เขมรภูมินทร์
เขมรภูมินทร์ [เข-มะ-ระ-พู-มิน] (เขมร: ខេមរភូមិន្ទ; อังกฤษ: Khemarak Phumin) หรือ เมืองเกาะกง (เขมร: ក្រុងកោះកុង) เป็นเมืองหลักของจังหวัดเกาะกง ประเทศกัมพูชา ตั้งอยู่ใกล้ปากแม่น้ำเกาะปอที่ไหลลงสู่อ่าวไทยในเขตอำเภอสมัคเมียนเจย เมืองเขมรภูมินทร์อยู่ห่างจากชายแดนไทยเพียง 10 กิโลเมตร ห่างจากเมืองแซรแอมเปิล (นาเกลือ) 138 กิโลเมตร และเดินทางอีก 133 กิโลเมตร ก็จะถึงพนมเปญ[2]
เขมรภูมินทร์ ខេមរភូមិន្ទ ปัจจันตคิรีเขตร, เกาะกง | |
---|---|
![]() สะพานใหม่ที่เชื่อมระหว่างเกาะกงกับประเทศไทย | |
พิกัด: 11°37′N 102°59′E / 11.617°N 102.983°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 11°37′N 102°59′E / 11.617°N 102.983°E | |
ประเทศ | ![]() |
จังหวัด | เกาะกง |
อำเภอ | สมัคเมียนเจย |
ความสูง | 3 เมตร (10 ฟุต) |
ประชากร (2008)[1] | |
• ทั้งหมด | 36,053 คน |
หลังจากการก่อสร้างสะพาน และปรับปรุงทางหลวงหมายเลข 48 ซึ่งก่อสร้างในช่วงปี พ.ศ. 2550-2553 เพื่อเชื่อมเกาะกงไปกรุงพนมเปญและเมืองพระสีหนุ ทำให้เมืองแห่งนี้มีความสำคัญมากขึ้น
ประวัติแก้ไข
ชาวเกาะกงทั้งที่มีเชื้อสายเขมรและไทย เรียกเมืองหลักนี้ว่า เกาะกง ซึ่งทั้งคำว่าเกาะและกงมีความหมายตรงตัวว่า "เกาะ" ต่อมาเมื่อช่วงที่เกาะกงอยู่ภายใต้อิทธิพลของกรุงสยาม รัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้พระราชทานนามเมืองแห่งนี้ว่า ปัจจันตคิรีเขตร[3] ซึ่งมีความหมายว่า "ปลายเขตแดนที่ภูเขา" และตั้งนามเมืองให้คล้องกับเมืองประจวบคีรีขันธ์ (เดิมชื่อ บางนางรม) ซึ่งเมืองทั้งสองตั้งอยู่ในแนวรุ้งเดียวกัน[4] ดังปรากฏไว้ความว่า[5]
"...ขุนสารประเสริฐรับพระบรมราชโองการใส่เกล้าฯ ทรงพระกรุณา โปรดเกล้าฯ สั่งว่า เมืองบางนางรมนั้นโปรดเกล้าฯ ให้เรียกเมืองประจวบคีรีขันธ์ กับที่เกาะกงนั้น โปรดเกล้าฯ ให้เรียกว่า เมืองปัจจันตคิรีเขตร ให้กรมวัง หมายไปยังกรมพระกลาโหม กรมท่า กรมพระศุภรัต สัสดีซ้ายขวา ให้เรียกชื่อเมืองทั้ง ๒ ให้ถูกตามแบบรับสั่ง"
ต่อมาในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระนโรดม สีหนุ ทรงพระราชทานนามให้เมืองนี้ใหม่ว่า เขมรภูมินทร์[6] มีความหมายว่า "เขตแดนของกษัตริย์กัมพูชา" ซึ่งปัจจุบันยังคงใช้ชื่อนี้อยู่[7] แต่กลับไม่เป็นที่นิยมเรียกนัก ประชาชนส่วนใหญ่ยังนิยมเรียกเมืองนี้ว่า กรุงเกาะกง[7] (เขมร: ក្រុងកោះកុង)
แต่เดิมที่ทำการเมืองเกาะกงตั้งอยู่ที่เกาะเสก็ดและขึ้นต่อจังหวัดกำปอต ต่อมาในปี พ.ศ. 2502 ได้มีการสร้างที่ทำการเมืองใหม่ที่เสาธงแล้วเสร็จ จึงได้แยกเกาะกงออกมาตั้งเป็นจังหวัดใหม่[7]
ที่ตั้งแก้ไข
กรุงเกาะกงตั้งอยู่บริเวณปากแม่น้ำ สามารถเข้าถึงได้ทั้งทางบก ทางทะเล และทางอากาศ ที่นี่ห่างจากกรุงเทพฯ ประมาณ 450 กิโลเมตรตามถนนที่เชื่อมระหว่างชายแดนต่อกับบ้านหาดเล็กในฝั่งประเทศไทย ซึ่งห่างจากตัวเมืองเกาะกงเพียง 10 กิโลเมตร[8] ในปี พ.ศ. 2545 ได้มีการสร้างสะพานข้ามแดนจากเกาะกงมายังฝั่งชายแดนไทยด้วยวงเงิน 7.2 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และมีความยาว 1,900 เมตร ซึ่งถือเป็นสะพานที่ยาวที่สุดในกัมพูชา[9]
ส่วนการเดินทางจากพนมเปญมายังเกาะกงต้องเดินทางตามทางหลวงหมายเลข 4 เข้ามาถึงเมืองแซรแอมเปิล 133 กิโลเมตร และเดินทางออกจากเมืองแซรแอมเปิลด้วยถนนที่คดเคี้ยวตามเชิงเขากระวานอีก 138 กิโลเมตรก็จะมาถึงตัวเมืองเกาะกง
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ "2008 Census". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-11. สืบค้นเมื่อ 2013-02-09.
- ↑ Total Road Atlas of Cambodia 2006, 3rd edition. Total Cambodge, Phnom Penh, Cambodia. 2006.
- ↑ รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์, 2551. หน้า 35
- ↑ รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพฯ : บ้านพระอาทิตย์, 2551, หน้า 23
- ↑ ประชุมประกาศรัชกาลที่ 4 พ.ศ. 2394-2400. พระนคร : องค์การการค้าของคุรุสภา, 2503, หน้า 37
- ↑ นิติภูมิ นวรัตน์. เขตร์เขมรัฐภูมินทร์. ในเปิดฟ้าส่องโลก, 17 สิงหาคม 2543. เรียกดูเมื่อวันที่ 9 กุมภาพันธ์ 2556
- ↑ 7.0 7.1 7.2 รุ่งมณี เมฆโสภณ. คนสองแผ่นดิน. กรุงเทพ:บ้านพระอาทิตย์, 2551, หน้า 86
- ↑ "Koh Kong City, Cambodia". The Sihanoukville Visitors Guide. Canby Publications. 2007. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-07-31. สืบค้นเมื่อ January 4, 2009.
- ↑ "Koh Kong Bridge Completed in Southwestern Cambodia". People's Daily. April 4, 2002. สืบค้นเมื่อ 2009-01-12.