เกาะซูลาเวซี
ซูลาเวซี (อินโดนีเซีย: Sulawesi) หรือเดิมเรียกว่า เซเลบีส (อังกฤษ: Celebes) ซึ่งมาจากภาษาโปรตุเกส เป็นหนึ่งในเกาะซุนดาใหญ่ 4 เกาะของประเทศอินโดนีเซีย
| ซูลาเวซี | |
|---|---|
 แผนที่การแบ่งเขตการปกครอง | |
| |
| ที่ตั้ง | เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ |
| พิกัด | 2°08′S 120°17′E / 2.133°S 120.283°E |
| กลุ่มเกาะ | หมู่เกาะซุนดาใหญ่
|
| เนื้อที่ | 174,600 ตารางกิโลเมตร
|
| ระดับสูงสุด | 3,478 เมตร |
| จุดสูงสุด | รันเตมารีโย |
 ประเทศอินโดนีเซีย
| |
| จังหวัด (เมืองหลัก) |
ซูลาเวซีตะวันตก (มามูจู) ซูลาเวซีเหนือ (มานาโด) ซูลาเวซีกลาง (ปาลู) ซูลาเวซีใต้ (มากัซซาร์) ซูลาเวซีตะวันออกเฉียงใต้ (เกินดารี) โก-รนตาโล (โก-รนตาโล)
|
| จำนวนประชากร | 19,573,800 คน (ในปี 2562) |
| ความหนาแน่น | 103.8 คน/ตารางกิโลเมตร |
ชาวยุโรปพวกแรกที่เดินทางมายังเกาะแห่งนี้ คือ กะลาสีเรือชาวโปรตุเกส เมื่อ พ.ศ. 2055 และนับตั้งแต่ พ.ศ. 2212 เป็นต้นมา บริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ก็ได้ตั้งมั่นอยู่ที่มากัซซาร์ (Makassar) และเมื่อ พ.ศ. 2448 พื้นที่ทั้งเกาะกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิคมชาวดัตช์อินเดียตะวันออก กระทั่งอินโดนีเซียประกาศเอกราชเมื่อ พ.ศ. 2498
ที่มาของชื่อแก้ไข
เดิมนั้นชาวโปรตุเกสตั้งชื่อเกาะนี้ว่า "เซเลบีส" ส่วนความหมายนั้นไม่ปรากฏชัด ในตอนแรกไม่ได้ใช้คำนี้เรียกพื้นที่ทั้งเกาะ เพราะชาวโปรตุเกสคิดว่าซูลาเวซีเป็นหมู่เกาะ ชื่อซูลาเวซีที่ใช้ในปัจจุบันมาจากคำว่า "ซูลา" (เกาะ) และ "เบซี" (เหล็ก) โดยอาจหมายถึง การนำเข้าเหล็กในอดีตจากตะกอนเหล็กที่มีอยู่มากในทะเลสาบมาตาโน (Matano)
เศรษฐกิจแก้ไข
ขึ้นอยู่ที่การทำประมงและป่าไม้
บทความเกี่ยวกับภูมิศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยเพิ่มข้อมูล ดูเพิ่มที่ สถานีย่อย:ภูมิศาสตร์