สงครามอินเดีย-ปากีสถาน ค.ศ. 1947

สงครามอินเดีย-ปากีสถาน ค.ศ. 1947 (อังกฤษ: Indo-Pakistani War of 1947) หรือ สงครามกัศมีร์ครั้งที่หนึ่ง เป็นสงครามระหว่างประเทศอินเดียและประเทศปากีสถานเพื่อแย่งชิงรัฐชัมมูและกัศมีร์ ถือเป็นสงครามอินเดีย-ปากีสถานครั้งแรกจากสี่ครั้ง

สงครามอินเดีย-ปากีสถาน ค.ศ. 1947
ส่วนหนึ่งของ ความขัดแย้งอินเดีย-ปากีสถาน

ทหารชาวอินเดียในสงคราม
วันที่22 ตุลาคม ค.ศ. 1947 – 1 มกราคม ค.ศ. 1949
(1 ปี 2 เดือน กับ 10 วัน)
สถานที่
ผล ข้อตกลงหยุดยิง
ดินแดน
เปลี่ยนแปลง
  • รัฐชัมมูและกัศมีร์กลายเป็นของอินเดีย
  • ปากีสถานได้ปกครองดินแดนหนึ่งในสามของกัศมีร์ และอินเดียปกครองที่เหลือ[1]
คู่สงคราม

ประเทศอินเดีย ประเทศอินเดีย

ประเทศปากีสถาน ประเทศปากีสถาน
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
ประเทศอินเดีย ชวาหระลาล เนห์รู
เมร์ ชาญด์ มหาจัน
ประเทศปากีสถาน เลียกัฎ อาลี คาน
ความสูญเสีย
ตาย 1,500 นาย[2][3][4]
3,500 ผู้บาดเจ็บ[5]
ตาย 6,000 นาย[5][6][7]
~14,000 ผู้บาดเจ็บ[5]

ภูมิหลัง

แก้

ความไม่สงบเริ่มขึ้นไม่กี่สัปดาห์ภายหลังรัฐสภาอังกฤษแบ่งบริติชราชออกเป็นสองประเทศเอกราช คือประเทศอินเดียและประเทศปากีสถาน ซึ่งทั้งสองประเทศต่างมีสถานะเป็นประเทศในเครือจักรภพ ที่ยังคงนับถือกษัตริย์อังกฤษเป็นประมุข แต่ในด้านการปกครองและการบริหารถือว่าเป็นอิสระจากอังกฤษโดยสมบูรณ์

ชัมมูและกัศมีร์เป็นราชรัฐอิสระซึ่งตั้งอยู่ทางตอนเหนือ คั่นระหว่างอินเดีย-ปากีสถาน แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจเข้าร่วมกับประเทศใด มหาราชาฮารี ซิงห์ ผู้นับถือฮินดู ได้เผชิญหน้ากับการลุกฮือของชาวมุสลิมในรัฐของพระองค์ ทำให้ทางการต้องสังหารหมู่ชาวมุสลิมในรัฐชัมมูจำนวนมาก พระองค์เริ่มสูญเสียการควบคุมในภาคตะวันตกของรัฐ

การรบ

แก้

22 ตุลาคม 1947 กองกำลังชนเผ่ามุสลิมในพื้นที่ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือของปากีสถาน (เรียกกันว่ากลุ่มชนพัชตุน) ข้ามพรมแดนเข้ามาฝั่งกัศมีร์ อ้างว่าเพื่อเข้ามาปกป้องพี่น้องมุสลิมจากการกดขี่ของมหาราชา กองกำลังนี้รุกคืบอย่างรวดเร็วและสามารถยึดครองพื้นที่หลายส่วนทางตะวันตกเฉียงเหนือของราชรัฐ อีกด้านหนึ่ง ปากีสถานแสดงท่าทีอักอ่วนและไม่ยอมรับว่าประเทศตนมีส่วนเกี่ยวข้องกับการรุกรานครั้งนี้

 
มหาราชาฮารี ซิงห์ แห่งชัมมูและกัศมีร์ (มหาราชาศรีฮารีบาฮาดูร์ อินทรมหินทรา)

เมื่อสถานการณ์เริ่มควบคุมไม่ได้ ในวันที่ 26 ตุลาคม 1947 มหาราชาฮารี ซิงห์ แห่งกัศมีร์ จึงลงนามในสนธิสัญญาเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของอินเดียซึ่งเป็นประเทศที่นับถือฮินดูเหมือนกัน อินเดียจึงส่งกำลังทหารมาปกป้องชัมมูและกัศมีร์ โดยการส่งทหารทางอากาศเข้าเมืองศรีนครเปิดฉากปฏิบัติการป้องกัน กองทัพอินเดียสามารถผลักดันกองกำลังฝ่ายตรงข้ามกลับไปยังเทือกเขาทางตะวันตกได้สำเร็จในเบื้องต้น

ปลายปี 1947 ถึงกลางปี 1948 การรบยังคงดำเนินไปอย่างหนักในภูมิประเทศที่เต็มไปด้วยภูเขาและหุบเขา การรบสำคัญหลายครั้งเกิดขึ้นที่เมืองอุรี เมืองวรามุล เมืองปุนช์ และเมืองลีห์ โดยเฉพาะในลาดักที่กองทัพอินเดียต้องเผชิญกับสภาพอากาศรุนแรงและเส้นทางลำเลียงที่ยากลำบาก อีกด้านหนึ่ง ปากีสถานก็ลักลอบส่งเสบียงและอาวุธให้แก่กองกำลังชนเผ่ามุสลิม

กลางปี 1948 ปากีสถานเริ่มส่งทหารของกองทัพตนเข้าพื้นที่กัศมีร์ สถานะของสงครามจึงเปลี่ยนจากการสู้รบกับกองกำลังชนเผ่าอาวุธ เป็นสงครามระหว่างประเทศอย่างเต็มตัว อินเดียจึงร้องเรียนต่อคณะมนตรีความมั่นคงแห่งสหประชาชาติ ให้มีการหยุดยิงและจัดให้มีการลงประชามติของประชาชนชาวกัศมีร์ การหยุดยิงมีผลบังคับใช้ในวันที่ 1 มกราคม 1949 โดยมีการแบ่งเส้นควบคุม ซึ่งกลายเป็นเส้นพรมแดนอินเดียและปากีสถานในกัศมีร์จนถึงปัจจุบัน โดยสรุป ปากีสถานสามารถยึดเอาดินแดนราวหนึ่งในสามของรัฐชัมมูและกัศมีร์

อ้างอิง

แก้
  1. BBC on the 1947–48 war
  2. "An incredible war: Indian Air Force in Kashmir war, 1947–48", by Bharat Kumar, Centre for Air Power Studies (New Delhi, India)
  3. By B. Chakravorty, "Stories of Heroism, Volume 1", p. 5
  4. By Sanjay Badri-Maharaj "The Armageddon Factor: Nuclear Weapons in the India-Pakistan Context", p. 18
  5. 5.0 5.1 5.2 With Honour & Glory: Wars fought by India 1947–1999, Lancer publishers
  6. "The News International: Latest News Breaking, Pakistan News". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2015-11-17. สืบค้นเมื่อ 3 April 2016.
  7. India's Armed Forces: Fifty Years of War and Peace, p. 160