สงครามอินเดีย-ปากีสถาน ค.ศ. 1947
สงครามอินเดีย-ปากีสถาน ค.ศ. 1947 (อังกฤษ: Indo-Pakistani War of 1947) หรือ สงครามกัศมีร์ครั้งที่หนึ่ง เป็นสงครามระหว่างประเทศอินเดียและประเทศปากีสถานเพื่อแย่งชิงรัฐชัมมูและกัศมีร์ ถือเป็นสงครามอินเดีย-ปากีสถานครั้งแรกจากสี่ครั้ง
| สงครามอินเดีย-ปากีสถาน ค.ศ. 1947 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ส่วนหนึ่งของ ความขัดแย้งอินเดีย-ปากีสถาน | |||||||||
 ทหารชาวอินเดียในสงคราม | |||||||||
| |||||||||
| คู่สงคราม | |||||||||
 ประเทศปากีสถาน | |||||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||||
 ชวาหระลาล เนห์รู  เมร์ ชาญด์ มหาจัน |
เลียกัฎ อาลี คาน | ||||||||
| ความสูญเสีย | |||||||||
|
ตาย 1,500 นาย[2][3][4] 3,500 ผู้บาดเจ็บ[5] |
ตาย 6,000 นาย[5][6][7] ~14,000 ผู้บาดเจ็บ[5] | ||||||||
ภูมิหลัง
แก้ความไม่สงบเริ่มขึ้นไม่กี่สัปดาห์ภายหลังรัฐสภาอังกฤษแบ่งบริติชราชออกเป็นสองประเทศเอกราช คือประเทศอินเดียและประเทศปากีสถาน ซึ่งทั้งสองประเทศต่างมีสถานะเป็นประเทศในเครือจักรภพ ที่ยังคงนับถือกษัตริย์อังกฤษเป็นประมุข แต่ในด้านการปกครองและการบริหารถือว่าเป็นอิสระจากอังกฤษโดยสมบูรณ์
ชัมมูและกัศมีร์เป็นราชรัฐอิสระซึ่งตั้งอยู่ทางตอนเหนือ คั่นระหว่างอินเดีย-ปากีสถาน แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจเข้าร่วมกับประเทศใด มหาราชาฮารี ซิงห์ ผู้นับถือฮินดู ได้เผชิญหน้ากับการลุกฮือของชาวมุสลิมในรัฐของพระองค์ ทำให้ทางการต้องสังหารหมู่ชาวมุสลิมในรัฐชัมมูจำนวนมาก พระองค์เริ่มสูญเสียการควบคุมในภาคตะวันตกของรัฐ
การรบ
แก้22 ตุลาคม 1947 กองกำลังชนเผ่ามุสลิมในพื้นที่ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือของปากีสถาน (เรียกกันว่ากลุ่มชนพัชตุน) ข้ามพรมแดนเข้ามาฝั่งกัศมีร์ อ้างว่าเพื่อเข้ามาปกป้องพี่น้องมุสลิมจากการกดขี่ของมหาราชา กองกำลังนี้รุกคืบอย่างรวดเร็วและสามารถยึดครองพื้นที่หลายส่วนทางตะวันตกเฉียงเหนือของราชรัฐ อีกด้านหนึ่ง ปากีสถานแสดงท่าทีอักอ่วนและไม่ยอมรับว่าประเทศตนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการรุกรานครั้งนี้
เมื่อสถานการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้ ในวันที่ 26 ตุลาคม 1947 มหาราชาฮารี ซิงห์ แห่งกัศมีร์ จึงลงนามในสนธิสัญญาเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของอินเดียซึ่งเป็นประเทศที่นับถือฮินดูเหมือนกัน อินเดียจึงส่งกำลังทหารมาปกป้องชัมมูและกัศมีร์ โดยการส่งทหารทางอากาศเข้าเมืองศรีนครเปิดฉากปฏิบัติการป้องกัน กองทัพอินเดียสามารถผลักดันกองกำลังฝ่ายตรงข้ามกลับไปยังเทือกเขาทางตะวันตกได้สำเร็จในเบื้องต้น
ปลายปี 1947 ถึงกลางปี 1948 การรบยังคงดำเนินไปอย่างหนักในภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยภูเขาและหุบเขา การรบสำคัญหลายครั้งเกิดขึ้นที่เมืองอุรี เมืองวรามุล เมืองปุนช์ และเมืองลีห์ โดยเฉพาะในลาดักที่กองทัพอินเดียต้องเผชิญกับสภาพอากาศรุนแรงและเส้นทางลำเลียงที่ยากลำบาก อีกด้านหนึ่ง ปากีสถานก็ลักลอบส่งเสบียงและอาวุธให้แก่กองกำลังชนเผ่ามุสลิม
กลางปี 1948 ปากีสถานเริ่มส่งทหารของกองทัพตนเข้าพื้นที่กัศมีร์ สถานะของสงครามจึงเปลี่ยนจากการสู้รบกับกองกำลังชนเผ่าอาวุธ เป็นสงครามระหว่างประเทศอย่างเต็มตัว อินเดียจึงร้องเรียนต่อคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ ให้มีการหยุดยิงและจัดให้มีการลงประชามติของประชาชนชาวกัศมีร์ การหยุดยิงมีผลบังคับใช้ในวันที่ 1 มกราคม 1949 โดยมีการแบ่งเส้นควบคุม ซึ่งกลายเป็นเส้นพรมแดนอินเดียและปากีสถานในกัศมีร์จนถึงปัจจุบัน โดยสรุป ปากีสถานสามารถยึดเอาดินแดนราวหนึ่งในสามของรัฐชัมมูและกัศมีร์
อ้างอิง
แก้- ↑ BBC on the 1947–48 war
- ↑ "An incredible war: Indian Air Force in Kashmir war, 1947–48", by Bharat Kumar, Centre for Air Power Studies (New Delhi, India)
- ↑ By B. Chakravorty, "Stories of Heroism, Volume 1", p. 5
- ↑ By Sanjay Badri-Maharaj "The Armageddon Factor: Nuclear Weapons in the India-Pakistan Context", p. 18
- ↑ 5.0 5.1 5.2 With Honour & Glory: Wars fought by India 1947–1999, Lancer publishers
- ↑ "The News International: Latest News Breaking, Pakistan News". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-11-17. สืบค้นเมื่อ 3 April 2016.
- ↑ India's Armed Forces: Fifty Years of War and Peace, p. 160
 | บทความประวัติศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |