จังหวัดกาลีมันตันตะวันตก
กาลีมันตันตะวันตก หรือ กาลีมันตันบารัต (อินโดนีเซีย: Kalimantan Barat; มลายู: كليمنتان بارت; จีน: 西加里曼丹; แคะ: Sî-Kâ-lí-màn-tân; แต้จิ๋ว: Sai-Gia-li-man-dang) เป็นจังหวัดของประเทศอินโดนีเซีย เป็นหนึ่งในห้าจังหวัดในกาลีมันตัน ดินแดนของประเทศอินโดนีเซียบนเกาะบอร์เนียว เมืองหลวงจังหวัดคือ ปนตียานัก จังหวัดมีเนื้อที่ 147,307 ตารางกิโลเมตร จากข้อมูลสำรวจสำมะโนประชากรปี ค.ศ. 2010 มีประชากร 4,395,983 คน[2] กลุ่มชาติพันธุ์ ได้แก่ ดายัก, มลายู, จีน, ชวา, บูกิส และมาดูรา จากข้อมูลประชากรอย่างเป็นทางการล่าสุดในเดือนมกราคม 2014 มีประชากร 4,546,439 คน ชายแดนของจังหวัดกาลีมันตันตะวันตกโดยทั่วไปติดกับเทือกเขาที่รายล้อมไปด้วยลุ่มน้ำของแม่น้ำกาปูวัซที่ไหลผ่านส่วนใหญ่ของจังหวัด จังหวัดยังมีพื้นที่ติดกับจังหวัดกาลีมันตันกลางทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ติดกับจังหวัดกาลีมันตันตะวันออกทางทิศตะวันออก และติดกับรัฐซาราวักของประเทศมาเลเซียทางทิศเหนือ
จังหวัดกาลีมันตันตะวันตก Provinsi Kalimantan Barat (อินโดนีเซีย) | |
|---|---|
 .jpg)     จากบน ซ้ายไปขวา : อุทยานแห่งชาติกูนุงปาลุง, หาดเตมาจุก, ทะเลสาบเตราไตในซิงกาวัง, วัดตัวเปกกงเกตาปัง, หาดปารัตนาตัล, เกาะซิมปัง, หาดปูเลาดาตก | |
 ธง  ตรา | |
| สมญา: | |
| คำขวัญ: Akçaya (Sanskrit) (Immortal) | |
 ที่ตั้งจังหวัดกาลีมันตันตะวันตกในประเทศอินโดนีเซีย | |
| พิกัด: 0°0′N 110°30′E / 0.000°N 110.500°Eพิกัดภูมิศาสตร์: 0°0′N 110°30′E / 0.000°N 110.500°E | |
| ประเทศ |  อินโดนีเซีย |
| เมืองหลัก |  ปนตียานัก |
| ก่อตั้ง | 1 มกราคม 1957 |
| การปกครอง | |
| • องค์กร | West Kalimantan Regional Government |
| • ผู้ว่าการ | ซูตาร์มีจี (PPP) |
| • รองผู้ว่าการ | รียา นอร์ซัน |
| พื้นที่ | |
| • ทั้งหมด | 147,307 ตร.กม. (56,876 ตร.ไมล์) |
| อันดับพื้นที่ | 3 |
| ความสูงจุดสูงสุด | 2,278 เมตร (7,474 ฟุต) |
| ประชากร (2014)[2] | |
| • ทั้งหมด | 4,546,439 คน |
| • อันดับ | 15th |
| • ความหนาแน่น | 31 คน/ตร.กม. (80 คน/ตร.ไมล์) |
| ประชากรศาสตร์ | |
| • กลุ่มชาติพันธุ์ | ชาวไดยัก (32.75%), ชาวมลายู (29.75%), ชาวอินโดนีเซียเชื้อสายจีน (29.21%), ชาวชวา (5.25%), ชาวบูกิซ (0.3%) อื่น ๆ (9.85%)[3] |
| • ศาสนา | อิสลาม (51.22%), โรมันคาทอลิก (23.94%), โปรเตสแตนต์ (12.38%), พุทธ (12.21%), ขงจื้อ (1.68%), ฮินดู (0.06%) |
| • ภาษา | อินโดนีเซีย (ทางการ), มลายู (ปนตียานัก, ซัมบัซ), ไดยัก (อีบัน, เกินดายัน, จังกัง และบูการ์ซาดง เป็นต้น), จีน (แคะ, แต้จิ๋ว) |
| เขตเวลา | UTC+7 (Indonesia Western Time) |
| รหัสไปรษณีย์ | 70xxx, 71xxx, 72xxx |
| รหัสพื้นที่ | (62)5xx |
| รหัส ISO 3166 | ID-KB |
| Vehicle sign | KB |
| HDI |  0.648 (medium) |
| HDI rank | 28th(2014) |
| เมืองพื้นที่ใหญ่ที่สุด | ซิงกาวัง - 504.00 ตารางกิโลเมตร (194.60 ตารางไมล์) |
| เมืองประชากรมากที่สุด | ปนตียานัก - (554,764 - 2010) |
| อำเภอพื้นที่ใหญ่ที่สุด | อำเภอเกอตาปัง - 31,240.74 ตารางกิโลเมตร (12,062.12 ตารางไมล์) |
| อำเภอประชากรมากที่สุด | อำเภอกูบูรายา - (500,970 - 2010) |
| เว็บไซต์ | kalbarprov |
จังหวัดกาลีมันตันตะวันตกได้รับการขนานนามว่า "จังหวัดแม่น้ำร้อยสาย" ที่เกิดจากภูมิศาสตร์ของจังหวัดที่มีแม่น้ำน้อยใหญ่นับร้อยที่สามารถใช้ในการเดินเรือได้ มีแม่น้ำหลายสายยังคงแม่น้ำสายหลักในการขนส่งไปยังพื้นที่ห่างไกล เนื่องจากถนนยังไม่สามารถไปถึงได้
แม้จังหวัดกาลีมันตันตะวันตกจะมีพื้นที่ส่วนน้อยติดกับบริเวณทะเล แต่จังหวัดกาลีมันตันตะวันตกยังมีเกาะใหญ่น้อยหลายเกาะ (โดยมากไม่มีผู้อยู่อาศัย) อยู่กระจัดกระจายบริเวณช่องแคบการีมาตา และทะเลนาตูนาที่มีเขตติดต่อกับหมู่เกาะรีเยา
หน่วยการบริหาร แก้ไข
พื้นที่จังหวัดกาลีมันตันตะวันตกแบ่งออกเป็น 12 อำเภอหรือกาบูปาเต็น 2 นครหรือโกตา และ 174 ตำบลหรือเกอจามาตัน[4][5]
- อำเภอ
- อำเภอกาปูวัซฮูลู (Kabupaten Kapuas Hulu)
- อำเภอกายงเหนือ (Kabupaten Kayong Utara)
- อำเภอกูบูรายา (Kabupaten Kubu Raya)
- อำเภอเกอตาปัง (Kabupaten Ketapang)
- อำเภอซังเกา (Kabupaten Sanggau)
- อำเภอซัมบัซ (Kabupaten Sambas)
- อำเภอซินตัง (Kabupaten Sintang)
- อำเภอเซอกาเดา (Kabupaten Sekadau)
- อำเภอเบิงกายัง (Kabupaten Bengkayang)
- อำเภอเมอลาวี (Kabupaten Melawi)
- อำเภอเมิมปาวะฮ์ (Kabupaten Mempawah)
- อำเภอลันดัก (Kabupaten Landak)
- นคร
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ "Pemerintah Provinsi Kalimantan Barat". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-04-16. สืบค้นเมื่อ 2018-11-15.
- ↑ 2.0 2.1 Central Bureau of Statistics: Census 2010 เก็บถาวร 2010-11-13 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, retrieved 17 January 2011 (อินโดนีเซีย)
- ↑ Overcoming Violent Conflict: Volume 1, Peace and Development Analysis in West Kalimantan, Central Kalimantan and Madura. Prevention and Recovery Unit – United Nations Development Programme, LabSosio and BAPPENAS. 2005. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-12-26. สืบค้นเมื่อ 15 January 2010.
- ↑ Statistik Indonesia 2021 (ภาษาอินโดนีเซีย). สำนักงานสถิติแห่งประเทศอินโดนีเซีย. 2021-02-26. pp. 45–47. สืบค้นเมื่อ 2021-12-05.
- ↑ "Peraturan Kepala Badan Pusat Statistik Nomor 120 Tahun 2020 Tentang Klasifikasi Desa Perkotaan dan Perdesaan di Indonesia Tahun 2020" (PDF) (ภาษาอินโดนีเซีย). สำนักงานสถิติแห่งประเทศอินโดนีเซีย. สืบค้นเมื่อ 2021-12-05.