กลุ่มภาษาไท
ระวังสับสนกับ ภาษาไทย
กลุ่มภาษาไท (อังกฤษ: Tai languages) หรือ กลุ่มภาษาจ้วง-ไท (Zhuang–Tai languages)[2] เป็นกลุ่มภาษาย่อยกลุ่มหนึ่งของตระกูลภาษาขร้า-ไท ประกอบด้วยภาษาไทยในประเทศไทย ภาษาลาวในประเทศลาว ภาษาไทใหญ่ในรัฐชานของประเทศพม่า และภาษาจ้วง หนึ่งในภาษาหลักของประเทศจีนตอนใต้
| กลุ่มภาษาไท | |
|---|---|
| จ้วง-ไท | |
| ภูมิภาค: | ภาคใต้ของจีน (โดยเฉพาะกว่างซี, กุ้ยโจว, ยูนนาน และกว่างตง), เอเชียตะวันออกเฉียงใต้, อินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ) |
| การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | ขร้า-ไท
|
| ภาษาดั้งเดิม: | ไทดั้งเดิม |
| กลุ่มย่อย: |
|
| ISO 639-2 / 5: | tai |
| กลอตโตลอก: | daic1237[1] |
 การกระจายของภาษากลุ่มไท: ไทเหนือ / จ้วงเหนือ
ไทกลาง / จ้วงใต้
ไทตะวันตกเฉียงใต้ / ไทย | |
ตารางการเปรียบเทียบแก้ไข
ข้างล่างคือตารางเทียบกลุ่มภาษาไท
| ไทย | ไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม[3] | สัทอักษรไทย | ลาว | คำเมือง | ไทใหญ่ | ไทลื้อ | จ้วงมาตรฐาน | อาหม |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ลม | *lom | /lōm/ | /lóm/ | /lōm/ | /lóm/ | /lôm/ | /ɣum˧˩/ | lum |
| เมือง | *mɯaŋ | /mɯ̄aŋ/ | /mɯ́aŋ/ | /mɯ̄aŋ/ | /mɤ́ŋ/ | /mɤ̂ŋ/ | /mɯŋ˧/ | mvng |
| ดิน | *ʔdin | /dīn/ | /dìn/ | /dīn/ | /lǐn/ | /dín/ | /dei˧/ | nin |
| ไฟ | *vai/aɯ | /fāj/ | /fáj/ | /fāj/ | /pʰáj/ or /fáj/ | /fâj/ | /fei˧˩/ | phai |
| หัวใจ | *čai/aɯ | /hǔa tɕāj/ | /hǔa tɕàj/ | /hǔa tɕǎj/ | /hǒ tsǎɰ/ | /hó tɕáj/ | /sim/ | chau |
| รัก | *rak | /rák/ | /hāk/ | /hák/ | /hâk/ | /hak/ | /gyai˧˩/ | rak |
| น้ำ | *naam | /náːm/ | /nâm/ | /nám/ | /nâm/ | /nà̄m/ | /ɣaem˦˨/ | nam |
รายชื่อภาษาแก้ไข
- กลุ่มภาษาไทเหนือ
- ภาษาแสก (ลาว)
- ภาษาจ้วงเหนือ (จีน)
- ภาษาปู้อี (Buyi) (จีน)
- ภาษาไทแมน (ลาว)
- E (จีน)
- กลุ่มภาษาไทกลาง
- ภาษาจ้วงใต้ (จีน)
- ภาษาม่านเชาลาน (เวียดนาม)
- ภาษานุง (เวียดนาม)
- ภาษาตั่ย (เวียดนาม)
- ภาษาซึนลาว (Ts'ün-Lao) (เวียดนาม)
- ภาษานาง (เวียดนาม)
- กลุ่มภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้
- ภาษาไทหย่า (จีน)
- ภาษาพูโก (ลาว)
- ภาษาปาดี (จีน)
- ภาษาไททัญ (เวียดนาม)
- ภาษาตั่ยซาปา (เวียดนาม)
- ภาษาไทโหลง (ไทหลวง) (ลาว)
- ภาษาไทฮ้องจีน (จีน)
- ภาษาตุรุง (อินเดีย)
- ภาษายอง (ไทย)
- ภาษาไทยถิ่นใต้ (ปักษ์ใต้) (ไทย)
- กลุ่มภาษาไทกลาง-ตะวันออก
- ภาษาเชียงแสน
- ภาษาไทดำ (เวียดนาม)
- ภาษาไทยถิ่นเหนือ (ภาษาล้านนา, ภาษาไทยวน) (ไทย, ลาว, พม่า)
- ภาษาไทโซ่ง (ไทย)
- ภาษาไทย (ไทย)
- ภาษาไทฮ่างตง (เวียดนาม)
- ภาษาไทขาว (ภาษาไทด่อน) (เวียดนาม)
- ภาษาไทแดง (ภาษาไทโด) (เวียดนาม)
- ภาษาไทเติ๊ก (เวียดนาม)
- ภาษาทูลาว (เวียดนาม)
- ภาษาลาว-ผู้ไท
- ภาษาไทตะวันตกเฉียงเหนือ (พายัพ)
- ภาษาอาหม (รัฐอัสสัม - สูญแล้ว ภาษาอัสสัมสมัยใหม่จัดอยู่ในตระกูลอินโด-ยูโรเปียน)
- ภาษาอ่ายตน (รัฐอัสสัม)
- ภาษาลื้อ (ภาษาไทลื้อ) (จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว, พม่า)
- ภาษาคำตี่ (รัฐอัสสัม, พม่า)
- ภาษาเขิน (พม่า)
- ภาษาคำยัง (รัฐอัสสัม)
- ภาษาพ่าเก (รัฐอัสสัม)
- ภาษาไทใหญ่ (ภาษาชาน) (พม่า)
- ภาษาไทใต้คง (ภาษาไทเหนือ) (จีน, เวียดนาม, ไทย, ลาว)
- ภาษาเชียงแสน
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, บ.ก. (2013). "Daic". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
- ↑ Diller, 2008. The Tai–Kadai Languages, p. 7.
- ↑ Thai Lexicography Resources
 |
บทความเกี่ยวกับภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ภาษา |