สงครามโซเวียต–อัฟกานิสถาน

สงครามโซเวียต–อัฟกานิสถาน เป็นส่วนหนึ่งของสงครามเย็น เกิดขึ้นเป็นเวลาเก้าปีตั้งแต่เดือนธันวาคม ค.ศ. 1979 ถึงเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 1989 โดยเป็นการรบรากันระหว่างกองทัพอัฟกานิสถานที่มีโซเวียตเป็นหัวหน้า กับมุจญาฮิดีน (Mujahideen) ซึ่งเป็นกลุ่มขบถหลายชนชาติและมีพันธมิตรใหญ่สองราย คือ เปศวาร์เจ็ด (Peshawar Seven) กับเตหะรานแปด (Tehran Eight) ขบถเปศวาร์เจ็ดนั้นได้รับการฝึกฝนทางทหารจากประเทศเพื่อนบ้าน คือ ปากีสถาน และสาธารณรัฐประชาชนจีน[53] ทั้งได้รับอาวุธยุทธภัณฑ์พร้อมเงินหลายพันล้านดอลลาร์จากสหรัฐอเมริกา สหราชอาณาจักร ซาอุดีอาระเบีย และอีกหลายประเทศ[16][12][13][53][54] ส่วนกลุ่มชีอะฮ์ (Shia) จากฝ่ายเตหะรานแปดนั้นได้รับการสนับสนุนจากสาธารณรัฐอิสลามอิหร่าน

สงครามโซเวียต–อัฟกานิสถาน
ส่วนหนึ่งของ สงครามเย็น, ความแตกแยกระหว่างจีน–โซเวียต และสงครามในอัฟกานิสถานที่ยังคงดำเนินอยู่


บน: นักรบมุญาฮิดีนในจังหวัดคูนาร์ ประเทศอัฟกานิสถาน ค.ศ. 1987
ล่าง: ทหารโซเวียตในอัฟกานิสถาน ค.ศ. 1988
วันที่24 ธันวาคม ค.ศ. 1979 – 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1989
(9 ปี 1 เดือน 3 สัปดาห์ 1 วัน)
สถานที่
ผล

มุญาฮิดีนอัฟกันชนะ

คู่สงคราม

 สหภาพโซเวียต
อัฟกานิสถาน สาธารณรัฐประชาธิปไตยอัฟกานิสถาน

กำลังกึ่งทหาร:
สนับสนุนโดย:

มุญาฮิดีนซุนนี:


มุญาฮิดีนชีอะฮ์:

กลุ่ม:
สนับสนุนโดย:

ลัทธิเหมา:

กลุ่ม:
สนับสนุนโดย:
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ

Mulavi Dawood โทษประหารชีวิต (AMFFF)
Faiz Ahmad โทษประหารชีวิต
Majid Kalakani (SAMA)
กำลัง

กองทัพโซเวียต:

เจ้าหน้าที่รวม 620,000 นาย [35]

  • กองกำลังสูงสุด 115,000 นาย[36]

กองทัพอัฟกัน:

  • ทหารประจำการสูงสุด 65,000 นาย[37]
มุญาฮิดีน:
200,000–250,000[38][39][40]
ความสูญเสีย

โซเวียต:

  • ถูกฆ่า 14,453 นาย (รวม) หรือ
    • ถูกฆ่าในสงคราม 9,500 นาย[41]
    • เสียชีวิตจากบาดแผล 4,000 นาย[41]
    • เสียชีวิตจากโรคและอุบัติเหตุ 1,000 นาย[41]
  • บาดเจ็บ 53,753 นาย[41]
  • หายตัว 264 นาย[ต้องการอ้างอิง]
  • อากาศยาน 451 อัน (รวมเฮลิคอปเตอร์ 333 เครื่อง)
  • รถถัง 147 คัน
  • 1,314 IFV/APCs
  • ปืนใหญ่และปืนครก 433 อัน
  • รถบรรทุกน้ำมันรถถังและสิ่งของ 11,369 คัน

(ประมาณการของโซเวียต)
ถูกฆ่า 26,000 คนรวมเจ้าหน้าที่ 3,000 นาย[42] (ข้อมูลอื่น)
อัฟกานิสถาน:

  • ถูกฆ่า 18,000 นาย[43]

มุญาฮิดีน:

อย่างน้อย 90,000 นาย รวมผู้เสียชีวิต 56,000 นายและผู้บาดเจ็บ 17,000 นาบ[44][45]
บาดเจ็บและเสียชีวิต 150,000–180,000 นาย (ประมาณการจากที่อื่น)[45]

ปากีสถาน:

  • ถูกฆ่า 5,775 นาย[46]
  • บาดเจ็บ 6,804 นาย[46]
  • F-16 1 เครื่องถูกยิงลงโดยพวกเดียวกันเอง[47]

อิหร่าน:

  • เฮลิคอปเตอร์ AH-1J 2 เครื่องถูกยิงตก
  • ไม่ทราบจำนวนผู้ที่ถูกฆ่า[48]

พลเมือง (อัฟกัน):

สงครามซึ่งยาวนานเกือบหนึ่งทศวรรษนี้ส่งผลให้ชาวอัฟกานิสถานหลายล้านคนลี้ภัยจากประเทศตนเอง ส่วนใหญ่เข้าไปพึ่งใบบุญปากีสถานและอิหร่าน อนึ่ง นอกจากกบฏที่ล้มตายแล้ว สงครามยังทำให้พลเรือนอัฟกานิสถานจำนวนมากเสียชีวิต

สงครามเริ่มขึ้นเมื่อกองทัพที่ 40 ซึ่งโซเวียตประจำไว้ในอัฟกานิสถาน และมีเลโอนิด เบรจเนฟ เป็นหัวหน้า เคลื่อนพลพร้อมรบในวันที่ 24 ธันวาคม ค.ศ. 1979[55] และมาสิ้นสุดลงเมื่อโซเวียตซึ่งมีมีฮาอิล กอร์บาชอฟ เป็นหัวหน้า ได้ถอนทหารจากอัฟกานิสถานตั้งแต่วันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 1988 จนถึงวันที่ 15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1989

มีผู้เรียกสงครามครั้งนี้ตามสภาพที่ยืดเยื้อว่า "สงครามเวียดนามของสหภาพโซเวียต" (Soviet Union's Vietnam War) และ "กับดักหมี" (Bear Trap)[56][57][58]


อ้างอิง แก้

  1. Weymouth, Lally (14 October 1990). "East Germany's Dirty Secret". The Washington Post. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 January 2019.
  2. 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 "Troops of 5 Soviet Allies Reported Fighting Guerrillas in Afghanistan". The New York Times. Associated Press. 20 December 1982. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 15 December 2018. สืบค้นเมื่อ 12 November 2021.
  3. "India to Provide Aid to Government in Afghanistan". Delfi.lv. 7 March 1989.
  4. 4.0 4.1 Goodson 2011, p. 190.
  5. 5.0 5.1 Goodson 2011, p. 61.
  6. 6.0 6.1 Goodson 2011, p. 189.
  7. 7.0 7.1 Goodson 2011, p. 62.
  8. Goodson 2011, p. 141.
  9. 9.0 9.1 Hegghammer, Thomas (2011). "The Rise of Muslim Foreign Fighters: Islam and the Globalization of Jihad". International Security. 35 (3): 62. doi:10.1162/ISEC_a_00023. S2CID 40379198. The United States and Saudi Arabia did provide considerable financial, logistical, and military support to the Afghan mujahideen.
  10. "Afghanistan War | History, Combatants, Facts, & Timeline". Encyclopedia Britannica.
  11. "Afghan War | History & Facts". Encyclopedia Britannica.
  12. 12.0 12.1 12.2 "Interview with Dr. Zbigniew Brzezinski-(13/6/97)". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 August 2000. สืบค้นเมื่อ 2 October 2014. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "Brzezinski" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  13. 13.0 13.1 13.2 13.3 Cornwell, Rupert (13 February 2010). "Charlie Wilson: Congressman whose support for the mujahideen helped force the Soviet Union out of Afghanistan". The Independent. London. สืบค้นเมื่อ 2 October 2014. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "Wilson" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  14. "Saudi Arabia and the Future of Afghanistan". Council on Foreign Relations. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 October 2014. สืบค้นเมื่อ 2 October 2014.
  15. [9][10][11][12][13][14]
  16. 16.0 16.1 Barlett, Donald L.; Steele, James B. (May 13, 2003). "The Oily Americans". Time (magazine). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-12-24. สืบค้นเมื่อ 2008-07-08.
  17. ""Reagan Doctrine, 1985," United States State Department". State.gov. สืบค้นเมื่อ 20 February 2011.
  18. [9][12][13][16][17]
  19. Sharma, Raghav (2011). "China's Afghanistan Policy: Slow Recalibration". China Report. 46 (3): 202. doi:10.1177/000944551104600303. S2CID 154028247. ...Beijing began to closely coordinate with Washington, Islamabad and Riyadh to covertly aid the mujahideen in carrying out the anti-Soviet jihad in Afghanistan.
  20. Szczudlik-Tatar, Justyna (October 2014). "China's Evolving Stance on Afghanistan: Towards More Robust Diplomacy with "Chinese Characteristics"" (PDF). Strategic File. Polish Institute of International Affairs (22): 2. Then, in the 1980s, Beijing acted in cooperation with Washington to provide Afghan anti-Soviet insurgents with arms, and trained Mujahidin.
  21. [19][20]
  22. Interview with Dr. Zbigniew Brzezinski – (13 June 1997). Part 2. Episode 17. Good Guys, Bad Guys. 13 June 1997.
  23. [13][22]
  24. "Sadat Says U.S. Buys Soviet Arms in Egypt for Afghan Rebels". The New York Times. 23 September 1981. สืบค้นเมื่อ 12 July 2019.
  25. "Egypt Says It Trains Afghan Rebels". The Washington Post. 14 February 1980. สืบค้นเมื่อ 8 January 2020.
  26. [24][25]
  27. Renz, Michael (6 October 2012). "Operation Sommerregen". Die Welt (ภาษาเยอรมัน). No. 40. Die Welt. สืบค้นเมื่อ 6 June 2015.
  28. "Relations with Israel: Interesting suggestions start pouring in for Pakistani govt". www.thenews.com.pk (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 7 February 2021.
  29. "How Pakistan's President Zia collaborated with Israel's Mossad to defeat Soviet forces in Afghanistan". WION (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 7 February 2021.
  30. "How Israel-Pakistan Relations Could Be Established By The End Of 2020?". Latest Asian, Middle-East, EurAsian, Indian News (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 29 August 2019. สืบค้นเมื่อ 7 February 2021.
  31. Goodson 2011, p. 63.
  32. Goodson 2011, p. 139.
  33. Borer, Douglas A. (1999). Superpowers defeated: Vietnam and Afghanistan compared. London: Cass. p. 216. ISBN 978-0-7146-4851-4.
  34. "The top leader is believed to be Maulvi Mohammad Umar Amir, who was born in Nodeh (village) in Kandhar, and is now settled in Singesar. He was wounded four times in the battles against the Soviets and his right eye is permanently damaged. He took part in the "Jehad" under the late Hizb-e-Islami Khalis Commander Nek Mohammad". Indian Defence Review. 10: 33. 1995.
  35. Krivosheev, p. 365
  36. Nyrop, Richard F.; Seekins, Donald M. (January 1986). Afghanistan: A Country Study (PDF). Washington, DC: United States Government Printing Office. pp. xviii–xxv. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 3 November 2001.
  37. Katz, Mark N. (9 March 2011). "Middle East Policy Council | Lessons of the Soviet Withdrawal from Afghanistan". Mepc.org. สืบค้นเมื่อ 28 July 2011.
  38. Rischard, Maxime. "Al Qa'ida's American Connection". Global-Politics.co.uk. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 November 2011. สืบค้นเมื่อ 28 July 2011.
  39. "Soviet or the USA the strongest" (ภาษานอร์เวย์). Translate.google.no. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-03-17. สืบค้นเมื่อ 28 July 2011.
  40. "Afghanistan hits Soviet milestone – Army News". Armytimes.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 May 2012. สืบค้นเมื่อ 15 February 2012.
  41. 41.0 41.1 41.2 41.3 The Soviet-Afghan War: Breaking the Hammer & Sickle by Lester W. Grau and Ali Ahmad Jalali| vfw.org
  42. Grau & Gress 2002, p. 43.
  43. Isby, David C. (1986). Russia's War in Afghanistan. Osprey. ISBN 978-0-85045-691-2.[ต้องการเลขหน้า]
  44. (Pakistan Intelligence Approximation 1980–89)
  45. 45.0 45.1 Giustozzi, Antonio (2000). War, politics and society in Afghanistan, 1978–1992. Hurst. p. 115. ISBN 978-1-85065-396-7. A tentative estimate for total mujahideen losses in 1980-92 may be in the 150–180,000 range, with maybe half of them killed.
  46. 46.0 46.1 "Cost a& Benefits of the Afghan War for Pakistan" (PDF). A Z Halali. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2021-04-17. สืบค้นเมื่อ 2021-11-14.
  47. Markovskiy, Victor (1997). "Жаркое небо Афганистана: Часть IX" [Hot Sky of Afghanistan: Part IX]. Авиация и время [Aviation and Time] (in Russian) p.28
  48. "Soviet Air-to-Air Victories of the Cold War". สืบค้นเมื่อ 2 October 2014.
  49. Lacina, Bethany; Gleditsch, Nils Petter (2005). "Monitoring Trends in Global Combat: A New Dataset of Battle Deaths" (PDF). European Journal of Population. 21 (2–3): 154. doi:10.1007/s10680-005-6851-6. S2CID 14344770. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 6 October 2014. สืบค้นเมื่อ 8 December 2018.
  50. Klass 2018, p. 129.
  51. Goodson 2011, p. 5.
  52. Hilali, A. (2005). US–Pakistan relationship: Soviet Intervention in Afghanistan. Burlington, VT: Ashgate Publishing Co. (p. 198)แม่แบบ:ISBN?
  53. 53.0 53.1 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ shichor
  54. Kinsella, Warren. "Unholy Alliances", Lester Publishing, 1992
  55. "Timeline: Soviet war in Afghanistan". BBC News. Published February 17, 2009. Retrieved March 22, 2009.
  56. Yousaf, Mohammad & Adkin, Mark (1992). Afghanistan, the bear trap: the defeat of a superpower. Casemate. p. 159. ISBN 0-9711709-2-4.{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  57. Richard Cohen (April 22, 1988). "The Soviets' Vietnam". Washington Post. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-05-11. สืบค้นเมื่อ December 22, 2011.
  58. "Afghanistan was Soviets' Vietnam". Boca Raton News. April 24, 1988. สืบค้นเมื่อ December 22, 2011.

บรรณานุกรม แก้

แหล่งข้อมูลอื่น แก้