จังหวัดเกาะกง
เกาะกง (เขมร: កោះកុង) เดิมไทยเรียก ปัจจันตคิรีเขตร[2] บ้างสะกดว่า ปัตจันตคีรีเขตร์ หรือ ประจันต์คิรีเขตต์[3] เป็นจังหวัดหนึ่งที่มีพื้นที่ติดชายฝั่งทะเลของประเทศกัมพูชา ตั้งอยู่บริเวณภาคตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศ ทิศเหนือติดกับจังหวัดโพธิสัตว์ ทิศตะวันออกติดกับจังหวัดกำปงสปือ ทิศตะวันออกเฉียงใต้ติดกับจังหวัดพระสีหนุ ทิศตะวันตกติดกับจังหวัดตราดของประเทศไทย และทิศใต้ติดกับอ่าวไทย
จังหวัดเกาะกง ខេត្តកោះកុង | |
---|---|
![]() เรือประมงในอ่าวไทย | |
![]() แผนที่ของจังหวัดเกาะกง | |
พิกัด: 11°23′57″N 103°29′41″E / 11.39917°N 103.49472°E | |
ประเทศ | ![]() |
เมืองหลัก | เขมรภูมินทร์ |
การปกครอง | |
• ผู้ว่าราชการ | มิถุนา ภู่ทอง |
พื้นที่ | |
• ทั้งหมด | 11,160 ตร.กม. (4,310 ตร.ไมล์) |
ประชากร (พ.ศ. 2551)[1] | |
• ทั้งหมด | 139,722 คน |
• ความหนาแน่น | 13 คน/ตร.กม. (32 คน/ตร.ไมล์) |
เขตเวลา | UTC+07 |
รหัสโทรศัพท์ | +855 |
รหัส ISO 3166 | KH-9 |
อำเภอ | 8 |
ตำบล | 33 |
หมู่บ้าน | 133 |
จังหวัดเกาะกงมีเมืองหลักคือเมืองเขมรภูมินทร์[4] ซึ่งได้พระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุได้พระราชทานนาม[5] แต่ไม่เป็นที่นิยมเรียก ทั้งนี้ประชาชนส่วนใหญ่นิยมเรียกเมืองหลักนี้ว่า "กรุง (เมือง) เกาะกง"[6] (ក្រុងកោះកុង)
ประวัติ
แก้ชาวเกาะกงทั้งที่มีเชื้อสายเขมรและไทยเรียกเมืองหลักนี้ว่า เกาะกง ซึ่งทั้งคำว่าเกาะและกงมีความหมายตรงตัวว่า "เกาะ" ต่อมาเมื่อช่วงที่เกาะกงอยู่ภายใต้อิทธิพลของกรุงสยาม รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้พระราชทานนามเมืองแห่งนี้ว่า ปัจจันตคิรีเขตร[2] ซึ่งมีความหมายว่า "ปลายเขตแดนที่ภูเขา" และตั้งนามเมืองให้คล้องกับเมืองประจวบคีรีขันธ์ (เดิมชื่อ บางนางรมย์) ซึ่งเมืองทั้งสองตั้งอยู่ในแนวรุ้งเดียวกัน[7] ดังปรากฏไว้ความว่า[8]
"...ขุนสารประเสริฐรับพระบรมราชโองการใส่เกล้าฯ ทรงพระกรุณา โปรดเกล้าฯ สั่งว่า เมืองบางนางรมย์นั้นโปรดเกล้าฯ ให้เรียกเมืองประจวบคีรีขันธ์ กับที่เกาะกงนั้น โปรดเกล้าฯ ให้เรียกว่า เมืองปัจจันตคิรีเขตร ให้กรมวัง หมายไปยังกรมพระกลาโหม กรมท่า กรมพระศุภรัต สัสดีซ้ายขวา ให้เรียกชื่อเมืองทั้ง ๒ ให้ถูกตามแบบรับสั่ง"
ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พระยาวิไชยชลธี ผู้ว่าราชการเมืองปัจจันตคิรีเขตรได้สร้างโรงเรียนปัจจันตพิทยาคาร ตั้งอยู่ภายในวัดปัจจันตนคราราม ตำบลแหลมด่าน เมืองปัจจันตคิรีเขตร[9]
แต่เดิมที่ทำการเมืองเกาะกงตั้งอยู่ที่เกาะเสก็ดและขึ้นต่อจังหวัดกำปอต ต่อมาในปี พ.ศ. 2502 ได้มีการสร้างที่ทำการเมืองใหม่ที่เสาธงแล้วเสร็จ จึงได้แยกเกาะกงออกมาตั้งเป็นจังหวัดใหม่[6]
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
การแบ่งเขตการปกครอง
แก้จังหวัดเกาะกงแบ่งเป็น 7 อำเภอ (สฺรุก) 33 ตำบล และ 131 หมู่บ้าน เกาะกงถือเป็นจังหวัดขนาดเล็กที่มีประชากรอาศัยอยู่ 23,168 หลังคาเรือน และมีประชากรจำนวนทั้งสิ้น 132,106 คน
# | ชื่อ | อังกฤษ | เขมร | หน่วยการปกครอง | Geocode |
---|---|---|---|---|---|
1 | โบตุมซาโกร์ | Botum Sakor | បទុមសាគរ ปทุมสาคร |
อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក) | 0901 |
2 | กิรีซาโกร์ | Kiri Sakor | គីរីសាគរ คิรีสาคร |
อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក) | 0902 |
3 | เกาะกง | Kaoh Kong | កោះកុង เกาะกุง |
อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក) | 0903 |
4 | เขมรภูมินทร์ (เสาธง) เดิม: สมัจเมียนเจ็ย |
Khemara Phoumin | ក្រុងខេមរភូមិន្ទ กรุงเขมรภูมินทฺ เดิม: ស្មាច់មានជ័យ สมาจฺมานฺชัย |
เทศบาล (กฺรุง, ក្រុង) | 0904 |
5 | ม็วนด็วลเซ็ยมา (ปากคลอง) | Mondol Seima | មណ្ឌលសីម៉ា มณฑลสีมา |
อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក) | 0905 |
6 | ซแรอ็อมบิล (นาเกลือ)[10] | Srae Ambel | ស្រែអំបិល แสฺรอํบิล |
อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក) | 0906 |
7 | ทมอบัง (หินบัง)[11] | Thma Bang | ថ្មបាំង ถฺมบำงฺ |
อำเภอ (สฺรุก, ស្រុក) | 0907 |
ประชากร
แก้จังหวัดเกาะกงมีประชากรทั้งหมดประมาณ 132,106 คน (สถิติปี พ.ศ. 2541) ความหนาแน่นของประชากร 11.8 คนต่อตารางกิโลเมตร โดยประชากรส่วนใหญ่]ร้อยละ 75 เป็นชาวเขมร ที่เหลือร้อยละ 25 เป็นชาวไทยเกาะกง สำหรับเมืองหลักที่มีชาวเกาะกงอาศัยอยู่ถึงร้อยละ 22 ของประชากรทั้งหมดคือ สมัคเมียนเจย ส่วนประชากรอีกร้อยละ 75 ไม่ใช่ชาวพื้นเมืองเกาะกง แต่ย้ายมาจากจังหวัดอื่น ๆ ของกัมพูชา ส่วนใหญ่จะเข้ามาหางานที่ดีกว่าทำที่บริเวณชายแดนไทย-กัมพูชา
คนเชื้อสายไทยในเกาะกงส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่ตามหมู่บ้านต่าง ๆ ตามคลองและลุ่มแม่น้ำ เช่น ลุ่มแม่น้ำเกาะปอ, แม่น้ำครางครืน, แม่น้ำตาไต, แม่น้ำบางกระสอบ, แม่น้ำตะปังรุง, แม่น้ำคลองพิพาท, อ่าวเกาะกะปิ, คลองแพรกกษัตริย์, อ่าวยายแสน, อ่าวพลีมาศ, อาหนี และอาจเลยไปถึงนาเกลือ[12]
ประชากรส่วนใหญ่ประกอบอาชีพประมง นอกจากนี้คือธุรกิจท่องเที่ยว รวมทั้งนิคมอุตสาหกรรมอีกจำนวนมากที่ตั้งอยู่ในเกาะกงซึ่งมีสวัสดิการที่ดีและมีความมั่นคงทางอาชีพสูง[13]
อ้างอิง
แก้- ↑ "General Population Census of Cambodia 2008 - Provisional population totals" (PDF). National Institute of Statistics, Ministry of Planning. 3 September 2008.
- ↑ 2.0 2.1 รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพ:บ้านพระอาทิตย์, 2551. หน้า 35
- ↑ รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพ:บ้านพระอาทิตย์, 2551, หน้า 37
- ↑ รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพ:บ้านพระอาทิตย์, 2551, หน้า 23
- ↑ นิติภูมิ นวรัตน์. เขตร์เขมรัฐภูมินทร์. ในเปิดฟ้าส่องโลก, 17 สิงหาคม 2543. เรียกดูเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2556
- ↑ 6.0 6.1 รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์, 2551, หน้า 86
- ↑ รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์, 2551, หน้า 23
- ↑ ประชุมประกาศรัชกาลที่ 4 พ.ศ. 2394-2400. พระนคร : องค์การการค้าของคุรุสภา, 2503, หน้า 37
- ↑ สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา (2544). ประวัติครู คุรุสภาจัดพิมพ์เนื่องในวันครู 16 มกราคม พ.ศ. 2544 (PDF). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว. p. 10. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2015-03-27.
- ↑ จังหวัดเกาะกง[ลิงก์เสีย]
- ↑ ประโยชน์ โยธาภิรมย์. ปัตจันตคีรีเขตร์เกาะกง เมืองแห่งความหลัง. พิมพ์ครั้งที่ 2. พระนครศรีอยุธยา : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา, 2551, หน้า 18
- ↑ สามก๊กวิว. การพลัดถิ่นของคนเชื้อสายไทยจากเกาะกงสู่ประเทศไทยในยุคเขมรแดง เก็บถาวร 2016-03-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. เรีกยดูเมื่อ 12 มีนาคม 2556
- ↑ "แรงงานกัมพูชาทะลักทำงานในตราด หลังค่าแรงงานวันละ 300 บาท" (Press release). ASTVผู้จัดการออนไลน์. 9 มกราคม 2556. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-05. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2556.
{{cite press release}}
: ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=
(help)