เจียหยาง

นครระดับจังหวัดในมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน

เจียหยาง (จีน: 揭阳; พินอิน: Jiēyáng) ในภาษาจีนกลาง หรือ เก๊กเอี๊ย ในภาษาแต้จิ๋ว เป็นนครระดับจังหวัดทางตะวันออกของมณฑลกวางตุ้ง สาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นส่วนหนึ่งของภูมิภาคเฉาชั่นซึ่งผู้คนที่นี่จะพูดภาษาแต้จิ๋วแตกต่างจากผู้คนในบริเวณใกล้เคียงที่พูดภาษาเยว่ (หรือภาษากวางตุ้ง) เจียหยางมีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ในฐานะเป็นเมืองเกิดของชาวจีนโพ้นทะเลจำนวนมากที่อยู่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เจียหยางมีอาณาเขตทางทิศตะวันออกติดกับซัวเถา ทิศตะวันออกเฉียงเหนือติดกับแต้จิ๋ว ทิศเหนือติดกับเหมย์โจว ทิศตะวันตกติดกับชั่นเหว่ย์ และทิศใต้ติดกับทะเลจีนใต้

เจียหยาง

揭阳市

เก๊กเอี๊ย
น้ำพุดนตรีเก๊กเอี๊ย
น้ำพุดนตรีเก๊กเอี๊ย
แผนที่
ที่ตั้งของเก๊กเอี๊ยในมณฑลกวางตุ้ง
ที่ตั้งของเก๊กเอี๊ยในมณฑลกวางตุ้ง
เจียหยางตั้งอยู่ในประเทศจีน
เจียหยาง
เจียหยาง
ที่ตั้งในประเทศจีน
พิกัด (รัฐบาลท้องถิ่นนครเก๊กเอี๊ย): 23°33′04″N 116°22′22″E / 23.5510°N 116.3727°E / 23.5510; 116.3727พิกัดภูมิศาสตร์: 23°33′04″N 116°22′22″E / 23.5510°N 116.3727°E / 23.5510; 116.3727
ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน
มณฑลกวางตุ้ง
เขตการปกครองระดับอำเภอ5
เขตการปกครองระดับตำบล100
ศูนย์กลางการปกครองเขตหรงเฉิง (หย่องเซีย; 榕城区)
การปกครอง
 • เลขาธิการพรรคหยาน จื๋อฉาน (严植婵)
 • นายกเทศมนตรีเฉิน ตง (陈东)
พื้นที่
 • นครระดับจังหวัด5,240.5 ตร.กม. (2,023.4 ตร.ไมล์)
 • ความยาวชายฝั่ง (ไม่รวมเกาะ)82 ตร.กม. (32 ตร.ไมล์)
ความสูง8 เมตร (26 ฟุต)
ประชากร
 (2010)
 • นครระดับจังหวัด5,877,025 คน
 • ความหนาแน่น1,100 คน/ตร.กม. (2,900 คน/ตร.ไมล์)
 • เขตเมือง741,674 คน
เขตเวลามาตรฐานจีน
รหัสพื้นที่663
รหัส ISO 3166CN-GD-52
ภาษาภาษาหมิ่น
ภาษาถิ่นภาษาแต้จิ๋ว และภาษาแคะ
GDP¥68.514 พันล้าน (2004)
GDP ต่อหัว¥35,327 (2017)
คำนำหน้าทะเบียนรถ粤V
เจียหยาง
"เจียหยาง" เขียนด้วยตัวอักษรจีน
อักษรจีนตัวย่อ揭阳
อักษรจีนตัวเต็ม揭陽
ยฺหวิดเพ็งKit3 joeng4
เยลกวางตุ้งKityèuhng
ฮั่นยฺหวี่พินอินJiēyáng
ไปรษณีย์Kityang
ความหมายตามตัวอักษรอาทิตย์อุทัย (พระอาทิตย์ขึ้น)

เขตการปกครอง แก้

เจียหยางมีฐานะเป็นนครระดับจังหวัด แบ่งเขตการปกครองออกเป็นระดับอำเภอจำนวน 5 แห่ง แบ่งเป็น 2 เขต, 1 นครระดับอำเภอ (บริหารงานในนามของจังหวัด), และ 2 อำเภอ

แผนที่
ทับศัพท์จีนกลาง ทับศัพท์แต้จิ๋ว อักษรจีนตัวย่อ พินอิน ประชากร
(สำมะโนปี 2010)
พื้นที่
(ตร.กม.)
ความหนาแน่น
(คน/ตร.กม.)
เขตหรงเฉิง หย่องเซีย 榕城区 Róngchéng Qū 741,674 182 4,098
เขตเจียตง เก๊กตัง 揭东区 Jiēdōng Qū 1,157,720 850 1,362
อำเภอเจียซี เก็กไซ 揭西县 Jiēxī Xiàn 825,313 1,279 605
อำเภอฮุ่ยไหล ห้วยลาย 惠来县 Huìlái Xiàn 1,097,615 1,207 906
นครผู่หนิง โผวเล้ง 普宁市 Pǔníng Shì 2,054,703 1,620 1,291

เขตการปกครองเหล่านี้แบ่งย่อยลงไปอีกออกเป็นระดับตำบลจำนวน 100 แห่ง แบ่งเป็น 69 เมือง, 10 ตำบล และ 21 แขวง

เศรษฐกิจ แก้

การปลูกข้าวและอุตสาหกรรมสิ่งทอมีความสำคัญต่อเศรษฐกิจของเก๊กเอี๊ย

การขนส่ง แก้

ทางอากาศ แก้

ท่าอากาศยานเก๊กเอี๊ยแต้ซัวแห่งใหม่เป็นสนามบินที่ใหญ่เป็นอันดับสามในมณฑลกวางตุ้ง รองจากท่าอากาศยานนานาชาติกว่างโจวไป๋-ยฺหวิน และท่าอากาศยานนานาชาติเชินเจิ้นเป่าอัน โดยแทนที่ท่าอากาศยานชั่นโถวไว่ชา เมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2011

ทางราง แก้

เจียหยางตั้งอยู่บนเส้นทางรถไฟกว่างโจว–เหมย์โจว–ซัวเถา

ภาษาและวัฒนธรรม แก้

ภาษาแต้จิ๋วเป็นภาษาที่พูดกันเป็นส่วนใหญ่ในภูมิภาคนี้ อย่างไรก็ตามก็มีผู้พูดภาษาแคะอยู่อย่างจำกัดในหมู่ชาวแคะในอำเภอเก๊กไซ

ประวัติศาสตร์ แก้

พบว่าชาวเจียหยางจำนวนมากอพยพไปต่างประเทศในช่วงทศวรรษที่ 1930 ทั้งปนตียานักและเกอตาปังในอินโดนีเซีย, โจโฮร์บะฮ์รูในมาเลเซีย, สิงคโปร์, กัมพูชา และไทย ต่างก็มีชุมชนชาวจีนโพ้นทะเลจำนวนมากที่มาจากเจียหยาง

รัฐบาลกลางจีนอนุมัติให้เจียงหยางมีฐานะเป็นนครระดับจังหวัดในปี 1991

บุคคลที่มีชื่อเสียง แก้

ภูมิอากาศ แก้

แหล่งข้อมูลอื่น แก้