พริกแกง

พริกแกง เป็นส่วนผสมของส่วนประกอบต่าง ๆ ในลักษณะเป็น เครื่องแกง ที่ใช้ในการเตรียม แกง มีพริกแกงหลากหลายชนิดขึ้นอยู่กับภูมิภาคและในอาหารประเภทเดียวกัน

พริกแกงเชื่อว่าถูกนำเข้าสู่อาหารเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเส้นทางการค้ากับอินเดียตอนใต้ ผ่านครัวของราชสำนักที่ได้รับอิทธิพลจากอินเดียในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พริกแกงถูกปรับให้เข้ากับรสนิยมท้องถิ่น รวมถึงเครื่องเทศและสมุนไพรที่มีอยู่ ในอาหารพม่ามีการเติม ขมิ้น ลงในส่วนผสมของพริก, กระเทียม, ขิง, และ หอมใหญ่ รวมทั้งชวา การเตรียมพริกแกงก็ได้รับมาจากอินเดีย เข้ามาสู่อาหารราชสำนักของเขมร จากนั้นเข้าสู่ครัวของราชสำนักกรุงศรีอยุธยา ที่ซึ่ง ขมิ้น ถูกแทนที่ด้วย กระวาน และ มะขาม ในอาหารกัมพูชาและไทยมีการเติม ตะไคร้ และ ข่า ลงในส่วนผสม ในอาหารมาเลเซีย ใช้ ใบมะกรูด มากขึ้น ในขณะที่อาหารเวียดนาม เติม โป๊ยกั๊ก มากขึ้น อาหารมาเลเซียและอินโดนีเซีย ใช้ อบเชย (หรืออบเชยจีน), กานพลู และ จันทน์เทศ เป็นต้น^[1]

ดูเพิ่ม

อ้างอิง

↑ Van Esterik, Penny (2008). Food Culture of Southeast Asia. Greenwood Press. p. 45. ISBN 978-0-313-34419-0. The technique may have come from southern India, by way of the royal courts of Indianized Southeast Asia. The recipes reflect taste preferences, locally available spices and herbs, and trade routes. Burma has the most direct Indian borrowings, adding turmeric to the mixture of chiles, garlic, ginger, and onions. Another version traveled from India, by way of Java, into the Khmer courts, and from there into the royal kitchens of Ayuttaya, Thailand, adding cardamom and tamarind to replace the turmeric. Cambodia and Thailand add lemongrass and galangal to the mixture; Malaysia makes more use of wild lime leaves; Vietnam adds more star anise. Malaysian and Indonesian dishes make greater use of the spices that first drew the Europeans to the area—cinnamon (or cassia), cloves, and nutmeg.

บทความอาหาร เครื่องดื่ม และหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคอื่น ๆ นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

[1] Van Esterik, Penny (2008). Food Culture of Southeast Asia. Greenwood Press. p. 45. ISBN 978-0-313-34419-0. The technique may have come from southern India, by way of the royal courts of Indianized Southeast Asia. The recipes reflect taste preferences, locally available spices and herbs, and trade routes. Burma has the most direct Indian borrowings, adding turmeric to the mixture of chiles, garlic, ginger, and onions. Another version traveled from India, by way of Java, into the Khmer courts, and from there into the royal kitchens of Ayuttaya, Thailand, adding cardamom and tamarind to replace the turmeric. Cambodia and Thailand add lemongrass and galangal to the mixture; Malaysia makes more use of wild lime leaves; Vietnam adds more star anise. Malaysian and Indonesian dishes make greater use of the spices that first drew the Europeans to the area—cinnamon (or cassia), cloves, and nutmeg.

[1]