การบุกครองไทยของญี่ปุ่น
การบุกครองไทยของญี่ปุ่น (ญี่ปุ่น: 日本軍のタイ進駐; โรมาจิ: Nihongun no Tai shinchū) เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2484 เป็นการสู้รบระหว่างราชอาณาจักรไทยกับจักรวรรดิญี่ปุ่น ในระยะเวลานานประมาณนึง การสู้รบที่ดุเดือดที่เกิดขึ้นในภาคใต้และภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย โดยกินเวลากว่า 6 ชั่วโมงก่อนที่จะสิ้นสุดด้วยการประกาศให้ไทยเป็นทางผ่านของประเทศญี่ปุ่นในที่สุด[1] แต่บางจุดที่คำสั่งส่งถึงช้าก็ยังสู้รบกันจนถึง วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ.2484 เช่น กองบินน้อยที่ 5 ประจวบคีรีขันธ์ หรือ จุดอื่นๆ แต่ไม่ถึงวันที่ 9 เช่น สงขลา ปัตตานี เป็นต้นซึ่งในเหตุการณ์นี้ ทหาร ตำรวจ[2]ยุวชนทหาร และ ประชาชนไทย ได้สู้กับญี่ปุ่นอย่างถวายชีวิต และ ถวายหัว จากนั้น ไทยและญี่ปุ่นได้ลงนามเป็นพันธมิตรกันเมื่อวันที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2485 ที่พระอุโบสถวัดพระศรีรัตนศาสดาราม ทำให้ประเทศไทยกลายเป็นส่วนหนึ่งของพันธมิตรอักษะจนกระทั่งสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สอง
| การบุกครองไทยของญี่ปุ่น | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ส่วนหนึ่งของ สงครามแปซิฟิก, สงครามโลกครั้งที่สอง | |||||||
 พื้นที่ยกพลขึ้นบกและเคลื่อนทัพสู่ประเทศไทย ในวันที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2484 (ค.ศ. 1941) | |||||||
| |||||||
| คู่สงคราม | |||||||
 ไทย |
 ญี่ปุ่น | ||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||
|
แปลก พิบูลสงคราม |
 โชจิโร อีดะ โทโมยูกิ ยามาชิตะ โนบูตาเกะ คนโด | ||||||
| กำลัง | |||||||
|
กองทัพที่ 15 กองทัพที่ 25 กองเรือที่ 2 | ||||||
ภูมิหลัง
แก้ที่มาของการรุกรานไทยของญี่ปุ่นนั้นสามารถสืบย้อนไปถึงหลักการของฮักโก อิชิอุ ซึ่งดำเนินการโดย ทานะกะ ชิยากุ ในช่วงกลางถึงปลายทศวรรษ 1800[3] ทานะกะถือหลักการปกครองของจักรพรรดิญี่ปุ่นได้ถูกกำหนดโดยเทพเจ้าพระอาทิตย์ (เทพเจ้าของญี่ปุ่น) ให้ญี่ปุ่นมีสิทธิที่จะปกครองและรวมทวีปเอเชียเป็นหนึ่งเดียว โดยใช้หลักการนี้ในการปลดปล่อยเอเชียจากการล่าอาณานิคมและขับไล่ชาติตะวันออกไป และสร้างญี่ปุ่นให้เป็นผู้นำอิทธิพลในเอเชียแทน[4]
ในปี พ.ศ. 2483 แนวคิดนี้ได้รับการสนับสนุนโดยนายกรัฐมนตรีญี่ปุ่น ฟูมิมาโระ โคโนเอะ ซึ่งพยายามสร้างวงไพบูลย์ร่วมแห่งมหาเอเชียบูรพาของจักรวรรดิญี่ปุ่น รวมถึง แมนจูกัว ประเทศจีน และบางส่วนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตามการโฆษณาชวนเชื่อของจักรวรรดิ สิ่งนี้จะสถาปนาระเบียบระหว่างประเทศใหม่ที่แสวงหา "ความเจริญรุ่งเรืองร่วมกัน" สำหรับประเทศในเอเชียซึ่งจะแบ่งปันความเจริญรุ่งเรืองและสันติภาพ ปราศจากลัทธิล่าอาณานิคมของตะวันตกและการครอบงำภายใต้ร่มธงของญี่ปุ่นที่มีเมตตากรุณา[5]
วัฒนธรรมนิยม
แก้หนังสือเพิ่มเติม
แก้- Thavenot, A. F. (1942). "Thailand and the Japanese Invasion". Journal of The Royal Central Asian Society. 29 (2): 111–19.
อ้างอิง
แก้- ↑ Brecher & Wilkenfeld 1997, p. 407.
- ↑ Bhangsbha, Sorasan (2000). สงครามมืด วันญี่ปุ่นบุกไทย. Samnakphim Sārakhadī. ISBN 978-974-8212-29-6.
- ↑ James L. McClain, Japan: A Modern History p 470 ISBN 0-393-04156-5
- ↑ John Toland, The Rising Sun: The Decline and Fall of the Japanese Empire 1936-1945 p 447 Random House New York 1970
- ↑ Iriye, Akira. (1999). Pearl Harbor and the coming of the Pacific War: a Brief History with Documents and Essays, p. 6.