พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1 แห่งเดนมาร์ก

พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1 แห่งเดนมาร์ก (14 มกราคม ค.ศ. 1131 - 12 พฤษภาคม ค.ศ. 1182) ทรงเป็นที่รู้จักในพระนามว่า วัลเดมาร์มหาราช (เดนมาร์ก: Valdemar den Store) ทรงเป็นพระมหากษัตริย์แห่งเดนมาร์ก ตั้งแต่ค.ศ. 1146 จนกระทั่งสวรรคตในปีค.ศ. 1182 รัชกาลของพระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1 เป็นรัชสมัยที่รุ่งเรืองของเดนมาร์ก และเจริญถึงขีดสุดในรัชสมัยของพระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 2 แห่งเดนมาร์ก พระราชโอรส

พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1
พระมหากษัตริย์แห่งเดนมาร์ก
พระบรมราชานุสาวรีย์กษัตริย์วัลเดมาร์มหาราช ณ จัตุรัสเมืองริงสเต็ด
พระมหากษัตริย์แห่งเดนมาร์ก
ครองราชย์	1154 – 12 พฤษภาคม 1182
ก่อนหน้า	สเวนที่ 3
ถัดไป	คนุดที่ 6
ประสูติ	14 มกราคม ค.ศ. 1131(1131-01-14) ชเลสวิช, เดนมาร์ก
สวรรคต	12 พฤษภาคม ค.ศ. 1182(1182-05-12) (51 ปี) ปราสาทวอร์ดิงบอร์ก, วอร์ดิงบอร์ก, เดนมาร์ก
ฝังพระศพ	โบสถ์นักบุญเบ็นท์, ริงสเต็ด, เดนมาร์ก
คู่อภิเษก	เจ้าหญิงโซเฟียแห่งมินสก์
พระราชบุตร	คริสโตเฟอร์ ดยุกแห่งจัตแลนด์ (บุตรนอกสมรส) เจ้าหญิงโซเฟีย เคานท์เตสแห่งไวมาร์-ออร์ลามุนด์ พระเจ้าคนุดที่ 6 แห่งเดนมาร์ก เจ้าหญิงมาเรีย เจ้าหญิงมาร์เกรเธอ พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 2 แห่งเดนมาร์ก เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์ก สมเด็จพระราชินีแห่งฝรั่งเศส เจ้าหญิงเฮเลนา ดัชเชสแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค เจ้าหญิงริเชซา สมเด็จพระราชินีแห่งสวีเดน เจ้าหญิงวัลบูร์กิส ดัชเชสแห่งพอเมอเรเนีย
พระนามเต็ม วัลเดมาร์ แอสตริดเซน
ราชวงศ์	แอสตริดเซน
พระราชบิดา	เจ้าชายคนุต ลาวาร์ด ดยุกแห่งชเลสวิช
พระราชมารดา	เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์กแห่งเคียฟ
ศาสนา	โรมันคาทอลิก

พระราชประวัติ

ธรรมเนียมพระยศของ สมเด็จพระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1
ตราประจำพระอิสริยยศ
การทูล	Hans Majestæt (ใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท)
การแทนตน	ข้าพระพุทธเจ้า
การขานรับ	Deres Majestæt (พระพุทธเจ้าข้า/เพคะ)

วัยเยาว์

กษัตริย์วัลเดมาร์ที่ 1 เป็นพระราชโอรสในเจ้าชายคนุต ลาวาร์ด ดยุกแห่งชเลสวิช กับเจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์กแห่งเคียฟ เจ้าชายคนุด ลาวาร์ดทรงเป็นผู้มีความกล้าหาญและเป็นที่นิยมในหมู่ประชาชน เจ้าชายคนุดเป็นพระราชโอรสในกษัตริย์อีริคที่ 1 แห่งเดนมาร์ก ต่อมาเจ้าชายคนุดได้ถูกปลงพระชนม์โดยกษัตริย์มักนุส ผู้แข็งแกร่งแห่งสวีเดน พระญาติและเป็นศัตรูของเจ้าชายคนุด ซึ่งทั้งสองพระองค์มีสิทธิในราชบัลลังก์เดนมาร์ก เจ้าชายคนุดสิ้นพระชนม์เพียงไม่กี่วันก่อนที่เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์กจะมีพระประสูติกาลเจ้าชายวัลเดมาร์ในปีค.ศ. 1131 เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์กแห่งเคียฟ เป็นพระราชธิดาในแกรนด์ปรินซ์มิสทิสลาฟที่ 1 แห่งเคียฟและเจ้าหญิงคริสตินา อิงเงอร์สด็อทเทอร์แห่งสวีเดน เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์กตั้งพระนามพระราชโอรสตามพระอัยกา คือ วลาดิเมียร์ที่ 2 โมโนมักห์ แกรนด์ปรินซ์แห่งเคียฟ

ด้วยที่ทรงเป็นรัชทายาทในราชบัลลังก์และศัตรูผู้มีสิทธิในบัลลังก์องค์อื่นๆต่างมีอำนาจเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เจ้าชายวัลเดมาร์จึงถูกนำพระองค์ไปอภิบาลที่เมืองริงสเต็ด ในสำนักของเคานท์อัสเซอร์ ริกแห่งเฟ็นเนสรีฟ (ราวค.ศ. 1080 - 1151) ขุนนางชาวเดนมาร์ก อัสเซอร์เป็นสมาชิกตระกูลไฮวด์ และเป็นตระกูลที่ทำการอบรมเลี้ยงดูเจ้าชายคนุด ลาวาร์ด พระราชบิดาของพระองค์ด้วย เจ้าชายวัลเดมาร์ทรงได้รับการอบรมเลี้ยงดูพร้อมๆกับเหล่าบุตรชายของอัสเซอร์ ซึ่งรวมทั้ง อับซาลอน (ราวค.ศ. 1128 - 1201) ผู้ซึ่งต่อมาจะกลายเป็นพระสหายสนิทและที่ปรึกษาของพระองค์ที่ทรงไว้วางพระทัยมากที่สุด ภายหลังเขาได้รับตำแหน่งบิชอปแห่งมุขมณฑลรอสคิลด์ในช่วงปีค.ศ. 1158 - 1192 และอาร์กบิชอปแห่งลุนด์ตั้งแต่ค.ศ. 1178 จนกระทั่งเขาเสียชีวิต

ต่อสู้เพื่อราชบัลลังก์

ในปีค.ศ. 1146 เมื่อเจ้าชายวัลเดมาร์มีพระชนมายุได้ 15 พรรษา กษัตริย์อีริคที่ 3 แห่งเดนมาร์กสละราชบัลลังก์และทำให้เกิดสงครามกลางเมืองขึ้น ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์ ได้แก่

• กษัตริย์สเวนที่ 3 กราเธอ ซึ่งเป็นพระราชโอรสในกษัตริย์อีริคที่ 2 แห่งเดนมาร์ก และกษัตริย์อีริคที่ 2 เป็นพระราชโอรสในกษัตริย์อีริคที่ 1
• กษัตริย์คนุดที่ 5 เป็นพระราชโอรสในกษัตริย์มักนุส ผู้แข็งแกร่งแห่งสวีเดน และกษัตริย์มักนุสแห่งสวีเดนเป็นพระราชโอรสในกษัตริย์นีลส์แห่งเดนมาร์ก พระอนุชาในกษัตริย์อีริคที่ 1

เจ้าชายวัลเดมาร์เองก็ทรงตรึงกำลังอยู่ที่คาบสมุทรจัตแลนด์และส่วนหนึ่งของดัชชีชเลสวิชที่ซึ่งเป็นดินแดนที่พระองค์ได้มาจากการสืบทอดมรดก สงครามกลางเมืองชิงบัลลังก์ครั้งนี้กินเวลายาวนานถึงสิบปี และในปี 1154 เจ้าชายวัลเดมาร์ก็สถาปนาพระองค์เองขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งเดนมาร์ก

ในปีค.ศ. 1157 กษัตริย์ทั้งสามพระองค์ตัดสินใจที่จะแบ่งประเทศออกเป็นสามราชอาณาจักร กษัตริย์สเวนที่ 3 ได้ทำการจัดงานเลี้ยงขึ้นที่รอสคิลด์ในวันที่ 9 สิงหาคม เพื่อเชิญกษัตริย์คนุดที่ 5 และกษัตริย์วัลเดมาร์ที่ 1 มาร่วมงานเพื่อเจรจาสันติภาพ กษัตริย์วัลเดมาร์เสด็จมาพร้อมกับอับซาลอน ที่ปรึกษาคนสนิท แต่ในความเป็นจริงแล้วกษัตริย์สเวนที่ 3 ทรงตั้งพระทัยที่จะใช้งานเลี้ยงนี้สังหารกษัตริย์ทั้งสอง กษัตริย์คนุดที่ 5 ถูกปลงพระชนม์ในงานเลี้ยงโดยทหารของกษัตริย์สเวน ส่วนกษัตริย์วัลเดมาร์ที่ 1 และอับซาลอนสามารถหลบหนีไปได้ เหตุการณ์นี้ถูกเรียกว่า "งานเลี้ยงเลือดที่รอสคิลด์" (Bloodfeast of Roskilde) กษัตริย์วัลเดมาร์ทรงหลบหนีกลับคาบสมุทรจัตแลนด์ได้ กษัตริย์สเวนจึงรีบระดมกองทัพรุกรานคาบสมุทรจัตแลนด์ทันที ยุทธการกราเธอฮีทเกิดขึ้นในวันที่ 23 ตุลาคม ค.ศ. 1157 และเป็นจุดจบของสงครามกลางเมืองเดนมาร์ก กษัตริย์สเวนที่ 3 สวรรคตในสนามรบ โดยพระองค์ถูกปลงพระชนม์โดยเหล่าชาวนาราษฎรของกษัตริย์วัลเดมาร์ ที่จับกุมพระองค์และสังหารเสียขณะที่ทรงหลบหนีออกจากสมรภูมิและม้าของพระองค์ติดอยู่ในพรุ จากเหตุการณ์นี้กษัตริย์วัลเดมาร์ทรงมีพระชนม์ชีพยืนยาวกว่าศัตรูผู้มีสิทธิในราชบัลลังก์ทุกคน จึงทำให้พระองค์เป็นกษัตริย์แห่งเดนมาร์กเพียงพระองค์เดียว

ครองราชย์แต่เพียงผู้เดียว

กษัตริย์วัลเดมาร์ที่ 1 และบิชอปอับซาลอน ในช่วงยึดครองอาร์โกนาของชาวเวนด์ และบีบบังคับให้พวกเขายอมสวามิภักดิ์ พร้อมนับถือศาสนาคริสต์

ในปีค.ศ. 1158 อับซาลอนได้รับการแต่งตั้งให้เป็นบิชอปแห่งรอสคิลด์ และกษัตริย์วัลเดมาร์ทรงแต่งตั้งให้เขาเป็นที่ปรึกษาและสหายสนิท พระองค์ทรงจัดระเบียบและฟื้นฟูเดนมาร์กที่บอบช้ำจากสงครามขึ้นมาใหม่ พระองค์ทรงสร้างปราสาทชอนเดนบอร์กให้เป็นป้อมปราการบนช่องแคบอัลส์ ที่เชื่อมต่อกับเกาะอัลส์ พระองค์ทรงคิดค้นกลยุทธ์การบุกจู่โจมแบบไวกิงซึ่งเป็นรูปแบบชาวสแกนดิเนเวียสมัยโบราณเพื่อจัดการกับชาวเวนด์ทางใต้ ซึ่งมีการปรับกองทหารม้าหนักให้มีความเหมาะสมในการโจมตีแบบสะเทินน้ำสะเทินบก ซึ่งจะได้รับการปรับปรุงต่อมาในรัชกาลถัดไปคือ พระเจ้าคนุตที่ 6

จากการปลุกเร้าของอับซาลอน กษัตริย์วัลเดมาร์ทรงประกาศสงครามกับชาวเวนด์ซึ่งมักปล้นสะดมตามชายฝั่งทะเลเดนมาร์ก พวกเขาอาศัยอยู่บริเวณพอเมอเรเนียและเกาะรือเกินในทะเลบอลติกและคุกคามชาวเดนส์ในแถลทะเลบอลติก ซึ่งชาวเวนด์มีจำนวนมากกว่าชาวเดนส์เป็นจำนวน 2 ต่อ 1 ดังนั้นในเวลาไม่ช้า ชาวเดนส์ก็เริ่มบุกชายฝั่งของชาวเดนส์กลับบ้าง จนกระทั่งได้ชัยชนะในการยึดเกาะรือเกิน ซึ่งได้เป็นสถานที่ตั้งมั่นในการโจมตีชาวเวนด์ต่อๆ ไป อิทธิพลของเดนมาร์กได้กระจายไปถึงทั้งพอเมอเรเนียและโอบอทริเทส ทั้งสองถูกปล้นสะดมโดยชาวเดนส์อยู่เนืองๆ ในปีค.ศ. 1168 เมืองหลวงของชาวเวนด์ คือ อาร์โกนาได้ถูกยึดครอง และชาวเวนด์ยอมนับถือศาสนาคริสต์และยอมสวามิภักดิ์ต่อเดนมาร์ก ราวในปีค.ศ. 1170 กองเรือเล็กของเดนมาร์ก (นำโดยกษัตริย์วัลเดมาร์และอับซาลอน) ได้เคลื่อนผ่านช่องน้ำโอเดอร์ กองทัพเดนส์ได้ถูกซุ่มโจมตีโดยกองทัพและกองเรือชาวเวนด์ที่นำโดยกาซีมีร์ที่ 1 ดยุกแห่งพอเมอเรเนีย ณ ยุทธการสะพานยูลิน (วอลินในปัจจุบัน) ดยุกหวังหยุดยั้งการรุกรานของชาวเดนส์ แต่ชาวเดนส์สามารถชิงไหวชิงพริบเหนือชาวเวนด์ได้ และบดขยี้กองทัพพร้อมกองเรือของเขา สาเหตุก็เพราะเรือของเดนมาร์กได้บรรทุกทหารม้ามาด้วยจึงสามารถจัดการได้ ในปีค.ศ. 1175 กษัตริย์วัลเดมาร์ที่ 1 ทรงสร้างปราสาทวอร์ดิงบอร์ก ให้เป็นป้อมปราการป้องกัน และเป็นฐานในการโจมตีเมืองตามชายฝั่งเยอรมัน

ในปีค.ศ. 1180 เกิดความไม่สงบแพร่ขยายไปทั่วแคว้นที่ร่ำรวยอย่าง สคาเนีย ประชาชนต้องการให้กษัตริย์วัลเดมาร์ทรงปลดผู้ว่าการที่มาจากคาบสมุทรจัตแลนด์ที่พวกเขามองว่าเป็น "ชาวต่างชาติ" และแต่งตั้งขุนนางจากจังหวัดในแคว้นสคาเนียแทน พวกเขายังปฏิเสธที่จะจ่ายทศางค์แก่ศาสนจักรด้วย เมื่อกษัตริย์วัลเดมาร์ทรงปฏิเสธข้อเรียกร้อง พวกเขาจึงลุกฮือขึ้นปฏิเสธที่จะจ่ายภาษีและทศางค์ ประชาชนมีจำนวนมากทำให้กษัตริย์ไม่ทรงสามารถรวบรวมกองทัพของพระองค์ได้เพียงพอ พระองค์ยังทรงเรียกไพร่พลจากเบลกิงด้วย กองทัพมาถึงในยุทธการไดซีอา พระองค์บดขยี้ผู้ประท้วงและหลังจากนั้นพวกเขาก็ยอมจ่ายภาษีอีกครั้ง แม้ว่ากองกำลังชาวนาทั้งหมดจะยอมจำนน แต่พวกเขายังคงปฏิเสธที่จะจ่ายทศางค์ ดังนั้นกษัตริย์วัลเดมาร์จึงให้ประชาชนเปลี่ยนมามอบของกำนัลและบริจาคแก่โบสถ์แทน พวกเขาไม่ต้องจ่ายทศางค์แต่สามารถจ่ายด้วยอย่างอื่นใดๆ แทน มีข้อเสนอเดียวที่พระองค์ยอมรับคือ ทรงยอมให้เปลี่ยนผู้ว่าการเป็นชาวสคาเนีย การให้สัมปทานนี้แกชาวสคาเนีย เป็นเหมือนกฎของชาวจัตในจัตแลนด์และกฎรือเกียนในรือเกิน ซึ่งได้รับการปรับให้เหมาะสมกับสภาพสังคมในแต่ละพื้นที่ สิ่งนี้ช่วยอย่างมากในการรักษาความสงบภายในราชอาณาจักรและอาณาจักรที่ได้รับการขยายดินแดนในภายหลัง

พระองค์สวรรคตที่ปราสาทวอร์ดิงบอร์ก ในวันที่ 12 พฤษภาคม ค.ศ. 1182 ขณะมีพระชนมายุ 51 พรรษา พระเจ้าคนุตที่ 6 แห่งเดนมาร์ก พระราชโอรสองค์ใหญ่ของพระองค์ได้สืบราชบัลลังก์ต่อ

พระโอรส-ธิดา

กษัตริย์วัลเดมาร์ที่ 2 อภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงโซเฟียแห่งมินสก์ พระราชธิดาในริเชซาแห่งโปแลนด์ สมเด็จพระพันปีหลวงแห่งสวีเดนกับโวโลดาร์ เกรโบวิช เจ้าชายแห่งมินสก์ พระประมุขแห่งมินสก์ โซเฟียแห่งมินสก์เป็นพระขนิษฐาต่างบิดาของกษัตริย์คนุดที่ 5 กษัตริย์วัลเดมาร์และสมเด็จพระราชินีโซเฟียทรงมีพระราชโอรสธิดาร่วมกันดังนี้

	พระนาม	ประสูติ	สิ้นพระชนม์	คู่สมรส และพระโอรส-ธิดา
-	เจ้าหญิงโซเฟีย เคานท์เตสแห่งไวมาร์-ออร์ลามุนด์	ค.ศ. 1159	ค.ศ. 1208	อภิเษกสมรสกับ ซิกฟีดที่ 3 เคานท์แห่งไวมาร์-ออร์ลามุนด์ มีพระโอรส 2 พระองค์ ได้แก่ อัลเบิร์ตที่ 2 เคานท์แห่งไวมาร์-ออร์ลามุนด์ แฮร์มันน์ที่ 2 เคานท์แห่งไวมาร์-ออร์ลามุนด์
	พระเจ้าคนุดที่ 6 แห่งเดนมาร์ก	ค.ศ. 1163	12 พฤศจิกายน ค.ศ. 1202	อภิเษกสมรส กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1177 กับ เจ้าหญิงเกอร์ทรูดแห่งบาวาเรีย ไม่มีพระโอรสธิดา
-	เจ้าหญิงมาเรียแห่งเดนมาร์ก	ราวค.ศ. 1165	ไม่ปรากฏหลักฐาน	ไม่อภิเษกสมรส ดำรงเป็นนางชีที่รอสคิลด์ ในปีค.ศ.1188
-	เจ้าหญิงมาร์เกรเธอแห่งเดนมาร์ก	ราวค.ศ. 1167	ราวค.ศ. 1205	ไม่อภิเษกสมรส ดำรงเป็นนางชีที่รอสคิลด์ ในปีค.ศ.1188
	พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 2 แห่งเดนมาร์ก	9 พฤษภาคม ค.ศ. 1170	28 มีนาคม ค.ศ. 1241	อภิเษกสมรสครั้งที่ 1 ค.ศ. 1205 กับ เจ้าหญิงดักมาร์แห่งโบฮีเมีย มีพระโอรส 2 พระองค์ ได้แก่ วัลเดมาร์ยุวกษัตริย์ พระโอรสตายคลอด อภิเษกสมรสครั้งที่ 2 18 พฤษภาคม ค.ศ. 1214 กับ เจ้าหญิงเบเรนกาเรียแห่งโปรตุเกส มีพระโอรสธิดา 5 พระองค์ ได้แก่ พระเจ้าอีริคที่ 4 แห่งเดนมาร์ก เจ้าหญิงโซฟีแห่งเดนมาร์ก พระเจ้าอเบลแห่งเดนมาร์ก พระเจ้าคริสตอฟเฟอร์ที่ 1 แห่งเดนมาร์ก บุตรตายคลอดไม่ทราบเพศ
	เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์ก สมเด็จพระราชินีแห่งฝรั่งเศส	ค.ศ. 1174	29 กรกฎาคม ค.ศ. 1237	อภิเษกสมรส 15 สิงหาคม ค.ศ. 1193 กับ พระเจ้าฟีลิปที่ 2 แห่งฝรั่งเศส ไม่มีพระโอรสธิดา
-	เจ้าหญิงเฮเลนา ดัชเชสแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค	ราวค.ศ. 1180	22 พฤศจิกายน ค.ศ. 1233	อภิเษกสมรส ค.ศ. 1202 กับ วิลเลียมแห่งวินเชสเตอร์ ลอร์ดแห่งลุนเอนบูร์ก มีพระโอรส 1 พระองค์ ได้แก่ อ็อทโทที่ 1 ดยุกแห่งเบราน์ชไวค์-ลือเนอบวร์ค
	เจ้าหญิงริเชซา สมเด็จพระราชินีแห่งสวีเดน	ราวค.ศ. 1180	8 พฤษภาคม ค.ศ. 1220	อภิเษกสมรส ค.ศ. 1210 กับ พระเจ้าอีรีคที่ 10 แห่งสวีเดน มีพระโอรสธิดา 5 พระองค์ ได้แก่ เจ้าหญิงโซเฟีย อีริคสด็อทเทอร์แห่งสวีเดน เจ้าหญิงมาร์ธา อีริคสด็อทเทอร์แห่งสวีเดน (ถูกกล่าวอ้าง) เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์ก อีริคสด็อทเทอร์แห่งสวีเดน เจ้าหญิงมาเรียนนา อีริคสด็อทเทอร์แห่งสวีเดน (อาจเป็นไปได้) พระเจ้าอีริคที่ 11 แห่งสวีเดน
-	เจ้าหญิงวัลบูร์กิส ดัชเชสแห่งพอเมอเรเนีย	ไม่ปรากฏหลักฐาน	ค.ศ. 1177	อภิเษกสมรส กับ บอกุสเลาว์ที่ 1 ดยุกแห่งพอเมเรเนีย มีพระโอรส 2 พระองค์ ได้แก่ ราติบอร์แห่งพอเมเรเนีย วอร์ทิสเลาว์ที่ 2 ดยุกแห่งพอเมอเรเนีย

มีบันทึกว่าสมเด็จพระราชินีโซเฟียเป็นสตรีที่ทรงพระสิริโฉม ทรงมีพระอำนาจเหนือกษัตริย์และมีอุปนิสัยโหดเหี้ยม ตามพงศาวดารดั้งเดิมระบุว่า สมเด็จพระราชินีทรงสั่งสังหาร ฟรีลี โทเว พระสนมในกษัตริย์วัลเดมาร์ และทรงทำร้าย เคิร์ชเทน ขนิษฐาของกษัตริย์จนบาดเจ็บ แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีการยืนยันตามหลักฐานทางประวัติศาสตร์ หลังจากกษัตริย์วัลเดมาร์สวรรคต สมเด็จพระพันปีหลวงโซเฟีย พระมเหสี ทรงอภิเษกสมรสใหม่กับลุดวิกที่ 3 แลนด์เกรฟแห่งทือริงเงิน ในปีค.ศ. 1184

กษัตริย์วัลเดมาร์ทรงมีพระโอรสนอกสมรสกับ ฟรีลี โทเว มีพระโอรส 1 พระองค์คือ

• คริสโตเฟอร์แห่งเดนมาร์ก (ค.ศ. 1150-1173) เป็นโอรสองค์โตของกษัตริย์วัลเดมาร์ และได้เป็นดยุกแห่งจัตแลนด์ (dux Iuciae) ราวค.ศ. 1170 - 1173

พระราชตระกูล

8. พระเจ้าสเวนที่ 2 แห่งเดนมาร์ก

4. พระเจ้าอีริคที่ 1 แห่งเดนมาร์ก

9. ไม่ปรากฏนาม

2. เจ้าชายคนุด ลาวาร์ด

10. ธูร์ก็อต อูล์ฟสัน ฟาเกอร์ไคน์

5. บอเอดิล ธูร์ก็อตสแด็ทเทอร์

11. ธอร์กุนนา วักน์สแด็ทเทอร์

1. พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1 แห่งเดนมาร์ก

12. วลาดิเมียร์ที่ 2 โมโนมักห์

6. มิสทิสลาฟที่ 1 แห่งเคียฟ

13. ไกธาแห่งเวสเซกซ์

3. เจ้าหญิงอิงเงอร์บอร์กแห่งเคียฟ

14. พระเจ้าอิงเงอร์ที่ 1 แห่งสวีเดน

7. เจ้าหญิงคริสตินา อิงเงอร์สด็อทเทอร์แห่งสวีเดน

15. เฮเลนา

อ้างอิง

• วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Valdemar I of Denmark
• พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1 แห่งเดนมาร์ก ที่ไฟน์อะเกรฟ
• Valdemar den Store เก็บถาวร 2008-10-21 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Kings of Denmark, DK

ก่อนหน้า		พระเจ้าวัลเดมาร์ที่ 1 แห่งเดนมาร์ก		ถัดไป
พระเจ้าอีริคที่ 3		พระมหากษัตริย์แห่งเดนมาร์ก ร่วมกับ พระเจ้าสเวนที่ 3 (1146-1157) พระเจ้าคนุดที่ 5 (1146-1157) (ค.ศ. 1146 - ค.ศ. 1182)		พระเจ้าคนุดที่ 6