จักรวรรดิซิกข์
จักรวรรดิซิกข์ (อังกฤษ: Sikh Empire; เปอร์เซีย: امپراتوری سیک; ปัญจาบ: سکھ سلطنت) เป็นจักรวรรดิที่ตั้งอยู่ในเอเชียใต้ รอบ ๆ ภูมิภาคปัญจาบ ดำรงอยู่ระหว่างปี ค.ศ. 1799–1849 ในยุคที่รุ่งเรืองที่สุด จักรวรรดิซิกข์มีพื้นที่จรดช่องเขาไคเบอร์ทางตะวันตก จรดทิเบตทางตะวันออก จรดเมืองมิธันโกต (Mithankot) ทางใต้และจรดกัศมีร์ทางเหนือ
| จักรวรรดิซิกข์ | ||||||
| Sarkar-e-Khalsa امپراطوری سیک ਸਿੱਖ ਸਲਤਨਤ | ||||||
| ||||||
| ||||||
| เพลงชาติ Deg Tegh Fateh | ||||||
 จักรวรรดิซิกข์ในยุคที่อาณาเขตกว้างที่สุด
| ||||||
| เมืองหลวง | ละฮอร์ | |||||
| ภาษา | เปอร์เซีย[1], ปัญจาบ, โดกรี, แคชเมียร์, พัชโต | |||||
| ศาสนา | ศาสนาซิกข์ | |||||
| รัฐบาล | ราชาธิปไตยแบบสหพันธรัฐ | |||||
| มหาราชา | ||||||
| - | 1801–1839 | รันจิต สิงห์ | ||||
| - | 1839 | คารัค สิงห์ | ||||
| - | 1839–1840 | เนา นิฮัล สิงห์ | ||||
| - | 1840–1841 | ชันด์ เคาร์ | ||||
| - | 1841–1843 | เชอร์ สิงห์ | ||||
| - | 1843–1849 | ทุลีป สิงห์ | ||||
| เสนาบดี | ||||||
| - | 1799–1818 | จามาดาร์ คูชัล สิงห์[2] | ||||
| - | 1818–1843 | เดียน สิงห์ ดอครา | ||||
| - | 1843–1844 | ฮิรา สิงห์ ดอครา | ||||
| - | 1844–1845 | จาวาฮาร์ สิงห์ ออลัค | ||||
| ยุคประวัติศาสตร์ | สมัยใหม่ช่วงต้น | |||||
| - | รันจิต สิงห์ยึดเมืองละฮอร์ | 7 กรกฎาคม ค.ศ. 1799 | ||||
| - | สิ้นสุดสงครามอังกฤษ-ซิกข์ครั้งที่สอง | 29 มีนาคม 1849 | ||||
| สกุลเงิน | รูปีนานัคชาฮี | |||||
| ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ |  จีน อินเดีย ปากีสถาน
| |||||
ศาสนาซิกข์เกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้เคียงกับการพิชิตดินแดนทางภาคเหนือของอินเดียของจักรพรรดิบาบูร์ ผู้สถาปนาจักรวรรดิโมกุล ในรัชสมัยจักรพรรดิอักบัร พระองค์ทรงเจริญสัมพันธไมตรีกับชาวซิกข์และพระราชทานที่ดินให้แก่คุรุชาวซิกข์ แต่ตั้งแต่รัชสมัยของจักรพรรดิชะฮันคีร์เป็นต้นมา ความสัมพันธ์ระหว่างจักรวรรดิโมกุลและชาวซิกข์ก็ตกต่ำลง มีการทำร้ายและคุมขังชาวซิกข์[3] จนชาวซิกข์เริ่มสร้างป้อมปราการและกองทัพไว้ป้องกัน ในปี ค.ศ. 1707 หลังการสวรรคตของจักรพรรดิออรังเซพและจักรวรรดิโมกุลเริ่มเสื่อมอำนาจ กองทัพชาวซิกข์เริ่มมีอิทธิพลมากขึ้นและแตกออกเป็นกลุ่มต่าง ๆ ที่มีอำนาจกึ่งปกครองตนเอง เรียกว่า "misl"[4][5] (เป็นคำในภาษาเปอร์เซีย แปลว่า "คล้ายคลึง") ผู้นำของแต่ละกองทัพพยายามแยกตัวเป็นอิสระ ในปี ค.ศ. 1799 รันจิต สิงห์ (Ranjit Singh) ยึดเมืองละฮอร์จากซามาน ชาห์ ดุรรานี (Zaman Shah Durrani) ผู้ปกครองชาวอัฟกันและรวมกองทัพชาวซิกข์จนเป็นปึกแผ่น ต่อมาในปี ค.ศ. 1801 รันจิต สิงห์ทรงขึ้นครองราชย์เป็นมหาราชาแห่งปัญจาบ พระองค์ทรงพัฒนากองทัพให้ทันสมัย แต่หลังการสวรรคตของพระองค์ ภายในจักรวรรดิก็เกิดความขัดแย้งและล่มสลายลงในปี ค.ศ. 1849 หลังพ่ายแพ้ให้แก่บริษัทอินเดียตะวันออกในสงครามอังกฤษ-ซิกข์ครั้งที่สอง[6]
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ http://www.global.ucsb.edu/punjab/14.1_Rahman.pdf
- ↑ Grewal, J.S. (1990). The Sikhs of the Punjab. Cambridge University Press. p. 107. ISBN 0 521 63764 3. สืบค้นเมื่อ 15 April 2014.
- ↑ Melton, J. Gordon (Jan 15, 2014). Faiths Across Time: 5,000 Years of Religious History. ABC-CLIO. p. 1163. สืบค้นเมื่อ Nov 3, 2014.
- ↑ Encyclopædia Britannica Eleventh Edition, (Edition: Volume V22, Date: 1910–1911), Page 892.
- ↑ Grewal, J. S. (1990). The Sikhs of the Punjab, Chapter 6: The Sikh empire (1799–1849). The New Cambridge History of India. Cambridge University Press. ISBN 0 521 63764 3.
- ↑ Second Anglo-Sikh War - Oxford Scholarship
แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ จักรวรรดิซิกข์
