สตรอนเชียม

สตรอนเชียม
	รูบิเดียม ← สตรอนเชียม → อิตเทรียม
	สตรอนเชียมในตารางธาตุ
ลักษณะปรากฏ
	สีเงินเทามันวาวแกมเหลืองอ่อน ;
คุณสมบัติทั่วไป
ชื่อ สัญลักษณ์ และเลขอะตอม	สตรอนเชียม, Sr, 38
หมู่ คาบและบล็อก	2 (โลหะแอลคาไลน์เอิร์ท), 5, s
มวลอะตอมมาตรฐาน	87.62±0.01
การจัดเรียงอิเล็กตรอน	[Kr] 5s2; 2, 8, 18, 8, 2
ประวัติ
การตั้งชื่อ	ตั้งชื่อตามแร่สตรอนเชียไนต์, ตั้งชื่อตามหมู่บ้าน สตรอนเชียน (สกอตแลนด์)
การค้นพบ	วิลเลียม ครุกแชงก์ (1787)
การแยกครั้งแรก	ฮัมฟรีย์ เดวี่ (1808)
คุณสมบัติกายภาพ
ความหนาแน่น (ใกล้ r.t.)	2.64 g·cm−3
ความหนาแน่นของเหลวที่จุดหลอมเหลว	2.375 g·cm−3
จุดหลอมเหลว	1050 K, 777 °C, 1431 °F
จุดเดือด	1650 K, 1377 °C, 2511 °F
ความร้อนของการหลอมเหลว	7.43 kJ·mol−1
ความร้อนของการกลายเป็นไอ	141 kJ·mol−1
ความจุความร้อนโมลาร์	26.4 J·mol−1·K−1
ความดันไอ
คุณสมบัติอะตอม
อิเล็กโตรเนกาติวิตี	0.95 (Pauling scale)
พลังงานไอออไนเซชัน	ค่าที่ 1: 549.5 kJ·mol−1
	ค่าที่ 2: 1064.2 kJ·mol−1
	ค่าที่ 3: 4138 kJ·mol−1
รัศมีอะตอม	215 pm
รัศมีโควาเลนต์	195±10 pm
รัศมีวานเดอร์วาลส์	249 pm
จิปาถะ
โครงสร้างผลึก	cubic face-centered
ความเป็นแม่เหล็ก	พาราแมกเนติก
สภาพนำไฟฟ้า	(20 °C) 132Ω·m
สภาพนำความร้อน	35.4 W·m−1·K−1
การขยายตัวจากความร้อน	(25 °C) 22.5 µm·m−1·K−1
มอดุลัสของยัง	15.7 GPa
โมดูลัสของแรงเฉือน	6.03 GPa
อัตราส่วนปัวซอง	0.28
ความแข็งของโมส์	1.5
เลขทะเบียน CAS	7440-24-6
ไอโซโทปเสถียรที่สุด
	บทความหลัก: ไอโซโทปของสตรอนเชียม
	ด; ค; ก;
	อ้างอิง

สตรอนเชียม (อังกฤษ: Strontium เสียงอ่านภาษาอังกฤษ: /ˈstrɒnʃiəm, -ʃəm, -tiəm/) สตรอนเชียมเป็นโลหะสีขาวเงิน ความถ่วงจำเพาะประมาณ 2.5 ใกล้เคียงกับอะลูมิเนียม ซึ่งมีความถ่วงจำเพราะ 2.7 ซึ่งสตรอนเชียมคือธาตุที่มีหมายเลขอะตอม 38 และสัญลักษณ์คือ Sr สตรอนเชียมอยู่ในตารางธาตุหมู่ 2 สตรอนเชียมเป็นโลหะแอลคาไลน์เอิร์ท มีสีขาวเงินหรือสีเหลืองมีเนื้อโลหะอ่อนนุ่มมีความไวต่อปฏิกิริยาเคมีมากจะมีสีเหลืองเมื่อสัมผัสกับอากาศ พบมากในแร่ซีเลสไทต์และสตรอนเชียไนต์

การค้นพบแก้ไข

อะแดร์ ครอว์ฟอร์ดและวิลเลียม ครุกแชงก์ ค้นพบธาตุสตรอนเชียมขณะเตรียมแบเรียมในปี ค.ศ. 1790^[2] ต่อมาทอมัส ชาลส์ โฮป ศาสตราจารย์ด้านเคมีจากมหาวิทยาลัยกลาสโกว์ตั้งชื่อธาตุนี้ว่า สตรอนไทต์ (strontites) ตามชื่อหมู่บ้านสตรอนเชียนในสกอตแลนด์ ที่ซึ่งพบแร่ธาตุนี้เป็นครั้งแรก^[3] ในปี ค.ศ. 1808 ฮัมฟรี เดวี นักเคมีชาวอังกฤษสกัดธาตุนี้ได้จากกระบวนการอิเล็กโทรไลซิส ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนชื่อธาตุนี้เป็น สตรอนเชียม ตามชื่อธาตุในกลุ่มโลหะแอลคาไลน์เอิร์ท^[4]

ดอกไม้ไฟแก้ไข

เกลือสตรอนเชียมในดอกไม้ไฟจะให้ประกายไฟสีแดง

คงมีไม่กี่คนที่เคยเห็นโลหะสีขาวเงินของสตรอนเชียม แต่คนจำนวนมากต้องเคยได้เห็นแสงที่ปลดปล่อยจากสตรอนเชียม แสงสีแดงของดอกไม้ไฟส่วนใหญ่ได้จากปฏิกิริยาเผาไหม้ของสตรอนเชียม ปฏิกิริยานี้ไม่เกี่ยวข้องกับความเป็นไอโซโทป ไม่ว่าจะเป็น ⁸⁸Sr หรือ ⁹⁰Sr ต่างก็ให้สีแดง

การใช้ประโยชน์แก้ไข

ธาตุสตรอนเชียมใช้ประโยชน์ทำนองเดียวกับแคลเซียมและแบเรียม ประกอบกับเป็นธาตุที่หาได้ยากกว่ามาก (และมีราคาแพงกว่า) การผลิตสตรอนเชียมเพื่อมุ่งใช้ประโยชน์จึงมีน้อยมาก อย่างไรก็ตามก็มีการใช้ Sr เป็นตัว "getter" บ้างในหลอดสุญญากาศ

ซึ่งสตรอนเทียมสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ดังนี้

ใช้ทำโลหะเจือกับ Al, Pb และ Cu
ใช้ในอุตสาหกรรมถลุงโลหะ โดยการเกิดไนไตรด์ (nitrides) และคาร์ไบด์ (carbides) กับแร่ที่มี N และ C เป็นองค์ประกอบ
เป็นตัวออกซิไดซ์สำหรับโลหะเจือหลายชนิด เช่น Cr-Ni, Fe-Ni, Ni-Co, Ni-Co-Fe
เป็นตัวรีดิวซ์ในการเตรียมโลหะ Be, Cr, Ha และโลหะ rare earths
ประโยชน์อื่น ๆ เช่น ใช้ดูดน้ำออกจากน้ำมัน แยกไนโตรเจนจากอาร์กอน เป็นต้น

กัมมันตภาพรังสีแก้ไข

สตรอนเชียมเป็นสารอันตราย ปลดปล่อยกัมมันตภาพรังสีก่อฝุ่นปรมาณู (ผลพลอยได้จากการแตกตัวนิวเคลียส) ภายหลังการระเบิดของระเบิดปรมาณูที่อันตรายยิ่งกว่าสตรอนเชียมเป็นโลหะอัลคาไลน์เอิร์ทเหมือนกับแคลเซียม (Ca) จึงสะสมในเนื้อกระดูกได้เหมือนแคลเซียม แล้วปลดปล่อยกัมมันตภาพรังสี (ß ซึ่งก็คืออิเล็กตรอนความเร็วสูง) เป็นสาเหตุของมะเร็งกระดูกและมะเร็งเม็ดเลือดขาว มีครึ่งชีวิตประมาณ 29 ปี เมื่อเข้าสู่ร่างกายก็จะคงอยู่ก่ออันตรายได้ต่อเนื่องยาวนาน สร้างความทุกข์ทรมาน แต่สตรอนเชียมดังกล่าวเป็น ⁹⁰Sr ซึ่งเป็นไอโซโทปที่ได้จากการแตกตัวนิวเคลียส ไม่มีในธรรมชาติ

สตรอนเชียมในธรรมชาติส่วนใหญ่เป็น ⁸⁸Sr จึงไม่จำเป็นต้องวิตกกังวลใด ๆ

อ้างอิงแก้ไข

↑ Greenwood and Earnshaw, p. 112
↑ Crawford, Adair (1790). "On the medicinal properties of the muriated barytes". Medical Communications. 2: 301–59.
↑ Hope, Thomas Charles (1794). "Account of a mineral from Strontian and of a particular species of earth which it contains". Transactions of the Royal Society of Edinburgh. 3 (2): 141–49. doi:10.1017/S0080456800020275.
↑ Taylor, Stuart (19 มิถุนายน 2008). "Strontian gets set for anniversary". Lochaber News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 มกราคม 2009. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |deadurl= ถูกละเว้น แนะนำ (|url-status=) (help)

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

บทความเกี่ยวกับเคมีนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล
ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:เคมี

[1] Greenwood and Earnshaw, p. 112

[2] Crawford, Adair (1790). "On the medicinal properties of the muriated barytes". Medical Communications. 2: 301–59.

[3] Hope, Thomas Charles (1794). "Account of a mineral from Strontian and of a particular species of earth which it contains". Transactions of the Royal Society of Edinburgh. 3 (2): 141–49. doi:10.1017/S0080456800020275.

[4] Taylor, Stuart (19 มิถุนายน 2008). "Strontian gets set for anniversary". Lochaber News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 มกราคม 2009. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |deadurl= ถูกละเว้น แนะนำ (|url-status=) (help)

[1]

[2]

[3]

[4]