ประสงค์ บูรณ์พงศ์
นายแพทย์ประสงค์ บูรณ์พงศ์ เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรแบบบัญชีรายชื่อ[1] สังกัดพรรคเสรีรวมไทย อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม อดีตรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี และอดีตรองหัวหน้าพรรคพลังประชาชน
| ประสงค์ บูรณ์พงศ์ | |
|---|---|
| รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม | |
| ดำรงตำแหน่ง 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2539 – 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2539 | |
| นายกรัฐมนตรี | บรรหาร ศิลปอาชา |
| ก่อนหน้า | พิศาล มูลศาสตรสาทร |
| ถัดไป | ฉัตรชัย เอียสกุล |
| รัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี | |
| ดำรงตำแหน่ง 26 สิงหาคม พ.ศ. 2533 – 9 ธันวาคม พ.ศ. 2533 | |
| นายกรัฐมนตรี | พลเอกชาติชาย ชุณหะวัณ |
| ดำรงตำแหน่ง 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2538 – 28 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2539 | |
| นายกรัฐมนตรี | บรรหาร ศิลปอาชา |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | 13 ตุลาคม พ.ศ. 2479 (83 ปี) จังหวัดนครพนม ประเทศไทย |
| พรรคการเมือง | ชาติไทย ความหวังใหม่ ไทยรักไทย พลังประชาชน เพื่อไทย เสรีรวมไทย |
| คู่สมรส | จันทร บูรณ์พงศ์ |
| ศาสนา | พุทธ |
ประวัติแก้ไข
ประสงค์ บูรณ์พงศ์ เกิดเมื่อวันที่ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2479 เป็นชาวตำบลในเมือง อำเภอเมืองนครพนม จังหวัดนครพนม จบการศึกษา วุฒิการศึกษา แพทยศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ เป็นนักการเมืองชาวนครพนม ประสงค์ บูรณ์พงศ์ เคยเข้าร่วมชุมนุมกับแนวร่วมประชาธิปไตยต่อต้านเผด็จการแห่งชาติที่เวทีสะพานผ่านฟ้าลีลาศ เมื่อวันที่ 26 มีนาคม พ.ศ. 2553 [2]
การทำงานแก้ไข
ประสงค์ บูรณ์พงศ์ เคยรับราชการเป็นนายแพทย์ สังกัดกระทรวงสาธารณสุข รวมระยะเวลากว่า 20 ปี โดยได้รับตำแหน่งสูงสุดคือ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลนครพนม และเคยได้รับรางวัลแพทย์ดีเด่น ประจำปี พ.ศ. 2517
ต่อมาจึงได้หันเข้าสู่งานการเมือง เป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรจังหวัดนครพนม ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2526[3] เคยได้รับแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงสาธารณสุข ในปี พ.ศ. 2531[4] และเป็นรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ในปี พ.ศ. 2533 (รัฐบาลพลเอกชาติชาย ชุณหะวัณ)[5] ต่อมาในรัฐบาลของนายบรรหาร ศิลปอาชา ได้รับแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรีประจำสำนักนายกรัฐมนตรี ในปี พ.ศ. 2538 เป็นรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงแรงงานและสวัสดิการสังคม ในปี พ.ศ. 2539 และเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงานฯ ในปีเดียวกัน
ประสงค์ บูรณ์พงศ์ เคยได้รับแต่งตั้งให้ทำหน้าที่ประธานคณะที่ปรึกษานายกรัฐมนตรี (พล.อ.ชวลิต ยงใจยุทธ) และเป็นที่ปรึกษานายกรัฐมนตรี 2 คน คือ นายชวน หลีกภัย และ พล.อ.ชาติชาย ชุณหะวัณ
นายประสงค์ ถูกตัดสิทธิ์ทางการเมืองเป็นเวลา 5 ปี เนื่องจากเป็นกรรมการบริหารพรรคพลังประชาชน[6] ต่อมาในการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรไทยเป็นการทั่วไป พ.ศ. 2557 เขาได้สมัครรับเลือกตั้งในระบบบัญชีรายชื่อ สังกัดพรรคเพื่อไทย ลำดับที่ 84[7]
ในปี พ.ศ. 2562 ได้รับเลือกตั้งเป็น ส.ส.แบบบัญชีรายชื่อ พรรคเสรีรวมไทย[8] ต่อมาในการประชุมสภาผู้แทนราษฎร มีการลงมติเลือกรองประธานสภาคนที่ 2 โดยนายศุภชัย โพธิ์สุ จากพรรคภูมิใจไทย และนายประสงค์ ได้รับการเสนอชื่อ จำนวน 2 คน ซึ่งที่ประชุมมีมติเลือกตั้งนายศุภชัย 256 เสียง และนายประสงค์ 239 เสียง[9]
เครื่องราชอิสริยาภรณ์แก้ไข
- พ.ศ. 2532 -
เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่เชิดชูยิ่งช้างเผือก ชั้นสูงสุด มหาปรมาภรณ์ช้างเผือก (ม.ป.ช.)[10] - พ.ศ. 2531 -
เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันมีเกียรติยศยิ่งมงกุฎไทย ชั้นสูงสุด มหาวชิรมงกุฎ (ม.ว.ม.)[11]
_ribbon.svg){kind=small}
_ribbon.svg){kind=small}
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ ประกาศคณะกรรมการการเลือกต้ง เรื่อง ผลการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรแบบบัญชีรายชื่อ
- ↑ http://www.komchadluek.net/detail/20100327/53771/อากาศเป็นใจม็อบเสื้อแดงแน่นผ่านฟ้า.html
- ↑ น.พ.ประสงค์ บูรณ์พงศ์ อดีต ส.ส.นครพนม 10 สมัย
- ↑ พระบรมราชโองการ ประกาศ ตั้งรัฐมนตรี (จำนวน ๔๕ ราย)
- ↑ พระบรมราชโองการ ประกาศ ให้รัฐมนตรีพ้นจากตำแหน่ง และตั้งรัฐมนตรี (ให้รัฐมนตรีพ้นจากตำแหน่ง ๑๗ ราย และตั้งรัฐมนตรี จำนวน ๒๐ ราย)
- ↑ เปิดชื่อ 109 กก.บริหาร “พปช.-ชาติไทย-มัชฌิมาฯ” ถูกยุบ-เพิกถอนสิทธิเลือกตั้ง 5 ปี
- ↑ ประกาศคณะกรรมการการเลือกตั้ง เรื่อง รายชื่อผู้สมัครรับเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรแบบบัญชีรายชื่อ (พรรคเพื่อไทย)
- ↑ "ประกาศคณะกรรมการการเลือกต้ง เรื่อง ผลการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรแบบบัญชีรายชื่อ" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 8 พฤษภาคม 2562. สืบค้นเมื่อ 2019-05-10.
- ↑ ศุภชัย ชนะ นพ.ประสงค์ 256 ต่อ 239 คว้า รองประธานสภา คนที่ 2 ฉลุย
- ↑ ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง พระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ (ชั้นสายสะพาย)เล่ม ๑๐๖ ตอน ๒๑๔ ง ฉบับพิเศษ ๔ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๓๒ หน้า ๑
- ↑ ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี เรื่อง พระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์เล่ม 105 ตอน 201ง วันที่ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2531