อื่นๆ—รบกวนจิตสำนึกของชาติ และทำให้เราต้องรับผิดชอบต่อความคิดเห็นของโลกว่าประชาธิปไตยของเราไม่เท่ากับสัญญาอันสูงส่งของมรดกของเรา"[17] เคนเนดีเชื่อว่าขบวนการระดับรากหญ้าเพื่อสิทธิพลเมืองจะสร้างความโกรธเคืองแก่คนผิวขาวทางตอนใต้จำนวนมากและทำให้การผ่านกฎหมายสิทธิพลเมืองในสภาคองเกรส ซึ่งรวมถึงกฎหมายต่อต้านความยากจนยากขึ้น และทำให้เขาต้องห่างจากกฎหมายดังกล่าว[18]

นโยบายด้านต่างประเทศแก้ไข

 
ประเทศที่ประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี ได้เดินทางไปในขณะดำรงตำแหน่งประธานาธิบดี

นโยบายต่างประเทศของประธานาธิบดีเคนเนดีถูกครอบงำโดยการเผชิญหน้าของอเมริกากับสหภาพโซเวียต ซึ่งมีการแสดงออกโดยการแข่งขันตัวแทนในช่วงเริ่มต้นของสงครามเย็น ในปี ค.ศ. 1961 เขาตั้งตารอการประชุมสุดยอดร่วมกับนายกรัฐมนตรีนิกิตา ครุชชอฟ แต่เขาเริ่มเดินผิดทางโดยตอบโต้อย่างรุนแรงต่อคำปราศรัยของครุสชอฟเกี่ยวกับการเผชิญหน้าในสงครามเย็นในช่วงต้นปี ค.ศ. 1961 คำปราศรัยนี้เป็นการพูดกับประชาชนในสหภาพโซเวียต แต่เคนเนดีตีความว่าเป็นความท้าทายส่วนตัว ความผิดพลาดนี้เองทำให้ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นให้กับการประชุมสุดยอดที่เวียนนาเมื่อเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1961[4]

ในการไปประชุมสุดยอดครั้งนี้ เคนเนดีแวะที่ปารีสเพื่อพบกับประธานาธิบดีชาร์ลส์ เดอ โกลของฝรั่งเศส ซึ่งแนะนำให้เขาเพิกเฉยต่อลักษณะการเสียดสีของครุชชอฟ เนื่องจากเขากลัวว่าสหรัฐอเมริกา จะมีอิทธิพลต่อยุโรป อย่างไรก็ตาม เดอโกลค่อนข้างประทับใจในตัวเคนเนดีและครอบครัวของเขา เคนเนดีหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นในสุนทรพจน์ของเขาที่ปารีส โดยบอกว่าเขาอาจจะถูกจดจำว่าเป็น "ชายที่ไปกับแจ็กกี้ เคนเนดีที่ปารีส"[5]

ประธานาธิบดีเคนเนดีขณะอยู่ที่เวียนนา เมื่อปี ค.ศ. 1961

เมื่อวันที่ 4 มิถุนายน ค.ศ. 1961 เคนเนดีได้พบกับครุสชอฟในกรุงเวียนนาและเขาออกจากการประชุมด้วยความโกรธและผิดหวังที่เขาอนุญาตให้ครุชชอฟกลั่นแกล้งเขาแม้จะได้รับคำเตือนก็ตาม ในส่วนของครุชชอฟประทับใจในสติปัญญาของเคนเนดีแต่คิดว่าเขาอ่อนแอ เคนเนดีประสบความสำเร็จในการถ่ายทอดประเด็นสำคัญแก่ครุชชอฟในประเด็นที่ละเอียดอ่อนที่สุด ซึ่งเป็นสนธิสัญญาที่เสนอระหว่างมอสโกและเบอร์ลินตะวันออก เขาชี้แจงชัดเจนว่าสนธิสัญญาใดๆ ที่ขัดขวางสิทธิ์การเข้าถึงของสหรัฐฯ ในเบอร์ลินตะวันตกจะถือเป็นการทำสงคราม ไม่นานหลังจากที่เคนเนดีกลับมายังสหรัฐอเมริกา สหภาพโซเวียตได้ประกาศแผนการที่จะลงนามในสนธิสัญญากับเบอร์ลินตะวันออก โดยยกเลิกสิทธิในการยึดครองของบุคคลที่สามในส่วนใดส่วนหนึ่งของเมือง เมื่อรู้สึกหดหู่และโกรธ เคนเนดีสันนิษฐานว่าทางเลือกเดียวของเขาคือเตรียมประเทศให้พร้อมสำหรับสงครามนิวเคลียร์ ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วเขาคิดว่ามีโอกาส 1 ใน 5 ที่จะเกิดขึ้น[5]

ในช่วงหลายสัปดาห์หลังการประชุมสุดยอดที่เวียนนา ผู้คนมากกว่า 20,000 คนหนีจากเบอร์ลินตะวันออกไปยังภาคตะวันตก เพื่อตอบสนองต่อถ้อยแถลงจากสหภาพโซเวียต เคนเนดีเริ่มการประชุมอย่างเข้มข้นในประเด็นเบอร์ลิน โดยที่ ดีน แอคสัน เป็นผู้นำในการแนะนำการเพิ่มกำลังทหารควบคู่ไปกับ องค์การสนธิสัญญาแอตแลนติกเหนือ ในการปราศรัยในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 1961 เคนเนดีประกาศการตัดสินใจเพิ่ม 3.25 พันล้านดอลลาร์ (เทียบเท่า 28.15 พันล้านดอลลาร์ในปี 2563) ให้กับงบประมาณด้านการป้องกันประเทศ พร้อมด้วยทหารอีกกว่า 200,000 นาย โดยระบุว่าการโจมตีเบอร์ลินตะวันตกจะเป็นการโจมตีสหรัฐ โดยคำปราศรัยนี้ได้รับคะแนนการอนุมัติ 85%[5]

หนึ่งเดือนต่อมา ทั้งสหภาพโซเวียตและเบอร์ลินตะวันออกเริ่มปิดกั้นทางผ่านใดๆ ของชาวเยอรมันตะวันออกไปยังเบอร์ลินตะวันตก และสร้างรั้วลวดหนาม ซึ่งได้รับการยกระดับอย่างรวดเร็วเป็นกำแพงเบอร์ลิน รอบเมือง ปฏิกิริยาเริ่มต้นของเคนเนดีคือการเพิกเฉยต่อสิ่งนี้ ตราบใดที่การเข้าถึงฟรีจากตะวันตกไปยังเบอร์ลินตะวันตกยังคงดำเนินต่อไป เส้นทางนี้เปลี่ยนไปเมื่อชาวเบอร์ลินตะวันตกสูญเสียความมั่นใจในการป้องกันตำแหน่งของตนโดยสหรัฐอเมริกา เคนเนดีส่งรองประธานาธิบดีจอห์นสันและลูเซียส ดี. เคลย์ พร้อมด้วยบุคลากรทางทหารจำนวนมากในขบวนรถผ่านเยอรมนีตะวันออก รวมถึงจุดตรวจติดอาวุธของโซเวียต เพื่อแสดงความมุ่งมั่นอย่างต่อเนื่องของสหรัฐอเมริกา ต่อเบอร์ลินตะวันตก[5][19]

เคนเนดีกล่าวสุนทรพจน์ที่วิทยาลัยเซนต์แอนเซล์มเมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม ค.ศ. 1960 เกี่ยวกับสหรัฐอเมริกาในสงครามเย็นที่กำลังจะเกิดขึ้น คำปราศรัยของเขาให้รายละเอียดว่าเขารู้สึกว่านโยบายต่างประเทศของอเมริกาควรดำเนินต่อประเทศในแอฟริกา โดยสังเกตคำแนะนำที่สนับสนุนลัทธิชาตินิยมแอฟริกันสมัยใหม่โดยกล่าวว่า "สำหรับพวกเราเช่นกัน ได้ก่อตั้งประเทศใหม่ขึ้นมาจากการประท้วงจากการปกครองอาณานิคม"[20]

คิวบาและการบุกครองอ่าวหมูแก้ไข

บทความหลัก: การบุกครองอ่าวหมู

 
ประธานาธิบดีเคนเนดีและรองประธานาธิบดีจอห์นสันเดินในบริเวณสนามของทำเนียบขาว

ฝ่ายบริหารของไอเซนฮาวร์ได้สร้างแผนการล้มล้างระบอบการปกครองของฟิเดล กัสโตรในคิวบา นำโดยสำนักข่าวกรองกลาง (CIA) ด้วยความช่วยเหลือจากกองทัพสหรัฐฯ แผนดังกล่าวมีไว้เพื่อการรุกรานคิวบาโดยกลุ่มกบฏต่อต้านการปฏิวัติซึ่งประกอบด้วยผู้ลี้ภัยชาวคิวบาที่ต่อต้านกัสโตรซึ่งได้รับการฝึกฝนจากสหรัฐอเมริกา[21][22] นำโดยเจ้าหน้าที่ทหารของ CIA ความตั้งใจคือการรุกรานคิวบาและยุยงให้เกิดการจลาจลในหมู่ชาวคิวบาโดยหวังว่าจะขจัดกัสโตรออกจากอำนาจ โดยเคนเนดีได้อนุมัติแผนการบุกรุกครั้งสุดท้ายเมื่อวันที่ 4 เมษายน ค.ศ. 1961

การบุกรุกอ่าวหมูเริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 17 เมษายน ค.ศ. 1961 ชาวคิวบาที่ได้รับการฝึกฝนจากสหรัฐฯจำนวน 150 คนซึ่งมีชื่อว่า "Brigade 2506" ได้ลงจอดบนเกาะ โดยปราศจากการสนับสนุนทางอากาศของสหรัฐอเมริกา ผู้อำนวยการหน่วยข่าวกรองกลาง อัลเลน ดัลเลส กล่าวในภายหลังว่าพวกเขาคิดว่าประธานาธิบดีจะอนุมัติการดำเนินการใด ๆ ที่จำเป็นสำหรับเมื่อกองทหารอยู่บนพื้น

เมื่อวันที่ 19 เมษายน ค.ศ. 1961 รัฐบาลคิวบาได้จับกุมหรือสังหารผู้พลัดถิ่นที่บุกรุกเข้ามาและบังคับเคนเนดีให้เจรจาเพื่อปล่อยผู้รอดชีวิต 1,189 คน 20 เดือนต่อมา คิวบาปล่อยตัวเชลยที่ถูกจับกุมเพื่อแลกกับค่าอาหารและยามูลค่า 53 ล้านดอลลาร์[21] เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้กัสโตรรู้สึกระแวดระวังสหรัฐฯ และทำให้เขาเชื่อว่าจะมีการบุกรุกอีกครั้ง[23] ริชาร์ด รีฟส์ นักเขียนชีวประวัติกล่าวว่า เคนเนดีมุ่งเน้นที่ผลสะท้อนทางการเมืองของแผนเป็นหลักมากกว่าการพิจารณาทางทหาร เมื่อไม่ประสบผลสำเร็จ เขาก็เชื่อว่าแผนนี้เป็นแผนที่จะทำให้เขาดูแย่[5] เขารับผิดชอบสำหรับความล้มเหลว โดยกล่าวว่า"เราโดนจัดการอย่างและเราสมควรได้รับมัน แต่บางทีเราอาจจะเรียนรู้อะไรบางอย่างจากมัน"[21] เขาได้แต่งตั้งโรเบิร์ต เคนเนดี เพื่อเป็นประธานคณะกรรมการตรวจสอบสาเหตุของความล้มเหลว[24]

ในปลายปีค.ศ. 1961 ทำเนียบขาวได้ก่อตั้งกลุ่มพิเศษ (เสริม) นำโดยโรเบิร์ต เคนเนดี และรวมถึงเอ็ดเวิร์ด แลนส์เดล เลขานุการโรเบิร์ต แมคนามารา และคนอื่นๆ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อโค่นล้มกัสโตรผ่านการจารกรรม การก่อวินาศกรรม และกลวิธีลับอื่นๆ โดยไม่เคยถูกจับได้[5] ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1962 เคนเนดีปฏิเสธปฏิบัติการนอร์ธวูดส์ ข้อเสนอสำหรับการโจมตีด้วยวิธีการที่เรียกว่า"ธงเท็จ"หรือการกระทำที่กระทำโดยมีเจตนาที่จะปกปิดแหล่งที่มาของความรับผิดชอบที่แท้จริงและตำหนิอีกฝ่ายหนึ่งต่อเป้าหมายทางทหารและพลเรือนของสหรัฐฯ[25] และกล่าวโทษรัฐบาลคิวบาเพื่อให้ได้รับการอนุมัติให้ทำสงครามกับคิวบา อย่างไรก็ตาม ฝ่ายบริหารยังคงวางแผนโจมตีคิวบาต่อไปในฤดูร้อนปี ค.ศ.1962[26]

วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบาแก้ไข

บทความหลัก: วิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา

 
ประธานาธิบดีเคนเนดีหารือกับอัยการสูงสุดโรเบิร์ต เคนเนดี ในเดือนตุลาคม ค.ศ.1962
ประธานาธิบดีเคนเนดีกล่าวกัยประชาชนในสหรัฐเกี่ยวกับวิกฤตการณ์ขีปนาวุธคิวบา
 
ประธานาธิบดีเคนเนดีลงนามในแถลงการณ์ห้ามการส่งอาวุธไปยังคิวบา ณ ห้องทำงานรูปไข่ เมื่อวันที่ 23 ตุลาคม ค.ศ. 1962

เมื่อวันที่ 14 ตุลาคม ค.ศ. 1962 เครื่องบินสอดแนม CIA U-2 ได้ถ่ายภาพการก่อสร้างไซต์ขีปนาวุธพิสัยกลางของโซเวียตในคิวบา ภาพถ่ายมีการนำมาแสดงต่อเคนเนดีเมื่อวันที่ 16 ตุลาคม จึงมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าขีปนาวุธมีลักษณะอุกอาจและด้วยเหตุนี้จึงถือเป็นภัยคุกคามทางนิวเคลียร์ในทันที เคนเนดีเผชิญกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก หากสหรัฐฯ โจมตีไซต์ดังกล่าว อาจนำไปสู่สงครามนิวเคลียร์กับสหภาพโซเวียต แต่ถ้าสหรัฐฯ ไม่ทำอะไรเลย สหรัฐฯ จะต้องเผชิญกับภัยคุกคามที่เพิ่มขึ้นจากอาวุธนิวเคลียร์ระยะใกล้ สหรัฐฯ จะแสดงให้โลกเห็นว่ามีความมุ่งมั่นในการป้องกันซีกโลกน้อยลง ในระดับบุคคล เคนเนดีจำเป็นต้องแสดงความมุ่งมั่นในการตอบสนองต่อครุชชอฟ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการประชุมสุดยอดที่เวียนนา[5]

สมาชิกสภาความมั่นคงแห่งสหรัฐอเมริกา (NSC) มากกว่า 1 ใน 3 เห็นด้วยกับการโจมตีทางอากาศโดยทันทีบนพื้นที่ขีปนาวุธ แต่สำหรับบางคนกลับนึกถึงภาพที่เคยเกิดขึ้นที่ "เพิร์ล ฮาร์เบอร์" นอกจากนี้ยังมีความกังวลจากประชาคมระหว่างประเทศว่าแผนการโจมตีเป็นปฏิกิริยาที่เกินจริงเนื่องจากไอเซนฮาวร์ได้วางขีปนาวุธ PGM-19 Jupiter ในอิตาลีและตุรกีในปี ค.ศ. 1958 นอกจากนี้ยังไม่สามารถรับรองได้ว่าการโจมตีจะได้ผล 100% ในการแข่งขันกับคะแนนเสียงข้างมากของสภาความมั่นคง เคนเนดีตัดสินใจกักบริเวณทางเรือ เมื่อวันที่ 22 ตุลาคม เขาได้ส่งข้อความถึงครุชชอฟและประกาศการตัดสินใจทางทีวี[5] โดยที่กองทัพเรือสหรัฐฯ จะหยุดและตรวจสอบเรือโซเวียตทุกลำที่เดินทางออกจากคิวบาตั้งแต่วันที่ 24 ตุลาคมเป็นต้นไป องค์การนานารัฐอเมริกันให้การสนับสนุนอย่างเป็นเอกฉันท์ในการถอดขีปนาวุธ ประธานาธิบดีแลกเปลี่ยนจดหมายสองชุดกับครุชชอฟแต่ไม่เป็นผล อู้ตั่น เลขาธิการสหประชาชาติ (UN) ขอให้ทั้งสองฝ่ายยกเลิกการตัดสินใจและเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการผ่อนคลาย ครุสชอฟเห็นด้วย แต่เคนเนดีไม่เห็นด้วย[5]

ในวันที่ 28 ตุลาคม ครุชชอฟตกลงที่จะรื้อไซต์ขีปนาวุธภายใต้การตรวจสอบของสหประชาชาติ[5] สหรัฐฯ ให้คำมั่นต่อสาธารณชนว่าจะไม่รุกรานคิวบา และตกลงเป็นการส่วนตัวที่จะถอดขีปนาวุธจูปิเตอร์ออกจากอิตาลีและตุรกี ซึ่งในตอนนั้นล้าสมัยและถูกแทนที่ด้วยเรือดำน้ำที่ติดตั้งขีปนาวุธ UGM-27 Polaris[27]

วิกฤตครั้งนี้ทำให้โลกใกล้ชิดกับสงครามนิวเคลียร์มากกว่าทุกๆครั้ง ถือว่า "มนุษยชาติ" ของทั้งครุชชอฟและเคนเนดีมีชัย[27] วิกฤตดังกล่าวทำให้ภาพลักษณ์ของความตั้งใจอเมริกันและความน่าเชื่อถือของประธานาธิบดีดีขึ้น คะแนนการความนิยมของเคนเนดีเพิ่มขึ้นจาก 66% เป็น 77% ทันทีหลังจากนั้น[5]

ลาตินอเมริกาและคอมมิวนิสต์แก้ไข

เชื่อว่า "ผู้ที่ปฏิวัติอย่างสันติเป็นไปไม่ได้ จะทำให้การปฏิวัติรุนแรงหลีกเลี่ยงไม่ได้"[28][29] เคนเนดีพยายามจำกัดการรับรู้ถึงภัยคุกคามของลัทธิคอมมิวนิสต์ในละตินอเมริกาด้วยการจัดตั้งกลุ่มพันธมิตรเพื่อความก้าวหน้า ซึ่งส่งความช่วยเหลือไปยังบางประเทศและแสวงหามาตรฐานด้านสิทธิมนุษยชนที่มากขึ้น[21] เขาทำงานอย่างใกล้ชิดกับ ลุยส์ มูนอซ มาริน ผู้ว่าการเปอร์โตริโกเพื่อการพัฒนากลุ่มพันธมิตรเพื่อความก้าวหน้าและเริ่มทำงานเพื่อส่งเสริมเอกราชของเปอร์โตริโก เขาทำงานอย่างใกล้ชิดกับ ลุยส์ มูนอซ มาริน ผู้ว่าการเปอร์โตริโกเพื่อพัฒนากลุ่มพันธมิตรเพื่อความก้าวหน้าและเริ่มทำงานต่อไปเพื่อเอกราชของเปอร์โตริโก

ฝ่ายบริหารของไอเซนฮาวร์ผ่าน สำนักข่าวกรองกลาง ได้เริ่มกำหนดแผนการลอบสังหารคาสโตรในคิวบาและราฟาเอล ตรูฮีโยในสาธารณรัฐโดมินิกัน เมื่อประธานาธิบดีเคนเนดีเข้ารับตำแหน่ง เขาได้สั่งการเป็นการส่วนตัวให้สำนักงานข่าวกรองว่าแผนใดๆ จะต้องรวมถึงการสามารถที่จะปฏิเสธโดยพอรับฟังได้โดยสหรัฐฯ และในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 1961 ผู้นำสาธารณรัฐโดมินิกันถูกลอบสังหาร ในวันต่อมา ปลัดกระทรวงการต่างประเทศ เชสเตอร์ โบว์ลส์ ได้แสดงปฏิกิริยาอย่างระมัดระวัง และโรเบิร์ต เคนเนดี ผู้ซึ่งเห็นโอกาสของสหรัฐฯ จึงเรียกโบว์ลส์ว่า "ไอ้ขี้โรค" ต่อหน้าเขา[5]

หน่วยสันติภาพสหรัฐอเมริกาแก้ไข

ในการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีครั้งแรกของเขา เคนเนดีขอให้รัฐสภาสหรัฐสร้างหน่วยสันติภาพสหรัฐอเมริกาขึ้น โดยมี พี่เขยของเขา ซาร์เจนท์ ชรีฟเวอร์ เป็นผู้กำกับคนแรก[1] จากโครงการนี้ ชาวอเมริกันที่อาสาจะช่วยเหลือประเทศกำลังพัฒนาในสาขาต่างๆ เช่น การศึกษา เกษตรกรรม การดูแลสุขภาพ และการก่อสร้าง องค์กรมีสมาชิกเป็น 5,000 คนในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1963 และ 10,000 คนในปีถัดมา[21]และตั้งแต่ปี ค.ศ. 1961 ชาวอเมริกันกว่า 200,000 คนได้เข้าร่วมกองกำลังสันติภาพ ซึ่งเป็นตัวแทนของประเทศต่างๆ 139 ประเทศ[30][31]

เหตุการณ์ลอบสังหารแก้ไข

บทความหลัก : การลอบสังหารจอห์น เอฟ. เคนเนดี

ประธานาธิบดีเคนเนดีถูกลอบสังหารในแดลลัส เวลา 12:30 น. เวลามาตรฐานกลาง (CST) ในวันศุกร์ที่ 22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1963 ขณะที่เขาอยู่ในเท็กซัสในการเดินทางทางการเมืองเพื่อลดความขัดแย้งในพรรคเดโมแครตระหว่าง ราล์ฟ ยาร์โบโรห์และดอน ยาร์โบโรห์ กับจอห์น คอนนัลลี ผู้ว่าการรัฐเท็กซัสซึ่งเป็นนักอนุรักษ์นิยม ขณะเดินทางในขบวนรถประธานาธิบดีผ่านตัวเมืองดัลลาส เขาถูกยิงที่ด้านหลังหนึ่งครั้ง กระสุนพุ่งออกจากลำคอของเขา และอีกครั้งหนึ่งเข้าที่ศีรษะ

ดูเพิ่มแก้ไข

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Dallek, Robert (2003). An unfinished life : John F. Kennedy, 1917-1963 (1st ed.). Boston: Little, Brown, and Co. ISBN 0-316-17238-3. OCLC 52220148.
  2. ↑ "John F. Kennedy Miscellaneous Information - John F. Kennedy Presidential Library & Museum". web.archive.org. 2009-08-31. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-08-31. สืบค้นเมื่อ 2021-07-19.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  3. ↑ 3.0 3.1 "Inaugural Address - John F. Kennedy Presidential Library & Museum". web.archive.org. 2012-01-11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-01-11. สืบค้นเมื่อ 2021-07-19.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  4. ↑ 4.0 4.1 Kempe, Frederick (2011). Berlin 1961 : Kennedy, Khrushchev, and the most dangerous place on earth. New York: G.P. Putnam's Sons. ISBN 978-0-399-15729-5. OCLC 657270821.
  5. ↑ 5.00 5.01 5.02 5.03 5.04 5.05 5.06 5.07 5.08 5.09 5.10 5.11 5.12 5.13 5.14 Reeves, Richard (1993). President Kennedy : profile of power (First Touchstone ed.). New York. ISBN 0-671-64879-9. OCLC 28257477.
  6. ↑ 6.0 6.1 "On taxes, let's be Kennedy Democrats. Or Eisenhower Republicans. Or Nixon Republicans". Daily Kos.
  7. ↑ University, © Stanford; Stanford; California 94305 (2017-07-05). "Voter Education Project (VEP)". The Martin Luther King, Jr., Research and Education Institute (ภาษาอังกฤษ).
  8. ↑ University, © Stanford; Stanford; California 94305 (2017-05-31). "Kennedy, John Fitzgerald". The Martin Luther King, Jr., Research and Education Institute (ภาษาอังกฤษ).
  9. ↑ Ippolito, Dennis S. (2003). Why budgets matter : budget policy and American politics. University Park: Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-02259-0. OCLC 51171954.
  10. ↑ Barnes, John A. (2007). John F. Kennedy on leadership : the lessons and legacy of a president. New York: AMACOM. ISBN 978-0-8144-7455-6. OCLC 133466346.
  11. ↑ 11.0 11.1 Frum, David (2000). How we got here : the 70's, the decade that brought you modern life (for better or worse) (1st ed.). New York, NY: Basic Books. ISBN 0-465-04195-7. OCLC 42792139.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 "U.S. Department of Commerce. Bureau of Economic Analysis". web.archive.org. 2012-03-06. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-03-06. สืบค้นเมื่อ 2021-11-05.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  13. ↑ "Wayback Machine" (PDF). web.archive.org. 2005-05-11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2005-05-11. สืบค้นเมื่อ 2021-11-05.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  14. ↑ https://www2.census.gov/prod2/statcomp/documents/1964-01.pdf
  15. ↑ Grantham (1988), The Life and Death of the Solid South: A Political History, p. 156
  16. ↑ 16.0 16.1 The presidents : a reference history. Henry F. Graff (2nd ed.). New York: Macmillan Library Reference USA. 1997. ISBN 0-684-80551-0. OCLC 37969626.{{cite book}}: CS1 maint: others (ลิงก์)
  17. ↑ "Hamlyn, Baron, (Paul Bertrand Hamlyn) (12 Feb. 1926–31 Aug. 2001)", Who Was Who, Oxford University Press, 2007-12-01, สืบค้นเมื่อ 2021-11-06
  18. ↑ Bryant, Nick (2006). "The Black Man Who Was Crazy Enough to Apply to Ole Miss". The Journal of Blacks in Higher Education (53): 60–31. ISSN 1077-3711.
  19. ↑ Daum, Andreas W. (2008). Kennedy in Berlin (English ed.). Washington, D.C.: German Historical Institute. ISBN 0-521-85824-0. OCLC 76901946.
  20. ↑ "John F. Kennedy Speeches - John F. Kennedy Presidential Library & Museum". web.archive.org. 2016-08-02. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-02. สืบค้นเมื่อ 2021-07-20.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
  21. ↑ 21.0 21.1 21.2 21.3 21.4 Schlesinger, Arthur M., Jr. (1965). A thousand days : John F. Kennedy in the White House. Boston. ISBN 0-618-21927-7. OCLC 272137.
  22. ↑ Gleijeses (1995), pp. 9–19
  23. ↑ Jean Edward Smith, "Bay of Pigs: The Unanswered Questions", The Nation, April 13, 1964.
  24. ↑ Hayes, Matthew A. (2019). "Robert Kennedy and the Cuban Missile Crisis: A Reassertion of Robert Kennedy's Role as the President's 'Indispensable Partner' in the Successful Resolution of the Crisis" (PDF). History. 104 (361): 473–503. doi:10.1111/1468-229X.12815. ISSN 1468-229X.
  25. ↑ 1962 US Joint Chiefs Of Staff Operation Northwoods Unclassified Document Bolsheviks NWO illuminati freemasons (ภาษาอังกฤษ).
  26. ↑ Locker, Ray. "U.S. planned a 261,000-troop invasion force of Cuba, newly released documents show". USA TODAY (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  27. ↑ 27.0 27.1 Kenney, Charles (2000). John F. Kennedy : the presidential portfolio : history as told through the collection of the John F. Kennedy Library and Museum. John F. Kennedy Library and Museum (1st ed.). New York: PublicAffairs. ISBN 1-891620-36-3. OCLC 44613066.
  28. ↑ JFK's "Address on the First Anniversary of the Alliance for Progress", White House reception for diplomatic cors of the Latin American republics, March 13, 1962. Public Papers of the Presidents – John F. Kennedy (1962), p. 223.
  29. ↑ Kennedy, John F. (John Fitzgerald) (2005). John F. Kennedy: 1962 : containing the public messages, speeches, and statements of the president, January 20 to December 31, 1962.
  30. ↑ Meisler, Stanley (2011). When the world calls : the inside story of the Peace Corps and its first fifty years. Gift in honor of theth Anniversary of the Peace Corps. Boston: Beacon Press. ISBN 978-0-8070-5049-1. OCLC 635461062.
  31. ↑ "Fast Facts". web.archive.org. 2016-08-02. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-08-02. สืบค้นเมื่อ 2021-08-07.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=จอห์น_เอฟ._เคนเนดี&oldid=10409720"