วิกิพีเดีย

รายชื่อภูเขาที่สูงที่สุดในระบบสุริยะ

บทความรายชื่อวิกิมีเดีย

รายชื่อภูเขาที่สูงที่สุดในระบบสุริยะ รวมยอดเขาบน วัตถุทางดาราศาสตร์ ทั้งหมดที่มีการตรวจพบภูเขาสำคัญ ๆ วัตถุทางดาราศาสตร์จะมีการกำหนดยอดที่แตกต่างกันตามการวัดประเภทต่าง ๆ ภูเขาที่สูงที่สุดในระบบสุริยะอาจเป็น เขาโอลิมปัส บน ดาวอังคาร ด้วยระดับความสูง 21.9 ถึง 26 กม. หรือยอดเขากลางแอ่ง รีอาซิลเวีย บนดาวเคราะห์น้อย เวสต้า ก็อาจเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดเช่นกัน โดยมีการประเมินว่าอยู่ระหว่าง 20 ถึง 25 กิโลเมตรจากยอดเขาถึงฐาน

เขาโอลิมปัส ภูเขาบนดาวเคราะห์ที่สูงที่สุดในระบบสุริยะ เมื่อเทียบกับ เขาเอเวอเรสต์ และ ภูเขาไฟเมานาเคอา บนโลก (ความสูงที่แสดงในรูปเป็น น้ำทะเล ซึ่งแตกต่างจากความสูงจากฐานถึงจุดสูงสุดที่ระบุในรายชื่อ)

ภูเขาที่สูงที่สุดในระบบสุริยะ

แก้

ความสูงจะวัดจากฐานถึงจุดสูงสุด โดยการอ้างอิงระดับความสูงเหนือ ระดับน้ำทะเล สามารถใช้ได้แค่บนโลกเท่านั้น หรืออาจจะเป็นไปได้บน ไททัน [1]

ดาว ยอดที่สูงที่สุด ความสูงจากฐานถึงยอด % ของรัศมี ต้นกำเนิด หมายเหตุ
ดาวพุธ แอ่งแคลอริส ≤ 3 km (1.9 mi)[2][3] 0.12 หุบอุกกาบาต[4] เกิดขึ้นจาก Caloris impact
ดาวศุกร์ Skadi Mons (Maxwell Montes massif) 6.4 km (4.0 mi)[5] (11 km above mean) 0.11 ธรณีแปรสัณฐาน Has radar-bright slopes due to metallic Venus snow, possibly lead sulfide[6]
Maat Mons 4.9 km (3.0 mi) (approx.)[7] 0.081 ภูเขาไฟ ภูเขาไฟที่สูงที่สุดบนดาวพุธ
โลก Mauna Kea and Mauna Loa 10.2 km (6.3 mi)[8] 0.16 ภูเขาไฟ 4.2 กม.เหนือระดับน้ำทะเล
Haleakalā 9.1 km (5.7 mi)[9] 0.14 ภูเขาไฟ สูง 3.1 กม. เหนือระดับน้ำทะเล
Pico del Teide 7.5 km (4.7 mi)[10] 0.12 ภูเขาไฟ สูง 3.7 กม. เหนือระดับน้ำทะเล
Denali 5.3 ถึง 5.9 km (3.3 ถึง 3.7 mi)[11] 0.093 ธรณีแปรสัณฐาน Tallest mountain base-to-peak on land[12][n 1]
Mount Everest 3.6 ถึง 4.6 km (2.2 ถึง 2.9 mi)[13] 0.072 ธรณีแปรสัณฐาน 4.6 กม.on north face, 3.6 กม.on south face;[n 2] highest elevation (8.8 กม. above sea level, as well as by wet and dry prominence (but not among the tallest from base to peak, and in distance to Earth's center Mt Chimborazo rises highest).
ดวงจันทร์ Mons Huygens 5.3 km (3.3 mi)[14] 0.31 หุบอุกกาบาต ก่อตัวจาก Imbrium impact. Not highest lunar peak by prominence, which would be Selenean summit.
Mons Hadley 4.5 km (2.8 mi)[15][16] 0.26 หุบอุกกาบาต Imbrium impact
Mons Rümker 1.3 km (0.81 mi)[17] 0.063 ภูเขาไฟ ภูเขาไฟที่สูงที่สุดบนดวงจันทร์
ดาวอังคาร Olympus Mons 21.9–26 km (13.6–16.2 mi; 72,000–85,000 ft)[n 3][18][19][20] 0.65 ภูเขาไฟ ภูเขาที่สูงที่สุดในระบบสุริยะ Rises 26 กม.above northern plains,[21] (dry prominence) 1000 กม. away. Summit calderas are 60 x 80 กม.wide, up to 3.2 กม.deep;[22] scarp around margin is up to 8 กม.high.[23] A shield volcano, the mean flank slope is a modest 5.2 degrees.
Ascraeus Mons 14.9 km (9.3 mi)[19] 0.44 ภูเขาไฟ สูงที่สุดใน Tharsis Montes ทั้งสาม
Elysium Mons 12.6 km (7.8 mi)[19] 0.37 ภูเขาไฟ ภูเขาไฟที่สูงที่สุดบนElysium
Arsia Mons 11.7 km (7.3 mi)[19] 0.35 ภูเขาไฟ Summit caldera is 108 ถึง 138 km (67 ถึง 86 mi) across
Pavonis Mons 8.4 km (5.2 mi)[19] 0.25 ภูเขาไฟ Summit caldera ลึก 4.8 km (3.0 mi)
Anseris Mons 6.2 km (3.9 mi)[24] 0.18 หุบอุกกาบาต Among the highest nonภูเขาไฟ peaks on Mars, formed by the Hellas impact
Aeolis Mons ("Mount Sharp") 4.5 ถึง 5.5 km (2.8 ถึง 3.4 mi)[25][n 4] 0.16 deposition and erosion[n 5] Formed from deposits in Gale crater;[30] the MSL rover has been ascending it since November 2014.[31]
เวสต้า Rheasilvia central peak 20–25 km (12–16 mi; 66,000–82,000 ft)[n 6][32][33] 8.4 หุบอุกกาบาต Almost 200 km (120 mi) wide. See also: List of largest craters in the Solar System
ซีรีส Ahuna Mons 4 km (2.5 mi)[34] 0.85 ภูเขาไฟเย็นยวดยิ่ง Isolated steep-sided dome in relatively smooth area; max. height of ~ 5 กม.on steepest side; roughly antipodal to largest impact basin on Ceres
ไอโอ Boösaule Montes "South"[35] 17.5 ถึง 18.2 km (10.9 ถึง 11.3 mi)[35] 1.0 ธรณีแปรสัณฐาน Has a 15 km (9 mi) high scarp on its SE margin[36]
Ionian Mons east ridge 12.7 km (7.9 mi) (approx.)[37][38] 0.70 ธรณีแปรสัณฐาน Has the form of a curved double ridge
Euboea Montes 10.5 ถึง 13.4 km (6.5 ถึง 8.3 mi)[39] 0.74 ธรณีแปรสัณฐาน A NW flank landslide left a 25,000 km3 debris apron[40][n 7]
unnamed (245° W, 30° S) 2.5 km (1.6 mi) (approx.)[42][43] 0.14 ภูเขาไฟ One of the tallest of Io's many volcanoes, with an atypical conical form[n 8]
ไมมัส Herschel central peak 7 km (4 mi) (approx.)[45] 3.5 หุบอุกกาบาต See also: List of largest craters in the Solar System
ไดโอนี Janiculum Dorsa 1.5 km (0.9 mi)[46] 0.27 ธรณีแปรสัณฐาน Surrounding crust depressed ca. 0.3 กม.
ไททัน Mithrim Montes ≤ 3.3 km (2.1 mi)[47] 0.13 ธรณีแปรสัณฐาน May have formed due to global contraction[48]
Doom Mons 1.45 km (0.90 mi)[49] 0.056 ภูเขาไฟเย็นยวดยิ่ง Adjacent to Sotra Patera, a 1.7 km (1.1 mi) deep collapse feature
ไอแอพิตัส equatorial ridge 20 km (12 mi) (approx.)[50] 2.7 ไม่แน่ชัด Individual peaks have not been measured
โอบีรอน unnamed ("limb mountain") 11 km (7 mi) (approx.)[45] 1.4 หุบอุกกาบาต (?) A value of 6 กม.was given shortly after the Voyager 2 encounter[51]
ดาวพลูโต Tenzing Montes, peak "T2" ~6.2 km (3.9 mi)[52] 0.52 ธรณีแปรสัณฐาน[53] (?) Composed of water ice;[53] named after Tenzing Norgay[54]
Piccard Mons[n 9][55][56] ~5.5 km (3.4 mi)[52] 0.46 ภูเขาไฟเย็นยวดยิ่ง ~220 กม.across;[57] central depression is 11 กม.deep
Wright Mons[n 9][55][56] ~4.7 km (2.9 mi)[52] 0.40 ภูเขาไฟเย็นยวดยิ่ง ~160 กม.across;[55] summit depression ~56 กม.across[58] and 4.5 กม.deep
ชารอน Butler Mons[59] ≥ 4.5 km (2.8 mi)[60] 0.74 ธรณีแปรสัณฐาน (?) Vulcan Planitia, the southern plains, has several isolated peaks, possibly tilted crustal blocks[59]
Dorothy central peak[59] ~4.0 km (2.5 mi)[60] 0.66 หุบอุกกาบาต North polar impact basin Dorothy, Charon's largest, is ~240 กม.across and 6 กม.deep[59]
2002 MS4 ไม่มีชื่อ 20–29 km (12–18 mi) 6.3 ? Discovered by stellar occultation; it is unclear whether this feature may be a genuine topographic peak or a transiting/occulting satellite.[61]

ภูเขาที่สูงที่สุดตามระดับความสูง

แก้
  • เขาโอลิมปัส 72,000 ฟุต (22,000 ม)
  • สันเขาเส้นศูนย์สูตร บน ไอแอพิตัส 65,617 ฟุต (20,000 ม)
  • เขาบูเซาเลอ 59,711 ฟุต (18,200 ม)
  • เขาแอสเครอุส 49,000 ฟุต (15,000 ม)
  • เขาไอโอเนียน 41,667 ฟุต (12,700 ม)
  • เขาเอลิเซียม 41,338 ฟุต (12,600 ม)
  • เขาอารเซีย 38,386 ฟุต (11,700 ม)
  • ภูเขาลิมบ์ 36,089 ฟุต (11,000 ม)
  • เขาสกาดี 35,105 ฟุต (10,700 ม)
  • เขายูโบเอ 34,449 ฟุต (10,500 ม)
  • เขาเอเวอเรสต์ 29,029 ฟุต (8,848 ม)
  • ยอดเขาเฮอร์เชล 22,966 ฟุต (7,000 ม)
  • เขาอันเซริส 20,341 ฟุต (6,200 ม)
  • เขาเทนซิง 20,341 ฟุต (6,200 ม)
  • เขาเดนาลี 20,310 ฟุต (6,190 ม)
  • เขาคิลิมันจาโร 19,341 ฟุต (5,895 ม)
  • เขาฮอยเกนส์ 18,045 ฟุต (5,500 ม)
  • เขาเอโอลิส 18,045 ฟุต (5,500 ม)
  • เขาพิคการ์ด 18,045 ฟุต (5,500 ม)
  • เขามัท 16,076 ฟุต (4,900 ม)
  • เขาไรท์ 15,420 ฟุต (4,700 ม)
  • เขาแฮดลีย์ 14,764 ฟุต (4,500 ม)
  • เขาบัตเลอร์ 14,764 ฟุต (4,500 ม)
  • เมานาเคีย 13,803 ฟุต (4,207 ม)
  • เขาอาหุนะ 13,500 ฟุต (4,100 ม)
  • ยอดโดโรธี 13,123 ฟุต (4,000 ม)
  • เขามิทริม 10,948 ฟุต (3,337 ม)
  • ฮาเลอาคาลา 10,023 ฟุต (3,055 ม)
  • เขาแคลอรี่ 9,843 ฟุต (3,000 ม)
  • ไอโอ (ยอดที่ไม่มีชื่อ) 8,202 ฟุต (2,500 ม)
  • จานิกุม ดอร์ซา 4,921 ฟุต (1,500 ม)
  • เขาดูม 4,757 ฟุต (1,450 ม)
  • เขารึมเกอร์ 4,265 ฟุต (1,300 ม)

ระเบียงภาพ

แก้

รูปภาพต่อไปนี้แสดงตามลำดับความสูงจากฐานถึงจุดยอด

ดูเพิ่มเติม

แก้
  • รายชื่อภูเขาไฟนอกโลก
  • รายชื่อภูเขาที่สูงที่สุดในโลก
  • รายชื่อจุดสุดขั้วของระบบสุริยะ
  • รายชื่อหลุมอุกกาบาตที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ
  • รายชื่อทะเลสาบและทะเลที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ
  • รายชื่อรอยแยก หุบเขา และหุบเขาที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะ
  • รายชื่อภูเขาบนดาวอังคารเรียงตามความสูง
  • มอนส์ (การตั้งชื่อดาวเคราะห์)
  • ความโดดเด่นทางภูมิประเทศ

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ Hayes, A.G.; Birch, S.P.D.; Dietrich, W.E.; Howard, A.D.; Kirk, R.L.; Poggiali, V.; Mastrogiuseppe, M.; Michaelides, R.J.; Corlies, P.M.; Moore, J.M.; Malaska, M.J. (2017). "Topographic Constraints on the Evolution and Connectivity of Titan's Lacustrine Basins". Geophysical Research Letters. 44 (23): 11, 745–11, 753. Bibcode:2017GeoRL..4411745H. doi:10.1002/2017GL075468. {{cite journal}}: |hdl-access= ต้องการ |hdl= (help)
  2. ↑ "Surface". MESSENGER web site. Johns Hopkins University/Applied Physics Lab. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 September 2016. สืบค้นเมื่อ 4 April 2012.
  3. ↑ Oberst, J.; Preusker, F.; Phillips, R. J.; Watters, T. R.; Head, J. W.; Zuber, M. T.; Solomon, S. C. (2010). "The morphology of Mercury's Caloris basin as seen in MESSENGER stereo topographic models". Icarus. 209 (1): 230–238. Bibcode:2010Icar..209..230O. doi:10.1016/j.icarus.2010.03.009. ISSN 0019-1035.
  4. ↑ Fassett, C. I.; Head, J. W.; Blewett, D. T.; Chapman, C. R.; Dickson, J. L.; Murchie, S. L.; Solomon, S. C.; Watters, T. R. (2009). "Caloris impact basin: Exterior geomorphology, stratigraphy, morphometry, radial sculpture, and smooth plains deposits". Earth and Planetary Science Letters. 285 (3–4): 297–308. Bibcode:2009E&PSL.285..297F. doi:10.1016/j.epsl.2009.05.022. ISSN 0012-821X.
  5. ↑ Jones, Tom; Stofan, Ellen (2008). Planetology : Unlocking the secrets of the solar system. Washington, D.C.: National Geographic Society. p. 74. ISBN 978-1-4262-0121-9. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 July 2017. สืบค้นเมื่อ 25 October 2016.
  6. ↑ Otten, Carolyn Jones (10 February 2004). "'Heavy metal' snow on Venus is lead sulfide". Newsroom. Washington University in St. Louis. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 29 January 2016. สืบค้นเมื่อ 10 December 2012.
  7. ↑ "PIA00106: Venus - 3D Perspective View of Maat Mons". Planetary Photojournal. Jet Propulsion Lab. 1996-08-01. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2016. สืบค้นเมื่อ 30 June 2012.
  8. ↑ "Mountains: Highest Points on Earth". National Geographic Society. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 March 2012. สืบค้นเมื่อ 19 September 2010.
  9. ↑ "Haleakala National Park Geology Fieldnotes". U.S. National Park Service. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 February 2017. สืบค้นเมื่อ 31 January 2017.
  10. ↑ "Teide National Park". UNESCO World Heritage Site list. UNESCO. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 June 2022. สืบค้นเมื่อ 2 June 2013.
  11. ↑ "NOVA Online: Surviving Denali, The Mission". NOVA web site. Public Broadcasting Corporation. 2000. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 November 2010. สืบค้นเมื่อ 7 June 2007.
  12. ↑ Adam Helman (2005). The Finest Peaks: Prominence and Other Mountain Measures. Trafford Publishing. ISBN 978-1-4120-5995-4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 October 2020. สืบค้นเมื่อ 9 December 2012.
  13. ↑ Mount Everest (1:50,000 scale map), prepared under the direction of Bradford Washburn for the Boston Museum of Science, the Swiss Foundation for Alpine Research, and the National Geographic Society, 1991, ISBN 3-85515-105-9
  14. ↑ The Moon's Highs and Lows
  15. ↑ Fred W. Price (1988). The Moon observer's handbook. London: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-33500-3.
  16. ↑ Moore, Patrick (2001). On the Moon. London: Cassell & Co. ISBN 9780304354696.
  17. ↑ Wöhler, C.; Lena, R.; Pau, K. C. (16 March 2007). The Lunar Dome Complex Mons Rümker: Morphometry, Rheology, and Mode of Emplacement. 38th Lunar and Planetary Science Conference. p. 1091. Bibcode:2007LPI....38.1091W.
  18. ↑ Neil F. Comins (2012). Discovering the Essential Universe. W. H. Freeman. p. 148. ISBN 978-1-4292-5519-6.
  19. ↑ 19.0 19.1 19.2 19.3 19.4 Plescia, J. B. (2004). "Morphometric properties of Martian volcanoes". Journal of Geophysical Research. 109 (E3): E03003. Bibcode:2004JGRE..109.3003P. doi:10.1029/2002JE002031. ISSN 0148-0227.
  20. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Carr2007
  21. ↑ Comins, Neil F. (4 January 2012). Discovering the Essential Universe. Macmillan. ISBN 978-1-4292-5519-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 November 2021. สืบค้นเมื่อ 23 December 2012.
  22. ↑ Carr, Michael H. (11 January 2007). The Surface of Mars. Cambridge University Press. p. 51. ISBN 978-1-139-46124-5. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 June 2021. สืบค้นเมื่อ 25 October 2016.
  23. ↑ Lopes, R.; Guest, J. E.; Hiller, K.; Neukum, G. (January 1982). "Further evidence for a mass movement origin of the Olympus Mons aureole". Journal of Geophysical Research. 87 (B12): 9917–9928. Bibcode:1982JGR....87.9917L. doi:10.1029/JB087iB12p09917.
  24. ↑ JMARS MOLA elevation dataset. Christensen, P.; Gorelick, N.; Anwar, S.; Dickenshied, S.; Edwards, C.; Engle, E. (2007) "New Insights About Mars From the Creation and Analysis of Mars Global Datasets เก็บถาวร 5 ตุลาคม 2018 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน;" American Geophysical Union, Fall Meeting, abstract #P11E-01.
  25. ↑ 25.0 25.1 "Gale Crater's History Book". Mars Odyssey THEMIS web site. Arizona State University. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 November 2008. สืบค้นเมื่อ 7 December 2012.
  26. ↑ Anderson, R. B.; Bell III, J. F. (2010). "Geologic mapping and characterization of Gale Crater and implications for its potential as a Mars Science Laboratory landing site". International Journal of Mars Science and Exploration. 5: 76–128. Bibcode:2010IJMSE...5...76A. doi:10.1555/mars.2010.0004.
  27. ↑ Wall, M. (6 May 2013). "Bizarre Mars Mountain Possibly Built by Wind, Not Water". Space.com. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 November 2016. สืบค้นเมื่อ 13 May 2013.
  28. ↑ Kite, E. S.; Lewis, K. W.; Lamb, M. P.; Newman, C. E.; Richardson, M. I. (2013). "Growth and form of the mound in Gale Crater, Mars: Slope wind enhanced erosion and transport". Geology. 41 (5): 543–546. arXiv:1205.6840. Bibcode:2013Geo....41..543K. doi:10.1130/G33909.1. ISSN 0091-7613. S2CID 119249853.
  29. ↑ Lewis, K. W.; Peters, S.; Gonter, K.; Morrison, S.; Schmerr, N.; Vasavada, A. R.; Gabriel, T. (2019). "A surface gravity traverse on Mars indicates low bedrock density at Gale crater". Science. 363 (6426): 535–537. Bibcode:2019Sci...363..535L. doi:10.1126/science.aat0738. PMID 30705193. S2CID 59567599.
  30. ↑ Agle, D. C. (28 March 2012). "'Mount Sharp' On Mars Links Geology's Past and Future". NASA. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 March 2017. สืบค้นเมื่อ 31 March 2012.
  31. ↑ Webster, Gay; Brown, Dwayne (9 November 2014). "Curiosity Arrives at Mount Sharp". NASA Jet Propulsion Laboratory. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 December 2014. สืบค้นเมื่อ 16 October 2016.
  32. ↑ Vega, P. (11 October 2011). "New View of Vesta Mountain From NASA's Dawn Mission". Jet Propulsion Lab's Dawn mission web site. NASA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 October 2011. สืบค้นเมื่อ 29 March 2012.
  33. ↑ Schenk, P.; Marchi, S.; O'Brien, D. P.; Buczkowski, D.; Jaumann, R.; Yingst, A.; McCord, T.; Gaskell, R.; Roatsch, T.; Keller, H. E.; Raymond, C.A.; Russell, C. T. (1 March 2012). "Mega-Impacts into Planetary Bodies: Global Effects of the Giant Rheasilvia Impact Basin on Vesta". 43rd Lunar and Planetary Science Conference. Lunar and Planetary Science Conference. No. 1659. p. 2757. Bibcode:2012LPI....43.2757S. contribution 1659, id.2757.
  34. ↑ "Dawn's First Year at Ceres: A Mountain Emerges". JPL Dawn website. Jet Propulsion Lab. 2016-03-07. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 March 2016. สืบค้นเมื่อ 2016-03-08.
  35. ↑ 35.0 35.1 Perry, Jason (27 January 2009). "Boösaule Montes". Gish Bar Times blog. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 March 2016. สืบค้นเมื่อ 30 June 2012. อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่สมเหตุสมผล มีนิยามชื่อ "Boösaule Montes2" หลายครั้งด้วยเนื้อหาต่างกัน
  36. ↑ Schenk, P.; Hargitai, H.; Wilson, R.; McEwen, A.; Thomas, P. (2001). "The mountains of Io: Global and geological perspectives from Voyager and Galileo". Journal of Geophysical Research. 106 (E12): 33201. Bibcode:2001JGR...10633201S. doi:10.1029/2000JE001408. ISSN 0148-0227.
  37. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ SchenkHargitai2001
  38. ↑ Schenk, P.; Hargitai, H. "Ionian Mons". Io Mountain Database. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 30 June 2012.
  39. ↑ Schenk, P.; Hargitai, H. "Euboea Montes". Io Mountain Database. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 30 June 2012.
  40. ↑ Martel, L. M. V. (16 February 2011). "Big Mountain, Big Landslide on Jupiter's Moon, Io". NASA Solar System Exploration web site. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 January 2011. สืบค้นเมื่อ 30 June 2012.
  41. ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Martel
  42. ↑ Moore, J. M.; McEwen, A. S.; Albin, E. F.; Greeley, R. (1986). "Topographic evidence for shield volcanism on Io". Icarus. 67 (1): 181–183. Bibcode:1986Icar...67..181M. doi:10.1016/0019-1035(86)90183-1. ISSN 0019-1035.
  43. ↑ Schenk, P.; Hargitai, H. "Unnamed volcanic mountain". Io Mountain Database. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 March 2016. สืบค้นเมื่อ 6 December 2012.
  44. ↑ 44.0 44.1 Schenk, P. M.; Wilson, R. R.; Davies, R. G. (2004). "Shield volcano topography and the rheology of lava flows on Io". Icarus. 169 (1): 98–110. Bibcode:2004Icar..169...98S. doi:10.1016/j.icarus.2004.01.015.
  45. ↑ 45.0 45.1 Moore, Jeffrey M.; Schenk, Paul M.; Bruesch, Lindsey S.; Asphaug, Erik; McKinnon, William B. (October 2004). "Large impact features on middle-sized icy satellites" (PDF). Icarus. 171 (2): 421–443. Bibcode:2004Icar..171..421M. doi:10.1016/j.icarus.2004.05.009. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 October 2018. สืบค้นเมื่อ 4 September 2015.
  46. ↑ Hammond, N. P.; Phillips, C. B.; Nimmo, F.; Kattenhorn, S. A. (March 2013). "Flexure on Dione: Investigating subsurface structure and thermal history". Icarus. 223 (1): 418–422. Bibcode:2013Icar..223..418H. doi:10.1016/j.icarus.2012.12.021.
  47. ↑ "PIA20023: Radar View of Titan's Tallest Mountains". Photojournal.jpl.nasa.gov. Jet Propulsion Laboratory. 2016-03-24. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 August 2017. สืบค้นเมื่อ 2016-03-25.
  48. ↑ Mitri, G.; Bland, M. T.; Showman, A. P.; Radebaugh, J.; Stiles, B.; Lopes, R. M. C.; Lunine, Jonathan I.; Pappalardo, R. T. (2010). "Mountains on Titan: Modeling and observations". Journal of Geophysical Research. 115 (E10002): E10002. Bibcode:2010JGRE..11510002M. doi:10.1029/2010JE003592. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 January 2020. สืบค้นเมื่อ 5 July 2012.
  49. ↑ Lopes, R. M. C.; Kirk, R. L.; Mitchell, K. L.; LeGall, A.; Barnes, J. W.; Hayes, A.; Kargel, J.; Wye, L.; Radebaugh, J.; Stofan, E. R.; Janssen, M. A.; Neish, C. D.; Wall, S. D.; Wood, C. A.; Lunine, Jonathan I.; Malaska, M. J. (19 March 2013). "Cryovolcanism on Titan: New results from Cassini RADAR and VIMS" (PDF). Journal of Geophysical Research: Planets. 118 (3): 416. Bibcode:2013JGRE..118..416L. doi:10.1002/jgre.20062. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 1 September 2019. สืบค้นเมื่อ 1 September 2019.
  50. ↑ Giese, B.; Denk, T.; Neukum, G.; Roatsch, T.; Helfenstein, P.; Thomas, P. C.; Turtle, E. P.; McEwen, A.; Porco, C. C. (2008). "The topography of Iapetus' leading side" (PDF). Icarus. 193 (2): 359–371. Bibcode:2008Icar..193..359G. doi:10.1016/j.icarus.2007.06.005. ISSN 0019-1035. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 March 2020. สืบค้นเมื่อ 9 December 2012.
  51. ↑ Moore, P.; Henbest, N. (April 1986). "Uranus - the View from Voyager". Journal of the British Astronomical Association. 96 (3): 131–137. Bibcode:1986JBAA...96..131M.
  52. ↑ 52.0 52.1 52.2 Schenk, P. M.; Beyer, R. A.; McKinnon, W. B.; Moore, J. M.; Spencer, J. R.; White, O. L.; Singer, K.; Nimmo, F.; Thomason, C.; Lauer, T. R.; Robbins, S.; Umurhan, O. M.; Grundy, W. M.; Stern, S. A.; Weaver, H. A.; Young, L. A.; Smith, K. E.; Olkin, C. (2018). "Basins, fractures and volcanoes: Global cartography and topography of Pluto from New Horizons". Icarus. 314: 400–433. Bibcode:2018Icar..314..400S. doi:10.1016/j.icarus.2018.06.008. S2CID 126273376.
  53. ↑ 53.0 53.1 Hand, E.; Kerr, R. (15 July 2015). "Pluto is alive—but where is the heat coming from?". Science. doi:10.1126/science.aac8860.
  54. ↑ Pokhrel, Rajan (19 July 2015). "Nepal's mountaineering fraternity happy over Pluto mountains named after Tenzing Norgay Sherpa - Nepal's First Landmark In The Solar System". The Himalayan Times. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 August 2015. สืบค้นเมื่อ 19 July 2015.
  55. ↑ 55.0 55.1 55.2 "At Pluto, New Horizons Finds Geology of All Ages, Possible Ice Volcanoes, Insight into Planetary Origins". New Horizons News Center. The Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory LLC. 2015-11-09. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2015. สืบค้นเมื่อ 2015-11-09.
  56. ↑ 56.0 56.1 Witze, A. (2015-11-09). "Icy volcanoes may dot Pluto's surface". Nature. doi:10.1038/nature.2015.18756. S2CID 182698872. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 November 2015. สืบค้นเมื่อ 2015-11-09.
  57. ↑ "Ice Volcanoes and Topography". New Horizons Multimedia. The Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory LLC. 2015-11-09. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 13 November 2015. สืบค้นเมื่อ 2015-11-09.
  58. ↑ "Ice Volcanoes on Pluto?". New Horizons Multimedia. The Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory LLC. 2015-11-09. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 September 2017. สืบค้นเมื่อ 2015-11-09.
  59. ↑ 59.0 59.1 59.2 59.3 Schenk, P. M.; Beyer, R. A.; McKinnon, W. B.; Moore, J. M.; Spencer, J. R.; White, O. L.; Singer, K.; Umurhan, O. M.; Nimmo, F.; Lauer, T. R.; Grundy, W. M.; Robbins, S.; Stern, S. A.; Weaver, H. A.; Young, L. A.; Smith, K. E.; Olkin, C. (2018). "Breaking up is hard to do: Global cartography and topography of Pluto's mid-sized icy Moon Charon from New Horizons". Icarus. 315: 124–145. Bibcode:2018Icar..315..124S. doi:10.1016/j.icarus.2018.06.010. S2CID 125833113.
  60. ↑ 60.0 60.1 อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ <ref> ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อ Beyer2018
  61. ↑ Rommel, F. L.; Braga-Ribas, F.; Ortiz, J. L.; Sicardy, B.; Santos-Sanz, P.; Desmars, J.; และคณะ (August 2023). "A large topographic feature on the surface of the trans-Neptunian object (307261) 2002 MS4 measured from stellar occultations". Astronomy & Astrophysics. in press. arXiv:2308.08062.


อ้างอิงผิดพลาด: มีป้ายระบุ <ref> สำหรับกลุ่มชื่อ "n" แต่ไม่พบป้ายระบุ <references group="n"/> ที่สอดคล้องกัน

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รายชื่อภูเขาที่สูงที่สุดในระบบสุริยะ&oldid=11811360"