จักรพรรดิซ่งเกาจง

	จักรพรรดิซ่งเกาจง
ภาษาจีน	宋高宗
ความหมายตามตัวอักษร	"บรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่แห่งซ่ง"
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Sòng Gāozōng
เจ้า โก้ว
อักษรจีนตัวเต็ม	趙構
อักษรจีนตัวย่อ	赵构
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Zhào Gòu
เต๋อจี (ชื่อรอง)
ภาษาจีน	德基
การถอดเสียง
ภาษาจีนกลางมาตรฐาน
ฮั่นยฺหวี่พินอิน	Déjī

รัชศก
	เจี้ยนหยาน/เจี้ยนเหยียน (建炎; 1127–1130); เช่าซิง (紹興; 1131–1162)
พระสมัญญานาม
	Emperor Shouming Zhongxing Quangong Zhide Shengshen Wuwen Zhaoren Xianxiao (受命中興全功至德聖神武文昭仁憲孝皇帝)
พระอารามนาม
	เกาจง (高宗)

จักรพรรดิซ่งเกาจง
宋高宗
จักรพรรดิซ่งเกาจง ; 宋高宗
จักรพรรดิแห่งราชวงศ์ซ่ง
ครองราชย์	12 มิถุนายน ค.ศ. 1127 – 26 มีนาคม ค.ศ. 1129
ราชาภิเษก	12 มิถุนายน ค.ศ. 1127
ก่อนหน้า	จักรพรรดิซ่งชินจง
ถัดไป	เจ้า ฟู่
ครองราชย์	20 เมษายน ค.ศ. 1129 – 24 กรกฎาคม ค.ศ. 1162
ก่อนหน้า	เจ้า ฟู่
ถัดไป	จักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง
พระเจ้าหลวงแห่งราชวงศ์ซ่ง
ครองราชย์	24 กรกฎาคม ค.ศ. 1162 – 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1187
ประสูติ	12 มิถุนายน ค.ศ. 1107; เปี้ยนเหลียง ซ่งเหนือ (ปัจจุบันคือ ไคเฟิง มณฑลเหอหนาน ประเทศจีน); เจ้า โก้ว
สวรรคต	9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1187 (80 ปี); หลินอัน ซ่งเหนือ (ปัจจุบันคือ หางโจว มณฑลเจ้อเจียง ประเทศจีน)
ฝังพระศพ	สุสานหย่งซือ (永思陵, ปัจจุบันอยู่ในเช่าซิง มณฑลเจ้อเจียง)
จักรพรรดินี	จักรพรรดินีเซียนเจี๋ย (เสียชีวิต 1139); จักรพรรดินีเซี่ยนเชิ่ง (–1187);
พระราชบุตร	เจ้า ฟู่; Second Princess Kang; Third Princess Kang; Fourth Princess Kang; Fifth Princess Kang
รัชศก
	เจี้ยนหยาน/เจี้ยนเหยียน (建炎; 1127–1130); เช่าซิง (紹興; 1131–1162)
พระสมัญญานาม
	Emperor Shouming Zhongxing Quangong Zhide Shengshen Wuwen Zhaoren Xianxiao (受命中興全功至德聖神武文昭仁憲孝皇帝)
พระอารามนาม
	เกาจง (高宗)
ราชวงศ์	เจ้า
ราชวงศ์	ซ่ง (ซ่งใต้)
พระราชบิดา	จักรพรรดิซ่งฮุ่ยจง
พระราชมารดา	จักรพรรดินีเสี่ยนเหริน (顯仁皇后韋氏)
ลายพระอภิไธย
	หมายเหตุ: วันที่ที่ระบุไว้ในที่นี้เป็นวันที่ในปฏิทินจูเลียน ไม่ใช้วันที่ในปฏิทินเกรกอเรียนดังที่ใช้ในปัจจุบัน

จักรพรรดิซ่งเกาจง (12 มิถุนายน ค.ศ. 1107 – 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1187) พระนามเดิม "เจ้าโก้ว" ทรงเป็นจักรพรรดิองค์ที่ 10 แห่งราชวงศ์ซ่งของประเทศจีน และเป็นจักรพรรดิองค์แรกของแห่งราชวงศ์ซ่งใต้ ในปี ค.ศ. 1127 พระองค์ได้ละทิ้งราชธานีไคเฟิงหลังการรุกรานของชนเผ่านฺหวี่เจินหรือพวกจิน ไปตั้งมั่นที่เมืองหลินอัน (臨安; ปัจจุบันนี้คือเมืองหางโจว 杭州) จากนั้นจึงได้เสด็จขึ้นครองราชย์และสถาปนาราชวงศ์ซ่งขึ้นใหม่ในชื่อราชวงศ์ซ่งใต้ พระองค์ทรงอยู่ในราชสมบัติระหว่างปี ค.ศ. 1127 - 1162

พระราชประวัติ

จักรพรรดิซ่งเกาจงเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 5 ของจักรพรรดิซ่งฮุ่ยจง และเป็นพระราชอนุชาต่างพระราชมารดาของจักรพรรดิซ่งชินจง พระราชมารดาของพระองค์เป็นพระสนมจากสกุลเว่ย (韋) ซึ่งได้รับการสถาปนาหลังการสิ้นพระชนม์จากจักรพรรดิซ่งเกาจงเป็นพระพันปีหลวงเสียงหยิน (顯仁皇后, ค.ศ. 1080 - 1159)

"บทกวีสี่วรรคว่าด้วยภูเขาสวรรค์" (Quatrain on the Heavenly Mountain) ลายพระหัตถ์ของจักรพรรดิซ่งเกาจง

จักรพรรดิซ่งเกาจงทรงเคยปกครองพื้นที่แห่งหนึ่งราชวงศ์ซ่งเหนือมาก่อน ต่อมาหลังจักรพรรดิซ่งชินจงและจักรพรรดิซ่งฮุ่ยจงทรงถูกพวกจินจับกุมเป็นเชลยแล้ว พระองค์จึงขึ้นครองราชสมบัติเป็นจักรพรรดิลำดับถัดมาและสถาปนาราชวงศ์ซ่งใต้ขึ้น ในรัชกาลของพระองค์นั้นจักรวรรดิซ่งใต้ต้องทำสงครามกับชาวจินอยู่เสมอ ในชั้นต้นพระองค์ได้ให้แม่ทัพคนสำคัญ เช่น หลี่กัง งักฮุย หานซื่อจง และอวี่หยุนเหวิน ตรึงกำลังชาวจินไว้ อย่างไรก็ตาม หลังจากการต่อสู้ยาวนาหลายปีและประสบชัยชนะด้านการทหาร จักรพรรดิซ่งเกาจงก็ได้ทรงเปลี่ยนมาดำเนินนโยบายสันติและปกป้องดินแดนเป็นหลัก หนึ่งในเหตุผลสำคัญในการดำเนินนโยบายดังกล่าวก็คือ พระองค์และอัครมหาเสนาบดีฉินฮุ่ยไม่ต้องการให้กองทัพซ่งใต้เอาชัยจากชาวจินอย่างเบ็ดเสร็จและช่วยเหลือจักรพรรดิซ่งชินจงและจักรพรรดิซ่งฮุ่ยจงได้ เพื่อว่าจักรพรรดิซ่งเกาจงจะได้อยู่ในราชสมบัติต่อไป ผลที่ปรากฏคือพระองค์และฉินฮุ่ยได้วางแผนบังคับให้แม่ทัพงักฮุยต้องถอนทัพกลับมาด้วยคำสั่งที่กำกวม แล้วหาทางจับงักฮุยประหารชีวิตเสียโดยปราศจากความผิด และถอดถอนแม่ทัพหานซื่อจงออกจากตำแหน่งทางการทหารทั้งหมด จากนั้นพระองค์ได้ลงพระนามใน “สัญญาสงบศึกเส้าซิง” กับชาวจิน ซึ่งสัญญาที่ซ่งใต้เสียเปรียบจินเป็นอย่างมาก กล่าวคือ ซ่งใต้ต้องยอมยกดินแดนจำนวนมากให้แก่ราชวงศ์จินเพื่อแลกกับการสงบศึก และต้องส่งบรรณาการให้กับชาวจินด้วย

จักรพรรดิซ่งเกาจงยังทรงเป็นกวีที่สำคัญพระองค์หนึ่งของจีน และทรงมีอิทธิพลอย่างสำคัญต่อกวีชาวจีนในรุ่นต่อมาด้วย ผลงานชิ้นหนึ่งของพระองค์ที่ยังหลงเหลือมาถึงปัจจุบันคือ "บทกวีสี่วรรคว่าด้วยภูเขาสวรรค์" (Quatrain on the Heavenly Mountain)

วันที่ 24 กรกฎาคม ค.ศ. 1162 จักรพรรดิซ่งเกาจงสละราชย์ให้จ้าวเชิ่นพระโอรสบุญธรรม ขึ้นเป็นจักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง ส่วนจักรพรรดิซ่งเกาจงได้รับยศพระเจ้าหลวง (太上皇) และยังมีอำนาจทางการเมืองอยู่ต่อไป หลังครองราชย์นานกว่า 35 ปี แต่ยังทรงดำรงพระชนม์จนถึง ค.ศ. 1187 จึงเสด็จสวรรคต พระชนมายุได้ 80 พรรษา

ดูเพิ่ม

หมายเหตุ

↑ หลังจักรพรรดิซ่งชินจงซึ่งเป็นพระเชษฐาต่างพระมารดา ทรงถูกชาวจินจับเป็นเชลยในเดือนมกราคม ค.ศ. 1127 พระองค์จึงทรงสถาปนาพระองค์เองเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1127 ทรงถูกถอดจากตำแหน่ง 25 วัน ระหว่างวันที่ 26 มีนาคม – 20 เมษายน ค.ศ. 1129 โดยแม่ทัพเหมียวฟู่ (苗傅) และหลิวเจิ้งเยี่ยน (劉正彥) ทรงถูกกองทัพจินไล่ล่าและไม่อาจควบคุมจีนภาคใต้อย่างเต็มที่ จนถึงปลายคริสต์ทศวรรษ 1130
↑ ทรงสละราชสมบัติให้พระราชโอรสบุญธรรม ซึ่งทรงรับอุปการะจากพระญาติห่าง ๆ องค์หนึ่ง ทรงสถาปนาพระองค์เองเป็น "ไท่ซ่างหวง" (太上皇; เทียบกับภาษาไทยคือคำว่า "พระเจ้าหลวง") และยังคงทรงเป็นผู้ฝึกหัดการปกครองให้จักรพรรดิองค์ใหม่ต่อไป
↑ เป็นพระนามหลังการสวรรคตที่ทรงได้รับครั้งสุดท้ายเมื่อ ค.ศ. 1191

ก่อนหน้า		จักรพรรดิซ่งเกาจง		ถัดไป
จักรพรรดิซ่งชินจง (ราชวงศ์ซ่งเหนือ)		จักรพรรดิจีน (พ.ศ. 1670 - พ.ศ. 1705)		จักรพรรดิซ่งเซี่ยวจง

[1] หลังจักรพรรดิซ่งชินจงซึ่งเป็นพระเชษฐาต่างพระมารดา ทรงถูกชาวจินจับเป็นเชลยในเดือนมกราคม ค.ศ. 1127 พระองค์จึงทรงสถาปนาพระองค์เองเป็นจักรพรรดิองค์ใหม่เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1127 ทรงถูกถอดจากตำแหน่ง 25 วัน ระหว่างวันที่ 26 มีนาคม – 20 เมษายน ค.ศ. 1129 โดยแม่ทัพเหมียวฟู่ (苗傅) และหลิวเจิ้งเยี่ยน (劉正彥) ทรงถูกกองทัพจินไล่ล่าและไม่อาจควบคุมจีนภาคใต้อย่างเต็มที่ จนถึงปลายคริสต์ทศวรรษ 1130

[2] ทรงสละราชสมบัติให้พระราชโอรสบุญธรรม ซึ่งทรงรับอุปการะจากพระญาติห่าง ๆ องค์หนึ่ง ทรงสถาปนาพระองค์เองเป็น "ไท่ซ่างหวง" (太上皇; เทียบกับภาษาไทยคือคำว่า "พระเจ้าหลวง") และยังคงทรงเป็นผู้ฝึกหัดการปกครองให้จักรพรรดิองค์ใหม่ต่อไป

[3] เป็นพระนามหลังการสวรรคตที่ทรงได้รับครั้งสุดท้ายเมื่อ ค.ศ. 1191

[a]

[b]

[c]