วิกิพีเดีย

พระยางั่วนำถุม

พระยางั่วนำถุม (สวรรคต พ.ศ. 1890)[1] เป็นพระมหากษัตริย์รัชกาลที่ 5 แห่งอาณาจักรสุโขทัยจากราชวงศ์พระร่วง[1]

พระยางั่วนำถุม
พระมหากษัตริย์แห่งอาณาจักรสุโขทัย[1]
ครองราชย์พ.ศ. 1866–1890[1] (24 ปี)
ก่อนหน้าพระยาเลอไทย[2]
ถัดไปพระยาลือไทย (พระมหาธรรมราชาที่ 1)[3]
ราชวงศ์ราชวงศ์พระร่วง[1]
พระราชบิดาพ่อขุนบานเมือง[1]
สวรรคตพ.ศ. 1890[1]

พระยางั่วนำถุมทรงขึ้นครองราชย์ใน พ.ศ. 1866 ถัดจากพระยาเลอไทย[1] และทรงอยู่ในราชสมบัติไปจนสวรรคตใน พ.ศ. 1890[1] จากนั้น พระยาลือไทย (พระมหาธรรมราชาที่ 1) ทรงสืบราชสมบัติต่อ[1]

พระนามแก้ไข

พระนาม "งั่วนำถุม" (เขียนแบบเก่าว่า "งววนำถํ")[4] ปรากฏในจารึกปู่ขุนจิตขุนจอด (พ.ศ. 1935)[5]

คำว่า "งั่ว" ในพระนาม แปลว่า "ห้า" และเป็นคำเรียกลูกคนที่ห้า จึงบ่งบอกว่า พระองค์เป็นพระโอรสพระองค์ที่ห้า[6]

ส่วน "นำถุม" นั้นมาจากภาษาถิ่นย่อยในภาษาล้านนาหรือมาจากภาษาไทใหญ่ ตรงกับคำว่า "น้ำท่วม" ในภาษาไทย[7][8]

ประเสริฐ ณ นคร เห็นว่า พระนาม "นำถุม" แสดงว่า พระยางั่วนำถุมทรงเป็นเชื้อสายของพ่อขุนศรีนาวนำถุม อดีตพระมหากษัตริย์สุโขทัย เพราะมีประเพณีการตั้งชื่อบุตรหลานตามนามบรรพบุรุษ และข้อนี้ยังทำให้สันนิษฐานได้ว่า นางเสือง พระอัยยิกา (ย่า) ของพระยางั่วนำถุม เป็นพระธิดาของพ่อขุนศรีนาวนำถุม[6] ส่วนเพ็ญสุภา สุขคตะ ระบุว่า พระนาม "นำถุม" ทำให้เห็นได้ว่า พระยางั่วนำถุมทรงเป็น "หลานปู่" ของพ่อขุนศรีนาวนำถุม[9]

วีณา โรจนราธา เห็นว่า พระยางั่วนำถุมอาจทรงได้พระนาม "นำถุม" มาจากการประสูติในช่วงน้ำท่วม ดังมีตัวอย่างจากท้าวน้ำท่วม พระนัดดาของพญามังราย ที่ได้รับพระนามเช่นนั้นเพราะประสูติในช่วงน้ำท่วมเมือง[8] หรือมิฉะนั้น พระยางั่วนำถุมก็อาจทรงได้พระนาม "นำถุม" มาจากการจมน้ำสวรรคต เพราะเอกสาร ชินกาลมาลีปกรณ์ เรียกพระมหากษัตริย์สุโขทัยพระองค์หนึ่งว่า "อุทกโชตถตะ" แปลว่า "พระร่วงจมน้ำ" และ ตำนานพื้นเมืองเชียงใหม่ ระบุว่า มีพระมหากษัตริย์สุโขทัยเสด็จไปสรงแม่น้ำยมที่แก่งหลวง (ปัจจุบันอยู่ในอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย) แล้วถูกสายน้ำพัดพาไปไม่มีผู้ใดพบเห็นอีก วีณาเห็นว่า เอกสารทั้งสองนี้อาจหมายถึงพระยางั่วนำถุมก็ได้ แต่วีณายังไม่ให้ข้อยุติในเรื่องนี้ เพราะยังมีข้อขัดกันเกี่ยวกับลำดับเหตุการณ์และการสืบเชื้อสาย[8]

พระชนมชีพแก้ไข

  พระมหากษัตริย์ราชวงศ์พระร่วง
 พ่อขุนศรีอินทราทิตย์
 พ่อขุนบานเมือง
 พ่อขุนรามคำแหงมหาราช
 พระยาเลอไทย
 พระยางั่วนำถุม
 พระมหาธรรมราชาที่ 1
 พระมหาธรรมราชาที่ 2
 พระมหาธรรมราชาที่ 3
 พระมหาธรรมราชาที่ 4

ชินกาลมาลีปกรณ์ กล่าวว่า พระยางั่วนำถุมเป็นพระโอรสพระองค์หนึ่งของพ่อขุนบานเมือง พระมหากษัตริย์สุโขทัย[1]

จารึกปู่ขุนจิตขุนจอด ซึ่งพรรณนาลำดับพระมหากษัตริย์ราชวงศ์พระร่วงนั้น ระบุพระยางั่วนำถุมไว้หลังจากพระยาเลอไทย และก่อนพระยาลือไทย[4] นักประวัติศาสตร์จึงสันนิษฐานว่า พระยางั่วนำถุมทรงสืบราชสมบัติถัดจากพระยาเลอไทย และเมื่อสื้นพระยางั่วนำถุมแล้ว พระยาลือไทย พระโอรสของพระยาลือไทย ทรงสืบราชสมบัติต่อ[5]

เพ็ญสุภา สุขคตะ มองว่า การที่พระยางั่วนำถุมขึ้นครองราชย์ระหว่างพระยาเลอไทยกับพระยาลือไทย เป็นการที่เชื้อสายฝ่ายพ่อขุนศรีนาวนำถุมแทรกตัวขึ้นในระหว่างเชื้อสายของพ่อขุนศรีอินทราทิตย์ และน่าจะเป็นการช่วงชิงราชสมบัติมาจากฝ่ายศรีอินทราทิตย์ โดยฝ่ายศรีนาวนำถุมน่าจะรอคอยโอกาสอยู่นานพอสมควรกว่าจะชิงราชสมบัติมาได้[9] นอกจากนี้ นักประวัติศาสตร์สายอนุรักษนิยมยังมักลบพระนามพระยางั่วนำถุมออกจากลำดับพระมหากษัตริย์สุโขทัย เพราะมองว่า พระยางั่วนำถุมทรงเป็นทรราชจากการได้ราชสมบัติมาในลักษณะดังกล่าว[9]

ตามการคำนวณของประเสริฐ ณ นคร ปีที่พระยางั่วนำถุมทรงขึ้นครองราชย์ได้แก่ พ.ศ. 1866[1] เมื่อพระยางั่วนำถุมทรงขึ้นครองราชย์แล้ว พระยางั่วนำถุมทรงแต่งตั้งพระยาลือไทย พระโอรสของพระยาเลอไทย พระมหากษัตริย์พระองค์ก่อน เป็นพระมหาอุปราชครองเมืองศรีสัชนาลัย[1] จารึกวัดป่ามะม่วง (พ.ศ. 1904) ระบุว่า พระยาลือไทยทรงครองเมืองศรีสัชนาลัยมาได้ 22 ปี จึงเสด็จออกผนวชใน พ.ศ. 1905[10] ปีที่พระยาลือไทยทรงได้รับแต่งตั้งเป็นพระมหาอุปราชจึงได้แก่ พ.ศ. 1883[1]

จารึกวัดป่ามะม่วงกล่าวอีกว่า ใน พ.ศ. 1890 พระยาลือไทยทรงนำกำลังจากเมืองศรีสัชนาลัยมายังเมืองสุโขทัย ระดมฟันประตูเข้าไปประหารศัตรูทั้งมวล จึงได้เสวยราชสมบัติในเมืองสุโขทัย[10] ประเสริฐ ณ นคร เห็นว่า ข้อความนี้อาจมีความหมายว่า พระยางั่วนำถุมสวรรคตใน พ.ศ. 1890 และพระโอรสของพระยางั่วนำถุมจะขึ้นสืบราชสมบัติต่อ พระยาลือไทย ซึ่งเป็นพระมหาอุปราช จึงทรงนำกำลังมายึดราชสมบัติและขึ้นเป็นพระมหากษัตริย์ต่อไป[1]

พงศาวลีแก้ไข

ดูเพิ่มแก้ไข

อ้างอิงแก้ไข

  1. ↑ 1.00 1.01 1.02 1.03 1.04 1.05 1.06 1.07 1.08 1.09 1.10 1.11 1.12 1.13 1.14 มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา (2011, p. 31)
  2. ↑ มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา (2011, p. 29)
  3. ↑ มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา (2011, p. 33)
  4. ↑ 4.0 4.1 ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธรฯ (2022)
  5. ↑ 5.0 5.1 ประเสริฐ ณ นคร (2000, p. 231)
  6. ↑ 6.0 6.1 ประเสริฐ ณ นคร (2000, p. 232)
  7. ↑ ประเสริฐ ณ นคร (2000, p. 198)
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช (1996, p. 41)
  9. ↑ 9.0 9.1 9.2 เพ็ญสุภา สุขคตะ (2015)
  10. ↑ 10.0 10.1 ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธรฯ (2021)

บรรณานุกรมแก้ไข

  • ประเสริฐ ณ นคร (2000). ประวัติศาสตร์เบ็ดเตล็ด. กรุงเทพฯ: มติชน. ISBN 9743236007.
  • เพ็ญสุภา สุขคตะ (2015-09-28). "ปริศนาโบราณคดี: ประเทศไทยเคยเกิด "น้ำท่วมใหญ่" จริงเท็จแค่ไหน ดูที่ชื่อ "พระเจ้าน้ำท่วม"". มติชนสุดสัปดาห์. กรุงเทพฯ: มติชน. สืบค้นเมื่อ 2022-08-06.
  • มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช, โครงการศูนย์สุโขทัยศึกษา (1996). สารานุกรมสุโขทัยศึกษา (เล่ม 1 ก–ป). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. ISBN 9746149369.
  • มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา (2011). นามานุกรมพระมหากษัตริย์ไทย. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา. ISBN 9786167308258.
  • ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน) (2021-08-10). "จารึกวัดป่ามะม่วง (ภาษาเขมร)". ฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). สืบค้นเมื่อ 2022-08-06.
  • ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน) (2022-05-19). "จารึกปู่ขุนจิดขุนจอด". ฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). สืบค้นเมื่อ 2022-08-06.
ก่อนหน้า พระยางั่วนำถุม ถัดไป
พระยาเลอไทย
ราชวงศ์พระร่วง 		  พระมหากษัตริย์แห่ง
อาณาจักรสุโขทัย
(พ.ศ. 1866–1890) 		  พระยาลือไทย (พระมหาธรรมราชาที่ 1)
ราชวงศ์พระร่วง
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=พระยางั่วนำถุม&oldid=10642053"