มิสไซล์

(เปลี่ยนทางจาก อาวุธปล่อย)

ในการทหารสมัยใหม่ มิสไซล์ (อังกฤษ: missile) หรือศัพท์ทหารคือ อาวุธปล่อย[1] มิสไซล์มีส่วนประกอบหลักอยู่สี่ส่วน คือ ระบบกำหนดเป้าและนำวิถี, ระบบควบคุมทิศทาง, จรวดขับดัน และ หัวรบ มิสไซล์สามารถจำแนกออกได้เป็นหลายประเภทตามวัตถุประสงค์การใช้งาน ไม่ว่าจะเป็น มิสไซล์ผิวพื้นสู่ผิวพื้น, มิสไซล์อากาศสู่ผิวพื้น, มิสไซล์ผิวพื้นสู่อากาศ หรือ มิสไซล์อากาศสู่อากาศ โดยมิสไซล์ที่มีอยู่ในปัจจุบันทั้งหมดถูกออกแบบมาให้ใช้พลังงานขับดันจากการทำปฏิกิริยาเคมีภายในเครื่องยนต์จรวด, เครื่องยนต์ไอพ่น หรือเครื่องยนต์ประเภทอื่นๆ

มิสไซล์ เอ็กโซเซต์ ของฝรั่งเศส
จรวด วี-1 เป็นมิสไซล์แบบแรกของโลก

มิสไซล์ถูกใช้งานครั้งแรกโดยเยอรมันในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง มิสไซล์แบบแรกของโลกมีชื่อว่า จรวด วี-1 เป็นลูกระเบิดที่ติดปีกและเครื่องไอพ่นเข้าไป ซึ่งต่อมาได้พัฒนาเป็น จรวด วี-2 ที่รวมเครื่องยนต์ไอพ่นไว้ในตัว และติดตั้งครีบที่ปลายจรวดแทนปีกที่ตัดออก เป็นลักษณะสากลของมิสไซล์ที่ใช้จวบจนปัจจุบัน

การจำแนกพิสัยปฏิบัติการ

แก้

มิสไซล์แบ่งออกเป็นสองประเภทตามลักษณะการเดินทาง ได้แก่ แบบขีปนวิทยา (ballistic) และแบบครูซ (cruise)

ขีปนาวุธ (ballistic missile)

แก้
  • ขีปนาวุธพิสัยใกล้ (Short-range ballistic missile) พิสัย 300 ถึง 1,000 กม.
  • ขีปนาวุธพิสัยกลาง (Medium-range ballistic missile) พิสัย 1,000-3,500 กม.
  • ขีปนาวุธพิสัยปานกลาง (Intermediate-range ballistic missile) พิสัย 3,500-5,500 กม.
  • ขีปนาวุธข้ามทวีป (Intercontinental ballistic missile) พิสัยเกินกว่า 5,500 กม.

อาวุธปล่อยครูซ (cruise missile)

แก้
  • อาวุธปล่อยพิสัยใกล้ (Short-range missile) พิสัยไม่เกิน 37 กม.
  • อาวุธปล่อยพิสัยยิงนอกระยะสายตา (Beyond-visual-range) พิสัยเกินกว่า 37 กม.

เทคโนโลยี

แก้

มิสไซล์นำวิถีมีจำนวนส่วนประกอบของระบบที่แตกต่างกัน:

อ้างอิง

แก้