ฟลูออรีน

<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1b/Nuvola_apps_kaboodle.svg/30px-Nuvola_apps_kaboodle.svg.png" decoding="async" width="30" height="30" data-file-width="128" data-file-height="128"> วิดีโอจากแหล่งข้อมูลภายนอก
<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1b/Nuvola_apps_kaboodle.svg/16px-Nuvola_apps_kaboodle.svg.png" decoding="async" width="16" height="16" data-file-width="128" data-file-height="128">	Bright flames during fluorine reactions
<img alt="" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1b/Nuvola_apps_kaboodle.svg/16px-Nuvola_apps_kaboodle.svg.png" decoding="async" width="16" height="16" data-file-width="128" data-file-height="128">	Fluorine reacting with caesium

ฟลูออรีน
	ออกซิเจน ← ฟลูออรีน → นีออน
	ฟลูออรีนในตารางธาตุ
ลักษณะปรากฏ
	เมื่ออยู่ในสถานะแก๊สจะมีสีเหลืองอ่อนมาก; เมื่ออยู่ในสถานะของเหลวจะมีสีเหลืองเข้ม; เมื่ออยู่ในของแข็งจะไม่มีสีและทึบขึ้นอยู่กับชนิดของของแข็ง; ; ฟลูออรีนเหลว
คุณสมบัติทั่วไป
ชื่อ สัญลักษณ์ และเลขอะตอม	ฟลูออรีน, F, 9
การออกเสียง	/ˈflʊəriːn/ fluu-reen, /ˈflʊərɪn/, /ˈflɔːriːn/
อนุกรมเคมี	อโลหะวาเลนซ์เดียว
หมู่ คาบและบล็อก	17 (แฮโลเจน), 2, p
มวลอะตอมมาตรฐาน	18.998403163(6)
การจัดเรียงอิเล็กตรอน	[He] 2s2 2p5; 2, 7
ประวัติ
การตั้งชื่อ	ตามแร่ฟลูออไรต์ ตัวมันเองตั้งชื่อตามละตินว่า fluo (ไหล, ในการหลอม)
การค้นพบ	อ็องเดร-มารี อ็องแปร์ (1810)
การแยกครั้งแรก	เฮนริ มัวซอง (26 มิถุนายน 1886)
ตั้งชื่อโดย	ฮัมฟรี เดวี
คุณสมบัติกายภาพ
สถานะ	gas
ความหนาแน่น	(0 °C, 101.325 kPa); 1.696 g/L
ความหนาแน่นของเหลวที่จุดเดือด	1.505 g·cm−3
จุดหลอมเหลว	53.48 K, −219.67 °C, −363.41 °F
จุดเดือด	85.03 K, −188.11 °C, −306.60 °F
จุดร่วมสาม	53.48 K, 90 kPa
จุดวิกฤต	144.41 K, 5.1724 MPa
ความร้อนของการกลายเป็นไอ	6.51 kJ·mol−1
ความจุความร้อนโมลาร์	(Cp) (21.1 °C) 825 J·mol−1·K−1; (Cv) (21.1 °C) 610 J·mol−1·K−1
ความดันไอ
คุณสมบัติอะตอม
สถานะออกซิเดชัน	−1; (สามารถออกซิไดส์ออกซิเจนได้)
อิเล็กโตรเนกาติวิตี	3.98 (Pauling scale)
พลังงานไอออไนเซชัน	ค่าที่ 1: 1,681 kJ·mol−1
	ค่าที่ 2: 3,374 kJ·mol−1
	ค่าที่ 3: 6,147 kJ·mol−1
รัศมีอะตอม (คำนวณ)	42 pm
รัศมีโควาเลนต์	64 pm
รัศมีวานเดอร์วาลส์	135 pm
จิปาถะ
โครงสร้างผลึก	มอโนคลินิกฐาน-กลาง ; สถานะแอลฟา (อุณหภูมิต่ำ)
	Cubic.svg ; สถานะเบต้า (อุณหภูมิสูง)
ความเป็นแม่เหล็ก	diamagnetic, −1.2×10−4 (SI)
สภาพนำความร้อน	0.02591 W·m−1·K−1
เลขทะเบียน CAS	7782-41-4
ไอโซโทปเสถียรที่สุด
	บทความหลัก: ไอโซโทปของฟลูออรีน
	อ้างอิง
	ด; ค; ก;
	อ้างอิง

ฟลูออรีน (อังกฤษ: fluorine) (จากภาษาละติน Fluere แปลว่า "ไหล") เป็นธาตุเคมีที่เป็นพิษและทำปฏิกิริยาได้มากที่สุด มีสัญลักษณ์ F และเลขอะตอม 9 เป็นธาตุแฮโลเจนที่เป็นเบาที่สุดและมีค่าอิเล็กโทรเนกาติวิตีมากที่สุด มักปรากฏอยู่ในรูปของแก๊สสีเหลืองที่ภาวะอุณหภูมิและความดันมาตรฐาน ธาตุนี้ทำปฏิกิริยาได้เกือบทุกธาตุรวมทั้งแก๊สมีตระกูลบางตัว มีสมบัติเป็นอโลหะมากที่สุด (ถ้าไม่รวมแก๊สมีตระกูล)

ลักษณะแก้ไข

ไอโซโทปแก้ไข

นิวเคลียสของฟลูออรีนประกอบด้วย 9 โปรตอน 9 นิวตรอน แต่ไอโซโทปที่เสถียรของฟลูออรีนนั้น คือ ฟลูออรีน-19 มีโปรตอน 10 โปรตอน ส่วนไอโซโทปของฟลูออรีนที่สังเคราะห์ขึ้นมี 17 ไอโซโทปมีมวลอะตอมตั้งแต่ 14-31 (ยกเว้น 19) ในบรรดาไอโซโทปเหล่านี้ ไอโซโทปที่เสถียรที่สุด คือ ฟลูออรีน-18 ด้วยครึ่งชีวิต 109.77 นาที ไอโซโทปที่มวลเบาส่วนใหญ่จะสลายตัวด้วยวิธีการจับยึดอิเล็กตรอน ฟลูออรีน-17 และฟลูออรีน-18 สลายตัวด้วยการแบ่งแยกโพซิตรอน ส่วนไอโซโทปที่หนักกว่าฟลูออรีน-19 จะสลายด้วยวิธีการสลายให้อนุภาคบีตา

โครงสร้างอะตอมแก้ไข

อะตอมฟลูออรีนในธรรมชาติมี 9 อิเล็กตรอน มีอิเล็กตรอนน้อยกว่านีออนอยู่ 1 อิเล็กตรอน ดังในการจัดเรียงอิเล็กตรอนของฟลูออรีน [He] 2s² 2p⁵^[13] อะตอมของฟลูออรีนมีรัศมีโควาเลนซ์แค่ 64 พิโกเมตร ซึ่งมีขนาดใกล้เคียงกับอะตอมออกซิเจนและอะตอมนีออน^{[note 1]}^[14]^[15]

โครงสร้างของอะตอมฟลูออรีน

พลังงานไอออไนเซชั่นของฟลูออรีนสูงเป็นอันดับ 2 ในคาบเดียวกัน คือมีพลังงานไอออไนเซชั่นลำดับที่ 1 1,681 กิโลจูล/โมล ซึ่งรองจากนีออนที่มีพลังไอออไนเซชั่นลำดับที่ 1 2,080 กิโลจูล/โมล^[16] แต่ในหมู่เดียวกันแล้วฟลูออรีนมีพลังงานไอออเนเซชั่นมากที่สุด ทำให้อิเล็กตรอนยากที่จะหลุดออกจากอะตอมฟลูออรีนแต่จะได้รับอิเล็กตรอนเข้ามาง่าย แต่ค่าสัมพรรคภาพอิเล็กตรอน (Electron Affinity)ของฟลูออรีนควรจะมากที่สุดในหมู่เดียวกันจากล่างขึ้นบนแต่กลับเป็นอันดับ 2 ซึ่งรองจากคลอรีน^[17]ที่มีค่าสัมพรรคภาพอิเล็กตรอนอยู่ 352.4 แต่ฟลูออรีนมีค่านี้อยู่ 331.4 ส่วนค่าอิเล็กโทรเนกาติวิตีหรือสภาพไฟฟ้าลบของธาตุของฟลูออรีนมีมากที่สุดในบรรดาธาตุใดๆคือมีค่าเท่ากับ 4.0^[18]

โครงสร้างโมเลกุลแก้ไข

โมเลกุลของฟลูออรีนส่วนใหญ่จะเป็นรูปของ F₂ หรือไดฟลูออไรด์ พลังงานระหว่างพันธะของ F₂ มีค่าน้อยกว่าพลังงานระหว่างพันธะของ Cl₂ และ Br₂ ถ้าฟลูออรีนไม่ได้อยู่เป็นคู่จะมีเป็นแม่เหล็กไดอะแมกเนติกแต่ถ้าอยู่กันเป็นคู่แล้วจะมีแม่เหล็กเป็นพาราแมกเนติก ซึ่งคล้ายกับออกซิเจนและไนโตรเจน

สถานะแก้ไข

ฟลูออรีนมีสถานะเป็นแก๊สที่อุณหภูมิห้อง^[19] เป็นแก๊สที่มีสีเหลืองอ่อนฟลูออรีนบริสุทธิ์มีสีเหลืองอ่อนมาก^[20] ฟลูออรีนจะควบแน่นเป็นฟลูออรีนเหลวที่อุณหภูมิ -188 องศาเซลเซียส (-307 องศาฟาเรนไฮต์)^[21] ซึ่งเป็นอุณหภูมิที่ใกล้เคียงกับอุณหภูมิที่ออกซิเจนและไนโตรเจนควบแน่นเป็นของเหลว

ฟลูออรีนจะเป็นของแข็งได้ที่อุณหภูมิ -220 องศาเซลเซียส (-363 องศาฟาเรนไฮต์)^[21] ซึ่งอะตอมฟลูออรีนในฟลูออรีนแข็งนี้จะจัดเรียงเป็นรูปลูกบาศก์ หรือที่เรียกว่าบีตา-ฟลูออรีน ในสถานะนี้ฟลูออรีนจะมีลักษณะเป็นของแข็งโปร่งใสและนุ่ม ในอุณหภูมิ -228 องศาเซลเซียส (-378 องศาฟาเรนไฮต์) ฟลูออรีนจะสามารถเปลี่ยนสถานะจากของแข็งไปเป็นของแข็งโดยที่โครงสร้างคริสตัลจะเปลี่ยนไปเท่านั้นคือเป็นมอโนคลินิกหรือที่เรียกว่าแอลฟา-ฟลูออรีน ซึ่งจะมีสีทึบและยากที่จะปิดตัว พลังงานที่เปลี่ยนโครงสร้างคริสตัลนี้มากกว่าพลังงานที่ใช้เปลี่ยนสถานะที่จุดหลอมเหลวและสามารถจะรุนแรงขึ้นไปอีก^[8]^[22] ในปกติ ฟลูออรีนแข็งค้อนข้างที่จะคล้ายกับออกซิเจนแข็งมากกว่าธาตุในหมู่แฮโลเจนที่อยู่ในสถานะของแข็ง^[8]^[22]

การเกิดปฏิกิริยาเคมีแก้ไข

ฟลูออรีนเมื่อเกิดปฏิกิริยาแล้วบ่อยครั้งที่จะเกิดอย่างฉับพลันหรือเกิดระเบิดขึ้น สารหลายอย่างที่ถือว่าโดยทั่วไปว่าเป็นปฏิกิริยาทางเคมีเช่นผงเหล็ก เศษแก้วและใยหิน เส้นใยนี้เกิดปฏิกิริยากับฟลูออรีนเย็นได้ง่าย น้ำและไม้สามารถถูกเผาไฟได้โดยนำไปใกล้กับฟลูออรีนโดยที่ไม่ต้องมีจุดประกายไฟเลย^[19]^[23]

ฟลูออรีนได้ถูกนำไปใช้ในการเกิดสารประกอบของแก๊สมีตระกูลโดยที่ฟลูออรีนทำปฏิกิริยากับแพลตทินัม แพลเลเดียม หรือเหล็กเกิดเป็น PtF₆ PdF₆ FeF₆ แล้วนำไปใช้เป็นตัวออกซิไดส์ที่สามารถดึงอิเล็กตรอนของแก๊สมีตระกูลแล้วให้ความร้อน ดังสมการ

Xe + PtF₆(g) → [Xe⁺][(PtF₆)^-]

การปรากฏแก้ไข

เอกภพแก้ไข

เอกภพมีฟลูออรีนเป็นส่วนประกอบที่ 40 ส่วนในพันล้านส่วน ฟลูออรีนเป็นที่คาดกันว่าจะเป็นธาตุที่พบมากที่สุดเป็นอันดับที่ 24 ในเอกภพ มันเป็นธาตุเบาที่หายาก (ธาตุที่เบากว่ามีแนวโน้มที่จะพบมาก) ธาตุทั้งหมดตั้งแต่ ธาตุที่ 6-14 ยกเว้นธาตุที่ 11^[24] มีในเอกภพมากกว่าฟลูออรีน 100-1,000 เท่า ในลำดับการทำปฏิกิริยาฟิวชันบนดาวฤกษ์จะผลิต ออกซิเจน คาร์บอน นีออน และอื่นๆ โดยที่ไม่มีฟลูออรีนผลิตออกมา ถึงจะผลิตได้แต่มันจะถูกทำลายอย่างรวดเร็วโดยปฏิกิริยาฟิวชันอื่นๆ^[24]^[25]

โลกแก้ไข

ฟลูออรีนเป็นธาตุลำดับที่ 13 ตามธาตุที่พบมากในเปลือกโลก ในเปลือกโลกประกอบไปด้วยฟลูออรีน 600-700 ส่วนในล้านส่วน โดยมวล ส่วนใหญ่แล้วเราพบฟลูออรีนในรูปของสารประกอบ ซึ่งเป็นแร่^[26]^[27] แร่ที่สำคัญที่มีฟลูออรีน ได้แก่

แร่ฟลูออไรต์ - (CaF₂) หรือ ฟลูออสปาร์ เป็นแหล่งที่มาหลักของฟลูออรีนในเชิงพาณิชย์ ฟลูออไรต์นี้พบได้ทั่วโลก ประเทศจีนเป็นประเทศที่ต้องการแร่นี้มากกว่าครึ่งหนึ่งของความต้องการของโลก รองลงมาเป็นประเทศแม็กซิโก ประเทศสหรัฐอเมริกาสามารถผลิตฟลูออไรต์ได้มากที่สุดในช่วงศตวรรษที่ 20 แต่เหมืองแร่แห่งสุดท้ายในรัฐอิลลินอยได้ถูกปิดลงในปี ค.ศ. 1995^[27]^[28]^[29]^[30]^[31]
ฟลูออร์อะพาไทด์ - (Ca₅(PO₄)₃F) และอะพาไทด์อื่นๆ ถูกขุดออกมาในปริมาณที่มากเนื่องจากอะพาไทด์จะถูกนำไปสกัดเอาฟอสฟอรัสมาทำปุ๋ยฟอสเฟต ฟลูออรีนบนโลกส่วนใหญ่อยู่ในแร่ชนิดนี้ แต่เศษของฟลูออรีนที่น้อยมาก (3.5 %) จะถูกทิ้งเป็นของเสีย มีแต่ในสหรัฐอเมริกาเท่านั้นที่เก็บฟลูออรีนนี้ไว้เพื่อทำเฮกซะฟลูออโรซิลิเกต (SiF₆) เพื่อใช้ในการจัดหาน้ำโดยการฟลูออไรเดชั่น^[27]
ไครโอไลต์ - (Na₃AlF₆) เป็นที่มีแร่ที่มีฟลูออรีนที่มีในโลกน้อยที่สุด แต่เดิมแร่นี้ใช้ในการผลิตอะลูมิเนียม เหมืองแร่เชิงพาณิชย์หลักที่ชายฝั่งตะวันตกของกรีนแลนด์ได้ถูกปิดลงในปี ค.ศ. 1987^[27]

แร่หลักที่มีฟลูออรีนเป็นส่วนประกอบ

ฟลูออไรต์	ฟลูออร์อะพาไทด์	ไครโอไลต์

นอกจากนี้ยังมีแร่อื่นๆอีกเช่น พลอย บุษราคัม อยู่ในรูปของฟลูออไรด์ ฟลูออไรด์นั้นพบในน้ำทะเลซึ่งต่างจากแฮไลด์อื่นๆ เพราะโลหะแอลคาไลน์เอิร์ทจะตกตะกอนเมื่อนำมันออกจากน้ำ ฟลูออรีนนั้นยังถูกพบในขณะที่ภูเขาไฟระเบิดและจากน้ำพุร้อนใต้ดิน จุดกำเนิดของฟลูออรีนที่ดีที่สุดนี้นยังไม่แน่ชัด^[32]

สารประกอบแก้ไข

ฟลูออรีนส่วนใหญ่มีเลขออกซิเดชั่น -1 เพราะฟลูออรีนขาดอิเล็กตรอนอีก 1 ก็จะเกิดความเสถียร ดั้งนั้นฟลูออรีนจึงเกิดสารประกอบกับโลหะแอลคาไลและธาตุที่มีเลขออกซิเดชั่น +1 ได้ง่าย

ไฮโดรเจนฟลูออไรด์แก้ไข

ฟลูออรีนเกิดปฏิกิรยากับไอโดรเจนเกิดเป็นสารประกอบที่เราเรียกมันว่า ไฮโดรเจนฟลูออไรด์ (HF) หรือที่มันละลายน้ำแล้วจะเป็นกรดไฮโดรฟลูออริก (H⁺F) จุดเดือดของไฮโดรเจนฟลูออไรด์สูงกว่าไฮโดรเจนแฮไลด์อื่นๆ^[33]^[34]^[35] เช่นเดียวกับไดไฮโดรเจนออกไซด์ ที่มีจุดเดือดสูงกว่าไดไฮโดรเจนซัลไฟด์ ไดไฮโดรเจนซีลีไนด์ ไดไฮโดรเจนเทลลูไรด์

ในสารละลายน้ำ ไฮโดรเจนฟลูออไรด์เป็นกรดอ่อน ในขณะที่ไฮโดรแฮลิกอื่นๆเป็นกรดแก่^[36]^{[note 2]} กรดไฮโดรฟลูออริกนำไปใช้เป็นงานศิลปะที่ทำโดยกระจกเพื่อใช้ให้มันกัดกระจก^[38]^[39]

สารประกอบกับแก๊สมีตระกูลแก้ไข

สารประกอบแรกที่เกิดสารประกอบฟลูออรีนกับแก๊สมีตระกูลคือ ซีนอนเททระฟลูออไรด์ ต่อมาก็สามารถสร้างสารประกอบที่มีฟลูออรีน 2 อะตอมได้คือ เรดอนไดฟลูออไรด์แล้วคาดว่าจะเกิดกับซีนอนและคริปทอนได้ ส่วนสารประกอบที่เกิดขึ้นกับแก๊สมีตระกูลที่เบากว่าจะสลายตัวไปอย่างรวดเร็ว และจะเกิดขึ้นในสภาพที่มีความดันสูง อุณหภูมิต่ำ เช่นอาร์กอนเฮกซะฟลูออโรไฮเดรต (ArHF₆) และฮีเลียมเฮกซะฟลูออโรไฮเดรต (HeHF₆) ส่วนนีออนนั้นยังไม่พบสารประกอบกับฟลูออรีน

การนำไปใช้ประโยชน์แก้ไข

โซเดียมฟลูออไรด์ ใช้ปริมาณเล็กน้อยเติมลงในยาสีฟัน จะทำให้แคลเซียมที่ผิวฟันแปลงสภาพเป็นแคลเซียมฟลูออไรด์ที่ไม่ละลายน้ำ และป้องกันฟันผุได้
กรดไฮโดรฟลูออริก หรือกรดกัดแก้ว ใช้ในงานศิลปะเพื่อกัดกระจกให้เป็นลวดลายต่างๆ ตามที่ต้องการ

ความอันตรายแก้ไข

ฟลูออรีนนั้นมีความอันตรายสูงมากถ้ามันบริสุทธิ์ มันจะทำให้เกิดรอยไหม้เหมือนโดนผิวหนัง เมื่อมีปริมาณ 25 ส่วนในล้านส่วนมันจะสามารถทำร้ายดวงตา ทางเดินหายใจ ปอดรวมถึงตับและไตด้วย ถ้ามีปริมาณ 100 ส่วนในล้านส่วนจะทำให้ตาและจมูกของมนุษย์ได้รับความเสียหายอย่างหนัก

เชิงอรรถแก้ไข

↑ Exact comparison of the sizes of fluorine, oxygen and neon atoms is not possible because of conflicting estimates from different sources.
↑ For more detail, see explanation by Jim Clark.^[37]

รายการอ้างอิงแก้ไข

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 Aigueperse et al. 2005, "Fluorine", p. 1.
↑ ^2.0 ^2.1 Aigueperse et al. 2005, "Fluorine", p. 2.
↑ ^3.0 ^3.1 ^3.2 Compressed Gas Association (1999). Handbook of compressed gases. Springer. p. 365. ISBN 9780412782305.
↑ ^4.0 ^4.1 ^4.2 ^4.3 Haynes, William M., บ.ก. (2011). CRC Handbook of Chemistry and Physics (92nd ed.). CRC Press. p. 4.121. ISBN 1439855110.
↑ ^5.0 ^5.1 ^5.2 Dean 1999, p. 4.6.
↑ Dean 1999, p. 4.35.
↑ Kim, Sung-Hoon (2006). Functional dyes. Elsevier. p. 257. ISBN 9780444521767.
↑ ^8.0 ^8.1 ^8.2 Young, David A. (1975). Phase Diagrams of the Elements (Report). Springer. p. 10. สืบค้นเมื่อ 10 June 2011.
↑ Mackay, Mackay & Henderson 2002, p. 72.
↑ Cheng, H.; Fowler, D. E.; Henderson, P. B.; Hobbs, J. P.; Pascaloni, M. R. (1999). "On the magnetic susceptibility of fluorine". Journal of Physical Chemistry A. 103 (15): 2861–2866. doi:10.1021/jp9844720.
↑ Yaws & Braker 2001, p. 385.
↑ Chiste, V. (2006). "F-18" (PDF). Table de radionucleides. Laboratoire National Henri Becquerel. สืบค้นเมื่อ 15 June 2011. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
↑ Jaccaud et al. 2005, p. 1.
↑ Cordero et al. 2008.
↑ Pyykkö & Atsumi 2009.
↑ Dean 1999, p. 564.
↑ Lide 2004, pp. 10.137–10.138.
↑ Moore, Stanitski & Jurs 2010, p. 156.
↑ ^19.0 ^19.1 Jaccaud et al. 2005, p. 2.
↑ Burdon, Emson & Edwards 1987.
↑ ^21.0 ^21.1 Dean 1999, p. 523.
↑ ^22.0 ^22.1 Barrett, Meyer & Wasserman 1967.
↑ Nelson 1947.
↑ ^24.0 ^24.1 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Crosswell
↑ Handbook of Isotopes in the Cosmos: Hydrogen to Gallium; Donald Clayton; pages 101-104
↑ Jaccaud et al. 2005, p. 4.
↑ ^27.0 ^27.1 ^27.2 ^27.3 Greenwood & Earnshaw 1998, p. 795.
↑ Villalba, Ayres & Schroder 2008.
↑ Kelly 2005.
↑ Lusty et al. 2008.
↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ KGS fluorite terminology
↑ Gribble 2002.
↑ Pauling 1960, pp. 454–464.
↑ Atkins & Jones 2007, pp. 184–185.
↑ Emsley 1981.
↑ Wiberg, Wiberg & Holleman 2001, p. 425.
↑ Clark, Jim (2002). "The acidity of the hydrogen halides". สืบค้นเมื่อ 4 September 2011.
↑ Chambers & Holliday 1975, pp. 328–329.
↑ TMH 2010, p. 15.22.

บทความเกี่ยวกับเคมีนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล
ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:เคมี

[14] Exact comparison of the sizes of fluorine, oxygen and neon atoms is not possible because of conflicting estimates from different sources.

[39] For more detail, see explanation by Jim Clark.^[37]

[FOOTNOTEAigueperse_et_al.2005"Fluorine",_p._1-1] 1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 Aigueperse et al. 2005, "Fluorine", p. 1.

[FOOTNOTEAigueperse_et_al.2005"Fluorine",_p._2-2] 2.0 ^2.1 Aigueperse et al. 2005, "Fluorine", p. 2.

[cpcv-3] 3.0 ^3.1 ^3.2 Compressed Gas Association (1999). Handbook of compressed gases. Springer. p. 365. ISBN 9780412782305.

[b92-4] 4.0 ^4.1 ^4.2 ^4.3 Haynes, William M., บ.ก. (2011). CRC Handbook of Chemistry and Physics (92nd ed.). CRC Press. p. 4.121. ISBN 1439855110.

[FOOTNOTEDean19994.6-5] 5.0 ^5.1 ^5.2 Dean 1999, p. 4.6.

[FOOTNOTEDean19994.35-6] Dean 1999, p. 4.35.

[Kim2006-7] Kim, Sung-Hoon (2006). Functional dyes. Elsevier. p. 257. ISBN 9780444521767.

[phases-8] 8.0 ^8.1 ^8.2 Young, David A. (1975). Phase Diagrams of the Elements (Report). Springer. p. 10. สืบค้นเมื่อ 10 June 2011.

[FOOTNOTEMackayMackayHenderson200272-9] Mackay, Mackay & Henderson 2002, p. 72.

[Magsusc-10] Cheng, H.; Fowler, D. E.; Henderson, P. B.; Hobbs, J. P.; Pascaloni, M. R. (1999). "On the magnetic susceptibility of fluorine". Journal of Physical Chemistry A. 103 (15): 2861–2866. doi:10.1021/jp9844720.

[FOOTNOTEYawsBraker2001385-11] Yaws & Braker 2001, p. 385.

[Chiste-12] Chiste, V. (2006). "F-18" (PDF). Table de radionucleides. Laboratoire National Henri Becquerel. สืบค้นเมื่อ 15 June 2011. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)

[FOOTNOTEJaccaud_et_al.20051-13] Jaccaud et al. 2005, p. 1.

[CSD-15] Cordero et al. 2008.

[16] Pyykkö & Atsumi 2009.

[FOOTNOTEDean1999564-17] Dean 1999, p. 564.

[FOOTNOTELide200410.137–10.138-18] Lide 2004, pp. 10.137–10.138.

[19] Moore, Stanitski & Jurs 2010, p. 156.

[FOOTNOTEJaccaud_et_al.20052-20] 19.0 ^19.1 Jaccaud et al. 2005, p. 2.

[21] Burdon, Emson & Edwards 1987.

[FOOTNOTEDean1999523-22] 21.0 ^21.1 Dean 1999, p. 523.

[Barrett_1967-23] 22.0 ^22.1 Barrett, Meyer & Wasserman 1967.

[pop_mechanics_F_reactivity-24] Nelson 1947.

[Crosswell-25] 24.0 ^24.1 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Crosswell

[26] Handbook of Isotopes in the Cosmos: Hydrogen to Gallium; Donald Clayton; pages 101-104

[FOOTNOTEJaccaud_et_al.20054-27] Jaccaud et al. 2005, p. 4.

[FOOTNOTEGreenwoodEarnshaw1998795-28] 27.0 ^27.1 ^27.2 ^27.3 Greenwood & Earnshaw 1998, p. 795.

[AcountF-29] Villalba, Ayres & Schroder 2008.

[historical_fluorspar_statistics-30] Kelly 2005.

[UK_fluorspar-31] Lusty et al. 2008.

[KGS_fluorite_terminology-32] อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ KGS fluorite terminology

[Gribble-33] Gribble 2002.

[Pauling_HF_hydrogen_bonds-34] Pauling 1960, pp. 454–464.

[Atkins_HF-35] Atkins & Jones 2007, pp. 184–185.

[New_Scientist_HF-36] Emsley 1981.

[FOOTNOTEWibergWibergHolleman2001425-37] Wiberg, Wiberg & Holleman 2001, p. 425.

[38] Clark, Jim (2002). "The acidity of the hydrogen halides". สืบค้นเมื่อ 4 September 2011.

[H+-40] Chambers & Holliday 1975, pp. 328–329.

[41] TMH 2010, p. 15.22.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[note 1]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[note 2]

[38]

[39]

[37]