วิกิพีเดีย

เฟนไซคลิดีน

สำหรับอุตสาหกรรมเคมีที่เรียกว่าเป็น PCP ใช้เป็นยาฆ่าแมลงยาฆ่าเชื้อและดูที่ Pentachlorophenol ดูที่ เฟนไซคลิดีน (แก้ความกำกวม)

Phencyclidine (ชื่อทางเคมีของ 1-(1- phenylcyclohexyl)piperidine), มักรู้จักในชื่อของ PCP หรือชื่อทางการค้า เช่น Angel Dust , Embalming fluid , Killer weed , Rocket fuel , Supergrass , Ozone , Wack , Killer joint[1] ยาเสพติดชนิดนี้ถือกำเนิดเมื่อตอนช่วงยุคทศวรรษ2490ในรูปของยาชา (anesthetic pharmaceutical drug) แต่ตอนหลังถูกห้ามใช้เพราะว่ามีผลข้างเคียงเช่นเดียวกับยาหลอนประสาท(dissociative hallucinogenic) เช่นเดียวกับยาเค ในภายหลังจำนวนอนุพันธ์สังเคราะห์ของ PCP ได้รับการขายเป็นยาเสพติดที่ไว้ใช้สำหรับพักผ่อนหย่อนใจและไม่ได้ใช้ในการแพทย์[2]

เฟนไซคลิดีน
ข้อมูลทางคลินิก
AHFS/Drugs.comphencyclidine
ช่องทางการรับยาSmoked, Insufflated, Oral
รหัส ATC
  • none
กฏหมาย
สถานะตามกฏหมาย
ข้อมูลเภสัชจลนศาสตร์
ครึ่งชีวิตทางชีวภาพ7–46 hours
ตัวบ่งชี้
  • 1-(1-phenylcyclohexyl)piperidine
เลขทะเบียน CAS
PubChem CID
DrugBank
ChemSpider
UNII
KEGG
ChEBI
ChEMBL
ECHA InfoCard100.150.427
ข้อมูลทางกายภาพและเคมี
สูตรC17H25N
มวลต่อโมล243.387 g/mol
แบบจำลอง 3D (JSmol)
  • C1(C2(N3CCCCC3)CCCCC2)=CC=CC=C1
  • InChI=1S/C17H25N/c1-4-10-16(11-5-1)17(12-6-2-7-13-17)18-14-8-3-9-15-18/h1,4-5,10-11H,2-3,6-9,12-15H2  7
  • Key:JTJMJGYZQZDUJJ-UHFFFAOYSA-N  7
  7 7 (what is this?)  (verify)
สารานุกรมเภสัชกรรม

ในทางโครงสร้างเคมี PCP จัดอยู่ในกลุ่มของ arylcyclohexylamine class และ ในกลุ่มทางเภสัชวิทยาได้อยู่ในกลุ่มของยาชา [3][4]

PCP สามารถเสพได้โดยการทานเข้าไป ใช้ควัน หรือฉีดเข้าเส้นเลือดก็ได้.[5]

ชีวเคมีและเภสัชวิทยา แก้ไข

เภสัชพลศาสตร์ แก้ไข

PCP เป็นที่รู้จักกันดีในแง่ของการดำเนินการหลักใน ionotropic glutamate receptors, อาทิ NMDA receptor ในหนูและใน homogenate ของสมองหนู.[6][7] ดังนั้นผลของ PCP ก็คือศัตรูของตัวรับ NMDA และ NMDAR ด้วยเหมือนกับยาเคที่ถูกค้นพบเป็นครั้งแรกในช่วงยุคทศวรรษพ.ศ. 2520 โดย David Lodge และเพื่อนร่วมงานของเขา[2] ศัตรูของตัวรับ NMDA รวมถึงยาเค (ketamine),[8] tiletamine,[9] dextromethorphan,[10] nitrous oxide, MK-801 และ dexoxadrol.

เภสัชจลนศาสตร์ แก้ไข

PCP สามารถเมตาบอไลซ์เป็น PCHP, PPC และ PCAA.

เมื่อเผาจะมีบางส่วนแตกตัวเป็น 1-phenyl-1-cyclohexene (PC) และ piperidine.

 
Conversion of PCP into PC and piperidine by heat.


ผลกระทบต่อสมอง แก้ไข

มีหลายผลงานวิจัยกล่าวว่าศัตรูของตัวรับNMDA (NMDA receptor antagonist) ซึ่งในที่นี้จะกล่าวถึง PCP เป็นสาเหตุที่ทำให้หนูเป็นโรคOlney's lesions [11][12] งานวิจัยนั้นได้ทำการทดลองโดยให้ศัตรูของตัวรับ NMDA ในปริมาณที่เข้มข้นมากๆแก่หนู (dizocilpine) เป็นสาเหตุที่ทำให้บางส่วนในสมองของหนูเกิดอาการผิดปกติ โดยผลงานวิจัยทุกชิ้นได้ทดลองในสัตว์ทดลอง ซึ่งไม่สามารถระบุได้ว่า PCP นั้นส่งผลกระทบต่อมนุษย์อย่างไร มีผลงานวิจัยชิ้นหนึ่งซึ่งไม่ได้ถูกนำมาเผยแพร่ของ Frank Sharp รายงานว่าสารชนิดนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบตัวรับ NMDA และยาเคก็เหมือนกับยาทั่วๆไปถ้าหากใช้ในปริมาณที่พอเหมาะเพื่อให้มนุษย์ผ่อนคลาย [13] but due to the study never having been published, its validity is highly controversial.

PCP นั้นได้เป็นสาเหตุของโรคจิตเภทโดย (schizophrenia) เช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงสาร N-acetylaspartate และ N-acetylaspartylglutamate ในสมองหนูซึ่งส่งผลกระทบทั้งที่อยู่อาศัยของหนูและรวมถึงการตรวจสอบการชันสูตรศพของเนื้อเยื่อสมอง[14] โดยมันเป็นเหตุการณ์ล้อเลียนของโรคจิตเภทในมนุษย์[15]

ประวัติของการใช้รักษาโรค แก้ไข

PCP ถูกสังเคราะห์ในพ.ศ. 2469,.[16] ในการสังเคราะห์ช่วงแรกๆนั้น ในความจริงแล้ว PCP เป็นตัวสื่อของ PCC.[2] PCP ถูกค้นพบอย่างบังเอิญโดย Victor Maddox นักเคมีที่ Parke-Davis ในมิชิแกน ในขณะที่เขากำลังตรวจสอบตัวอย่างยาแก้ปวดที่ถูกสังเคราะห์ขึ้นมา แม้ว่าการไม่ได้คาดหวังในการเกิดของ PCP นั้นแต่ PCP ก็ได้ถูกระบุว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างน่าสนใจและเป็นตัวแทนของตัวอย่างในการทดสอบเภสัชวิทยา แนวโน้มผลของเภสัชวิทยาในทางการสืบสวนเหล่านี้นำไปสู่การพัฒนาอย่างรวดเร็วของ PCP และได้รับการอนุมัติให้เป็นสารใช้ตรวจสอบยาเสพติดภายใต้ชื่อทางการค้าที่มีชื่อว่า Sernyl ในยุคทศวรรศ 2490ได้ถูกใช้เป็นยาระงับความเจ็บปวด (anesthetic) แต่ว่ายาตัวนี้มีค่าครึ่งชีวิตที่ยาวนานและก่อให้เกิดผลข้างเคียง (side effects) อาทิ อาการประสาทหลอน(hallucinations) บ้า(mania) เพ้อ(delirium) และสับสน(disorientation) โดยถูกถอดถอนออกในปีพ.ศ. 2508 และถูกจำกัดการใช้ยา[2][17][18]

 
PCP ที่ผิดกฎหมายที่ถูกจับโดยปปส.

See Also แก้ไข

Reference แก้ไข

  1. ↑ US Department of Justice, National Drug Intelligence Center. PCP Fast Facts เก็บถาวร 2018-05-29 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 Morris, H.; Wallach, J. (2014). "From PCP to MXE: a comprehensive review of the non-medical use of dissociative drugs". Drug Testing and Analysis. {{cite journal}}: Cite ไม่รู้จักพารามิเตอร์ว่างเปล่า : |1= (help)
  3. ↑ Drugs and Behavior, 4th Edition, McKim, William A., ISBN 0-13-083146-8
  4. ↑ Kapur, S. and P. Seeman. "NMDA receptor antagonists ketamine and PCP have direct effects on the dopamine D2 and serotonin 5-HT2receptorsimplications for models of schizophrenia(2002)
  5. ↑ "NIDA InfoFacts: Hallucinogens – LSD, Peyote, Psilocybin, and PCP". DrugAbuse.gov. National Institute on Drug Abuse. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-03-26. สืบค้นเมื่อ 2011-01-26.
  6. ↑ Large, CH; Bison, S; Sartori, I.; Read, K. D.; Gozzi, A.; Quarta, D.; Antolini, M.; Hollands, E.; Gill, C. H.; Gunthorpe, M. J.; Idris, N.; Neill, J. C.; Alvaro, G. S. (2011). "The Efficacy of Sodium Channel Blockers to Prevent Phencyclidine-Induced Cognitive Dysfunction in the Rat: Potential for Novel Treatments for Schizophrenia". Journal of pharmacology and experimental therapeutics. 338 (1): 100–113 =. doi:10.1124/jpet.110.178475. สืบค้นเมื่อ July 2011. {{cite journal}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |accessdate= (help)
  7. ↑ Seeman P, Guan HC, Hirbec H (August 2009). "Dopamine D2High receptors stimulated by phencyclidines, lysergic acid diethylamide, salvinorin A, and modafinil". Synapse. 63 (8): 698–704. doi:10.1002/syn.20647. PMID 19391150.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  8. ↑ Caddy C et al. Ketamine as the prototype glutamatergic antidepressant: pharmacodynamic actions, and a systematic review and meta-analysis of efficacy. Ther Adv Psychopharmacol. 2014 Apr;4(2):75-99. doi: 10.1177/2045125313507739. Review. PMID 24688759 PMC 3952483
  9. ↑ Klockgether, Thomas (1 October 1988). "Paradoxical convulsant action of a novel non-competitiveN-methyl-d-aspartate (NMDA) antagonist, tiletamine". Brain Research. 461 (2): 343–348. doi:10.1016/0006-8993(88)90265-X. PMID 2846121. {{cite journal}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
  10. ↑ Burns JM, Boyer EW. Antitussives and substance abuse. Subst Abuse Rehabil. 2013 Nov 6;4:75-82. doi: 10.2147/SAR.S36761. eCollection 2013. PMID 24648790 PMCID PMC3931656
  11. ↑ Olney J, Labruyere J, Price M (1989). "Pathological changes induced in cerebrocortical neurons by phencyclidine and related drugs". Science. 244 (4910): 1360–1362. doi:10.1126/science.2660263. PMID 2660263.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  12. ↑ Hargreaves R, Hill R, Iversen L (1994). "Neuroprotective NMDA antagonists: the controversy over their potential for adverse effects on cortical neuronal morphology". Acta Neurochir Suppl (Wien). 60: 15–9. doi:10.1007/978-3-7091-9334-1_4. PMID 7976530.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
  13. ↑ Jansen, Karl. Ketamine: Dreams and Realities. MAPS, 2004. ISBN 0-9660019-7-4
  14. ↑ Reynolds, Lindsay M. (March 1, 2005). "Chronic phencyclidine administration induces schizophrenia-like changes in N-acetylaspartate and N-acetylaspartylglutamate in rat brain". Schizophrenia Research. 73 (2–3): 147–152. doi:10.1016/j.schres.2004.02.003. PMID 15653257. {{cite journal}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์ |coauthors= ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)
  15. ↑ Murray JB (May 2002). "Phencyclidine (PCP): a dangerous drug, but useful in schizophrenia research". J Psychol. 136 (3): 319–327. doi:10.1080/00223980209604159. PMID 12206280.
  16. ↑ "Development of PCP" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2010-02-03. สืบค้นเมื่อ 2015-02-03.
  17. ↑ Zukin, Stephen R; Sloboda, Zili; Javitt, Daniel C (2005). "Phencyclidine (PCP)". ใน Lowinson, Joyce H; Ruiz, Pedro; Millman, Robert B; Langrod, John G (บ.ก.). Substance Abuse: A Comprehensive Textbook (4th ed.). Philadelphia: Lippincott Williams & Wilkins. ISBN 0-7817-3474-6. สืบค้นเมื่อ 2 December 2010.
  18. ↑ Maisto, Stephen A.; Mark Galizio; Gerard Joseph Connors (2004). Drug Use and Abuse. Thompson Wadsworth. ISBN 0-15-508517-4.

External Links แก้ไข

 
คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
เฟนไซคลิดีน


เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=เฟนไซคลิดีน&oldid=10826746"