อำเภอสรรคบุรี

อำเภอสรรคบุรี [สัน-คะ-บุ-รี] เป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดชัยนาท และเป็นเมืองโบราณที่อยู่ในเขตลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาตอนบน ปรากฎชื่ออยู่ในหลักศิลาจารึกหลักที่ 1 ว่าเมืองแพรก ซึ่งมีความหมายว่าเมืองที่อยู่บริเวณทางแยกของแม่น้ำ

อำเภอสรรคบุรี
อำเภอ
การถอดเสียงอักษรโรมัน
• อักษรโรมัน	Amphoe Sankhaburi
คำขวัญ:  พระปรางค์ทรงกลีบมะเฟือง เมืองวีรชนขุนสรรค์ หอมน้ำตาลห้วยกรด หวานเลิศรสส้มโอ หลวงพ่อโตศักดิ์สิทธิ์
พิกัดภูมิศาสตร์: 15°2′50″N 100°9′42″E
ประเทศ	ไทย
จังหวัด	ชัยนาท
พื้นที่
• ทั้งหมด	354.8 ตร.กม. (137.0 ตร.ไมล์)
ประชากร  (2563)
• ทั้งหมด	63,904 คน
• ความหนาแน่น	180.11 คน/ตร.กม. (466.5 คน/ตร.ไมล์)
รหัสไปรษณีย์	17140
รหัสภูมิศาสตร์	1805
ที่ตั้งที่ว่าการ	ที่ว่าการอำเภอสรรคบุรี หมู่ที่ 8 ตำบลแพรกศรีราชา อำเภอสรรคบุรี จังหวัดชัยนาท 17140
ส่วนหนึ่งของสารานุกรมประเทศไทย

สมัยต่อมาเมืองแห่งนี้ถูกเรียกว่าเมืองแพรกศรีราชาหรือเมืองแพรกศรีมหาราชา สมัยอยุธยาเมืองแห่งนี้ถูกเรียกว่าเมืองสวรรค์บุรี หรือเมืองสรรค์ สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพได้เขียนไว้ในหนังสือสานส์สมเด็จไว้ว่า

“ เมืองสรรค์นั้นอยู่ติดลำน้ำเมืองสรรค์ ทางกรุงศรีอยุธยาเรียกลำน้ำน้อย ในสมัยสุโขทัยใกล้จะอยุธยาได้มีการขุดคลองแพรกจากแม่น้ำน้อยไปต่อแม่น้ำเจ้าพระยา เมืองสรรค์จึงได้ชื่อว่าเมืองแพรก ”

เมืองสรรคบุรีมีสถานะเป็นหัวเมืองมาจนถึงสมัยรัชกาลที่ 5 โดยอยู่ในมณฑลนครสวรรค์ ต่อมาเมืองสรรคบุรีได้ถูกลดบทบาทลงและได้ขึ้นกับเมืองชัยนาท เป็นอำเภอสรรคบุรีมาถึงปัจจุบัน

ประวัติศาสตร์

ที่ตั้งเมืองสรรคบุรี

ลุ่มน้ำภาคกลาง โดยเฉพาะพื้นที่ลุ่มแม่น้ำน้อยเป็นพื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์สูง จึงปรากฏการตั้งถิ่นฐานของมนุษย์มาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ ชุมชนต่าง ๆ เหล่านั้นได้พัฒนา ตัวเองกระจายอยู่ตามลุ่มน้ำเจ้าพระยา ลุ่มน้ำท่าจีน และลุ่มน้ำน้อย โดยบางชุมชนมีความเป็นปึกแผ่น เจริญขึ้น และบางชุมชนก็เสื่อมลงตามเหตุปัจจัยแวดล้อมต่าง ๆ ในสมัยทวารวดีการคมนาคมส่วนใหญ่ใช้เส้นทางคลองหัวหนอง ได้ทําให้เกิด บ้านเมืองเจริญขึ้นตามเส้นทางลําน้ำเก่านี้หลายแห่ง ต่อมาในสมัยลพบุรีซึ่งหันมาใช้แม่น้ำน้อยเป็น เส้นทางคมนาคมหลักก็ได้เกิดชุมชนเจริญขึ้นตามลําน้ำน้อยหลายแห่งเช่นเดียวกัน

ทั้งนี้ ศรีศักร วัลลิโภดม สันนิษฐานว่า แรกเริ่มการอยู่อาศัยเป็นชุมชนน่าจะอยู่บริเวณเมืองโบราณ ทางตะวันออกห่างจากเมืองสรรคบุรี ประมาณ 6 กิโลเมตร และน่าจะย้ายมาบริเวณเมืองโบราณ บ้านดงคอนที่อยู่ห่างจากเมืองสรรคบุรีในปัจจุบัน ประมาณ 3.5 กิโลเมตร เพราะท่ีนั่นพบ หลักฐานเศษอิฐ และโบราณสถานสมัยลพบุรี ซึ่งทับหลังศิลาจําหลักรูปพระอินทร์ทรงช้างเอราวัณ ที่ถูกนํามาติดไว้ที่หลังพระประธาน (หลวงพ่อฉาย) ในวัดพระแก้วในเมืองสรรคบุรี ก็น่าจะถูกนํามา จากเมืองโบราณแห่งที่กล่าวถึงนี้ ในท้ายที่สุดการเจริญขึ้นเป็นบ้านเมืองได้ปรากฏอยู่ในบริเวณซึ่งลําน้ำทั้งสองแห่ง ไหลผ่าน และได้เกิดเป็นเมืองที่มีผังเมืองที่ค่อนข้างซับซ้อน เนื่องจากมีการขยายขอบเขต และร่น ขอบเขตของเมืองหลายครั้ง

สมัยสุโขทัย

เมืองในยุคนี้มีขนาดใหญ่ มีลักษณะเป็นเมืองอกแตกที่มีลําน้ำผ่านกลางเมือง โดยได้ปรากฏหลักฐานเป็นครั้งแรกที่กล่าวถึงเมืองแพรกศรีราชา ซึ่งนักวิชาการเชื่อว่าเป็นเมือง เดียวกับเมืองสรรคบุรี ในศิลาจารึกหลักที่ 1 ของพ่อขุนรามคําแหงมหาราช (ด้านที่ 4 บรรทัดที่ 20-21) ได้ปรากฏจารึกเกี่ยวกับพระราชอํานาจของพระองค์ ซึ่งเขียนแบบปัจจุบันได้ความว่า

“…หาคนจักเสมอมิได้ อาจปราบฝูงข้าเสีก มีเมืองกว้างช้าง หลาย ปราบเบื้องตะวันออกรอดสระหลวง ลุมบาจาย สคา เท้าฝั่งของ เถิงเวียงจันทน์เวียงคําเป็นที่แล้ว เบื้งหัวนอนรอดคนที พระบาง แพรก สุพรรณภูมิ ราชบุรี เพชรบูรี ศรีธรรมราช ฝั่งทะเลสมุทรเป็นที่แล้ว เบื้องตะวันตก รอดเมืองฉอด เมือง…”

ทั้งนี้ นักวิชาการโดยส่วนใหญ่เชื่อว่าเมืองแพรกตามจารึก คือเมืองเดียวกัน กับเมืองสรรคบุรี ดังที่ศรีศักร วัลลิโภดม ได้กล่าวไว้ว่า

“แพรกศรีราชาเป็นชื่อเมืองที่ปรากฏในศิลาจารึกหลักที่ 1 และในเอกสารโบราณอื่น เช่น กฎหมายลักษณะลักพาสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนต้น ในสมัยหลังๆ ลงมา ชื่อเมืองนี้หายไป แต่มีผู้สงสัยว่า เมืองนี้ต่อมาคือเมืองสรรคบุรี เมืองแพรกศรีราชาหรือสรรคบุรีเป็นเมืองเดียวกันเจริญขึ้น เป็นเมืองสําคัญในลุ่มแม่น้ำน้อยตั้งแต่สมัยลพบุรี...ทั้งนี้ สิ่งที่สําคัญที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ แพรกศรีราชาหรือสรรคบุรี เป็นแหล่งศิลปกรรมแบบอู่ทอง เป็นลักษณะของศิลปและวัฒนธรรมของอาณาจักรสุพรรณภูมิ และอโยธยา ซึ่งมีอายุอยู่ในสมัยก่อนสร้างพระนครศรีอยุธยาเป็นราชธานีในลุ่มน้ำเจ้าพระยา”

ดังนั้น จะเห็นได้ว่าในสมัยกรุงสุโขทัย เมืองสรรคบุรีในนามของเมืองแพรกศรีราชา จึงเป็นเมืองชายแดนของแคว้น 3 แคว้น คือ แคว้นสุโขทัยทางเหนือ แคว้นอโยธยา หรือละโว้ ทางตะวันออกและตะวันออกเฉียงใต้ และแคว้นสุพรรณภูมิทางด้านตะวันตกและทางใต้ ทั้งนี้หลักฐาน สําคัญอีกประการหนึ่งของการเป็นเมืองภายใต้อิทธิพลของแคว้นสุโขทัยก็คือ เจดีย์ทรงดอกบัวกลม (พุ่มข้าวบิณฑ์) เป็นศิลปกรรมสุโขทัย ซึ่งที่เมืองสรรคบุรีนี้พบเจดีย์ทรงดอกบัวกลมที่วัดโตนดหลาย และเป็นเจดีย์ทรงดอกบัวกลมร่วมยุคสุโขทัยองค์ที่อยู่ใต้สุดของประเทศด้วย

ภายหลังเมื่ออิทธิพลของสุพรรณภูมิมีมากขึ้นและได้ขยายอิทธิพลมาถึง ชัยนาท เมืองแพรกศรีราชาหรือเมืองสรรคบุรีจึงเกิดลักษณะศิลปกรรมแบบผสมผสานระหว่าง สกุลช่างสุโขทัยสุพรรณภูมิ และอยุธยา เช่น เจดีย์วัดพระแก้ว เจดีย์วัดพระยาแพรก พระปรางค์ทรงกลีบมะเฟืองวัดมหาธาตุเมืองสรรคบุรี และเจดีย์ทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ ศิลปะสุโขทัย ที่วัดโตนดหลาย เมืองสรรคบุรี

สมัยอยุธยา

เมื่อกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานี มีอํานาจเหนือแว้นแคว้นอื่นในลุ่มน้ำเจ้าพระยา ได้มีการกล่าวถึงเมืองแพรกศรีราชาในกฎหมายลักษณะลักพา พ.ศ. 1898 (ภายหลังจาก สถาปนากรุงศรีอยุธยาได้ 5 ปี) โดยมีใจความว่า  

“จึงนายสามขลาเสมียนพระสุภาวดีกราบทูล ด้วยข้าหนี้เจ้า ไพร่หนีนาย แลมีผู้เอาไปถึงเฉลี่ยง ศุกโขไทย ทุ่งย้าง บางยม สองแก้ว สระหลวง ชาวดงราวกําแพงเพชร เมืองท่านเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ดังนี้ แลมีผู้เอาทาสเอาไพร่ท่านมาขาย แลเจ้าทาสเจ้าไพร่แห่ง พระนครศรีอยุธยาพบ แลมากล่าวพิภาษ ว่าให้ผู้ไถ่ไล่เอาเบี้ยแก่ผู้ขาย นั้นคืน ข้าพระพุทธเจ้าขอเรียนพระราชประติบัติ จึงมีพระราชโองการ พิพากษาว่า ขายกันในแต่พระนครศรีอยุธยาดังนี้แล สูบังคับให้ผู้ไถ่ไล่ เอาเบี้ยกับผู้ขายสิยังยาก อย่าว่าข้าหนีเจ้า ไพร่หนีนาย และเขาลักไป ขายถึงเฉลี่ยง ทุ่งย้าง บางยม สระหลวง สองแก้ว ชาวดงราว กําแพงเพชร ศุกโขไทย ใต้หล่าฟ้าเขียว ขาดจากมือเจ้าทาสเจ้าไพร่ไป ไกล จะมาพิภาษฉันเมืองเพชรบุรี เมืองราชบุรี เมืองสุพรรณบุรี สะพง คลองพลับ แพรกศรีราชาธิราช พระนครพรหมนั้นบ่มิชอบเลย”

ในเวลาต่อมาชื่อเมืองแพรกศรีราชาได้หายไปจากการบันทึก แต่ได้ปรากฏ ชื่อเมืองสรรคบุรีขึ้นแทน โดยในสมัยสมเด็จพระรามราชาธิราชได้ทรงสละราชสมบัติถวายเจ้า นครอินทร์ เจ้านครอินทร์จึงได้ครองราชย์ ทรงพระนามว่า สมเด็จพระนครินทราธิราช โดยมีเจ้ายี่ พระยาพระราชโอรสครองเมืองสรรค์ ในช่วงเวลานี้น่าจะเป็นช่วงที่เมืองสรรคบุรีเจริญรุ่งเรืองมากที่สุดในฐานะเมืองลูกหลวง ปรากฏการสร้างวัดขนาดใหญ่และเจดีย์หลายแห่ง อาทิ วันมหาธาตุ วัดสองพี่น้อง วัดโตนดหลาย เป็นต้น

ต่อมาในปี พ.ศ.1967 เจ้าสามพระยาเสด็จขึ้นครองราชย์ เฉลิมพระนามสมเด็จพระบรมราชาธิราชที่ 2 พระองค์ได้ยกทัพไปตีเมืองพระนครของเขมรได้สำเร็จ และโปรดเกล้าฯ ให้พระโอรส คือเจ้านครอินทร์ไปครองเมือง แต่เจ้านครอินทร์เสด็จสวรรคตเสียก่อน จึงได้ให้พระยาแพรก(เชื่อว่า เป็นโอรสองค์รอง) ไปครองเมืองพระนครแทน เนื่องจากเมืองพระนครหลวงนั้นเป็นเมืองใหญ่จะให้ พวกเสนาบดีไปปกครองเป็นการไม่เหมาะสม หลักฐานเหล่านี้ล้วนแสดงว่าในสมัยกรุงศรีอยุธยา ตอนต้น เมืองแพรกศรีราชาเป็นเมืองลูกหลวงของกรุงศรีอยุธยา และมีความสำคัญรองลงมาจากเมือง สุพรรณบุรีที่กษัตริย์อยุธยาได้ให้องค์รัชทายาทเสด็จขึ้นไปครองเมือง

ต่อมาในรัชกาลของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ กรุงศรีอยุธยาสามารถผนวกสุโขทัยมาอยู่ภายใต้การปกครองได้อย่างสมบูรณ์ บทบาทของเมืองแพรกศรีราชาที่เคยเป็นเมืองหน้าด่านส้าคัญ ระหว่างสองอาณาจักรใหญ่จึงลดลงอย่างมาก เป็นเพียงเมืองเล็กๆ ที่อยู่ใกล้กรุงศรีอยุธยาเท่านั้น

ภาพวาดวัดแพรกหรือเมืองสรรคบุรีในสมัยอยุธยาตอนปลายโดย ฟร็องซัวส์ วาเลนไทน์

ใน พระราชพงศาวดารจึงไม่มีการระบุว่ากษัตริย์พระองค์ใดให้พระราชโอรสไปครองเมืองแพรกศรีราชา อีก ในปลายรัชกาลของสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถ พ.ศ.2302 มีการเปลี่ยนแปลงฐานะของหัวเมือง เป็นหัวเมืองชั้นเอก โท ตรี และจัตวา ซึ่งเมืองแพรกศรีราชาอยู่ในฐานะเมืองจัตวา เจ้าเมืองนา 3000 และได้ให้ชื่อเมืองว่าสรรคบุรี

โบราณสถานวัดมหาธาตุสรรคบุรี ในสมัยรัชกาลที่5

และในสมัยสมเด็จพระนเรศวรมหาราชไม่มีเชื้อพระวงศ์องค์ใดขึ้นครองเมืองสรรค์อีก จึงทําให้หลักฐานทางประวัติศาสตร์ปรากฏชื่อ เมืองชัยนาทมากกว่าเมืองสรรคบุรี แม้ว่าเมืองสรรคบุรีจะตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำน้อยที่สามารถเดินทางเข้า สู่กรุงศรีอยุธยาได้ แต่หลังจากที่ราชวงศ์พระร่วงมีอํานาจเหนือราชวงศ์สุพรรณภูมิ ทําใหความสําคัญ ได้เลื่อนไปอยู่ที่นครสวรรค์มากกว่าเมืองสรรคบุรีและเมืองชัยนาท เนื่องจากเป็นชุมทางแม่น้ำสายใหญ่ อีกทั้งหลังจากที่สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถเสด็จขึ้นไปครองเมืองพิษณุโลก จนในที่สุดเมืองพิษณุโลก กลายเป็นราชธานีฝ่ายเหนือของกรุงศรีอยุธยา เมืองสรรคบุรีก็ไม่เติบโตเท่าที่ควร เห็นได้จากโบราณ สถานที่มีอายุหลังพุทธศตวรรษที่ 21 ของเมืองสรรคบุรีไม่ปรากฏสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ อาจเป็นด้วย เมืองสรรค์ไม่ได้อยู่ติดลําน้ำเจ้าพระยา จึงไม่ได้ใช้เป็นเส้นทางยุทธศาสตร์เหมือนเมืองชัยนาท

สมัยธนบุรี

ในช่วงนี้เมืองชัยนาทกลายเป็นเมืองสําคัญเนื่องจากอยู่ในเส้นทางเดินทัพ ทํา ให้เมืองสรรคบุรีกลายเป็นเมืองเล็ก และภายหลังการเสียกรุงศรีอยุธยาครั้งที่ 2 เมืองสรรคบุรี ก็ได้รับผลกระทบจากสงครามและด้อยความสําคัญลงอย่างมาก สถานะของเมืองชัยนาทและเมืองสรรค์ จึงเป็นเมืองที่ใช้เป็นชัยภูมิตั้งรับการศึกจากทัพพม่าทางเหนือ และอยู่ในภาวะสงคราม แต่ในปี พ.ศ. 2308 ได้ปรากฏชื่อของขุนสรรค์ว่าได้รวบรวมชาวบ้านเมืองสรรคบุรีเข้าร่วมรบกับชาวค่ายบางระจันด้วย

นอกจากนี้ผู้ปกครองเมืองสรรคบุรีในสมัยนั้นนามว่า พระยาสรรค์ ได้นำกองกำลังเข้ามายึดอำนาจจากสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช ในปี พ.ศ. 2524 ตามคำชักชวนของขุนแก้วผู้เป็นน้องชาย และได้นั่งว่าราชการกรุงธนบุรีอยู่ระยะเวลาหนึ่ง ก่อนที่ สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก จะยกทัพกลับมาและพระยาสรรค์ได้ถูกตัดสินประหารชีวิตเพราะเป็นผู้นำกบฏต่อ สมเด็จเจ้าพระยามหากษัตริย์ศึก

สมัยรัตนโกสินทร์

ในช่วงรัตนโกสินทร์ตอนต้นเมืองสรรคบุรีคงเริ่มมีผู้คนอพยพเข้าไปอาศัยอยู่บ้าง เมืองสรรค์จึงมีฐานะเป็นเมืองเล็ก ๆ ต่อมาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้มีการจัดตั้งโรงเรียนประชาบาลขึ้น และโรงเรียนประชาบาลแห่งแรกของสรรคบุรีเกิดขึ้นที่ วัดมเหยงค์ เจ้าอาวาส คือ พระครูสังฆภารวินิต ดํารงตําแหน่งเจ้าคณะอําเภอสรรคบุรี ทั้งนี้ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงมีพระราชวินิจฉัยเกี่ยวกับเมืองสรรคบุรีขณะทรงเสด็จ ตรวจราชการที่เมืองชัยนาทในปี พ.ศ. 2444 (ร.ศ.120) มีใจความตอนหนึ่งว่า

“เมืองสรรค์ดีกว่าเมืองชัยนาท แม้แต่การแต่งตัวของชาวบ้าน เมืองสรรค์ก็ดูภูมิฐานกว่าชาวบ้านเมืองชัยนาท ด้วยเหตุที่เมืองสรรค์ รอดจากการเกณฑ์ทัพหลวงเพราะอยู่ลับเข้าไป เมืองสรรค์จึงไม่ ยับเยินเหมือนเมืองชัยนาท”

พลับพลารับเสด็จรัชกาลที่5หน้าวัดมหาธาตุสรรคบุรี

ในปี พ.ศ. 2436 พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ทรงจัดระเบียบ การปกครองส่วนภูมิภาคใหม่ โดยยกเลิก “ระบบกินเมือง” มาเป็นระบบ “เทศาภิบาล” โดยเมืองชัยนาท เมืองสรรคบุรี เมืองมโนรมย์ รวมขึ้นเป็นมณฑลนครสวรรค์ด้วย ต่อมาเมืองสรรคบุรีได้ถูกลดบทบาทลงกลายเป็นอําเภอหนึ่ง ขึ้นกับเมืองชัยนาท

วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2444 เวลา 10.00 น.พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้า เจ้าอยู่หัว ได้เสด็จลงเรือ 6 แจว ล่องไปตามลําแม่น้ำเจ้าพระยาไปเข้าคลองแพรก (แม่น้ำน้อย) ได้ไปที่ วัดมหาธาตุ เมืองสรรคบุรี ตรงปากคลองมีสะพานและศาลาก่อสร้างมั่นคงแข็งแรง มีถนนเดินเท้าเข้า ไปถึงวัดมหาธาตุ ทรงได้กล่าวถึงพื้นที่เมืองสรรค์ขณะนั้นว่า มีบ้านเรือนตั้งอยู่หนาแน่น เป็นเรือน ฝากระดาน มีสวนผลไม้ซึ่งเป็นสวนที่มีมาแต่เดิมและปลูกขึ้นใหม่ ต่อจากพื้นที่สวนจะเป็นพื้นที่นา และยังทรงกล่าวถึงวัดมหาธาตุอีกว่า วัดมหาธาตุอยู่ในตําบลหน้าพระลาน เดิมเป็นที่ตั้งวังของ เจ้าผู้ครองเมือง มีคูเมือง 2 ด้าน นอกจากนี้ยังปรากฏเชิงเทินอยู่บนเนินดินลึกยื่นเข้าไปจากแม่น้ำข้างฟากตะวันตกถึง 20 เส้น เมืองสรรค์เป็นเมืองที่มีแม่น้ำผ่านกลางเมือง ตัวเมืองด้านตะวันออก ไม่พบร่องรอยอะไร อาจเป็นด้วยตัวเมืองในสมัยต่อมามีแต่ตัวเมืองฟากตะวันตกด้านเดียว วัดมหาธาตุ นั้นฝีมือช่างที่ทําน่าจะมีหลายครั้ง เพราะมีทั้งศิลปะแบบละโว้และแบบลพบุรี พระบาทสมเด็จ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ยังได้เสด็จพระราชดําเนินทอดพระเนตรโบราณสถานต่าง ๆ ที่วัดพระยาแพรก วัดสองพี่น้อง และวัดจันทร์

ในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้เปลี่ยนคําว่า “เมือง” เป็น “จังหวัด” เมืองชัยนาทจึงเป็นจังหวัดชัยนาท และอําเภอเมืองสรรคบุรี ก็เปลี่ยนเป็นอําเภอสรรคบุรีด้วย  หลังจากความเจริญด้านคมนาคมแบบตะวันตก คือ การตัดเส้นทางรถไฟเข้ามา ทําให้การคมนาคมทางน้ำเริ่มลดบทบาทลง ความเจริญจึงเปลี่ยนจากการเดินทางทางน้ำมาเป็น เส้นทางรถไฟ ซึ่งเส้นทางรถไฟก็ไม่ได้ตัดผ่านอําเภอสรรคบุรีหรืออําเภอเมืองชัยนาท ทําให้เมืองสรรคบุรีไม่ได้รับการกล่าวถึงมากนัก และกลายเป็นเพียงอําเภอหนึ่งในจังหวัดชัยนาทมาจนถึงปัจจุบัน

ที่ว่าการอำเภอสรรคบุรีหลังเก่า

ที่ว่าการอำเภอสรรคบุรีเดิมอยู่ทางทิศตะวันออกของสะพานข้ามแม่น้ำน้อยบริเวณตลาดเหนือ ต่อมาในปี พ.ศ.2446 ได้ย้ายมาตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของสะพานข้ามแม่น้ำน้อย จนถึงปี พ.ศ.2493 ได้เกิดเหตุเพลิงไหม้ขึ้นที่ตลาดสรรคบุรี ทำให้มีการย้ายที่ว่าการอำเภอลงมายังบริเวณวัดป่าหมู(ร้าง)ตั้งแต่ปี พ.ศ.2495 จนมาถึงปัจจุบัน

ที่ตั้งและอาณาเขต

อำเภอสรรคบุรีตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของจังหวัด มีอาณาเขตติดต่อกับเขตการปกครองข้างเคียงดังต่อไปนี้

• ทิศเหนือ ติดต่อกับอำเภอเมืองชัยนาทและอำเภอสรรพยา
• ทิศตะวันออก ติดต่อกับอำเภอสรรพยา และอำเภออินทร์บุรี (จังหวัดสิงห์บุรี)
• ทิศใต้ ติดต่อกับอำเภอบางระจัน (จังหวัดสิงห์บุรี) และอำเภอเดิมบางนางบวช (จังหวัดสุพรรณบุรี)
• ทิศตะวันตก ติดต่อกับอำเภอหันคา

การแบ่งเขตการปกครอง

วัดมหาธาตุ

การปกครองส่วนภูมิภาค

อำเภอสรรคบุรีแบ่งเขตการปกครองย่อยออกเป็น 8 ตำบล 92 หมู่บ้าน ได้แก่

1.

แพรกศรีราชา

(Phraek Si Racha)

16 หมู่บ้าน

5.

บางขุด

(Bang Khut)

12 หมู่บ้าน

2.

เที่ยงแท้

(Thiang Thae)

10 หมู่บ้าน

6.

ดงคอน

(Dong Khon)

16 หมู่บ้าน

3.

ห้วยกรด

(Huai Krot)

9 หมู่บ้าน

7.

ดอนกำ

(Don Kam)

8 หมู่บ้าน

4.

โพงาม

(Pho Ngam)

13 หมู่บ้าน

8.

ห้วยกรดพัฒนา

(Huai Krot Phatthana)

8 หมู่บ้าน

การปกครองส่วนท้องถิ่น

ท้องที่อำเภอสรรคบุรีประกอบด้วยองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น 9 แห่ง ได้แก่

• เทศบาลตำบลแพรกศรีราชา ครอบคลุมพื้นที่บางส่วนของตำบลแพรกศรีราชา
• เทศบาลตำบลสรรคบุรี ครอบคลุมพื้นที่บางส่วนของตำบลแพรกศรีราชา (เขตองค์การบริหารส่วนตำบลแพรกศรีราชาเดิม)
• เทศบาลตำบลดงคอน ครอบคลุมพื้นที่ตำบลดงคอนทั้งตำบล
• เทศบาลตำบลห้วยกรด ครอบคลุมพื้นที่ตำบลห้วยกรดทั้งตำบล
• เทศบาลตำบลบางขุด ครอบคลุมพื้นที่ตำบลบางขุดทั้งตำบล
• เทศบาลตำบลโพงาม ครอบคลุมพื้นที่ตำบลโพงามทั้งตำบล
• เทศบาลตำบลดอนกำ ครอบคลุมพื้นที่ตำบลดอนกำทั้งตำบล
• เทศบาลตำบลห้วยกรดพัฒนา ครอบคลุมพื้นที่ตำบลห้วยกรดพัฒนาทั้งตำบล
• องค์การบริหารส่วนตำบลเที่ยงแท้ ครอบคลุมพื้นที่ตำบลเที่ยงแท้ทั้งตำบล

สถานที่ท่องเที่ยว

• วัดมหาธาตุ (จังหวัดชัยนาท)
• วัดพระยาแพรก
• วัดสองพี่น้อง สรรคบุรี
• วัดโตนดหลาย
• วัดพระแก้ว สรรคบุรี

สถาปัตยกรรม

แผนที่แสดงโบราณสถานรอบเมืองสรรคบุรี

รูปแบบสถาปัตยกรรมที่มีคุณค่าภายในเมืองสรรคบุรี แบ่งได้เป็น 2ประเภทใหญ่ คือ รูปแบบสถาปัตยกรรมเพื่อการอยู่อาศัย และรูปแบบสถาปัตยกรรมทางศาสนา  ในปัจจุบันพบว่ารูปแบบสถาปัตยกรรมเพื่อการอยู่อาศัยในพื้นที่เมืองสรรคบุรี มีลักษณะเป็น สถาปัตยกรรมแบบพื้นถิ่น (Vernacular Architecture) สรุปได้ 4 ลักษณะ คือ อาคารประเภท ตึกแถว อาคารประเภทเรือนแถวไม้ อาคารประเภทบ้านเดี่ยว และอาคารแบบขนมปังขิง ส่วนสถาปัตยกรรมทางศาสนา มีลักษณะเป็นสถาปัตยกรรมตามความเชื่อในพุทธศาสนา มักพบในรูปแบบของอาคารเสนาสนะที่อายุเก่าแก่ภายในวัดสําคัญ ๆ ซึ่งจะมีศิลปะที่เป็นเอกลักษณ์โดดเด่นในยุคสมัยที่เกี่ยวข้องที่สําคัญ

สถาปัตยกรรมเพื่อการอยู่อาศัย

อาคารประเภทตึกแถวและอาคารประเภทเรือนแถวไม้ ได้แก่อาคารที่อยู่บริเวณตลาดใต้เก่า ซึ่งในปัจจุบันอาคารบางส่วนได้ถูกรื้อถอนเพื่อปรับภูมิทัศน์ ตามโครงการพัฒนาวัดมหาธาตุสรคบุรี ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว ส่วนอาคารประเภทบ้านเดี่ยวเป็นอาคารที่อยู่ภายในชุมชนเก่า และอาคารที่ได้รับอิทธิพลสถาปัตยกรรมประเภทขนมปังขิงคือ กุฎิเจ้าอาวาสหลังเก่าของวัดมเหยงณ์

สถาปัตยกรรมตามความเชื่อในพุทธศาสนา

สถาปัตยกรรมตามความเชื่อในพุทธศาสนา มักพบในรูปแบบของอาคารเสนาสนะที่อายุ เก่าแก่ภายในวัดสําคัญ ๆ ซึ่งจะมีศิลปะที่เป็นเอกลักษณ์โดดเด่นในยุคสมัยที่เกี่ยวข้องที่สําคัญ ได้แก่ เจดีย์กลีบมะเฟืองศิลปะลพบุรี ที่วัดมหาธาตุ เจดีย์ทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ (ทรงดอกบัว) ศิลปะแบบสุโขทัย ที่วัดโตนดหลาย เจดีย์รูปทรงแปดเหลี่ยม ศิลปะสมัยอยุธยาตอนต้น ที่วัดพระยาแพรก และเจดีย์ แบบละโว้ทรงสูงผสมกับทวารวดีตอนปลาย ที่วัดพระแก้ว ซึ่งได้รับการยกย่องให้เป็นราชินีแห่งเจดีย์ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ รวมถึงสถาปัตยกรรมด้านคติความเชื่อที่มีรูปแบบศิลปกรรมแบบจีน ได้แก่ ศาลเจ้าปึงเถ่ากง