สายการบินเอทิฮัด
สายการบินแห่งชาติของประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์
สายการบินเอทิฮัด (อาหรับ: شَرِكَة ٱلْاِتِّحَاد لِلطَّيْرَان, อักษรโรมัน: sharikat al-ittiḥād li-ṭ-ṭayarān; อังกฤษ: Etihad Airways) เป็นสายการบินแห่งชาติของสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ ก่อตั้งในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2003 มีสำนักงานตั้งอยู่ที่อาบูดาบี เริ่มดำเนินงานในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2003[3]
 | |||||||
| |||||||
| ก่อตั้ง | กรกฎาคม 2003 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| เริ่มดำเนินงาน | พฤศจิกายน 2003 | ||||||
| ท่าหลัก | ท่าอากาศยานนานาชาติอาบูดาบี | ||||||
| สะสมไมล์ | Etihad Guest | ||||||
| ขนาดฝูงบิน | 89 | ||||||
| จุดหมาย | 65 (ตุลาคม ค.ศ. 2021)[1] | ||||||
| บริษัทแม่ | Etihad Aviation Group | ||||||
| สำนักงานใหญ่ | เคาะลีฟะฮ์ซิตี อาบูดาบี สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์[2] | ||||||
| บุคลากรหลัก |
| ||||||
พนักงาน | 13,500 (ธันวาคม ค.ศ. 2020) | ||||||
| เว็บไซต์ | www | ||||||
สายการบินมีเที่ยวบินมากกว่า 1,200 เที่ยวต่อสัปดาห์ จุดหมายปลายทางมากกว่า 70 แห่ง ในเกือบ 50 ประเทศ กับตัวเครื่องแอร์บัสและโบอิง กว่า 60 ลำ[3] ในปี ค.ศ. 2010 สายการบินรองรับผู้โดยสาร 7.1 ล้านคน โดยเพิ่มขึ้น 13.1% จากปี ค.ศ. 2009[4] ถึงแม้ว่าจะมีรายได้ 3,000 ล้านเหรียญสหรัฐในปี ค.ศ. 2010 แต่สายการบินก็ไม่เคยมีผลกำไร[4]
ฝูงบิน แก้
| เครื่องบิน | จำนวน | สั่งซื้อ | ความจุผู้โดยสาร | หมายเหตุ | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| F | C | Y | รวม | |||||
| แอร์บัส เอ 320-200 | 22 | — | — | 16 | 120 | 136 | ||
| แอร์บัส เอ 321-200 | 10 | — | — | 16 | 158 | 174 | ||
| แอร์บัส เอ 321นีโอ | — | 26 | TBA | |||||
| แอร์บัส เอ 321-200 | 10 | — | — | 16 | 158 | 174 | ||
| แอร์บัส เอ 330-200 | 18 | — | 32 | 191 | 231 | |||
| แอร์บัส เอ 330-300 | 6 | — | 8 | 32 | 191 | 231 | ||
| แอร์บัส เอ 340-500 | 4 | — | 12 | 28 | 200 | 240 | จำหน่ายต่อให้กับสายการบินกอนเบียซา (Conviasa)[5] | |
| แอร์บัส เอ 340-600 | 7 | — | 12 | 32 | 248 | 292 | ||
| แอร์บัส เอ 350-1000 | — | 22 | TBA | ส่งมอบ: 2018[6][7] | ||||
| แอร์บัส เอ 380-800 | 10 | — | 11 | 70 | 417 | 498 | ||
| โบอิง 777-300ER | 19 | — | — | 28 | 384 | 412 | ||
| — | 40 | 340 | 380 | |||||
| 8 | 40 | 292 | 340 | |||||
| โบอิง 787-9 | 20 | 22 | TBA | ส่งมอบ: 2014[8] | ||||
| ฝูงบินเอทิฮัดคริสตัลคาร์โก | ||||||||
| เครื่องบิน | จำนวน | สั่งซื้อ | ความจุสินค้า | หมายเหตุ | ||||
| แอร์บัส เอ 300-600RF | 2 | — | 97,000 ปอนด์ | |||||
| แอร์บัส เอ 330-200F | 2 | 2 | 152,100 ปอนด์ | |||||
| โบอิง 777F | 1 | 2 | 225,000 ปอนด์ | |||||
| แมคดอนแนลล์ ดักลาส เอ็มดี-11F | 2 | — | 203,860 ปอนด์ | |||||
| รวม | 66 | 95 | ||||||
อ้างอิง แก้
- ↑ "Etihad Airways accelerates transformation plan to mitigate impact of pandemic". etihad.com. สืบค้นเมื่อ 8 สิงหาคม 2021.
- ↑ "Our offices". etihad.com.
- ↑ 3.0 3.1 "Etihad Airways In Brief" (PDF). Etihad Airways. สืบค้นเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2011.
- ↑ 4.0 4.1 "Etihad Airways' focus on break-even for 2011, profit in 2012". CAPA Centre for Aviation. 21 มกราคม 2011. สืบค้นเมื่อ 23 พฤศจิกายน 2011.
- ↑ "Conviasa News Update". ch-aviation. 17 กุมภาพันธ์ 2012.
- ↑ Alex Delmar-Morgan (17 มกราคม 2012). "Etihad Airways Reduces Orders For Airbus A350-1000". The Wall Street Journal. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ 2012. สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2012.
- ↑ Tim Hepher (7 พฤษภาคม 2012). "Etihad drops more A350s in setback to Airbus". Reuters. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 ตุลาคม 2015. สืบค้นเมื่อ 7 พฤษภาคม 2012.
- ↑ Cathy Buyck (13 ธันวาคม 2011). "Etihad increases 787 orders to 41". Air Transport World. สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2012.
แหล่งข้อมูลอื่น แก้
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ สายการบินเอทิฮัด- เว็บไซต์ทางการ
