มาร์ลอน แบรนโด
มาร์ลอน แบรนโด จูเนียร์ (อังกฤษ: Marlon Brando, Jr., 3 เมษายน พ.ศ. 2467 - 1 กรกฎาคม พ.ศ. 2547) เป็นนักแสดงชาวอเมริกัน ได้รับรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยม 2 สมัย จากการรับบทเป็น เทอร์รี มัลลอย ในภาพยนตร์เรื่อง กรรมกรท่าเรือ และรับบทเป็น วีโต คอร์เลโอเน ในภาพยนตร์เรื่อง เดอะ ก็อดฟาเธอร์ โดย มาร์ลอน แบรนโด ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในนักแสดงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของวงการภาพยนตร์อเมริกันและเป็นนักแสดงที่มีอิทธิพลมากที่สุดต่อนักแสดงในยุคศตวรรษที่ 20[1] นอกจากนี้นิตยสารไทม์ยังได้จัดให้เขาอยู่ใน 100 บุคคลแห่งศตวรรษ[2] นอกเหนือไปจากผลงานการแสดงของเขาที่เป็นที่ยอมรับและได้รับการกล่าวถึงไปทั่วโลกแล้ว มาร์ลอน แบรนโด ยังมีบทบาททางการเคลื่อนไหวเรียกร้องเกี่ยวกับสิทธิพลเมืองและการปฏิบัติต่อกลุ่มชนพื้นเมืองอเมริกันในสหรัฐ ในหลายโอกาส
มาร์ลอน แบรนโด | |
|---|---|
 | |
| สารนิเทศภูมิหลัง | |
| ชื่อเกิด | มาร์ลอน แบรนโด จูเนียร์ |
| เกิด | 3 เมษายน ค.ศ. 1924 เมืองโอมาฮา, รัฐเนแบรสกา สหรัฐอเมริกา |
| เสียชีวิต | 1 กรกฎาคม ค.ศ. 2004 (80 ปี) ศูนย์การแพทย์โรนัลด์ เรแกน มหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนีย ลอสแอนเจลิส สหรัฐอเมริกา |
| คู่สมรส | แอนนา คาชฟี (1957-1959) โมวิตา แคสทาเนดา (1960-1962) ทาริตา เทอริปาอา (1962-1972) |
| บุตร | 11 คน |
| อาชีพ | นักแสดง |
| ปีที่แสดง | 1944–2004 |
| ผลงานเด่น | รถรางสายปรารถนา กรรมกรท่าเรือ อเมริกันอันตราย เดอะ ก็อดฟาเธอร์ รักลวงในปารีส กองทัพอำมหิต |
| รางวัล | |
| ออสการ์ | นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม 1954 กรรมกรท่าเรือ นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม 1972 เดอะ ก็อดฟาเธอร์ |
| เอมมี | นักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม ประเภทละครโทรทัศน์ 1979 รูตส์: เดอะเน็กซ์เจเนเรชันส์ |
| ลูกโลกทองคำ | นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม ประเภทภาพยนตร์ดรามา 1954 กรรมกรท่าเรือ รางวัลเกียรติยศสำหรับนักแสดงที่ได้รับความนิยมสูงสุด 1955 นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม ประเภทภาพยนตร์ดรามา 1972 เดอะ ก็อดฟาเธอร์ รางวัลเกียรติยศสำหรับนักแสดงที่ได้รับความนิยมสูงสุด 1973 |
| แบฟตา | นักแสดงนำชายต่างประเทศยอดเยี่ยม 1952 Viva Zapata! นักแสดงนำชายต่างประเทศยอดเยี่ยม 1953 จูเลียส ซีซาร์ นักแสดงนำชายต่างประเทศยอดเยี่ยม 1954 กรรมกรท่าเรือ |
| ฐานข้อมูล | |
| IMDb | |
มาร์ลอน แบรนโด | |
|---|---|
| ชื่ออื่น | บัด มิสเตอร์ มัมเบิลส์ |
| ศิษย์เก่า | โรงเรียนการทหารแชตทัค รัฐมินนิโซตา |
| เว็บไซต์ | http://marlonbrando.com/ |
| ลายมือชื่อ | |
 | |
มาร์ลอน แบรนโด ศึกษาทางด้านการแสดงในปลายยุค 1940 จาก สเตลลา แอดเลอร์ นักแสดงละครบรอดเวย์รุ่นพี่ ซึ่งเธอเป็นลูกศิษย์ทางการแสดงของ คอนสแตนติน สตานิสลาฟสกี ครูสอนการแสดงละครเวทีชื่อดังชาวรัสเซีย โดย แอดเลอร์ ได้สอนแบรนโดในเรื่องของเทคนิคและวิธีการแสดงที่เน้นการเข้าถึงบทบาทและความสมจริงในบุคคลิกของตัวละครให้แก่เขา และทำให้เขากลายเป็นนักแสดงชายคนแรกๆที่นำศิลปะการแสดงแบบ สตานิสลาฟสกี ออกไปสู่การรับชมของผู้ชมจำนวนมาก แบรนโด เป็นที่รู้จักในวงการภาพยนตร์อเมริกันหลังจากที่เขาเริ่มหันมาแสดงภาพยนตร์แทนการแสดงในละครบรอดเวย์ โดยเขาเริ่มมีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จอย่างมากในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1950 ซึ่งเขาได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยม ถึง 4 สมัยติดต่อกัน จากการรับบทนักแสดงนำในภาพยนตร์เรื่อง A Streetcar Named Desire - รถรางสายปรารถนา (ค.ศ. 1951) ซึ่งเขาเคยแสดงเรื่องนี้ไว้จนประสบความสำเร็จมาแล้วเมื่อครั้งเป็นละครบรอดเวย์ที่ต้องเล่นต่อหน้าผู้ชมเมื่อปี ค.ศ. 1947 ต่อมาเขาได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์อีกครั้งจากการแสดงเป็น เอมิเลียโน ซาปาตา ในภาพยนตร์เรื่อง Viva Zapata! (ค.ศ. 1952) และจากการแสดงเป็น มาร์ก แอนโทนี ในภาพยนตร์ที่ดัดแปลงมาจากบทประพันธ์ดั้งเดิมของ วิลเลียม เชกสเปียร์ เรื่อง จูเลียส ซีซาร์ (ค.ศ. 1953) แต่การเข้าชิงรางวัลออสการ์ทั้ง 3 สมัยของเขาต้องพ่ายแพ้ให้กับ ฮัมฟรีย์ โบการ์ต, แกรี คูเปอร์ และ วิลเลียม โฮลเดน ก่อนที่ในช่วงปลายปี 1953 เขาจะแสดงภาพยนตร์แนวอาชญากรรมเรื่อง The Wild One (ค.ศ. 1953) ที่ประสบความสำเร็จอย่างสูงและทำให้ภาพลักษณ์ของเขาจากการรับบทเป็น จอห์นี สแตรบเลอร์ หัวหน้าแก็งค์มอร์เตอร์ไซค์ เดอะ แบล็ค ราเบลส์ กลายเป็นตัวละครชายที่เป็นแบบอย่างทางแฟชันการแต่งกายของวัยรุ่นทั่วโลกในยุคคริสต์ทศวรรษที่ 50 เช่น การตัดผมและไว้จอนที่ส่งผลต่อศิลปินหรือนักแสดงยุคนั้นเช่น เจมส์ ดีน และ เอลวิส เพรสลีย์ โดยเอลวิส ได้นำภาพลักษณ์ของมาร์ลอน แบรนโด ในภาพยนตร์เรื่องนี้ไปเป็นบทบาทในการถ่ายทำเพลง Jailhouse Rock [3] นอกจากนี้ยังมีแฟชันการสวมแจ็คเก็ตหนังสีดำ การสวมหมวกเอียงไปด้านข้าง และทำให้เกิดความนิยมในจักรยานยนตร์อังกฤษยี่ห้อ ไทรอัมพ์ รุ่น Thunderbird เกิดขึ้นไปทั่วสหรัฐอเมริกา
จนกระทั่งในปี 1954 แบรนโด ก็มาประสบความสำเร็จในการเข้าชิงรางวัลออสการ์เป็นครั้งที่ 4 โดยเขาได้รับรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมเป็นครั้งแรกจากการรับบท เทอร์รี มัลลอย ในภาพยนตร์เรื่อง On the Waterfront - กรรมกรท่าเรือ ซึ่งจากบทบาทดังกล่าวนอกจากจะทำให้เขาได้รับรางวัลที่ได้รับการยอมรับมากที่สุดอย่างออสการ์แล้ว การยังทำให้เขาสามารถคว้ารางวัลลูกโลกทองคำ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมประเภทภาพยนตร์ดราม่า และรางวัลแบฟตา สาขานักแสดงนำชายชาวต่างชาติยอดเยี่ยม อีกด้วย
ในช่วงเวลาดังกล่าวแม้ มาร์ลอน แบรนโด จะเป็นนักแสดงชายที่ประสบความสำเร็จอย่างสูง แต่ในช่วงยุคคริสต์ทศวรรษ 1960 กลับเป็นช่วงเวลาที่ชื่อเสียงในวงการภาพยนตร์ของเขาเริ่มเสื่อมถอยและไม่ประสบความสำเร็จในวงการภาพยนตร์เท่าที่ควร เริ่มจากการแสดงในภาพยนตร์แนวคาวบอยตะวันตกเรื่อง One-Eyed Jack (ค.ศ. 1961) ที่นอกจากเขาจะต้องแสดงนำแล้วยังต้องกำกับภาพยนตร์เรื่องนี้ด้วยตนเองแทนที่ สแตนลีย์ คูบริก ที่ถูกปลดออกไป แม้ทางค่ายจะลงทุนสูงด้วยการถ่ายทำให้เป็นภาพสีแต่หลังจากภาพยนตร์ออกฉายกลับไม่สามารถทำเงินได้และถึงขั้นต้องขาดทุนย่อยยับ ส่งผลให้แบรนโด ไม่รับงานกำกับภาพยนตร์เรื่องใดอีกเลย ก่อนที่ชื่อเสียงด้านลบเรื่องความเอาแต่ใจและบุคลิกที่ปกครองยากของเขาจะเป็นที่เลื่องลือในวงการมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งในปี 1962 เขาได้แสดงในภาพยนตร์เรื่อง Mutiny on the Bounty - กัปตันทมิฬ แต่ถูกต่อต้านอย่างหนักจากบรรดาสื่อมวลชนจากพฤติกรรมเอาแต่ใจของเขาขณะถ่ายทำอันเป็นที่รับรู้อย่างกว้างขวาง ตลอดจนการที่เขามักจะไม่ให้ความร่วมมือกับกองถ่ายหากเป็นเรื่องที่ไม่ถูกใจ ส่งผลให้เกิดความล่าช้าในการถ่ายทำและงบประมาณที่บานปลาย โดยถึงแม้ตัวภาพยนตร์จะได้รับคำวิจารณ์ที่หลากหลายและได้รับการเสนอให้เข้าชิงรางวัลออสการ์มากถึง 7 สาขา แต่ด้วยกระแสโจมตีจากสื่อมวลชนที่ล้วนมุ่งไปที่พฤติกรรมความร้ายกาจในกองถ่ายของ มาร์ลอน แบรนโด ซึ่งเป็นนักแสดงนำของเรื่องโดยตรง ทำให้ภาพยนตร์ขาดทุนทางรายได้อย่างมหาศาล [4] และทำให้ผลงานการแสดงภาพยนตร์เรื่องต่อๆมาของเขาในยุคนั้นไม่ได้รับการกล่าวถึงจากสื่อต่างๆ มากเท่าที่ควร
แบรนโด กลับมาสร้างชื่ออย่างยิ่งใหญ่อีกครั้งจากการรับบทเป็น วีโต คอร์เลโอเน ในภาพยนตร์ที่สร้างจากบทประพันธ์ของ มาริโอ พูโซ เรื่อง เดอะ ก็อดฟาเธอร์ (ค.ศ. 1972) โดย พูโซ เจ้าของประพันธ์ต้องการให้ มาร์ลอน แบรนโด แสดงในบทบาทนี้ แต่ถูกหลายฝ่ายคัดค้านโดยเฉพาะจากทางค่ายภาพยนตร์อย่างพาราเมาต์พิกเจอส์ เนื่องจากกิตติศัพท์ของเขาในกองถ่ายและอารมณ์ที่คาดเดาได้ยาก ส่วนฟรานซิส ฟอร์ด คอปโปลาผู้กำกับภาพยนตร์ก็อยากได้ ลอเรนซ์ โอลิวีเอร์ มารับบทนี้มากกว่าแต่ก็ถูกตัวแทนของ โอลิวีเอร์ ปฏิเสธ จนทำให้ทีมงานต้องคัดเลือกผู้รับบทจากนักแสดงชายหลายคนทั้ง แอนโทนี ควินน์, จอร์จ ซี. สกอตต์, ริชาร์ด คอนเต และ ออร์สัน เวลส์ แต่ก็พบว่ายังไม่ใช่นักแสดงที่มีบุคลิกเหมาะสมกับบทบาทดังกล่าว สุดท้ายตัวเลือกจึงเหลือแค่เพียง เออร์เนสต์ บอร์กไนน์ และ มาร์ลอน แบรนโด ซึ่งหลังจากที่ แบรนโด เข้ารับการทดสอบบทและแสดงให้ทุกคนเห็นถึงความสมจริงอย่างยิ่งกับการเป็นตัวละคร วีโต คอร์เลโอเน ก็ทำให้ทุกคนเปลี่ยนใจมอบบทบาทดังกล่าวให้เขาอย่างไร้ข้อกังขาแม้จะถูกคัดค้านอย่างหนักในตอนแรก ก่อนที่ความสำเร็จอย่างยิ่งใหญ่ของภาพยนตร์เรื่องนี้จะทำให้สื่อทั่วโลกหันมาชื่นชมฝีมือในการแสดงของเขาอีกครั้ง โดยเขาได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงทั้งรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยม, รางวัลลูกโลกทองคำ และ รางวัลแบฟตา โดยถึงแม้ว่าในที่สุดเขาจะได้รับรางวัลออสการ์ สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยมเป็นสมัยที่ 2 ของตนเองและกลับมามีชื่อเสียงอย่างยิ่งใหญ่ในโลกภาพยนตร์อีกครั้ง แต่เขาก็กลับสร้างความตื่นตะลึงในวงการเมื่อปฏิเสธที่จะขึ้นไปรับรางวัลออสการ์ โดยเขาได้มอบหมายให้ ซาชีน ลิตเติลเฟเธอร์ นักแสดงหญิงที่มีเชื้อสายเผ่าอาเปเช เป็นตัวแทนขึ้นไปบนเวทีออสการ์เพื่อแสดงการประท้วงวงการภาพยนตร์อเมริกันในการปฏิบัติต่อกลุ่มชนพื้นเมืองสหรัฐ ก่อนที่เขาจะมีผลงานอันเป็นที่น่าจดจำในภาพยนตร์ที่กำกับโดย แบร์นาโด แบร์โตลุชชีเรื่อง รักลวงในปารีส ที่ประสบความสำเร็จอย่างงดงามเมื่อทำรายได้มากกว่าทุนสร้างถึง 90 เท่า และทำให้เขาถูกเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์อีกครั้งแม้ว่าในครั้งก่อนเขาจะปฏิเสธที่จะขึ้นเวทีก็ตาม
ที่นอกจากผลงานการแสดงภาพยนตร์แล้ว มาร์ลอน แบรนโด ยังมีผลงานการแสดงละครโทรทัศน์ทางช่องเอบีซีเรื่อง รูตส์: เดอะเน็กซ์เจเนเรชันส์ (ในประเทศไทยออกอากาศทางสถานีโทรทัศน์ช่อง 3) โดยเขาได้รับรางวัลไพรม์ไทม์เอมมี สาขานักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม ประเภทละครโทรทัศน์
อ้างอิง
แก้- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-05-23. สืบค้นเมื่อ 2021-05-21.
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-05-23. สืบค้นเมื่อ 2021-05-21.
- ↑ Burton I. Kaufman & Diane Kaufman (2009), The A to Z of the Eisenhower Era, Scarecrow Press, ISBN 0-8108-7150-5, p.38.
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-10-30. สืบค้นเมื่อ 2021-05-25.
แหล่งข้อมูล
แก้- มาร์ลอน แบรนโด ที่อินเทอร์เน็ตมูวีเดตาเบส
- Official Website of Marlon Brando เก็บถาวร 2008-03-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Marlon Brando: The Actor's Actor เก็บถาวร 2008-09-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Quotes from an interview with Newsweek March 13,1972 เก็บถาวร 2009-06-01 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Court TV: Christian Brando: A Hollywood Family Tragedy เก็บถาวร 2004-12-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Premiere: Remembering Brando เก็บถาวร 2008-11-19 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- Another article found about Brando relating his Godfather[ลิงก์เสีย]
