อักษรไทน้อย

อักษรไทน้อย
ชนิด	อักษรสระประกอบ
ภาษาพูด	ภาษาไทยถิ่นอีสาน
ผู้ประดิษฐ์	ไม่ทราบข้อมูล
ช่วงยุค	หลัง พ.ศ. 1850 – ปัจจุบัน
ระบบแม่	Proto-Sinaitic alphabet อักษรฟินิเชีย อักษรแอราเมอิก อักษรพราหมี อักษรปัลลวะ อักษรเขมร อักษรไทย อักษรไทน้อย; ; ; ; ; ; ;
	บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทศาสตร์สัทอักษรสากล หากไม่มีการสนับสนุนเร็นเดอร์ที่เหมาะสม คุณอาจเห็นเครื่องหมายคำถาม กล่อง หรือสัญลักษณ์อื่นแทนอักขระยูนิโค้ด

อักษรไทน้อย หรือประเทศลาวเรียก อักษรลาวเดิม เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาลาวในสมัยโบราณ (รวมถึงภาษาไทยถิ่นอีสานด้วย) ใช้ในการจารึกเรื่องราวต่างๆในทางโลก อาทิ บันทึกต่างๆ หนังสือราชการ ตำรายา เป็นต้น ส่วนการจดบันทึกที่เป็นทางด้านศาสนา หรือเกี่ยวข้องกับศาสนาจะนิยมบันทึกด้วยอักษรธรรมลาว หรืออักษรธรรมล้านช้าง

อักษรไทน้อย เป็นอักษรที่ในสมัยโบราณใช้เขียนภาษาไทยถิ่นอีสาน ในเขต ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ของ ประเทศไทย มีพยัญชนะ 27 ตัว สระ 29 ตัว วรรณยุกต์ 2 ตัว (เท่าที่พบ) และเครื่องหมายอื่น ๆ อีกจำนวนหนึ่ง พยัญชนะไทน้อยจะเรียงตัวไปตามแนวนอน จากซ้ายไปขวา ส่วนสระจะอยู่หน้า บน ล่าง และหลังพยัญชนะประกอบคำแล้วแต่ชนิดของสระ

อักษรไทน้อยไม่มีการแยกอักษรตัวใหญ่หรืออักษรตัวเล็กอย่างอักษรโรมัน และไม่มีการเว้นวรรคระหว่างคำ เมื่อจบหนึ่งประโยคจะลงท้ายด้วยการเว้นวรรค

อักษรไทน้อยมีตัวเลขเป็นของตัวเอง ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับตัวเลขลาว

อักษรไทน้อยแก้ไข

ป้ายชื่อพิพิธภัณฑ์ศรีอุบลรัตนาราม ภายในวัดศรีอุบลรัตนาราม ตำบลในเมือง อำเภอเมืองอุบลราชธานี จังหวัดอุบลราชธานี อักษรในป้ายนี้เขียนด้วยอักษรไทน้อย
รูปปริวรรตอักษรไทย: "พิพิดทะพันสฺลีอุบนลัดตะนาลาม"
คำอ่าน: "พิพิธภัณฑ์ศรีอุบลรัตนาราม"

พยัญชนะแก้ไข

พยัญชนะต้นแก้ไข

พยัญชนะต้นอักษรไทน้อย ประกอบด้วยพยัญชนะทั้งหมด 27 ตัว ดังนี้

พยัญชนะประสมแก้ไข

พยัญชนะประสมอักษรไทน้อย คือพยัญชนะต้นที่ประกอบด้วยตัวอักษร 2 ตัวมาประสมกัน (ตัว ห นำในภาษาไทย) ประกอบด้วยพยัญชนะทั้งหมด 6 ตัว ดังนี้

ตัวสะกดแก้ไข

ตัวสะกดอักษรไทน้อย คือพยัญชนะที่วางไว้ที่ตำแหน่งหลังสุด ใช้เป็นตัวสะกด ประกอบด้วยพยัญชนะทั้งหมด 11 ตัว แบ่งได้เป็น 8 มาตราตัวสะกด ดังนี้

สระแก้ไข

สระอักษรไทน้อย ประกอบด้วยสระะทั้งหมด 29 ตัว ดังนี้

เสียงวรรณยุกต์แก้ไข

ภาษาไทยถิ่นอีสานมีระดับเสียงวรรณยุกต์ 6 ระดับ คือ สามัญ เอก โท ตรี ตรีเพี้ยน และจัตวา ระดับเสียงจะแตกต่างกัน ไปตามชนพื้นเมืองของผู้พูดและที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ ส่วนรูปวรรณยุกต์ที่ปรากฏการใช้พบว่ามีอยู่ 2 รูป คือ รูปเอก กับ รูปโท

ตัวอย่างคำศัพท์แก้ไข

แหล่งข้อมูลอื่นแก้ไข

บทความเกี่ยวกับภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ภาษา