ตระกูลภาษาขร้า–ไท

ตระกูลภาษา
(เปลี่ยนทางจาก ตระกูลภาษาขร้า-ไท)

ตระกูลภาษาขร้า–ไท (อังกฤษ: Kra–Dai languages) หรือรู้จักกันในนาม ไท–กะได (Tai–Kadai) และ ไดอิก (Daic) เป็นตระกูลภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ภาคพื้นทวีป จีนตอนใต้ และอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ ภาษาทั้งหมดในตระกูลนี้เป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์ เช่น ภาษาไทยและภาษาลาว ซึ่งเป็นภาษาประจำชาติของประเทศไทยและประเทศลาว ตามลำดับ[2] ประชากรประมาณ 93 ล้านคนพูดภาษาตระกูลขร้า–ไท โดยร้อยละ 60 พูดภาษาไทย[3] เอทโนล็อก จัดให้ 95 ภาษาอยู่ในตระกูลนี้ โดย 62 ภาษาอยู่ในสาขาไท[4]

ตระกูลภาษาขร้า–ไท
ไท–กะได, ไดอิก
กลุ่มเชื้อชาติ:Daic people
ภูมิภาค:ภาคใต้ของจีน, ไหหลำ,
อินโดจีน และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย
การจําแนก
ทางภาษาศาสตร์
:
หนึ่งในตระกูลภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุดในโลก
ภาษาดั้งเดิม:ขร้า–ไทดั้งเดิม
กลุ่มย่อย:
กลอตโตลอก:taik1256[1]
{{{mapalt}}}
แผนที่แสดงการกระจายของภาษาตระกูลขร้า–ไท

ภาษาในตระกูล

แก้

ตระกูลภาษาขร้า–ไทประกอบด้วยกลุ่มภาษาที่จัดแบ่งไว้ 5 สาขา ดังนี้

กลุ่มภาษาไหล

แก้

กลุ่มภาษาขร้า

แก้

กลุ่มภาษาไท

แก้

กลุ่มภาษากัม-ฉุ่ย

แก้
  • กลุ่มภาษาลักเกีย-เบียว (จีนแผ่นดินใหญ่)
  • ภาษากัม-ฉุ่ย (จีนแผ่นดินใหญ่)
    • ภาษาอ้ายจาม (Ai-Cham)
    • Cao Miao
    • ภาษาต้งเหนือ (Northern Dong)
    • ภาษาต้งใต้ (Southern Dong)
    • ภาษาคัง (Kang)
    • Mak
    • ภาษามู่หลาม (Mulam)
    • ภาษาเมาหนาน (Maonan)
    • ภาษาฉุ่ย (Sui)
    • T’en

สาขากัม-ฉุ่ย, เบ และไทมักถูกจัดให้อยู่รวมกันเนื่องจากมีคำศัพท์ที่ใช้ร่วมกันจำนวนมาก (ดูเพิ่มที่กลุ่มภาษากัม-ไท) อย่างไรก็ตามการจัดแบ่งเช่นนี้มีความเห็นที่โต้แย้ง ซึ่งอาจเป็นเพราะมีการแทนที่ศัพท์เข้าไปในสาขาอื่น ความคล้ายกันของระบบหน่วยคำทำให้มีนักภาษาศาสตร์จัดสาขาขร้ากับกัม-ฉุ่ย เป็นกลุ่มขร้า–ไทเหนือทางหนึ่ง และสาขาไหลกับไท เป็นกลุ่มขร้า–ไทใต้อีกทางหนึ่งแทนดังภาพ ตำแหน่งของภาษาอังเบในข้อเสนอดังกล่าวไม่ได้ถูกพิจารณาไปด้วย

ขร้า–ไท
ขร้า–ไทเหนือ

-ขร้า

กัม-ฉุ่ย

ขร้า–ไทใต้

ไหล

ไท

?

อังเบ

เปรียบเทียบคำศัพท์[5]

แก้
ไทย ไท เก้อหล่าว จ้วงใต้ ไหล
หมา หมา มเปา หมา ปา
ไฟ ไฟ ไป ไฟ เฝ่ยฺ
หนา หนา นเต้า หนา หนา
เมฆ ฝ้า เป๊า ฝ้า ฝ้า
หิมะ นาย (ไทใหญ่) นไต๊ นาย(น้ำค้าง) -
เหมย (น้ำค้างแข็ง) เหมือย (ลาว) มไปล้ เหมือย -

หมายเหตุ

แก้

อ้างอิง

แก้
  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, บ.ก. (2013). "Tai–Kadai". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
  2. Diller, Anthony, Jerry Edmondson, Yongxian Luo. (2008). The Tai–Kadai Languages. London [etc.]: Routledge. ISBN 978-0-7007-1457-5
  3. "Taikadai". www.languagesgulper.com. สืบค้นเมื่อ 2017-10-15.
  4. "Ethnologue Tai–Kadai family tree".
  5. "Ostapirat, Weera [วีระ โอสถาภิรัตน์]. Kadai dummy*-m" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-01-14. สืบค้นเมื่อ 2016-11-04.

ข้อมูล

แก้

อ่านเพิ่ม

แก้

แหล่งข้อมูลอื่น

แก้