วิลลี ชโตฟ
วิลลี ชโตฟ (เยอรมัน: Willi Stoph) เป็นนักการเมืองและวิศวกรชาวเยอรมัน ดำรงตำแหน่งหัวหน้ารัฐบาลของประเทศเยอรมนีตะวันออกระหว่างปี 1964 ถึง 1973 ต่อมาได้เป็นประมุขแห่งรัฐคนที่สามของประเทศในปี 1973 และกลับมาดำรงตำแหน่งประธานสภารัฐมนตรีอีกครั้งระหว่างปี 1976 ถึง 1989 นอกจากนี้ยังเคยดำรงตำแหน่งอื่นอย่างรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย
วิลลี ชโตฟ Willi Stoph | |
|---|---|
(c).jpg) วิลลร ชโตฟ ในปี พ.ศ. 2519 | |
| ประธานสภารัฐมนตรีเยอรมนีตะวันออก | |
| ดำรงตำแหน่ง 21 กันยายน 1964 – 3 ตุลาคม 1973 | |
| ประธานาธิบดี | วัลเทอร์ อุลบริชท์ |
| ก่อนหน้า | อ็อทโท โกรเทอโวล |
| ถัดไป | ฮอสท์ ซินเดอร์มัน |
| ดำรงตำแหน่ง 29 ตุลาคม 1976 – 13 พฤศจิกายน 1989 | |
| ประธานาธิบดี | เอริช ฮ็อนเน็คเคอร์ |
| ก่อนหน้า | ฮอสท์ ซินเดอร์มัน |
| ถัดไป | ฮันส์ โมโดร |
| ประธานสภาแห่งรัฐ | |
| ดำรงตำแหน่ง 3 ตุลาคม 1973 – 29 ตุลาคม 1976 | |
| นายกรัฐมนตรี | ฮอสท์ ซินเดอร์มัน |
| ก่อนหน้า | วัลเทอร์ อุลบริชท์ |
| ถัดไป | เอริช ฮ็อนเน็คเคอร์ |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | 9 กรกฎาคม ค.ศ. 1914 เบอร์ลิน จักรวรรดิเยอรมัน |
| เสียชีวิต | 13 เมษายน ค.ศ. 1999 (84 ปี) เบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี |
ชีวประวัติ แก้
ชโตฟเกิดในกรุงเบอร์ลินเมื่อปี 1914[1] บิดาของเขาเสียชีวิตในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ชโตฟเข้าร่วมกับสันนิบาตยุวชนคอมมิวนิสต์เยอรมัน (KJVD) ในปี 1928 และต่อมาก็เข้าร่วมพรรคคอมมิวนิสต์เยอรมนีในปี 1931 นอกจากนี้ เขายังเคยเป็นทหารบกในแวร์มัคท์ระหว่างปี 1935 ถึง 1937 และเข้าประจำการอีกครั้งระหว่างปี 1940 ถึง 1945 โดยได้รับกางเขนเหล็กชั้นที่สองและได้รับยศสิบเอก (Unteroffizier)
ภายหลังสงครามยุติ ชโตฟก็ทำงานร่วมกับพรรคเอกภาพสังคมนิยมที่อยู่ภายใต้กาครอบงำของนักคอมมิวนิสต์ และได้เป็นกรรมการบริหารพรรคในปี 1947[2] ต่อมาเมื่อสถาปนาประเทศเยอรมนีตะวันออกในปี 1949 ชโตฟก็ได้ดำรงตำแหน่งสมาชิกคณะกรรมการกลางของพรรคเอกภาพสังคมนิยมเยอรมนี และเป็นสมาชิกหอประชาชนในปี 1950 จากนั้นได้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยในปี 1952 และเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมในปี 1956[3]
หลังจากดำรงตำแหน่งรองประธานคณะรัฐมนตรีคนที่หนึ่ง (รองนายกรัฐมนตรีคนที่หนึ่ง) ตั้งแต่ พ.ศ. 2503 ถึง พ.ศ. 2507 ก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นประธานคณะรัฐมนตรี (รัฐมนตรี) หรือนายกรัฐมนตรี ในปี พ.ศ. 2507 ภายหลังการเสียชีวิตของ อ็อทโท โกรเทอโวล. อย่างไรก็ตาม เขาดำรงตำแหน่งรักษาการประธานสภาตั้งแต่เดือนตุลาคม พ.ศ. 2503 เนื่องจากสุขภาพที่ไม่ดีของ Grotewohl ในตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็นทายาทของหัวหน้าพรรคที่รู้จักกันมานาน วัลเทอร์ อุลบริชท์ แต่ตำแหน่งของเขาถูกตรวจสอบโดย เอริช ฮ็อนเน็คเคอร์[4][5] หลังจากการเสียชีวิตของ อุลบริชท์ ในปี 1973 ชโตฟ ก็กลายเป็นประธานสภาแห่งรัฐ ซึ่งดำรงตำแหน่งเทียบเท่ากับประธานาธิบดีของ GDR หลังจากการเลือกตั้ง โวลคสแฮมเมอร์ ในปี 1976 ฮันเนคเกอร์ ได้จัดโครงสร้างความเป็นผู้นำของรัฐและพรรคใหม่ เนื่องจากเชื่อว่าผู้สืบทอดตำแหน่งของ Stoph ในฐานะนายกรัฐมนตรี ฮอสท์ ซินเดอร์มัน เป็นคนเสรีนิยมในเรื่องเศรษฐกิจมากเกินไป ฮันเนคเคอร์ จึงแทนที่เขาด้วย ชโตฟ
ในระหว่างดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีครั้งแรก ชโตฟ ได้เริ่มการเจรจาหลายครั้งกับ เยอรมันตะวันตก นายกรัฐมนตรี วิลลี บรันท์ ในปี 1970 ซึ่งถือเป็นการพบกันครั้งแรกระหว่างผู้นำของเยอรมนีตะวันออกและเยอรมนีตะวันตก สต็อปเป็นที่รู้จักในฐานะชายคนหนึ่งที่สามารถไว้วางใจให้ปฏิบัติตามคำสั่งของโปลิตบูโรของ SED; แท้จริงแล้ว ฮ็อนเน็คเคอร์ แตะเขาเพื่อดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีครั้งที่สองด้วยเหตุผลนี้[4] โดยส่วนใหญ่แล้ว ชโตฟ เป็นผู้สนับสนุน ฮ็อนเน็คเคอร์ อย่างภักดี แม้ว่าเขาจะดำรงตำแหน่งสูงสุดของรัฐใน GDR ในนาม แต่ในทางปฏิบัติเขายังมีตำแหน่งเหนือกว่า ฮ็อนเน็คเคอร์ ซึ่งได้รับอำนาจส่วนใหญ่จากตำแหน่งเลขาธิการทั่วไปของ SED อย่างไรก็ตาม ชโตฟ เข้าร่วมแผนการถอด ฮ็อนเน็คเคอร์ ในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2532 ในการประชุม โปลิตบูโร ที่มีการโหวตให้ Honecker Stoph ได้เสนอญัตติที่จะปลด ฮ็อนเน็คเคอร์ และแทนที่เขาด้วย เอก็อน เคร็นทซ์[6] หนึ่งเดือนต่อมา ในวันที่ 13 พฤศจิกายน Stoph และคณะรัฐมนตรีทั้งหมด 44 คนของเขาลาออกเพื่อตอบสนองต่อแรงกดดันจากสาธารณะ ต่อมา ชโตฟ ถูกจับกุมในข้อหาทุจริตในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2532 แม้ว่าเขาจะมีบทบาทในการผลักดัน ฮ็อนเน็คเคอร์ ออกไป แต่ SED ก็ไล่ ชโตฟ ออกเมื่อวันที่ 3 ธันวาคม ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ ฮ็อนเน็คเคอร์ ไล่ออก ต่อมาเขารอดพ้นจากการถูกคุมขังเนื่องจากสุขภาพไม่ดี ในปี 1994 ศาลใน เบอร์ลิน ตัดสินใจว่าจะไม่คืนเงินออมที่ยึดได้จำนวน 200,000 มาร์คเยอรมัน ให้กับเขา สต็อปเสียชีวิตในกรุงเบอร์ลินเมื่ออายุ 84 ปี เมื่อวันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2542[4] เขาถูกฝังอยู่ใน Wildau
อ้างอิง แก้
- ↑ "Obituary: Willi Stoph". The Independent. 21 April 1999.
- ↑ Harris M. Lentz (2014). Heads of States and Governments Since 1945. Routledge. p. 305. ISBN 9781134264902.
- ↑ "East German ministries". Rulers. สืบค้นเมื่อ 28 April 2013.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 แม่แบบ:อ้างอิงข่าว
- ↑ แม่แบบ:อ้างอิงหนังสือ
- ↑ Sebetsyen, Victor. Revolution 1989: The Fall of theโซเวียต Empire. นิวยอร์กซิตี้: Pantheon Books. ISBN 978-0- 375-42532-5.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|ปี=ถูกละเว้น (help)