วิกิพีเดีย

ผู้ใช้:Kittipan.w/ทดลองเขียน/Adam and Eve

< ผู้ใช้:Kittipan.w

https://en.wikipedia.org/wiki/Adam_and_Eve https://www.youtube.com/watch?v=6Qp-E3rMFQA&list=PLLjQ8svxUNQdO4Ss_gpEc_tEb5OFYfIDy&index=6

การตกในบาป[1] โดย เปเตอร์ เปาล์ รือเบินส์, ค.ศ. 1628–29

อาดัมกับเอวา (อังกฤษ: Adam and Eve) ตามความเชื่อใน เรื่องเล่าการทรงสร้าง[Note 1] ของศาสนาในกลุ่มศาสนาอับราฮัม,[2][3] พวกเขาเป็นชายและหญิงคู่แรก และเป็นหัวใจสำคัญของความเชื่อที่ว่ามนุษยชาติล้วนสืบเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษคู่แรกดั้งเดิม[4] นอกจากนี้ พวกเขายังเป็นพื้นฐานของหลักคำสอนเรื่อง การตกในบาป (The fall of man) และ บาปกำเนิด ซึ่งเป็นความเชื่อที่สำคัญในศาสนาคริสต์ แม้ว่า ศาสนายูดาห์ และ ศาสนาอิสลาม จะไม่ได้นับถือหลักคำสอนเหล่านี้ก็ตาม[5]

หนังสือปฐมกาล บทที่หนึ่งถึงห้าของพระคัมภีร์ฮีบรู มีเรื่องเล่าการทรงสร้างสองแบบที่มุมมองแตกต่างกัน ในเรื่องเล่าแรกอาดัมกับเอวา ยังไม่ได้รับการตั้งชื่อ แต่พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์ตามพระฉายของพระองค์เอง และทรงมอบหมายให้มนุษย์ขยายเผ่าพันธุ์และเป็นผู้ดูแลทุกสิ่งที่พระเจ้าทรงสร้างไว้ ส่วนเรื่องเล่าที่สอง พระเจ้าปั้นอาดัมจากดิน แล้วนำไปไว้ในสวนเอเดน พระเจ้าตรัสกับอาดัมว่า เขาสามารถกินผลไม้ทุกต้นในสวนได้ยกเว้น ต้นไม้แห่งการรู้ถึงความดีและความชั่วต่อมา พระเจ้าทรงสร้าง เอวา จากซี่โครงของอาดัม เพื่อเป็นคู่เคียง ในตอนนั้น ทั้งคู่ยังบริสุทธิ์ และไม่รู้สึกอับอายเกี่ยวกับความเปลือยกาย ถึงกระนั้น งู ตัวหนึ่งได้ชักจูง เอวา ให้กินผลไม้ต้องห้าม และเธอก็แบ่งผลไม้ให้ อาดัม กินด้วย การกระทำเหล่านี้ ไม่เพียงทำให้พวกเขาได้รับความรู้เพิ่มเติมเท่านั้น แต่ยังทำให้พวกเขามีความสามารถที่จะคิดปรุงแต่งแนวคิดในแง่ลบและสร้างความพินาศ เช่น ความอาย และความชั่วร้าย ต่อมา พระเจ้าทรงสาปแช่งทั้งงูและผืนดิน พระเจ้าตรัสพยากรณ์โทษที่ชายและหญิงจะได้รับ เนื่องจากความผิดบาปที่ไม่เชื่อฟังพระองค์ จากนั้น พระเจ้าทรงขับไล่พวกเขาออกจาก สวนเอเดน

แม้ว่า อาดัม และ เอวา จะไม่ได้ถูกกล่าวถึงอีกในพระคัมภีร์ฮีบรู นอกเหนือจากชื่อของอาดัมที่ปรากฏใน 1 พงศาวดาร 1:1[6] ซึ่งบ่งบอกว่า ถึงแม้เรื่องราวของพวกเขาจะถูกนำมาเชื่อมโยงกับเรื่องราวของชาวยิว แต่แท้จริงแล้วมีความเกี่ยวข้องกันน้อย[7] เรื่องเล่านี้ได้รับการตีความและเสริมแต่งอย่างมากในศาสนาอับราฮัมยุคหลัง และนักปราชญ์ด้านพระคัมภีร์ในยุคปัจจุบันก็ได้ทำการวิเคราะห์อย่างละเอียดเช่นกัน การตีความและความเชื่อเกี่ยวกับ อาดัม และ เอวา รวมถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับพวกเขานั้นมีความหลากหลายในแต่ละศาสนาและนิกาย ตัวอย่างเช่น ในศาสนาอิสลาม เรื่องราวของอาดัมและเอวา กล่าวว่าทั้งคู่มีความผิดบาปแห่งความหยิ่งยโส อย่างเท่าเทียมกัน แทนที่เอวาจะเป็นฝ่ายริเริ่มไม่เชื่อฟัง เรื่องราวของ อาดัม และ เอวา มักปรากฏในงานศิลปะ และยังมีอิทธิพลสำคัญต่อวรรณกรรมและบทกวีด้วย

คำบรรยายพระคัมภีร์ภาษาฮีบรู

แก้
 
จิตรกรรมฝาผนังการสร้างอาดัม ณ เพดานโบสถ์น้อยซิสทีน โดย มีเกลันเจโล ค.ศ. 1508–1512

บทเปิดของหนังสือปฐมกาล นำเสนอประวัติศาสตร์ในเชิงตำนานเกี่ยวกับการแทรกซึมของความชั่วร้ายเข้าสู่โลก[8] พระเจ้าทรงวางชายและหญิงคู่แรก (อาดัมและเอวา) ไว้ในสวนเอเดน แต่พวกเขาก็ถูกขับไล่ออกมา จากนั้น เกิดการฆาตกรรมครั้งแรก ตามมาด้วยการตัดสินใจของพระเจ้าที่จะทำลายล้างโลก และทรงช่วยเหลือเฉพาะ โนอาห์ ผู้ชอบธรรม กับบุตรชายของเขาเท่านั้น; มนุษยชาติรุ่นใหม่ถือกำเนิดขึ้นจากพวกเขา และแพร่กระจายไปทั่วโลก ถึงแม้โลกใบใหม่จะมีความชั่วร้ายไม่ต่างจากโลกใบเก่า แต่พระเจ้าทรงสัญญาว่าจะไม่ทำลายล้างโลกด้วยน้ำท่วมอีกเลย ประวัติศาสตร์ในส่วนนี้จบลงที่ เตราห์ บิดาของอับราฮัม บรรพบุรุษของชนชาติที่พระเจ้าทรงเลือกไว้ นั่นคือ ชาวอิสราเอล[9]

เรื่องเล่าการทรงสร้าง

แก้
บทความหลัก: เรื่องเล่าการทรงสร้างในปฐมกาล

อาดัม และ เอวา ถือเป็นชายและหญิงคู่แรกในคัมภีร์ไบเบิล[10][11] ชื่อของอาดัม ปรากฏครั้งแรกในปฐมกาล บทที่ 1 ในความหมายรวม หมายถึง "มนุษยชาติ" ต่อมาในปฐมกาล บทที่ 2-3 ชื่อของอาดัมมีคำนำหน้านามแน่นอนว่า "ha" ซึ่งเทียบเท่ากับภาษาอังกฤษว่า "the" บ่งบอกว่านี่คือ "ชายคนนั้น"[10] ในบทเหล่านี้ พระเจ้าทรงปั้น "ชายคนนั้น" (ha adam) จากดิน (adamah) ทรงเป่าลมปราณลงในจมูกของเขา และมอบหมายให้เขาดูแลสิ่งทรงสร้าง[10] จากนั้น พระเจ้าทรงสร้างผู้หญิงคนหนึ่งเป็น "ผู้ช่วยที่เหมาะสมกับเขา" ezer kenegdo จากด้านข้างหรือซี่โครงของเขา [11] คำว่า 'rib' (ซี่โครง) ในภาษาซูเมเรียนเป็นการเล่นคำ โดยคำว่า ti มีความหมายทั้ง "ซี่โครง" และ "ชีวิต"[12][13] เธอถูกเรียกว่า ishsha ซึ่งแปลว่า "ผู้หญิง" เพราะตามที่ข้อความระบุ เธอถูกสร้างขึ้นมาจาก ish ซึ่งแปลว่า "ชาย"[11] ชายคนนั้นยินดีต้อนรับเธอด้วยความชื่นชม และข้อความแจ้งแก่ผู้อ่านว่า ตั้งแต่นี้ต่อไป ชายคนหนึ่งจะออกจากพ่อแม่ของเขาเพื่อไป "ผูกพัน" กับผู้หญิง ทั้งสองกลายเป็นเนื้อเดียวกัน[11]

การตกในบาป

แก้
บทความหลัก: การตกในบาป
 
The Rebuke of Adam and Eve, Natoire, 1740

ชายและหญิงคู่แรก อาศัยอยู่ใน สวนเอเดน ของพระเจ้า ที่ซึ่งสรรพสิ่งล้วนกินพืชผัก และไม่มีความรุนแรง พวกเขาได้รับอนุญาตให้กินผลไม้จากต้นไม้ทุกต้น ยกเว้นเพียงต้นเดียว นั่นคือ ต้นไม้แห่งความรู้ดีรู้ชั่ว หญิง ถูกชักจูงโดย งู ที่สามารถพูดได้ ให้กินผลไม้ต้องห้าม และเธอก็แบ่งผลไม้นั้นให้ ชาย ซึ่งเขาก็รับประทานเช่นกัน[11] (ตามความเชื่อที่ผิดเพี้ยนกันไป เธอไม่ได้ล่อลวงชาย ผู้ชายน่าจะอยู่ด้วยในขณะที่เธอพบกับงู)[11] พระเจ้าทรงสาปแช่งทั้งสาม โดยสาปแช่งให้ชายทำงานหนักไปตลอดชีวิตจนกว่าจะเสียชีวิต ส่วนหญิงต้องเจ็บปวดทรมานขณะคลอดบุตร และอยู่ภายใต้การปกครองของสามี ส่วนงูต้องเลื้อยไปบนท้อง และกลายเป็นศัตรคู่แค้นกับทั้งชายและหญิง[11] จากนั้น พระเจ้าทรงปกปิดความเปลือยเปล่า ให้ชายและหญิง ผู้ที่กลายเป็นเหมือนพระเจ้า เพราะรู้ดีรู้ชั่ว แล้วทรงขับไล่พวกเขาออกจากสวน มิให้พวกเขากินผลไม้จากต้นไม้ต้นที่สอง คือ ต้นไม้แห่งชีวิต และมีชีวิตอยู่ชั่วนิรันดร์[14]

การถูกขับออกจากสวนเอเดน

แก้

เนื้อหาต่อเนื่องในปฐมกาล บทที่ 3 ด้วยเรื่องเล่าเกี่ยวกับ "การขับไล่ออกจากสวนเอเดน" การวิเคราะห์รูปแบบของปฐมกาล บทที่ 3 เผยให้เห็นว่า เนื้อหาส่วนนี้สามารถจัดเป็นได้ทั้ง นิทานคติสอนใจ (parable) หรือ "นิทานสอนปัญญา" (wisdom tale) ตามแนวคิดของ ปัญญาจารย์ บทกวีในบทนี้จัดอยู่ในประเภทของ ปัญญาเชิงปรัชญา ที่ตั้งคำถามเกี่ยวกับ ความย้อนแย้ง และ ความจริงอันโหดร้ายของชีวิต ลักษณะเด่นนี้พิจารณาจากรูปแบบ โฉมเรื่อง และ โครงเรื่องของนิทาน รูปแบบของปฐมกาล บทที่ 3 ยังได้รับการแต่งแต้มด้วยคำศัพท์ โดยใช้ การเล่นคำ และ ความกำกวมสองแง่ หลากหลาย[15]

เนื้อหาเกี่ยวกับการขับไล่ออกจากสวนเอเดน เริ่มต้นด้วย บทสนทนา ระหว่าง เอวา กับ งู[16] ระบุไว้ในปฐมกาล 3:1[17] ระบุว่าเป็นสัตว์ที่ เจ้าเล่ห์ กว่าสัตว์อื่นใดที่พระเจ้าทรงสร้าง แม้ว่าปฐมกาลไม่ได้ระบุว่า งู คือ ซาตาน.[18]เอวา ยินดีที่จะคุยกับ งู และตอบสนองต่อความ เย้ยหยัน ของสัตว์ตัวนี้ด้วยการย้ำคำสั่งห้ามของพระเจ้าเกี่ยวกับการกินผลไม้จาก ต้นไม้แห่งความรู้ (ปฐมกาล 2:17)[19][20] เอวา ถูกชักจูงให้คุยตามคำแนะนำของ งู ซึ่งโต้แย้งคำสั่งของพระเจ้าโดยตรง[21] งู ยืนยันกับ เอวา ว่าพระเจ้าจะไม่ทรงบันทึกเธอตายหากเธอกินผลไม้ และยิ่งไปกว่านั้น หากเธอกินผลไม้นั้น "ตาของเธอจะสว่าง" และเธอจะ "เป็นเหมือนพระเจ้า รู้ดีรู้ชั่ว" (ปฐมกาล 3:5)[22] เอวา เห็นว่าผลไม้จาก ต้นไม้แห่งความรู้ นั้น น่าดูน่ากิน และการกินผลไม้จะเป็นการเพิ่มพูนปัญญา เอวา กินผลไม้และแบ่งให้ อาดัม (ปฐมกาล 3:6)[23] เหตุการณ์นี้ทำให้ อาดัม และ เอวา รู้ถึงความเปลือยเปล่าของตนเอง พวกเขาจึงทำ เครื่องปิดร่างกายด้วยใบมะเดื่อ (ปฐมกาล 3:7)[24][25]

 
อาดัมและเอวาในเอกสารตัวเขียนสีวิจิตร(ป. 950)

บทสนทนาที่บรรยายเอาไว้ต่อไป พระเจ้าทรงซักถามชายและหญิง (ปฐมกาล 3:8–13),[26][16] โดยเริ่มบทสนทนาด้วยการเรียกชายมาหาพร้อมตั้งคำถามเชิงโวหาร ชายตอบว่าเขาซ่อนตัวในสวนเพราะกลัวหลังรู้ตัวว่าเปลือยกาย (ปฐมกาล 3:10)[27][28] พระเจ้าทรงถามคำถามเชิงโวหารอีกสองข้อ เพื่อให้ชายสำนึกว่าเขาฝ่าฝืนคำสั่ง ชายจึงโทษหญิงว่าเป็นผู้กระทำผิด และกล่าวเป็นนัยว่าพระเจ้าทรงรับผิดชอบเพราะประทานหญิงให้แก่เขา (ปฐมกาล 3:12)[29][30] พระเจ้าตรัสเรียกหญิงมาอธิบายตัวเอง แต่เธอกลับโยนความผิดให้กับงู (ปฐมกาล 3:13)[31][32]

คำประกาศของพระเจ้า ลงโทษผู้กระทำผิดทั้งสาม (ปฐมกาล 3:14–19)[33][16] A บทลงโทษเริ่มจากการประกาศลักษณะของความผิด ต่อเนื่องไปยัง งู, ผู้หญิง และ ชาย ตามลำดับ สำหรับงู พระเจ้าทรงสาปงู[34] สำหรับผู้หญิง ผู้หญิงได้รับโทษที่ส่งผลต่อบทบาทหลักสองประการของเธอ ดังนี้ เธอจะประสบความทุกข์ทรมานระหว่างการตั้งครรภ์ และ ความเจ็บปวดระหว่างการคลอดบุตร และเธอจะปรารถนาสามีของเธอ แต่เขาจะปกครองเธอ[35] ส่วนชายคนนี้ถูกลงโทษโดยพระเจ้าสาปแช่งดินที่เขาสร้างมา และเขาได้รับคำพยากรณ์ถึงความตาย แม้ว่าในข้อความจะไม่ได้ระบุว่าเขาเป็นอมตะ[18]: 18 [36] ทันใดนั้น ระหว่างที่ไล่เรียงไปตามเนื้อหาของ ปฐมกาล 3:20[37] ชายผู้นี้ได้ตั้งชื่อผู้หญิงว่า "เอวา" (ฮิบรู: hawwah) "เพราะเธอเป็นแม่ของสรรพชีวิต" พระเจ้าทรงทำ เสื้อผ้าหนัง ให้แก่ อดัมและเอวา (ปฐมกาล 3:20)[38]

ปฐมกาล 3:19 กล่าวถึง คำพยากรณ์ถึงความตาย ของอาดัม โดยใช้โครงสร้างการเรียงประโยคแบบไขว้[39] เชื่อมโยงการสร้างอาดัมจาก "ดิน" (ปฐมกาล 2:7)[40] กับการ "กลับคืน" สู่สภาวะเดิม:[41] "เจ้าจะกลับคืนสู่ดิน เพราะเจ้าถูกสร้างจากดิน เจ้าเป็นเพียงดิน และเจ้าจะกลับคืนเป็นดิน"

สวนเอเดน บทบรรยายจบลงด้วย บทบรรยายภายในองค์พระเจ้าตัดสินใจขับไล่สามีภรรยาออกจากสวน และดำเนินการตามคำตัดสินนั้น (ปฐมกาล 3:22-24)[42][16] The reason given for the expulsion was to prevent the man from eating from the tree of life เหตุผลที่ขับไล่ เนื่องจากต้องการป้องกันมิให้ชายผู้นั้นกินผลไม้แห่งชีวิต และกลายเป็นอมตะ "ดูสิ พวกมนุษย์ได้กลายมาเป็นเหมือนเราแล้ว คือรู้จักผิดชอบชั่วดี และตอนนี้เขาอาจจะยื่นมือออกไปหยิบผลไม้จากต้นไม้แห่งชีวิตมากิน และมีชีวิตอยู่ตลอดไป" (ปฐมกาล 3:22)[43][18]: 18 [44] พระเจ้าทรงขับไล่อาดัมและเอวาออกจากสวน และทรงตั้ง เครูบ (สิ่งเหนือธรรมชาติที่ให้ความคุ้มครอง) พร้อม "ดาบเพลิง" ไว้เฝ้าทางเข้า (ปฐมกาล 3:24)[45][46]

ลูกหลาน

แก้
บทความหลัก: ลำดับพงศ์พันธุ์ในปฐมกาล

ปฐมกาล บทที่ 4 เล่าถึงชีวิตนอกสวนเอเดน รวมถึงการกำเนิดบุตรคนแรกของอาดัมและเอวา คาอินและอาเบล และเรื่องราวของการฆาตกรรมครั้งแรก บทความยังเล่าถึง เสท บุตรคนที่สามของอาดัมและเอวา และการมี "บุตรชายและธิดาคนอื่น ๆ" ของอาดัม (ปฐมกาล 5:4)[47] บทที่ 5 บรรยายรายชื่อลูกหลานของอาดัมตั้งแต่เซ็ธจนถึงโนอาห์ พร้อมทั้งระบุอายุขณะคลอดบุตรคนแรกและอายุขณะเสียชีวิต โดยระบุว่าอาดัมเสียชีวิตเมื่ออายุ 930 ปี หนังสือยูบิลี (Book of Jubilees) ระบุว่า คาอินแต่งงานกับอาวัน น้องสาวของเขา ซึ่งเป็นธิดาของอาดัมและเอวา[48]

ประวัติศาสตร์จารึก

แก้

บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุคเริ่มแรก เป็นบทนำของโทราห์ ซึ่งเป็น 5 บทแรกที่เล่าถึงประวัติความเป็นมาของชนชาติอิสราเอล เนื้อหาในบทความนี้ได้รับการรวบรวมจนเกือบจะเป็นรูปแบบเดียวกับปัจจุบันในช่วงศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสตกาล[49] ถึงแม้ ปฐมกาล 1–11 จะมีความเชื่อมโยงน้อยมากกับส่วนอื่น ๆ ของคัมภีร์ไบเบิล[50] ตัวอย่างเช่น ชื่อตัวละครและสถานที่ เช่น อาดัม (แปลว่า มนุษย์) และเอวา (แปลว่า ชีวิต) แดนโนด (แปลว่า การพเนจร) เป็นชื่อเชิงสัญลักษณ์มากกว่าที่จะเป็นชื่อจริง[51] และ บุคคล สถานที่ และเรื่องราวที่กล่าวถึงในบทความนี้ แทบจะไม่มีปรากฏที่อื่นอีกเลย[51] สิ่งนี้ทำให้เหล่านักวิชาการสันนิษฐานว่า บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุคเริ่มแรกน่าจะเป็นบทประพันธ์ยุคหลังที่นำมาต่อเติมบทปฐมกาล และ เบญจบรรณ (Pentateuch) เพื่อใช้เป็นบทนำ[52] ช่วงเวลาที่แท้จริงของการประพันธ์ ยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ ฝ่ายที่เชื่อว่าเป็นช่วงปลายสุด เห็นว่า บทความนี้เป็นผลงานในสมัยเฮลเลนิสต์ ซึ่งอย่างเร็วที่สุดก็คือช่วงทศวรรษแรก ๆ ของศตวรรษที่ 4 ก่อนคริสตกาล[53] ในทางกลับกัน แหล่งข้อมูลของ ยาห์วิสต์ (Yahwist) กลับถูกนักวิชาการบางคน เช่น จอห์น แวน เซเตอร์ส ระบุว่ามาจากช่วงก่อนการถูกเนรเทศของชาวยิวในยุคก่อนเปอร์เซีย (ศตวรรษที่ 6 ก่อนคริสตกาล) เนื่องจาก บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุคเริ่มแรก ได้รับอิทธิพลอย่างมากจาก ตำนาน บาบิโลน[54][Note 2] บทความเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ยุคเริ่มแรก อาศัยแหล่งที่มาที่แตกต่างกัน 2 แหล่ง ได้แก่ แหล่งที่มาของปุโรหิต และแหล่งที่มาที่บางครั้งเรียกว่ายาห์วิสต์ หรือบางครั้งเรียกง่าย ๆ ว่า แหล่งที่มาที่ ไม่ใช่ปุโรหิต (non-Priestly)สำหรับการพิจารณาเรื่องราวของ อาดัมและเอวา ใน บทปฐมกาล (Genesis) เราสามารถใช้คำว่า "ไม่ใช่ปุโรหิต" และ "ยาห์วิสต์" แทนกันได้[55]

ประเพณีของกลุ่มศาสนาอับราฮัม

แก้

ศาสนายูดาห์

แก้

ใน ศาสนายูดาห์โบราณ มีการยอมรับว่ามีคำบรรยายการสร้างมนุษย์ที่แตกต่างกันสองแบบ เรื่องแรกกล่าวว่า "ชายและหญิง [พระเจ้า] เป็นผู้สร้างพวกเขา" ซึ่งสื่อถึงการสร้างพร้อมกัน ในขณะที่เรื่องที่สองระบุว่าพระเจ้าทรงสร้างเอวาหลังจากการสร้างอาดัม. มิดราช รับบา (Midrash Rabbah) – ปฐมกาล VIII:1 ได้อธิบายความแตกต่างนี้โดยกล่าวในบทปฐมกาล 1 ว่า "ชายและหญิง [พระเจ้า] ทรงสร้างพวกเขา" บ่งบอกว่า เดิมทีพระเจ้าทรงสร้างอาดัมเป็น เฮอร์มาโฟรไดต์[56] ซึ่งมีทั้งเพศชายและเพศหญิงทางร่างกายและวิญญาณ ก่อนที่จะทรงแยกอาดัมและเอวาออกเป็นสองบุคคล รับบี บางท่านเสนอว่า เอวาและผู้หญิงในเรื่องแรกเป็นคนละคน โดยคนแรกถูกระบุว่าเป็น ลิลิธ ซึ่งในคัมภีร์อื่นๆ ถูกกล่าวถึงว่าเป็นปีศาจร้ายแห่งราตรี

ตามความเชื่อดั้งเดิมของศาสนายูดาห์ อาดัมและเอวาถูกฝังไว้ในถ้ำพระสังฆราช (Cave of Machpelah) ใน ฮีบรอน.

ปฐมกาล 2:7 กล่าวว่า "พระยาห์เวห์พระเจ้าทรงปั้นมนุษย์ด้วยผงคลีจากพื้นดิน ระบายลมปราณเข้าทางจมูกของเขา มนุษย์จึงกลายเป็นเนเฟช ฮายา" คำนี้มีความหมายใกล้เคียงกับคำว่า "สิ่งมีชีวิต" ในภาษาอังกฤษ ในแง่ของร่างกายที่สามารถมีชีวิตได้ แนวคิดเรื่อง "วิญญาณ" ในความหมายสมัยใหม่ ไม่มีอยู่ในความคิดของชาวฮีบรูจนกระทั่งประมาณศตวรรษที่ 2 ก่อนคริสตกาล เมื่อความคิดเรื่อง การฟื้นคืนชีพของร่างกาย ได้รับความนิยม[57]

ศาสนาคริสต์

แก้
บทความหลัก: การตกในบาป และ บาปกำเนิด
 
ทางเข้าของอาสนวิหารน็อทร์-ดามในปารีส มีรูปปั้นของอาดัม, เอวา และ งูเพศเมีย (มักเรียกกันว่าลิลิธ)

ผู้นำคริสตจักรบางท่านในยุคแรกมองว่า เอวา ต้องรับผิดชอบต่อ การตกในบาป ของมนุษย์ และผู้หญิงทุกคนที่เกิดตามมาถือเป็นคนบาปคนแรก เนื่องจากเอวาเป็นฝ่ายชักจูงอาดัมให้ทำผิดในพระบัญญัติ คำพูดที่ว่า "เจ้าคือประตูสู่นรก" โดยเทอร์ทูลเลียน (Tertullian) กล่าวกับผู้อ่านเพศหญิงของเขา และอธิบายต่อไปว่าพวกเธอต้องรับผิดชอบต่อการสิ้นพระชนม์ของพระคริสต์ "เพราะบาปของคุณ [นั่นคือ การลงโทษสำหรับบาป ซึ่งก็คือความตาย] แม้แต่พระบุตรของพระเจ้าก็ต้องสิ้นพระชนม์"[58] ในปี ค.ศ. 1486 บาทหลวง ดอมินิกัน คราเมอร์ (Kramer) และ สเปรนเกลอร์ (Sprengler) ใช้เอกสารทำนองเดียวกันในหนังสือ มัลเลอุส มาเลฟิการุม (Malleus Maleficarum, ค้อนแห่งแม่มด) เพื่อใช้เป็นเหตุผลในการตัดสินประหารแม่มด

งานศิลปะคริสต์ศาสนายุคกลาง นิยม บรรยาย งูในสวนเอเดนเป็นรูปผู้หญิง (มักเรียกกันว่าลิลิธ) ซึ่งเน้นย้ำทั้ง ความเย้ายวน ของงู และความเชื่อมโยงระหว่างงูกับเอวาไปพร้อมกัน นอกจากนี้ ปิตาจารย์แห่งคริสตจักร ยุคแรก ๆ หลายท่าน รวมถึง คลีเมนต์ ออฟ อเล็กซานเดรีย (Clement of Alexandria) และ ยูเซบิอุสแห่งซีซาเรีย (Eusebius of Caesarea) ตีความ คำภาษาฮีบรู "เฮวา" ว่า ไม่เพียงแต่เป็นชื่อของเอวาเท่านั้น แต่ยังหมายถึง "งูเพศเมีย" ในรูปสระที่มีการ บิดรูป อีกด้วย

อ้างอิงจากหลักคำสอนของคริสต์ศาสนาเกี่ยวกับ การตกในบาปของมนุษย์ นำไปสู่หลักคำสอนเรื่องบาปกำเนิด นักบุญออกัสตินแห่งฮิปโป (354–430), ศึกษาควบคู่กับจดหมายของนักบุญเปาโลถึงชาวโรม ตีความคำกล่าวของ อัครทูตเปาโล ว่า บาปของอาดัมถ่ายทอดทางกรรมพันธุ์: "ความตายจึงได้ลุกลามไปถึงมนุษย์ทุกคน เพราะว่าทุกคนได้ทำบาปในอาดัม" (โรม 5:12)[59] บาปกำเนิด กลายเป็นแนวคิดที่ว่า มนุษย์เกิดมาพร้อมสภาพแห่งความบาป และต้องรอการไถ่บาป หลักคำสอนนี้กลายเป็นรากฐานสำคัญของประเพณีเทววิทยาคริสต์ศาสนาฝั่งตะวันตก อย่างไรก็ตาม แนวคิดนี้ไม่ได้รับการยอมรับในศาสนายูดาห์หรือคริสตจักรอีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์

ตลอดหลายศตวรรษ ระบบความเชื่ออันเป็นเอกลักษณ์ของคริสต์ศาสนาได้พัฒนาขึ้นมาจากหลักคำสอนเหล่านี้ พิธีบัพติศมา ถูกเข้าใจในหลายนิกายว่าเป็นการชำระล้างมลทินของ บาปกำเนิด แม้ว่าสัญลักษณ์ดั้งเดิมนั้นคือการเกิดใหม่ นอกจากนี้ งู ที่เข้ามาล่อลวงเอวา ถูกตีความว่าเป็น ซาตาน เอง หรือ ซาตาน ใช้ งู เป็นสื่อ ทั้งที่ไม่มีการกล่าวถึงการระบุตัวตนนี้ในโทราห์ และศาสนายูดาห์ไม่ได้ยึดถือความเชื่อนี้

นอกเหนือจากการพัฒนารากฐานความเชื่อเกี่ยวกับมนุษย์คู่แรก (protoplasts) แล้ว คริสตจักรยุคกลาง ยังได้เสริมแต่งเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ ผ่านตำนานอันหลากหลายที่เรียกว่า หนังสือแห่งอาดัม (Adam books) ซึ่งเล่าถึงรายละเอียดเพิ่มเติมเกี่ยวกับการพลัดพรากจากสวนเอเดน รวมถึงชีวิตของอาดัมและเอวาหลังจากถูกขับไล่ออกมา เรื่องราวเหล่านี้ยังมีการสืบทอดไปใน ตำนานแห่งไม้กางเขน (Legend of the Rood) โดยกล่าวถึงการเดินทางกลับไปยังสวรรค์ของเสท บุตรชายของอาดัมและเอวา และเหตุการณ์ต่อเนื่องที่เกี่ยวเนื่องกับไม้จากต้นไม้แห่งชีวิต ตำนานเหล่านี้ผู้คนในยุโรปต่างให้ความเชื่อถือกันอย่างแพร่หลาย มาจนถึงช่วงยุคเริ่มต้นของยุคประวัติศาสตร์สมัยใหม่

Regarding the real existence of the progenitors – as of other narratives contained in Genesis – the Catholic Church teaches that Adam and Eve were historical humans, personally responsible for the original sin. This position was clarified by Pope Pius XII in the encyclical Humani Generis, in which the Pope condemned the theory of polygenism and expressed that original sin comes "from a sin actually committed by an individual Adam". Despite this, the Humani Generis also states that the belief in evolution is not in contrast to Catholic doctrine; this has led to a gradual acceptance of theistic evolution among Roman Catholic and Independent Catholic theologians, a position that has been encouraged by Pope John Paul II, Pope Benedict XVI and Pope Francis.[60][61][62][63]

The biblical fall of Adam and Eve is also understood by some Christians (especially those in the Eastern Orthodox tradition) as a reality outside of empirical history that effects the entire history of the universe. This concept of an atemporal fall has been most recently expounded by the Orthodox theologians David Bentley Hart, John Behr, and Sergei Bulgakov, but it has roots in the writings of several early church fathers, especially Origen and Maximus the Confessor.[64][65][66] Bulgakov writes in his 1939 book The Bride of the Lamb translated by Boris Jakim (Wm. B. Eerdmans, 2001) that "empirical history begins precisely with the fall, which is its starting premise" and that in the "narrative in Genesis 3, ...an event is described that lies beyond our history, although at its boundary."[67] David Bentley Hart has written about this concept of an atemporal fall in his 2005 book The Doors of the Sea as well as in his essay "The Devil's March: Creatio ex Nihilo, the Problem of Evil, and a Few Dostoyevskian Meditations" (from his 2020 book Theological Territories)[68]

Gnostic traditions

แก้
ดูเพิ่ม: Gnosticism

Gnostics discussed Adam and Eve in two known surviving texts, namely the "Apocalypse of Adam" found in the Nag Hammadi documents and the Testament of Adam. The creation of Adam as Protoanthropos, the original man, is the focal concept of these writings.

Another Gnostic tradition held that Adam and Eve were created to help defeat Satan. The serpent, instead of being identified with Satan, is seen as a hero by the Ophites. Still other Gnostics believed that Satan's fall, however, came after the creation of humanity. As in Islamic tradition, this story says that Satan refused to bow to Adam due to pride. Satan said that Adam was inferior to him as he was made of fire, whereas Adam was made of clay. This refusal led to the fall of Satan recorded in works such as the Book of Enoch.

In Mandaeism, "(God) created all the worlds, formed the soul through his power, and placed it by means of angels into the human body. So He created Adam and Eve, the first man and woman."[69]

Islam

แก้
บทความหลัก: Biblical narratives and the Quran § Adam and Eve (آدم Adam and حواء Hawwaa)
 
Painting from Manafi al-Hayawan (The Useful Animals), depicting Adam and Eve. From Maragheh in Iran, 1294–99

In Islam, Adam (Ādam; อาหรับ: آدم), whose role is being the father of humanity, is looked upon by Muslims with reverence. Eve (Ḥawwāʼ; Arabic: حواء ) is the "mother of humanity".[70] The creation of Adam and Eve is referred to in the Qurʼān, although different Qurʼanic interpreters give different views on the actual creation story (Qurʼan, Surat al-Nisaʼ, verse 1)[71]

In al-Qummi's tafsir on the Garden of Eden, such a place was not entirely earthly. According to the Qurʼān, both Adam and Eve ate the forbidden fruit in a Heavenly Eden. As a result, they were both sent down to Earth as God's representatives. Each person was sent to a mountain peak: Adam on al-Safa, and Eve on al-Marwah. In this Islamic tradition, Adam wept for 40 days until he repented, after which God sent down the Black Stone, teaching him the Hajj. According to a prophetic hadith, Adam and Eve reunited in the plain of ʻArafat, near Mecca.[72] They had multiple children, particularly, Qabil and Habil.[73] There is also a legend of a younger son, named Rocail, who created a palace and sepulchre containing autonomous statues that lived out the lives of men so realistically they were mistaken for having souls.[74]

The concept of "original sin" does not exist in Islam because, according to Islam, Adam and Eve were forgiven by God. When God orders the angels to bow to Adam, Iblīs questioned, "Why should I bow to man? I am made of pure fire and he is made of soil."[75] The liberal movements within Islam have viewed God's commanding the angels to bow before Adam as an exaltation of humanity, and as a means of supporting human rights; others view it as an act of showing Adam that the biggest enemy of humans on earth will be their ego.[76]

In Swahili literature, Eve ate from the forbidden tree, thus causing her expulsion, after being tempted by Iblis. Thereupon, Adam heroically eats the forbidden fruit in order to follow Eve and protect her on earth.[77]

Baháʼí Faith

แก้

In the Baháʼí Faith, Adam is regarded as the first Manifestation of God.[78] The Adam and Eve narrative is seen as symbolic. In Some Answered Questions, 'Abdu'l-Bahá rejects a literal reading and states that the story contains "divine mysteries and universal meanings".[79] Adam symbolizes the "spirit of Adam", Eve symbolizes "His self", the Tree of Knowledge symbolizes "the material world", and the serpent symbolizes "attachment to the material world".[80][81][82] The fall of Adam thus represents the way humanity became conscious of good and evil.[78] In another sense, Adam and Eve represent God's Will and Determination, the first two of the seven stages of Divine Creative Action.[83]

Historicity

แก้
บทความหลัก: Historicity of the Bible

While a traditional view attributes the Book of Genesis to Mosaic authorship, modern scholars consider the Genesis creation narrative as one of various ancient origin myths.[84][85]

Analysis like the documentary hypothesis also suggests that the text is a result of the compilation of multiple previous traditions, explaining apparent contradictions.[86][87] Other stories of the same canonical book, like the Genesis flood narrative, are also understood as having been influenced by older literature, with parallels in the older Epic of Gilgamesh.[88]

Y chromosomal Adam and Mitochondrial Eve

แก้

Scientific developments within the natural sciences have shown evidence that humans, and all other living and extinct species, share a common ancestor and evolved through natural processes, over billions of years to diversify into the life forms we know today.[89][90]แม่แบบ:Relevance inline

In biology, the most recent common ancestors of humans, when traced back using the Y chromosome for the male lineage and mitochondrial DNA for the female lineage, are commonly called the Y-chromosomal Adam and Mitochondrial Eve, respectively. Anatomically modern humans emerged in Africa approximately 300,000 years ago.[91] The matrilineal most recent common ancestor lived around 155,000 years ago,[92][93][94][95] while the patrilineal most recent common ancestor lived around 200,000 to 300,000 years ago.[96] These do not fork from a single couple at the same epoch even though the names were borrowed from the Tanakh.[97]

Arts and literature

แก้
 
The Fall of Adam and Eve as depicted on the Sistine Chapel ceiling

John Milton's Paradise Lost, a famous 17th-century epic poem written in blank verse, explores and elaborates upon the story of Adam and Eve in great detail. As opposed to the biblical Adam, Milton's Adam is given a glimpse of the future of mankind, by the archangel Michael, before he has to leave Paradise.

Mark Twain wrote humorous and satirical diaries for Adam and Eve in both "Eve's Diary" (1906) and The Private Life of Adam and Eve (1931), posthumously published.

C. L. Moore's 1940 story Fruit of Knowledge is a re-telling of the Fall of Man as a love triangle between Lilith, Adam and Eve – with Eve's eating the forbidden fruit being in this version the result of misguided manipulations by the jealous Lilith, who had hoped to get her rival discredited and destroyed by God and thus regain Adam's love.

In Stephen Schwartz's 1991 musical Children of Eden, "Father" (God) creates Adam and Eve at the same time and considers them his children. They even assist Him in naming the animals. When Eve is tempted by the serpent and eats the forbidden fruit, Father makes Adam choose between Him and Eden, or Eve. Adam chooses Eve and eats the fruit, causing Father to banish them into the wilderness and destroying the Tree of Knowledge, from which Adam carves a staff. Eve gives birth to Cain and Abel, and Adam forbids his children from going beyond the waterfall in hopes Father will forgive them and bring them back to Eden. When Cain and Abel grow up, Cain breaks his promise and goes beyond the waterfall, finding the giant stones made by other humans, which he brings the family to see, and Adam reveals his discovery from the past: during their infancy, he discovered these humans, but had kept it secret. He tries to forbid Cain from seeking them out, which causes Cain to become enraged and he tries to attack Adam, but instead turns his rage to Abel when he tries to stop him and kills him. Later, when an elderly Eve tries to speak to Father, she tells how Adam continually looked for Cain, and after many years, he dies and is buried underneath the waterfall. Eve also gave birth to Seth, which expanded hers and Adam's generations. Finally, Father speaks to her to bring her home. Before she dies, she gives her blessings to all her future generations, and passes Adam's staff to Seth. Father embraces Eve and she also reunited with Adam and Abel. Smaller casts usually have the actors cast as Adam and Eve double as Noah and Mama Noah.

 
God Judging Adam by William Blake, 1795, Tate Collection

In Ray Nelson's novel Blake's Progress the poet William Blake and his wife Kate travel to the end of time where the demonic Urizen offers them his own re-interpretation of the Biblical story: "In this painting you see Adam and Eve listening to the wisdom of their good friend and adviser, the serpent. One might even say he was their Savior. He gave them freedom, and he would have given them eternal life if he'd been allowed to."[ต้องการอ้างอิง]

John William "Uncle Jack" Dey painted Adam and Eve Leave Eden (1973), using stripes and dabs of pure color to evoke Eden's lush surroundings.[98]

In C.S. Lewis' 1943 science fiction novel Perelandra, the story of Adam and Eve is re-enacted on the planet Venus – but with a different ending. A green-skinned pair, who are destined to be the ancestors of Venusian humanity, are living in naked innocence on wonderful floating islands which are the Venusian Eden; a demonically possessed Earth scientist arrives in a spaceship, acting the part of the snake and trying to tempt the Venusian Eve into disobeying God; but the protagonist, Cambridge scholar Ransom, succeeds in thwarting him, so that Venusian humanity will have a glorious future, free of original sin.

แกลเลอรี่ภาพ

แก้

ดูเพิ่ม

แก้

โน้ต

แก้
  1. ↑ ในกรณีนี้ เรื่องเล่า ไม่ได้หมายถึงนิทานหลอกลวง แต่หมายถึง เรื่องเล่าที่มาแต่โบราณ ซึ่งสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับข้อเท็จจริงหรือปรากฏการณ์ทางประสบการณ์บางอย่าง โดยมักใช้การบุคลาธิษฐานกับพลังธรรมชาติและพลังวิญญาณ เป็นเรื่องเล่าศักดิ์สิทธิ์เกี่ยวกับเทพเจ้า วีรบุรุษ กำเนิดของโลกหรือของชนชาติ ฯลฯ
  2. ↑ Van Seters, John (1992). Prologue to History: The Yahwist as Historian in Genesis. ลุยส์วิลล์: สำนักพิมพ์เวสต์มินสเตอร์ จอห์น น็อกซ์. pp. 80, 155–156. ISBN 0-664-22179-3.

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ ไฮเมอร์ส จูเนียร์, ดร. อาร์ เอล (2018-04-28). "การหลงผิดของมนุษย์ THE FALL OF MAN (Thai)". sermonfortheworld. สืบค้นเมื่อ 2024-07-13.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  2. ↑ Womack, Mari (2005). Symbols and Meaning: A Concise Introduction. Walnut Creek ... [et al.]: Altamira Press. p. 81. ISBN 978-0759103221. สืบค้นเมื่อ 16 August 2013. Creation myths are symbolic stories describing how the universe and its inhabitants came to be. Creation myths develop through oral traditions and therefore typically have multiple versions.
  3. ↑ Leeming, David (2010). Creation Myths of the World: Parts I-II. p. 303.
  4. ↑ Azra, Azyumardi (2009). "Chapter 14. Trialogue of Abrahamic Faiths: Towards an Alliance of Civilizations". ใน Ma'oz, Moshe (บ.ก.). The Meeting of Civilizations: Muslim, Christian, and Jewish. Eastbourne: Sussex Academic Press. pp. 220–229. ISBN 978-1-845-19395-9.
  5. ↑ Alfred J., Kolatch (1985). The Second Jewish Book of Why (2nd, revised ed.). New York City: Jonathan David Publishers. p. 64. ISBN 978-0-824-60305-2. Excerpt in Judaism's Rejection Of Original Sin เก็บถาวร 2016-12-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน.
  6. ↑ Enns 2012, p. 84.
  7. ↑ Blenkinsopp 2011, p. 3.
  8. ↑ Blenkinsopp 2011, p. ix.
  9. ↑ Blenkinsopp 2011, p. 1.
  10. ↑ 10.0 10.1 10.2 Hearne 1990, p. 9.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 11.5 11.6 Galambush 2000, p. 436.
  12. ↑ Kramer 1963, p. 149.
  13. ↑ Collon, Dominique (1995). Ancient Near Eastern Art (ภาษาอังกฤษ). University of California Press. p. 213. ISBN 9780520203075. สืบค้นเมื่อ 27 April 2019. the strange story of Adam's 'spare rib' from which Eve was created (ปฐมกาล 2:20–3) makes perfect sense once it is realised that in Sumerian the feminine particle and the words for rib and life are all ti, so that the tale in its original form must have been based on Sumerian puns.
  14. ↑ Alter 2004, p. 27–28.
  15. ↑ Freedman, Meyers, Patrick (1983). Carol L. Meyers; Michael Patrick O'Connor; David Noel Freedman (บ.ก.). The Word of the Lord Shall Go Forth: Essays in Honor of David Noel Freedman. Eisenbrauns. pp. 343–344. ISBN 9780931464195.
  16. ↑ 16.0 16.1 16.2 16.3 Mathews 1996, p. 226
  17. ↑ Genesis 3:1
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 Levenson, Jon D. (2004). "Genesis: Introduction and Annotations". ใน Berlin, Adele; Brettler, Marc Zvi (บ.ก.). The Jewish Study Bible. Oxford University Press. ISBN 9780195297515.
  19. ↑ Genesis 2:17
  20. ↑ Mathews 1996, p. 235
  21. ↑ Mathews 1996, p. 236
  22. ↑ Genesis 3:5
  23. ↑ Genesis 3:6
  24. ↑ Genesis 3:7
  25. ↑ Mathews 1996, p. 237
  26. ↑ Genesis 3:8–13
  27. ↑ Genesis 3:10
  28. ↑ Mathews 1996, p. 240
  29. ↑ Genesis 3:12
  30. ↑ Mathews 1996, p. 241
  31. ↑ Genesis 3:13
  32. ↑ Mathews 1996, p. 242
  33. ↑ Genesis 3:14–19
  34. ↑ Mathews 1996, p. 243
  35. ↑ Mathews 1996, p. 248
  36. ↑ Mathews 1996, p. 252
  37. ↑ Genesis 3:20
  38. ↑ Genesis 3:20
  39. ↑ Genesis 3:19
  40. ↑ Genesis 2:7
  41. ↑ Mathews 1996, p. 253
  42. ↑ Genesis 3:22–24
  43. ↑ Genesis 3:22
  44. ↑ Addis, Edward (1893). The Documents of the Hexateuch, Volume 1. Putnam. pp. 4–7.
  45. ↑ Genesis 3:24
  46. ↑ Weinstein, Brian (2010). 54 Torah Talks: From Layperson to Layperson. iUniverse. p. 4. ISBN 9781440192555.
  47. ↑ Genesis 5:4
  48. ↑ Betsy Halpern Amaru (1999) The Empowerment of Women in the Book of Jubilees, p. 17.
  49. ↑ Enns 2012, p. 5.
  50. ↑ Sailhamer 2010, p. 301 and fn.35.
  51. ↑ 51.0 51.1 Blenkinsopp 2011, p. 2.
  52. ↑ Sailhamer 2010, p. 301.
  53. ↑ Gmirkin 2006, p. 240-241.
  54. ↑ Gmirkin 2006, p. 6.
  55. ↑ Carr 2000, p. 492.
  56. ↑ Howard Schwartz (September 2004). Tree of Souls: The Mythology of Judaism: The Mythology of Judaism. Oxford University Press. p. 138. ISBN 978-0195086799. สืบค้นเมื่อ 27 December 2014. The myth of Adam the Hermaphrodite grows out of three biblical verses
  57. ↑ Harry Orlinsky's Notes to the NJPS Torah
  58. ↑ "Tertullian, "De Cultu Feminarum", Book I Chapter I, Modesty in Apparel Becoming to Women in Memory of the Introduction of Sin Through a Woman (in "The Ante-Nicene Fathers")". Tertullian.org. สืบค้นเมื่อ 2014-02-17.
  59. ↑ Fox, Robin Lane (2006) [1991]. The Unauthorized Version: Truth and Fiction in the Bible. Penguin Books Limited. pp. 15–27. ISBN 9780141925752.
  60. ↑ "Humani Generis (August 12, 1950) | PIUS XII". www.vatican.va. สืบค้นเมื่อ 2020-11-17.
  61. ↑ Owen, Richard (6 March 2009). "Vatican says Evolution does not prove the non existence of God". The Times (ภาษาอังกฤษ). ISSN 0140-0460.
  62. ↑ John Paul II, Message to the Pontifical Academy of Sciences: On Evolution เก็บถาวร 2021-12-08 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน; the speech was made in French - for a dispute over whether the correct English translation of "la theorie de l'evolution plus qu'une hypothese" is "more than a hypothesis" or "more than one hypothesis", see Eugenie Scott, NCSE online version เก็บถาวร 2018-10-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน of Creationists and the Pope's Statement, which originally appeared in The Quarterly Review of Biology, 72.4, December 1997
  63. ↑ McKenna, Josephine (2014-10-27). "Pope Francis: 'Evolution ... is not inconsistent with the notion of creation'". Religion News Service (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).
  64. ↑ Hart, David Bentley (31 August 2022). "Sensus Plenior I: On gods and mortals". Leaves in the Wind. สืบค้นเมื่อ 5 February 2023. First Reader (Aug 31, 2022): Should we favor the 'atemporal fall' view then? David Bentley Hart (Aug 31, 2022): Well, I certainly do. But the original Eden story isn't about the 'fall' at all, except in the vague sense that it was a mythic aetiology of life's miseries. Second Reader (Sep 2, 2022): Can you briefly describe what you understand or hold the 'atemporal fall' to be? Hart (Sep 2, 2022): No, not briefly. Second Reader (Sep 2, 2022): An extended response would, of course, be satisfactory also! But no, if you are aware of any particularly good reflections on it, I'd be grateful for a reference. Hart (Sep 2, 2022): Bulgakov, The Bride of the Lamb
  65. ↑ Behr, John (15 January 2018). "Origen and the Eschatological Creation of the Cosmos". Eclectic Orthodoxy. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 January 2023. สืบค้นเมื่อ 5 February 2023. Our beginning in this world and its time can only be thought of as a falling away from that eternal and heavenly reality, to which we are called.
  66. ↑ Chenoweth, Mark (Summer 2022). "The Redemption of Evolution: Maximus the Confessor, The Incarnation, and Modern Science". Jacob's Well. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 August 2022. สืบค้นเมื่อ 5 February 2023.
  67. ↑ Bulgakov, Sergei (2001). "Evil". The Bride of the Lamb. แปลโดย Jakim, Boris. Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans. p. 170. ISBN 9780802839152.
  68. ↑ Hart, David Bentley (2020). "The Devil's March: Creatio ex Nihilo, the Problem of Evil, and a Few Dostoyevskian Meditations". Theological Territories: A David Bentley Hart Digest. Notre Dame, Indiana: Notre Dame Press. ISBN 9780268107178.
  69. ↑ Al-Saadi, Qais (27 September 2014), "Ginza Rabba "The Great Treasure" The Holy Book of the Mandaeans in English", Mandaean Associations Union, สืบค้นเมื่อ 28 November 2021
  70. ↑ Historical Dictionary of Prophets in Islam and Judaism, Wheeler, "Adam and Eve"
  71. ↑ อัลกุรอาน 4:1:O mankind! Be dutiful to your Lord, Who created you from a single person (Adam), and from him (Adam) He created his wife Hawwa (Eve), and from them both He created many men and women;
  72. ↑ Wheeler, Brannon (July 2006). Mecca and Eden: Ritual, Relics, and Territory in Islam – Brannon M. Wheeler – Google Books. University of Chicago Press. p. 85. ISBN 9780226888040. สืบค้นเมื่อ 17 February 2014.
  73. ↑ al-Tabari (1989). The History of al-Tabari. New York: State University of New York Press. p. 259. ISBN 0-88706-562-7.
  74. ↑ Godwin, William (1876). Lives of the Necromancers (ภาษาอังกฤษ). Chatto and Windus. pp. 112–113. สืบค้นเมื่อ 29 January 2019.
  75. ↑ อัลกุรอาน 7:12
  76. ↑ Javed Ahmed Ghamidi, Mizan. Lahore: Dar al-Ishraq, 2001
  77. ↑ John Renard Islam and the Heroic Image: Themes in Literature and the Visual Arts Mercer University Press 1999 ISBN 9780865546400 p. 122
  78. ↑ 78.0 78.1 Smith, Peter (2000). "Adam". A Concise Encyclopedia of the Baháʼí Faith. London: Oneworld Publications. ISBN 978-1-78074-480-3. OCLC 890982216. สืบค้นเมื่อ 2021-06-26 – โดยทาง Google Books.
  79. ↑ Sours, Michael (2001). The Tablet of the Holy Mariner: An Illustrated Guide to Baha'u'llah's Mystical Work in the Sufi Tradition. Los Angeles: Kalimát Press. p. 86. ISBN 978-1-890688-19-6.
  80. ↑ ʻAbdu'l-Bahá (2014) [1908]. Some Answered Questions (newly revised. ed.). Haifa, Israel: Baháʼí World Centre. ISBN 978-0-87743-374-3.
  81. ↑ Momen, Wendy (1989). A Basic Baháʼí Dictionary. Oxford, UK: George Ronald. p. 8. ISBN 978-0-85398-231-9.
  82. ↑ McLean, Jack (1997) Revisioning the Sacred: New Perspectives on a Baháʼí Theology – Volume 8. เก็บถาวร 2022-11-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน p. 215.
  83. ↑ Saiedi, Nader (2008). Gate of the Heart. Waterloo, ON: Wilfrid Laurier University Press. p. 204. ISBN 978-1-55458-035-4.
  84. ↑ Van Seters, John (1998). "The Pentateuch". ใน Steven L. McKenzie, Matt Patrick Graham (บ.ก.). The Hebrew Bible Today: An Introduction to Critical Issues. Westminster John Knox Press. p. 5. ISBN 9780664256524.
  85. ↑ Davies, G.I (1998). "Introduction to the Pentateuch". ใน John Barton (บ.ก.). Oxford Bible Commentary. Oxford University Press. p. 37. ISBN 9780198755005.
  86. ↑ Gooder, Paula (2000). The Pentateuch: A Story of Beginnings. T&T Clark. pp. 12–14. ISBN 9780567084187.
  87. ↑ Van Seters, John (2004). The Pentateuch: A Social-science Commentary. Continuum International Publishing Group. pp. 30–86. ISBN 9780567080882.
  88. ↑ Finkel, Irving (2014). The Ark Before Noah. UK: Hachette. p. 88. ISBN 9781444757071.
  89. ↑ Kampourakis, Kostas (2014). Understanding Evolution. Cambridge; New York: Cambridge University Press. pp. 127–129. ISBN 978-1-107-03491-4. LCCN 2013034917. OCLC 855585457.
  90. ↑ Schopf, J. William; Kudryavtsev, Anatoliy B.; Czaja, Andrew D.; Tripathi, Abhishek B. (October 5, 2007). "Evidence of Archean life: Stromatolites and microfossils". Precambrian Research. 158 (3–4): 141–155. Bibcode:2007PreR..158..141S. doi:10.1016/j.precamres.2007.04.009. ISSN 0301-9268.
  91. ↑ Schlebusch; และคณะ (3 November 2017). "Southern African ancient genomes estimate modern human divergence to 350,000 to 260,000 years ago". Science. 358 (6363): 652–655. Bibcode:2017Sci...358..652S. doi:10.1126/science.aao6266. PMID 28971970.
  92. ↑ Soares P, Ermini L, Thomson N, Mormina M, Rito T, Röhl A, et al. (June 2009) "Correcting for purifying selection: an improved human mitochondrial molecular clock". American Journal of Human Genetics. 84 (6): 740–759
  93. ↑ Poznik GD, Henn BM, Yee MC, Sliwerska E, Euskirchen GM, Lin AA, et al. (August 2013) "Sequencing Y chromosomes resolves discrepancy in time to common ancestor of males versus females". Science. 341 (6145): 562–565.
  94. ↑ Fu Q, Mittnik A, Johnson PL, Bos K, Lari M, Bollongino R, et al. (April 2013) "A revised timescale for human evolution based on ancient mitochondrial genomes". Current Biology. 23 (7): 553–559.
  95. ↑ Explanation of the three studies cited: Two studies published in 2013 had 95% confidence intervals barely overlapping in the neighbourhood of 15 ka, a third study had a 95% confidence interval intermediate between the two others: "99 to 148 ka" according to Poznik, 2013 (ML whole-mtDNA age estimate: 178.8 [155.6; 202.2], ρ whole-mtDNA age estimate: 185.2 [153.8; 216.9], ρ synonymous age estimate: 174.8 [153.8; 216.9]), "134 to 188 ka", according to Fu, 2013, and 150 to 234 ka (95% CI) from Soares, 2009.
  96. ↑ Karmin; และคณะ (2015). "A recent bottleneck of Y chromosome diversity coincides with a global change in culture". Genome Research. 25 (4): 459–66. doi:10.1101/gr.186684.114. PMC 4381518. PMID 25770088. we date the Y-chromosomal most recent common ancestor (MRCA) in Africa at 254 (95% CI 192–307) kya and detect a cluster of major non-African founder haplogroups in a narrow time interval at 47–52 kya, consistent with a rapid initial colonization model of Eurasia and Oceania after the out-of-Africa bottleneck. In contrast to demographic reconstructions based on mtDNA, we infer a second strong bottleneck in Y-chromosome lineages dating to the last 10 ky. We hypothesize that this bottleneck is caused by cultural changes affecting variance of reproductive success among males.
  97. ↑ Takahata, N (January 1993). "Allelic genealogy and human evolution". Mol. Biol. Evol. 10 (1): 2–22. doi:10.1093/oxfordjournals.molbev.a039995. PMID 8450756.
  98. ↑ "Adam and Eve Leave Eden". Smithsonian American Art Museum. สืบค้นเมื่อ 11 February 2014.

บรรณานุกรม

แก้
แก้
 
วิกิคำคมมีคำคมเกี่ยวกับ Kittipan.w/ทดลองเขียน/Adam and Eve
 
วิกิพจนานุกรม มีความหมายของคำว่า adam and eve
 
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ Kittipan.w/ทดลองเขียน/Adam and Eve
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ผู้ใช้:Kittipan.w/ทดลองเขียน/Adam_and_Eve&oldid=11625702"