รายชื่อภูมิภาคของจีน
รายชื่อภูมิภาคของจีน รายชื่อภูมิภาคระดับบนสุดดั้งเดิมของจีน
สาธารณรัฐจีน (1912–1949) แก้
ภูมิภาคสมัยรัฐบาลคณะชาติ แก้
|
ชายแดนเหนือ
|
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน
| |
ภาคเหนือของจีน
| |
ภาคกลางของจีน
| |
ภาคตะวันตกของจีน
| |
ภาคใต้ของจีน
|
เขตปกครองทางทหารของกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีน แก้
สาธารณรัฐประชาชนจีน แก้
ภูมิภาคทางการ (1949–1952) แก้
|
ภาคเหนือของจีน
|
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของจีน
|
ภาคตะวันออกของจีน
|
ภาคกลางและใต้ของจีน
|
ภาคตะวันตกเฉียงใต้ของจีน
|
ภาคตะวันตกเฉียงเหนือของจีน
|
รายชื่อ 34 เขตการปกครองระดับมณฑลของสาธารณรัฐประชาชนจีน ที่แบ่งตามการจัดเขตบริหารใหญ่ (大行政区) ซึ่งตั้งขึ้นในช่วงแรก ๆ ของการก่อตั้งประเทศจีนตั้งแต่ปี ค.ศ. 1949 ถึง 1952 เพื่อปกครองหลายมณฑล เขตการปกครองตนเอง และนครปกครองโดยตรงต่าง ๆ ในเวลานั้นมีการแบ่งเขตออกเป็น 6 เขตบริหารใหญ่ หรือเรียก หกเขตบริหารใหญ่ของสาธารณรัฐประชาชนจีน (中华人民共和国六大行政区)[1] คือ จีนภาคเหนือ (华北), จีนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (东北), จีนภาคตะวันออก (华东), จีนภาคกลางและใต้ (中南), จีนภาคตะวันตกเฉียงใต้ (西南), และจีนภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (西北)[2] คณะกรรมการทหาร (บริหาร) จัดตั้งภูมิภาคเหล่านี้ขึ้นเพื่อนำรัฐบาลท้องถิ่นต่าง ๆ ให้อยู่ภายใต้เขตอำนาจปกครองในนามของรัฐบาลประชาชนกลาง ดำเนินการตามนโยบายและนโยบายส่วนกลางต่าง ๆ ดำเนินการก่อสร้างทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตย ดำเนินการ ขบวนการปฏิรูปสังคมนิยมต่าง ๆ และฟื้นฟูกิจการทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมและการศึกษาของชาติและด้านอื่น ๆ หน่วยการบริหารส่วนภูมิภาคที่เรียก เขตบริหารใหญ่นี้ถูกยกเลิกไปแล้วในปี ค.ศ. 1954[2]
| เขตบริหารใหญ่ | แผนที่ | พื้นที่
(ตารางกิโลเมตร) |
ประชากร
(2010) |
ความหนาแน่นของประชากร
(คน ต่อ ตารางกิโลเมตร) |
มณฑล/เขตการปกครองตนเอง/นครปกครองโดยตรง |
|---|---|---|---|---|---|
| จีนภาคเหนือ 华北 (หฺวาเป่ย์) |
|
1,556,061 | 164,823,226 | 105 | ปักกิ่ง |
| เทียนจิน | |||||
| เหอเป่ย์ | |||||
| ชานซี | |||||
| มองโกเลียใน | |||||
| จีนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 东北 (ตงเป่ย์) |
|
793,300 | 109,520,844 | 138 | เหลียวหนิง |
| จี๋หลิน | |||||
| เฮย์หลงเจียง | |||||
| จีนภาคตะวันออก 华东 (หฺวาตง) |
|
795,837 | 384,364,968 | 483 | เซี่ยงไฮ้ |
| เจียงซู | |||||
| เจ้อเจียง | |||||
| อานฮุย | |||||
| ฝูเจี้ยน | |||||
| ไต้หวัน | |||||
| เจียงซี | |||||
| ชานตง | |||||
| จีนภาคกลาง-ใต้ 中南 (จงหนาน) |
|
1,014,354 | 383,559,808 | 378 | เหอหนาน |
| หูเป่ย์ | |||||
| หูหนาน | |||||
| กวางตุ้ง | |||||
| กว่างซี | |||||
| ไห่หนาน | |||||
 ฮ่องกง
| |||||
 มาเก๊า
| |||||
| จีนภาคตะวันตกเฉียงใต้ 西南 (ซีหนาน) |
|
2,365,900 | 192,979,243 | 82 | ฉงชิ่ง |
| เสฉวน | |||||
| กุ้ยโจว | |||||
| ยูนนาน | |||||
| ทิเบต | |||||
| จีนภาคตะวันตกเฉียงเหนือ 西北 (ซีเป่ย์) |
|
3,107,701 | 96,644,038 | 31 | ฉ่านซี |
| กานซู่ | |||||
| ชิงไห่ | |||||
| หนิงเซี่ย | |||||
| ซินเจียง |
ภูมิภาคแบบอื่น แก้
เขตการปกครองของประเทศจีน ตามรัฐธรรมนูญของจีนกำหนดให้มีเขตการปกครองโดยนิตินัยสามระดับ ได้แก่ ระดับมณฑล (มณฑล เขตปกครองตนเอง นครปกครองโดยตรง และเขตบริหารพิเศษ), ระดับจังหวัด, ระดับอำเภอ[3][4] เท่านั้น
การแบ่งภูมิภาคแบบอื่น เฉพาะในทางสถิติเชิงพาณิชย์ (ไม่เป็นทางการ) ซึ่งปัจจุบันแบ่งออกตามภูมิศาสตร์เป็น 6–7 ภาค[5][6] คือ จีนภาคเหนือ (华北; หฺวาเป่ย์), จีนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (东北; ตงเป่ย์), จีนภาคตะวันออก (华东; หฺวาตง), จีนภาคกลาง (华中; หฺวาจง), จีนภาคใต้ (华南; หฺวาหนาน) และ จีนภาคตะวันตก (华西; หฺวาซี)[7] ซึ่งบางครั้งจีนภาคตะวันตกอาจแบ่งออกเป็น 2 ภาคคือ จีนภาคตะวันตกเฉียงเหนือ (西北; ซีเป่ย์)[6] และ จีนภาคตะวันตกเฉียงใต้ (西南; ซีหนาน) ในทางสถิติพาณิชย์บางครั้งยังแบ่งรวม ไต้หวัน ฮ่องกง และ มาเก๊าเป็นภูมิภาคย่อยเดียวกัน (港澳台地区)[8]
| ภาค | พื้นที่
(ตารางกิโลเมตร) |
ประชากร
(2010) |
ความหนาแน่นของประชากร
(คน ต่อ ตารางกิโลเมตร) |
มณฑล/เขตการปกครองตนเอง/นครปกครองโดยตรง |
|---|---|---|---|---|
| จีนภาคเหนือ (华北; หฺวาเป่ย์) (ไม่นับรวมเขตปกครองตนเองมองโกเลียในฝั่งตะวันออก) |
1,082,492 | 153,180,300 | 142 | ปักกิ่ง, เทียนจิน, เหอเป่ย์, ชานซี, และ มองโกเลียใน (ยกเว้น ชื่อเฟิง, ภูมิภาคซิงอาน, ฮูลุนเบอร์, และ ทงเหลียว) |
| จีนภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (东北; ตงเป่ย์) (ไม่นับรวมเขตปกครองตนเองมองโกเลียในฝั่งตะวันตก) |
1,266,869 | 121,163,770 | 96 | เหลียวหนิง, จี๋หลิน, เฮย์หลงเจียง, และ มองโกเลียในฝั่งตะวันออก (คือ ชื่อเฟิง, ภูมิภาคซิงอาน, ฮูลุนเบอร์, และ ทงเหลียว |
| จีนภาคตะวันออก (华东; หฺวาตง) |
832,028 | 407,527,091 | 499 | เจียงซู, เจ้อเจียง, อานฮุย, ฝูเจี้ยน, ไต้หวัน, เจียงซี และชานตง |
| จีนภาคกลาง (华中; หฺวาจง) |
564,700 | 216,945,029 | 384 | เหอหนาน, หูเป่ย์, หูหนาน |
| จีนภาคใต้ (华南; หฺวาหนาน) |
449,654 | 166,614,779 | 371 | กวางตุ้ง, กว่างซี, ไห่หนาน, ฮ่องกง และ มาเก๊า |
| จีนภาคตะวันตก (华西; หฺวาซี) |
3,978,700 | 289,623,281 | 73 | ฉงชิ่ง, เสฉวน, กุ้ยโจว, ยูนนาน, ทิเบต, ฉ่านซี, กานซู่, ชิงไห่, หนิงเซี่ย และ ซินเจียง |
อ้างอิง แก้
- ↑ "省人民政府组织通则--《甘肃政报》1950年02期". www.cnki.com.cn.[ลิงก์เสีย]
- ↑ 2.0 2.1 "中华人民共和国行政区划（1952年）". www.gov.cn.
- ↑ "Administrative Division". english.www.gov.cn.
- ↑ "China's Administrative Division System". www.fmprc.gov.cn.
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์) - ↑ "如何划分中国华北、华东、东北、华南、华中、西南、西北几大区域?". 知乎专栏 (ภาษาจีน).
- ↑ 6.0 6.1 "What are the 7 Regions of China? | China Checkup". www.chinacheckup.com.
- ↑ The Average Annual Wage of Persons Employed in Urban Private Units In 2021. National Bureau of Statistics of China, 2022-05-24,
- ↑ "华北,华中,华南,华东这几个地区是怎么划分的_百度知道". zhidao.baidu.com.