ผลต่างระหว่างรุ่นของ "หย่งชุน หมัดสั้นสะท้านบู๊ลิ้ม"
หน้าใหม่: {{Infobox Film | name = Wing Chun<br>หย่งชุน หมัดสั้นสะท้านบู๊ลิ้ม | image = Wing chun DVD cover... |
(ไม่แตกต่าง)
|
รุ่นแก้ไขเมื่อ 16:16, 9 มิถุนายน 2553
หย่งชุน หมัดสั้นสะท้านบู๊ลิ้ม (อังกฤษ: Wing Chun, อักษรจีนตัวเต็ม: 詠春) เป็นภาพยนตร์กำลังภายในและตลกสัญชาติฮ่องกง ในปี ค.ศ. 1994 นำแสดงโดย หยาง จื่อฉยง, เจิ้น จื่อตัน, ฉี เส้าเฉียน กำกับการแสดงโดย หยวน หวูปิง
| หย่งชุน หมัดสั้นสะท้านบู๊ลิ้ม | |
|---|---|
 | |
| กำกับ | หยวน หวูปิง |
| เขียนบท | เอลซา ถัง |
| นักแสดงนำ | หยาง จื่อฉยง เจิ้น จื่อตัน ฉี เส้าเฉียน |
| ผู้จัดจำหน่าย | เซ็นจูรี แปซิฟิก (ในฮ่องกง) ธนาเอ็นเตอร์เทนเมนท์ (ในประเทศไทย) |
| วันฉาย |  ฮ่องกง: 24 มีนาคม 1994 |
| ความยาว | 93 นาที |
| ประเทศ | ฮ่องกง |
| ภาษา | กวางตุ้ง |
| ต่อจากนี้ | Wing Chun (2004)-(2007) |
| ข้อมูลจาก IMDb | |
เนื้อเรื่อง
หย่งชุน (หยาง จื่อฉยง) เป็นแม่ค้าขายเต้าหู้ที่เคยมีอดีตรักที่ไม่สมหวังกับ เหลียง ปอกเชา (เจิ้น จื่อตัน) พ่อค้าขายเกลือ หย่งชุนอาศัยอยู่ในหมู่บ้านริมเขาไทซาน ต่อมาด้วยความสวย หย่งชุนถูกอันธพาลรังแกและข่มขู่ให้แต่งงานด้วย เธอจึงหนีขึ้นเขาและได้พบกับแม่ชีอู่เหม่ย ผู้ซึ่งสอนกังฟูให้เธอจนช่ำชอง และเป็นที่มาของเพลงมวยหย่งชุน
เบื้องหลัง
Wing Chun เป็นภาพยนตร์ในการกำกับเรื่องที่ 23 ของหยวน หวูปิง ผู้กำกับภาพยนตร์แอ็คชั่นชาวจีนที่มีชื่อเสียงและประสบความสำเร็จมากที่สุดคนหนึ่ง เนื้อเรื่องดัดแปลงมาจากตำนานของจอมยุทธหญิงในยุคราชวงศ์ชิงที่ชื่อ เหยียน หย่งชุน หรือ หยิม หวิ่งชุน ผู้ที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นต้นแบบของมวยหย่งชุน
สำหรับเรื่องนี้ถือเป็นภาพยนตร์ตลกด้วย ที่กระทั่งจบก็ไม่มีตัวละครตัวไหนตาย[1]
นำแสดงโดย หยาง จื่อฉยง นักแสดงกังฟูหญิงชาวมาเลเซีย ที่นับเป็นการแสดงนำเป็นเรื่องที่ 2 ในภาพยนตร์ของหยวน หวูปิง ต่อจาก Tai Chi Master ภาพยนตร์เรื่องก่อนหน้านั้นเพียงเรื่องเดียวในปี ค.ศ. 1993
ในเว็บไซต์IMDbได้ให้คะแนนภาพยนตร์เรื่องนี้ 7 ดาวจากทั้งหมด 10 คะแนนเต็ม
ในประเทศไทยเมื่อเข้าฉายในโรงภาพยนตร์ใช้ชื่อภาษาไทยว่า หย่งชุน หมัดสั้นสะท้านบู๊ลิ้ม แต่เมื่อออกเป็นดีวีดีใช้ชื่อว่า พยัคฆ์สาวหมัดหย่งชุน [2]
ต่อมาในฮ่องกงได้มีการสร้างต่อเป็นซีรีส์ในชื่อเดียวกัน ออกอากาศตั้งแต่ปี ค.ศ. 2004-2007 ความยาว 40 ตอน นำแสดงโดย หยวนเปียว, เซียะ ถิงฟง และหง จินเป่า[3]