ฟีเซอเลอร์ ฟี 103

อาวุธแก้แค้น 1 (เยอรมัน: Vergeltungswaffe 1) หรือชื่อตามเอกสารของกระทรวงเดินอากาศคือ ฟีเซอเลอร์ ฟี 103 (Fieseler Fi 103) หรือชื่อที่สัมพันธมิตรใช้เรียกคือ ระเบิดบิน วี-1 (flying bomb V-1) คือมิสไซล์ในสมัยบุกเบิก สร้างโดยบริษัทฟีเซอเลอร์ของนาซีเยอรมนี และใช้งานในสงครามโลกครั้งที่สอง

ฟีเซอเลอร์ ฟี 103 Fieseler Fi 103
ฟีเซอเลอร์ ฟี 103 ในพิพิธภัณฑ์ที่เมืองเพเนอมึนเดอ
ชนิด	อาวุธปล่อยครูซ
แหล่งกำเนิด	ไรช์เยอรมัน
บทบาท
ประจำการ	1944–1945
ผู้ใช้งาน	กองทัพอากาศเยอรมัน
สงคราม	สงครามโลกครั้งที่สอง
ประวัติการผลิต
ผู้ออกแบบ	Robert Lusser
บริษัทผู้ผลิต	ฟีเซอเลอร์
มูลค่า	5,090 ไรชส์มาร์ค
ข้อมูลจำเพาะ
มวล	2,150 kg (4,740 lb)
ความยาว	8.32 m (27.3 ft)
ความกว้าง	5.37 m (17.6 ft)
ความสูง	1.42 m (4 ft 8 in)
หัวรบ	Amatol-39, later Trialen
น้ำหนักหัวรบ	850 kg (1,870 lb)
เครื่องยนต์	Argus As 109-014 Pulsejet
พิสัยปฏิบัติการ	250 km (160 mi)
ความเร็ว	640 km/h (400 mph) บินระหว่าง 600 ถึง 900 m (2,000 ถึง 3,000 ft)
ระบบนำวิถี	Gyrocompass based autopilot

ฟีเซอเลอร์ ฟี 103 เป็นมิสไซล์รุ่นที่ 1 ในตระกูล "อาวุธแก้แค้น" (Vergeltungswaffe) ซึ่งถูกออกแบบเพื่อการทิ้งใส่กรุงลอนดอน มันถูกพัฒนาขึ้นที่ศูนย์วิจัยทหารบกเพเนอมึนเดอ ในปี 1939 โดยลุฟท์วัฟเฟอ ในช่วงต้นสงครามโลกครั้งที่สอง ซึ่งในช่วงต้นของการพัฒนา มันมีชื่อรหัสโครงการว่า เคียร์ชแคร์น (Kirschkern)

เนื่องจากมีพิสัยจำกัดเพียง 250 กิโลเมตร วีหนึ่งจึงถูกยิงเข้าสู่อังกฤษจากฐานยิงบนแนวชายฝั่ง​ฝรั่งเศส (บริเวณจังหวัดปาดกาแล) และชายฝั่งเนเธอร์แลนด์ มันถูกยิงเข้าสู่ลอนดอนเป็นครั้งแรกเมื่อ 13 มิถุนายน 1944 หนึ่งสัปดาห์หลังทหารสัมพันธมิตรสามารถการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดี ทั้งนี้ในบางสัปดาห์มีการยิงจรวดวี-1 กว่าหนึ่งร้อยลูกต่อวันไปยังทางตะวันออกเฉียงใต้ของอังกฤษ (รวมจำนวนทั้งหมด 9,521 ลูก)

หลังการยกพลขึ้นบกที่นอร์ม็องดี การยิงจรวดวีหนึ่งโดยทหารเยอรมันก็ลดลงตามลำดับ เนื่องจากฐานยิงทยอยถูกทหารสัมพันธมิตรบุกยึด และแล้วในเดือนตุลาคม 1944 ฐานยิงแห่งสุดท้ายที่สามารถยิงถึงอังกฤษก็ถูกบุกยึดโดยทหารสัมพันธมิตร หลังจากนั้น วีหนึ่งถูกทหารเยอรมันนำไปใช้ป้องกันท่าเรือแอนต์เวิร์ป และเป้าหมายอื่นๆในเบลเยียม เป็นจำนวน 2,448 ลูก การโจมตีด้วยวีหนึ่งหยุดลงเพียงหนึ่งเดือนก่อนที่สงครามในยุโรปจะสิ้นสุดลง เมื่อฐานยิงแห่งสุดท้ายในกลุ่มประเทศแผ่นดินต่ำได้ถูกบุกยึด เมื่อวันที่ 29 มีนาคม 1945

ฝ่ายอังกฤษได้ปฏิบัติการเตรียมความพร้อมในการป้องกันทางอากาศ รวมทั้งปืนต่อต้านอากาศยาน และเครื่องบินรบขับไล่ เพื่อสกัดกั้นระเบิดก่อนที่จะไปถึงเป้าหมายซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของปฏิบัติการหน้าไม้ ในขณะที่ฐานยิงและโรงคลังเก็บจรวดวี-1 ในใต้ดินได้ตกเป็นเป้าหมายของการทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์