โฮราชิโอ เนลสัน ไวเคานต์เนลสันที่ 1
พลเรือโท โฮราชิโอ เนลสัน (อังกฤษ: Horatio Nelson) ภายหลังได้รับบรรดาศักดิ์เป็น ไวเคานต์เนลสันที่ 1 เป็นนายทหารเรือแห่งราชนาวีอังกฤษ เป็นหนึ่งในชาวอังกฤษที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ชาติ ได้รับชัยชนะในหลายยุทธนาวี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสงครามนโปเลียน ตลอดการรับราชการทหารของลอร์ดเนลสัน เขาได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้หลายครั้ง ครั้งหนึ่งเขาสูญเสียดวงตาข้างหนึ่งไปที่คอร์ซิกา และสูญเสียแขนข้างหนึ่งไปในยุทธนาวีที่ซันตาครูซเดเตเนรีเฟ (Santa Cruz de Tenerife) เขาเสียชีวิตขณะบัญชาการรบในยุทธการที่ตราฟัลการ์ ซึ่งจบลงด้วยชัยชนะของอังกฤษ ชัยชนะของอังกฤษครั้งนี้ทำให้จักรพรรดินโปเลียนที่ 1 สูญเสียแสนยานุภาพทางทะเลในระดับที่ไม่อาจวางแผนรุกรานเกาะบริเตนใหญ่ได้อีกต่อไป
ไวเคานต์เนลสัน | |
|---|---|
 พลเรือโท ลอร์ดเนลสัน | |
| เกิด | 29 กันยายน ค.ศ. 1758 นอร์ฟอล์ก, ประเทศอังกฤษ |
| เสียชีวิต | 21 ตุลาคม ค.ศ. 1805 (47 ปี) ยุทธนาวีที่ตราฟัลการ์, ประเทศสเปน |
| แผนก/ |  ราชนาวี |
| ประจำการ | ค.ศ. 1771–1805 |
| ชั้นยศ | พลเรือโท |
| บังคับบัญชา | กองเรือเมดิเตอร์เรเนียน |
| การยุทธ์ | |
| ลายมือชื่อ |  |
ประวัติ
แก้
โฮราชิโอ เนลสัน เกิดในครอบครัวชนชั้นกลางในนอร์ฟอล์กของประเทศอังกฤษ และเข้ารับราชการทหารเรือตามนาวาเอกเมาริช ซัคลิง (Maurice Suckling) ผู้เป็นลุง เนลสันเติบโตในราชการอย่างรวดเร็วจนได้ทำงานกับผู้บังคับบัญชาระดับสูง ก่อนที่ตัวเขาเองจะได้เป็นผู้บัญชาการเรือครั้งแรกในปี 1778 ความกล้าหาญตลอดจนการคิดค้นกลยุทธ์ต่างๆทำให้เขามีชื่อเสียงขึ้นมา อย่างไรก็ตาม ภายหลังสงครามปฏิวัติอเมริกาซึ่งทำให้อังกฤษตกต่ำ เขาก็ต้องประสบกับความเจ็บป่วยตลอดจนถูกให้ออกจากราชการ แต่เมื่อสงครามปฏิวัติฝรั่งเศสปะทุขึ้น เขาก็ได้รับการบรรจุกลับเข้ารับราชการอีกครั้ง โดยคุมกองเรืออยู่ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน เขาเข้าต่อสู้ในศึกย่อย ๆ ที่ชายฝั่งเมืองตูลงตลอดจนศึกสำคัญอย่างการเข้ายึดครองคอร์ซิกา และเป็นผู้ประสานงานทางการทูตกับนานารัฐในคาบสมุทรอิตาลี เขาโดดเด่นขึ้นมาอย่างมากจากชัยชนะในยุทธนาวีที่แหลมเซาวีแซงต์ (São Vicente) ของโปรตุเกสในปี 1797
ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ทำศึกในยุทธนาวีที่ซันตาครูซเดเตเนรีเฟ ซึ่งจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของเขาและตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการสูญเสียแขนขวา เขาจำต้องกลับอังกฤษเพื่อพักรักษาตัว และในปีต่อมา เขาก็ได้รับชัยชนะอย่างขาดลอยเหนือฝรั่งเศสในยุทธนาวีที่แม่น้ำไนล์ และได้รับบรรดาศักดิ์เป็น บารอนเนลสันแห่งเดอะไนล์ (Baron Nelson of the Nile) และยังคงประจำการอยู่ในทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเพื่อสนับสนุนราชอาณาจักรนาโปลีในการป้องกันประเทศจากกองทัพฝรั่งเศสภายใต้นโปเลียน ต่อมาในปี 1801 เขาถูกโอนย้ายไปคุมกองเรือที่ทะเลบอลติกและได้รับชัยชนะเหนือเดนมาร์ก-นอร์เวย์ในยุทธนาวีที่โคเปนเฮเกน และได้เลื่อนบรรดาศักดิ์เป็นไวเคานต์ ต่อมาเขาบัญชาการการปิดล้อมกองเรือผสมของฝรั่งเศสและสเปนที่ตูลง แต่กองเรือผสมก็สามารถฝ่าออกไปได้ เขาไล่ตามกองเรือผสมฝรั่งเศส-สเปนไปจนถึงหมู่เกาะเวสต์อินดีสในทวีปอเมริกา แต่ก็ไม่สามารถล่อกองเรือผสมให้ออกมาทำศึก
หลังจากนำกองเรือกลับมายังอังกฤษ เขาก็ไปปิดล้อมเมืองกาดิซในปี 1805 แต่เมื่อกองเรือฝรั่งเศส-สเปนเคลื่อนกำลังออกจากท่า กองเรือของเนลสันก็ไล่ตามไปจนถึงแหลมตราฟัลการ์ และเกิดเป็นยุทธนาวีที่ตราฟัลการ์ ซึ่งถือเป็นชัยชนะทางทะเลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประวัติศาสตร์ชาติอังกฤษ ความทะเยอทะยานในการพิชิตอังกฤษของนโปเลียนได้แตกสลาย อย่างไรก็ตาม ระหว่างการปะทะ เนลสันที่กำลังบัญชาการรบอยู่บนดาดฟ้าเรือหลวงวิกตอรี ก็ถูกกระสุนปืนจากพลแม่นปืนของฝรั่งเศสยิงเข้าที่บริเวณหน้าอกและเสียชีวิต ร่างของเขาถูกนำตัวกลับไปยังอังกฤษ มีการจัดรัฐพิธีศพให้อย่างสมเกียรติและยิ่งใหญ่ มีการสร้างอนุสาวรีย์ของเขาและนำขึ้นประดับไว้บนเสากลางตั้งจัตุรัสทราฟัลการ์ของกรุงลอนดอน
อ้างอิง
แก้- Bradford, Ernle (2005). Nelson: The Essential Hero. Wordsworth Military Library. ISBN 1-84022-202-6.
 | บทความชีวประวัตินี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |