พระปารวตี

(เปลี่ยนทางจาก พระแม่ปารวตี)

ปารวตี (สันสกฤต: पार्वती Pārvatī) หรือ อุมา (สันสกฤต: उमा Umā) เป็นเทวีในศาสนาฮินดู เป็นเจ้าแห่งความอุดมสมบูรณ์ ความรัก การอุทิศตน ตลอดจนพลังอำนาจศักดิ์สิทธิ์[3][4][5] ถือกันว่า พระนางเป็นด้านอ่อนโยนและเอาใจใส่ของศักติ พระนางยังแสดงพระองค์เป็นหลายด้าน เรียกว่า "ปาง" แต่ละปางเป็นที่รู้จักด้วยหลายชื่อหลายเรื่องราว[6] พระนางกับพระลักษมีและพระสรัสวดี ประกอบกันเป็นตรีเทวี[7]

พระแม่ปารวตี
เทวีแห่งความอุดมสมบูรณ์ ความรัก การอุทิศตน พลังอำนาจศักดิ์สิทธิ์
Another view of the ascetic Shiva and the well-dressed Parvati (bazaar art, c.1950's).jpg
พระแม่ปารวตีและพระศิวะ ภาพพิมพ์นิยมจำหน่ายในบาซาร์ (bazaar art) ยุค 1950
ชื่อในอักษรเทวนาครีपार्वती
ชื่อในการทับศัพท์ภาษาสันสกฤตPārvatī
ส่วนเกี่ยวข้องตรีเทวี, อาทิปราศักติ, ศักติ, เทวี, กาลี, ทุรคา, ตริปุรสุนทรี, สตี พระปรเมศวรี, พระแม่ศักติ-ศิวา
ที่ประทับเขาไกรลาส
พาหนะเสือ สิงโต โคนนทิ
ข้อมูลส่วนบุคคล
คู่ครองพระศิวะ
บุตร - ธิดาพระพิฆเนศ
พระขันทกุมาร
บางแห่งรวม: อโศกสุนทรี
บิดา-มารดาหิมวัต
ไมนาวติ[1][2]

พระนางเป็นพระชายาของพระศิวะ เทพเจ้าผู้ปกปักรักษาสรรพชีวิตและทำลายล้างความชั่วร้าย[8] พระนางเป็นพระธิดาของพระหิมวัต เทพแห่งภูเขา กับพระนางไมนาวติ ผู้เป็นพระชายา[9] พระนางทรงให้กำเนิดพระพิฆเนศกับพระขันทกุมาร คัมภีร์ปุราณะยังกล่าวว่า พระนางเป็นพระภคินีของพระวิษณุและพระแม่คงคา[10][11]

พระนางกับพระสวามีทรงเป็นเทพศูนย์กลางแห่งลัทธิไศวะ หรือลัทธิซึ่งถือพระศิวะเป็นใหญ่ ศาสนาฮินดูยังเชื่อว่า พระนางทรงเป็นพลังงานและอำนาจแห่งการสร้างสรรค์ใหม่ของพระสวามี เป็นรากเหง้าของพันธะที่รัดรึงสรรพสิ่งเข้าด้วยกัน และเป็นหนทางแห่งการปลดปล่อยทางจิตวิญญาณ[12][13]ในเทวาลัยฮินดูที่สร้างถวายพระนางและพระสวามี มักใช้โยนี (อวัยวะเพศหญิง) เป็นสัญลักษณ์แทนพระนาง[14][15]

ศัพทมูลแก้ไข

คำว่า "ปารวตี" มีที่มาจาก "ปรรวัต" (สันสกฤต: पर्वत Parvata) คือ บรรพต แปลว่า ภูเขา พระนามหนึ่งของพระหิมวัต พระบิดาผู้เป็นเจ้าแห่งภูเขา[8][9] "ปารวตี" แปลว่า นางภูเขา[16]

ในวรรณกรรมฮินดู พระนางปารวตีทรงเป็นที่รู้จักในหลายพระนาม[17] คัมภีร์ ลลิตาสหสรนาม (Lalita Sahasranama) บันทึกพระนามของพระนามไว้ถึงหลักพัน[6]

หนึ่งในพระนามที่นิยมใช้เรียกขานพระนาง คือ "อุมา"[18] ในเอกสารสมัยแรก พระนามนี้เป็นของพระสตี ชายาองค์แรกของพระศิวะซึ่งกลับชาติมาเกิดเป็นพระนางปารวตี แต่เอกกสารสมัยหลัง เช่น รามายณะ ถือว่า "อุมา" เป็นไวพจน์ของ "ปารวตี" คัมภีร์ หริวงศ์ (Harivamsa) ระบว่า พระนาม "อุมา" นี้มีที่มาจากคำอุทานของพระนางว่า "อุ มา" (u mā) แปลว่า "โอะ อย่า" (oh, don't)[19]

อ้างอิงแก้ไข

  1. C. Mackenzie Brown (1990). The Triumph of the Goddess: The Canonical Models and Theological Visions of the Devi-Bhagavata Purana. SUNY Press.
  2. Sita Narasimhan (2006). Śaivism Under the Imperial Cōl̲as as Revealed Through Their Monuments. p. 100. ISBN 9788188934324.
  3. H.V. Dehejia, Parvati: Goddess of Love, Mapin, ISBN 978-8185822594
  4. James Hendershot, Penance, Trafford, ISBN 978-1490716749, pp 78
  5. Suresh Chandra (1998), Encyclopaedia of Hindu Gods and Goddesses, ISBN 978-8176250399, pp 245-246
  6. 6.0 6.1 Keller and Ruether (2006), Encyclopedia of Women and Religion in North America, Indiana University Press, ISBN 978-0253346858, pp 663
  7. Frithjof Schuon (2003), Roots of the Human Condition, ISBN 978-0941532372, pp 32
  8. 8.0 8.1 Edward Balfour, Parvati, p. 153, ที่ Google Books, The Encyclopaedia of India and of Eastern and Southern Asia, pp 153
  9. 9.0 9.1 H.V. Dehejia, Parvati: Goddess of Love, Mapin, ISBN 978-8185822594, pp 11
  10. Edward Washburn Hopkins, Epic Mythology, p. 224, ที่ Google Books, pp. 224-226
  11. William J. Wilkins, Uma - Parvati, Hindu Mythology - Vedic and Puranic, Thacker Spink London, pp 295
  12. Ananda Coomaraswamy, Saiva Sculptures, Museum of Fine Arts Bulletin, Vol. 20, No. 118 (Apr., 1922), pp 17
  13. Stella Kramrisch (1975), The Indian Great Goddess, History of Religions, Vol. 14, No. 4, pp. 261
  14. Hariani Santiko, The Goddess Durgā in the East-Javanese Period, Asian Folklore Studies, Vol. 56, No. 2 (1997), pp. 209-226
  15. Ananda Coomaraswamy, Saiva Sculptures, Museum of Fine Arts Bulletin, Vol. 20, No. 118 (Apr., 1922), pp 15-24
  16. Alain Daniélou (1992), Gods of Love and Ecstasy: The Traditions of Shiva and Dionysus, ISBN 978-0892813742, pp 77-80
  17. John Muir, Original Sanskrit Texts on the Origin and History of the People of India, p. 422, ที่ Google Books, pp 422-436
  18. Gopal, Madan (1990). K.S. Gautam (บ.ก.). India through the ages. Publication Division, Ministry of Information and Broadcasting, Government of India. p. 68.
  19. Wilkins pp.240-1