จักรวรรดิซิกข์

**จักรวรรดิสิกข์**
จักรวรรดิสิกข์; ਸਰਕਾਰ-ਏ-ਖਾਲਸਾ; سرکارِ خالصہ; Sarkar-i Khalsa;
	1799–1849
	ธงชาติ
	เพลงชาติ: เทคะ เตฆะ ฟะเตห์
	อินเดียราวปี 1805 แสดงการปกครองของสิกข์ทางตอนบนของแผนที่
เมืองหลวง	ลาฮอร์
ภาษาทั่วไป	ภาษาเปอร์เซีย (court); ภาษาปัญจาบ และ สำเนียง; ภาษาโดกรี; ภาษากัศมีร์; ภาษาปาชโต;
ศาสนา	ศาสนาสิกข์ และศาสนอื่น ๆ
การปกครอง	ราชาธิปไตย
มหาราชา
• 1801–1839	รณชีต สิงห์
• 1839	ขารัก สิงห์
• 1839–1840	นาว นิหัล สิงห์
• 1840–1841	จันทะ กาวร์
• 1841–1843	เชร์ สิงห์
• 1843–1849	ทุลีป สิงห์
• 1843–1849	ชินทะ กาวร์ ; (ผู้สำเร็จราชการ)
วะซีร์
• 1799–1818	Jamadar Khushal Singh
• 1818–1843	Dhian Singh Dogra
• 1843–1844	Hira Singh Dogra
• 14 May 1845 – 21 September 1845	Jawahar Singh Aulakh
• 1845–1846	ลาล สิงห์
• 31 มกราคม 1846 – 9 มีนาคม 1846	กุหลาบ สิงห์
ยุคประวัติศาสตร์	ยุคใหม่ตอนต้น
• รณชีต สิงห์ เข้ายึดครองเมืองลาฮอร์	7 กรกฎาคม 1799
• สิ้นสุดสงครามอังกฤษ-สิกข์ ครั้งที่สอง	29 มีนาคม 1849
ประชากร
• 1831	3,500,000
สกุลเงิน	นานักชาฮีซิกเก (Nanak Shahi Sikke)
ก่อนหน้า	ถัดไป
	Sikh Confederacy
	Durrani Empire
	Maratha Empire
Punjab Province (British India)
Jammu and Kashmir (princely state)
ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ	China; Afghanistan; India; Pakistan;

จักรวรรดิซิกข์ หรือ จักรวรรดิสิกข์ (หรือ สิกข์ขาลสาราช หรือ Sarkar-i Khalsa^[7]) เป็นอดีตรัฐที่มีอาณาเขตอยู่ในอนุทวีปอินเดีย ตั้งขึ้นภายใต้การนำของมหาราชารณชีต สิงห์ ผู้ก่อตั้งจักรวรรดิฆราวาสนิยมขึ้นในภูมิภาคปัญจาบ^[8] จักรวรรดิเริ่มต้นขึ้นในปี 1799 เมื่อมหาราชารณชีต สิงห์ เข้ายึดครองเมืองลาฮอร์ และสิ้นสุดในปี 1849^[1]^[9] ระหว่างจุดรุ่งเรืองสูงสุดของจักรวรรดิในศตวรรษที่ 19 จักรวรรดิครอบคลุมพื้นที่จากไคเบอร์พาสส์ทางตะวันตกไปถึงทิเบตตะวันตกในทางตะวันออก และจากมิตันโกตในทางใต้ ไปถึงกัศมีร์ในทางเหนือ จักรวรรดิสิกข์มีประชากรราว 3.5 ล้านคนในปี 1831 (ทำให้เป็นรัฐที่มีประชากรมากที่สุดเป็นลำดับที่ 19) ด้วยประชากรที่มีความหลากหลายทางศาสนาสูง^[6]

การก่อตั้งของจักรวรรดิสิกข์เริ่มต้นขึ้นเมื่อมหาราชารณชีต สิงห์ เข้ายึดครองเมืองลาฮอร์จากผู้ปกครองเดิม ซะมัน ชาห์ ดูร์รานี ตามด้วยการค่อย ๆ ขับไล่ชาวอัฟกันออกจากบริเวณผ่านสวครามอัฟกัน-สิกข์ และการรวมกันของมิสล์ (misls) ย่อย ๆ ของชาวซิกข์ในบริเวณ รณชีต สิงห์ แต่งตั้งตนเองเป็นมหาราชาแห่งปัญจาบในวันที่ 12 เมษายน 1801 (ตรงกับวันวิสาขี) โดยมีท่านซาฮิบสิงห์เบดี (Sahib Singh Bedi) ลูกหลานของคุรุนานัก เป็นผู้ประกอบพิธีบรมราชาภิเษก^[10]

อ้างอิงแก้ไข

↑ ^1.0 ^1.1 Chisholm, Hugh, บ.ก. (1911). "Ranjit Singh" . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. 22 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. p. 892.
↑ Grewal, J. S. (1990). The Sikhs of the Punjab, Chapter 6: The Sikh empire (1799–1849). The New Cambridge History of India. Cambridge University Press. p. 112. ISBN 0-521-63764-3. The continuance of Persian as the language of administration.
↑ Fenech, Louis E. (2013). The Sikh Zafar-namah of Guru Gobind Singh: A Discursive Blade in the Heart of the Mughal Empire. Oxford University Press (USA). p. 239. ISBN 978-0199931453. We see such acquaintance clearly within the Sikh court of Maharaja Ranjit Singh, for example, the principal language of which was Persian.
↑ Grewal, J.S. (1990). The Sikhs of the Punjab. Cambridge University Press. p. 107. ISBN 0-521-63764-3. สืบค้นเมื่อ 15 April 2014.
↑ Satinder Singh, Raja Gulab Singh's Role 1971, pp. 46–50.
↑ ^6.0 ^6.1 Amarinder Singh's The Last Sunset: The Rise and Fall of the Lahore Durbar
↑ Waheeduddin 1981, p. 15.
↑ "Ranjit Singh: A Secular Sikh Sovereign by K.S. Duggal. (Date:1989. ISBN 8170172446)". Exoticindiaart.com. 3 September 2015. สืบค้นเมื่อ 2009-08-09.
↑ Grewal, J. S. (1990). The Sikhs of the Punjab, Chapter 6: The Sikh empire (1799–1849). The New Cambridge History of India. Cambridge University Press. ISBN 0-521-63764-3.
↑ The Encyclopaedia of Sikhism Archived 8 May 2014 at the Wayback Machine., section Sāhib Siṅgh Bedī, Bābā (1756–1834).

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ จักรวรรดิซิกข์

[Encyclopædia_Britannica_Eleventh_Edition_1911_Page_892-1] 1.0 ^1.1 Chisholm, Hugh, บ.ก. (1911). "Ranjit Singh" . สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. 22 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. p. 892.

[Grewal112-2] Grewal, J. S. (1990). The Sikhs of the Punjab, Chapter 6: The Sikh empire (1799–1849). The New Cambridge History of India. Cambridge University Press. p. 112. ISBN 0-521-63764-3. The continuance of Persian as the language of administration.

[3] Fenech, Louis E. (2013). The Sikh Zafar-namah of Guru Gobind Singh: A Discursive Blade in the Heart of the Mughal Empire. Oxford University Press (USA). p. 239. ISBN 978-0199931453. We see such acquaintance clearly within the Sikh court of Maharaja Ranjit Singh, for example, the principal language of which was Persian.

[4] Grewal, J.S. (1990). The Sikhs of the Punjab. Cambridge University Press. p. 107. ISBN 0-521-63764-3. สืบค้นเมื่อ 15 April 2014.

[FOOTNOTESatinder_Singh,_Raja_Gulab_Singh's_Role197146–50-5] Satinder Singh, Raja Gulab Singh's Role 1971, pp. 46–50.

[ReferenceA-6] 6.0 ^6.1 Amarinder Singh's The Last Sunset: The Rise and Fall of the Lahore Durbar

[FOOTNOTEWaheeduddin198115-7] Waheeduddin 1981, p. 15.

[8] "Ranjit Singh: A Secular Sikh Sovereign by K.S. Duggal. (Date:1989. ISBN 8170172446)". Exoticindiaart.com. 3 September 2015. สืบค้นเมื่อ 2009-08-09.

[Grewal-9] Grewal, J. S. (1990). The Sikhs of the Punjab, Chapter 6: The Sikh empire (1799–1849). The New Cambridge History of India. Cambridge University Press. ISBN 0-521-63764-3.

[10] The Encyclopaedia of Sikhism Archived 8 May 2014 at the Wayback Machine., section Sāhib Siṅgh Bedī, Bābā (1756–1834).

[7]

[8]

[1]

[9]

[6]

[2]

[3]

[4]

[5]

[10]