โรคมินามาตะ
โรคมินามาตะ (ญี่ปุ่น: 水俣病; โรมาจิ: Minamata-byō) เป็นชื่อโรคที่เกิดจากพิษจากสารปรอท โดยมีอาการของเด็กขาดสารอาหาร มีอาการวิกลจริตอย่างอ่อน ๆ กรีดร้อง นัยน์ตาดำขยายกว้างเล็กน้อย ลิ้นแห้ง แต่ไม่พบสาเหตุของการผิดปกติ แขนขาเคลื่อนไหวลำบาก มีการกระตุกตัวแข็ง แขนขาบิดงออย่างรุนแรง เพราะโรคนี้แสดงผลต่อระบบประสาทส่วนกลาง โรคนี้ค้นพบครั้งแรกที่เมืองมินามาตะ จังหวัดคูมาโมโตะ ประเทศญี่ปุ่น เมื่อ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2499 โดยเกิดจากการทิ้งน้ำเสียที่มีสารปรอทเจือปนออกมา กว่าที่โรคนี้จะเป็นที่ยอมรับทั้งสาเหตุและโรคนี้ ก็มีการต่อสู้ทางศาลระหว่างกลุ่มธุรกิจกับผู้ป่วยมาเป็นเวลานาน
| โรตมินามาตะ | |
|---|---|
| สาขาวิชา | พิษวิทยา, ประสาทวิทยา, จิตเวชศาสตร์ |
| อาการ | กล้ามเนื้อเสียสหการ, อาการชา และกล้ามเนื้ออ่อนแรง |
| ภาวะแทรกซ้อน | การสูญเสียการเห็นรอบนอก, การสูญเสียต่อการได้ยิน และการออกเสียง; ในกรณีร้ายแรง: ความวิกลจริต, อัมพาต, โคม่า หรืออาจส่งผลกระทบต่อทารกในครรภ์; สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมดูพิษจากสารปรอท |
| การตั้งต้น | ภายหลังการบริโภคอาหารทะเลที่ได้รับพิษ |
| ระยะดำเนินโรค | เรื้อรัง |
| สาเหตุ | พิษจากสารปรอทอย่างรุนแรง |
| ปัจจัยเสี่ยง | ได้รับพิษจากผู้ที่บริโภคปลาและหอยจากอ่าวมินามาตะ |
| วิธีวินิจฉัย | ดูพิษจากสารปรอท |
| โรคอื่นที่คล้ายกัน | ดูพิษจากสารปรอท |
| การป้องกัน | การจัดการของเสียจากอุตสาหกรรมที่เหมาะสม |
| การรักษา | ดูพิษจากสารปรอท |
| ยา | ดูพิษจากสารปรอท |
| พยากรณ์โรค | 35% อัตราตายของผู้ป่วยรายโรค; สำหรับข้อมูลเพิ่มเติมดูพิษจากสารปรอท |
ประวัติ แก้
บริษัทชิซโซะเปิดโรงงานเคมีในมินามาตะเป็นครั้งแรกในปี ค.ศ. 1908 ในระยะแรกเป็นโรงงานผลิตปุ๋ย ต่อมาจึงขยายกิจการตามแผนพัฒนาอุตสาหกรรมเคมีของประเทศญี่ปุ่นโดยเริ่มผลิตอะเซทิลีน อะซิทัลดีไฮด์ กรดอะซิติก ไวนิลคลอไรด์ ออกทานอล และสารเคมีอื่น ๆ ต่อมาจึงพัฒนาจนเป็นโรงงานที่มีความก้าวหน้ามากที่สุด ทั้งก่อนและหลังสงครามโลกครั้งที่สอง ของเสียจากโรงงานถูกปล่อยลงอ่าวมินามาตะผ่านระบบกำจัดน้ำเสียของโรงงาน มลภาวะเหล่านี้ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ การประมงได้รับผลกระทบทำให้จับปลาได้น้อยลง บริษัทฯ จึงได้เสนอข้อตกลงเพื่อการชดเชยกับสมาคมชาวประมงในปี 1926 และ 1943[1]
การขยายตัวอย่างรวดเร็วของโรงงานเริ่มแผ่ขยายไปยังเศรษฐกิจท้องถิ่นทำให้ทั้งบริษัทฯ และเมืองมินามาตะมีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว เมื่อประกอบกับการที่ไม่มีอุตสาหกรรมอื่น ๆ ในท้องถิ่น ทำให้บริษัทฯ มีอิทธิพลในมินามาตะอย่างมาก ถึงขั้นที่มีช่วงหนึ่งซึ่งครึ่งหนึ่งของภาษีที่เก็บได้ในเขตเมืองมินามาตะมาจากบริษัทชิซโซะและพนักงาน[2] บริษัทฯ และหน่วยงานย่อยเป็นหน่วยงานที่ทำให้เกิดการจ้างงานถึงหนึ่งในสี่ของพื้นที่ ถึงกับมีการกล่าวว่าบริษัทฯ เป็นวังของพื้นที่ เหมือนอย่างวังขุนนางในยุคเอโดะ[3]
โรงงานเริ่มผลิตอะซิทัลดีไฮด์ในปี 1932 โดยในปีนั้นมีผลผลิต 210 ตัน เมื่อถึงปี 1951 ผลผลิตเพิ่มขึ้นเป็น 6,000 ตันต่อปี และสูงสุดที่ 45,245 ตันในปี 1960[4] รวมทั้งหมดแล้วโรงงานของชิซโซะมีผลผลิตอะซิทัลดีไฮด์อยู่ระหว่างหนึ่งในสี่ถึงหนึ่งในสามของผลผลิตทั้งประเทศญี่ปุ่น ปฏิกิริยาที่ใช้ในการผลิตอะซิทัลดีไฮด์นั้นมีการใช้เมอร์คิวรี (II) ซัลเฟตเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ปฏิกิริยาข้างเคียงของกระบวนการเร่งปฏิกิริยานั้นได้ผลผลิตเป็นสารปรอทชีวภาพจำนวนเล็กน้อย ชื่อว่าเมทิลเมอร์คิวรี[5] เป็นสารที่มีพิษอย่างมาก และถูกปล่อยลงอ่าวมินามาตะตั้งแต่เริ่มผลิตในปี 1932 ถึง 1968 เมื่อวิธีผลิตนี้ถูกยกเลิก
อ้างอิง แก้
- ↑ Harada, p15
- ↑ George, pp35-36
- ↑ George, p26
- ↑ Report of the Social Scientific Study Group on Minamata Disease, In the Hope of Avoiding Repetition of a Tragedy of Minamata Disease เก็บถาวร 2017-07-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, National Institute for Minamata Disease, p. 13.
- ↑ For further information on the chemistry of the reaction that lead to the production of methylmercury see "Information on Mercury" เก็บถาวร 2011-07-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน by Mercury Technology Services, retrieved around the 24 October 2006
 | บทความแพทยศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |