จักรพรรดิเซวะ
จักรพรรดิเซวะ (ญี่ปุ่น: 清和天皇; โรมาจิ: Seiwa-tennō; 10 พฤษภาคม ค.ศ. 850 – 7 มกราคม ค.ศ. 881) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 56[1] ตามที่ได้จัดเรียงไว้ในลำดับการสืบราชบัลลังก์แบบดั้งเดิม[2]
| จักรพรรดิเซวะ 清和天皇 | |||||
|---|---|---|---|---|---|
 | |||||
| จักรพรรดิญี่ปุ่น | |||||
| ครองราชย์ | 7 ตุลาคม ค.ศ. 858 — 18 ธันวาคม ค.ศ. 876 | ||||
| ราชาภิเษก | 15 ธันวาคม ค.ศ. 858 | ||||
| ก่อนหน้า | มนโตกุ | ||||
| ถัดไป | โยเซ | ||||
| ประสูติ | 10 พฤษภาคม ค.ศ. 850 เฮอังเกียว (เกียวโต) | ||||
| สวรรคต | 7 มกราคม ค.ศ. 881 (30 ปี) เฮอังเกียว (เกียวโต) | ||||
| ฝังพระศพ | มิโนโอยามะ โนะ มิซาซางิ (水尾山陵; เกียวโต) | ||||
| พระราชบุตร กับพระองค์อื่น ๆ... | จักรพรรดิโยเซ | ||||
| |||||
| ราชสกุล | ราชวงศ์ญี่ปุ่น | ||||
| พระราชบิดา | จักรพรรดิมนโตกุ | ||||
| พระราชมารดา | ฟูจิวาระ โนะ อากิราเกโกะ | ||||
รัชสมัยของเซวะอยู่ในช่วง ค.ศ. 858 ถึง 876[3]
เรื่องเล่าแบบดั้งเดิม
แก้เซวะเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 4 ในจักรพรรดิมนโตกุ พระราชมารดาของพระองค์มีพระนามว่าสมเด็จพระจักรพรรดินีพันปีหลวง ฟูจิวาระ โนะ อากิราเกโกะ (明子) ซึ่งมีอีกพระนามว่า จักพรรรดินีโซเมโดโนะ (染殿后) พระราชมารดาของเซวะเป็นธิดาในฟูจิวาระ โนะ โยชิฟูซะ (藤原良房) ผู้ดำรงตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ และเป็นเสนาบดีคนสำคัญของสภาแห่งรัฐ[4] พระองค์เป็นพระอนุชาต่อพระราชมารดาของเจ้าชายโคเรตากะ (惟喬親王; 844–897)
อิมินะ
แก้ก่อนขึ้นครองราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ เซวะมีพระนามส่วนพระองค์ (อิมินะ)[5] ว่า โคเรฮิโตะ (ญี่ปุ่น: 惟仁; โรมาจิ: Korehito)[6] ถือเป็นสมาชิกคนแรกในราชวงศ์ญี่ปุ่นที่มีพระนามลงท้าย "-ฮิโตะ" (仁) ภายหลังจึงเป็นธรรมเนียมให้สมาชิกเชื้อพระวงศ์ชายมีพระนามส่วนพระองค์เป็นไปตามนี้[ต้องการอ้างอิง]
ตอนเป็นจักรพรรดิ พระองค์ยังเป็นที่รู้จักในพระนาม มิซูโนโอะ-โนะ-มิกาโดะ[4] หรือ มิโนโอะ-เทอิ[7]
เหตุการณ์ในพระชนมชีพของเซวะ
แก้ในวันที่ 27 เดือน 8 ปี เท็นอัง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 7 ตุลาคม ค.ศ. 858 จักรพรรดิมนโตะกุประชวรและเสด็จสวรรคตอย่างกะทันหันขณะมีพระชนมายุเพียง 32 พรรษาทำให้เจ้าชายโคะเระฮิโตะพระชนมายุเพียง 8 พรรษาได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็น จักรพรรดิเซวะ และได้มีพิธีราชาภิเษกที่ พระราชวังหลวงเฮอัง เมื่อวันที่ 7 เดือน 11 ปี เท็นอัง ที่ 2 ตรงกับวันที่ 15 ธันวาคม ค.ศ. 858 โดยได้มีการแต่งตั้ง ฟุจิวะระ โนะ โยะชิฟุซะ ขุนนางผู้ใหญ่และเป็นพระอัยกา (ตา) ของจักรพรรดิเซวะให้ดำรงตำแหน่ง เซ็สโซ หรือผู้สำเร็จราชการสำหรับจักรพรรดิที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
จากนั้นในวันที่ 16 เดือน 12 ปี โจกัง ที่ 10 ตรงกับวันที่ 2 มกราคม ค.ศ. 869 พระชายาองค์หนึ่งของจักรพรรดิเซวะคือ ฟุจิวะระ โนะ ทะกะอิโกะ ได้มีพระประสูติกาลพระราชโอรสองค์ใหญ่คือ เจ้าชายซะดะอะกิระ (貞明親王) หลังจากนั้นในวันที่ 1 เดือน 2 ปี โจกัง ที่ 11 ตรงกับวันที่ 17 มีนาคม ค.ศ. 869 จักรพรรดิเซวะได้สถาปนาเจ้าชายซาดะอะกิระขึ้นเป็นรัชทายาทและผู้สืบราชบัลลังก์นอกจากนี้จักรพรรดิเซวะยังมีพระราชโอรสที่สำคัญอีกพระองค์หนึ่งคือ เจ้าชายซาดะซูมิ (貞純親王) ซึ่งเป็นต้นสายเซวะเก็นจิที่เป็นบรรพบุรุษของตระกูลมินาโมโตะ,ตระกูลอาชิกางะและตระกูลโทกูงาวะ ที่ได้เป็นโชกุนปกครองญี่ปุ่น
จักรพรรดิเซวะได้สละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายซาดะอากิระขึ้นสืบราชบัลลังก์เป็นจักรพรรดิโยเซ เมื่อวันที่ 29 เดือน 11 ปี โจกัง ที่ 11 ตรงกับวันที่ 18 ธันวาคม ค.ศ. 876 หลังจากครองสิริราชสมบัติได้ 18 ปี จากนั้นไม่นานได้มีการประกอบพิธีราชาภิเษกจักรพรรดิโยเซที่พระราชวังหลวงเฮอังโดยอดีตจักรพรรดิเซวะได้เป็นไดโจเท็นโน (มหาจักรพรรดิ) กุมพระราชอำนาจไว้ในพระนามของพระราชโอรส
หลังจากกุมพระราชอำนาจไว้นาน 2 ปีอดีตจักรพรรดิเซวะก็ประชวรหนักและพระองค์คิดว่าคงไม่รอดแน่จึงตัดสินพระทัยออกผนวชโดยได้รับฉายาทางธรรมว่า โซชิน เมื่อปี กันเกียว ที่ 2 ตรงกับ ค.ศ. 878 หลังจากนั้นไม่นานอดีตจักรพรรดิเซวะหรือท่านโซชินก็เสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 4 เดือน 12 ปี กันเกียว ที่ 2 ตรงกับวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 881 ขณะมีพระชนมายุเพียง 30 พรรษา
รัชสมัยของเซวะ
แก้ปีปีในรัชสมัยเซวะมีมากกว่าหนึ่งชื่อศักราชหรือ เน็งโง[6]
พระราชวงศ์
แก้- พระมเหสี (เนียวโงะ) ภายหลังเป็น โคไตโง: ฟูจิวาระ โนะ ทากาอิโกะ (藤原高子; 842–910) ภายหลังเป็น นิโจะ-คิซากิ (二条后) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ นางาระ
- พระราชโอรสองค์แรก: เจ้าชายซาดาอากิระ (貞明親王) ภายหลังเป็นจักรพรรดิโยเซ
- พระราชโอรสองค์ที่ 4: เจ้าชายซาดายาซุ (貞保親王; 870–924)
- พระราชธิดาองค์ที่ 3/5: เจ้าหญิงอัตสึโกะ (敦子内親王; สวรรต ค.ศ. 930) ไซอิงคนที่ 7 แห่งศาลเจ้าคาโมะ (877–880)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): ฟูจิวาระ โนะ ทามิโกะ (藤原多美子; สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 886) ธิดาในฟูจิวารพ โนะ โยชิมิ
- พระมเหสี (เนียวโงะ): ไทระ โนะ คันชิ (平寛子)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): เจ้าหญิงคาชิ (嘉子女王)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): มินาโมโตะ โนะ ซาดาโกะ (源貞子; สวรรคต ค.ศ. 873)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): เจ้าหญิงรีวชิ (隆子女王)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): เจ้าหญิงเค็นชิ (兼子女王)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): เจ้าหญิงชูชิ/ทาดาโกะ (忠子女王; 854–904) พระราชธิดาในจักรพรรดิโคโก
- พระมเหสี (เนียวโงะ): ฟูจิวาระ โนะ โยริโกะ (藤原頼子; สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 936) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ โมตตสึเนะ
- พระมเหสี (เนียวโงะ): ฟูจิวาระ โนะ คาซูโกะ (藤原佳珠子; ประสูติ ค.ศ. 856) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ โมตตสึเนะ
- พระราชโอรสองค์ที่ 7: เจ้าชายซาดาโตกิ (貞辰親王; 874–929)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): มินาโมโตะ โนะ ทาเกโกะ/อิซูโกะ (源厳子; สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 879) ธิดาในมินาโมโตะ โนะ โยชิอาริ
- พระมเหสี (เนียวโงะ): มินาโมโตะ โนะ เซชิ (源済子) พระราชธิดาในจักรพรรดิมนโตกุ
- พระมเหสี (เนียวโงะ): มินาโมโตะ โนะ เค็นชิ/อัตสึโกะ (源喧子)
- พระมเหสี (เนียวโงะ): มินาโมโตะ โนะ กิชิ/โยชิโกะ (源宜子) ธิดาในมินาโมโตะ โนะ โอกิโมโตะ
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
พระราชพงศาวลี
แก้| พงศาวลีของจักรพรรดิเซวะ | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
อ้างอิง
แก้- ↑ Imperial Household Agency (Kunaichō): 清和天皇 (56)
- ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 66.
- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du japon, pp. 115–121., p. 115, ที่กูเกิล หนังสือ; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 286–288; Varley, H. Paul. Jinnō Shōtōki, pp. 166–17.
- ↑ 4.0 4.1 Varley, p. 166.
- ↑ Brown, pp. 264; prior to Emperor Jomei, the personal names of the emperors (their imina) were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
- ↑ 6.0 6.1 Titsingh, p. 115., p. 115, ที่กูเกิล หนังสือ
- ↑ Ponsonby-Fane, p. 8.
- ↑ "Genealogy". Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). 30 April 2010. สืบค้นเมื่อ 3 February 2018.
ข้อมูล
แก้- Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842