วิกิพีเดีย

โรคกลัวตกกระแส

ความกลัวการพลาด[2], การกลัวตกกระแส[3] หรือ โรคกลัวตกกระแส[4] (อังกฤษ: fear of missing out: FOMO) คือความรู้สึกวิตกกังวลที่ว่าตนเองอาจไม่รู้เรื่องหรือพลาดข้อมูล เหตุการณ์ ประสบการณ์ หรือการตัดสินใจในชีวิตที่อาจทำให้ชีวิตของตนเองดีขึ้น[5] FOMO ยังเกี่ยวข้องกับความกลัวการเสียใจ[6] ซึ่งอาจนำไปสู่ความกังวลว่าตนเองอาจพลาดโอกาสในการ ปฏิสัมพันธ์ทางสังคม ประสบการณ์ใหม่ เหตุการณ์ที่น่าจดจำ การลงทุนที่ทำกำไร หรือ ความอบอุ่นใจจากคนที่คุณรักและรักคุณกลับ[7]

สมาร์ทโฟนทำให้ผู้คนสามารถติดต่อกับเครือข่ายสังคมและอาชีพของตนได้อย่างต่อเนื่อง ซึ่งอาจส่งผลให้ต้องคอยตรวจสอบสถานะและข้อความอัปเดตอยู่ตลอดเวลา เพราะกลัวจะพลาดโอกาสดี ๆ[1]

ลักษณะเด่นของ FOMO คือความปรารถนาที่จะเชื่อมต่อกับสิ่งที่คนอื่นกำลังทำอย่างต่อเนื่อง[5] และสามารถอธิบายได้ว่าเป็นความกลัวที่การตัดสินใจไม่เข้าร่วมเป็นทางเลือกที่ผิด[6][8] FOMO อาจเกิดขึ้นจากการไม่รู้เรื่องการสนทนา[9] พลาดชมรายการทีวี ไม่เข้าร่วมงานแต่งงานหรือปาร์ตี้[10] หรือได้ยินว่าคนอื่นๆ ค้นพบร้านอาหารใหม่[11] ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา FOMO ได้ถูกเชื่อมโยงกับอาการทางจิตวิทยาและพฤติกรรมเชิงลบจำนวนหนึ่ง[6][12][13]

FOMO เพิ่มขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมาเนื่องจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี[14] เว็บไซต์เครือข่ายสังคมสร้างโอกาสมากมายสำหรับ FOMO แม้ว่าจะให้โอกาสในการมีส่วนร่วมทางสังคม[5] แต่ก็เสนอมุมมองของกิจกรรมที่ไม่มีที่สิ้นสุด ซึ่งบุคคลไม่ได้มีส่วนร่วม การพึ่งพาทางจิตวิทยาต่อโซเชียลมีเดียสามารถนำไปสู่ FOMO[15] หรือแม้กระทั่งการใช้อินเทอร์เน็ตแบบผิดปกติ[16] FOMO ยังสามารถมาจากวิดีโอเกม การลงทุน และการตลาดทางธุรกิจ[17][18][19] ความนิยมที่เพิ่มขึ้นของวลีนี้ได้นำไปสู่รูปแบบทางภาษาและวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้อง[20] อาการนี้ยังมีความเกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวลที่เลวร้ายลง และคุณภาพชีวิตที่ต่ำลง[21]

นอกจากนี้ FOMO ยังส่งผลกระทบต่อธุรกิจได้อีกด้วย ความฮิตและกระแสต่างๆ สามารถนำพาผู้นำธุรกิจไปสู่การลงทุนโดยอิงจากการรับรู้ว่าคนอื่นทำอะไรมากกว่าจะพิจารณาจากกลยุทธ์ทางธุรกิจของตนเอง[22] นี่คือแนวคิดของผลกระทบจากการกระโดดขึ้นรถบัส (bandwagon effect) ที่บุคคลหนึ่งอาจเห็นคนอื่นทำบางสิ่งและเริ่มคิดว่ามันต้องมีความสำคัญเพราะทุกคนทำกัน พวกเขาอาจไม่เข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังและอาจไม่เห็นด้วยอย่างสมบูรณ์ แต่ถึงกระนั้น พวกเขาก็ยังคงเข้าร่วมเพราะไม่อยากตกอยู่ข้างหลัง[23]

ความเป็นมา

แก้
 
แพทริค เจ. แม็กกินนิส (Patrick J. McGinnis) เป็นผู้ทำให้คำว่า FOMO แพร่หลายขณะที่เขียนให้กับ Harbus.[24]

ปรากฏการณ์นี้ถูกระบุครั้งแรกในปี 1996 โดย ดร. แดน เฮอร์แมน (Dr. Dan Herman) นักกลยุทธ์การตลาด ผู้ทำการวิจัยและตีพิมพ์บทความวิชาการชิ้นแรกเกี่ยวกับหัวข้อนี้ในวารสาร The Journal of Brand Management ในปี 2000[25] ดร. เฮอร์แมน เชื่อว่า แนวคิดนี้ได้แพร่หลายมากขึ้นผ่านการใช้โทรศัพท์มือถือ การส่งข้อความ และโซเชียลมีเดีย ซึ่งช่วยให้แนวคิดเรื่องกลัวตกกระแส (FOMO) เข้าถึงคนทั่วไปได้ง่ายขึ้น[14] ก่อนยุคอินเทอร์เน็ต ผู้คนเคยประสบกับปรากฏการณ์ที่คล้ายคลึงกัน คือ "การตามให้ทันครอบครัวโจนส์" (Keeping up with the Joneses) ซึ่งหมายถึง การพยายามมีชีวิตสุขสบายเหมือนกับเพื่อนบ้านที่ร่ำรวยกว่า FOMO ขยายผลและรุนแรงขึ้นกว่าเดิม เนื่องจากมีการเผยแพร่ชีวิตส่วนตัวของผู้คนบนโลกออนไลน์มากขึ้นและเข้าถึงกันได้ง่าย นอกจากนี้ มักมีแนวโน้มที่จะโพสต์เกี่ยวกับประสบการณ์ที่ดี (เช่น ร้านอาหารอร่อย) มากกว่าประสบการณ์ที่เลวร้าย (เช่น เดทแรกที่แย่) งานวิจัยพบว่า โอกาสที่จะประสบกับ FOMO มีความสัมพันธ์กับภาวะวิตกกังวลหรือ ภาวะซึมเศร้า.[5][26]

แพทริค เจ. แม็กกินนิส (Patrick J. McGinnis) บัญญัติศัพท์ FOMO[27] และทำให้เป็นที่นิยมในบทความวิพากษ์สังคม (op-ed) ปี 2004 ที่ตีพิมพ์ใน The Harbus หนึ่งในวารสารของ โรงเรียนธุรกิจฮาร์วาร์ด บทความนั้นมีชื่อว่า McGinnis' Two FOs: Social Theory at HBS, (ทฤษฎีทางสังคมของ McGinnis สองประการที่ HBS) โดยกล่าวถึงภาวะที่เกี่ยวข้องอีกอย่างคือ Fear of a Better Option (FOBO) หรือ กลัวเลือกผิด และบทบาทของทั้งสองอย่างในชีวิตทางสังคมของโรงเรียน[24][14][28] ที่มาของ FOMO ยังสามารถสืบย้อนไปถึงบทความใน Harbus ปี 2004 โดยนักวิชาการ โจเซฟ รีเกิล.[29] ปัจจุบัน คำว่า FOMO ถูกใช้เป็นแฮชแท็กบนโซเชียลมีเดีย และปรากฏอยู่ในบทความข่าวหลายร้อยชิ้น ตั้งแต่แหล่งออนไลน์อย่าง ซาลอนดอตคอม ไปจนถึงหนังสือพิมพ์ฉบับพิมพ์อย่าง เดอะนิวยอร์กไทมส์.[14]

อาการ

แก้

ทางจิตวิทยา

แก้

โรคกลัวตกกระแส (FOMO) มีความเกี่ยวข้องกับการขาดแคลนความต้องการทางจิตวิทยา[5] ทฤษฎีความมุ่งมั่นในตนเอง[30] ระบุว่า ความพึงพอใจทางจิตวิทยาของบุคคลในความสามารถ ความเป็นอิสระ และความสัมพันธ์ประกอบด้วยความต้องการทางจิตวิทยาพื้นฐานสามประการสำหรับมนุษย์[31] ผู้ทดสอบที่มีระดับความพึงพอใจทางจิตวิทยาพื้นฐานต่ำกว่ารายงานระดับ FOMO ที่สูงขึ้น FOMO ยังมีความเกี่ยวข้องกับผลกระทบทางจิตวิทยาเชิงลบต่ออารมณ์โดยรวมและความพึงพอใจในชีวิตโดยทั่วไป[6] การศึกษาที่ดำเนินการในมหาวิทยาลัยพบว่าการประสบกับ FOMO ในวันหนึ่งนำไปสู่ความเหนื่อยล้าที่สูงขึ้นในวันนั้นโดยเฉพาะ[26] การประสบกับ FOMO อย่างต่อเนื่องตลอดภาคการศึกษาสามารถนำไปสู่ระดับความเครียดที่สูงขึ้นในหมู่นักเรียน[26]  บุคคลที่มีความคาดหวังที่จะประสบกับความกลัวในการตกกระแสสามารถลดทอนความภูมิใจแห่งตน[13] การศึกษาโดย JWTIntelligence แนะนำว่า FOMO สามารถมีอิทธิพลต่อการก่อตัวของเป้าหมายระยะยาวและการรับรู้ตนเอง[32] ในการศึกษานี้ ประมาณครึ่งหนึ่งของผู้ตอบแบบสอบถามระบุว่าพวกเขารู้สึกท่วมท้นกับปริมาณข้อมูลที่จำเป็นในการอัปเดต และเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่พลาดอะไร กระบวนการของการขาดแคลนสัมพัทธ์ (relative deprivation) สร้าง FOMO และความไม่พอใจ ทำให้สุขภาพจิตทางจิตวิทยาลดลง[5][21][33] FOMO นำไปสู่ประสบการณ์ทางสังคมและอารมณ์เชิงลบ เช่น ความเบื่อหน่ายและความเหงา[34] การศึกษาในปี 2013 พบว่า FOMO ส่งผลกระทบเชิงลบต่ออารมณ์และความพึงพอใจในชีวิต[5] ลดความรู้สึกภาคภูมิใจในตนเอง และส่งผลกระทบต่อการมีสติ[35] สี่ในสิบคนรุ่นใหม่รายงานว่าประสบกับ FOMO บางครั้งหรือบ่อยครั้ง[32] พบว่า FOMO มีความสัมพันธ์เชิงลบกับอายุ และผู้ชายมีแนวโน้มที่จะรายงาน FOMO มากกว่าผู้หญิง[5] ผู้ที่ประสบกับระดับ FOMO ที่สูงขึ้นมักมีความปรารถนาที่แรงกล้าสำหรับสถานะทางสังคมที่สูง มีการแข่งขันกับผู้อื่นในเพศเดียวกันมากขึ้น และสนใจความสัมพันธ์ระยะสั้นมากขึ้น[36]

ทางพฤติกรรม

แก้

ความกลัวในการตกกระแส (FOMO) เกิดจากความรู้สึกของการขาดการเชื่อมต่อทางสังคมหรือข้อมูล[12] ความรู้สึกที่ขาดหายไปนี้ตามด้วยความต้องการหรือแรงขับในการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมเพื่อเพิ่มการเชื่อมต่อ[12][13] ความกลัวในการตกกระแสไม่เพียงแต่ก่อให้เกิดผลกระทบทางจิตวิทยาเชิงลบเท่านั้น แต่ยังแสดงให้เห็นว่าเพิ่มรูปแบบพฤติกรรมเชิงลบ[12] เพื่อรักษาการเชื่อมต่อทางสังคม จึงเกิดนิสัยเชิงลบหรือเพิ่มขึ้น[26] การศึกษาของมหาวิทยาลัยกลาสโกว์ในปี 2019 ได้สำรวจวัยรุ่น 467 คนและพบว่าผู้ตอบแบบสอบถามรู้สึกกดดันจากสังคมให้พร้อมใช้งานอยู่เสมอ[37] ตามที่ จอห์น เอ็ม. โกรฮอล ผู้ก่อตั้งและบรรณาธิการใหญ่ของ ไซค์ เซ็นทรัล กล่าวว่า FOMO อาจนำไปสู่การค้นหาการเชื่อมต่อใหม่กับผู้อื่นอย่างต่อเนื่อง โดยละทิ้งการเชื่อมต่อปัจจุบันเพื่อทำเช่นนั้น[38] ความกลัวในการตกกระแสที่ได้มาจากการเชื่อมต่อดิจิตอลมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับนิสัยเทคโนโลยีที่ไม่ดี โดยเฉพาะในเยาวชน[39] นิสัยเชิงลบเหล่านี้รวมถึงการเพิ่มเวลาหน้าจอ การตรวจสอบโซเชียลมีเดียระหว่างเรียน หรือการส่งข้อความขณะขับรถ[39][5] การใช้โซเชียลมีเดียในที่สาธารณะอาจเรียกว่าการ "การติด" (phubbing) ซึ่งเป็นนิสัยของการเพิกเฉยต่อบุคคลที่อยู่ต่อหน้าเพื่อใช้งานโทรศัพท์มือถือ[39] การศึกษามากมายยังระบุถึงความสัมพันธ์เชิงลบระหว่างชั่วโมงการนอนหลับกับระดับที่บุคคลประสบกับความกลัวในการตกกระแส[13][26] การขาดการนอนหลับในนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ประสบกับ FOMO สามารถนำมาประกอบกับจำนวนปฏิสัมพันธ์ทางสังคมที่เกิดขึ้นในช่วงดึกบนมหาวิทยาลัย[26] การศึกษาอีกชิ้นหนึ่งได้เน้นถึงผลกระทบของ FOMO ในนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ทำการตัดสินใจที่ไม่พึงประสงค์กับแอลกอฮอล์ เช่น การดื่มก่อนวัยและการดื่มหนัก[40]

ในแต่ละด้าน

แก้

โซเชียลมีเดีย

แก้

ความกลัวในการตกกระแส (FOMO) มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับระดับการใช้งานโซเชียลมีเดียที่สูงขึ้น[5] โซเชียลมีเดียเชื่อมต่อบุคคลและแสดงชีวิตของผู้อื่นในช่วงเวลาที่ดีที่สุด[5] สิ่งนี้ทำให้ผู้คนกลัวที่จะตกกระแสเมื่อรู้สึกว่าคนอื่นบนโซเชียลมีเดียกำลังมีส่วนร่วมในประสบการณ์ชีวิตเชิงบวกที่พวกเขาไม่ได้ประสบด้วยตนเอง[5] ความกลัวในการตกกระแสที่เกี่ยวข้องกับโซเชียลมีเดียมีอาการรวมถึงความวิตกกังวล ความเหงา และความรู้สึกด้อยค่าเมื่อเทียบกับผู้อื่น[41] ความรู้สึกภาคภูมิใจในตนเองมีบทบาทสำคัญในระดับที่บุคคลรู้สึกเมื่อประสบกับความกลัวในการตกกระแส เนื่องจากคุณค่าในตนเองของพวกเขาได้รับอิทธิพลจากผู้คนที่พวกเขาสังเกตเห็นบนโซเชียลมีเดีย[5] ความวิตกกังวลมีสองประเภท หนึ่งเกี่ยวข้องกับพันธุกรรมที่ถาวรและอีกประเภทหนึ่งที่ชั่วคราว สภาวะความวิตกกังวลชั่วคราวเป็นสิ่งที่เกี่ยวข้องกับความกลัวในการตกกระแสมากขึ้น และมีความเกี่ยวข้องโดยตรงกับบุคคลที่ดูเว็บไซต์โซเชียลมีเดียเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ความวิตกกังวลนี้เกิดจากการสูญเสียความรู้สึกของการเป็นส่วนหนึ่งผ่านแนวคิดของการกีดกันทางสังคม ผู้ที่ประสบกับ FOMO อาจแสวงหาการเข้าถึงชีวิตสังคมของผู้อื่นมากขึ้นและบริโภคข้อมูลแบบเรียลไทม์ในปริมาณที่เพิ่มขึ้น[42] การสำรวจในปี 2012 ระบุว่า 83% ของผู้ตอบแบบสอบถามกล่าวว่ามีการป้อนข้อมูลมากเกินไป (information overload) ในแง่ที่ว่ามีมากเกินไปที่จะดูและอ่าน ข้อมูลที่พร้อมใช้งานสำหรับผู้คนผ่านโซเชียลมีเดียทำให้เกิดความกลัวในการตกกระแส เนื่องจากผู้คนรู้สึกแย่กับตัวเองที่ไม่ได้อัปเดตข้อมูลที่เกี่ยวข้อง[5] โซเชียลมีเดียแสดงให้เห็นว่าผู้คนกำลังพลาดอะไรในแบบเรียลไทม์ รวมถึงกิจกรรม เช่น งานปาร์ตี้ โอกาส และกิจกรรมอื่น ๆ ที่นำไปสู่ความกลัวในการตกกระแสของผู้คนในกิจกรรมที่เกี่ยวข้องในอนาคต [ต้องการอ้างอิง] การสำรวจอีกครั้งหนึ่งระบุว่าเกือบ 40% ของผู้คนอายุ 12 ถึง 67 ระบุว่าโซเชียลมีเดียทำให้รู้สึกกลัวในการตกกระแสมากขึ้น [ต้องการอ้างอิง] กลุ่มคนรุ่นใหม่ (Millennials) ได้รับผลกระทบมากที่สุดจากความกลัวในการตกกระแส ซึ่งเป็นสัดส่วนที่สูงที่สุดเมื่อเทียบกับคนรุ่นอื่น และเกิดจากความโดดเด่นของโซเชียลมีเดียสำหรับคนรุ่นนี้ [ต้องการอ้างอิง] แพลตฟอร์มโซเชียลมีเดียที่เกี่ยวข้องกับ FOMO ได้แก่ Snapchat,[43] Facebook,[44] and Instagram.[45]

วิดีโอเกม

แก้

ผู้คนต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีอิทธิพล (in-group) และรู้สึกว่าตนเป็นส่วนหนึ่ง ทำให้พวกเขากลัวที่จะตกกระแสของการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีอิทธิพล [17] ผู้คนไม่ต้องการรู้สึกว่าตนกำลังพลาดการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่มีความสำคัญในแง่ของวิดีโอเกม ซึ่งทำให้เกิดการติดเกม[17] เมื่อผู้คนปรับตัวตนทางสังคมให้สอดคล้องกับวิดีโอเกมที่ตนเล่น พวกเขากลัวว่าการเล่นไม่มากพอจะทำให้พวกเขาถูกขับออกจากกลุ่มที่ตนเล่นด้วย ซึ่งนำไปสู่ความกลัวในการตกกระแสของการเป็นสมาชิกที่ทุ่มเทของชุมชน[17]

ภายในวิดีโอเกม FOMO ยังใช้เพื่ออธิบายความวิตกกังวลที่คล้ายคลึงกันเกี่ยวกับการพลาดโอกาสในการรับไอเท็มในเกมหรือทำกิจกรรมที่สามารถใช้ได้ในเวลาจำกัด เช่น ใน แบทเทิลพาส สิ่งนี้เป็นเรื่องปกติสำหรับวิดีโอเกมหลายผู้เล่น โดยไอเท็มดังกล่าวมีลักษณะตกแต่ง แต่สะท้อนทักษะของผู้เล่นต่อผู้เล่นคนอื่นในเกมและสามารถกลายเป็นสัญลักษณ์ของสถานะทางสังคมภายในชุมชนของเกม; หากไม่สามารถรับไอเท็มตกแต่งที่จำกัดได้อาจนำไปสู่การถูกขับออกจากสังคม[46][47][48]

การลงทุน

แก้

ความกลัวในการตกกระแสมีบทบาทที่มีอิทธิพลในตลาดการลงทุนสำหรับคริปโทเคอร์เรนซี[18] ด้วยความโดดเด่นของนักลงทุนที่ทำเงินจำนวนมากผ่านคริปโทเคอร์เรนซี ผู้คนอาจพัฒนา FOMO ในการคาดหวังของสกุลเงินที่รวยเร็วครั้งต่อไป[18] ปรากฏการณ์นี้ทำให้เกิด "pump and dump" คือ วิธีการซึ่งนักลงทุนใช้ประโยชน์จาก FOMO เพื่อเพิ่มราคาของคริปโทเคอร์เรนซีและขายเพื่อผลกำไร ในขณะที่ผู้ค้าระดับล่างไม่สามารถเห็นผลกำไร [18] สิ่งนี้ยังนำไปสู่การใช้บอทในการซื้อขายคริปโทเคอร์เรนซี เนื่องจากความผันผวนสูงของตลาดคริปโทเคอร์เรนซีสามารถทำให้ผลกำไรเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว แม้ภายในช่วงเวลาเพียงยี่สิบวินาที[18] Pump and dumps เป็นพื้นที่สีเทาทางกฎหมายสำหรับคริปโทเคอร์เรนซี ดังนั้นจึงไม่ผิดกฎหมายสำหรับผู้มีอิทธิพลในการใช้ความกลัวในการตกกระแสเพื่อบังคับผู้คน[18]

ความกลัวในการตกกระแสยังมีความโดดเด่นในตลาดหุ้นปกติ นักลงทุนไม่ต้องการพลาดโอกาสในการทำกำไรจากหุ้น เนื่องจากตลาดอยู่ในแนวโน้มขาขึ้นในปัจจุบัน ณ เดือนกุมภาพันธ์ 2024[49] มีความกลัวในการตกกระแสในการทำกำไรจากหุ้นที่ขับเคลื่อนตลาด เนื่องจากตลาดอยู่ในจุดต่ำสุดก่อนหน้านี้[49] ความกลัวในการตกกระแสที่เกี่ยวกับการลงทุนไม่ได้ถูกนำไปใช้กับหุ้นประเภทต่างๆ อย่างเท่าเทียมกันและแม้กระทั่งภายในแบรนด์หุ้นที่แตกต่างกันในภาคเดียวกัน[50] ตัวอย่างเช่น มีความแตกต่างระหว่างความกลัวในการตกกระแสของหุ้น เบอร์เบอรี่ (Burberry) และ ปราดา (Prada) ซึ่งหุ้นปราดา ถูกมองว่ามีค่ามากกว่าและผู้คนมีความกลัวมากขึ้นในการพลาดการซื้อหุ้นนั้น[50]

การตลาด

แก้

การโฆษณาและแคมเปญการตลาด อาจพยายามเพิ่มความเข้มข้นของ FOMO ภายในกลยุทธ์การตลาดที่หลากหลาย ตัวอย่าง ได้แก่ แคมเปญ "Don't be left behind" ของ เอทีแอนด์ที หรือ แคมเปญ Powermat "Stay in charge" ของ ดูราเซลล์ และแคมเปญ "Sunrise" ของ ไฮเนเก้น[51] แคมเปญ "Don't be left behind" ของ เอทีแอนด์ที ใช้ความกลัวในการตกกระแสเพื่อทำให้ผู้คนต้องการเข้าร่วมเครือข่ายของตนและรับข้อความและอีเมลในอัตรา 4G ที่รวดเร็ว เพื่อไม่พลาดการอัปเดตจากเพื่อน ๆ[51] แคมเปญ Powermat "Stay in charge" ของ ดูราเซลล์ แสดงโทรศัพท์ที่ตายแล้วสี่เครื่องและโฆษณาให้ผู้ชมเห็นว่าเจ้าของโทรศัพท์กำลังพลาดการอัปเดตบนโทรศัพท์เนื่องจากไม่ได้ใช้เทคโนโลยีการชาร์จของ Duracell เพื่อจ่ายไฟให้กับโทรศัพท์[51] "Sunrise" ของ ไฮเนเก้น มีจุดมุ่งหมายเพื่อสนับสนุนการดื่มอย่างรับผิดชอบ โดยแสดงการดื่มมากเกินไปว่าเป็นวิธีที่จะพลาดส่วนที่ดีที่สุดของงานปาร์ตี้ มากกว่าการอ้างว่าการดื่มมากเกินไปเป็นความเสี่ยงต่อสุขภาพส่วนบุคคล แบรนด์อื่น ๆ พยายามต่อต้าน FOMO เช่น แคมเปญ "Wake up to life" ของ เนสกาแฟ[51] การใช้ประโยชน์จาก FOMO ของผู้ชมโทรทัศน์ยังถูกมองว่าส่งเสริมเรตติ้งการออกอากาศที่สูงขึ้น การอัปเดตแบบเรียลไทม์เกี่ยวกับสถานะและกิจกรรมทางสังคมที่สำคัญช่วยให้ประสบการณ์การบริโภคสื่อมีส่วนร่วมมากขึ้นและการเผยแพร่ข้อมูลที่รวดเร็วยิ่งขึ้น[51] ทวีตแบบเรียลไทม์เกี่ยวกับซูเปอร์โบวล์ ถือว่ามีความสัมพันธ์กับเรตติ้งทีวีที่สูงขึ้นเนื่องจากการดึงดูด FOMO และการใช้งานโซเชียลมีเดียที่แพร่หลาย[51]

รูปแบบ

แก้

วัฒนธรรม

แก้

FOMO ในฐานะคำและปรากฏการณ์ทางสังคม มีรูปแบบทางวัฒนธรรมหลายอย่าง[52] ก่อนที่ชาวอเมริกันจะกำหนด FOMO ชาวสิงคโปร์ได้ตั้งชื่อรูปแบบของตนเองแล้วว่า "kiasu"[53] kiasu ที่มาจากภาษาจีนแต้จิ๋ว แปลว่าความกลัวในการสูญเสีย แต่ยังครอบคลุมพฤติกรรมการแข่งขัน ขี้เหนียว หรือเห็นแก่ตัวทุกประเภท[53]

ภาษาศาสตร์

แก้

คำว่า FOMO ยังสร้างผลผลิตที่เกี่ยวข้อง เช่น FOBO, FOMOMO, MOMO, FOJI, BROMO, NEMO, SLOMO และ JOMO[20]

  • FOBO – หมายถึง Fear of Better Options – ถูกบัญญัติโดยนักลงทุนเสี่ยงภัยและนักเขียนชาวอเมริกัน แพทริค เจมส์ แม็กกินนิส ขณะที่เขากำลังเรียนอยู่ที่คณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด[54] แม็กกินนิสอธิบาย FOBO ว่าเป็นผลมาจากโลกที่ยุ่งวุ่นวายและเชื่อมต่อกันอย่างมาก ซึ่งทุกสิ่งดูเหมือนจะเป็นไปได้ และด้วยเหตุนี้ คุณจึงถูกปรนเปรอด้วยทางเลือก[54]
  • ROMO เป็นคำที่บัญญัติขึ้นในช่วงการระบาดของ COVID-19 หมายถึง Reality of Missing Out ROMO อธิบายความรู้สึกของการรู้ว่าคุณกำลังพลาดสิ่งต่างๆ[20]
  • FOMOMO ย่อมาจาก Fear Of the Mystery Of Missing Out[55] FOMOMO หมายถึงกรณีที่รุนแรงกว่าของ FOMO ที่เกิดขึ้นเมื่ออุปกรณ์มือถือของบุคคลนั้นไม่สามารถใช้งานได้ ส่งผลให้เกิดความวิตกกังวลที่เกิดจากความไม่สามารถเห็นสิ่งที่ตนกำลังพลาดบนโซเชียลมีเดีย[55] เมื่อถูกตัดขาดจากการดูโพสต์บนโซเชียลมีเดียของเพื่อนๆ คนๆ หนึ่งอาจสันนิษฐานโดยอัตโนมัติว่าผู้ที่อยู่ในฟีดโซเชียลมีเดียของคุณกำลังสนุกสนานกว่าคุณ[55]
  • MOMO ย่อมาจาก Mystery Of Missing Out หมายถึงความหวาดระแวงที่เกิดขึ้นเมื่อเพื่อนๆ ของใครไม่โพสต์อะไรบนโซเชียลมีเดีย ส่งผลให้พยายามรวบรวมสิ่งที่อาจพลาด[56]
  • FOJI ย่อมาจาก Fear Of Joining In และหมายถึงความกลัวในการโพสต์บนโซเชียลมีเดียด้วยความกังวลที่ไม่มีใครอยากเชื่อมต่อ ติดตาม หรือเป็นเพื่อนกับคุณ[57] FOJI มักถูกมองว่าตรงกันข้ามกับ MOMO
  • BROMO หมายถึงกรณีที่เพื่อนๆ ("bros") ของใครปกป้องพวกเขาจากการพลาด[54] ตัวอย่างของ BROMO คือ หากเพื่อนๆ ของใครละเว้นจากการโพสต์รูปภาพจากการออกไปเที่ยวกลางคืนเพื่อกลัวที่จะทำให้ใครรู้สึกถูกทิ้งไว้ข้างนอก[54]
  • NEMO ย่อมาจาก Nearly but not fully Missing Out[55] NEMO สามารถอ้างถึงผู้คนที่อยู่ในเครือข่ายออนไลน์ แต่ไม่ตรวจสอบบ่อยครั้ง[55]
  • SLOMO ย่อมาจาก Slow to Missing Out และหมายถึงความรู้สึกค่อยๆ พลาด[55]
  • JOMO ย่อมาจาก Joy of Missing Out และหมายถึงความรู้สึกของความสุขเมื่อพลาด[58] บัญญัติในปี 2004 โดย อนิล แดช (นักบล็อกและซีอีโอของบริษัทซอฟต์แวร์ Glitch)[59] JOMO เป็นความเชื่อเชิงบวกที่ค่อนข้างว่าการตัดการเชื่อมต่อจากโซเชียลมีเดียและอุปกรณ์ดิจิตอลทั้งหมดสามารถมีความสุขได้[54][55] JOMO เกี่ยวกับการเพลิดเพลินกับปัจจุบันโดยไม่รู้สึกวิตกกังวลเกี่ยวกับการพลาดอะไร[60] ไม่ใช่เรื่องการแยกตัวออกจากสังคม แต่เป็นการสร้างเวลาเพื่อตัดการเชื่อมต่อและรีชาร์จตัวเอง[60]
  • FOBIA ย่อมาจาก Fear of Being Ignored Altogether และหมายถึงความจำเป็นในการรักษาการปรากฏตัวออนไลน์เพื่อรู้สึกได้รับการยอมรับในฐานะมนุษย์

ดูเพิ่ม

แก้

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ Anderson, Hephzibah (16 April 2011). "Never heard of Fomo? You're so missing out". The Guardian. สืบค้นเมื่อ 6 June 2017.
  2. ↑ "ชวนรู้จักผู้บริโภคกลุ่ม JOMO และ FOMO คืออะไร มาทำความรู้จัก เพื่อเจาะกลุ่มลูกค้าให้ธุรกิจติดจรวด". fillgoods. 2021-12-24. สืบค้นเมื่อ 2024-08-27.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  3. ↑ "FOMO vs JOMO คนสองสไตล์ที่ต่างกันสุดขั้ว". Career@SCB. สืบค้นเมื่อ 2024-08-27.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  4. ↑ "FOMO ภัยร้ายโรคกลัวตกกระแส". Infographic Thailand. 2014-07-31. สืบค้นเมื่อ 2024-08-27.{{cite web}}: CS1 maint: url-status (ลิงก์)
  5. ↑ 5.00 5.01 5.02 5.03 5.04 5.05 5.06 5.07 5.08 5.09 5.10 5.11 5.12 5.13 Przybylski, Andrew K.; Murayama, Kou; DeHaan, Cody R.; Gladwell, Valerie (July 2013). "Motivational, emotional, and behavioral correlates of fear of missing out". Computers in Human Behavior. 29 (4): 1841–1848. doi:10.1016/j.chb.2013.02.014. S2CID 12602767.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 Wortham, J. (April 10, 2011). "Feel like a wall flower? Maybe it's your Facebook wall". The New York Times.
  7. ↑ Shea, Michael (27 July 2015). "Living with FOMO". The Skinny. สืบค้นเมื่อ 9 January 2016.
  8. ↑ Alt, Dorit; Boniel-Nissim, Meyran (2018-06-20). "Parent–Adolescent Communication and Problematic Internet Use: The Mediating Role of Fear of Missing Out (FoMO)". Journal of Family Issues. 39 (13): 3391–3409. doi:10.1177/0192513x18783493. ISSN 0192-513X. S2CID 149746950.
  9. ↑ Tait, Amelia (2018-10-11). "Why do we experience the curse of conversation envy?". Metro (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-05-31.
  10. ↑ "Why FOMO at uni is totally OK to feel". Debut (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2016-10-11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2020-08-05. สืบค้นเมื่อ 2020-05-31.
  11. ↑ Delmar, Niamh. "FOMO: Are you afraid of missing out?". The Irish Times (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-05-31.
  12. ↑ 12.0 12.1 12.2 12.3 Elhai, Jon D.; Levine, Jason C.; Dvorak, Robert D.; Hall, Brian J. (2016-10-01). "Fear of missing out, need for touch, anxiety and depression are related to problematic smartphone use". Computers in Human Behavior (ภาษาอังกฤษ). 63: 509–516. doi:10.1016/j.chb.2016.05.079. ISSN 0747-5632. S2CID 10232130.
  13. ↑ 13.0 13.1 13.2 13.3 Gupta, Mayank; Sharma, Aditya (2021-07-06). "Fear of missing out: A brief overview of origin, theoretical underpinnings and relationship with mental health". World Journal of Clinical Cases. 9 (19): 4881–4889. doi:10.12998/wjcc.v9.i19.4881. ISSN 2307-8960. PMC 8283615. PMID 34307542.
  14. ↑ 14.0 14.1 14.2 14.3 Schreckinger, Ben (October 29, 2014). "The Home of FOMO". Boston Magazine. สืบค้นเมื่อ October 27, 2021.
  15. ↑ Jonathan K. J. (1998). "Internet Addiction on Campus: The Vulnerability of College Students". CyberPsychology & Behavior. 1 (1): 11–17. doi:10.1089/cpb.1998.1.11. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-05-13.
  16. ↑ Song, Indeok; Larose, Robert; Eastin, Matthew S.; Lin, Carolyn A. (September 2004). "Internet Gratifications and Internet Addiction: On the Uses and Abuses of New Media". CyberPsychology & Behavior. 7 (4): 384–394. doi:10.1089/cpb.2004.7.384. PMID 15331025. S2CID 8927288.
  17. ↑ 17.0 17.1 17.2 17.3 Duman Alpteki̇n, Hazal; Özkara, Behçet (2021-09-01). "The impact of social identity on online game addiction: the mediating role of the fear of missing out (FoMO) and the moderating role of the need to belong". Current Psychology. 40 (9): 4571–4580. doi:10.1007/s12144-019-00392-w. S2CID 202277588.
  18. ↑ 18.0 18.1 18.2 18.3 18.4 18.5 D'Anastasio, Cecilia. "GameStop FOMO Inspires a New Wave of Crypto Pump-and-Dumps". Wired (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 1059-1028. สืบค้นเมื่อ 2021-10-28.
  19. ↑ "Fear of Missing Out (FOMO)" (PDF). J. Walter Thompson. March 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ June 26, 2015.
  20. ↑ 20.0 20.1 20.2 Carmichael, Sara Green (2020-04-27). "COVID-19 has taken us from FOMO to ROMO". The Japan Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  21. ↑ 21.0 21.1 Elhai, Jon; Yang, Haibo; Montag, Christian (May 2020). "Fear of missing out (FOMO): overview, theoretical underpinnings, and literature review on relations with the severity of negative affectivity and problematic technology use". Brazilian Journal of Psychiatry. 43 (2): 203–209. doi:10.1590/1516-4446-2020-0870. PMC 8023172. PMID 32401865.
  22. ↑ Lim, Yen. "How to Avoid Business-Related FoMO". PredictHQ. สืบค้นเมื่อ 12 May 2022.
  23. ↑ Bloom, Linda; Bloom, Charlie. "The Bandwagon Effect". www.psychologytoday.com. Psychology Today. สืบค้นเมื่อ October 17, 2022.
  24. ↑ 24.0 24.1 "Social Theory at HBS: McGinnis' Two FOs". The Harbus. 10 May 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 June 2018. สืบค้นเมื่อ 30 March 2017.
  25. ↑ Herman, Dan (2000-05-01). "Introducing short-term brands: A new branding tool for a new consumer reality". Journal of Brand Management. 7 (5): 330–340. doi:10.1057/bm.2000.23. ISSN 1350-231X. S2CID 167311741.
  26. ↑ 26.0 26.1 26.2 26.3 26.4 26.5 Milyavskaya, Marina; Saffran, Mark; Hope, Nora; Koestner, Richard (2018-10-01). "Fear of missing out: prevalence, dynamics, and consequences of experiencing FOMO". Motivation and Emotion (ภาษาอังกฤษ). 42 (5): 725–737. doi:10.1007/s11031-018-9683-5. ISSN 1573-6644. S2CID 149261024.
  27. ↑ Kozodoy, Peter (2017-10-09). "The Inventor of FOMO is Warning Leaders About a New, More Dangerous Threat". Inc.com. สืบค้นเมื่อ 2017-10-10.
  28. ↑ Blair, Linda (6 October 2017). "How to beat 'fear of missing out' as the growth of social media sites feeds the trend - Independent.ie". Independent.ie. สืบค้นเมื่อ 2017-10-10.
  29. ↑ "FOMO's etymology". reagle.org. สืบค้นเมื่อ 2017-10-10.
  30. ↑ กำวิจิตรรัตนโยธา, อาภา (2020). "ผลของเป้าหมายการกํากับต่อความมุ่งมั่นในตนเอง : การเปรียบเทียบระหว่าง วัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่ตอนต้น" (PDF). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. doi:10.58837/CHULA.THE.2020.675. สืบค้นเมื่อ 2024-08-27.
  31. ↑ Deci, E.L. & Ryan, R.M. (1985). Intrinsic motivation and self-determination in human behavior. Plenum Press. ISBN 9780306420221.
  32. ↑ 32.0 32.1 "Fear of Missing Out (FOMO)" (PDF). J. Walter Thompson. March 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ June 26, 2015.
  33. ↑ Morford, M. (August 4, 2010). "Oh my god you are so missing out". San Francisco Chronicle.
  34. ↑ Burke, M.; Marlow, C. & Lento, T. (2010). "Social network activity and social well-being". Proceedings of the SIGCHI Conference on Human Factors in Computing Systems. Postgraduate Medical Journal. Vol. 85. pp. 455–459. CiteSeerX 10.1.1.184.2702. doi:10.1145/1753326.1753613. ISBN 9781605589299. S2CID 207178564.
  35. ↑ "The FoMo Health Factor". Psychology Today (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2020-04-09.
  36. ↑ Dolan, Eric W. (2023-05-07). "Study links the fear of missing out to striving for status, intrasexual competitiveness, and a short-term mating orientation". PsyPost (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2023-05-09.
  37. ↑ "Woods, H. C. and Scott, H. (2016) #Sleepyteens: social media use in adolescence is associated with poor sleep quality, anxiety, depression and low self-esteem. Journal of Adolescence, 51, pp. 41-49" (PDF). University of Glasgow. สืบค้นเมื่อ 28 May 2020.
  38. ↑ Grohol, J. (February 28, 2015). "FOMO Addiction: The Fear of Missing Out". World of Psychology. Psych Central. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ October 12, 2017. สืบค้นเมื่อ March 1, 2015.
  39. ↑ 39.0 39.1 39.2 Franchina, Vittoria; Vanden Abeele, Mariek; van Rooij, Antonius J.; Lo Coco, Gianluca; De Marez, Lieven (October 2018). "Fear of Missing Out as a Predictor of Problematic Social Media Use and Phubbing Behavior among Flemish Adolescents". International Journal of Environmental Research and Public Health. 15 (10): 2319. doi:10.3390/ijerph15102319. ISSN 1661-7827. PMC 6211134. PMID 30360407.
  40. ↑ Djisseglo, Ayoko (2019-05-05). "FOMO: An Instagram Anxiety". Medium (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-05-31.
  41. ↑ "Anxiety, loneliness and Fear of Missing Out: The impact of social media on young people's mental health". Centre for Mental Health. 18 September 2018. สืบค้นเมื่อ 2022-07-02.
  42. ↑ Amichai-Hamburger, Y. & Ben-Artzi, E. (2003), "Loneliness and internet use", Computers in Human Behavior, 19 (1): 71–80, doi:10.1016/S0747-5632(02)00014-6
  43. ↑ "Why Snapchat Is The Leading Cause Of FOMO". The Odyssey Online. 2016-03-21. สืบค้นเมื่อ 2017-12-06.
  44. ↑ Krasnova, Hanna; Widjaja, Thomas; Wenninger, Helena; Buxmann, Peter (2013). Envy on Facebook: A Hidden Threat to Users' Life Satisfaction? - Semantic Scholar. Vol. 2. pp. 1477–1491. doi:10.7892/boris.47080. ISBN 9783000413599. S2CID 15408147.
  45. ↑ Djisseglo, Ayoko (2019-05-05). "FOMO: An Instagram Anxiety". Medium (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2020-05-31.
  46. ↑ Close, James; Lloyd, Joanne (2021). Lifting the Lid on Loot-Boxes (PDF) (Report). GambleAware. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2022-07-19. สืบค้นเมื่อ 2 April 2021.
  47. ↑ "Do you buy battle passes, and do you complete them?". PC Gamer. August 5, 2020. สืบค้นเมื่อ June 14, 2021.
  48. ↑ Hernandez, Patricia (May 7, 2019). "Fortnite is free, but kids are getting bullied into spending money". Polygon. สืบค้นเมื่อ May 7, 2019.
  49. ↑ 49.0 49.1 Ramkumar, Amrith (2019-03-31). "'Fear of Missing Out' Pushes Investors Toward Stocks". Wall Street Journal (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0099-9660. สืบค้นเมื่อ 2021-10-28.
  50. ↑ 50.0 50.1 Ryan, Carol (2021-01-20). "Investor FOMO Is Selective for Luxury Brands". Wall Street Journal (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0099-9660. สืบค้นเมื่อ 2021-10-28.
  51. ↑ 51.0 51.1 51.2 51.3 51.4 51.5 "Fear of Missing Out (FOMO)" (PDF). J. Walter Thompson. March 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ June 26, 2015.
  52. ↑ "Have You Been Sucked Into FOMO Culture Post-Vaccine? You're Not The Only One". The Zoe Report (ภาษาอังกฤษ). 29 July 2021. สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  53. ↑ 53.0 53.1 "Singapore's 'kiasu' culture makes FOMO look like child's play". Los Angeles Times (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). 2019-01-18. สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  54. ↑ 54.0 54.1 54.2 54.3 54.4 "Don't let FOBO paralyse you". Monday 8AM (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  55. ↑ 55.0 55.1 55.2 55.3 55.4 55.5 55.6 Bhatt, Shephali. "NEMO: The new idea for those striving to find a middle path between FOMO and JOMO". The Economic Times. สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  56. ↑ A. Jupowicz-Ginalska. "FOMO, MOMO and other problems of our time - Consumer Information Center". cik.uke.gov.pl (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  57. ↑ "After Fomo: five more feelings of angst in the social media age". The Guardian (ภาษาอังกฤษ). 2016-01-18. สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  58. ↑ "Embracing JOMO: The Joy of Missing Out". Slow Living LDN. (ภาษาอังกฤษแบบบริติช). 2018-07-08. สืบค้นเมื่อ 2021-11-04.
  59. ↑ Louise Lloyd (2020). Stresshacking: 50 simple strategies to get your life, your mind, and your Mojo back. Practical Inspiration Publishing. p. 26.
  60. ↑ 60.0 60.1 Sima, Richard (2024-03-04). "Forget FOMO. Embrace JOMO to discover the joy of missing out". Washington Post (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). ISSN 0190-8286. สืบค้นเมื่อ 2024-03-29.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=โรคกลัวตกกระแส&oldid=12023920"