วิกิพีเดีย

หลี่ ชิงยฺหวิน

หลี่ ชิงยฺหวิน (จีนตัวย่อ: 李清云; จีนตัวเต็ม: 李清雲; พินอิน: Lǐ Qīngyún; (เสียชีวิต 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1933) เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพร, ผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ และที่ปรึกษาด้านยุทธวิธีชาวจีน ซึ่งเป็นที่รู้จักจากการมีอายุยืนยาวมาก[1][2]

หลี่ ชิงยฺหวิน
李清雲
หลี่ ชิงยฺหวิน ณ ที่พักของนายพลหยาง เซิน แห่งกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีน ในว่านเสี้ยน มณฑลเสฉวน ใน ค.ศ. 1927
เกิดมณฑลเสฉวน ราชวงศ์ชิง
เสียชีวิต6 พฤษภาคม ค.ศ. 1933
มณฑลเสฉวน สาธารณรัฐจีน
มีชื่อเสียงจากการอ้างอายุยืนสูงสุด และการปฏิบัติทางจิตวิญญาณด้วยสมุนไพร
คู่สมรส24 คน

วันเกิดที่แท้จริงของเขาไม่ได้รับการตกลง การกล่าวอ้างของเขาถือเป็นตำนานโดยผู้เชี่ยวชาญเรื่องผู้สูงอายุ[3][4]

ประวัติ แก้

หลี่ ชิงยฺหวิน ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตบนภูเขาและมีทักษะในชี่กง[5] เขาทำงานเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสมุนไพร ด้วยการขายเห็ดหลินจือ, เก๋ากี้, โสมป่า, สมุนไพรโชวู และบัวบก พร้อมกับสมุนไพรจีนอื่น ๆ รวมทั้งทานพืชสมุนไพรเหล่านี้และไวน์ข้าว[6]

เป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปในมณฑลเสฉวน ว่าหลี่มีความรู้ครบถ้วนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเมื่อถึงวันเกิดปีที่สิบของเขา ได้เดินทางไปมณฑลกานซู่, มณฑลชานซี, ทิเบต, เวียดนาม, ไทย และแมนจูเรีย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมสมุนไพรอย่างต่อเนื่องกับอาชีพนี้มานานนับศตวรรษ ก่อนที่จะเริ่มให้อาหารแทนสมุนไพรที่รวบรวมโดยคนอื่น ๆ[7]

หลังจากนั้นเขาก็ย้ายไปที่ไคเสี้ยน และตามคาดคะเนที่นั่น หลี่มีอายุ 72 ปี ใน ค.ศ. 1749 เขาได้เข้าร่วมกองทัพของผู้บัญชาการทหารสูงสุดประจำมณฑล ในฐานะครูสอนศิลปะการต่อสู้และที่ปรึกษาด้านยุทธวิธี[5]

ใน ค.ศ. 1927 นายพลหยาง เซิน (揚森) แห่งกองทัพปฏิวัติแห่งชาติจีน ได้เชิญหลี่มาที่บ้านของเขาในว่านเสี้ยน มณฑลเสฉวน ซึ่งภาพที่แสดงในบทความนี้เป็นภาพที่ได้รับการถ่ายจากที่นั่น[5]

ขุนศึกชาวจีน อู๋ เพ่ยฝู (吳佩孚) ก็ได้พาหลี่เข้าไปในบ้านของเขาเพื่อความพยายามที่จะค้นหาความลับของการใช้ชีวิต 250 ปี[7]

เขาเสียชีวิตจากสาเหตุตามธรรมชาติในวันที่ 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1933 ในไคเสี้ยน มณฑลเสฉวน สาธารณรัฐจีน และภรรยาที่ยังมีชีวิตคนที่ 24 ของเขา เป็นสตรีวัย 60 ปี[8][7] คาดว่าหลี่จะมีลูกหลานกว่า 200 คนในช่วงชีวิตของเขา จากภรรยาที่มีชีวิตอยู่ 23 คน[9][8] ส่วนแหล่งข้อมูลอื่นให้เครดิตเขาด้วยลูกหลาน 180 คน กว่า 11 รุ่น ผ่านการใช้ชีวิตในช่วงก่อนที่เขาเสียชีวิต และการแต่งงาน 14 ครั้ง[5][7]

หลังจากที่เขาเสียชีวิต หยาง เซิน ได้เขียนบันทึกเกี่ยวกับเขาในผลงานเรื่องราวของชายผู้โชคดีอายุ 250 ปี (一个250岁长寿老人的真实记载) ซึ่งเขาอธิบายลักษณะของหลี่ ดังนี้ "เขามีสายตาที่ดีและก้าวย่างอย่างรวดเร็ว หลี่ขณะยืนมีความสูงเจ็ดฟุต มีเล็บที่ยาวมาก และผิวสีแดงก่ำ"[10][5]

เส้นเวลาแห่งอายุขัยอ้างอิงจากนายพลหยาง เซิน แก้

ในเขตฉีเจียง มณฑลเสฉวน ใน ค.ศ. 1677 ซึ่งเป็นปีที่หลี่ ชิงยฺหวิน เกิด เมื่ออายุสิบสามปีเขาเริ่มต้นชีวิตด้วยการรวบรวมสมุนไพรบนภูเขาพร้อมกับบุคคลที่แก่กว่าสามคน ครั้นเมื่ออายุห้าสิบเอ็ดปี เขาทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาด้านยุทธวิธีและการทำแผนที่ในกองทัพของนายพลเยว่ จงฉี[11]

เมื่ออายุเจ็ดสิบแปดปีเขาก็ออกจากอาชีพทหารหลังจากต่อสู้ในยุทธการที่แม่น้ำทอง และกลับสู่การใช้ชีวิตของการรวบรวมสมุนไพรบนภูเขาหิมะในมณฑลเสฉวน เนื่องจากการรับราชการทหารของเขาในกองทัพของนายพลเยว่ จงฉี รัฐบาลแห่งจักรวรรดิได้ส่งเอกสารแสดงความยินดีกับหลี่ในอายุหนึ่งร้อยปีของเขา เช่นเดียวกับวันเกิดครบรอบ 150 และ 200 ปีของเขาในเวลาต่อมา[11]

ใน ค.ศ. 1908 หลี่ ชิงยฺหวิน และหยาง เฮ่อเซียน ซึ่งเป็นศิษย์ของเขาได้ตีพิมพ์หนังสือความลับแห่งความเป็นอมตะของหลี่ ชิงยฺหวิน[11]

ส่วน ค.ศ. 1920 นายพล สฺยง หยางเหอ ได้สัมภาษณ์หลี่ (ชายทั้งสองมาจากหมู่บ้านเฉินเจียชางของเขตว่านโจว ในมณฑลเสฉวน) โดยมีการตีพิมพ์บทความเกี่ยวกับเรื่องนี้ในเอกสารของมหาวิทยาลัยหนานจิงในปีเดียวกัน[11]

และใน ค.ศ. 1926 อู๋ เพ่ยฝู ได้เชิญหลี่ไปปักกิ่ง การเยี่ยมชมครั้งนี้เกิดขึ้นพร้อมกันกับการสอนของหลี่ที่สมาคมการทำสมาธิแห่งมหาวิทยาลัยปักกิ่ง ตามคำเชิญของหยิ่น ซือจือ ซึ่งเป็นอาจารย์การทำสมาธิและนักเขียนที่มีชื่อเสียง[11]

จากนั้นใน ค.ศ. 1927 นายพลหยาง เซิน ได้เชิญหลี่มาที่ว่านเสี้ยน ซึ่งภาพถ่ายแรกของหลี่อันเป็นที่รู้จักได้รับการถ่ายที่นี่ มีข่าวสารแพร่กระจายไปทั่วประเทศจีนเกี่ยวกับหลี่ ชิงยฺหวิน และนายพลหยาง เซิน นายพลเจียง ไคเชก จึงได้ขอให้หลี่ไปเยี่ยมหนานจิง อย่างไรก็ตาม เมื่อนักการทูตของหยาง เซิน เดินทางถึงที่เฉินเจียชางอันเป็นบ้านเกิด พวกเขาได้รับคำบอกเล่าจากภรรยาและลูกศิษย์ของหลี่ว่าเขาเสียชีวิตแล้วตามธรรมชาติ โดยไม่มีข้อมูลเพิ่มเติม ดังนั้น วันเสียชีวิตและสถานที่แท้จริงของเขาจึงไม่เคยได้รับการยืนยัน[11] ซึ่งหลี่ ชิงยฺหวิน เสียชีวิตที่ไคเสี้ยนใน ค.ศ. 1933[12]

ใน ค.ศ. 1928 คณะบดี หวู จ้งเชียน ของกรมสามัญศึกษาที่มหาวิทยาลัยหมิ่นกว๋อ ได้ค้นพบเอกสารของจักรวรรดิที่แสดงคำอวยพรวันเกิดให้แก่ลี่ ชิงยฺหวิน การค้นพบของเขาได้รับการรายงานครั้งแรกในนอร์ธไชนาเดลีนิวส์ และช่างไห่ดีแคลร์ชันนิวส์ ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ชั้นนำของจีนในช่วงเวลานั้น แล้วอาจจะเป็นอีกหนึ่งปีให้หลัง ใน ค.ศ. 1929 โดยเดอะนิวยอร์กไทมส์ และนิตยสารไทม์ สำหรับสิ่งพิมพ์ตะวันตกเชิงทฤษฎีทั้งสองนี้ก็อาจรายงานการเสียชีวิตของหลี่ ชิงยฺหวิน ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1933[11]

ชีวิตอันยืนนาน แก้

ในขณะที่หลี่ ชิงยฺหวิน อ้างว่าตัวเองเกิดใน ค.ศ. 1736 หวู จ้งเชียน ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยเฉิงตู ได้ยืนยันว่าหลี่เกิดใน ค.ศ. 1677 ตามบทความนิวยอร์กไทมส์ ค.ศ. 1930 หวูได้ค้นพบบันทึกของรัฐบาลจีนตั้งแต่ ค.ศ. 1827 ที่แสดงความยินดีกับหลี่ในวันเกิดครบรอบ 150 ปีของเขา และเอกสารเพิ่มเติมต่อมา ที่แสดงความยินดีกับเขาในวันเกิดครบรอบ 200 ปีของเขาใน ค.ศ. 1877[13] ใน ค.ศ. 1928 ผู้สื่อข่าว นิวยอร์กไทมส์ เขียนว่าชายชราหลายคนในละแวกของหลี่ได้ยืนยันว่าปู่ของพวกเขารู้จักเขาเมื่อพวกเขายังเป็นเด็ก และในเวลานั้นเขาเป็นคนที่โตแล้ว[14]

อย่างไรก็ตาม ผู้สื่อข่าวของ เดอะนิวยอร์กไทมส์ รายงานว่า "หลายคนที่ได้เห็นเขาเมื่อเร็ว ๆ นี้ประกาศว่าลักษณะใบหน้าของเขาไม่แตกต่างจากบุคคลที่อายุน้อยกว่าของเขาสองศตวรรษ"[7] ยิ่งไปกว่านั้น นักวิจัยเกี่ยวกับวัยชราได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการอ้างอายุด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก ความถี่ของการอ้างอายุที่ไม่ถูกต้องเพิ่มขึ้นตามอายุที่อ้าง สิ่งที่ปรากฏขึ้นจาก 65 เปอร์เซ็นต์ของการอ้างต่ออายุ 110–111 ปีไม่ถูกต้อง, ต่อ 98 เปอร์เซ็นต์ของการอ้างเป็น 115 ปี กับอัตรา 100 เปอร์เซ็นต์สำหรับการอ้าง 120 ปีขึ้นไป มันไม่ชัดเจนว่าจะเกิดอะไรขึ้น หากมี นัยสถิติเหล่านี้มีสำหรับเรื่องภายใต้การสนทนา ในฐานะตัวเลขอ้างอิงต่อ "การอ้างที่ผิดพลาดเนื่องจากข้อผิดพลาดด้านการจัดการ" ในเอกสารราชการของเบลเยียม[3] นักวิจัยเรียกว่าการอ้างของเขา "แปลกประหลาด" และยังตั้งข้อสังเกตว่าอายุที่เขาอ้าง เมื่อเสียชีวิตที่ 256 ปีนั้น เป็นจำนวนพหุคูณของ 8 ซึ่งถือว่าเป็นเลขนำโชคในประเทศจีน ดังนั้นจึงบ่งบอกถึงการปลอมขึ้น[3] นอกจากนี้การเชื่อมโยงอายุของหลี่ที่อ้างถึงการปฏิบัติทางจิตวิญญาณของเขา ได้รับการชี้ให้เห็นว่าเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่น่ากังขา นักวิจัยรับรู้ว่า "ตำนานประเภทนี้ [นักปรัชญาหรือนักปฏิบัติทางศาสนามักยกให้บุคคลดังกล่าวมีอายุยืนแบบสุดโต่ง] ซึ่งถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาส่วนใหญ่ในตะวันออกไกล"[3]

อาจารย์ไท่เก๊ก ต้า หลิว หนึ่งในลูกศิษย์ลูกหาของหลี่ ได้เล่าถึงเรื่องราวของอาจารย์ของเขาว่า: เมื่ออาจารย์หลี่อายุ 130 ปีได้พบกับฤาษีผู้สูงวัยบนภูเขา ที่มีอายุมากกว่า 500 ปี ผู้สอนปา-กว้าจ่าง และชี่กงหนึ่งชุดแก่เขา พร้อมคำแนะนำในการหายใจ, การฝึกการเคลื่อนไหวผสานกับเสียงที่เจาะจง และคำแนะนำเกี่ยวกับอาหาร ต้า หลิว รายงานว่าอาจารย์ของเขากล่าวว่าชีวิตอันยืนยาวของเขา "นั้นเกิดจากข้อเท็จจริงที่ว่า เขาออกกำลังกายทุกวัน อย่างสม่ำเสมอ, ถูกต้อง และด้วยความจริงใจ เป็นเวลา 120 ปี"[15]

บทความ "เต่า-นกพิราบ-สุนัข" จากนิตยสารนิตยสารไทม์ฉบับวันที่ 15 พฤษภาคม ค.ศ. 1933 ได้รายงานถึงประวัติของเขา พร้อมรวมคำตอบของหลี่เกี่ยวกับความลับของการมีอายุยืนยาว ดังนี้[13]

รักษาใจให้สงบ, นั่งอย่างเต่า, เดินอย่างกระฉับกระเฉงเหมือนนกพิราบ และนอนหลับอย่างสุนัข

— หลี่ ชิงยฺหวิน[13]

บทความในหนังสือพิมพ์อีฟนิงอินดิเพนเดนต์อ้างว่าอายุยืนยาวของหลี่เกิดจากการทดลองสมุนไพรในฐานะเภสัชกร การค้นพบสมุนไพรของเขาในเทือกเขามณฑลยูนนานซึ่ง "ป้องกันความชราภาพ" และเขายังคงใช้อย่างต่อเนื่องตลอดช่วงชีวิตของเขา[8]

อ้างอิง แก้

  1. ↑ "史上第一長壽！256歲的李青雲 長壽秘訣只有一個字". Likenews.tw. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-12-31. สืบค้นเมื่อ 2015-03-10. {{cite web}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |deadurl= ถูกละเว้น แนะนำ (|url-status=) (help)
  2. ↑ "256歲娶24妻 李慶遠長壽秘訣公開 | 即時新聞 | 20130927 | 蘋果日報". Appledaily.com.tw. 2013-09-27. สืบค้นเมื่อ 2015-03-10.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 Young Robert D.; Desjardins Bertrand; McLaughlin Kirsten; Poulain Michel; Perls Thomas T. (2010). "Typologies of Extreme Longevity". Current Gerontology and Geriatrics Research. 2010: 1–12. doi:10.1155/2010/423087. PMC 3062986. PMID 21461047.
  4. ↑ "Li Ching-Yuen: 129-Year-Old Man?".
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 5.4 Yang, Jwing-Ming (1989). Muscle/Tendon Changing and Marrow/Brain Washing Chi Kung: The Secret of Youth (PDF). YMAA Publication Centre. ISBN 0-940871-06-8. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-07-18. {{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |deadurl= ถูกละเว้น แนะนำ (|url-status=) (help)
  6. ↑ Castleman, Michael; Saul Hendler, Sheldon (1991). The healing herbs: the ultimate guide to the curative power of nature's medicines. Rodale Press. p. 206. ISBN 978-0-87857-934-1.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 7.3 7.4 "Li Ching-Yun Dead". The New York Times. 6 May 1933.
  8. ↑ 8.0 8.1 8.2 Miami Herald (12 October 1929). "Living forever". The Evening Independent.
  9. ↑ Harris, Timothy (2009). Living to 100 and Beyond. ACTEX Publications. p. 70. ISBN 978-1-56698-699-1.
  10. ↑ Yang, Sen. A Factual Account of the 250 Year-Old Good-Luck Man. Taipei, TW: Chinese and Foreign Literature Storehouse.
  11. ↑ 11.0 11.1 11.2 11.3 11.4 11.5 11.6 Sen, Yang; Olson, Stuart Alve (2014). The Immortal: True Accounts of the 250-Year-Old Man, Li Qingyun. Valley Spirit Arts. p. xvi-xix. ISBN 978-1-889633-34-3.
  12. ↑ Complete Stories. 1933. p. 95.
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 "Tortoise-Pigeon-Dog". Time. 15 May 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-02-03. สืบค้นเมื่อ 2019-08-21.
  14. ↑ Ettington, Martin K. (2008). Immortality: A History and How to Guide: Or How to Live to 150 Years and Beyond. Martin Ettington. p. 43. ISBN 978-1-4404-6493-5.
  15. ↑ Liu, Da (1983). Taoist Health Exercise Book. Putnam.

แหล่งข้อมูลอื่น แก้

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=หลี่_ชิงยฺหวิน&oldid=11298167"