วิกิพีเดีย

พรรคเดโมแครต (สหรัฐ)

(เปลี่ยนทางจาก พรรคเดโมแครต (สหรัฐอเมริกา))

พรรคเดโมแครต (อังกฤษ: Democratic Party) เป็นหนึ่งในสองพรรคการเมืองใหญ่ร่วมสมัยของสหรัฐ (อีกพรรคหนึ่งคือ ริพับลิกัน) พรรคก่อตั้งในปี 1828 ก่อตั้งโดยมาร์ติน ฟาน บูเรน ซึ่งรวบรวมนักการเมืองจากทุกรัฐให้สนับสนุนวีรบุรุษสงคราม แอนดรูว์ แจ็กสัน นับเป็นพรรคการเมืองเก่าแก่สุดของโลกที่ยังมีกิจกรรมอยู่[8][9][10] พรรครีพับลิกันเป็นคู่แข่งสำคัญมาตั้งแต่ทศวรรษ 1850 ทราบกันว่าพรรคเดโมแครตเป็นพรรคค่ายใหญ่[11] ซึ่งมีกลุ่มแยกอุดมการณ์ทั้งสายกลาง อนุรักษนิยม เสรีนิยมและพิพัฒนาการนิยม[12][13] ดังนั้นแต่เดิมพรรคจึงมีความเป็นหนึ่งเดียวทางอุดมการณ์น้อยกว่าพรรครีพับลิกัน เนื่องจากมีกลุ่มออกเสียงหลายกลุ่ม[14][15]

พรรคเดโมแครต
หัวหน้าเจเรมี แฮร์ริสัน
ก่อตั้งค.ศ. 1828
ที่ทำการ430 South Capitol St. SE, Washington, D.C., 20003
(วอชิงตัน ดี.ซี. สหรัฐ)
จำนวนสมาชิก  (ปี 2022)ลดลง 47,130,651[1]
อุดมการณ์
สี     น้ำเงิน
วุฒิสภา
48 / 100
สภาผู้แทนราษฎร
212 / 435
ผู้ว่าการรัฐ
24 / 50
ที่นั่งในสภาสูงระดับรัฐ
852 / 1,987
ที่นั่งในสภาล่างระดับรัฐ
2,429 / 5,413
เว็บไซต์
www.democrats.org
ธงประจำพรรค
การเมืองสหรัฐ
รายชื่อพรรคการเมือง
การเลือกตั้ง

ถือกันว่าพรรคก่อนหน้าพรรคเดโมแครตคือพรรคเดโมแครติก-รีพับลิกัน[16][17] ก่อนปี 1860 พรรคเดโมแครตสนับสนุนให้ฝ่ายบริหารมีอำนาจมาก สนับสนุนการมีทาส สังคมเกษตร การขยายอาณาเขตและแนวคิดเทพลิขิต (Manifest Destiny) พรรคฯ คัดค้านการก่อตั้งธนาคารกลาง มีแนวคิดคุ้มกัน และมุมมองของพรรครีพับลิกันและพรรควิก การครองเสียงข้างมากในรัฐสภาในการออกกฎหมาย และการคุ้มครองเสียงข้างน้อยจากลัทธิเสียงข้างมาก (majoritarianism) ที่เข้มแข็ง[18] พรรคฯ ยังสนับสนุนการปกครองที่จำกัด และอธิปไตยของรัฐ

ทว่าพรรคเกิดการแตกแยกในปี 1860 ในเรื่องทาสและชนะการเลือกตั้งประธานาธิบดีเพียง 2 ครั้งระหว่างปี 1860 ถึง 1910 ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 พรรคฯ ยังคัดค้านการตั้งภาษีศุลกากรไว้สูง และมีการถกเถียงภายในอย่างดุเดือดในเรื่องมาตราทองคำ ในต้นศตวรรษที่ 20 พรรคฯ สนับสนุนการปฏิรูปแบบพิพัฒนาการและคัดค้านจักรวรรดินิยม นับแต่แฟรงกลิน ดี. โรสเวลต์และแนวร่วมสัญญาใหม่หลังจากปี 1932 พรรคเดโมแครตสนับสนุนแนวนโยบายแบบเสรีนิยมทางสังคม หลักประกันสังคมและประกันการว่างงาน[19][2][20] สัญญาใหม่ดึงดูดการสนับสนุนอย่างมากจากคนเข้าเมืองจากยุโรปในช่วงนั้น แต่ทำให้กลุ่มเอื้อธุรกิจและอนุรักษนิยมของพรรคเสื่อมลงไปด้วย[21][22][23] หลังจากยุคพรรคสังคมยิ่งใหญ่ของสภานิติบัญญัติพิพัฒนาการภายใต้ลินดอน บี. จอห์นสัน รวมทั้งเมดิแคร์[24] รัฐบัญญัติสิทธิพลเมือง ค.ศ. 1964 และรัฐบัญญัติสิทธิเลือกตั้ง ค.ศ. 1965 ฐานเสียงหลักของพรรคเปลี่ยนไป โดยพรรคภาคใต้เปลี่ยนเป็นรีพับลิกัน ส่วนพรรคทางตะวันออกเฉียงเหนือเป็นเดโมแครตมากขึ้น[25]

ปรัชญาเสรีนิยมสมัยใหม่ของพรรคเดโมแครตรวมเอาแนวคิดเรื่องเสรีภาพพลเมืองกับความเสมอภาคทางสังคมโดยการสนับสนุนเศรษฐกิจแบบผสม[26] วาระเศรษฐกิจแกนกลางของพรรคประกอบด้วยการปฏิรูปบรรษัทภิบาล การปกป้องสิ่งแวดล้อม การสนับสนุนการจัดตั้งแรงงาน การขยายโครงการทางสังคม ค่าเล่าเรียนระดับมหาวิทยาลัยที่จ่ายได้ การปฏิรูปสาธารณสุข[27] โอกาสเท่าเทียมและการคุ้มครองผู้บริโภค[28][29] ในประเด็นด้านสังคม พรรคฯ สนับสนุนการปฏิรูปการเงินการหาเสียงเลือกตั้ง สิทธิ LGBT[30] กระบวนการยุติธรรมทางอาญาและการปฏิรูปคนเข้าเมือง[31] กฎหมายปืนที่เข้มงวดขึ้น สิทธิทำแท้ง[32] และการปฏิรูปยาเสพติด[33] และการปฏิรูปยาเสพติด นับตั้งแต่ต้นทศวรรษ 2010 พรรคฯ ได้เลื่อนไปเป็นฝ่ายซ้ายอย่างมากในประเด็นทางสังคม วัฒนธรรมและศาสนา[34]

ปัจจุบันฐานประชากรศาสตร์ของพรรคเอนเข้าสู่บุคคลที่อาศัยอยู่ในเมือง เพศหญิง ชาวอเมริกันอายุน้อย ตลอดจนชนกลุ่มน้อยทางเพศ ศาสนาและเชื้อชาติ[35][36][37] องค์ประกอบของพรรคที่เป็นสหภาพแรงงานที่เคยมีกำลังมากได้มีขนาดเล็กลงอย่างสำคัญนับแต่ทศวรรษ 1970[38] ในช่วงปีหลัง พรรคฯ เสียการสนับสนุนอย่างมากจากฮิสแปนิก ยิวออร์โธด็อกซ์ และสมาชิกชนชั้นแรงงานผิวขาว ขณะที่ได้เสียงสนับสนุนจากผิวขาวร่ำรวยและจบการศึกษาระดับมหาวิทยาลัย[39][40] นักการเมืองจากพรรคเดโมแครต 16 คนเคยดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีสหรัฐ รวมทั้งประธานาธิบดีโจ ไบเดินคนปัจจุบัน ในปี 2022 พรรคฯ ครองสภาสูง สภาล่างและประธานาธิบดี (trifecta) ในระดับสหพันธรัฐ ตลอดจนผู้ว่าการรัฐ 22 คน ครองสภานิติบัญญัติระดับรัฐ 17 แห่ง และครองทั้งสภาสูง สภาล่างและผู้ว่าการรัฐใน 14 รัฐ ผู้พิพากษาศาลสูงสุด 3 จาก 9 คนมาจากการแต่งตั้งของประธานาธิบดีพรรคเดโมแครต พรรคเดโมแครตมีจำนวนสมาชิกลงทะเบียนมากที่สุดในสหรัฐ และยังคิดเป็นอันดับ 3 ของโลก[2]

ประวัติแก้ไข

ชื่อเดิมของพรรคเดโมแครตคือ พรรคเดโมเครติก-ริพับลิกัน ซึ่งก่อตั้งโดยประธานาธิบดีทอมัส เจฟเฟอร์สัน ใน ค.ศ. 1792 ถือเป็นพรรคการเมืองที่เก่าแก่ที่สุดในโลก[ต้องการอ้างอิง] หลังจากชัยชนะของพรรคเดโมเครติก-ริพับลิกันต่อพรรคเฟเดอรัลลิสต์ ในปี 1800 พรรคได้กลายเป็นพรรคการเมืองหลักของสหรัฐฯ ภายในพรรคเองได้แบ่งออกเป็นฝ่ายต่าง ๆ ในที่สุดประธานาธิบดีแอนดรูว์ แจ็กสัน ได้แยกฝ่ายของตนเองออกมาเป็น "พรรคเดโมแครต" ในปี 1828

ในช่วง ค.ศ. 1828–1854 พรรคเดโมแครตสลับขึ้นครองอำนาจกับพรรควิก จนกระทั่งช่วงสงครามกลางเมืองอเมริกา พรรคเดโมแครตต้องเผชิญกับคู่แข่งหน้าใหม่แทนพรรควิกที่ล่มสลายไป ซึ่งก็คือ พรรคริพับลิกัน ภายใต้การนำของประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์น ซึ่งครองอำนาจเหนือพรรคเดโมแครตในช่วงปี 1860-1896

พรรคเดโมแครตกลับมาครองอำนาจในทำเนียบประธานาธิบดีอีกครั้งในช่วงปี 1932 โดยการนำของประธานาธิบดีแฟรงกลิน ดี. รูสเวลต์ ซึ่งตรงกับช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง หลังจากนั้นผู้สืบทอดตำแหน่งประธานาธิบดีที่สำคัญคือ แฮร์รี เอส. ทรูแมน และจอห์น เอฟ. เคนเนดี

ดูเพิ่มแก้ไข

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ Winger, Richard. "December 2022 Ballot Access News Print Edition". Ballot Access News. สืบค้นเมื่อ December 31, 2022.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 Arnold, N. Scott (2009). Imposing values: an essay on liberalism and regulation. Oxford University Press. p. 3. ISBN 9780495501121. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 2, 2020. สืบค้นเมื่อ April 28, 2020. Modern liberalism occupies the left-of-center in the traditional political spectrum and is represented by the Democratic Party in the United States.
  3. ↑ "President Obama, the Democratic Party, and Socialism: A Political Science Perspective". The Huffington Post. June 29, 2012. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ March 24, 2019. สืบค้นเมื่อ January 9, 2015.
  4. ↑ Hale, John (1995). The Making of the New Democrats. New York: Political Science Quarterly. p. 229.
  5. ↑ Dewan, Shaila; Kornblut, Anne E. (October 30, 2006). "In Key House Races, Democrats Run to the Right". The New York Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ July 27, 2019. สืบค้นเมื่อ January 28, 2017.
  6. ↑ Stein, Letita; Cornwell, Susan; Tanfani, Joseph (August 23, 2018). "Inside the progressive movement roiling the Democratic Party". Reuters. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 13, 2022. สืบค้นเมื่อ June 13, 2022.
  7. ↑
  8. ↑ M. Philip Lucas, "Martin Van Buren as Party Leader and at Andrew Jackson's Right Hand." in A Companion to the Antebellum Presidents 1837–1861 (2014): 107–129.
  9. ↑ "The Democratic Party, founded in 1828, is the world's oldest political party" states Kenneth Janda; Jeffrey M. Berry; Jerry Goldman (2010). The Challenge of Democracy: American Government in Global Politics. Cengage Learning. p. 276. ISBN 9780495906186.
  10. ↑ Michael Kazin, What It Took to Win: A History of the Democratic Party (2022) pp 5, 12.
  11. ↑ Herndon, Astead W. (2021-02-21). "Democrats' Big Tent Helped Them Win. Now It Threatens Biden's Agenda". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-08-23.
  12. ↑ Zengerle, Jason; Metz, Justin (2022-06-29). "The Vanishing Moderate Democrat". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-07-20. Over the last decade, the Democratic Party has moved significantly to the left on almost every salient political issue... on social, cultural and religious issues, particularly those related to criminal justice, race, abortion and gender identity, the Democrats have taken up ideological stances that many of the college-educated voters who now make up a sizable portion of the party’s base cheer...
  13. ↑ Allott, Daniel (2020-11-14). "Biden could lose Georgia Senate races all by himself". The Hill (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-11-16.
  14. ↑ Gidron, Noam; Ziblatt, Daniel (2019-05-11). "Center-Right Political Parties in Advanced Democracies". Annual Review of Political Science (ภาษาอังกฤษ). 22 (1): 17–35. doi:10.1146/annurev-polisci-090717-092750. ISSN 1094-2939. S2CID 182421002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 26, 2020. สืบค้นเมื่อ November 10, 2021.
  15. ↑ Grossman, Matt; Hopkins, David A. (2016). Asymmetric Politics: Ideological Republicans and Group Interest Democrats. Oxford University Press. doi:10.1093/acprof:oso/9780190626594.001.0001. ISBN 978-0-19-062659-4.
  16. ↑ "Major American Political Parties of the 19th Century". Norwich University Online (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2022-07-04. ...The Democratic-Republican and Whig parties are considered the predecessors of today's Democratic and Republican parties, respectively.
  17. ↑ The party has claimed a founding date of 1792 as noted in S.2047 which passed in the United States Senate in 1991. 102nd Congress (1991), S.2047 – A bill to establish a commission to commemorate the bicentennial of the establishment of the Democratic Party of the United States. “[I]n 1992, the Democratic Party of the United States will celebrate the 200th anniversary of its establishment on May 13, 1792.”
  18. ↑ Bicknell, John (2015). America 1844: Religious Fervor, Westward Expansion, and the Presidential Election that Transformed the Nation. Chicago Review Press. pp. 185. ISBN 9781613730102. In one sentence, Polk enlisted the aid of every senior Democrat in the campaign and squelched the usual Whig complaints about "King Andrew" and the Democrats' abuses of executive power.
  19. ↑ Geer, John G. (1992). "New Deal Issues and the American Electorate, 1952-1988". Political Behavior. 14 (1): 45–65. ISSN 0190-9320.
  20. ↑ Grigsby, Ellen (2008). Analyzing Politics: An Introduction to Political Science. Cengage Learning. pp. 106–107. ISBN 9780495501121. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 2, 2020. สืบค้นเมื่อ April 28, 2020. In the United States, the Democratic Party represents itself as the liberal alternative to the Republicans, but its liberalism is for the most part the later version of liberalism—modern liberalism.
  21. ↑ Prendergast, William B. (1999). The Catholic Voter in American Politics: The Passing of the Democratic Monolith. Washington, D.C.: Georgetown University. ISBN 978-0-87840-724-8.
  22. ↑ Marlin, George J. (2004). The American Catholic Voter: 200 Years of Political Impact. South Bend, Indiana: St. Augustine. ISBN 978-1-58731-029-4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 2, 2020. สืบค้นเมื่อ April 28, 2020.
  23. ↑ Michael Corbett et al. Politics and Religion in the United States (2nd ed. 2013).
  24. ↑ "How Medicare Was Made". The New Yorker (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2015-02-15. สืบค้นเมื่อ 2022-08-23.
  25. ↑ "Women More Likely to Be Democrats, Regardless of Age". Gallup.com. June 12, 2009. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ June 14, 2010. สืบค้นเมื่อ June 17, 2010.
  26. ↑ Larry E. Sullivan. The SAGE glossary of the social and behavioral sciences (2009). p. 291: "This liberalism favors a generous welfare state and a greater measure of social and economic equality. Liberty thus exists when all citizens have access to basic necessities such as education, healthcare, and economic opportunities."
  27. ↑ Goodnough, Abby; Kaplan, Thomas (June 28, 2019). "Democrat vs. Democrat: How Health Care Is Dividing the Party". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 22 July 2020.
  28. ↑ Levy, Jonah (2006). The State after Statism: New State Activities in the Age of Liberalization. Harvard University Press. p. 198. ISBN 9780495501121. In the corporate governance area, the center-left repositioned itself to press for reform. The Democratic Party in the United States used the postbubble scandals and the collapse of share prices to attack the Republican Party ... Corporate governance reform fit surprisingly well within the contours of the center-left ideology. The Democratic Party and the SPD have both been committed to the development of the regulatory state as a counterweight to managerial authority, corporate power, and market failure.
  29. ↑ U.S. Department of State. "A Mixed Economy: The Role of the Market". About.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 18, 2017.
  30. ↑ "Democratic Platform Endorses Gay Marriage". All Things Considered. Npr.org. September 4, 2012. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 5, 2013. สืบค้นเมื่อ October 2, 2013.
  31. ↑ Chammah, Maurice (July 18, 2016). "Two Parties, Two Platforms on Criminal Justice". The Marshall Project. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ May 31, 2019. สืบค้นเมื่อ May 22, 2019.
  32. ↑ "Democratic Party on Abortion". OnTheIssues.org. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ September 11, 2020. สืบค้นเมื่อ August 5, 2020.
  33. ↑ Gurley, Gabrielle (2020-11-23). "Biden at the Cannabis Crossroads". The American Prospect (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2022-08-24.
  34. ↑ Zengerle, Jason; Metz, Justin (2022-06-29). "The Vanishing Moderate Democrat". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-07-20. Over the last decade, the Democratic Party has moved significantly to the left on almost every salient political issue... on social, cultural and religious issues, particularly those related to criminal justice, race, abortion and gender identity, the Democrats have taken up ideological stances that many of the college-educated voters who now make up a sizable portion of the party’s base cheer...
  35. ↑ "How Asian Americans Became Democrats". The American Prospect. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ กันยายน 26, 2018. สืบค้นเมื่อ ตุลาคม 22, 2016.
  36. ↑ Brownstein, Ronald (May 21, 2019). "The Democratic Party is being transformed. These House votes show how". CNN. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ May 21, 2019. สืบค้นเมื่อ May 22, 2019.
  37. ↑ Frank, Thomas (2016). Listen, liberal, or, What ever happened to the party of the people? (First ed.). New York. ISBN 978-1-62779-539-5. OCLC 908628802.
  38. ↑ Cohn, Nate (2022-07-13). "Poll Shows Tight Race for Control of Congress as Class Divide Widens". The New York Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2022-08-27. But the cofluence of economic problems and resurgent cultural issues has helped turn the emerging class divide in the Democratic coalition into a chasm, as Republicans appear to be making new inroads among nonwhite and working class voters... For the first time in a Times/Siena national survey, Democrats had a larger share of support among white college graduates than among nonwhite voters - a striking indication of the shifting balance of political energy...
  39. ↑ Vanden Heuvel, Katrina (July 26, 2022). "Democrats Are Losing The Working Class". The Washington Post. สืบค้นเมื่อ August 27, 2022. The Democratic Party is losing support not just among White, but all non-college educated voters, trailing the GOP by 12 points. It is becoming the party of upscale urban and suburban voters, while Republicans are beginning to consolidate a multiracial coalition of working-class voters.

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=พรรคเดโมแครต_(สหรัฐ)&oldid=10541370"