นีโครโนมิคอน

นีโครโนมิคอน (อักษรละติน: Necronomicon) เป็นตำราเวทย์สมมุติที่ปรากฏในงานประพันธ์ชุดตำนานคธูลู ของ เอช. พี. เลิฟคราฟท์และถูกหยิบยืมไปอ้างถึงโดยนักประพันธ์อื่น ๆ โดยปรากฏครั้งแรกในเรื่องสั้น The Hound ซึ่งได้รับการตีพิมพ์ในปี พ.ศ. 2467 แต่หนึ่งปีก่อนหน้านั้น เลิฟคราฟท์ก็ได้อ้างคำพูดของตัวละคร อับดุล อัลฮาเซรด ซึ่งเป็นผู้แต่งนีโครโนมิคอนไว้แล้วในเรื่อง The Nameless City เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้นั้นมีเรื่องราวของเกรทโอลด์วันและพิธีกรรมที่ใช้อัญเชิญอยู่ด้วย

นีโครโนมิคอนจำลอง

นักประพันธ์คนอื่น ๆ เช่น ออกัสต์ เดอเลธและคลาก แอชตัน สมิท ได้ยืมเอานีโครโนมิคอนไปอ้างถึงในงานเขียนของตนเอง โดยได้รับการสนับสนุนจากเลิฟคราฟท์ซึ่งคิดว่าการยกมาใช้ร่วมกันนี้จะทำให้บรรยากาศของเรื่องสมจริงยิ่งขึ้น ทำให้มีผู้อ่านจำนวนมากเข้าใจผิดว่าหนังสือเล่มนี้มีจริง มีการสั่งซื้อหรือขอนีโครโนมิคอนผ่านทางผู้ขายหนังสือและบรรณารักษ์เป็นจำนวนมาก บางครั้งก็มีการแกล้งใส่ชื่อนีโครโนมิคอนไว้ในรายการหนังสือหายาก และเคยมีนักศึกษาแอบใส่บัตรของนีโครโนมิคอนไว้ในบัตรห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเยล หลังจากที่เลิฟคราฟท์เสียชีวิตไปแล้ว สำนักพิมพ์ต่าง ๆ ก็ได้ตีพิมพ์หนังสือโดยใช้ชื่อว่านีโครโนมิคอนเป็นจำนวนมาก หนังสือรวมงานศิลป์เล่มแรกของ เอช อาร์ กีเกอร์ ก็ใช้ชื่อว่านีโครโนมิคอน

ที่มา

ที่มาของชื่อนีโครโนมิคอนนั้นไม่แน่ชัดนัก โดยเลิฟคราฟท์ระบุว่าเขาได้ชื่อนี้มาจากในฝัน แม้จะมีผู้เชื่อว่าเลิฟคราฟท์น่าจะได้รับแรงบันดาลใจจาก เดอะคิงอินเยลโล ของ โรเบิร์ต ดับเบิลยู. แคมเบอร์ส แต่ดูเหมือนว่าเลิฟคราฟท์จะไม่เคยอ่านเดอะคิงอินเยลโลจนกระทั่งปี พ.ศ. 2470 โดนัลด์ อาร์ เบอร์ลสันเชื่อว่าความคิดของหนังสือนี้มาจากแนแธเนียล ฮอว์ธอร์น แต่เลิฟคราฟท์เองก็เคยระบุว่าข้อเขียนที่ถูกซ่อนไว้นี้เป็นลักษณะที่พบได้บ่อยในงานประพันธ์แบบกอธิค

เลิฟคราฟท์เคยเขียนไว้ว่า ชื่อนี้แปลมาจากภาษากรีก หมายถึง "ภาพแห่งกฎมรณะ": nekros - νεκρός ("ตาย"), nomos - νόμος ("กฎ"), eikon - εικών ("ภาพ"). โรเบิร์ต เอ็ม. ไพรซ์ระบุว่าชื่อนี้ได้รับการแปลโดยผู้อื่นไว้เป็น "ตำราแห่งนามมรณะ" "ตำราแห่งกฎมรณะ" และ "ผู้รู้กฎมรณะ" เอส. ที. โจชิ ระบุว่าเลิฟคราฟท์น่าจะแปลผิดพลาด โดยคำขยาย -ikon นั้นเป็นเพียงคำขยายทั่วไปที่ไม่ได้เกี่ยวกับคำว่า eikõn (ภาพ) เลย

เลิฟคราฟท์นั้นกล่าวอยู่เสมอว่าเรื่องราวของนีโครโนมิคอนนั้นเป็นสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาเอง ในจดหมายถึง วิลลิส โคโนเวอร์ เลิฟคราฟท์ได้ขยายความไว้ว่า

ทีนี้ก็เรื่องของ"บรรดาหนังสือต้องห้ามอันน่ากลัว" ผมต้องบอกว่าส่วนใหญ่แล้วมันเป็นจินตนาการล้วน ๆ ไม่เคยมีอับดุล อัลฮาเซรดหรือนีโครโนมิคอน เพราะผมสร้างชื่อนั้นขึ้นเอง โรเบิร์ต บล็อก สร้างลุดวิก พรินน์และ เด เวอร์มิส มิสเทรีส ขณะที่ หนังสือแห่งเอบอน เป็นผลงานของ คลากแอชตัน สมิท โรเบิร์ต อี. โฮเวิร์ดให้กำเนิดฟรีดริค ฟอน ยุนซท์ และ Unaussprechlichen Kulten หนังสือที่เขียนถึงเรื่องอันมืดมนของไสยศาสตร์และเหนือธรรมชาติอย่างจริงจังนั้น ในความเป็นจริงแล้วไม่ค่อยมีอะไรนัก นั่นเป็นสาเหตุที่การสร้างงานลึกลับอย่างนีโครโนมิคอนหรือหนังสือแห่งเอบอนนั้นสนุกกว่ากันมากนัก

แท้จริงแล้ว ชื่อของอับดุล อัลฮาเซรด ก็ไม่ใช่ชื่อที่ถูกไวยากรณ์ของภาษาอาหรับ เนื่องจากอับดุลนั้นหมายถึง "ผู้รับใช้ของ..." ส่วนอัลฮาเซรดนั้นไม่ใช่นามสกุลแต่เป็นการอ้างถึงสถานที่เกิด

ประวัติสมมุติ

Wikisource

วิกิซอร์ซภาษาอังกฤษ (English) มีข้อมูลต้นฉบับเกี่ยวกับ: ประวัติของนีโครโนมิคอน

เลิฟคราฟท์ได้เขียนประวัติสมมุติคร่าว ๆของนีโครโนมิคอนในปี พ.ศ. 2470 และได้รับการเผยแพร่ในชื่อว่า ประวัติของนีโครโนมิคอน ในปีพ.ศ. 2481 หลังจากที่เลิฟคราฟท์เสียชีวิตไปแล้ว ทำให้นักประพันธ์รุ่นหลังสามารถเขียนถึงนีโครโนมิคอนอย่างสอดคล้องกันได้

ในประวัติของนีโครโนมิคอนนั้น เดิมทีหนังสือเล่มนี้มีชื่อว่า อัล อาซิฟ (Al Azif) ซึ่งเป็นศัพท์อาหรับที่เลิฟคราฟท์แปลว่า "เสียงในยามราตรี (ที่แมลงทำ) ซึ่งเหมือนเสียงหอนของปิศาจ" (พจนานุกรม อาหรับ/อังกฤษเล่มหนึ่งระบุว่า `Azīf หมายถึง "เสียงหวีดหวิว (ของลม); เสียงประหลาด")

อับดุล อัลฮาเซรด "อาหรับวิปลาส" ผู้เขียนนีโครโนมิคอนนั้นเป็นผู้บูชายอก โซธอทและคธูลู มาจากซานาในเยเมน และเคยไปเยือนซากโบราณแห่งบาบิโลน "ความลับใต้ดิน" ของเมืองเมมฟิสในประเทศอียิปต์ และค้นพบนครไร้นามใต้ไอเรมในทะเลทรายของอาหรับ อัลฮาเซรดได้อาศัยอยู่ที่ดามัสกัสและได้เขียนอัล อาซิฟก่อนจะถูกอสุรกายที่มองไม่เห็นฉีกร่างเป็นชิ้น ๆ ในปี ค.ศ. 738

อัล อาซิฟ ได้รับความสนใจอย่างมากจากเหล่านักปรัชญาในสมัยนั้น และได้รับการแปลเป็นภาษากรีกในปี ค.ศ. 950 โดยธีโอโดรัส ฟิเลตัส นักศึกษาจากคอนสแตนติโนเปิล ผู้ตั้งชื่อให้หนังสือเล่มนี้ว่า นีโครโนมิคอน เนื่องจากมีผู้ได้ทดลองกระทำสิ่งที่น่ากลัวตามนีโครโนมิคอน ทำให้พระสังฆราชไมเคิลที่หนึ่งประกาศให้เป็นหนังสือต้องห้ามและเผาทำลายในปี 1050 จึงมีการเผยแพร่อย่างลับ ๆ เท่านั้น

ในปี 1228 บาทหลวงลัทธิโดมินิกัน ออเล วอร์เมียสได้แปลนีโครโนมิคอนเป็นภาษาละติน (ในความเป็นจริงนั้น ออเล วอร์มเป็นแพทย์ชาวเดนนิชและมีชีวิตอยู่ในช่วง 1588 ถึง 1655) สมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรีที่ 9 ได้สั่งให้นีโครโนมิคอนทั้งสองภาษาเป็นหนังสือต้องห้ามในปี 1232 แต่ก็มีการพิมพ์ฉบับภาษาละตินในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 15 ในประเทศเยอรมนีและช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 17 ในประเทศสเปน ส่วนฉบับภาษากรีกนั้นมีการเผยแพร่ในช่วงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 16 ในประเทศอิตาลี

ในสมัยเอลิซาเบธ จอห์น ดีได้แปลนีโครโนมิคอนเป็นภาษาอังกฤษ แต่ไม่เคยมีการตีพิมพ์และมีต้นฉบับเหลืออยู่เพียงบางส่วนเท่านั้น (เนื้อหาที่โยงจอห์น ดีเข้ากับนีโครโนมิคอนนี้ แฟรงก์ เบลค์นาพ ลองเป็นผู้เสนอให้เลิฟคราฟท์)

สำเนาของนีโครโนมิคอนฉบับดั้งเดิมนั้นมีเก็บไว้ตามสถาบันต่าง ๆ เพียงห้าเล่มเท่านั้น

• ที่พิพิธภัณฑ์บริติช
• หอสมุดแห่งชาติประเทศฝรั่งเศส
• หอสมุดไวด์เนอร์ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด เคมบริดจ์ รัฐแมสซาชูเซตส์
• มหาวิทยาลัยบัวโนสไอเรส
• ห้องสมุดมหาวิทยาลัยมิสคาทอนิค เมืองอาร์คัม รัฐแมสซาชูเซตส์ (ทั้งมหาวิทยาลัยมิสคาทอนิคและเมืองอาร์คัมเป็นสถานที่สมมุติในงานประพันธ์ของเลิฟคราฟท์) ซึ่งสำเนาของที่นี่มีคำแปลภาษาละตินของออเล วอร์เมียสเก็บไว้ด้วย

นอกจากนั้นแล้วยังมีสำเนาที่เก็บไว้เป็นของส่วนตัว คือที่ปรากฏในเรื่อง The Case of Charles Dexter Ward ในเรื่อง The Festival ในเรื่อง The Nameless City และในเรื่อง The Hound

อัล อาซิฟ ฉบับภาษาอาหรับนั้นหายสาบสูญไปแล้วก่อนที่นีโครโนมิคอนจะกลายเป็นหนังสือต้องห้าม แม้ว่าจะมีการอ้างถึงสำเนาลับ ๆ ที่ปรากฏในซานฟรานซิสโกในช่วงศตวรรษที่ 20 ซึ่งก็สาบสูญไปในอุบัติเหตุไฟไหม้ในเวลาต่อมา ส่วนฉบับภาษากรีกนั้นก็ไม่เคยมีใครพบอีกเลยหลังจากที่ห้องสมุดของชายชาวซาเลมถูกเผาไปในปี 1692

ลักษณะและเนื้อหา

แม้ว่าเลิฟคราฟท์จะอ้างถึงนีโครโนมิคอนบ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ค่อยระบุถึงลักษณะหรือเนื้อหาในนีโครโนมิคอนมากนัก ซึ่งเลิฟคราฟท์เคยเขียนไว้ว่า "ถ้ามีใครพยายามเขียนนีโครโนมิคอนขึ้นมา ก็จะทำให้คนที่สั่นกลัวข้อความลึกลับเหล่านั้นผิดหวังกันหมด"

ในเรื่อง The Nameless City ได้มีการยกข้อความของอับดุล อัลฮาเซรดขึ้นมาว่า

สิ่งนั้นมิได้ตายและจักอยู่ไปชั่วกาล,

เมื่อเวลาอันพิกลเปลี่ยนผ่าน มัจจุราชก็จักมรณา

ซึ่งข้อความนี้ได้ถูกยกขึ้นมาอ้างอีกในเรื่องเสียงเรียกของคธูลูและได้รับการระบุว่ามาจากนีโครโนมิคอน ข้อความนี้ได้รับการอ้างถึงบ่อยครั้งโดยนักประพันธ์รุ่นหลัง เช่นในเรื่อง The Burrowers Beneath ของไบรอัน ลัมลีย์ซึ่งได้เพิ่มเนื้อหาหลายย่อหน้าเข้าไปก่อนหน้า

เนื้อหาของนีโครโนมิคอนนั้นเป็นข้อความที่มีเนื้อหาอย่างชัดเจน ดังที่ปรากฏในเรื่อง The Dunwich Horror ซึ่งตัวละคร วิลเบอร์ เวทลีย์ไปหาสำเนาของนีโครโนมิคอนที่มหาวิทยาลัยมิสคาทอนิค เนื่องจากต้องการคาถาในหน้าที่ 751 เพราะฉบับภาษาอังกฤษที่วิลเบอร์มีอยู่นั้นมีความผิดเพี้ยนไป

ลักษณะของนีโครโนมิคอนนั้นไม่เป็นที่แน่ชัดนักนอกจากว่าตีพิมพ์ด้วยตัวอักษรสีดำ โดยทั่วไปแล้วมักมีปกทำจากหนังสัตว์ต่าง ๆ และมีสันจับเป็นโลหะ นอกจานั้น บางครั้งนีโครโนมิคอนยังถูกปลอมไว้เป็นหนังสืออื่น ๆ เช่น ในเรื่อง The Case of Charles Dexter Ward ซึ่งนีโครโนมิคอนถูกปลอมเป็นหนังสือชื่อ Qanoon-e-Islam

หนังสือที่ใช้ชื่อนีโครโนมิคอนส่วนใหญ่แล้วจะไม่มีข้อความที่เลิฟคราฟท์เคยระบุไว้

ของปลอมและเลียนแบบ

แม้เลิฟคราฟท์จะยืนยันเสมอว่านีโครโนมิคอนเป็นเพียงสิ่งที่เขาแต่งขึ้นเท่านั้น แต่ก็มีคนที่เชื่อว่านีโครโนมิคอนมีจริงอยู่ นอกจากนั้น บางครั้งยังมีผู้เล่นตลกโดยการใส่ชื่อของนีโครโนมิคอนไว้ในรายการหนังสือของร้านหนังสือหรือห้องสมุด หอสมุดไวด์เนอร์ที่ฮาวาร์ด ซึ่งเลิฟคราฟท์ระบุว่ามีสำเนาเก็บไว้ในประวัติสมมุตินั้น ในรายการให้ผู้ที่ต้องการหาหนังสือเล่มนี้ "สอบถามที่โต๊ะ"

ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยทรอมโซ ประเทศนอร์เวย์ มีฉบับแปลของนีโครโนมิคอนอยู่ในรายการหนังสือ แต่ก็ระบุว่า"ไม่มีให้บริการ"

โอวล์สวิคเพรสได้พิมพ์นีโครโนมิคอนในปีพ.ศ. 2516 ซึ่งฉบับนี้นั้นเป็นภาษาสมมุติที่ถอดความไม่ได้ เรียกว่า Duriac

ในปี พ.ศ. 2520 ได้มีการพิมพ์เผยแพร่หนังสือที่อ้างว่าเป็นฉบับแปลของนีโครโนมิคอน โดยผู้แต่งใช้นามปากกาว่า ไซมอน หนังสือเล่มนี้แทบไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเรื่องของเลิฟคราฟท์เลยแต่กลับมีตำนานของชาวสุเมเรียนเป็นเนื้อหาหลัก

ในปีถัดมา จอร์จ เฮย์ ได้เรียบเรียงนีโครโนมิคอนฉบับปลอมขึ้นโดยมีบทแนะนำที่เขียนโดยคอลลิน วิลสัน ผู้ค้นคว้าเรื่องเหนือธรรมชาติและนักประพันธ์ เดวิด แลงฟอร์ด อ้างว่าหนังสือนี้มาจากการใช้คอมพิวเตอร์วิเคราะห์ข้อเขียนเข้ารหัสของจอห์น ดี ในความเป็นจริงนั้น ผู้แต่งหนังสือเล่มนี้ก็คือนักรหัสญาณ โรเบิร์ต เทิร์นเนอร์ นีโครโนมิคอนฉบับนี้นับว่าใกล้เคียงกับลักษณะที่เลิฟคราฟท์เคยเขียนถึงไว้มาก รวมถึงมีข้อความที่เลิฟคราฟท์เคยอ้างไว้ในงานประพันธ์อยู่ด้วย ในเรื่อง The Return of the Lloigor ซึ่งวิลสันเป็นผู้ประพันธ์นั้น ยกให้ข้อเขียนวอยนิชเป็นสำเนาของนีโครโนมิคอน

นีโครโนมิคอนฉบับต่าง ๆ เหล่านี้ทำให้เกิดความสับสนว่านีโครโนมิคอนมีอยู่จริงหรือไม่มากขึ้น ทำให้มีหนังสือ แฟ้มนีโครโนมิคอน เผยแพร่ในปีพ.ศ. 2541 เพื่อพิสูจน์ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้น และต่อมาได้รับการเพิ่มเนื้อหาและพิมพ์ใหม่ในปีพ.ศ. 2546

ในปี พ.ศ. 2547 นักรหัสญาณโดนัลด์ ไทสัน ได้เขียน Necronomicon: The Wanderings of Alhazred ซึ่งเป็นฉบับที่เชื่อว่าใกล้เคียงกับที่เลิฟคราฟท์จินตนาการไว้มากที่สุด ไทสันนั้นระบุไว้อย่างชัดเจนว่าหนังสือเล่มนี้เป็นเพียงเรื่องแต่งเท่านั้น แต่ก็ยังได้รับการวิพากษ์วิจารณ์มากมาย

อ้างอิง

แหล่งข้อมูลปฐมภูมิ

• Lovecraft, H. P. (1985). S. T. Joshi (บ.ก.). At the Mountains of Madness and Other Novels (7th corrected printing ed.). Sauk City, WI: Arkham House. ISBN 0-87054-038-6. Definitive version.
  • The Case of Charles Dexter Ward
  • "The Statement of Randolph Carter"
• Lovecraft, H. P. (1986). S. T. Joshi (บ.ก.). Dagon and Other Macabre Tales (9th corrected printing ed.). Sauk City, WI: Arkham House. ISBN 0-87054-039-4. Definitive version.
  • "The Festival"
  • "The Hound"
  • "The Nameless City"
• Lovecraft, H. P. (1984). S. T. Joshi (บ.ก.). The Dunwich Horror and Others (9th corrected printing ed.). Sauk City, WI: Arkham House. ISBN 0-87054-037-8. Definitive version.
  • "The Dunwich Horror"
• Lovecraft, H. P. (1980). A History of The Necronomicon. West Warwick, RI: Necronomicon Press. ISBN 0-318-04715-2. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-06-03.

แหล่งข้อมูลทุติยภูมิ

• Harms, Daniel and Gonce, John Wisdom III. Necronomicon Files: The Truth Behind Lovecraft's Legend, Red Wheel/Weiser (July 1, 2003), pp. 64–65,
• Hill, Gary (2006). The Strange Sound of Cthulhu: Music Inspired by the Writings of H. P. Lovecraft. Music Street Journal. ISBN 978-1-84728-776-2.
• Joshi, S. T.; David E. Schultz (2001). An H. P. Lovecraft Encyclopedia. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 0-313-31578-7.
• Petersen, Sandy; Lynn Willis; Keith Herber; William Workman; William Hamblin; Mark Morrison; Lee Gibbons (1994). Call of Cthulhu. Chaosium Inc. ISBN 0-933635-86-9.
• "Wildside/Owlswick Necronomicon". 2006-12-19. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 3, 2008. สืบค้นเมื่อ March 3, 2007.

แหล่งข้อมูลอื่น

• "The Dan Clore Necronomicon Page" เก็บถาวร 2010-08-28 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Everything You Never Wanted to Know about the Necronomicon (Al Azif) of the Mad Arab Abdul Alhazred but Weren't Afraid Enough to Know Better than to Ask!